[Fiction Conan] Death Color Black White or Gray

ตอนที่ 4 : ราตรีสีเลือดครั้งที่ 2

    ความเดิมตอนที่แล้ว

     'เจ้านั่นหนีไปได้ จริงๆก็ไม่อยากจะเชื่อว่าพวกเราไม่ทราบว่าเขาหนีไปได้อย่างไร และมีบัตรที่ถูกเขียนด้วยลายมือของเจ้านั่นทิ้งไว้ด้วย'เจมส์ว่าด้วยน้ำเสียงเครียด

     'แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไปดีครับ บอส'

     'ประกาศตามจับพร้อมตั้งค่าหัว และเราจะเดินทางไปที่ญี่ปุ่นกัน'

     'ญี่ปุ่น?'โจดี้ทวน

     'ใช่ หมอนั่นมันทิ้งท้ายในบัตรสีขาวนั่นว่า...'

     'เรามาเล่นไล่จับกันไหมละครับคุณFBI ถ้าคุณจับผมไม่ได้ ทะเลสาปนองเลือดจะเกิดขึ้น และสถานที่เล่นนั้นก็คือ ประเทศญี่ปุ่น '

--------------

     - สนามบินนานาชาติ ประเทศญี่ปุ่น -

     'เมืองญี่ปุ่น ในที่สุดก็มาถึงสักที'ริชาร์ทคิดในใจหลังลงจากเครื่องที่นั่งแอร์อัดมานับวัน หลังจากที่เขาหนีไปได้ในร่างเด็ก7ขวบที่เป็นผลมาจากการโดฟยาAPTX4869 นั่นก็ลอดช่องเล็กๆหลบหนีออกมาจากอาณาเขตพวกนั้น ก็หาซื้อเสื้อสำหรับเด็กผู้ชายเล็กน้อย ก่อนจะขึ้นเครื่องบินเดินทางมาที่นี่

     สถานที่เล่นเกมซ่อนหานองเลือด

     เด็กชายหยิบโทรศัพท์มือถือสีดำขนาดใหญ่กว่ามือตนเล็กน้อยขึ้นมา และกดเบอร์หาใครบางคน

     ตื๊ด ตื๊ด ติ๊ด!

     [ฮัลโหล บอส]เสียงทุ้มจากปลายสายอีกฝั่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มขรึมแต่เคารพลึกๆ

     "ฮัลโหล นายอยู่ไหนแล้ว"ริชาร์ทถามอีกคน

     [หน้าสนามบิน ตรอกเล็กข้างๆ รถปอร์เช่สีดำ]

     "เดี๋ยวไป ขอบใจมาก ยิน"ริชาร์ทว่าแค่นั้นก่อนกดวางสายไป และเดินหน้าออกสนามบิน ระหว่างทางก็สำรวจรอบๆสักแปป ก่อนที่จะเลี้ยวเข้าที่ซอกเล็กๆมุมอับจากผู้คน ด้านหน้าของเด็กชายคือรถปอร์เช่สีดำขลับเงาวาวเป็นที่แสดงถึงว่าเจ้าของดูแลมันดีมากแค่ไหน

     ริชาร์ทเดินเข้าไปเปิดประตูหลังก่อนจะนั่งลงในรถโดยไม่ลืมปิดประตู

     "ที่อเมริกาเป็นอย่างไรบ้าง?"ชายผมสีเงินใต้หมวกสีขนอีกาหรือยินที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับถามผู้ที่พึ่งขึ้นรถมา

     "วุ่นวายดี แถมตอนนี้พวกเอฟบีไอก็ตั้งค่าหัวฉันซะเยอะจนน่ากลัว เล่นแบบนี้มันขี้โกงกันชัดๆ"

     ใช่ ในระหว่างเดินมาที่รถ ในสนามบินมีใบประกาศจับจากทางรัฐบาลโลกบางส่วนถูกติดไว้ โดยใบประกาศจับเขียนไว้ซะเว่อร์ดังนี้

     ใบประกาศจับ

    สถานะ : จับเป็น

    Richard Anather nightbluelat

    ข้อหา ผู้ต้องสงสัยคดีอาญากรฆ่า100ศพ

    ค่าหัว 150ล้านเยน

     ดูพวกเอฟบีไออยากจะให้เขาดูเป็นผู้ร้ายคดีนั้นให้ได้จริงๆเลยนะ ถึงความจริงเขาจะเป็นคนทำจริงๆก็เถอะนะ :)

     "แล้วบอสจะทำไงต่อละ"ยินถามพลางเหลือบมองบุคคลด้านหลังผู้เป็นบอสที่ตอนนี้เป็นเด็ก 7ขวบผ่านกระจกหน้ารถด้วยสายตาอ่านยาก อ้อ เรื่องประวัติของริชาร์ท ยินให้ลูกน้องคนหนึ่งในองค์กรช่วยแปลงโดยไม่ต้องให้ริชาร์ทบอกเพราะพอเดาในสิ่งที่ต้องทำได้

     "ก็ไม่อะไรละ ยังไงฉันก็ไม่ถูกจับง่ายๆหรอก"ผู้ใหญ่ในคราบเด็กชายหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนจะพ่นควันออกมา นัยตาสีม่วงชาค่อยๆเปล่งเรืองแสงสีแดงฉานดังเลือดอย่างน่ากลัว พร้อมคำพูดที่เย็นเยียบจนคนฟังถึงกับเสียวสันหลังวาบ

     "ไม่ยอมให้เสียชื่อผู้ก่อตั้งองค์กรของพวกนายหรอก ยิน"

++

+++

++++

    เสียงเอะอะโวกเวกโวยวายจนน่ารำคาญดังขึ้นในโสทประสาทของริชาร์ทที่นอนอยู่ในรถปอร์เช่สีดำเจ้าเก่าของยินที่กำลังจะมุ่งไปที่คอนโดหรูแห่งหนึ่ง เขาลืมตาขึ้นมามองข้างนอกด้วยสีหน้ารำคาญเสียงที่มาก่อกวนเวลานอนของเขา

     "เกิดอะไรขึ้นเนี่ย..."ริชาร์ทถามยินเสียงงัวเงียด้วยสภาพที่ยินคิดว่า...มันออกจะล่อแหลมไปหน่อยไหม ถึงสภาพจะเหมือนผู้ชายยันสันดานแต่บอสก็เป็นผู้หญิงอยู่นะ...

     "บอส เสื้อ"ยินพูดขณะหันหน้าเสมองไปทางด้านนอกรถเหมือนแกล้งชมนกชมไม้(?)

     "หืม?"ริชาร์ทเอียงคอสงสัยก่อนจะมองสภาพตัวเองผ่านกระจกหนัารถ สภาพที่เขาเห็นในกระจกคือตัวเขาในสภาพคอเสื้อจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่จะเห็นหน้าอกอยู่แล้ว

     "อ่า โทษทีๆ ว่าแต่เกิดอะไรขึ้น"

     "ระเบิดรางรถไฟ หนีกันวุ่นเลย"

     "ห๊า? ใครมาวางระเบิดตอนกลางวันแซกๆอย่างนี้เนี่ย"เขาเกาหัวก่อนสายตาจะไปโฟกัสที่ที่หนึ่ง...

     "ไม่ใช่พวกเราล่ะกัน...บอส?"ยินเรียกริชาร์ทอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นบอสสาวใจชาย(..)อย่างริชาร์ทเปิดประตูจะลงรถไปข้างนอกที่มีแต่ความวุ่นวาย

     "ขอไปช่วยสาวน้อยแปปหนึ่งนะ เดี๋ยวกลับมาJ"ริชาร์ทว่าแค่นั้นพร้อมขยิบตาเหมือนหล่อมากมาย[แต่ก็หล่อจริงๆน่ะล่ะ]ก่อนจะวิ่งออกไป เมื่อลับสายตา เขาก็โทรไปหาเบลม็อทให้เตรียมที่ทำแผลและให้รอที่คอนโดที่จะเป็นที่พักของริชาร์ท

     "ได้แผลอีกแน่ๆ งานนี้..."

--------------

     ตู้ม! ตู้ม! กรี๊ด! อ๊าก!!

     ริชาร์ทฝ่าดงฝูงชนคนมากมายเพื่อมุ่งไปจุดๆเดียวก็คือที่อยู่ตรงหน้าเขา เศษเหล็ก ปูนตามขอบถนนแตกละเอียดตกลงมา แต่ทำไมในสายตาของเขา คนพวกนี้ช่างเทพจริงๆที่หลบได้หมดหรือเศษพวกนั้นไม่หล่นลงมาโดนเลย แต่ขอเว้นสาวน้อยคนนี้

     "กรี๊ดดดดด!!!"เด็กสาวมัธยมต้นคนหนึ่งที่ขาแพลงจนขยับหนีเศษหินยักษ์ที่จะตกลงมาทับไม่ได้ เธอคิดว่านี่เป็นความซวยที่สุดของเธอในชีวิตนี้แล้วล่ะ

     พรึ่บ! ตู้ม!!!

     เด็กสาวหลับตาปี๋รอรับความเจ็บ แต่แปลก...กลับรู้สึกลอยได้ เมื่อคิดดังนั้นเธอจึงลืมตาขึ้นก่อนจะเบิกตากว้าง

     เธอถูกอุ้มโดยเด็กประถม!?

     เรือนผมสีดำขยับดูยุ่งเล็กน้อย เปื้อนเลือดสีแดงนิดหน่อย ดวงตาสีม่วงชาก้มมองจ้องตาเธอด้วยสายตาอ่านยาก สภาพเสื้อเขามีแต่ฝุ่นและคราบเลือดบางส่วน พึ่งสังเกตว่าไหล่ของเขาน่าจะถูกเหล็กบาดด้วยเสาเหล็กจากปูนเล็กน้อยจนเป็นแผล

     "ไม่เป็นไรใช่ไหม?"เขาถามเธอ

     "มะ-ไม่เป็นไรจ๊ะ แต่เธอ!..."

     "จุ๊ๆ ผมไม่เป็นอะไรหรอก"เขาบอกเสียงเบา เธอรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ใหญ่กว่าที่เห็นในสภาพเด็ก เขาเปลี่ยนมาอุ้มเธอท่าเจ้าหญิงเดินไปที่ที่รถตำรวจด้วยมือข้างเดียวได้สบายๆอย่างกับถือขนนก

     "คุณตำรวจครับ มีคนขาแพลงครับ"เด็กชายที่อุ้มเด็กสาวมัธยมต้นแบบสบายๆเดินมาหาที่สารวัตรเมงูเระ

     "เอ๊ะ? เห้! หน่วยปฐมพยาบาลมานี่หน่อย มีคนเจ็บ!!"สารวัตรเมงูเระเห็นดังนั้นจึงตะโกนเรียกหน่วยพยาบาลเบื้องต้นฉุกเฉิน เมื่อพยาบาลฉุกเฉินมาถึงเขาจึงส่งตัวให้กับหน่วยพยาบาลให้จัดการต่อ พวกเขาจึงเห็นสภาพร่างกายที่เปื้อนเลือด เหมือนริชาร์ทจะรู้ว่าพวกเขาคิดอะไรกันอยู่จึงพูดดักไว้

     "ผมไม่เป็นอะไร เดี๋ยวไปหาหมอเองก็ได้"ริชาร์ทพูดเสียงไม่เป็นเดือดเป็นร้อนก่อนจะขอตัวกลับ แต่มีเสียงตะโกนเรียกซะก่อน

     "เธอ! คือว่า..."เสียงหวานเป็นอันทำให้ริชาร์ทต้องหันหน้าไปมอง เสียงเลดี้นี่น่ากินดีจังนะ(เอ็งก็เลดี้ แต่เสียงเอ็งมันทุ้มเกินชายแท้...)

     "ขอบคุณนะ ขอทราบชื่อได้ไหม?"เมื่อริชาร์ทได้ยินคำพูดจากปากเด็กสาว เขาจึงขยับยิ้มมุมปาก

     "อากิระ คุรุมาโนะ อากิระ นั่นคือชื่อของผมครับ พี่สาว"