ดาบเหลืองในตำนาน อัลคาเดวิล

ลำดับตอนที่ #7 : หมู่บ้านโครันด็อค

                         เพนทีสที่หนีออกจากปราสาทซรานเดรียได้เพียงเก้าชั่วโมง  แต่มันก็พอที่คนของทางปราสาทจะหาตัวได้ลำบาก  ตอนนี้เขาหลบอยู่ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง  มีชื่อว่า โครันด็อค  เป็นหมู่บ้านเล็กๆในป่าที่ชุ่มชื่น  ป่าที่อยู่กลางทะเลทรายไม่น่าจะชุ่มชื่นได้  แต่ด้วยความรู้เกี่ยวกับพันธุ์ไม้ในป่า  ทำให้พวกเขาสามารถผสมพันธุกรรมของพันธุ์ไม้บางชนิดกับพันธุกรรมของพันธุ์ไม้อีกชนิด  ทำให้พวกเขาได้พันธุ์ไม้แปลกประหลาดมาหนึ่งพันธุ์  นั่นคือต้น  ชารันกาบี้ เป็นพืชจำพวกยืนต้น  มีลำต้นที่แข็งแรงและทนทาน   มีใบที่หนาใหญ่และแข็งทำหน้าที่ในการบังรังสีแห่งความร้อนไม่ให้แผดเผาป่าแห่งนี้  พวกเขาปลูกต้นชารันกาบี้ไว้รอบๆป่า  ในเมื่อมีป่าก็ต้องมีน้ำตามมา  ชาวบ้านที่จึงมีน้ำใช้ตลอดปี  อาหารก็เช่นกันชาวบ้านที่นี่ทำสวนผักแปลงผักและเลี้ยงสัตว์ต่างๆมากมายไว้เป็นอาหาร  หมู่บ้านแห่งนี้จึงเป็นหมู่บ้านที่สมบูรณ์แบบหมู่บ้านหนึ่ง

                       ตอนแรกที่เพนทีสมาที่นี่เขาก็คิดว่าคนในหมู่บ้านจะไม่ต้อนรับเขาในฐานะอัลคาเดวิลธรรมดา  เพราะเพนทีสยังไม่อยากกลับไปที่ปราสาทในตอนนี้  เหตุนั้นก็เพราะเขามีแผนการบางอย่างที่จะช่วยโลกนี้ได้  ตัวเขาเองก็ศึกษามาเยอะแต่เขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่าแผนการของเขาจะได้ผลหรือไม่  ดูจากตอนที่เขาหนีออกจากมืองซรานเดรียก็พอ  เพนทีสอดคิดไม่ได้ที่จะกังวลใจในบางเรื่อง  เพราะเขายังไม่เคยได้รับรู้เลยว่าพลังของสีเหลืองนั้นน่ากลัวและร้ายแรงเพียงได  ตอนอยู่ที่ปราสาทเพนทีสเคยเสนอแผนการนี้ให้พ่อของเขาใช้  แต่พ่อของเขาไม่ยอมรับเพราะในแผนการนั้น เพนทีสยืนยันคำขาดว่าจะอยู่ในสนามรบด้วย  เรื่องของเรื่องตัวเขาเองนั้นต้องการที่จะรบสักครั้ง  เขาเบื่อกับการที่ต้องขลุกอยู่แต่กับหนังสือ  แต่เขาก็เข้าใจต่อความเป็นห่วงของท่านพ่อที่มีต่อลูกชายเพียงคนเดียว  ป่านนี้พ่อของเขาคงเป็นห่วงเขามากเป็นแน่  แต่ความเป็นห่วงของพ่อนั้นมันทำให้เขาอึดอัดที่ไม่ได้รู้อะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับโลกภายนอก  ความคิดที่อยากช่วยโลกของเขาจากจดหมายของเอ็กคาริบาสที่กระจัดกระจายไปทั่วโลก  ฉับบที่อยู่กับเขาเป็นที่แน่ๆว่า   มันสื่อความหมายให้รวมรวมชนเผ่าอัลคาเดวิลทั้งหมดให้รวมตัวกัน  เพื่อขับไล่พลังสีเหลืองให้หมดสิ้นไปจากดาวดวงนี้  แต่เขาจะมามัวนั่งคิดมากไปให้เปลืองสมองทำไม  ในเมื่อคิดไปสิ่งที่ทำลงไปแล้วก็ไม่กลับคืนมา  เผื่อเวลาไปร่าเริงจะไม่เป็นความคิดที่ดีกว่าหรือ 

                    เพนทีสที่นั่งกุมขมับอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง  บ้านหลังนี้สร้างจากไม้สน  ในตอนที่สร้างแรกๆก็ยังดูใหม่  แต่สภาพในตอนนี้ดูเก่ากว่าเดิม  อ่าว...มันก็แน่นอนอยู่แล้วอ่ะดิ  ภายในบ้านดูโล่งกว้างขวางและสะอาดสะอ้านราวกับเช็ดถูทุกวัน  เพนทีสหยุดคิดมากได้ไม่นานเขาก็เอามือลงวางบนโต๊ะ  แอ๊ด~  เสียงประตูดังขึ้น  พร้อมกับการปรากฏตัวของนางมาร  ไม่หนิ...อัลคาเดวิลสาวสวยต่างหาก  เธอเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำใบโตที่ใส่น้ำมาเต็มแก็ว  เธอน้ำมันมาวางที่โต๊ะให้เพนทีส

                   “ดื่มน้ำให้ชื่นใจก่อนสิจ๊ะ”

พอเธอพูดประโยคนั้นจบ  จู่ๆใบหน้าสีส้มอ่อนของ เพนทีส ก็แดงแจ๋ซะอย่างนั้น  เขาก็เลยหลบหน้าเธอแทบจะทันที 

                   “เป็นอะไรไปเหรอ” เธอถาม

                   “เอ่อ...ฮะ ฮะ  ปะ...เปล่าๆไม่มีอะไรหรอก  ไม่มี”

เพนทิสบอกก่อนที่จะใช้มือทั้งสองหยิบแก้วน้ำมาดื่มทีเดียวหมดแก้ว

                   “เขินเหรอ...ไม่เห็นต้องเขินเลย  เธอนี่ตลกดีนะชื่ออะไรล่ะ”

                   “ผมชื่อ เพะ...เพ...เพ...เพทีโน่  โอครีนครับ  คุณล่ะชื่ออะไร”

เพนทีสบอกชื่อปลอมที่คิดได้ทันควันให้เธอรู้  ปากก็พูดไปหน้าก็แดงไป จะเขินอะไรนักหนานะ

                   “ชั้นชื่อ...แอนฟ่า  ริคคาเช่  ยินดีที่ได้รู้จัก  ชั้นต้องขอตัวแล้ว  เธอพักที่นี่ได้เลยนะที่บ้านนี้ไม่ได้มีใครอยู่หรอกสบายใจได้”

                   แอ๊ด ~     ปัง

แอนฟ่าเธอออกไปแล้ว  แต่แก้มของ เพนทีส หรือ เพทีโน่ หว่า  เอาเป็นว่า  แต่แก้มของเพทีโน่ก็ยังแดงอยู่เลย 

                  “เอ๋...เมื่อคืนเรายังไม่ได้นอนเลยนี่หน่า”

เพทีโน่พึ่งคิดขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้เขายังไม่ได้นอนตลอดเก้าชั่วโมงที่ผ่านมา  เขาเดินไปที่เตียงที่อยู่ไม่จากโต๊ะมากเท่าไหร่   เพทีโน่ถอดกระเป๋าสภายออกแล้ววางมันไว้ที่พื้น  พร้อมถอดรองเท้าตามไป  เขาหย่อนก้นลงนั่งบนเตียงแล้วเอนตัวลงนอนทันที  ด้วยความง่วงของเขาทำให้เขาหลับปุ๋ยไปอย่างง่ายดาย