คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [Carnivore] Free-Role : Dreaming.
ฝนตก...?
ท้องฟ้าขมุกขมัวมืดครึ้มไปทั่วแม้จะเป็นเวลากลางวันแต่ไฟส่องทางข้างถนนจำต้องเปิดเพื่อความสะดวกในการสัญจร ความรู้สึกเบาสบายเหมือนร่างไร้น้ำหนักทำให้อดแปลกใจไม่ได้ ดวงตาสีดำสนิทมองไปรอบกายที่เต็มไปด้วยเม็ดฝน ท่ามกลางความไม่เข้าใจสายตาก็ไปหยุดที่ชายหนุ่มคนหนึ่ง รูปร่างสูงไหล่กว้างกับเสื้อโค้ทตัวใหญ่ดูภูมิฐานกำลังยืนหมุนร่มสีดำในมือตนอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าคร้ามคมแบบคนอายุเกือบสามสิบประดับด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา แม้จะดูงี่เง่าแต่เขาก็อดเดินตามร่างใหญ่นั้นไปไม่ได้
กึก...
“อ้าว ? มายืนตากฝนดักรอระหว่างทางกลับบ้านเลยเหรอเนี่ย” ชายร่างใหญ่พูดยิ้มๆ พลางมองคนตรงหน้า เซสขมวดคิ้วยุ่งเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังยืนอยู่ตรงนั้นคือชายหนุ่มที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับเขาราวกับพิมพ์เดียวกัน ระหว่างที่กำลังคิดเรียบเรียงสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอยู่นั้นวัตถุขนาดเล็กก็ถูกโยนใส่ชายร่างใหญ่ ประกายจากโลหะประดับกล่องกำมะหยี่เล็กๆ สะท้อนแสงไฟข้างทางดึงความสนใจของเซสจนต้องมองตาม
กล่องใบนั้น...หรือว่าจะเป็น...
“แต่งงานซะครับ...” น้ำเสียงเรียบนิ่งกับใบหน้าเฉยชาของหนุ่มรุ่นที่เพิ่งจะยี่สิบได้ไม่นานมองตรงไปที่ชายอารมณ์ดี ชายคนนั้นนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะร่วนแล้วก้มเก็บกล่องกำมะหยี่นั้นขึ้นมา
“อะไรกัน จะขอแต่งงานทั้งทีเอาให้ซึ้งกันหน่อยสิ จริงๆ แล้วลงทุนมายืนตากฝนแบบนี้ก็เกือบจะซึ้งแล้วนา...ถ้าไม่ติดเรื่องโยนกล่องให้กันแบบนี้น่ะ...”
“ไม่ใช่ผมครับ...คุณเมลิสซ่าน่ะ...”
มือใหญ่ที่กำลังประคองร่มพร้อมกับเปิดกล่องกำมะหยี่ถึงกับชะงักค้าง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มตวัดมองคนพูดราวกับเค้นเอาคำตอบโดยไม่ใช้คำพูด เซสในชุดสูทยักไหล่เล็กน้อยแล้วพูดต่อ
“คุณควรจะรู้หน้าที่และตำแหน่งของตัวเองไว้บ้างครับ...”
“แล้วทำไมเมลิสซ่าถึงให้นายเอาแหวนนี่มาให้ ?”
“เธอสงสัยความสัมพันธ์ของเราครับ...” คำตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งราวกับไม่รู้สึกอะไรทำเอาคนถามได้แต่จ้องหน้าคนพูดเงียบๆ หลังจากที่ได้มองเหตุการณ์อยู่นานเซสก็ได้ข้อสรุปถึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้
ความฝันสินะ...
“ผมอุตส่าห์รับมันมาเพื่อส่งต่อให้คุณเองกับมือ...คุณก็ควรที่จะสวมมันเพื่อตอบรับความตั้งใจของเธอครับ...” เซสในชุดสูทยังคงพูดต่อไปด้วยใบหน้านิ่งสงบ แม้ว่าสายฝนที่โปรยปรายอยู่รอบกายจะทำให้ร่างกายตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าเปียกปอน อุณหภูมิภายในลดต่ำลงอย่างเลี่ยงไม่ได้ ความรู้สึกในตอนนั้นที่เซสจำได้มันคือความทรมานที่เขาไม่ชอบเอาเสียเลย...
หนาว...เจ็บปวด...ด้านชา...อยากหยุดหายใจ...
“นาย...อยากทำแบบนี้จริงๆ เหรอเซส ?” หลังจากที่เงียบอยู่นานชายร่างใหญ่ที่เป็นถึงหัวหน้าแก๊งมาเฟียก็สบตาเฉยชานั่นแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติ คู่สนทนาเพียงแค่นิ่งเงียบปล่อยให้สายฝนชะโลมกายอยู่แบบนั้นก่อนจะพูดตอบ
“แต่งงานกับคุณเมลิสซ่าเถอะครับ...”
...ได้โปรด...
แม้สองคำสุดท้ายจะแผ่วเบาเหมือนกับกระซิบกับตัวเอง แต่สำหรับคนเฝ้ามองแล้วเป็นเหมือนกับคำตอกย้ำทุกความจริงตรึงแน่นแม้ในความฝัน ชายหนุ่มในชุดสูทเปียกปอนหันหลังเดินกลับไปตามทางเดิมทันทีเมื่อให้คำตอบอย่างที่คนฟังต้องการ ชายหัวหน้าแก๊งกำกล่องกำมะหยี่แน่น เขาสบถในลำคอเล็กน้อยก่อนจะก้าวยาวๆ คว้าตัวอีกฝ่ายเข้ามากอด
“บ้าเอ๊ย ! รู้แล้ว ! ฉันแต่งงานก็ได้ ! ฉันรักเมลิสซ่าเป็นบ้าเลย เพราะอย่างนั้นนายไม่เห็นต้องมาลงทุนตากฝนเอาแหวนให้ฉันก็ได้นี่...โธ่เว้ย ! ตัวนายเย็นอย่างกับตุ๊กตาหิมะ...”
คำสบถพรั่งพรูเป็นสายเหมือนกับเม็ดฝนที่พร่างพรม...
ท่ามกลางคำก่นด่าเหล่านั้นมีประโยคที่เขาอยากได้ยินมาที่สุดตอกย้ำอยู่ภายในใจ...
ฉันจะแต่งงานกับเมลิสซ่า ! นายเลิกกังวลเรื่องพวกนี้ได้แล้วนะ !
...ถึงจะพูดไม่ได้ว่าขอให้มีความสุข...แต่ลึกลงไปในใจเขาพร่ำภาวนาไว้แบบนั้น...
++++++++++++++++++++++
“โหย หัวหน้า จะแต่งงานอยู่แล้วก็น่าจะเอาเวลาไปสวีทหน่อยนา มาทนนอนเหงาทำไมคนเดียวครับเนี่ย !”
“นั่นเด่ะ ! เป็นผมนะ อื้อหือ...จะไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน...”
ผัวะ ! ผัวะ !...
“น้อยๆ หน่อยพวกแก พูดซะฉันนึกว่าให้พวกแกไปแต่งงานกับเมลิสซ่า” ฝ่ามือหนักๆ ตบเข้าไปที่กะโหลกของลูกน้องช่างจ้ออย่างแรงจนคนโดนต้องร้องเสียงหลงไปตามๆ กัน ชายร่างใหญ่ส่ายศีรษะเล็กน้อยก่อนจะเหลือบไปเห็นลูกน้องคนสนิทสุดเงียบยืนพิงระเบียงหน้าห้องมองควันบุหรี่ของตนราวกับอยู่ในโลกส่วนตัว เขาขยับยิ้มเล็กน้อยก่อนเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย
“อู้งานเหรอเซส” คำหยอกทีเล่นทีจริงเรียกให้ดวงตาสีดำเบือนมองคนพูด รอยยิ้มแย้มกว้างของคนพูดอวดความขาวของฟันเกือบครบทุกซี่ ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่คนมองรู้สึกว่างี่เง่าที่สุด เซสเพียงแค่ยักไหล่แล้วหมุนตัวเดินไปที่ทางลงโดยมีสองลูกน้องตัวแสบรีบก้มหัวปะหลกๆ ให้หัวหน้าแล้วรีบเดินนำลงไปก่อน
“นี่เซส !” คำเรียกของคนตำแหน่งสูงกว่าทำให้ฝีเท้าต้องหยุดลง ชายหนุ่มเจ้าของนามหันมองคนเรียกที่ยืนอยู่เบื้องหลังเงียบๆ ราวกับรอคำพูดต่อไป
“มีเรื่องกับใครมาแล้วสภาพกลับบ้านไม่ได้ก็มาพักที่นี่ก่อนได้นา” เซสพยักหน้าเนิบๆ แล้วหันกลับเดินไปตามทางอีกครั้ง
“เซส !”
“....”
“ร่างกายนายมันขาดสารอาหารอยู่เยอะเลยนะ กินอย่างอื่นนอกจากขนมขบเคี้ยวบ้างล่ะ” คำพูดที่เหมือนกับเป็นเจ้าชีวิตทำให้คิ้วเรียวขมวดมุ่นเล็กน้อย เซสพยักหน้ารับส่งๆ แล้วเริ่มเดินต่อ ทว่า...
“เซส !”
“....”
“ถึงฉันจะแต่งงานแล้ว แต่นายก็ยังเป็นลูกน้องฉันอยู่นะ...” สิ้นเสียงบรรยากาศรอบกายก็ตกอยู่ในความเงียบ ครู่หนึ่งเสียงหัวเราะขึ้นจมูกแผ่วเบาก็ดังขึ้น เซสหยิบบุหรี่มินต์คาบไว้ในปากก่อนเบือนหน้ามองชายที่ยืนอยู่เบื้องหลังตนเล็กน้อย
“ผมก็เป็นลูกน้องของคุณมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้วครับ...”
...เป็นแค่ลูกน้อง...เส้นความจริงที่ถูกย้ำเตือนอยู่เสมอ...
ความเจ็บปวดนี้ช่างยาวนาน...แต่เขากลับขอยืดเวลาความฝันนี้ให้นานขึ้นเพียงเสี้ยววิก็ยังดี...
Dreaming : End.
ความคิดเห็น