{ MY STORAGE

ลำดับตอนที่ #1 : บท Audition นางเอกคยูฮยอน ของน้องเมย์น้องเนค่ะ

/>

(( ใบสมัครนางเอกคยูฮยอนสีแดง ))

ชื่อคนออฯ : นุ้ย

อายุคนออฯ : 18 > <

++++++++++++++++++++++

ชื่อ (( ขอแบบแฟนตาซี+น่ารักๆหน่อยนะ Thai//Eng)) : ปาร์ค ยอนฮา หรือ เนย์ลา // NYELA (แปลว่าผู้ที่มีดวงตาอันสวยงามจ่ะ)

อายุ (( 19-21 )) : 19

ฉายาคุณ : แบ๊วหลอดไฟ (สืบเนื่องมาจากรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูบ้องแบ๊ว บวกกับผิวที่ขาวเนียนเกินมนุษย์มนาทั่วไปจนทำให้ดูส่องสว่างเหมือนเป็นหลอดไฟเคลื่อนที่ได้ 555)

ฉายาคู่คุณ : เสี่ยวหูดำ (เสี่ยวในที่นี้มีสองความหมาย 1. เสี่ยว ที่แปลว่า “เล็ก” หมายถึงหนุ่มน้อยประจำมหาวิทยาลัยที่หากมองเผินๆก็เหมือนหนุ่มน้อยธรรมดา แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เค้าคนนี้อ้าปากพูดขึ้นมาแล้วละก็.. ไม่ได้ต่างอะไรกับหมาป่าดีๆนี่เอง 2. เสี่ยว ที่แปลว่า “เสี่ยว - -“ สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความค่ะ  ส่วนหูดำนั้น ก็มาจากนิสัยสุดแสนจะเพลย์บอยของคนๆนี้ จากคำพูดที่ชอบว่ากล่าวกันว่า “หน้าม่อ” มันได้เพี้ยนไปเป็น “หน้าหม้อ” และ หม้อ.. มีหูสีดำค่ะ 555 **สิ้นคิดดดด**)

บุคลิก รูปร่าง ท่าทาง (( ที่เห็นได้ชัด )) : สาวน้อยร่างบาง เจ้าของหุ่นอรชร เอวบางร่างน้อย ผู้มีผิวขาวเนียนละเอียดราวกับหิมะ ใบหน้ารูปไข่ได้รูป ดวงตากลมโตสีนิลที่ดูโดดเด่นประกอบไปด้วยแววตาซุกซน ริมฝีปากอวบอิ่มสีเชอรี่ที่มักเผยรอยยิ้มอ่อนหวานให้ทุกคนได้เห็น ผมยาวสีดำสนิทถูกดัดเป็นลอนบางๆ และมักมีริบบิ้นขาวผู้เป็นโบว์เพื่อรวบผมขึ้นไปให้ดูน่าทะนุถนอมยิ่งขึ้น ท่าทางที่ดูอ่อนต่อโลก แต่แฝงไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็กสาวไม่รู้จักโต เธอคนนี้เป็นคนอารมณ์ดี(ถึงดีมากกกกกกกกก) ด้วยความที่พ่อแม่(รวมทั้งพี่ชาย)ประคบประหงมราวกับไข่ในหิน จึงทำให้เด็กสาวผู้นี้ไม่ค่อยรู้เรื่องทางโลกซักเท่าไหร่ ถึงแม้ร่างกายและหน้าตาของเธอจะไม่เหมาะกับอายุที่ปาเข้าไปเกือบจะยี่สิบปี แต่อย่าทำให้เธอหงุดหงิดเชียวนะ สาวน้อยที่น่ารักบอบบางราวกับตุ๊กตาคนนี้จะร้องไห้ไม่หยุด !! ต่อให้เอาอะไรมาล่อก็ไม่มีวันหยุด.. จนกว่าความรู้สึกของเธอจะหยุดลงด้วยตนเอง

 นิสัย (( 3 บรรทัด Upz..!! )) : ยอนฮาเป็นเด็กสาวที่ในเวลาปกติแล้วจะยิ้มแย้ม สดใสอยู่เสมอ เธอรักเสียงอันไพเราะของเครื่องดนตรีนานาชนิด สิ่งที่ยอนฮาชอบทำเวลาว่าง คือการร้องเพลง เธอก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอกว่าทำไมเธอถึงรักสิ่งนี้นัก แต่ทุกครั้งที่เธอเหงา.. หรือมีความสุขก็ตาม เราก็จะได้ยินเสียงใสๆออกมาจากปากสีเชอรี่ของเธอ ยอนฮาเป็นที่รักของเพื่อนๆทุกคน ถึงแม้จะมีบางคนอิจฉาในความไร้เดียงสาและอ่อนต่อโลกของเธอก็ตามที เธอไม่ได้ัตั้งใจให้เป็นแบบนั้น สิ่งที่เธอเป็นคือนิสัยที่ติดตัวเธอมาแต่กำเนิด เพราะการเลี้ยงดูราวกับเจ้าหญิงที่คุณพ่อคุณแม่ รวมทั้งพี่ชายทั้งสองอย่างปาร์ค ยูชอน และ ปาร์ค ยูฮวาน ไ้ด้ปฎิบัติกับเธอเยี่ยงองค์หญิงตัวน้อยแต่กำเนิดทำให้เธอกลายเป็นคนอ่อนต่อโลกอย่างถึงที่สุด เวลาเธอสงสัยหรืออยากรู้อะไร ยอนฮาก็จะเอียงคอไปทางขวาเล็กน้อย พร้อมกับลืมตากลมโตนั้นอย่างอยากรู้อยากเห็น.. เห็นแบบนี้ใึีครจะอดใจทำใจร้ายกับเธอได้อีกหละคะ ? ยอนฮาเป็นที่พึ่งของเพื่อนๆได้ในยามทุกข์ใจเสมอ ไม่ว่าเรื่องเหล่านั้นจะเกี่ยวกับเธอหรือไมก็ตาม ยอนฮาก็พร้อมที่จะยื่นมือเล็กๆของเธอเข้าช่วยโดยไม่ลังเลใจ เธอเป็นนักปลอบใจตัวยง ในขณะที่ทุกคนกำลังหมดหนทาง ยอนฮาก็มักจะพยายามหาทางแก้จนสุดความสามารถที่เด็กสาวตัวน้่อยๆอย่างเธอจะทำได้ พร้อมกับรอยยิ้มที่คอยให้กำลังใจทุกคนอยู่เสมอ คุณสมบัติพิเศษของเด็กสาวคนนี้ทำให้หลายต่อหลายคนพากันตกหลุมรักเธอ แต่เธอก็ปฏิเสธสิ่งเหล่านั้น เพราะยอนฮา.. ไม่รู้จักกับความหมายของคำว่า “รัก” ในฐานะคนรัก จนกระทั่งเธอได้มาพบกับชายหนุ่มที่ชื่อ.. “โจ คยูฮยอน”

ประวัติครอบครัว (( ที่ส่งผลถึงนิสัยขอเหตุผลด้วยนะคะ )) : ในสมัยเด็กๆ คุณพ่อและคุณแม่ของยอนฮายังทำงานอยู่ที่เกาหลี ด้วยความที่ว่าเธอเป็นลูกสาวคนเล็กเพียงคนเดียวของบ้าน หนำซ้ำยังมีพี่ชายสองคนที่คอยเอาอกเอาใจไม่ห่าง ถึงแม้ภายนอกปาร์คยูชอนจะดูเป็นคนไม่เห็นคุณค่าในตัวเพศแม่เลย แต่ความจริงแล้วเค้านั้นสุดแสนจะหวงในตัวน้องสาวคนนี้ แต่ความจริงที่ทั้งสองคนเป็นพี่น้องกันต้องคอยปิดเป็นความลับ เพราะยูชอนเป็นคนศัตรูเยอะ ถ้าเกิดใครมารู้เข้าว่ายอนฮาเป็นน้องสาวแท้ๆของเค้า.. มันอาจจะเป็นภัยอันตรายต่อตัวยอนฮาเอง นี่คือสาเหตุที่ยูชอนและทุกคนที่เกี่ยวข้องต้องคอยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ทุกคนภายในบ้านมักจะคอยปกป้องยอนฮาไม่ให้พบเจอกับเรื่องร้ายๆ หรือเรียกได้ว่าแทบไม่เคยเจอกับอะไรที่เลวร้ายเลยก็ว่าได้ ยอนฮาจึงเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี เชื่อว่าทุกอย่างนั้นต้องดี ถ้าเราตั้งใจทำมันอย่างเต็มที่ โดยที่ในปัจจุบันคุณพ่อคุณแม่และยูฮวานก็ได้ย้ายไปอยู่ที่อเมริกาเพื่อขยายสาขาของธุรกิจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ประวัติความรัก (( ถ้ามีบอกมาด้วยว่าส่งผลอะไรบ้าง )) : รัก.. ยอนฮาไม่เคยรู้จักกับคำนี้ นอกเสียจากการรักครอบครัวและเพื่อนฝูงแล้ว.. สาวน้อยคนนี้ไม่เคยยอมรับใครเข้ามาเคียงข้าง เพียงเพราะไม่รู้จักความหมายที่แท้จริงของมัน

ฐานะ (( บอกด้วยว่าคนในบ้านทำงานอะไรถ้ามีพ่อแม่ )) : ทั้งคุณพ่อและคุณแม่เป็นเจ้าของบริษัทผลิตตุ๊กตา และ ของเล่นเด็ก ยักษ์ใหญ่ในประเทศเกาหลี ที่ในขณะนี้กำลังขยายสาขาออกกว้างไปทั่วโลก

สิ่งของที่จะพกติดตัวอยู่ตลอดเวลา (( ไม่เอาสิ่งมีชีวิต )) : สร้อยข้อมือที่มีจี้ตุ๊กตากระต่ายหูยาวสีPink Pearl ประดับอยู่ เป็นของขวัญที่คุณพ่อคุณแม่ให้ไว้ดูต่างหน้า

ชอบ : รอยยิ้มของบุคคลรอบข้าง และ ไอศครีมรสวานิลลา

กลัว : การเสียน้ำตาของคนรอบข้าง ยอนฮาไม่ชอบให้ึเพื่อนๆร้องไห้.. เธออยากให้โลกทั้งใบมีแต่ความสุข

เกลียด : การที่ต้องอยู่คนเดียวในความมืดเป็นที่สุด

ความสามารถพิเศษ (( แปลกแค่ไหนก็ได้ >O< )) : การพูดคุยสื่อสารกับนกบลูเบิร์ด และ มดตะนอย (เพื่อ?) ความสามารถในการทำให้บุคคลรอบข้างมีความสุข, เล่นเปียโน และ การร้องเพลง

งานอดิเรก : ยิ้มม มม, ร้องเพลง และ หัวเราะ - -*

อิมเมจคุณ [3 รูปเอารูปใหญ่ๆหน่อยก็ดีนะ] :

เลือกสาวน้อย JUNG ROO มาเปนอิมเมจของนางเอกในการออดิชั่นครั้งนี้
เพราะจากการมองรูปลักษณ์ของเธอ มันเป๊ะกับอิมเมจที่พี่วางไว้พอดีจ่ะ :  ))

อิมเมจคู่ [2 รูปพอจ้า] :



เลือกรูปนี้เพราะเห็นว่าตรงคาแรกเตอร์ค่ะ 55 กวนดีนะ > <


ส่วนรูปนี้ เป็นความชอบส่วนตัวคะ เพราะว่า "หล่อ" หล่อมากกก 555

++++++++++++++++++++++

คำถามทั่วไป (( ตอบให้ดีเน้อ >3< ))

ความรักในแบบของตัวละครของคุณมันคืออะไร (( 3 บรรทัด Upz..!! ))
: มันคือการเอาใจใส่ที่มีให้กัน ความรักที่ยอนฮารู้จักมีเพียงการรักคุณพ่อ คุณแม่ พี่ชายทั้งสอง และเพื่อนๆเท่านั้น ส่วนความรักเยี่ยงคนรัก.. เธอยังไม่เคยรู้จักมัน ความรักในแบบของยอนฮาเมื่อรู้จักกับมันแล้ว.. ก็คงจะเป็นการที่ตื่นขึ้นมามีเขาอยู่เคียงข้างเธอ คอยส่งรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นพร้อมกับคำพูด “อรุณสวัสดิ์” ให้เธอในยามเช้า.. คงจะเป็นการที่คนสองคนเดินเคียงข้างกันไปโดยไม่ทิ้งให้อีกฝ่ายต้องวิ่งตาม.. การที่ยามเธอร้องไห้เขาคนนั้นก็พร้อมที่จะซับน้ำตาและให้ยืมแผ่นอกกว้างๆของเขาให้ยอนฮาสะอื้นใส่ และในยามที่เขาร้องไห้.. เธอก็ิยินดีที่จะใช้รอยยิ้มของเธอเพื่อเป็นกำลังใจอยู่ข้างๆเขาตลอดไป..

จะเจอกับคู่ของคุณยังไง (( เต็มที่อย่าตามใจคนแต่ง ))
: เช้าวันนี้ก็เป็นเหมือนทุกๆวัน (คุ้นๆ 55) ร่างบางในชุดนักศึกษากำลังจะออกจากบ้านเพื่อไปเรียน รถแวนหรูสีเงินที่จอดรออยู่หน้าประตูบ้านเสมือนรถซาเล้งธรรมดาๆ เมื่อยอนฮา และ ยูชอนโอป้าขึ้นรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว รถหรูสีเงินก็เคลื่อนตัวออกไปยังถนนใหญ่ทันที

“โอป้า.. ยอนฮาอยากเดินไปโรงเรียนกับโอป้านะคะ~ ^^” เด็กสาวเอียงคอถามพี่ชายที่กำลังสะลืมสะลืออยู่ ยูชอนใช้หลังมือปาดน้ำลายลวกๆ ก่อนจะหรี่ตามองน้องสาวอย่างมึนงง (หมดกันยูชอน 55)

“ไม่เอาอ่ะ เธอต้องนั่งรถไป ยิ่งบ๊องๆอยู่เดี๋ยวหลงทางหละจะว่าไง? =___=^” ยัยบ้าเอ๊ย เดี๋ยวชาวบ้านรู้ว่าเธอเป็นน้องสาวฉันหล่ะเธอจะเดือดร้อนเอานะ !

“ไม่อาวว ว~  ยอนฮาจะไปอ๊ะ!! โอป้าไม่ให้ยอนฮาไปด้วย งั้นยอนฮาก็จะลงตรงนี้แหล่ะ!! ลุงดงค่ะ จอดด้วยค่า~”

-เอี๊ยดดดด-

“บ๊ายบาย โอป้าาา า   ตอนเย็นเจอกันนะคะ จุ๊บ ๆ ~ ^^”

สิ้นเสียงหวาน คุณลุงคนขับรถที่แสนจะว่าง่ายก็จอดรถให้สาวน้อยโดยดี ก่อนที่ยูชอนจะได้ทันเรียกตัวน้องสาวไว้ ร่างเล็กๆก็ปิดประตูใส่หน้าเขาเป็นที่เีรียบร้อยแล้ว

“ปล่อยไปเองซักวันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง..” ร่างสูงพึมพำเบาๆ ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนต่ออย่างสบายใจ โดยที่หารู้ไม่ว่าวิบัติกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว !!!

ตุ๊บ~

เสียงเท้าเล็กๆกระทบพื้นคอนกรีตทันทีที่ลงจากรถ ยอนฮาเผยยิ้มสดใส ดวงตากลมโตเป็นประกายอยากรู้อยากเห็น ตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า

“ว๊า วววว ~ นี่ตึก นั่นรถสี่ล้อ โน่นบ้านหลังคาสีม่วง ว๊าววว ๆๆๆ” ยอนฮากระโดดโลดเต้นไปมาอย่างไม่ทันระวังตัว จนกระทั่ง...

โครมม มม !!

ตึงง !!

เสียงที่หนึ่ง – เป็นผลมาจากของแข็งก้อนเล็กกับก้อนใหญ่(กว่า)มาชนกันอย่างรุนแรงโดยมิได้นัดหมาย

เสียงที่สอง – เป็นผลการทดลองที่ได้มาจากเสียงที่หนึ่ง นั่นคือปฎิกิริยา REACTION เมื่อแรงกับแรงมาเจอกันมันส่งผลให้ของทั้งสองอย่างกระเด็นออกจากกันและหล่นตุ๊บตาม GRAVITY หรือ แรงดึงดูดของโลก

“อูยย ย  เจ๊บเจ็บบ ~” ยอนฮาบ่นพึมพำพลางลูบบั้นท้ายตัวเองอย่างเบามือ ก่อนที่จะมีเสียงดังมาจากอีกฝ่ายด้วยความโมโห

“ใครฟ่ะ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ คนกำลังหนีอยู่ ว๊อยยย !!” ร่างสูงแผดเสียงดังลั่นก่อนที่จะหันมองซ้ายขวาอย่างระแวง

“เอ่อ.. คุณคะ เจ็บมั๊ยคะ ขอโทษนะคะ”

“....”

“กำลังมองหาใครอยู่หรอคะ? ให้ฉันช่วยมั๊ยค๊าาา ?” ยอนฮาส่งยิ้มกว้างงงง แต่อีกฝ่ายก็ยังคงมองผ่านเธอไปโดยไม่สนใจรอยยิ้มของเธอซักนิด จนในที่สุดสายตาดุดันของเขาก็มาหยุดทันทีที่เห็นหน้าเธอ

“ไม่เป็นไร ฉันไปหล่ะ” ยอนฮาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นป้ายชื่อปนเสื้อสูทสีกรมท่า “โจ คยูฮยอน”

“ลัคกี้ !! นายจะไปไหน อย่าหนีเจฮีไปน๊ะ!!” เสียงแหลมสูงดังขึ้นทันทีที่ร่างโปร่งดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน ดวงตาเรียวคมเบิกโพลงอย่าตกใจ

ซวยแล้วตู -*- ดันตามมาทันซะได้

ฉับพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างเล็กที่ยืนยิ้มอย่างไม่รู้ชะตากรรมตรงหน้า

“ขอโทษนะ = =^”

เพียงเสี้ยววินาที มือหนาก็กระชากร่างบางให้ชิดกำแพงก่อนจะใช้่แขนโอบรอบเอวเอาไว้แน่น ริมฝีปากเรียวประกบเข้ากับริมฝีปากของยอนฮาด้วยความรวดเร็ว ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย.. ก่อนที่จะแข็งเป็นหินด้วยความตกใจ

“กรี๊ดดดดดดดด !!!!! ลัคกี้ทำไมทำแบบนี้กับเจฮี ไม่นะ ม่ายย ยย T^T” สิ้นเสียงแหลม(ปรี๊ด) ชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงส้นสูงกระทบพื้นวิ่งห่างออกไป พลางหรี่ตาขึ้นมองรอบๆ

เห้อ ไปซักที~ =_______________=*

คยูฮยอนถอนริมฝีปากออกช้าๆ โดยที่ในใจแอบรู้สึกเสียดาย.. ไม่เคยลิ้มรสหวานของริมฝีปากใครเหมือนสาวน้อยคนนี้มาก่อนเลยให้ตาย !!

“เธอ.. ฉันขอโทษนะ”

“...”

“นี่เธอออ อ~”

ไม่ว่าเจ้าของเสียงนุ่มจะเรียกอีกซักร้อยซักพันหน ก็ไม่มีท่าทีว่าร่างบางตรงหน้าจะหันมาให้ความสนใจเขาซักนิด ยอนฮายังคงยืนเหม่อลอยโดยที่แผ่นหลังยังคงแนบชิดกำแพง และ ดวงตาเบิกกว้าง

“ให้ตาย นี่ฉันต้่องแบกเธอไปโรงเรียนสินะ = =” คยูฮยอนขยี้ผมตัวเองด้วยความหงุดหงิด ก่อนที่จะแซะร่างเล็กออกจากกำแพง แบกขึ้นหลังไปอย่างเสียไม่ได้

“วันนี้มันเป็นวันอะไรวะเนี่ยยย ยยย?”

เหตุการณ์ตอนกลางๆเรื่องที่อยากให้เกิด (( เต็มที่อย่าตามใจคนแต่ง ))
: การที่คยูฮยอนคอยตามแกล้งยอนฮาโดยที่ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงต้องทำขนาดนั้น โดยที่ทำให้สาวน้่อยต้องเสียน้ำตานับครั้งไม่ถ้วน แต่ยอนฮาก็ยังคงยิ้มและคิดว่าคยูฮยอนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอเสมอ เขาคอยปกป้องเธอทุกครั้งเมื่อมีอันตราย ถึงแม้ว่าจะปากแข็ง แต่เขาก็ยังอยู่ข้างๆยอนฮาในฐานะเพื่อนเสมอ

ตอบจบ จุดจบของคุณจะเป็นยังไง (( เต็มที่อย่าตามใจคนแต่ง ))
: “เป็นอะไรไปยัยบ๊อง?” คยูฮยอนถามทันทีที่เห็นแววตาอยากรู้อยากเห็นของคนตรงหน้า ประกอบกับท่าเอียงคอที่เธอมักจะทำเวลาสงสัย

“ก็แค่... สงสัย” ยอนฮาพูดพลางพองลมที่แก้มออก

“สงสัยอะไรของเธอห๊ะ? รู้สึกพักนี้จะขี้สงสัยขึ้นเยอะนะเนี่ย” ร่างสูงขยี้หัวคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนจะเผยยิ้มออกมาอย่างไม่ปิดบัง

“ก็แค่สงสัย.. ว่าทำไมเดี๋ยวนี้ฉันไม่เห็นนายจูบกับใครเลยล่าาา ??” ดวงตากลมโตจ้องเขม็งมาที่คยูฮยอนอย่างคาดคั้น ทำเอาร่างสูงถึงกับจุกเลยทีเดียว

“จ..จะจูบกับใคร ไม่จูบกับใครมันก็เรื่องของฉัน เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย?” คยูฮยอนบอกปัดก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทางเพื่อไม่ให้สาวน้อยเห็นถึงใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ

“เออเนอะ - - ไม่เกี่ยวกับฉันนี่น่า~ ชะลาล่า~ ไปละ ไอศกรีมรอปาร์คยอนฮาอยู่~ ฮี่ๆ ^^” ร่างบอบบางดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่มือหนาจะคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ด้วยความไวไม่แพ้กัน

-โถ่เอ๊ยยย ถ้าคะยั้นคะยออีกหน่อยฉันก็จะบอกแล้วเชียว - -* เดาไม่ถูกจริงๆเด็กคนนี้-

“คนไม่เกี่ยวกันกรุณาปล่อยมือปาร์คยอนฮาได้แล้วค่า~ ยอนฮาจะรีบไปกินไอศกรีมมม ชะลาล่า~” ยอนฮากระโดดขึ้นลงด้วยความดีใจเมื่อนึกถึงไอศกรีมที่กำลังลอยไปลอยมาอยู่ในความคิดของเธอ คยูฮยอนลุกขึ้นยืนก่อนที่จะจับไหล่เล็กของยอนฮาให้หันเข้าหาเขา ดวงตาเรียวคมจับจ้องไปที่ดวงตาหวานอย่างไม่ละสายตา

“เพราะมีคนเคยบอกฉันให้จูบกับคนที่ฉันรักเท่านั้น”

ไม่ทันที่ยอนฮาจะได้พูดอะไรต่อ ริมฝีปากร้อนก็ประกบลงบนริมฝีปากของเธอด้วยความเร็วแสง สัมผัสอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างสูง ทำให้ยอนฮาหลับตาพริ้มรับมันโดยดี

ทั้งสองแลกลมหายใจกันอยู่เนิ่นนาน ก่อนที่คยูฮยอนจะผละออกอย่างช้าๆ

“ทีนี้เข้าใจรึยัง ว่าทำไมฉันถึงไม่จูบกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว?”

-ฟุ่บบบบ-

ร่างเล็กล้มหมดสติลงกับพื้นอย่างง่ายดาย

“อ้าวเห๊ยยยย = =^ บรรยากาศกำลังดี คนกำลังจะสารภาพรักแล้วเชียว!!” คยูฮยอนบ่นอุบพลางช้อนร่างอรชรของยอนฮาขึ้นมาแนบอก

“หวังว่าเธอคงจะได้ยินเสียงหัวใจของฉันนะ ยัยแบ๊วหลอดไฟ^^”

พล็อตความรักของคุณ (( หวาน บ้า โหด เอาให้ตรงกะนิสัยหน่อยเน้อ ))
: ประมาณว่า.. คยูฮยอนก็จะคอยแกล้ง หวังให้ยอนฮาโกรธและร้องไห้ แต่เกือบจะทุกครั้งคนที่โกรธคือเขาซะเอง ยอนฮามักจะมีรอยยิ้มตอบกลับแทนคำด่าใดๆทั้งสิ้น มีบางครั้งที่ยอนฮาตอบกลับแบบนิ่มๆ โดยที่เธอไม่ได้ตั้งใจให้คยูฮยอนโกรธ แต่เป็นเพียงเพราะนิสัยขี้สงสัยของเธอเท่านั้นเอง ทำให้คยูฮยอนไม่ค่อยพอใจและคอยตามแกล้งอยู่เรื่อยๆ โดยที่เขาไม่ยอมรับว่าเขานั้นชอบเธอมากเพียงใด

ถ้าออฯติดไม่ทิ้งกันนะค้า
: ไม่ทิ้งจ้าาา า  ห่างหายจากวงการฟิคมานานแส๊นนาน ชักอยากจะอ่านเรื่องใหม่ๆบ้างแล้วสิ่ ไม่ทิ้งแน่นอนคะ

ถ้าเป็นไปได้ เนอยากให้มาเม้นท์ทุกสอง-สามวันจะได้มั้ยหนอ..??
: ถ้าพี่ไม่ติดสอบ มาเม้นให้แน่นอนจ้าาาา

มีอะไรจะบอกกับเน,,เมย์มั้ยคะ
: ถึงแม้ว่าเราจะยังไม่รู้จักกันก็ตาม.. แต่พี่ก็พยายามในการออดิชั่นนี้จริงๆนะ พี่อยากที่จะอ่านเรื่องราวที่น้องๆจินตนาการขึ้นมา โดยส่วนตัวเป็นคนชอบอ่านอยู่แล้ว มันเลยไม่ใช่เรื่องยากที่พี่จะคอยตามอ่านฟิคทุกวี่ทุกวัน 555 ขอบคุณน้องๆที่ให้พื้นที่พี่ได้ระบายสิ่งที่พี่ชอบ ถึงพี่จะเขียนยาวเกินไป หรือว่าเขียนไม่รู้เรื่อง - - แต่พี่ก็พยายามเต็มที่แล้ว ยังไงก็ช่วยรับไว้พิจารณาหน่อยเน๊ออ น้องเน กับ น้องเมย์ สู้ ๆ

++++++++++++++++++++++

คำถามชิงบท (( ตอบให้ดีๆเน้อ >_< ))

คุณมาจากโลกมืด เพื่อจะมาไถ่โทษ และ ทดลองการทำงานไปในตัว ผู้เป็นพ่อของคุณให้คุณมายังโลกมนุษย์เพื่อฆ่าผู้ชายคนหนึ่ง คุณไม่หรอกว่าเหตุผลที่แท้จริงมันคืออะไร แต่คุณก็ไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด พ่อคุณให้คุณฆ่าเค้าด้วยความรัก คุณจะฆ่าเค้ายังไง (( เต็มที่และขอให้เป็นบทพูด..!! ))
: กายหยาบ.. ที่ฉันมีอยู่ตอนนี้มันคืออะไรกัน ? ทำไมทุกครั้งที่ฉันเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้.. หัวใจของฉันถึงสั่นระริก.. ร่างกายร้อนผ่าวขนาดนี้ได้นะ? มันคืออะไรกัน?

- ชายใดบนโลกมนุษย์ที่ทำให้หัวใจของลูกเต้นรัวไม่เป็นจังหวะได้.. จงปลิดชีพเขาคนนั้นซะ.. แล้วนำดวงใจของเขามาให้พ่อ -

“ยอนฮา เหม่ออะไรอยู่เนี่ย?” ร่างสูงทิ้งตัวลงบนเบาะข้างๆยอนฮา เธอยิ้มรับด้วยแววตาที่สดใสเหมือนทุกครั้ง.. แต่ใครเล่าจะรู้ว่าภายในนั้นสับสนเพียงใด

“เปล่าจ่ะ~” แต่แล้วเธอก็ตัดสินใจได้.. สิ่งที่ควรทำ กับสิ่งที่หัวใจสั่งให้ทำ.. เธอก็ควรจะเลือกสิ่งที่ควรทำมากกว่า.. ไม่งั้นความพยายามที่เธอพยายามมาตลอด 19 ปีก็จะสูญเปล่า..

“โอป้า.. โอป้ารักยอนฮามั๊ย?” ร่างบางเอียงคอถามด้วยความสงสัย โดยที่มีคยูฮยอนยิ้มให้อย่างอบอุ่นพร้อมกับกุมมือเธอไว้หลวมๆ

“..รักสิ รักมาก” เขาตอบโดยไม่ลังเล หัวใจของยอนฮาเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ.. เธอแน่ใจแล้วว่าคนที่เธอต้องปลิดชีพ.. คือผู้ชายคนนี้

ยอนฮาขยับตัวเข้าไปใกล้ก่อนที่จะบรรจงจูบเขาอย่างอ่อนโยนเป็นครั้งสุดท้าย

ทันทีที่ถอนริมฝีปากออก แววตาซุกซนก็แปรเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยม.. ก่อนจะแสยะยิ้มให้เขาด้วยท่าทีรังเกียจเต็มทน

“แต่ฉันเกลียดโอป้า.. เกลียดมากที่สุดเลย จำเอาไว้่นะคะ!!” ยอนฮาผลักร่างสูงให้ล้มลงกับพื้น หันหลังให้เขาแล้วเดินออกไปอย่างช้าๆ โดยที่มีแววตาเศร้าสร้อยปรากฏให้เห็นเด่นชัด.. ดวงตาสีนิลเ่อ่อล้นไปด้วยน้ำตา แม้่ว่าอยากจะหันกลับไปมองเพียงใด แต่หน้าที่ก็รั้งคอเอาไว้อยู่

เธอรู้.. ว่าเขารักเธอมากพอที่จะยอมสละชีวิตให้เธอได้.. คยูฮยอนรักยอนฮามากพอที่จะยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อผู้หญิงตรงหน้าเขาได้.. และเธอก็รู้.. ว่าเขาขาดเธอไปไม่ได้ สิ่งที่จะทำให้เขาตายด้าน.. ก็คือการที่เธอเดินออกจากชีวิตของผู้ชายคนนี้อย่างไร้เยื่อใย ฉะนั้นการที่เธอทำแบบนี้ ก็เท่ากับฆ่าโจ คยูฮยอนทั้งเป็น.. เหมือนเขา.. ตายทั้งเป็นไปเสียแล้ว

- พ้่อคะ.. หนูฆ่าเค้า.. ฆ่าทั้งหัวใจเค้า.. และหัวใจหนูไปแล้วนะคะพ่อ... พ่อคะ.....”

ทางมหา'ลัยมีการพาเค้าค่ายกิจกรรมที่ ต่างจังหวัด (( ประเทศไทย )) แต่เพราะมีเหตุการณ์ๆนึงทำให้คุณรู้สึกเกลียดเค้าเข้าไส้ ช่วยบอกเหตุการณ์นั้นมาด้วยค่ะ (( เต็มที่และขอให้เป็นบทพูด..!! ))
: “ชะลาล่า~ ไอศครีมรสวานิลลาที่ร๊ากกก อร่อยจริงเชียวว แฮ่~ โชคดีจังที่ประเทศไทยมีร้านขายไอติมสุดอร่อยแบบนี้อยู่ > <~” ยอนฮาเดินเตะทรายเลียบชายฝั่งชะอำอย่างสบายอารมณ์ พลางเลียไอติมสีครีมของเธออย่างเอร็ดอร่อย โดยที่ในกระเป๋าน้ำแข็งข้างๆนั้นเต็มไปด้วยไอติมนับสิบแท่งที่เธอใส่ตุนไว้

ซ่า ~

เสียงทรายถูกสาดเข้าใส่ตัวยอนฮาอย่างรุนแรง เธอไอค่อกแค่กก่อนที่จะหันมาดูตัวต้นเหตุ

“นายอีกแล้วอ่อเนี่ยยย?” ร่างเล็กเผยยิ้มบางให้แทนที่จะเป็นใบหน้ามุ่ยๆไม่สบอารมณ์ อีกฝ่ายที่ต้องการเห็นหญิงสาวหงุดหงิด เมื่อได้รับผลแบบนี้ตัวเองก็นอยแทน

ยอนฮาก้มลงมองไอติมในมือก่อนจะร้องว้าออกมาอย่างเสียไม่ได้

“ว๊าาา~ กินไม่ได้ซะแล้ว >O< เลอะทรายเต็มเลย อ่ะ~ ฉันให้ ^^” ยอนฮายื่นไอติมโคนที่เต็มไปด้วยทรายนับพันเม็ดประกบเป็นทอปปิ้งให้คยูฮยอนยิ้มๆ ก่อนที่จะหยิบไอศกรีมหวานเย็นกลิ่นวานิลลาในกระเป๋าน้ำแข็งออกมาใหม่

ร่างสูงมองเด็กสาวตรงหน้าอย่างไม่พอใจ ร่างเล็กเอียงคอเป็นเชิงสงสัย

“เอ๋~ หรือว่านายอยากได้อันนี้? แต่ฉันไม่ให้หรอกกกก หวานเย็นวานิลลามีอันเดียวอ่ะ ในมือนายแหล่ะดีแล้ว ^^”

คนตัวใหญ่อารมณ์เดือดพล่านทันทีที่เห็นปฎิกิริยาแบบนี้ของเธอ ปกติเขาจะเป็นคนพูดมาก(มากกก)แต่ในวันนี้เขากลับโดนหญิงสาวตัวเล็กๆตรงหน้าตอกกลับซะโดยไม่มีชิ้นดี คยูฮยอนเอื้อมมือไปคว้าสายกระเป๋าน้ำแข็งออกมาก่อนที่จะเขวี้ยงมันลงทะเลอย่างเดือดดาล

“นายทำอะไรอ่ะ !!” ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่เสมอเริ่มย่นเข้าหากัน

“ก็แค่โยนทิ้งไง เห็นมันท่าจะหนัก ฉันเลยช่วยเธอ ไม่ดีหรอ?^____,^” คยูฮยอนยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ หญิงสาวตรงหน้ากำมือแน่น ก่อนที่น้ำใสๆจะไหลออกจากตาสวยของเธอ

“..ก..เกลียด..... เกลียดนายที่สุดในโลกเลยไอ่งี่เง่า!!! นายไม่รู้หรอว่ามันมีค่ากับฉันขนาดไหน นายไม่เคยรู้ใช่มั๊ยว่าฉันกำลังจะได้กินไอติมที่อร่อยที่สุดในประเทศไทย ที่ฉันดั้นด้นมาที่ประเทศไทยก็เพื่อไอติมพวกนี้นะ ไอ่บ้า!!!!!” เธอพูดทั้งน้ำตาก่อนที่จะวิ่งกลับไปที่โรงแรมอย่างทุลักทุเล

ตอนนี้คุณเริ่มสับสนกับสิ่งที่ทำลงไป คุณเริ่มที่จะชอบเค้า คุณยังจะเล่นเกมส์ต่อไปหรือว่าจะหยุดมันลงตรงนี้ (( เต็มที่และขอให้เป็นบทพูด..!! ))
: ภายในห้องนอนสี่เหลี่ยมมโหราฬที่ถูกตกแต่งประดับประดาไปด้วยเฟอร์นิเจอร์สีชมพูอ่อนเข้ากับเจ้าของห้อง ร่างเล็กกำลังนั่งหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงใหญ่ ใบหน้าที่มองแค่เพียงผ่านนั้นดูเหมือนกำลังสบายใจ หากแต่ลองจ้องลึกลงไป คิ้วบางนั้นกำลังห่อย่น ตากลมโตภายใต้เปลือกตานั้นกำลังสั่นระริกอย่างช่วยไม่ได้.. หัวใจของเธอกำลังสับสนอย่างบอกไม่ถูกจากก่ารที่เธอได้ฆ่าเค้าทั้งเป็นไปเมื่อเย็นวันนี้

ยอนฮาไล่นิ้วเรียวยาวของเธอไปตามกรอบรูปสีโอ๊คในมือ.. ภาพนี้เป็นภาพที่เขาและเธอไ้ด้ถ่ายรูปร่วมกันในค่ายที่เมืองไทย.. ยอนฮาลืมตาขึ้นช้าๆ มองภาพรอยยิ้มที่อบอุ่นไม่เหมือนใครของชายหนุ่มในรูป เขายืนข้างเธอ.. ไม่สิ่ถ้าจะพูดให้ถูก ร่างสูงนั้นแบกเธอขึ้นมาแนบอกเพียงเพื่อต้องการแกล้ง.. ถึงแม้ใบหน้าของยอนฮาในรูปนั้นจะดูบึ้งตึง.. แต่ดวงตาของเธอกำลังยิ้มแย้มอย่างมีความสุข ซึ่งไม่ต่างอะไรกับใบหน้าของคยูฮยอน ทีก่ำลังยิ้มแก้มปริเพราะได้แกล้งยัยตัวเล็กคนนี้

“ฉันจะทำยังไงดี.. นายเข้ามาในหัวใจของฉันได้ยังไงกัน? นี่ฉันกำลังชอบนายใช่มั๊ย? ขี้โกงชัดๆ.. นายมันบ้า.. คยูฮยอน.. นายมันบ้า!! บ้าที่สุด!!” หญิงสาวเขวี้ยงกรอบรูปลงบนเตียงด้วยความสับสน..

หน้าที่กับหัวใจ.. เธอควรจะเลือกสิ่งไหนดี..

ยอนฮาเดินโซเซออกไปริมระเบียงด้วยท่าทีที่แสนอ่อนล้า ดวงจันทร์กลมโตที่สุกสว่างบนท้องฟ้ายามราตรีนั้นดูเหมือนจะคอยให้กำลังใจเธอ

สายลมอ่อนๆที่พัดมาทำให้เรือนผมของร่างเล็กไหวตามแรงลม ชุดนอนที่ยาวระพื้นนั้นทำให้เธอดูไม่ต่างอะไรกับเจ้าหญิงในปราสาทอันยิ่งใหญ่ ยอนฮาใช้เวลาจ้องมองท้องฟ้ามืดทมิฬันั้นอยู่นาน ก่อนที่จะตัดสินใจหยุดทุกอย่างลงตรงนี้

“ยอนฮา..” เสียงแหบพร่าดังขึ้นจากสนามหญ้าใหญ่หน้าบ้าน ร่างเล็กชะงักเมื่อได้ยินเสียงนั้น.. ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใคร เสียงของคนที่เธอเพิ่งฆ่าเค้าไปยังไงหละ

หญิงสาวปาดน้ำตาลวกๆก่อนที่จะกลืนแววตาอันเศร้าสร้อยนั้นออกไป เธอจ้องลงไปใต้ต้นปาล์มต้นใหญ่กลางสนาม แล้วก็พบกับร่างของชายหนุ่มที่หัวใจเธอโหยหามาโดยตลอด..

คยูฮยอนทรุดลงกับพื้น.. ถึงมันจะมืดและเห็นร่างของเขาเป็นเพียงแค่เงา แต่ยอนฮาก็รู้ดีว่าเขาคนนั้นคือใคร

“.. ฉันไม่เชื่อว่าเธอไม่รักฉัน.. เธอรักฉัน.. ขอแค่เธอพูดมาคำเดียว ฉันก็จะยกโทษให้เธอทุกอย่าง.. ยอนฮา.. ได้โปรด.. ได้โปรดบอกว่าเธอโกหก.. ได้โปรดบอกว่าเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นมันคือความฝัน.. ถ้าฉันตื่นมา.. ทุกอย่างก็จะเป็นเหมือนเดิม.. เราสองคนก็จะจับมือกันเหมือเดิม.. ใช่มั๊ย?”

เสียงที่สั่นระริกกับถ้อยคำนับสิบเสียดแทงเข้ามากลางหัวใจของเธอ.. ยอนฮาหันหลังให้กับคยูฮยอน.. แม้จะพยายามสกัดกั้นน้ำตาที่เ่อ่อล้นมากเีพียงใด ในนาทีนี้.. มันก็ไม่อาจะฝืนความรู้สึกของเธอได้อีกต่อไป.. น้ำใสไหลเป็นทางอาบแก้มสีฝาดของเธอ.. ยอนฮาสูดลมหายใจลึก ก่อนที่จะพูดในสิ่งที่เธออยากฆ่าตัวตายเสียตรงนั้น

“ฉันพูดไปแล้ว ว่าฉันเกลียดนาย.. เกลียดมาก.. ที่ผ่านมาฉันก็แค่หลอกใช้นายเท่านั้น หึ ฉันก็แค่ต้องการคนจ่ายค่าไอศกรีมให้ก็เท่านั้น!! ลาก่อน!!” หญิงสาววิ่งเข้าห้องไปพร้อมกับปิดประตูระเบียงเสียงดัง ก่อนที่จะทรุดนั่งลงกับเตียงใหญ่ด้วยความอ่อนล้า..

“ฮึก.. ลาก่อน... ลาก่อน...”

ครั้งหนึ่งที่มีปากเสียงกับคู่คุณ มันเป็นเพราะเรื่องอะไร (( เต็มที่และขอให้เป็นบทพูด..!! ))
: ตุ๊บ~

เสียงตุ๊กตากระต่ายสีขาวหล่นลงกับพื้นทันทีที่ร่างเล็กเห็นภาพตรงหน้า.. ชายหนุ่มสองคนกำลังนัวเนียกันอย่างเมามันส์ภายในห้องทดลองวิทยาศาตร์โดยที่ทั้งสองอยู่ในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ผมเผ้ายุ่งเหยิงราวกับเพิ่งผ่านศึกมา หนึ่งในนั้นเงยหน้าขึ้นมามองคนเข้ามาใหม่ ก่อนที่จะเบิกตาโตด้วยความตกใจ

“ยอนฮา!!” ร่างสูงตะโกนเรียกชื่อหญิงสาวอย่างตกใจ แต่สายไปเสียแล้ว ร่างเล็กทิ้งกระต่ายลงกับพื้นแล้วหันหลังปิดประตูแล๊บเดินจากไปเป็นที่เรียบร้อยด้วยท่าทีที่ไม่ต่างกับหุ่นยนต์

“55555+ ไอ่บ้าเล่นไม่รู้เรื่อง” เสียงหัวเราะคิกคักของชายหนุ่มอีกคนในเหตุการณ์ดัีงขึ้น

“แกนั่นแหละ เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง ถ้าข่าวมันแพร่ออกไปหล่ะแกตายยย!!” ร่างสูงพูดหงุดหงิดๆ ก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องแล๊บตามหญิงสาวไปอย่างรวดเร็ว

หมับ !

มือหนาล๊อคแขนบางไว้ได้ทันเวลา เขาหมุนตัวเธอให้เข้ามาเผชิญหน้ากับเขา สีหน้าของยอนฮาตอนนี้ันั้นช่างดูไร้ความรู้สึก เหมือนคนที่กำลังชอคอย่างหนัก

“ฟังนะ.. เมื่อกี้มันไม่ใช่.. ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ”

“คะ..คิดอะไร..หรอ?” ริมฝีปากเล็กขยับขึ้นลงเป็นประโยคอย่างตะกุกตะกัก โดยที่สีหน้าก็ยังคงชอคเหมือนเิดิม

“ที่ฉันกับทงเฮ.. เอ่อ.. นะ นั่นแหล่ะ!! เราสองคนไม่ได้มีอะไรกัน พวกเราเพิ่งเล่นบอลเสร็จ แล้วทงเฮลืมของบนแล๊บฉันเลยขึ้นมาช่วยหา แต่ไปๆมาๆ ไอ่บ้านั่นกลับเข้ามาจั๊กกะจี้ฉันซะอย่างนั้น”

“.....”

“เพราะฉะนั้นสภาพที่เธอเห็นมันคือชายหนุ่มสองคนที่เพิ่งเล่นบอลเสร็จกำลังจั๊กกะจี้กัน!! ไม่มีอะไรมากกว่านั้นเข้าใจมั๊ย??? เธอห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ ฉันขอร้อง > <”

“..อ้่ะ...อื้อ” หญิงสาวตอบตกลง ก่อนที่จะหันหลังกลับไปยังห้องเรียน คยูฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่เป็นเชิงว่าโล่งอก

ทันทีที่สติสัมปัชชัญญะทั้งหมดของยอนฮาถูกเรียกกลับมาสิ่งแรกที่เธอพูดออกมาคือ

“คยูฮยอนกับทงเฮเค้ากิ๊กกัน!!!” สายตาทุกคู่พลันหันไปจ้องใบหน้าคมๆของคยูฮยอนที่ยืนอยู่หลังห้องทันที ร่างสูงไม่รอช้ารีบวิ่งมากระชากแขนยอนฮาให้เดินออกไปกับเขา

“ไหนเธอบอกว่าเธอจะไม่บอกใครยังไงหละ?”

“... ไม่ได้บอกนะ ฉันก็แค่.. คิดดังไปหน่อยอ๊ะ”

“ยัยบ้าเอ๊ยยย ยย”

“แล้วทำมายนายต้องเป็นเดือดเป็นร้อนด้วยอ๊ะ? หรือว่า.. นายสองคนปั่มปั๊มกันจริงๆ? OoO???”

“จะบ้าหรอไง!! ฉันไม่ได้เป็นเกย์ว๊อยย!!” ยอนฮาเอียงคอน้อยๆเป็นเชิงสงสัย

“แล้วเมื่อกี้ทำอะไรกันหรอ? 0.0” คยูฮยอนกุมขมับ.. ได้ข่าวว่าเค้าเพิ่งจะอธิบายมันไปหยกๆ ทำไมเธอคนนี้ถึงจำไม่ได้กันนะ?

“ฉันอธิบายให้เธอฟังแล้วไง.. ว๊อยยยย!!” ร่างสูงเหลืออดกับท่าทีที่ไม่ทุกข์ไม่ร้อนของคนตรงหน้า เขาปิดประตูใส่หน้ายอนฮาอย่างแรง

“.. เอ๋~ แล้วคุณกระต่ายหายไปไหนละเนี่ย?? ชะลาล่า~” สาวน้อยพึมพำเบาๆก่อนจะเขย่งก้าวกระโดดออกไปจากห้องเรียน

++++++++++++++++++++++

สู้ๆค่า >O<

คำเตือน : ตอบให้เข้ากับคาแร็คเตอร์ของตัวละครของคุณด้วยนะคะ ^^