ตอนที่ 8 : ราตรีสีเลือดครั้งที่ 6
ความเดิมตอนที่แล้ว
เส้นเอ็น?
โคนันสังเกตก็พบว่าเส้นเอ็นมันอยู่ระดับคอของเขา มันถูกมัดเป็นเส้นตรงยาวจากฝั่งของกระดานที่มัดกับตะปู และอีกฝั่งตรงข้ามของโต๊ะคือที่จับเปิดตู้ล็อคเกอร์ และก็รู้สึกฉุกคิดคำพูดของผู้ที่เดินออกไปเมื่อกี้
'รู้อะไรแล้วปากมากเกินไป'
"ตอนไหนกัน!?"
'ระวังจะตายไม่รู้ตัว'
---------------
- คอนโด ห้อง 666 -
ริชาร์ทมองกระดาษสารจากจอมโจรรัตติกาลชื่อดังด้วยสายตาเยือกเย็น
"เจ้าหมอนั่น..."ริชาร์ทกำกระดาษยับยู่ยี่ก่อนจะโยนลงกองเพลิงจากเตาเผาด้านหลัง
มันบังอาจ!
ริชาร์ทเผยดวงตาแห่งความพิโรธ ดวงตาจากสีม่วงชาแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำดังย้อมเลือด
หลังจากริชาร์ทได้กลับมาจากโรงเรียนและไปทำงานต่อแล้วก็รู้สึกว่าของสำคัญจากเพื่อนแฝดที่เขาเก็บไว้หายไป และมีกระดาษทิ้งท้ายไว้ว่า
'ผมขอรับสร้อยจี้ไม้ดอกกุหลาบที่สลักมาจากอัญมณีหายากแท้ไปล่ะนะครับ ถ้าคุณอยากได้คืนก็ตามผมมาที่พิพิธภัณฑ์โชว์เพชรหายากนี่นะครับ
จาก จอมโจรคิด'
"ยิน! เบลม็อท! มุ่งหน้าสู่พิพิธภัณฑ์โชว์แสดงอัญมณีของตระกูลซึซึกิเดี๋ยวนี้!?"ริชาร์ทสั่งการ ลูกน้องมือซ้ายและขวาของตนด้วยเสียงโกรธเกรี้ยว และทรงพลัง
"รับทราบค่ะ/รับทราบ มายลอร์ด"ยินและเบลม็อทคุกเข่ารับบัญชาก่อนจะกระจัดกระจายไปทำตามที่บอก ส่วนในความคิดวอดก้าที่มองอยู่ห่างๆก็ได้แต่ส่งความคิดไว้อาลัยแด่จอมโจรผู้นั้น
ขโมยของใครไม่ขโมย มาขโมยของสำคัญจากเพื่อนของลอสบอสหัวหน้าองค์กรสุดอันตราย และผู้ต้องสงสัยในคดีฆ่า 100ศพ คิดผิดคิดใหม่ไม่ทันแล้วล่ะนะ เขาขอได้แค่ให้เจ็บตัวอย่างน้อยก็รอดสัก10% แล้วกันนะครับ คุณจอมโจรรัตติกาล อาเมน....
- พิพิธภัณฑ์แสดงโชว์อัญมณี -
"ล้อมรอบตึกไว้ให้หมด!"สารวัตรนากาโมริสั่งการกับลูกน้องตำรวจทั้งหลายหลังได้สารท้าจากจอมโจรตัวแสบที่พยายามจับเท่าไหร่ก็ได้เคยได้สักที โดยเนื้อหาสารท้ามีดังนี้
'วันนี้ผมได้ขโมยสร้อยจี้กุหลาบสลักจากอัญมณีหายาก ผมจะคืนให้ในยามแสงจากดวงจันทร์ที่ย้อมไปด้วยหยาดเลือดสาดกระทบเนตร และเจ้าของสร้อยเส้นนี้ก็จะมารับคืนในไม่ช้า ขอให้โชคดีครับ
จาก จอมโจรคิด'
เขาก็ไม่รู้ว่าเจ้าของเป็นใคร แต่ในฐานะตำรวจแล้ว เขาควรมาเพื่อมาจับเจ้าจอมโจรบ้านั่นให้ได้และจะนำไปคืนให้เจ้าของเอง
ส่วนในทางด้านโคนัน เขาก็มาด้วย และเขาแปรความหมายนั้นออกแล้ว โคนันพาร่างเล็กของตัวเองขึ้นไปบนดาดฟ้าตึกทึ่เป็นจุดชมวิว ก็พบกับร่างสีขาวในค่ำคืนรัตติกาลที่กำลังถือจี้กุหลาบสีแดงสดของสร้อยที่ขโมยมา
"นี่ก็ไม่ใช่ ว่าแต่นายรู้แล้วสินะ คุณยอดนักสืบ"จอมโจรคิดถามผู้มาใหม่หลังพึมพำกับตัวเอง เขาหันไปเผชิญหน้ากับคุณยอดนักสืบตัวน้อยที่ไม่น้อยเท่าไหร่
"ใช่ ถ้าตามที่ฉันสันนิษฐานแล้ว คืนนี้พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวจะส่องแสงเป็นพิเศษ ส่วนจี้นั่นเป็นสีแดงสดทึ่เหมือนเลือด ถ้าเอามากระทบกับดวงจันทร์ ยิ่งเป็นอัญมณีแท้ มันจะส่องแสงประกายออกมากระทบกับผู้ส่องนั่นก็คือนาย จอมโจรคิด"โคนันร่ายยาวตั้งข้อสันนิษฐานของตน
แปะแปะแปะ
"เก่งจริงๆนะคุณยอดนักสืบ แต่เอาเถอะ มันก็ไม่ของที่ผมต้องการ-----"
ปัง!
เสียงลั่นไกปืนเป็นอันให้โคนันสะดุ้ง และก็เห็นว่าเสื้อสีขาวนั่น ตรงช่วงไหล่ซ้ายตำแหน่งใกล้ๆหัวใจนั่นถูกย้อมด่วยสีแดงเลือด คิดเอามือกุมไหล่มองผู้มาใหม่ด้วยสายตาอึ้งๆปนเจ็บระคนกับบาดแผล
"ถ้าไม่ใช่ของที่แกต้องการก็คืนมาซะ"เสียงทุ้มคุ้นหูทำให้โคนันหันขวับไปก็พบกับผู้มาใหม่ทั้งสองคนที่เขารู้จัก
ยิน เบลม็อท ทำไมมาอยู่ที่นี่!?
โคนันเบิกตากว้างอย่างไม่คิดจะเชื่อว่าของที่ที่คิดขโมยมาจะเป็นของพวกองค์กรชุดดำ
ไอ้เจ้าบ้า! ขโมยอะไรไม่ดูเจ้าของเล๊ย!
เหมือนคิดจะอ่านสายตาของโคนันได้เลยแต่ยิ้มแห้งๆออกไป
ฉันแค่เห็นแล้วสนใจเลยขโมยมาเท่านั้น ไม่รู้หรอกว่าเป็นองค์กรที่นายตามสืบอยู่! คิด
วันหลังก็ไปสืบมาก่อนเซ่! เจ้าโง่คิด!! โคนัน
เออ ตูขอโทษ!!!? คิด
"จบสงครามโต้วาทีโดยใช้สายตาได้แล้วนะ เด็กน้อยทั้งหลาย"
"ใครเด็กกันป้า!"สองคนตอกกลับจนเบลม็อทคิ้วกระตุก
"ใครป้า ห๊า?"เบลม็อทยกปืนRPG มาจ่อหน้าโคนันและคิด
"เปล๊าครับ!"ถอนคำพูดแทบไม่ทัน...
"หยุดตลกคาเฟ่ได้แล้ว เบลม็อท เราต้องการมาเอาของสำคัญของบอสจากเจ้านั่นไปคืนนะ"ยินว่าพลางเหลือบมองบุคคลที่ซ่อนอยู่ด้านหลังของเบลม็อท
หน้าของคิดเริ่มซีดลงเรื่อยๆเนื่องจากการเสียเลือดมากและเหตุหนึ่งคือเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองไปขโมยของคนในองค์กรคนไหนไม่ขโมย ดันเจือกไปขโมยของสำคัญจากบอสขององค์กรอันตรายซะงั้น!?
"งั้นผมขอคืนและลาก่อนครับ"คิดโยนสร้อยคืนให้ยินรับ เขาก็รับมาแต่โดยดี และเมื่อเงยหน้ามองก็พบว่าจอมโจรกับเจ้าเด็กนั่นหายไปแล้ว
"จอมโจรนั่นมันหนีไปแล้ว กระชากคอเสื้อเด็กนั่นไปด้วย"
"งั้นหรอ"ยินตอบ
"ชิ พลาดซะได้ ทำไมไม่ให้โดนหัวใจมันให้หยุดเต้นไปเลยนะ"เสียงสถบงึมงำที่ไม่พอใจดังจากริขาร์ทที่หลบอยู่หลังเบลม็อท คนที่ยิงคิดนั้นไม่ใช่ยินหรือเบลม็อท แต่เป็นเขาที่อยู่หลังเบลม็อท ตอนที่เผลอเขาหยิบปืนออกมาและเอาแขนโอบเอวกอดเบลม็อทไว้และยิงออกไปตามสัญชาตญาณดิบของตัวเอง แต่ดันพลาดไปเพราะเหมือนมีใครจะปาเศษเหล็กใส่หัวแต่หลบทันนิ้วเผลอลั่นไกพลาดไป ทำให้พวกนั้นรู้ตัวก่อนจะยิงต่อด้วยนัดสอง ส่วนยินนั้นมีหน้าที่ยินถือปืนเหมือนเป็นคนยิงเองเท่านั้น
ริชาร์ททำหน้าไม่พอใจ ก่อนจะตั้งท่ายกปืนพกจ่อไปที่มุมหนึ่งของที่แถวประตูทางขึ้นดาดฟ้า และลั่นไกออกไป
ปัง!
"อย่ามายุ่งให้มันมากนักละ เชอร์รี่"ริชาร์ทกล่าวแค่นั้นก่อนจะกระโดดลงจากดาดฟ้าไปพร้อมกับยินและเบลม็อท ส่วนในทางด้านบุคคลที่เฝ้ามองห่างๆหลังบานประตูก็ได้แต่หอบหายใจระรัวอย่างตื่นกลัว ไฮบาระมองรูกำแพงหินปูนที่เกิดจากปืนพกธรรมดาซึ่งมันเป็นไม่ได้แน่ที่จะทะลุมาได้ แต่มันเป็นไปแล้วเมื่อลูกกระสุนนั้นทะลุกำแพงมาเฉียวแก้มขวาของเธอไป
ไฮบาระเอาหลังชนกำแพงทรุดตัวลงอย่างหมดแรง
ออร่านั่น เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน....
"ระวังตัวด้วยล่ะ คุโด้คุง..."
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ติดตามค่าาาาาา