ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฉันตายแล้ว?
เสียงไซเลนท์จากรถพยาบาลดังขึ้นเป็นระยะๆ ขณะที่พนักงานกำลังปฏิบัติหน้าที่ปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้คนเจ็บที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น ท่ามกลางผู้คนที่มายืนมุงกันอยู่นั้น มีคนหนึ่งที่แต่งกายด้วยเสื้อโค้ทสีดำ สวมแว่นกันแดดสีดำไว้ที่ปลายจมูก เผยให้เห็นดวงตาสีทองสุกสกาวที่ไม่สะทกสะท้านต่อภาพคนเจ็บเลือดท่วมกายเบื้องหน้า เขาหยิบปากกาสีแดงขึ้นมาขีดคร่าชื่อสุดท้ายในสมุดจดบุกำมะหยี่สีดำ
เส้นคลื่นหัวใจของชายหนุ่มที่ประสบอุบัติเหตุเริ่มเบาบางลงเรื่อยๆ จนกระทั่งกลายเป็นเส้นเดียว พยาบาลพยายามปั้มหัวใจเขาหลายครั้ง แต่ก็ไม่ส่งผลให้หัวใจของคนเจ็บเต้นอีกครั้ง...
เมื่อคนชุดดำเห็นว่าคนเจ็บเสียชีวิตแล้ว เขาจึงหยิบโทรศัพท์ถือมือขึ้นมากดเบอร์ เพียงแป้บเดียว ปลายสายก็รับโทรศัพท์ทันที
\"อื้อ? ไงเรย์ โอเคยัง คนสุดท้ายของงานนี้\"เสียงปลายสายถาม
\"อืม....โอเคแล้วล่ะ.. เรียกคนอื่นๆมาที่นี่สิ..จะได้ส่งไปที่นั่นซะที..\"คนชุดดำตอบกลับไป ก่อนหันหลังกลับไปมองศพของชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้าย
\"ประมาณ 5 นาที พวกเราจะไปถึงที่นั่น รวมตัวกันที่ดาดฟ้าบนตึกหน้าสถานที่เกิดเหตุนะ..\"
\"อืม...\"
หลังคุยเสร็จเรย์หรือคนชุดดำก็หันกลับไปทางเดิม เตรียมจะเดินออกไป แต่ก็มีเด็กคนหนึ่งวิ่งมาชนเขาจนเกือบจะล้ม ของบางอย่างกระเด็นตกไปบนร่างศพ แต่ไม่มีใครสังเกตเห็น รวมทั้งตัวเรย์เองก็ด้วย
เด็กที่ชนเรย์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เรย์จับผมเด็กขยี้เบาๆ เหมือนเป็นการปลอบขวัญ จนทำให้เด็กคนนั้นเลิกกลัว และวิ่งจากไปโดยหันมายิ้มและโบกมือให้กับเรย์
เรย์ถอนหายใจเบา และเดินจากไปจากบริเวณนั้น โดนไม่รู้ว่าตัวเองทำของสำคัญตก... กล่องสีดำเป็นมันวาวมีรูปไม้กางเขนสลักหายวับเข้าไปในร่างของคนเจ็บ ก่อนที่พยาบาลจะนำเปมาหามศพไปโรงพยาบาล...
++++++
ชายหนุ่มปรือดวงตาปรับกับแสงสว่างหลากสีสัน ก่อนจะค่อยๆยกตัวขึ้นนั่ง ความรู้สึกตอนนี้ของร่างกายมันเบาหวิวอย่างน่าประหลาด ราวกับว่าจะลอยไปเลยก็ยังได้..
\"ซึซึกิ ฮิโรมิ...\"ใครคนหนึ่งเอ่ยชื่อของเขา จนเขาต้องเหลียวหลังไปมอง หญิงสาวในชุดสีชมพูกำลังนั่งอยู่หน้าโน้ตบุ้คสีดำขลับ บนหัวของเธอสวมใส่หมวกคล้ายกับพวกนักมายากล เส้นผมสีอ่อนออกส้มนิดๆดูสวยปกใบหน้ารูปไข่ ดวงตาสีดำกลมโตมองมาทางเขา และส่งยิ้มให้
\"อายุ 16 เรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยม คาวาริซากะ...\"คราวนี้อีกเสียงดังขึ้นมาจากอีกทาง ฮิโรมิหันไปมองเห็นชายสองคนยืนอยู่ คนหนึ่งมีผมสีน้ำตาลทองดูท่าทางขี้เล่น เป็นมิตรผิดกับอีกคนที่ถึงแม้จะยิ้มแต่ก็ยังดูเยือกเย็น คนๆนี้มีผมสีขาว แต่ทั้ง 2 คนมีบางอย่างที่ไม่เหมือนมนุษย์ คนผมสีน้ำตาลทองมีหูมนกลมปกคลุมด้วยขนสีเดียวกับผมของเขา หางพู่ใหญ่คล้ายหางของกระรอกสีเดียวกันอยู่ด้านหลัง
แต่คนผมขาวมีหูแหลมกับหางเรียวยาวเหมือนแมว
\"เลือดกรุ๊ป B สูง 189 หนัก 75 อืม.....หุ่นก็ดีไม่เลวนี่\"ฮิโรมิหันไปมองตามเสียงนั้น มีอีก 2 คนอยู่ที่นั่น คนที่ยืนสวมเสื้อโค้ทตัวใหญ่สีดำสนิทนัยน์สีทองคู่เรียวแหลมจ้องมองเขาอย่างเย็นชา เส้นผมสีดำขลับเป็นเงา ผมด้านข้าง ข้างซ้ายที่ยาวกว่าส่วนอื่นผูกเป็นเปียไว้
ส่วหญิงสาวอีกคนนั่งไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ตาสีน้ำตาลดูจริงจังผสมเล่น เส้นผมสีน้ำตาลตัดสั้นเพียงครึ่งคอ เธอแต่งตัวด้วยชุดกระโปรงสีส้มสลับขาวและเหลือง
แต่ที่สำคัญยิ่งกว่าอะไร..เจ้าพวกนี้มันตัวเล็กแค่ฝ่ามือเขาเท่านั้น
\"นะ...นี่คงเป็นความฝัน...\"ฮิโรมิพูดกับตัวเอง ชายผมสีทองน้ำตาลหัวเราะร่า ก่อนกระโดดมาลอยตัวตรงหน้าฮิโรมิ ในมือถือลูกนัทที่ใหญ่พอๆกับตัวเอาไว้
\"นี่ไม่ใช่ความฝันหรอกนะ พวกเราน่ะ เป็นยมทูต\"
ฮิโรมิเบิ่งมองเจ้าตัวเล็กตรงหน้าด้วยความตกใจ 3 นาทีต่อมาเขาถึงได้เริ่มพูด \"เอ้อ...ฉะ..ฉันเพิ่งเคยมีประสบการณ์เจอยมทูตก็ครั้งแรกนี่แหละ..\"
\"มันก็ต้องงั้นสิ ทุกคนก็มีโอกาสเห็นยมทูตแค่ครั้งเดียวอยู่แล้วนี่\"ตัวเสื้อสีส้มพูด ฮิโรมินั่งนิ่งตัวแข็งทื่อ.....โอกาสที่จะเจอยมทูตแค่ครั้งเดียว มันก็ต้องเป็น.....
\"ก็อย่างที่นายคิดน่ะแหละ นายตายแล้ว\"
\"เฮ้ย!!ได้ไง!? ทำไมต้องเป็นวันนี้!!!!!!!!\"ฮิโรมิคว้าตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด และจับมันแน่นพลางเขย่าจนคนโดนบีบหายใจไม่ออก
\"ก็ชะตา....มันลิขิตมาแบบนี้นี่...\"ตัวชุดดำขยับกรอบแว่นกันแดดลง พลางเปิดสมุดจดเล่มโตดูโดยไม่สนใจเพื่อนร่วมกลุ่มที่โดนบีบจนจะขาดใจตาย
\"ฉันว่านายคลายมือออกเถอะ ถึงไม่ตายแต่ก็ทรมานเหมือนกันนะ\"หนุ่มผมขาวพูด ฮิโรมิถึงได้รู้สึกตัว และปล่อยมือออกเจ้าตัวที่คล้ายกับคนมาผสมกับกระรอก
\"โธ่เอ้ย!!...ทำไมมันต้องเป็นตอนนี้ทุกทีเลยฟะ!!\"ฮิโรมิทุบลงบนโต๊ะเสียงดัง เขาก้มหน้าลงหมอบกับโต๊ะ ทั้ง 4 คนเดินไปรวมกันที่ผู้หญิงชุดสีชมพูด
\"นี่ เจลเซด้า หมอนั่นมันเศร้าอะไรนักหนาน่ะ ร้องไห้ใหญ่เลย\"
\"เดี๋ยวฉันหาข้อมูลแป้บนะ..\"เจลเซด้ากดเข้าไปในแฟ้มข้อมูลของฮิโรมิ และอ่านมันให้ทุกคนฟัง \"ฮิโรมิชอบผู้หญิงอยู่คนหนึ่งตั้งแต่สมัยอนุบาล 2 จนปัจจุบันอยู่โรงเรียนเดียวกัน ความรักก็ยังไม่เคยเสื่อมลง\"
\"แล้วทำไมมันไม่ไปสารภาพรักให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลยล่ะ\"คนที่อาการกำลังปางตายเมื่อกี้รีบถามก่อนใครเพื่อน
\"ก็นั่นแหละสาเหตุล่ะ!\"เจลเซด้าทำเสียงจริงจัง ทุกคนต่างตั้งใจฟัง \"สารภาพรักครั้งแรกตอนอนุบาล 2 ก่อนได้สารภาพโดนหมาไล่ฟัดวิ่งเกือบ 5 กิโลเมตร ตอน ป.1 กระถางต้นไม้ตกใส่หัวเข้าโรงพยาบาล ตอนป. 3ก็ยังไม่สำเร็จโดนรถชน พักรักษาตัว 3 เดือน ตอน ป.5 เผลอไปเหยียบเท้ารุ่นพี่ก่อนได้พูด เลยโดนต่อย.. ตอนม.2 มีเรื่องกะอันธพาน จนปัจจุบันมีชื่อเสียงด้านการชกต่อยอยู่พอตัว (ครั้งนี้ชนะ แต่ก็เข้าโรงพยาบาลเหมือนกัน..) ตอนม.3 โดนวัวบ้าวิ่งไล่.........และล่าสุดนี่(ม.4)ตั้งใจสารภาพรักในวันเกิดของเธอ..แต่ก็โดนรถชนตาย....นี่แค่ย่อๆนะ ยังมีอีกเพียบ\"
\"ฉันว่า....เปลี่ยนจากทำไมต้องตายตอนนี้เป็น มันพึ่งตายตอนนี้ได้ไงดีกว่านะ....\"เรย์พูด คนอื่นๆพยักหน้าเห็นด้วย
\"นายนี่มีความพยายามดีจังเนอะ..\"หนุ่มผมขาวพูด \"โคตรถึกเลย...ว่ามั้ย? นารุมิ\"
\"แสดงว่า นายต้องเคยสร้างความแค้นกะใคร จนเขามาตามราวีกะนายแน่เลย!!!(เลยโดนตลอด)\"นารุมิ(ตัวที่มีหางกะหูเป็นกระรอก) ชี้นิ้วไปทางฮิโรมิ
\"ฉันไม่เคยทำแบบนั้นเฟ้ย!!\"ฮิโรมิตะคอกใส่เสียงดังโต้กลับ \"พวกนายน่ะ ทำตัวอย่างกะพวกชอบถ้ำมองงั้นแหละ เจาะดูข้อมูลคนอื่นเขาบ้างล่ะ เช็คประวัติบ้างล่ะ เนี่ยเหรอคือยมทูต!!?\"
\"ว่าไงนะ!?\"หญิงชุดสีส้มตะเบ็งเสียงในลำคอ
\"เฮ้ เจ๊ฮิคาริ ไม่เอาน่า เย็นไว้ก่อน\"นารุมิพยายามห้าม แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผล
\"นายว่าเขาปาวๆว่าเป็นถ้ำมอง ไหน? มีอะไรดีๆให้มองเหรอยะ ขอฉันดูหน่อยเหอะ\"ว่าแล้วเจ้าตัวก็เตรียมตัวจะพุ่งเข้าไปหาฮิโรมิ แต่เรย์มาล็อคตัวไว้ได้ก่อน ขณะที่คนอื่นๆกำลังวุ่นวาย เจลเซด้ากับกำลังนั่งหาข้อมูลอย่างสบายอารมณ์ แล้วเธอก็ฉุดคิดถึงบางอย่างได้
\"เอ.....ที่ซวยขนาดนี้หรือว่ามี\'นั่น\'อยู่?\"เจลเซด้าเปรยเสียงเรียบ พวกที่กำลังทะเลาะกันต่างหันมามองเป็นตาเดียว
\"ไม่หรอก ฉันไม่รู้สึกอะไรเลยนี่\"เรย์พูด แล้วหันไปมองทางฮิโรมิอีกครั้ง \"ลืมไปเลยว่าต้องไปส่งนายที่ยมโลก มัวแต่เล่นเพลิน..\"
ฮิโรมิกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ลงคอ อย่างนึกเสียวๆ
\"งั้นฉันจะเปิด...\"เจลเซด้ายังไม่ทันพูดจบ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัด เมื่อดูเบอร์เรียบร้อย เธอก็รีบกดรับทันที
\"ฮาโหล สวัสดีค่ะ ท่านยมบาล ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรเหรอค่ะ?....ค่ะๆ เอ๋?กล่องผนึกวิญญาณ อ้อ ฉันให้เรย์เก็บไว้ค่ะ เดี๋ยวสักคู่นะค่ะ\"เจลเซด้าหันไปมองทางเรย์พร้อมพยักหน้าเป็นเชิงเรียกให้เดินไปหา เรย์สาวเท้าเข้ามารับโทรศัพท์ไป
\"อืม...ใช่มันอยู่กับฉันเอง แล้วทำไม?.....อ้อ.....ฉันใส่ไว้ในกระ...\"เรย์พูดพลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ท แต่เขากับพบแค่สมุดจดเล่มเดิมเพียงอย่างเดียว \"เอ๊ะๆ?...เฮ้ย!! หายไปแล้วเนี่ย\"
เรย์รนรานหาของจนท่าทางดูตลก เจลเซด้าเริ่มสงสัยจึงถามออกไป
\"อะไรหายเหรอเรย์..คงไม่ใช่....\"
\"ฉันทำกล่องผนึกหายไปแล้ว..\"เรย์พูด เสียงของเขาเข้าไปในโทรศัพท์ ปลายสายจึงได้เริ่มตะโกนด่าทอนเป็นระยะ
\"นี่..ไปทำตกตอนไหนเนี่ย!! ทำไมซุ่มซ่ามงี้หา?\"ฮิคาริได้ทีรีบเข้ามาว่าเรย์ แต่พอเห็นตาคมกริบหันไปถลึงใส่ถึงได้รีบถอยหนีออกห่าง
\"ตอนที่ไปดูเจ้านี่มันยังอยู่เลย..คงหล่นหลังจากนั้น\"เรย์พูดพลางชี้ไปทางฮิโรมิ
\"อาจทำตกแถวนั้น ถ้ามีคนเก็บไปได้ล่ะยุ่งเลย!! ฉันจะใช้เรด้าห์ตามหานะ\"นารุมิพูด ชายหนุ่มกดลงไปที่แกนลูกนัทในมือ มีแสงสีเขียวพุ่งออกมาวาดผ่านกันเป็นตาข่าย ปรากฏเป็นพื้นที่ในบริเวณนี้
\"บอกทีว่ากล่องผนึกวิญญาณอยู่ที่ไหน มันมีลักษณะเป็นกล่องเล็กๆสีดำ สลักรูปไม้กางเขนด้วย\"นารุมิรีบสั่ง
แผนที่สีเขียวเริ่มรวมกันที่จุดเดียว แสงเลเซอร์พุ่งจากจุดรวมไปทางฮิโรมิ แสงเลเซอร์เข้าประทะฉีกเสื้อเชิ้ตสีขาวเป็นชิ้น เผยให้เป็นรูปไม้กางเขนสีดำที่อยู่กลางหน้าอก
\"นายทำบ้าอะไรของนาย?\"ฮิโรมิที่ยังอยู่ในอาการตกใจตะโกนอย่างไม่สบอารมณ์ เขาก้มลงไปมองที่หน้าอกตัวเอง(ซึ่งตอนนี้เป็นจุดรวมสายตา) เห็นไม้กางเขนที่ไม่เคยมีมาก่อนปรากฏบนตัวก็ยิ่งทวีคูณความสงสัย \"นี่มันอะไรกันน่ะ\"
แต่ไม่มีใครตอบคำถามของเขาเลย ทุกคนยืนนิ่งเงียบ
\"อ้อ...อยู่ที่นายเองเหรอ?..\"ฮิคาริชูกำปั้นที่สั่นสะท้านขึ้นมา แล้วกระโจนเข้าชกหน้าฮิโรมิอย่างโมโห \"ทำไมไม่รีบบอกห้ะ? ปล่อยให้ตกใจแทบตายเลย!!\"
\"โอ้ย..แล้วฉันจะไปรู้ได้ไงว่าไอ้นี่มันมาขึ้นบนตัวฉัน คนที่ต้องถามน่ะทางนี้มากกว่า ว่าไอ้นี่มันอะไร!!\"ฮิโรมิจับหนีบคอเสื้อของฮิคาริไว้ พลางใช้อีกมือลูบบริเวณที่ถูกต่อย แล้วทั้ง 2 คนก็เถียงกันต่ออย่างที่ไม่มีฝ่ายใดจะยอมให้กันเลย
\"กะ...เกิดเรื่องยุ่งแล้วล่ะค่ะ..คือ....\"เจลเซด้าบรรยายสถานการณ์ให้ปลายสายฟัง ........และเธอก็ได้คำแนะนำที่เกือบจะปล่อยมือถือตกลงพื้น
\"เขาว่าไงล่ะ เจลเซด้า?\"หนุ่มผมขาวถาม
\"เอ่อ...ลาร์ค..เรียกคนอื่นๆมาฟังด้วยทีเดียวดีกว่า ฉันไม่อยากพูดหลายที\"เจลเซด้าว่า ลาร์คจึงเดินเข้าไปหยุดทัพระหว่างฮิคาริกับฮิโรมิ
ทั้งหมดนั่งรอฟังคำชี้แจงจากเจลเซด้า เธอนิ่งเรียบเรียงคำพูดอยู่คู่หนึ่งจึงค่อยอธิบาย
\"คุณฮิโรมิ คุณอยากมีชีวิตอีกครั้งหนึ่งมั้ยค่ะ?\"เจลเซด้าถาม คำถามที่ทำให้เพื่อนร่วมทีมถึงขนาดอ้าปากค้าง
\"ทำงั้นได้ไงกัน!!คนที่ตายแล้วก็คือตายแล้วไม่ใช่เหรอ\"เรย์เป็นคนแย้งคนแรก
\"ฟังก่อนสิเรย์ เรื่องนั้นฉันก็รู้ดี\"เจลเซด้าพูด \"แต่ว่ามันมีทางเลือกเหรอไง?\"
\"อึ้ก!....\"เรย์ขมวดคิ้วมุ่นบอกความไม่สบอารมณ์อย่างแรง
\"เออ เดี๋ยวก่อนนะ ช่วยอธิบายอะไรให้ฟังหน่อยได้มั้ย ฉันงงไปหมดแล้ว\"ฮิโรมิถาม เจลเซด้าพนักหน้ารับ \"นี่มันคืออะไรกัน?\"พูดพลางชี้ไปที่ไม้กางเขนบนหน้าอก
\"เมื่อรายวันก่อน..วิญญาณซาตานที่สะกดไว้ในนรกถูกใครบางคนปลดปล่อยและทำให้มันแตกกระจายเป็นหลายส่วน..พวกเราได้รับหน้าที่ให้มารวบรวมวิญญาณนั่นโดยใช้กล่องผนึกวิญญาณ ที่ทำมาพิเศษใช้ดูดวิญญาณซาตานโดยเฉพาะ..\"เจลเซด้าอธิบาย \"แต่การที่มันรวมกับร่างวิญญาณคุณถือว่าเหนือความคาดหมายอย่างมาก.....\"
\"แล้ววิธีที่จะเอามันออกล่ะ\"ฮิโรมิถามต่อ
\"ต้องรวบรวมวิญญาณซาตานให้ครบ มันถึงจะออกมาจากร่างของคุณ...\"เจลเซด้าพูด \"เพราะฉะนั้น ถ้าคุณยอมร่วมมือกับเาหาวิญญาณซาตาน ก็จะมีสิทธิ์มีชีวิตอยู่ต่อตราบเท่าที่ยังรวบรวมวิญญาณซาตานไม่ครบ\"
\"อ้าว...แบบนี้ไม่กลัวฉันอู้เหรอ?\"ฮิโรมิลองเชิงดู เขายิ้มกริ่มรอคำตอบจากอีกฝ่าย
\"ฉันรับรองค่ะ ว่าคุณไม่มีทางอู้แน่ เพราะถ้าไม่มีวิญญาณซาตานเข้าไปเรื่อยๆ มันจะดูดวิญญาณคุณแทน ซึ่งแน่นอนว่า....ไม่มีโอกาศกลับมาเป็นครั้งที่ 2\"คำตอบที่ทำให้คนฟังเสียงสันหลัง \"และถ้า ยิ่งทำงานเร็วเท่าไหร่ เราก็สามารถเพิ่มเวลาในการมีชีวิตอยู่ให้คุณด้วยอาจ1 ปี 10 ปีเหรอมากกว่านั้น\"
\"ระยะเวลาล่ะ...คงไม่ใช่แค่เดือนเดียวนะ\"
\"1 ปี นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป...ว่าไงค่ะ? จะทำมั้ย?\"
\"ถ้าไม่ทำฉันก็โดนดูดวิญญาณเข้าไปน่ะสิ โอเค! ตกลง ฉันทำก็ได้\"ฮิโรมิตอบรับอย่างหนักแน่น จริงๆแล้วก็เขากลับรู้สึกว่ามันน่าสนุกขึ้นมาซะยังงั้น
\"งั้นก็ฝากตัวด้วยนะค่ะ ดิฉัน เจลเซด้า ฝ่ายหาข้อมูล\"
\"เฮ้อ..คำสั่งจากท่านยมบาลสินะ เอาไงก็เอาสิ ฉัน มินากิ นารุมิ ฝ่ายหาข้อมูลเหมือนกัน\"
\"ฮิคาริ ฝ่ายผู้นำวิญญาณ อย่าทำตัวเกะกะแข็งขาแล้วกันล่ะ\"
\"ฉัน ลาร์ค เรื่องเท้าเบาล่ะของถนัดเลยล่ะ ฝ่ายผู้นำวิญญาณ\"
\"ฉันชื่อ เรย์ ฝ่ายกำหนดความตาย ถึงฉันจะไม่ยอมรับแก แต่ถ้ามันเป็นงานก็อีกเรื่องหนึ่ง!จำไว้ให้ดีๆ\"
เส้นคลื่นหัวใจของชายหนุ่มที่ประสบอุบัติเหตุเริ่มเบาบางลงเรื่อยๆ จนกระทั่งกลายเป็นเส้นเดียว พยาบาลพยายามปั้มหัวใจเขาหลายครั้ง แต่ก็ไม่ส่งผลให้หัวใจของคนเจ็บเต้นอีกครั้ง...
เมื่อคนชุดดำเห็นว่าคนเจ็บเสียชีวิตแล้ว เขาจึงหยิบโทรศัพท์ถือมือขึ้นมากดเบอร์ เพียงแป้บเดียว ปลายสายก็รับโทรศัพท์ทันที
\"อื้อ? ไงเรย์ โอเคยัง คนสุดท้ายของงานนี้\"เสียงปลายสายถาม
\"อืม....โอเคแล้วล่ะ.. เรียกคนอื่นๆมาที่นี่สิ..จะได้ส่งไปที่นั่นซะที..\"คนชุดดำตอบกลับไป ก่อนหันหลังกลับไปมองศพของชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้าย
\"ประมาณ 5 นาที พวกเราจะไปถึงที่นั่น รวมตัวกันที่ดาดฟ้าบนตึกหน้าสถานที่เกิดเหตุนะ..\"
\"อืม...\"
หลังคุยเสร็จเรย์หรือคนชุดดำก็หันกลับไปทางเดิม เตรียมจะเดินออกไป แต่ก็มีเด็กคนหนึ่งวิ่งมาชนเขาจนเกือบจะล้ม ของบางอย่างกระเด็นตกไปบนร่างศพ แต่ไม่มีใครสังเกตเห็น รวมทั้งตัวเรย์เองก็ด้วย
เด็กที่ชนเรย์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เรย์จับผมเด็กขยี้เบาๆ เหมือนเป็นการปลอบขวัญ จนทำให้เด็กคนนั้นเลิกกลัว และวิ่งจากไปโดยหันมายิ้มและโบกมือให้กับเรย์
เรย์ถอนหายใจเบา และเดินจากไปจากบริเวณนั้น โดนไม่รู้ว่าตัวเองทำของสำคัญตก... กล่องสีดำเป็นมันวาวมีรูปไม้กางเขนสลักหายวับเข้าไปในร่างของคนเจ็บ ก่อนที่พยาบาลจะนำเปมาหามศพไปโรงพยาบาล...
++++++
ชายหนุ่มปรือดวงตาปรับกับแสงสว่างหลากสีสัน ก่อนจะค่อยๆยกตัวขึ้นนั่ง ความรู้สึกตอนนี้ของร่างกายมันเบาหวิวอย่างน่าประหลาด ราวกับว่าจะลอยไปเลยก็ยังได้..
\"ซึซึกิ ฮิโรมิ...\"ใครคนหนึ่งเอ่ยชื่อของเขา จนเขาต้องเหลียวหลังไปมอง หญิงสาวในชุดสีชมพูกำลังนั่งอยู่หน้าโน้ตบุ้คสีดำขลับ บนหัวของเธอสวมใส่หมวกคล้ายกับพวกนักมายากล เส้นผมสีอ่อนออกส้มนิดๆดูสวยปกใบหน้ารูปไข่ ดวงตาสีดำกลมโตมองมาทางเขา และส่งยิ้มให้
\"อายุ 16 เรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยม คาวาริซากะ...\"คราวนี้อีกเสียงดังขึ้นมาจากอีกทาง ฮิโรมิหันไปมองเห็นชายสองคนยืนอยู่ คนหนึ่งมีผมสีน้ำตาลทองดูท่าทางขี้เล่น เป็นมิตรผิดกับอีกคนที่ถึงแม้จะยิ้มแต่ก็ยังดูเยือกเย็น คนๆนี้มีผมสีขาว แต่ทั้ง 2 คนมีบางอย่างที่ไม่เหมือนมนุษย์ คนผมสีน้ำตาลทองมีหูมนกลมปกคลุมด้วยขนสีเดียวกับผมของเขา หางพู่ใหญ่คล้ายหางของกระรอกสีเดียวกันอยู่ด้านหลัง
แต่คนผมขาวมีหูแหลมกับหางเรียวยาวเหมือนแมว
\"เลือดกรุ๊ป B สูง 189 หนัก 75 อืม.....หุ่นก็ดีไม่เลวนี่\"ฮิโรมิหันไปมองตามเสียงนั้น มีอีก 2 คนอยู่ที่นั่น คนที่ยืนสวมเสื้อโค้ทตัวใหญ่สีดำสนิทนัยน์สีทองคู่เรียวแหลมจ้องมองเขาอย่างเย็นชา เส้นผมสีดำขลับเป็นเงา ผมด้านข้าง ข้างซ้ายที่ยาวกว่าส่วนอื่นผูกเป็นเปียไว้
ส่วหญิงสาวอีกคนนั่งไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ตาสีน้ำตาลดูจริงจังผสมเล่น เส้นผมสีน้ำตาลตัดสั้นเพียงครึ่งคอ เธอแต่งตัวด้วยชุดกระโปรงสีส้มสลับขาวและเหลือง
แต่ที่สำคัญยิ่งกว่าอะไร..เจ้าพวกนี้มันตัวเล็กแค่ฝ่ามือเขาเท่านั้น
\"นะ...นี่คงเป็นความฝัน...\"ฮิโรมิพูดกับตัวเอง ชายผมสีทองน้ำตาลหัวเราะร่า ก่อนกระโดดมาลอยตัวตรงหน้าฮิโรมิ ในมือถือลูกนัทที่ใหญ่พอๆกับตัวเอาไว้
\"นี่ไม่ใช่ความฝันหรอกนะ พวกเราน่ะ เป็นยมทูต\"
ฮิโรมิเบิ่งมองเจ้าตัวเล็กตรงหน้าด้วยความตกใจ 3 นาทีต่อมาเขาถึงได้เริ่มพูด \"เอ้อ...ฉะ..ฉันเพิ่งเคยมีประสบการณ์เจอยมทูตก็ครั้งแรกนี่แหละ..\"
\"มันก็ต้องงั้นสิ ทุกคนก็มีโอกาสเห็นยมทูตแค่ครั้งเดียวอยู่แล้วนี่\"ตัวเสื้อสีส้มพูด ฮิโรมินั่งนิ่งตัวแข็งทื่อ.....โอกาสที่จะเจอยมทูตแค่ครั้งเดียว มันก็ต้องเป็น.....
\"ก็อย่างที่นายคิดน่ะแหละ นายตายแล้ว\"
\"เฮ้ย!!ได้ไง!? ทำไมต้องเป็นวันนี้!!!!!!!!\"ฮิโรมิคว้าตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด และจับมันแน่นพลางเขย่าจนคนโดนบีบหายใจไม่ออก
\"ก็ชะตา....มันลิขิตมาแบบนี้นี่...\"ตัวชุดดำขยับกรอบแว่นกันแดดลง พลางเปิดสมุดจดเล่มโตดูโดยไม่สนใจเพื่อนร่วมกลุ่มที่โดนบีบจนจะขาดใจตาย
\"ฉันว่านายคลายมือออกเถอะ ถึงไม่ตายแต่ก็ทรมานเหมือนกันนะ\"หนุ่มผมขาวพูด ฮิโรมิถึงได้รู้สึกตัว และปล่อยมือออกเจ้าตัวที่คล้ายกับคนมาผสมกับกระรอก
\"โธ่เอ้ย!!...ทำไมมันต้องเป็นตอนนี้ทุกทีเลยฟะ!!\"ฮิโรมิทุบลงบนโต๊ะเสียงดัง เขาก้มหน้าลงหมอบกับโต๊ะ ทั้ง 4 คนเดินไปรวมกันที่ผู้หญิงชุดสีชมพูด
\"นี่ เจลเซด้า หมอนั่นมันเศร้าอะไรนักหนาน่ะ ร้องไห้ใหญ่เลย\"
\"เดี๋ยวฉันหาข้อมูลแป้บนะ..\"เจลเซด้ากดเข้าไปในแฟ้มข้อมูลของฮิโรมิ และอ่านมันให้ทุกคนฟัง \"ฮิโรมิชอบผู้หญิงอยู่คนหนึ่งตั้งแต่สมัยอนุบาล 2 จนปัจจุบันอยู่โรงเรียนเดียวกัน ความรักก็ยังไม่เคยเสื่อมลง\"
\"แล้วทำไมมันไม่ไปสารภาพรักให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลยล่ะ\"คนที่อาการกำลังปางตายเมื่อกี้รีบถามก่อนใครเพื่อน
\"ก็นั่นแหละสาเหตุล่ะ!\"เจลเซด้าทำเสียงจริงจัง ทุกคนต่างตั้งใจฟัง \"สารภาพรักครั้งแรกตอนอนุบาล 2 ก่อนได้สารภาพโดนหมาไล่ฟัดวิ่งเกือบ 5 กิโลเมตร ตอน ป.1 กระถางต้นไม้ตกใส่หัวเข้าโรงพยาบาล ตอนป. 3ก็ยังไม่สำเร็จโดนรถชน พักรักษาตัว 3 เดือน ตอน ป.5 เผลอไปเหยียบเท้ารุ่นพี่ก่อนได้พูด เลยโดนต่อย.. ตอนม.2 มีเรื่องกะอันธพาน จนปัจจุบันมีชื่อเสียงด้านการชกต่อยอยู่พอตัว (ครั้งนี้ชนะ แต่ก็เข้าโรงพยาบาลเหมือนกัน..) ตอนม.3 โดนวัวบ้าวิ่งไล่.........และล่าสุดนี่(ม.4)ตั้งใจสารภาพรักในวันเกิดของเธอ..แต่ก็โดนรถชนตาย....นี่แค่ย่อๆนะ ยังมีอีกเพียบ\"
\"ฉันว่า....เปลี่ยนจากทำไมต้องตายตอนนี้เป็น มันพึ่งตายตอนนี้ได้ไงดีกว่านะ....\"เรย์พูด คนอื่นๆพยักหน้าเห็นด้วย
\"นายนี่มีความพยายามดีจังเนอะ..\"หนุ่มผมขาวพูด \"โคตรถึกเลย...ว่ามั้ย? นารุมิ\"
\"แสดงว่า นายต้องเคยสร้างความแค้นกะใคร จนเขามาตามราวีกะนายแน่เลย!!!(เลยโดนตลอด)\"นารุมิ(ตัวที่มีหางกะหูเป็นกระรอก) ชี้นิ้วไปทางฮิโรมิ
\"ฉันไม่เคยทำแบบนั้นเฟ้ย!!\"ฮิโรมิตะคอกใส่เสียงดังโต้กลับ \"พวกนายน่ะ ทำตัวอย่างกะพวกชอบถ้ำมองงั้นแหละ เจาะดูข้อมูลคนอื่นเขาบ้างล่ะ เช็คประวัติบ้างล่ะ เนี่ยเหรอคือยมทูต!!?\"
\"ว่าไงนะ!?\"หญิงชุดสีส้มตะเบ็งเสียงในลำคอ
\"เฮ้ เจ๊ฮิคาริ ไม่เอาน่า เย็นไว้ก่อน\"นารุมิพยายามห้าม แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผล
\"นายว่าเขาปาวๆว่าเป็นถ้ำมอง ไหน? มีอะไรดีๆให้มองเหรอยะ ขอฉันดูหน่อยเหอะ\"ว่าแล้วเจ้าตัวก็เตรียมตัวจะพุ่งเข้าไปหาฮิโรมิ แต่เรย์มาล็อคตัวไว้ได้ก่อน ขณะที่คนอื่นๆกำลังวุ่นวาย เจลเซด้ากับกำลังนั่งหาข้อมูลอย่างสบายอารมณ์ แล้วเธอก็ฉุดคิดถึงบางอย่างได้
\"เอ.....ที่ซวยขนาดนี้หรือว่ามี\'นั่น\'อยู่?\"เจลเซด้าเปรยเสียงเรียบ พวกที่กำลังทะเลาะกันต่างหันมามองเป็นตาเดียว
\"ไม่หรอก ฉันไม่รู้สึกอะไรเลยนี่\"เรย์พูด แล้วหันไปมองทางฮิโรมิอีกครั้ง \"ลืมไปเลยว่าต้องไปส่งนายที่ยมโลก มัวแต่เล่นเพลิน..\"
ฮิโรมิกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ลงคอ อย่างนึกเสียวๆ
\"งั้นฉันจะเปิด...\"เจลเซด้ายังไม่ทันพูดจบ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัด เมื่อดูเบอร์เรียบร้อย เธอก็รีบกดรับทันที
\"ฮาโหล สวัสดีค่ะ ท่านยมบาล ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรเหรอค่ะ?....ค่ะๆ เอ๋?กล่องผนึกวิญญาณ อ้อ ฉันให้เรย์เก็บไว้ค่ะ เดี๋ยวสักคู่นะค่ะ\"เจลเซด้าหันไปมองทางเรย์พร้อมพยักหน้าเป็นเชิงเรียกให้เดินไปหา เรย์สาวเท้าเข้ามารับโทรศัพท์ไป
\"อืม...ใช่มันอยู่กับฉันเอง แล้วทำไม?.....อ้อ.....ฉันใส่ไว้ในกระ...\"เรย์พูดพลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ท แต่เขากับพบแค่สมุดจดเล่มเดิมเพียงอย่างเดียว \"เอ๊ะๆ?...เฮ้ย!! หายไปแล้วเนี่ย\"
เรย์รนรานหาของจนท่าทางดูตลก เจลเซด้าเริ่มสงสัยจึงถามออกไป
\"อะไรหายเหรอเรย์..คงไม่ใช่....\"
\"ฉันทำกล่องผนึกหายไปแล้ว..\"เรย์พูด เสียงของเขาเข้าไปในโทรศัพท์ ปลายสายจึงได้เริ่มตะโกนด่าทอนเป็นระยะ
\"นี่..ไปทำตกตอนไหนเนี่ย!! ทำไมซุ่มซ่ามงี้หา?\"ฮิคาริได้ทีรีบเข้ามาว่าเรย์ แต่พอเห็นตาคมกริบหันไปถลึงใส่ถึงได้รีบถอยหนีออกห่าง
\"ตอนที่ไปดูเจ้านี่มันยังอยู่เลย..คงหล่นหลังจากนั้น\"เรย์พูดพลางชี้ไปทางฮิโรมิ
\"อาจทำตกแถวนั้น ถ้ามีคนเก็บไปได้ล่ะยุ่งเลย!! ฉันจะใช้เรด้าห์ตามหานะ\"นารุมิพูด ชายหนุ่มกดลงไปที่แกนลูกนัทในมือ มีแสงสีเขียวพุ่งออกมาวาดผ่านกันเป็นตาข่าย ปรากฏเป็นพื้นที่ในบริเวณนี้
\"บอกทีว่ากล่องผนึกวิญญาณอยู่ที่ไหน มันมีลักษณะเป็นกล่องเล็กๆสีดำ สลักรูปไม้กางเขนด้วย\"นารุมิรีบสั่ง
แผนที่สีเขียวเริ่มรวมกันที่จุดเดียว แสงเลเซอร์พุ่งจากจุดรวมไปทางฮิโรมิ แสงเลเซอร์เข้าประทะฉีกเสื้อเชิ้ตสีขาวเป็นชิ้น เผยให้เป็นรูปไม้กางเขนสีดำที่อยู่กลางหน้าอก
\"นายทำบ้าอะไรของนาย?\"ฮิโรมิที่ยังอยู่ในอาการตกใจตะโกนอย่างไม่สบอารมณ์ เขาก้มลงไปมองที่หน้าอกตัวเอง(ซึ่งตอนนี้เป็นจุดรวมสายตา) เห็นไม้กางเขนที่ไม่เคยมีมาก่อนปรากฏบนตัวก็ยิ่งทวีคูณความสงสัย \"นี่มันอะไรกันน่ะ\"
แต่ไม่มีใครตอบคำถามของเขาเลย ทุกคนยืนนิ่งเงียบ
\"อ้อ...อยู่ที่นายเองเหรอ?..\"ฮิคาริชูกำปั้นที่สั่นสะท้านขึ้นมา แล้วกระโจนเข้าชกหน้าฮิโรมิอย่างโมโห \"ทำไมไม่รีบบอกห้ะ? ปล่อยให้ตกใจแทบตายเลย!!\"
\"โอ้ย..แล้วฉันจะไปรู้ได้ไงว่าไอ้นี่มันมาขึ้นบนตัวฉัน คนที่ต้องถามน่ะทางนี้มากกว่า ว่าไอ้นี่มันอะไร!!\"ฮิโรมิจับหนีบคอเสื้อของฮิคาริไว้ พลางใช้อีกมือลูบบริเวณที่ถูกต่อย แล้วทั้ง 2 คนก็เถียงกันต่ออย่างที่ไม่มีฝ่ายใดจะยอมให้กันเลย
\"กะ...เกิดเรื่องยุ่งแล้วล่ะค่ะ..คือ....\"เจลเซด้าบรรยายสถานการณ์ให้ปลายสายฟัง ........และเธอก็ได้คำแนะนำที่เกือบจะปล่อยมือถือตกลงพื้น
\"เขาว่าไงล่ะ เจลเซด้า?\"หนุ่มผมขาวถาม
\"เอ่อ...ลาร์ค..เรียกคนอื่นๆมาฟังด้วยทีเดียวดีกว่า ฉันไม่อยากพูดหลายที\"เจลเซด้าว่า ลาร์คจึงเดินเข้าไปหยุดทัพระหว่างฮิคาริกับฮิโรมิ
ทั้งหมดนั่งรอฟังคำชี้แจงจากเจลเซด้า เธอนิ่งเรียบเรียงคำพูดอยู่คู่หนึ่งจึงค่อยอธิบาย
\"คุณฮิโรมิ คุณอยากมีชีวิตอีกครั้งหนึ่งมั้ยค่ะ?\"เจลเซด้าถาม คำถามที่ทำให้เพื่อนร่วมทีมถึงขนาดอ้าปากค้าง
\"ทำงั้นได้ไงกัน!!คนที่ตายแล้วก็คือตายแล้วไม่ใช่เหรอ\"เรย์เป็นคนแย้งคนแรก
\"ฟังก่อนสิเรย์ เรื่องนั้นฉันก็รู้ดี\"เจลเซด้าพูด \"แต่ว่ามันมีทางเลือกเหรอไง?\"
\"อึ้ก!....\"เรย์ขมวดคิ้วมุ่นบอกความไม่สบอารมณ์อย่างแรง
\"เออ เดี๋ยวก่อนนะ ช่วยอธิบายอะไรให้ฟังหน่อยได้มั้ย ฉันงงไปหมดแล้ว\"ฮิโรมิถาม เจลเซด้าพนักหน้ารับ \"นี่มันคืออะไรกัน?\"พูดพลางชี้ไปที่ไม้กางเขนบนหน้าอก
\"เมื่อรายวันก่อน..วิญญาณซาตานที่สะกดไว้ในนรกถูกใครบางคนปลดปล่อยและทำให้มันแตกกระจายเป็นหลายส่วน..พวกเราได้รับหน้าที่ให้มารวบรวมวิญญาณนั่นโดยใช้กล่องผนึกวิญญาณ ที่ทำมาพิเศษใช้ดูดวิญญาณซาตานโดยเฉพาะ..\"เจลเซด้าอธิบาย \"แต่การที่มันรวมกับร่างวิญญาณคุณถือว่าเหนือความคาดหมายอย่างมาก.....\"
\"แล้ววิธีที่จะเอามันออกล่ะ\"ฮิโรมิถามต่อ
\"ต้องรวบรวมวิญญาณซาตานให้ครบ มันถึงจะออกมาจากร่างของคุณ...\"เจลเซด้าพูด \"เพราะฉะนั้น ถ้าคุณยอมร่วมมือกับเาหาวิญญาณซาตาน ก็จะมีสิทธิ์มีชีวิตอยู่ต่อตราบเท่าที่ยังรวบรวมวิญญาณซาตานไม่ครบ\"
\"อ้าว...แบบนี้ไม่กลัวฉันอู้เหรอ?\"ฮิโรมิลองเชิงดู เขายิ้มกริ่มรอคำตอบจากอีกฝ่าย
\"ฉันรับรองค่ะ ว่าคุณไม่มีทางอู้แน่ เพราะถ้าไม่มีวิญญาณซาตานเข้าไปเรื่อยๆ มันจะดูดวิญญาณคุณแทน ซึ่งแน่นอนว่า....ไม่มีโอกาศกลับมาเป็นครั้งที่ 2\"คำตอบที่ทำให้คนฟังเสียงสันหลัง \"และถ้า ยิ่งทำงานเร็วเท่าไหร่ เราก็สามารถเพิ่มเวลาในการมีชีวิตอยู่ให้คุณด้วยอาจ1 ปี 10 ปีเหรอมากกว่านั้น\"
\"ระยะเวลาล่ะ...คงไม่ใช่แค่เดือนเดียวนะ\"
\"1 ปี นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป...ว่าไงค่ะ? จะทำมั้ย?\"
\"ถ้าไม่ทำฉันก็โดนดูดวิญญาณเข้าไปน่ะสิ โอเค! ตกลง ฉันทำก็ได้\"ฮิโรมิตอบรับอย่างหนักแน่น จริงๆแล้วก็เขากลับรู้สึกว่ามันน่าสนุกขึ้นมาซะยังงั้น
\"งั้นก็ฝากตัวด้วยนะค่ะ ดิฉัน เจลเซด้า ฝ่ายหาข้อมูล\"
\"เฮ้อ..คำสั่งจากท่านยมบาลสินะ เอาไงก็เอาสิ ฉัน มินากิ นารุมิ ฝ่ายหาข้อมูลเหมือนกัน\"
\"ฮิคาริ ฝ่ายผู้นำวิญญาณ อย่าทำตัวเกะกะแข็งขาแล้วกันล่ะ\"
\"ฉัน ลาร์ค เรื่องเท้าเบาล่ะของถนัดเลยล่ะ ฝ่ายผู้นำวิญญาณ\"
\"ฉันชื่อ เรย์ ฝ่ายกำหนดความตาย ถึงฉันจะไม่ยอมรับแก แต่ถ้ามันเป็นงานก็อีกเรื่องหนึ่ง!จำไว้ให้ดีๆ\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น