ตอนที่ 7 : ราตรีสีเลือดครั้งที่ 5
ความเดิมตอนที่แล้ว
'ตอนเย็นเดี๋ยวโทรหา'ริชาร์ทบอกเบอร์เบิ้นหลังลงจากรถ
'ตั้งใจเรียนด้วยล่----'
ปัง!
อามุโร่ไม่ทันพูดจบก็โดนริชาร์ทปิดประตูอัดหน้าใส่เต็มที่เหมือนโกรธเขามาแต่ชาติก่อนและเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อกี้...
เขารักเด็กทุกคน...ยกเว้นเด็กคนนี้!!
------------
ตั้งแต่ริชาร์ทก้าวเข้ามาในโรงเรียนนี้ จะถูกแทนชื่อเก่าด้วยชื่อว่า คุรุมาโนะ อากิระ เด็กชายวัย 7ขวบธรรมด๊าธรรมดาเป็นคนญี่ปุ่นเสี้ยวอเมริกาที่ย้ายมาทำงานตามแม่ ส่วนพ่อเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ ธรรมดาจริงๆนะ:)
- ห้อง ป.1ห้องB -
"เอาล่ะเด็กๆ นั่งที่จ๊ะ นั่งที่"เสียงของครูสาวขวัญใจเด็กๆทั้งหลาย ครูโคบายาชิบอกกับเด็กๆในห้องภายใต้การปกครองของตัวเองที่กำลังวิ่งเล่นบ้าง จับเข่า(?)คุยบ้าง อะไรต่างๆนาๆตามประสาเด็กเล็ก เมื่อได้ยินเสียงครูเด็กๆก็ทำตัวเป็นเด็กดี ทำตามคำสั่งไปนั่งที่ของตัวเองจนเรียบร้อยภายในเวลาไม่นาน
"วันนี้มีเพื่อนใหม่ย้ายมาจากอเมริกาตามแม่ได้มาเข้าเรียนที่ห้องของเรา ฝากดูแลกันด้วยนะจ๊ะ"ครูโคบายาชิเอ่ยจบเป็นเหตุให้เด็กๆเริ่มส่งเสียงเซ็งแซ่สนใจออกมา
"ย้ายมากลางเทอมเนี่ยนะ?"
"เป็นคนแบบไหนกันน๊า"
"จะหล่อรึเปล่านะ?"
"ผู้หญิงหรือผู้ชาย นายคิดว่าไง"
"ผู้หญิงอยู่แว้ววว(?)"
นั่นคือเสียงคร่าวๆที่ได้ยินกัน แต่สองประโยคสุดท้ายก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องที่เด็กประถมคุยกันจริงรึเปล่า
"เอาล่ะจ๊ะๆ เอ้า! อากิระคุง เข้ามาได้"
'อากิระ?'โคนันชะงักคิดเล็กน้อย
ครืด!
บานประตูห้องเรียนเปิดออกเรียกสายตาทุกคนได้เป็นอย่างดี สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาทุกคนคือเด็กชายเรือนผมสีดำขลับเงาซอยประบ่า ดวงตาสีม่วงชาที่ให้อารมณ์เดาความรู้สึกนึกคิดได้ยาก ใบหน้าที่ไม่ได้ตายด้านไปซะทีเดียว
"คุรุมาโนะ อากิระ ขอฝากตัวด้วย"
"หล่อสุดๆ!"
"คุ้นๆนะ"
"เด็กในทีวีนี่น่า!?"
"เอ๋!?"หลังจากมีเด็กคนหนึ่งที่พูดว่าอากิระ(ริชาร์ท)เป็นเด็กที่ตำรวจกำลังตามตัวในข่าวก็แตกตื่นและมีแววสนใจมากกว่าเดิม ส่วนอากิระก็ได้แต่ยืนมองห่างๆติดรำคาญเล็กน้อย
เอาเหอะ เขาเลือกเองว่าจะเรียนนี่
เขาคิดอย่างปลงตกก่อนจะสบตากับไฮบาระที่จ้องมาทางเขาเขม็ง เหๆ เขาไม่ได้มาเพื่อฆ่าหล่อนหรอกนะ เชอร์รี่
"พอๆ เงียบได้แล้วจ้ะ เด็กๆ เอ้า! อากิระคุง ไปนั่งตรงนั้นเลยนะจ๊ะ"ครูโคบายาชิชี้ไปทางโต๊ะโต๊ะหนึ่งที่อยู่หลังสุดและชิดขอบหน้าต่าง อากิระไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้าและเดินไปนั่งตามที่บอก
"เอาล่ะ เราจะมาเริ่มเรียนกันเลย เปิดหนังสือหน้าที่..."อากิระพอฟังผ่านๆก็ทำตามแบบลวกๆพอประมาณ ไม่ได้ตั้งใจหรือไม่สนใจอะไรขนาดนั้นจนถึงเวลาพักเที่ยง ก็โดนเด็กๆล้อมโต๊ะจนชักรำคาญเลยใช้สกิลเนียนเดินออกจากกลุ่มไปนั่งดื่มเลือดที่เบลม็อทให้มาตรงใต้ต้นไม้
สงบกว่าเยอะ
อากิระมองพวกเด็กประถมชั้นต่างๆกำลังเล่นฟุตบอลกันอยู่อย่างสนุกสนาน เด็กวัยนี้ดูสนุกและสดใสกันจริงๆ
ต่างกับเธอ ที่เริ่มจับอาวุธฆ่าคนนับไม่ถ้วน เหยื่อรายแรกก็คือ...
'แม่ของเธอเอง'
[*ชื่อของอากิระจะใช้ตอนที่อยู่กับพวกโคนันหรือในคราบผู้ดี(?) ส่วนชื่อริชาร์ทจะใช้ตอนอยู่ฝนคราบผู้ร้าย(?)]
-------------------------
"โนะ...คุรุ..โนะ..คุรุมาโนะ อากิระ!"เสียงเรียกชื่อเขาซะเต็มยศของใครบางคนทำให้เขาหลุดจากผวังภ์และเงยหน้ามองคนเรียก
"เขาเงยหน้าขึ้นมาจริงๆด้วย โคนันคุง!"เสียงเด็กผู้หญิงอันคุ้นหูกล่าวกับเด็กกับชื่อเขาฟังทีไรเป็นอันอยากจะเอาไม้มาแคะระคายหูซะเหลือเกิน รู้สึกไม่อยากได้ยินชื่อนี้สักเท่าไหร่
ใครอยากจะได้ยินชื่อของคนที่ไม่ชอบกันละ...
อาเธอร์ โคนัน ดอยล์ 1ในหมอที่เขาไปหาเพื่อรักษาให้เขา แต่พอเขาเห็นบาดแผลที่เกินเยียวยาก็ได้แต่ส่ายหน้าหนี ไม่ใช่แค่โคนันดอยล์ นับรวมถึงแพทย์มีฝีมือคนอื่นๆด้วย
เอาเหอะ...ถึงเกลียดไปก็ไม่ได้อะไรมาก อย่างน้อยก็ช่วยรักษาได้เล็กน้อยพอเอารอดต่างกับหมอคนอื่นที่พอเห็นก็ได้แต่โยนงานหนีพร้อมลากเขาออกไปจากสถานที่รักษาอีกต่างหาก
"เหม่ออีกแล้ว แถมจ้องหน้านายซะน่ากลัวเลยนะ โคนัน"เด็กที่ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อเก็นตะพูด
"โทษที"อากิระขอโทษแบบขอไปที
"ว่าแต่นายน่ะ เป็นแฟนของพี่อามุโร่จริงๆหรอ?"เก็นตะถาม
"เปล่าหรอก แค่อยากแกล้งคนเล่นน่ะ"เขาตอบก่อนจะลุกหนี แต่ก็โดนอายูมิจับแขนเอาไว้
"เดี๋ยวก่อนจ๊ะ อากิระคุง!"อายูมิยื่นมือไปจับแขนซ้ายเพื่อรั้งไว้ แต่ก็ต้องรีบชักมือกลับเมื่อเจอสายตาที่ใครมองก็ต่างรู้สึกเย็นวาบไปถึงขั้วหัวใจ
"อ๊ะ! ขะ-ขอโทษ..ทะ-ทีจ๊ะ"อายูมิบังคับเสียงไม่ให้สั่นเดินถอยห่างไปหลายก้าวพอควร
"ถ้าไม่มีอะไร ฉันขอตัว"อากิระบอกเสียงเรียบเย็นชาและเดินออกไปโดยไม่ลืมโยนกล่องน้ำมะเขือเทศที่น้ำภายในมันตรงข้ามกันทิ้งไปลงถังขยะเป๊ะๆ
"นี่ฉัน ฮึก! ทำเขาโกรธรึเปล่า ฮือ"อายูมิสะอื้น รู้สึกกลัวที่จะทำเพื่อนใหม่(ที่ไม่ใหม่?)โกรธ
"คงไม่ใช่หรอกนะครับ"มิซึฮิโกะปลอบ
"อะไรของเขา แค่นี้ไม่เห็นต้องโกรธกันเลยนี่"เก็นตะพูดเสียงไม่พอใจ ไฮบาระก็ปลอบอายูมิต่อไปจนกว่าจะยอมหยุดร้อง
ส่วนโคนันไม่พูดอะไร แต่เมื่อกี้เหมือนเขาจะเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นเข้าซะแล้วสิ
- หลังเลิกเรียน -
ภายในห้องเรียนถูกแสงสีส้มยามเย็นสาดลงมาผ่านหน้าต่างห้อง นักเรียนทุกคนต่างกลับบ้านกันไปหมดแล้ว เว้นแต่อากิระที่นั่งตรงขอบหน้าต่างอ่านหนังสือไปพลางแบบไม่กลัวตก
"นายมีอะไรก็พูดมา เอโดงาวะ โคนัน"อากิระเอ่ยกับบุคคลที่อยู่หลังบานประตูห้องเรียนนั้น โคนันเปิดประตูเดินเข้ามามองอากิระด้วยสายตาเรียบนิ่ง
"นายรอฉันอยู่สินะ อากิระ"โคนันถาม ก่อนหน้านี้เขาเห็นอากิระกำลังคุยกับใครบางคนซึ่งน่าจะเป็นผู้ปกครองว่าจะกลับช้านิดหนึ่ง ไปรอที่ข้างโรงเรียนก่อนเลย
"คงงั้น"อากิระตอบเรียบๆสั้นๆ
"งั้นขอเข้าประเด็นเลยล่ะกัน ฉันเห็นนะตอนที่นายโยนกล่องน้ำมะเขือเทศทิ้ง"
"...."
"รอยต่อที่แขนซ้ายนั้นน่ะ"
"..."อากิระเหลือบมองโคนันเล็กน้อยด้วยหางตา
"แสดงว่าแขนซ้ายนายตอนแรกไม่มีอยู่แล้วสินะ"
ปึก!
เสียงปิดหนังสือเล่มหนาทำเอาโคนันแอบสะดุ้งเล็กน้อย อากิระโดดลงมาจากขอบหน้าต่าง ก่อนจะวางหนังสือไว้บนโต๊ะและเดินตรงดิ่งมาที่โคนันจนเขาเผลอก้าวถอยไปก้าวหนึ่งเพราะเผลอไปสบกับสายตาที่เหมือนหลุมดำพร้อมจะกลืนกินทุกสิ่งนั้น
"นี่ เอโดงาวะคุง"อากิระก้มมองโคนันเล็กน้อย ตอนนี้แหละที่โคนันพึ่งรู้ว่าเขาสูงแค่อกของคนคนนี้!
"อะไร"โคนันใจดีสู้เสือถามออกไป
"ยังไม่มีใครเคยบอกสินะ ว่าการเป็นนักสืบน่ะ"อากิระเชยคางโคนันขึ้นมาให้สบตากับตัวเขาเอง โคนันรู้สึกตัวเองหนัาร้อนผ่าว ใจเต้นตึกตักรัวๆจนชักไม่แน่ใจว่าเขาหวาดกลัวหรือเขินคนตรงหน้ากันแน่
"หึ"อากิระหัวเราะในลำคอพร้อมผละออกจากโคนัน และเดินไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายข้างเดียว ก่อนจะเดินสวนโคนันออกไปและกระซิบบางอย่าง โคนันหันขวับไปหาเด็กชายที่เดินออกไปแล้ว แต่ก็รู้สึกถึงบางอย่างตรงหน้า
เส้นเอ็น?
โคนันสังเกตก็พบว่าเส้นเอ็นมันอยู่ระดับคอของเขา มันถูกมัดเป็นเส้นตรงยาวจากฝั่งของกระดานที่มัดกับตะปู และอีกฝั่งตรงข้ามของโต๊ะคือที่จับเปิดตู้ล็อคเกอร์ และก็รู้สึกฉุกคิดคำพูดของผู้ที่เดินออกไปเมื่อกี้
'นักสืบน่ะ รู้อะไรแล้วปากมากเกินไป'
"ตอนไหนกัน!?"
'ระวังจะตายไม่รู้ตัว'
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อะเหื้อออ!!!!! ป๋มขอโทดครับพี่ //โคนัน(ชินอิจิ)ไม่ได้กล่าว
รอค่าาาาาาาาาาา อิอิ มาต่อเร็ว ๆ น้ะ