[Fiction Conan] Death Color Black White or Gray

ตอนที่ 6 : ราตรีสีเลือดครั้งที่ 4

 

        พรึ่บ!

     ริชาร์ทเดินมาถึงรถก่อนจะรู้สึกโดนกระชากแขนและถูกผลักติดกับกระโปรงหน้ารถ และมีเงาคนมาคร่อมตัวไว้

     "เหๆ ทำแบบนี้ฉันขนลุกนะ คุณเบอร์เบิ้น"

     "แล้วเด็กคนไหนมันบอกว่าผมเป็นแฟนกับนายกันห๊ะ"อามุโร่ว่าอย่างเดือดๆพร้อมหนัาที่แดง หน้าแดงเนี่ย โกรธหรือ...

     "เขินรึไง?"ริชาร์ทมองคนตัวสูงกว่า หน้าอามุโร่ที่ว่าแดงก็แดงกว่าเดิม น่าแกล้งชะมัด

     "เปล่านี่"ริชาร์ทเลิกคิ้วสูง ถ้าเปล่าจะเสียงสูงทำไมวะ...

     แผล๊บ!

     "!!?"

     "หวาน....ก็ไม่เลว ฉันจะบอกอะไรให้ว่านายน่ะ น่าแกล้งที่สุดแล้วละ หึ"ริชาร์ทแสยะยิ้ม หืม? เขาทำอะไรงั้นหรอที่ทำให้อามุโร่ถึงกับค้างกว่าเดิมท่าสติจะหยุดลอยไปแล้ว ก็เปล่านี่น่า~

     "หึหึหึ"ริชาร์ทลอดออกจากใต้วงแขนของอามุโร่และเดินเข้าไปนั่งที่รถฝั่งข้างคนขับ

    - ในส่วนทางด้านของอามุโร่ -

     "...."เด็กนั่น...มันเลียริมฝึปากเขา! ถึงจะแค่เลียแต่นั่นนับเป็นจูบแรกของเขาเลยนะ แล้วทำไมใจเขาต้องเต้นด้วยเล่า นั้นเด็กนะ เด็กผู้ชายด้วย! เขารักผู้หญิงไม่ใช่พวกไม้ป่าเดียวกัน![มันเป็นผู้หญิงเฟ้ย ถึงจะ(โคตร)ไม่เหมือนผู้หญิงก็เหอะ--]

     อามุโร่เดินเข้าไปนั่งในรถฝั่งคนขับหลังตั้งสติได้ แต่พอเห็นใบหน้าสุดกวนตรีนของเด็กชื่ออากิระนั่นก็รู้สึกหน้าร้อนๆขึ้นมาซะงั้น ส่วนเด็กต้นเหตุข้างๆก็ดูพยายามกลั้นขำแบบสุดๆจนดูจะหยุดไม่อยู่ซะด้วย

       'ดู ดูเด็กมันทำ ฝากไว้ก่อนเหอะ!'อามุโร่คิดพลางสตาร์ทรถและขับออกไปจากที่นี่ทันที

    - หลังกลับมาถึงคอนโด -

      "ไอ้เด็กน่าแกล้งเอ๊ย"ริชาร์ทว่าพลางเท้าคางมองอามุโร่ที่กำลังขับรถออกไปด้วยสีหน้าสะใจแบบแปลกๆ เห็นอย่างนี้ ตัวของริชาร์ทเองอายุก็ไม่น้อยไปกว่าอามุโร่แล้ว ออกจะไปทางมากกว่าพวกเจ้าหน้าที่ชื่อเจมส์ด้วยซ้ำไป แต่ความเป็นแวมไพร์ด้วยแล้ว ใบหน้าจึงไม่ได้แก่ลงเลยแม้แต่น้อย

     "บอสไปทำอะไรแผลงๆอะไรกับเขาอีกละสิ"เบลม็อทนอนแผ่มองบอสสาวใจชายของตัวเองอยู่บนเตียง ภายในคอนโดนี้มีห้องละ 2เตียง ตัวของเบลม็อทที่สนิทและอยู่ในความดูแลของลาสบอสองค์กรชุดดำอย่างริชาร์ทก็มักจะอยู่ด้วยตลอด ตัวของเบลม็อทนั้นคือคริสหรือชารอน วินยาร์ด ตัวของเธอในความจริงแล้ว เธอหนีออกจากบ้านมาเพราะโดนพ่อดุด่า ตำรวจเขาไม่แคร์เธอแม้ว่าเธอจะขอร้องให้ช่วย เธอจึงทำหน้าทึ่โจรกรรมคนอื่นเพื่อประทังชีวิตแล้วไปเผลอโจรกรรมยัยบอสหล่อคนนี้เข้าให้ จึงโดนลากให้มาอยู่ด้วยแบบงงๆ ถึงดูบอสคนนี้จะดูไม่สนใจเธอเลยหรือทำตัวร้ายๆกับเธอหรือคนอื่นๆ แต่ในความจริงแล้ว บอสคนนี้เป็นคนดี ดีมากด้วย ยอมเสี่ยงตายมาช่วยทั้งที่เป็นคนไม่รู้จักกัน เบลม็อทจึงรู้ว่าคนคนนี้ผ่านอะไรมาบ้าง เจออะไรหนักกว่าเธอมาหลายเท่า ทำให้จิตใจเกิดความซับซ้อนยิ่งกว่าใดๆ เบลม็อทจึงขอเป็นมือซ้ายของเธอเอง และความสวยและความเยาว์วัยนี่ก็ได้มาจากริชาร์ทล้วนๆ ด้วยวิธีใดนะหรอ?

     "เปล่านี่"ริชาร์ทเดินมาคร่อมตัวเบลม็อทก่อนจะเลียซอกคอขาว

     "อย่ากัดแรงละบอส เดี๋ยวผิวฉันช้ำหมดน่ะ"

     "รู้แล้วล่ะน่า"ริชาร์ทขานรับก่อนจะฝังเขี้ยวลงไปทึ่ซอกคอขาวและดูดเลือด

     "..."เบลม็อทนอนนิ่งๆให้ริชาร์ทดูดเลือดต่อไป ก็นะ ความสาวของเธอก็ได้มาจากคนคนนี้ล้วนๆนั้นล่ะนะ โดยเขี้ยวของริชาร์ทมีพลังเจาะจงโดยให้เจ้าของเลือกว่าจะให้คนที่โดนกัดคนใดยังคงเยาว์วัยต่อไป โดยพลังนี้ถูกปลุกตอนหลังจากที่เสียเพื่อนสนิทไปไม่นานนั้นเอง

     ริชาร์ทถอนเขี้ยวออกพร้อมให้ลิ้นเลียเลือดที่ไหลออกจากรอยกัดนั้น และลุกไปหยิบพลาสเตอร์มาติดรอยกัดห้ามเลือดให้แก่เบลม็อทพร้อมยื่นโหลน้ำตาลให้ เบลม็อทหยิบก้อนน้ำตาลมากินก้อนหนึ่งเพื่อกันโรคโลหิตจาง

     "หวานเหมือนเดิมเลยแหะ"ริชาร์ทว่า เบลม็อทหยักไหล่รับคำชมพร้อมจัดเสื้อให้เรียบร้อย ผิวของเธอตอนนี้กำลังเปล่งความงามและเนียนอยู่ต่อไป มันคือข้อแลกเปลึ่ยนเล็กน้อย ถ้าเบลม็อทยังอยากคงความสาวอยู่ ต้องให้เขาดูดเลือด ถือเป็นประโยชน์ต่อทั้งสองฝ่าย ทั้งด้านเรื่องอาหารและด้านผิวพรรณกับความเยาว์วัย

     "นี่ รัม ฉันรู้ว่านายอยู่ตรงนั้น"ริชาร์ทเหลือบหางตามองไปที่มุมห้องด้วยสายตาอ่านยาก เรียกโค้ดเนมของบุคคลในเงามืด

     "อ่า โทษทีที่แอบมองการกินอาหารของคุณ"เสียงทุ้มดูลึกลับขานตอบแต่ยังไม่คงเดินออกมาจากเงามืดที่มุมห้อง

     "งั้นช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม?"

     "หืม?"

     "ช่วยสมัครเรียนที่โรงเรียนประถมเทตันให้ฉันหน่อยสิ"

---------------------------------

     'แกตายไปซะก็ดี ยัยเด็กนรก!'หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งตวาดใส่เด็กสาวเรือนผมสีดำยาวถึงสะโพกพร้อมทุบตีด้วยไม้เบสบอล

      'ฮือๆ หนูขอโทษ คุณแม่'

       กี่ครั้งแล้ว...ที่ถูกต่อว่า

       กี่ครั้งแล้ว...ที่ถูกทำร้ายจิตใจ

       กี่ครั้งแล้ว...ที่ถูกทำร้ายร่างกาย

....

.....

......

     ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นจากหมอนมานั่งบนเตียง เขาเอามือลูบหน้าตัวเองเบาๆ ดวงตาสีม่วงชาเรืองแสงสีแดงออกมาผ่านวาบไปฉายแววความแค้นและเย็นชา

     "เป็นฝันที่...ไร้สาระสิ้นดี"

..

....

......

     "บอสเอาจริงหรอ?"เบลม็อทว่าขณะช่วยเตรียมของให้รอเจ้านายของตัวเองอาบน้ำ

     "มาขนาดนี้คงต้องอย่างนั้น จะให้อยู่แบบนี้ก็น่าเบื่อเกินไป"ริชาร์ทขานตอบขณะอาบน้ำจากฝักบัวที่ปล่อยน้ำลงมาไหลผ่านผิวที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น ที่เด่นชัดสุดคงเป็นรอยแผลเป็นกลางหลัง ส่วนเรื่องประวัติการสมัครเรียนเขาก็ให้รัมไปจัดการเรียบร้อยในข้อหาแอบดูเขากำลังทานอาหารสดๆ ซึ่งเขาไม่ชอบให้ใครมาแอบดูสักเท่าไหร่ โดยรัมเขากลอกรายละเอียดประมาณนี้

       ใบสมัครโรงเรียนประถมเทตัน

       ชื่อ : คุรุมาโนะ อากิระ อายุ 7ขวบ

       เพศ : ชาย[ไร้ดุ้----]

       ผู้ปกครอง : ญาติ[แม่]

       อื่นๆ : --------

     แค่นั้นละ ทำไมคนในองค์กรรู้ใจเขากันจังนะเนี่ย เฮ้อ...เอาเถอะ ช่างมันละกัน

     "ถ้าเจอ ก็ฝากทักทายเด็กคนนั้นด้วยละ"

     "เจ้าเด็กแว่นคุโด้ที่ถูกยินจับโดฟยานั่นอ่ะนะ"ริชาร์ทปิดฝักบัวก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัวและผมให้แห้ง

     "พูดให้ดูดีกว่านี้หน่อยก็ได้นะบอส"เบลม็อทถอนหายใจอย่างหน่ายๆ

     "คงยากอ่ะนะ สำหรับคนปากหมาอย่างฉัน"เขาหยิบเสื้อยืดสีดำและใส่ฮู้ดสีดำทับ พร้อมใส่กางเกงขายาวสีดำ และใส่รองเท้าสีดำสลับแดงยี่ห้อ<AD|DA> ไม่ต้องมาถามเขานะว่าไปเรียนหรือไปงานศพ พอดีไม่ชอบพวกสีสดใสหรือสีที่เปื้อนง่าย สีดำน่ะที่ดีสุดสำหรับปกปิดทุกสิ่งทุกอย่าง...ในหลายๆความหมายน่ะนะ หึ

     "ตามใจบอสเลยล่ะกัน อ่ะ เลือดของฉันสำหรับมือเทึ่ยงเตรียมไว้ให้แล้ว ระวังหกด้วยละ มันจะเสียของน่า"เบลม็อทยื่นกระเป๋ามาให้ริชาร์ท เขาก็ยอมรับมาดีๆ

     "คร้าบๆ"

     "อย่าลืมหาเพื่อนด้วยละ"ประโยคของเบลม็อทเป็นอันให้เขาชะงัก

     เพื่อน...งั้นหรอ

     'ลาก่อนนะ ริชาร์ท'

     'ขอบคุณที่เล่นด้วยกันมาตลอดนะ!'

     "ของไร้สาระแบบนั้น ฉันไม่ต้องการหรอก"ดวงตาของริชาร์ทฉายวาบแห่งความเจ็บปวดแวบหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนมาว่างเปล่าเดาอารมณ์ความคิดไม่ออก เบลม็อทเห็นดังนั้นจึงได้แต่ถอนหายใจ

     "ตามใจบอสเลย"

     "อ่า ว่าแต่..."ริชาร์ทเดินตรงไปเปิดหน้าประตูห้อง

     "ทำไมคนไปส่งและคอยเป็นผู้ปกครองให้ฉันต้องเป็นนายด้วยเนี่ย (ไอ้)คุณเบอร์เบิ้น"ริชาร์ทเท้าเอวเงยมองร่างสูงตรงหน้าด้วยสายตาปลาตาย ส่วนอีกคนพยายามส่งยิ้มกวนทรีนเบื้องล่างให้ ดูท่าไอ้หมอนี่เมื่อวานมันยังไม่เข็ดนะ...

     "โดนจ้างวานมาน่ะ"อามุโร่หรือเบอร์เบิ้นตอบข้อสงสัย

     มันต้องมีสักครั้งที่เขาจะได้แก้แค้นเด็กแสบนรกแตกนี่ได้

     "ฉันไม่ได้ถามนาย"เมื่อได้ฟังคำตอบสุดตายด้านทำเอาอามุโร่ถึงกับคิ้วกระตุก รอยยิ้มหุบลงฉับพลัน

     ทำไมเด็กคนนี้ไม่น่ารักเหมือนเด็กทั่วไปอย่างเด็กพวกนั้นบ้างเนี่ย...

     "หัวเราะอะไรน่ะ เบลม็อท"อามุโร่หรี่ตามองแรงใส่เบลม็อทที่แอบขำเบาๆ

     "เปล่า ไปได้แล้ว เดี๋ยวสายหรอกนะ"เบลม็อทหยุดหัวเราะก่อนจะบอกให้ไปได้แล้ว นี่ก็จะเข้าแถวแล้วด้วย

     "คร้าบ~ คุณแม่"ริขาร์ทส่งเสียงลากยาวที่เบลม็อทเข้าใจว่าประชดว่าเธอเป็นแม่เขาจริงๆ ส่วนอามุโร่นั้นแปลกใจเล็กน้อยเท่านั้น

     "ไปเลยไป ลูก!"เบลม็อทประชดตอบ

     เหมือนประชดกันไปมารึเปล่า แม่ลูกคู่นี้--?

++

++++

+++++

     "ตอนเย็นเดี๋ยวโทรหา"ริชาร์ทบอกเบอร์เบิ้นหลังลงจากรถ

     "ตั้งใจเรียนด้วยล----"

     ปัง!

     อามุโร่ไม่ทันพูดจบก็โดนริชาร์ทปิดประตูอัดหน้าใส่เต็มที่เหมือนโกรธเขามาแต่ชาติก่อนและเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อกี้...

     เขารักเด็กทุกคน...ยกเว้นเด็กคนนี้!!

------------------------------------------------------------------

    ประวัติของเบลม็อทหรือส่วนละครบางตัวผมไม่รู้ชัดเจนแต่ผมจะแต่งตามที่ผมคิดแบบนี้ไปก่อนนะครับ