ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ไม่คาดคิด
“ นอนกันดีจริงเจ้าพวกนี้” ไคท์บ่มพึมพัมกับสภาพที่ตนเห็นตรงหน้า ลีนอนขลุกอยู่ในผ้าห่ม ส่วนราเดนก็นอนหลับสนิทไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เขาถอนหายใจก่อนที่จะไปอาบน้ำแล้วแต่งตัว เมื่อเขาออกมาก็เอาชุดนักเรียนที่อยู่ปลายเตียงมาใส่ พอใส่เสร็จเขาก็ไปส่องกระจกดูแล้วพูดขึ้น
“ นี่มันชุดนักเรียนหรือชุดอะไรเนี่ย” เขามองสภาพตัวเองในกระจกที่สะท้อนภาพของชายหนุ่มคนหนึ่งสวมชุดดำแขนยาวมีคอปิด ชุดของเขาเหมือนเสื้อโค้ทเพียงแต่ไม่ค่อยหนาเท่านั้น มีกระดุมให้ติดแค่ครึ่งตัวส่วนที่เหลือปล่อยชายทิ้งไว้ แน่นอนเขาต้องไม่ลืมคาดที่คาดหน้าผากประจำตำแหน่งของเขา เขามองกระดาษโน๊ตแล้วถอนหายใจ
นี่คือชุดประจำตำแหน่งของนาย ฉันเอาตารางเรียนแปะไว้ที่ประตูแล้ว อย่าลืมบอกให้เจ้าพวกนั้นใส่ชุดที่เตรียมไว้ด้วยล่ะ อ้อ อีกอย่างนายไม่ต้องใส่เครื่องแบบนักเรียนด้านในนะ ใส่แค่เสื้อกล้ามพอ เพราะเจ้าชุดนี้มันหนาพอน่ะ ขอให้สนุกกับการเรียนวันแรกล่ะ
เรย์
“ ขอบใจ” เขาพูดประชดแล้วขยำกระดาษทิ้งลงถังขยะ แล้วเดินไปที่ประตูแล้วดึงเอาตารางเรียนออกมาอ่าน เมื่ออ่านจบเขาจึงตัดสินใจไปปลุกเพื่อนทั้ง 2 ของเขา เขาค่อย ๆ เดินไปที่เตียงของลีแต่...
“ ดูท่าหมอนี่จะตื่นยาก ปลุกราเดนก่อนดีกว่า” ว่าแล้วเขาก็เดินไปที่เตียงของราเดนแทน แต่เขาได้สังเกตหน้าตอนหลับของราเดนแล้วพูดขึ้น
“ อืม ดูดี ๆ หมอนี่ก็หน้าตาดีเหมือนกันแฮะ ประจำเห็นแต่ทำหน้าเฉยชา แต่พอดูแบบนี้แล้วน่ารักดี ฮิ ฮิ ฮิ” เขาหัวเราะ
“ อื้อ...” เสียงราเดนครางเล็กน้อย ไคท์จึงรีบปิดปากของเขาทันที
“ ดังไปมั้ยเนี่ย แต่เรามาปลุกหมอนี่นี่นา” เขาจึงค่อย ๆ วางมือ แต่ราเดนกลับเพ้อออกมา
“ ขอร้อง...อย่าทิ้งฉันไป...กลับมาเถอะ...” ราเดนเพ้อออกมา ไคท์จึงรีบชักมือกลับ
“ เฮ้ ฝันร้ายเรอะ” ไคท์เริ่มใจคอไม่ดี แต่เขากลับได้ยินสิ่งที่ไม่สมควรได้ยินออกมา
“ ...อย่าทิ้งฉันไป...กลับมาเถอะ...แคธี…” โครม ! เสียงไคท์ที่ตกใจจนหัวไปโขกเก้าอี้ ทำให้ราเดนตื่นขึ้นมา แล้วมองไคท์ที่กำลังก้มหน้าก้มตาเพื่อซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำของเขา
“ ตายล่ะ” เขาคิด “ ได้รู้อะไรแปลก ๆ ซะแล้วสิ”
“ เฮ้ ไม่เป็นไรนะ” ราเดนเดินเข้ามาใกล้ แล้วมองไคท์ที่กำลังก้มหน้าอยู่
“ มะ...ไม่เป็นไร นาย...ไปอาบน้ำเถอะ” ไคท์รีบลุกขึ้นแล้วพูดอย่างรื่นเริงแปลก ๆ
“ แน่นะ ท่าทางนายไม่สบายนะ เป็นไข้รึเปล่า” ราเดนถามอาการแล้วจะเอามือแตะหน้าผาก แต่ไคท์รีบถอยทันที
“ ไม่เป็นไรจริง ๆ ฉันแค่...ร้อนน่ะ ร้อน” ไคท์รีบโบกมือพัดลมเข้าหาตัวเอง แล้วรีบเดินไปหยิบกระเป๋าของตนเอง
“ ...ไคท์...” ราเดนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย ไคท์ที่ได้ยินเสียงผิดปกติแบบนั้นจึงรีบหันมามองราเดน
“ มีอะไร ทำไมเสียงเป็นอย่างนั้นล่ะ” ไคท์ขมวดคิ้วเพราะเขาไม่เคยได้ยินเสียงที่สั่นไหวของราเดนมาก่อน
“ ถ้า...นายมีสิ่งที่อยากปกป้อง แต่นายไม่สามารถปกป้องได้ ทำได้แค่ปล่อยให้สิ่งนั้นหายไปต่อหน้าต่อตา นาย...จะทำยังไง” ราเดนพูดขึ้นแล้วทรุดตัวไปพิงกับผนังห้องก้มหน้านิ่ง ไคท์ได้แต่มองเขาอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่จะเปิดปากขึ้น
“ ก็สู้ต่อไป มีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อสิ่งนั้น ถึงแม้ว่ามันจะหายไปแล้ว อีกอย่าง...” ไคท์หยุดพูด ราเดนจึงเงยหน้าขึ้นมามองไคท์ที่เงียบไป
“ นายยังจำเหตุการณ์ต่าง ๆ เกี่ยวกับสิ่งนั้นอยู่รึเปล่าล่ะ” ไคท์ถามแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนมาที่เขา ราเดนจึงเปิดปากขึ้นช้า ๆ
“ ฉันไม่มีทางลืมสิ่งที่เกิดขึ้นกับสิ่งนั้นได้หรอก” ราเดนตอบ ไคท์จึงเอามือของเขาแนบที่อกของราเดนเบา ๆ
“ ถ้านายยังจำได้ เขาก็ไม่ได้หายไหนหรอก เขายังอยู่...ในความทรงจำของนาย” ไคท์พูด ราเดนจึงยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา ไคท์จึงหันหลังกลับไปหยิบกระเป๋าขึ้นมา แล้วรีบไปปลุกให้ลีตื่นขึ้น ลีงัวเงียก่อนเดี๋ยวนึงก่อนที่จะเดินอย่างกับวิญญาณจะออกจากร่างเข้าห้องน้ำไป ราเดนจึงเดินตามไป ช่วยจังหวะที่เขาเดินสวนกับไคท์นั่นเอง
“ ขอบใจนะ” เขาพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา ไคท์ชะงักไปกับคำพูดนั้นแล้วหันกลับไปก็พบว่าราเดนไม่อยู่แล้ว เขาจึงถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนที่จะพึมพัมขึ้นมาเบา ๆ
“ สิ่งที่อยากปกป้องงั้นหรือ...ใช่สิ่งนั้นรึเปล่านะ คนที่ชื่อ แคธี”
“ ว้าว ! ชุดนี้เจ๋งสุด ๆ เลย ไคท์ดูสิ” ลีโชว์ชุดให้ไคท์ดู มันเป็นชุดเสื้อแขนยาวสีขาว กางเกงขายาวสีดำมีเข็มขัดดำคาดอยู่ ในขณะที่ลีใส่ชุดประจำตำแหน่งของเขาเข้าไปก็มองดูดีไปอีกแบบ ทำให้ไคท์คิดว่าเขาดูตลกไปเลย
“ ชุดนายก็ไม่เลวนี่” ลีหันไปชมชุดของไคท์
“ ตลกออก นายน่ะดูดีนะ” ไคท์มองสารรูปตัวเองแล้วหันไปชมลี เขายิ้มหน้าบาน
“ รุ่มร่ามนิดหน่อยแฮะ” ราเดนเดินออกมาจากห้องเขาแต่งตัวเสร็จแล้ว เสื้อด้านในของเขาเป็นชุดแขนยาวสีขาว ด้านนอกมีเสื้อสีคอปิดสีดำสวมทับอยู่ เขาใส่กางเกงดำเหมือนลี และกำลังจัดผ้าคลุมของเขาให้เข้าที่แล้วมองตัวเองในกระจก
“ อืม ใช้ได้แล้วมั้ง นายจัดกระเป๋าเสร็จยัง” ราเดนหันไปถามไคท์ที่กำลังมองราเดนอยู่
“ เสร็จแล้ว เอ้านี่ ! ของพวกนาย ฉันจัดให้เรียบร้อยแล้ว” ไคท์พูดแล้วโยนกระเป๋าของทั้ง 2 คนให้
“ แท้งกิ้ว แหม ! มีเพื่อนอย่างนายเนี่ยโชคดีชะมัด” ลีหัวเราะคิก
“ เอามา 250 เชน ค่าจัดกระเป๋าให้” ไคท์แบมือ
“ โหย ไอ้เพื่อนงก” ลีมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ ล้อเล่นน่ะ”
“ วิชาแรกเรียนอะไรน่ะ” ราเดนหันไปถามไคท์
“ สัตว์เวทย์มนต์”
“ ได้อวดสัตว์ของฉันซะที จริงสิ ฉันหิวแล้วล่ะไปหาอะไรกินกัน” ลีชวน
“ เอาสิ” ว่าแล้วไคท์ก็เดินนำทั้ง 2 ไป แต่เมื่อเปิดประตูไปสักพักเขาก็ปิดประตู
“ อ้าว ทำไมไม่ออกไปล่ะ” ลีถาม
“ ไม่ล่ะ เด่นไปหน่อย” ไคท์ส่ายหัว
“ หา มาถึงนี่แล้วยังจะถอยงั้นเหรอ หลบไป ฉันไปเอง” ว่าแล้วลีก็เปิดประตูออกไป ภาพที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้าคือ เหล่านักเรียนที่ใส่ชุดนักเรียนธรรมดา ชายใส่ชุดเสื้อแขนยาวสีขาวมีเสื้อคอปิดสีดำเหมือนราเดน กางเกงดำมีเข็มขัดเหมือนกัน ส่วนหญิงใส่ชุดแขนสั้นสีขาว มีเสื้อแขนยาวสีดำคลุมอยู่ด้านนอก กระโปรงยาวคลุมเข่า สวมถุงเท้ายาว และใส่รองเท้าหนัง
“ ไม่ต้องกลัว ตามมา” ลีเดินนำหน้า ไคท์ก้มหน้าเดินมาตลอดทางไปกินอาหาร ส่วนราเดนก็เดินไปเรื่อย ๆ ไม่สนใจว่าใครจะทักเขาว่าอะไร จนไปถึงห้องอาหาร
“ น่ากินทั้งนั้นเลย” ลีน้ำลายสอ ไม่ทันขาดคำเขาก็ลงไปร่วมโต๊ะกับเขาซะแล้ว ไคท์และราเดนก็กินอาหารกันไปเรื่อย ๆ จนเกือบ 20 นาทีที่จะเข้าห้องเรียน
“ เฮ้ เราจะต้องไปเรียนที่ไหนน่ะ” ลีถามขึ้น
“ สนามใหญ่ใกล้ป่าทึบทางทิศตะวันตก” ไคท์ชี้ไปที่ทางฟากตะวันตกของปราการ
“ ไกลนะนั่นน่ะ วิ่งไปไม่ทันแน่ จริงสิ นายเรียกเหยี่ยวของนายมารึยัง” ลีท้วงขึ้น
“ นั่นสิ” วี้ด !! เสียงเป่าปากของไคท์จึงปรากฏร่างของเหยี่ยวที่กลางป่า มันบินมาหานายของมันอย่างว่าง่าย ส่วนกาสีครามของลีก็มาเกาะที่บ่าของเขาแล้วเหมือนกัน
“ แล้วนายล่ะ ราเดน เรายังไม่เห็นสัตว์ของนายเลย” ลีพูดขึ้น
“ นั่นสิ สำหรับ 20 นาทีแล้ว มันก็จำเป็นสำหรับพวกนายด้วยสินะ” เขาร่ายเวทย์ไฟไปบนท้องฟ้า ไม่นานก็มีร่างมหึมาของสัตว์ปีกขนาดใหญ่ ร่างกายสีขาวราวกับหิมะ มีร่างกายที่แข็งแรง เขี้ยวที่แหลมคม ได้ร่อนลงมาตรงหน้าของพวกเขา ลีอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง ส่วนไคท์ก็ผิวปากเบา ๆ อย่างพอใจ
“ เจ๋งนี่ มันชื่อว่าอะไรน่ะ” ไคท์ถามส่วนลีได้พูดอย่างฟังไม่ได้ศัพท์ออกมา
“ มะ...มะ...มังกรหิมะ นี่นายมีมันอยู่ได้ยังไงเนี่ย มังกรหิมะถือได้ว่าเป็นมังกรที่ควบคุมยากรองมาจากมังกรดำนะ แต่นี่นาย...” ลีพูดออกมาซะยาวเหยียดแต่ราเดนไม่สนใจ
“ สตรีม...” เขาตอบพลางลูบหัวของมังกรหิมะของเขา
“ ว้าว ! ลี นายควรจะดีใจนะ เราสามารถเข้าเรียนทันแน่ภายใน 20 นาทีนี้น่ะ” ไคท์พูด
“ มันคงจะเด่นไม่น้อยถ้าเราจะไปปรากฏตัวในชั้นเรียน” ลีนึกสนุกอีกครั้ง
“ งั้น...ขึ้นมา เรามีเวลาไม่มากพอ” ราเดนเอ่ยแล้วขึ้นไปนั่งบนหลังของสตรีม ไคท์จึงพูดกับอีเกิ้ลเพื่อให้มันไปรอที่ชั้นเรียนก่อน ดูเหมือนว่ามันจะรู้ว่าอยู่ที่ไหน มันจึงนำโครวกาของลีไปด้วย ทั้ง 2 จึงขึ้นไปบนหลังสตรีมในทันที
“ เอาล่ะ เกาะแน่น ๆ นะ สตรีม ไปทางตะวันตก” เมื่อราเดนสั่งจบ มังกรหิมะจึงกางปีกอันกว้างใหญ่ของมันออก แล้วถีบตัวขึ้นสู่เวหาในทันที พวกเขารับความรู้สึกเย็น ๆ ได้เพียงแว่บเดียวก็รู้สึกว่าถึงพื้นเสียแล้ว ด้านล่างไคท์รู้สึกได้ว่าได้ยินเสียงกรี๊ดดังออกมา ดูท่างานนี้พวกเขาคงจะปรากฏตัวแบบน่าทึ่งเกินไปแล้ว ทันทีที่มังกรหิมะลงสู่พื้น นักเรียนของปราการนักรบรีบถอยหลังเพื่อความปลอดภัยของตนเอง แม้แต่ครูประจำวิชายังต้องถอยออกเล็กน้อยเพื่อหลบปีกอันกว้างใหญ่ของมันให้พ้น ไม่รอช้าลีรีบกระโดดลงมาจากมังกรตัวนั้น ชายเสื้อคลุมสีดำของเขาปลิวไปด้านหลัง ไคท์ก็กระโดดตามลงมา แต่ราเดนมาถึงคนแรกเพราะว่าเขาได้วาร์ปมาอีกแล้ว
“ ขี้โกง นายใช้เวทย์มนต์” ลีโวยวายเสียงดัง ไม่มีการเกรงใจครูประจำวิชาที่กำลังสายตาเขียวปั้ดมามอง เพราะรู้สึกรำคาญกับการปรากฏตัวของพวกเขา ในขณะที่พวกนักเรียนเองก็ยังไม่หายตกใจกับมังกรหิมะตัวนี้
“ กติกา...นายยังไม่ได้เขียนมันขึ้นมาไม่ใช่รึไง” ราเดนสวนกลับ
“ มันน่าจะอยู่ในจิตสำนึกของแต่ละคนนะ” ลีใส่ต่อ
“ งั้นนายลองใส่มันลงไปในจิตสำนึกของตัวเองบ้างสิ” ว่าแล้วเขาก็เดินไปนั่งที่แล้วสั่งให้สตรีมไปอยู่บริเวณป่า ซึ่งมีที่ว่างพอสำหรับมังกรหนึ่งตัว อีเกิ้ลเมื่อเห็นนายของมัน มันจึงรีบมาเกาะที่บ่าของไคท์ ส่วนโครวตอนนี้ก็กำลังหลับสบายอยู่บนตักของลี
“ เอาล่ะพวกเธอ” ครูหันมาที่พวกของไคท์ที่บัดนี้นั่งกันเรียบร้อย
“ ครับ” ทั้ง 3 ตอบพร้อมกัน
“ การปรากฏตัวของพวกเธอถือว่าน่าทึ่งมาก แต่ถ้าคราวหน้าคิดว่าจะมาไม่ทันจริงๆ ให้ใช้เวทย์มนต์มาเข้าใจไหม” ครูเตือนพวกเขาก่อนที่จะกลับไปยืนหน้านักเรียนทุกคนเหมือนเดิม
“ ครูมีชื่อว่า เนลี่ วิกเจอร์ สอนวิชานี้ให้กับพวกเธอตลอด 3 ปี แน่นอนว่าทุกวิชา พวกเธอก็จะเจอกับอาจารย์หน้าเดิม ๆ ตลอด 3 ปีนั่นแหละ สำหรับชั่วโมงแรกก็ไม่มีอะไรมาก ครูจะให้การบ้านพวกเธอไปทำเกี่ยวกับสัตว์เทวะในตำนานตัวแรก อสูรแห่งนรกโลกันต์ เอเฟรุส นำมาส่งในชั่วโมงหน้า ตอนนี้เวลาเหลือ ให้ทำอะไรก็ได้แต่อย่าก่อความวุ่นวาย จะเล่นกับสัตว์ก็ได้ตามใจ พอหมดชั่วโมงให้พวกเธอเข้าเรียนวิชาต่อไป อย่าสายด้วย” พูดจบเธอก็เดินจากไป
“ เฮ้ ราเดนนายได้มังกรนั่นมาได้ยังไงน่ะ” ลีถามอย่างใคร่รู้
“ ของขวัญตอนฉันเกิด” ราเดนตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“ งั้นตอนนี้ก็...” ไคท์นับอายุของสตรีม แต่ราเดนตอบขึ้นมาก่อน
“ 20 ปี ตอนที่จับมาได้มันอายุ 5 ปี กำลังซนเลย เล่นซะปราสาทกลางของพี่สาวฉันกลายเป็นน้ำแข็งไปเลย” ราเดนพูดให้ฟัง ลีและไคท์ก็หัวเราะออกมา
“ ฮะ ฮะ ดูท่ามันจะซนน่าดูเลยนะนั่นน่ะ แล้วนายคุมมันอยู่ได้ไงน่ะ” ลีถามต่อ
“ พอฉัน 8 ขวบ ฉันก็เริ่มขึ้นไปนั่งบนตัวมันแล้ว” ราเดนตอบออกไป ลีอ้าปากค้าง
“ ปะ...เป็นไปได้ไง แค่ 8 ขวบเนี่ยนะ” ลีละล่ำละลักออกมา
“ ทุกอย่างเป็นไปได้ เด็กน้อยเอ๋ย” ราเดนพูดขึ้น ลีไฟลุกโชกแล้ว ไคท์หัวเราะคิก
“ ฉัน...ไม่ใช่เด็กนะ !!!” เขาว้ากออกมา นักเรียนทั้งชั้นจึงหันมามอง
“ นี่ ๆ ลี เคลน๊อต กรุณามีความเกรงใจอยู่ในสามัญสำนึกเสียบ้าง” ครูเนลี่พูดขึ้น ไคท์หัวเราะก๊ากเพราะไม่นึกว่าเธอจะพูดแบบเดียวกับราเดน ลีจึงหุบปากเงียบ แต่สบทออกมา
“ ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้ตุ๊กตาหิมะกลมบล๊อก” ว่าแล้วก็หันไปทางราเดนที่ตอนนี้กำลังใช้เวทย์น้ำแข็งทำเป็นรูปตุ๊กตาหิมะให้ไคท์ดูอยู่
“ ต่อจากนี้อีก 3 วิชาก็จะเป็นเวลาพักแล้วนะ” ไคท์เตือนเพื่อนของเขาที่กำลังเล่นกับสัตว์ของตัวเองกันอยู่
“ ตั้ง 3 วิชา มีอะไรบ้าง” ลีบ่นออกมาก่อนที่จะถามไคท์
“ ก้อประวัติศาสตร์ เวทย์มนต์ และพฤกษาศาสตร์ เท่านี้” ไคท์ไล่ลำดับวิชาให้ฟัง
“ อืม ๆ ประวัติศาสตร์ถือว่าเป็นวิชาที่หินเอาการ” ราเดนประเมินวิชา
“ ฉันเองก็คิดว่างั้น เฮ้ ! นี่ใกล้เข้าเรียนแล้วนี่ ไปเถอะ” ลีรีบลุกขึ้น
“ นายรู้ได้ไง” ราเดนถามลีที่กำลังอุ้มโครวขึ้น
“ ก็สัญญาณไฟเวทย์มันขึ้นอยู่กลางอากาศเมื่อกี้นี้” ลีชี้นิ้วขึ้นไปบนฟ้า
“ หือ เพิ่งเคยเห็นนายรู้จักคิดก็คราวนี้” ราเดนพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินไปทางสตรีม ทางด้านลีที่ตอนนี้กำลังตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความโกรธ
“ เพิ่งรู้งั้นเรอะ ทำยังกับว่าฉันไม่รู้จักคิดงั้นน่ะ” ลีค่อย ๆ พูดอย่างใจเย็นทีละคำ
“ ไม่เอาน่า เดี๋ยวเข้าเรียนสายนะ” ไคท์ส่ายหัวแล้วเดินไปที่ปราการกลางซึ่งเป็นสถานที่เรียนต่อไปของพวกเขา ตลอดทางที่เดินมา ลีไม่ยอมพูดกับราเดนแม้แต่คำเดียว เอาแต่มองราเดนอย่างเคียดแค้น แล้วพูดพึมพัมมาตลอดจนถึงห้องเรียนประวัติศาสตร์ ที่รอบห้องเต็มไปด้วยหนังสือ มีชั้นหนังสืออยู่เต็มห้อง ตรงกลางด้านหน้ามีกระดานและโต๊ะครูตั้งอยู่ และโต๊ะนักเรียนก็จะอยู่ทางด้านหน้าของโต๊ะครู พวกของไคท์เลือกนั่งที่หลังสุดซึ่งสามารถนั่งกันได้ 3 คน เมื่อนักเรียนนั่งกันเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ประจำวิชาก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหน้าของชั้นเรียน
“ เอาล่ะ มากันครบแล้ว ฉันชื่อ เควิน ไดเก้นส์ ที่ห้องนี้มีกฎเพียงข้อเดียวคือ ห้ามเรียกฉันว่าครู แต่ให้เรียกว่า อาจารย์ เท่านั้น และห้ามถามซ้ำซาก เข้าใจนะ” เมื่อพูดจบเขาก็หันไปเขียนหัวข้อที่กระดานดำ ลีจึงกระซิบกับไคท์ทันที
“ หมอนี่ท่าจะตกเลขนะ บอกมาได้ข้อเดียว ความจริงเกินมาตั้งข้อนึง”
“ ลี ฉันว่านายน่าจะสงบปากสงบคำซักหน่อยนะ” ไคท์กระซิบตอบ
“ มันไม่น่าจะมีอะไร โอ๊ย !” ลีพูดได้ไม่เท่าไหร่ก็ร้องเสียงหลง
“ หัดมีสามัญสำนึกในจิตใจเสียหน่อยนะ มิสเตอร์เคลน๊อต” อาจารย์ที่เขียนหัวข้อบนกระดานเสร็จแล้วหันมาร่ายเวทย์หินใส่หัวของลี ที่ตอนนี้ปูดเป็นลูกมะนาว
“ ทราบแล้วครับ” ลีพูดขึ้นแต่ก็พึมพัมขึ้นมาว่า “ ทำไมวันนี้ถึงได้โดนว่าแบบเดียวกันบ่อยนักฟะ” แล้วฟุบลงไปกับโต๊ะ
“ เฮ้ ๆ ทำอะไรน่ะ” ไคท์ถามลี
“ จะนอน ฉันไม่คิดจะผ่านอยู่แล้ววิชานี้น่ะ”
“ เอาแต่ใจ” ราเดนพูดขึ้น ลีจึงหันหน้าไปทางราเดนโดยอัตโนมัติ
“ พูดมากน่า เจ้าชายน้ำแข็ง” แล้วเขาก็นอนลงไป ไคท์จึงถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ตลอดวิชานี้ลีหลับตลอด ราเดนก็นั่งไม่พูดอะไรเลยเอาแต่จดเนื้อหาลูกเดียว ส่วนไคท์ก็นั่งฟังอาจารย์ไปเรื่อยๆ ไม่สนที่จะจด จนอาจารย์เควินเริ่มมองมาที่เขาบ่อยขึ้น และเอ่ยปากถาม
“ มิสเตอร์เมสไซอาร์ส เก่งแล้วหรือไงถึงได้ไม่ยอมจดอะไรเลย
“ อะไรเนี่ย นี่กะจะเล่นเรารึไง” ไคท์บ่นจนราเดนหันมามอง
“ พูดอะไรนะ” อาจารย์เควินถามอีกครั้ง
“ เปล่าครับ” ไคท์ยืนขึ้นตอบเขา
“ แล้วทำไมเธอถึงไม่จด เก่งแล้วรึไง” อาจารย์ถามคำถามเดิมกับเขา
“ เบื่อครับ ไม่อยากจด” คำตอบนี้ ราเดนถึงกับอ้าปากค้างและปากกาขนนกที่เขาถืออยู่นั้นก็ร่วงลงพื้น ตอนนี้ไคท์ดูจะเป็นจุดสนใจสำหรับนักเรียนทั้งห้องแล้ว เพราะทุกคนหันมามองไคท์เป็นตาเดียว
“ ดี งั้นฉันจะถามเธอว่า ทำไมการไล่ล่าของพวกหมอผีโบราณที่ต้องการชาวบ้านมาเป็นเครื่องบูชายันต์ถึงหมดไป” อาจารย์เควินถามคำถามที่ยังไม่ได้พูดไปเลยในชั่วโมงนี้
“ อาจารย์ยังไม่ได้พูดไปนี่ครับ อาจารย์เพิ่งพูดถึงอารยธรรมที่รุ่งเรืองของพวกหมอผีที่มีอำนาจในหมู่ชาวบ้านนี่ครับ” ไคท์แย้งขึ้น ลีที่กำลังอยู่กลับตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่รู้และกำลังจับจ้องไปที่อาจารย์เควิน
“ อย่ามาย้อนฉัน ตอบมา ถ้าเธอตอบไม่ได้ตอนเย็นให้มาทำงานกับฉันจนถึงเที่ยงคืน” ด้วยคำพูดนี้ ลีเริ่มส่งสายตาเกลียดชังไปที่อาจารย์เควินจนราเดนเริ่มอึดอัดกับท่าทางของลี
“ นั่นเป็นเพราะพวกพ่อมดแม่มดเริ่มมีบทบาทมากขึ้น โดยการสร้างปาฏิหารย์ให้กับชาวบ้านโดยไม่มีการบูชายันต์ อักษรรูนโบราณเริ่มเอามาใช้ใหม่ จนกระทั่งชาวบ้านเริ่มขับไล่พวกหมอผีออกไปจากหมู่บ้านและสถานที่ต่าง ๆ ทำให้เกิดความเกลียดชังพวกพ่อมดและแม่มดให้หมู่หมอผี จนเกิดสงครามเวทย์มนต์กันระหว่างพ่อมดแม่มดและหมอผี และแน่นอนว่าเหล่าพ่อมดแม่มดมีอำนาจมากกว่าก็เลยชนะเหล่าหมอผีไปได้ แต่พวกเขาไม่รู้ว่ามีเวทย์มนต์ของเหล่าหมอผีหลงเหลืออยู่ และจะถูกสืบทอดมาตามแต่ละตระกูลที่ถูกเลือกเท่านั้น แต่ตระกูลพวกนี้มักจะแฝงอยู่ตามหมู่บ้านต่าง ๆ ซึ่งจะมีรึไม่นั้นก็แล้วแต่ สุดท้ายก็ไม่มีใครรู้แน่ว่าตระกูลที่ถูกเลือกนั้นมีมากเท่าไหร่ อยู่ที่ไหน และมีจุดประสงค์อะไรสืบทอดมาจากเหล่าหมอผีบ้าง ไงครับ ตรงตามหนังสือมากแค่ไหนครับ ถ้าผมจำไม่ผิดหนังสือเล่มนี้มีมานานถึง 30 ปีแล้วนะครับ เล่มแรกสุดรวบรวมโดยพ่อมดคราม หรือเคาท์บลู” ไคท์อธิบายอย่างละเอียด ทุกคนมองเขาอย่างทึ่ง ๆ ลียิ้มบาง ๆ ให้ไคท์แล้วส่งสายตาเกลียดชังไปที่อาจารย์เควินที่ตอนนี้กำลังหน้าซีดกับข้อมูลที่ไคท์พูดเพราะมันถูกต้องทุกอย่างก่อนที่จะลงไปฟุบนอนต่อ ราเดนเองก็หัวเราะหึ หึ แล้วก้มลงไปเก็บปากกาขนนกที่ตกไปเมื่อกี้ขึ้นมา แล้วจดงานของเขาต่อ
“ ทำไมถึงรู้ถึงขนาดนี้” อาจารย์เควินพูดเสียงสั่น
“ ผมว่าก่อนที่อาจารย์จะสอนนักเรียนน่าจะถามเสียก่อนว่าที่บ้านประกอบอาชีพอะไรนะครับ ที่ผมรู้ก็เพราะว่าบ้านผมขายหนังสือครับ อีกอย่างหนังสือเล่มนี้ผมก็ขายให้กับนักเรียนมาไม่รู้กี่รุ่นแล้วครับ จนผมจำชื่อหนังสือและเนื้อหาข้างในจนแม่นแล้วล่ะ” พูดจบเขาก็นั่งลง อาจารย์เควินนิ่งอึ้งไปพักนึงก่อนที่จะพูดขึ้น
“ หมดเวลาแล้ว ขอให้ทุกคนไปเรียนวิชาต่อไปด้วย”
“ ลี ลี ตื่นไปแล้ว เดี๋ยวก็สายหรอก” ไคท์เขย่าตัวของลี เขาจึงงัวเงียแล้วลุกขึ้น
“ ท่าจะไม่ทัน นี่ รีบ ๆ ลุกเข้าสิ” ราเดนหันไปว่าลีที่กำลังนั่งตั้งสติอยู่บนโต๊ะของเขา
“ อืม ๆ ฉันเข้าใจ...หาว ~ อืม...แล้ว” ลีหาวแล้วลุกขึ้น
“ ราเดน ทันรึเปล่า” ไคท์หันไปถามราเดนที่กำลังเดินออกมาด้านนอก
“ ท่าจะไม่ เราต้องเรียนวิชาอะไรต่อไปนะ” เขาถามต่อ
“ ก็...เวทย์มนต์ ทำไมเหรอ” ไคท์มองดูราเดนที่ตอนนี้หยุดเดินแล้ว
“ งั้นก็สบายน่ะสิ นี่พวกนาย ยืนข้างๆ ฉันไว้นะ” ราเดนเรียกเพื่อนทั้ง 2 ไคท์และลีก็เดินไปยืนข้างเขาอย่างว่าง่าย ราเดนเรียกไม้เท้าออกมาแล้วเริ่มร่ายเวทย์
“ ทางเหนือสินะ เอาล่ะ วาร์ป ทู นอร์ธ !” ทุกสิ่งกลายเป็นสีขาวโพลน ลีและไคท์หลับตาลง เมื่อรู้สึกว่าแสงหายไปแล้วก็พบว่าพวกเขามายืนหน้าประตูห้องเรียนวิชาเวทย์มนต์
“ ถึงแล้ว เข้าไปข้างในเหอะ” ราเดนนำเข้าไปก่อน เมื่อเข้าไปแล้วพวกเขาก็ได้นั่งที่หลังสุด ไม่ช้าอาจารย์ก็เดินออกมาจากผนังห้อง
“ อืม...ดูเหมือนว่าจะมีคนใช้วาร์ปที่ห้องเรียนนี้สินะ เอาล่ะ ใครเป็นคนใช้จ๊ะ โชว์ตัวหน่อยสิ” ราเดนยืนขึ้นทันที อาจารย์สาวยิ้มระรื่น
“ ตอนนี้ครูให้เธอเต็มร้อย อยู่ที่ว่าต่อไปนี้จะถูกหักมั้ย ถ้าไม่เธอก็จะเป็นคนแรกของประวัติศาสตร์ของปราการนักรบที่ได้วิชาเวทย์มนต์เต็ม นั่งลงได้จ้ะ” ราเดนนั่งลง ลีอ้าปากค้าง แล้วหันไปบ่นกับไคท์ที่กำลังเรียกไม้เท้าของเขาออกมา และมันก็ได้ผลดีมันออกมาทันทีเมื่อเขาพูดคาถาจบ
“ เฮ้ ! ฉันน่าจะหัดใช้วาร์ปให้ได้นะเนี่ย จะได้เต็มมั่ง”
“ ถ้ามันฝึกง่าย ๆ ก็ดีน่ะสิ ราเดนนายฝึกมานานเท่าไหร่” ไคท์หันไปถามราเดนที่กำลังนั่งฟังอาจารย์อย่างตั้งใจ แต่เขาก็ชูนิ้ว 2 นิ้วให้ดู
“ เห็นมั้ยตั้ง 2 ปี ฉันน่าจะรู้ให้เร็วกว่านี้” แต่ราเดนกลับหันมาส่ายหน้า
“ ไม่ใช่ 2 ปี แต่เป็น 2 อาทิตย์” ราเดนหันไปฟังอาจารย์ต่อ ลีทำตาโต
“ นายใช่คนรึเปล่าเนี่ย” ลีหันไปพูดกับราเดน แต่เขาก็ไม่สนลีอีกแล้ว และเริ่มจดเวทย์ที่อาจารย์สาวกำลังสาธิตให้ดู แน่นอนว่าไคท์ก็ไม่จด แต่นั่งพูดตามอาจารย์เลยดีกว่า
“ เฮ้อ มีวิชาไหนที่ฉันจะไม่ต้องมานั่งฟังเฉย ๆ ไหมเนี่ย” ไคท์บ่นออกมา แต่ท่าทางอาจารย์สาวจะได้ยิน เธอจึงหันมาทางไคท์แล้วยิ้มอ่อนหวาน
“ ได้จ้ะ ถ้าเธอสามารถใช้เวทย์ได้ตามนี้ครูก็จะให้เธอผ่านวิชานี้ในชั่วโมงนี้แบบไม่มีการบ้าน ดีไหมล่ะจ้ะ เธอด้วยนะจ้ะ” ว่าแล้วเธอก็ชี้นิ้วไปที่ลี พวกเขาทั้ง 2 จึงยืนขึ้นและเดินออกไปที่หน้าชั้นเรียน
“ ครูมีชื่อว่า เมย์ รินเน่ เอาล่ะ ครูจะกำหนดโจทย์แล้วนะจ้ะ ขอให้ทั้งคู่เรียกไม้เท้าด้วยจ้ะ” อาจารย์เมย์พูดขึ้นเมื่อสังเกตว่าทั้งคู่ไม่ได้เรียกไม้เท้าออกมา คนทั้งห้องจึงกลั้นหายใจ
“ คัม เฮียร์ ไลท์ / ดาร์ค” ทั้งคู่เรียกไม้เท้าพร้อมกัน แน่นอนว่าไลท์คือของไคท์ ส่วนดาร์คนั้นคือไม้เท้าสีดำของลี ฉับพลันไม้เท้าของทั้งคู่ก็ปรากฏขึ้นในมือของพวกเขา
“ ดีมากจ้ะ โจทย์แรก ช่วยสร้างนิมิตอะไรก็ได้จ้ะ หนึ่งอย่าง”
“ ดรีมเมอร์ แฟรี่ !” ไคท์ร่ายเวทย์เมื่อเขาพูดจบก็เกิดหมอกขึ้นบาง ๆ มีเหล่าภูตตัวจิ๋วกำลังเล่นกับดอกไม้ ไม่นานนักก็หายไป อาจารย์เมย์ยิ้มพอใจ แล้วหันไปทางลี
“ ตาเธอแล้วจ้ะ” เมื่อเธอพูดจบลีก็เริ่มร่ายคาถาทันที
“ ดาร์ค อาย คิลเลอร์ ดรีม !” อยู่ ๆ ก็เกิดภาพของนัยน์ตายักษ์สีดำสนิท กำลังจับจ้องไปที่นักเรียนคนอื่น นักเรียนหญิงบางคนถึงกับกรี๊ด ช่วงเวลานั้นเอง ไคท์ก็เริ่มรู้สึกแน่นที่หน้าอกจนแทบจะหายใจไม่ออก ไม่นานเขาเริ่มหายใจติดขัดเมื่อหมดฤทธิ์ของเวทย์มนต์ ไม้เท้าของไคท์ก็ตกลงกับพื้น ลีจึงรีบหันมามองไคท์ที่เริ่มทรุดนั่งลงกับพื้น เขาเริ่มหายใจขาดห้วง หัวใจเต้นแรง ราเดนที่เห็นท่าไม่ดีจึงรีบลงมาจากที่นั่งแล้วพยุงตัวของไคท์ขึ้น แต่เมื่อเขาแตะที่ตัวของไคท์เท่านั้น ราเดนที่รีบชักมือกลับ เพราะมีหมอกสีดำกำลังพันอยู่รอบ ๆ มือของเขาที่สัมผัส ราเดนรีบแก้เวทย์โดยทันที ส่วนลีก็กำลังเขย่าตัวของไคท์ ตัวของไคท์เริ่มร้อนผ่าว ในขณะที่หัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนหายใจไม่ทัน เขาหลับตา แต่กลับมีภาพต่างๆ วิ่งไปมาอยู่ในหัวของเขา จากนี้เขาเริ่มปวดหัวอย่างแรง จนต้องเอามือกุมหัวไว้ ลีเลิกเขย่าตัวของไคท์แล้วลุกขึ้น เขาถอยห่างจากไคท์เป็นระยะ 1 เมตร อาจารย์เมย์เริ่มเรียกไม้เท้าของเธอออกมา แต่ลีได้เริ่มร่ายเวทย์เสียแล้ว
“ ราดา ฮายา มีโกร์ ไอร์เทน แฟก!!!” เขาชี้ไม้เท้าไปที่ไคท์โดยทันทีเมื่อร่ายเวทย์จบ อาจารย์เมย์มองลีอย่างไม่เชื่อสายตา แสงสว่างจ้าขึ้น ไม่นานก็ดับลง ไคท์ลงไปนอนที่พื้นหายใจหอบ ในขณะที่มือของเขากำลังกุมหน้าอกอยู่ ลีและราเดนถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่จะเดินไปช่วยกันพยุงไคท์ให้ลุกขึ้น
“ ไคท์ ลุกไหวมั้ย” ราเดนถาม เปลือกตาของไคท์ค่อย ๆ ขยับขึ้น แล้วหันไปมองหน้าราเดน ลีมองไคท์ด้วยสายตาที่เป็นห่วงและเหมือนกับโทษตัวเองไปด้วย
“ มะ...ไม่เป็นไร” ไคท์ค่อย ๆ ยืนขึ้นเอง และใช้ไม้เท้าของเขาพยุงตัวเองขึ้นมา แต่ยืนได้ไม่นานก็ลงไปนั่งกับพื้นอีก แต่ลีคว้าไว้ได้ ไคท์จึงหันไปมองหน้าลี
“ ทำ...ไม...มองฉันด้วยสายตา...แบบนั้น...ล่ะ” ไคท์ค่อย ๆ พูดออกมา ลีกำลังจะตอบคำถามเขา แต่อาจารย์เมย์กลับพูดขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
“ ขอให้ทุกคนไปเรียนวิชาต่อไปด้วย ส่วนพวกเธอ 3 คน” เธอหันมาทางพวกเขา
“ ครูจะบอกอาจารย์วิชาต่อไปให้ว่าพวกเธอไม่เข้าเรียนเพราะมีกิจบางอย่าง ราเดนช่วยพาไคท์เขาไปพักที่ปราการนักรบด้วย คาดว่าไม่นานน่าจะหายถ้าได้นอนซักหน่อย ส่วนเธอ ลี เคลน๊อต พอทุกคนออกไปแล้วให้อยู่คุยกับครูเดี๋ยวหนึ่งนะ” นักเรียนทุกคนออกไปจากห้องโดยไม่พูดอะไรซักคำ เมื่อออกไปกันหมดแล้ว ราเดนก็มองลีและอาจารย์เมย์สลับกันไป-มาแล้วพยุงไคท์ออกไปจากห้องแล้วปิดประตู ลีจึงค่อย ๆ เปิดปากพูดกับอาจารย์เมย์
“ อาจารย์...มีอะไรจะคุยกับผมหรือครับ”
“ เธอรู้...เวทย์มนต์บทนั้นได้ยังไง” อาจารย์เมย์ตัดสินใจถามขึ้น
“ มันก็แค่...เวทย์มนต์ธรรมดานี่ครับ”
“ ไม่ ครูคิดว่าเธอน่าจะรู้อะไรเกี่ยวกับเด็กคนนั้น ถึงได้สร้างนิมิตแบบนั้น”
“ ผม...เพิ่งรู้จักกับเขาได้ไม่นานครับ อีกอย่างที่ผมสร้างนิมิตนี้ขึ้นเพราะผมไม่รู้เองว่าไคท์เขามีอะไรอยู่ ส่วนเวทย์มนต์นั้นผมก็แค่ลองพูดดูว่าจะได้ผลไหม แค่นั้นเองครับ ถ้าอาจารย์ไม่มีอะไรจะถามผมแล้วผมก็ขอตัวนะครับ” ลีหันหลังจะเดินไปที่ประตู แต่อาจารย์เมย์กลับพูดขึ้น
“ เวทย์ที่เธอใช้กับเขาเป็นภาษารูนโบราณ...” เธอตัดสินใจพูดขึ้น ลีหยุดชะงัก
“ ครูพูดเรื่องอะไรครับ” เขาพูดโดยที่ไม่หันมามองอาจารย์เมย์
“ ครูกำลังสงสัยว่าทำไมเธอถึงรู้เวทย์มนต์บทนี้ได้ อักษรรูนโบราณมีเพียงบางตระกูลหรือบางราชวงศ์เท่านั้นที่สอนสืบทอดต่อกันมา แต่เธอกลับ...อีกอย่างนี่เป็นการแก้เวทย์มนต์ดำของตระกูลเดเรซผู้รับใช้ราชวงศ์เมสไซ...อาร์ส...หรือว่าเธอ” อาจารย์เมย์รีบเอามือปิดปากของเธอแล้วมองลีด้วยสายตาที่ตกตะลึง ลีจึงหันมามองอาจารย์เมย์ด้วยสายตาเศร้าหมอง
“ ถ้า...ครูรู้ล่ะก็ ช่วยเก็บไว้เป็นความลับด้วยนะครับ ถ้าไม่เห็นแก่ผมก็ขอให้คิดถึงผู้สืบทอดราชวงศ์คนสุดท้ายด้วยนะครับ” ลีหันหลังกลับแล้วเดินออกไป ที่ระเบียงเขาพบกับราเดนที่ยืนรออยู่แล้ว ส่วนไคท์ก็กำลังนั่งหลับอยู่ข้างเขา ราเดนหันมามองลีที่กำลังเดินเข้ามาหา
“ มีอะไรรึเปล่า ดูนายไม่สบายใจเลยนะ” ราเดนถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ ไม่มีอะไรนี่ ครูเขาแค่ถามถึงอาการของไคท์เท่านั้น” ลีตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย ราเดนจ้องเขาตาไม่กระพริบ
“ นายโกหก” ราเดนพูดขึ้น ลีขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ราเดนกลับถอนหายใจออกมา
“ ก็ได้ นายจะโกหกฉันก็ได้” ว่าแล้วเขาก็หันไปพยุงตัวไคท์ขึ้นมา แล้วพูดต่อ “ ฉันจะไม่ถามเหตุผลหรอกนะถ้าทำให้นายนึกถึงเรื่องที่ไม่ดีขึ้นมา” ลีมองราเดนอย่างทึ่งๆ
“ ...ทำไม…” ลีเอ่ยขึ้นเสียงเบา ราเดนจึงหันมามอง
“ ก็...มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องรู้นี่ อีกอย่างมันก็ไม่เกี่ยวกับฉันด้วยนี่นา แล้วเราจะไปที่ห้องพักกันได้รึยัง” ราเดนกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ ลีจึงเดินมาทางราเดน เมื่อเห็นว่าพร้อมกันแล้วราเดนก็วาร์ปไปที่ห้องพักของพวกเขาทันที เมื่อไปถึงที่ห้อง ทั้งคู่จึงช่วยกันวางไคท์ลงบนเตียง เมื่อเห็นว่าเรียบร้อยดีแล้ว ราเดนจึงพูดขึ้น
“ ถ้าไงแล้วฉันจะไปดูทางห้องโถงนะ ว่าเป็นยังไงกันบ้าง นายช่วยดูแลต่อด้วยล่ะ” เมื่อพูดจบเขาก็เปิดประตูออกไป เมื่อประตูปิดสนิทดีแล้วลีก็พูดขึ้นมา
“ ใครว่าล่ะ เรื่องนี้มันเกี่ยวกับนายมากเลยล่ะ แล้วก็...” เขาหันหน้าไปทางไคท์ที่กำลังหลังสนิทแล้วคุกเข่าลง “ ดูเหมือนว่าสิ่งที่ฉันทำได้ก็มีเท่านี้ล่ะมั้ง ขอโทษด้วยนะ เรยอง ที่ฉันดันใช้เวทย์นั่นจนได้ หวังว่านายคงจะไม่โกรธฉันนะ” ว่าแล้วลีก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู เขาหันมามองไคท์ก่อนแล้วออกจากห้องไป ไม่นานนักอีเกิ้ลก็บินเข้ามาในห้อง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“ ฉันไม่โกรธหรอก ก็นายไม่ได้ทำผิดนี่นา ฉันจะไปโกรธนายได้ไง” เหยี่ยวหนุ่มก็ก้มมองดูนายของมันที่กำลังหลับด้วยความเหนื่อยอ่อน
“ นี่มันชุดนักเรียนหรือชุดอะไรเนี่ย” เขามองสภาพตัวเองในกระจกที่สะท้อนภาพของชายหนุ่มคนหนึ่งสวมชุดดำแขนยาวมีคอปิด ชุดของเขาเหมือนเสื้อโค้ทเพียงแต่ไม่ค่อยหนาเท่านั้น มีกระดุมให้ติดแค่ครึ่งตัวส่วนที่เหลือปล่อยชายทิ้งไว้ แน่นอนเขาต้องไม่ลืมคาดที่คาดหน้าผากประจำตำแหน่งของเขา เขามองกระดาษโน๊ตแล้วถอนหายใจ
นี่คือชุดประจำตำแหน่งของนาย ฉันเอาตารางเรียนแปะไว้ที่ประตูแล้ว อย่าลืมบอกให้เจ้าพวกนั้นใส่ชุดที่เตรียมไว้ด้วยล่ะ อ้อ อีกอย่างนายไม่ต้องใส่เครื่องแบบนักเรียนด้านในนะ ใส่แค่เสื้อกล้ามพอ เพราะเจ้าชุดนี้มันหนาพอน่ะ ขอให้สนุกกับการเรียนวันแรกล่ะ
เรย์
“ ขอบใจ” เขาพูดประชดแล้วขยำกระดาษทิ้งลงถังขยะ แล้วเดินไปที่ประตูแล้วดึงเอาตารางเรียนออกมาอ่าน เมื่ออ่านจบเขาจึงตัดสินใจไปปลุกเพื่อนทั้ง 2 ของเขา เขาค่อย ๆ เดินไปที่เตียงของลีแต่...
“ ดูท่าหมอนี่จะตื่นยาก ปลุกราเดนก่อนดีกว่า” ว่าแล้วเขาก็เดินไปที่เตียงของราเดนแทน แต่เขาได้สังเกตหน้าตอนหลับของราเดนแล้วพูดขึ้น
“ อืม ดูดี ๆ หมอนี่ก็หน้าตาดีเหมือนกันแฮะ ประจำเห็นแต่ทำหน้าเฉยชา แต่พอดูแบบนี้แล้วน่ารักดี ฮิ ฮิ ฮิ” เขาหัวเราะ
“ อื้อ...” เสียงราเดนครางเล็กน้อย ไคท์จึงรีบปิดปากของเขาทันที
“ ดังไปมั้ยเนี่ย แต่เรามาปลุกหมอนี่นี่นา” เขาจึงค่อย ๆ วางมือ แต่ราเดนกลับเพ้อออกมา
“ ขอร้อง...อย่าทิ้งฉันไป...กลับมาเถอะ...” ราเดนเพ้อออกมา ไคท์จึงรีบชักมือกลับ
“ เฮ้ ฝันร้ายเรอะ” ไคท์เริ่มใจคอไม่ดี แต่เขากลับได้ยินสิ่งที่ไม่สมควรได้ยินออกมา
“ ...อย่าทิ้งฉันไป...กลับมาเถอะ...แคธี…” โครม ! เสียงไคท์ที่ตกใจจนหัวไปโขกเก้าอี้ ทำให้ราเดนตื่นขึ้นมา แล้วมองไคท์ที่กำลังก้มหน้าก้มตาเพื่อซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำของเขา
“ ตายล่ะ” เขาคิด “ ได้รู้อะไรแปลก ๆ ซะแล้วสิ”
“ เฮ้ ไม่เป็นไรนะ” ราเดนเดินเข้ามาใกล้ แล้วมองไคท์ที่กำลังก้มหน้าอยู่
“ มะ...ไม่เป็นไร นาย...ไปอาบน้ำเถอะ” ไคท์รีบลุกขึ้นแล้วพูดอย่างรื่นเริงแปลก ๆ
“ แน่นะ ท่าทางนายไม่สบายนะ เป็นไข้รึเปล่า” ราเดนถามอาการแล้วจะเอามือแตะหน้าผาก แต่ไคท์รีบถอยทันที
“ ไม่เป็นไรจริง ๆ ฉันแค่...ร้อนน่ะ ร้อน” ไคท์รีบโบกมือพัดลมเข้าหาตัวเอง แล้วรีบเดินไปหยิบกระเป๋าของตนเอง
“ ...ไคท์...” ราเดนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย ไคท์ที่ได้ยินเสียงผิดปกติแบบนั้นจึงรีบหันมามองราเดน
“ มีอะไร ทำไมเสียงเป็นอย่างนั้นล่ะ” ไคท์ขมวดคิ้วเพราะเขาไม่เคยได้ยินเสียงที่สั่นไหวของราเดนมาก่อน
“ ถ้า...นายมีสิ่งที่อยากปกป้อง แต่นายไม่สามารถปกป้องได้ ทำได้แค่ปล่อยให้สิ่งนั้นหายไปต่อหน้าต่อตา นาย...จะทำยังไง” ราเดนพูดขึ้นแล้วทรุดตัวไปพิงกับผนังห้องก้มหน้านิ่ง ไคท์ได้แต่มองเขาอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่จะเปิดปากขึ้น
“ ก็สู้ต่อไป มีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อสิ่งนั้น ถึงแม้ว่ามันจะหายไปแล้ว อีกอย่าง...” ไคท์หยุดพูด ราเดนจึงเงยหน้าขึ้นมามองไคท์ที่เงียบไป
“ นายยังจำเหตุการณ์ต่าง ๆ เกี่ยวกับสิ่งนั้นอยู่รึเปล่าล่ะ” ไคท์ถามแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนมาที่เขา ราเดนจึงเปิดปากขึ้นช้า ๆ
“ ฉันไม่มีทางลืมสิ่งที่เกิดขึ้นกับสิ่งนั้นได้หรอก” ราเดนตอบ ไคท์จึงเอามือของเขาแนบที่อกของราเดนเบา ๆ
“ ถ้านายยังจำได้ เขาก็ไม่ได้หายไหนหรอก เขายังอยู่...ในความทรงจำของนาย” ไคท์พูด ราเดนจึงยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา ไคท์จึงหันหลังกลับไปหยิบกระเป๋าขึ้นมา แล้วรีบไปปลุกให้ลีตื่นขึ้น ลีงัวเงียก่อนเดี๋ยวนึงก่อนที่จะเดินอย่างกับวิญญาณจะออกจากร่างเข้าห้องน้ำไป ราเดนจึงเดินตามไป ช่วยจังหวะที่เขาเดินสวนกับไคท์นั่นเอง
“ ขอบใจนะ” เขาพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา ไคท์ชะงักไปกับคำพูดนั้นแล้วหันกลับไปก็พบว่าราเดนไม่อยู่แล้ว เขาจึงถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนที่จะพึมพัมขึ้นมาเบา ๆ
“ สิ่งที่อยากปกป้องงั้นหรือ...ใช่สิ่งนั้นรึเปล่านะ คนที่ชื่อ แคธี”
“ ว้าว ! ชุดนี้เจ๋งสุด ๆ เลย ไคท์ดูสิ” ลีโชว์ชุดให้ไคท์ดู มันเป็นชุดเสื้อแขนยาวสีขาว กางเกงขายาวสีดำมีเข็มขัดดำคาดอยู่ ในขณะที่ลีใส่ชุดประจำตำแหน่งของเขาเข้าไปก็มองดูดีไปอีกแบบ ทำให้ไคท์คิดว่าเขาดูตลกไปเลย
“ ชุดนายก็ไม่เลวนี่” ลีหันไปชมชุดของไคท์
“ ตลกออก นายน่ะดูดีนะ” ไคท์มองสารรูปตัวเองแล้วหันไปชมลี เขายิ้มหน้าบาน
“ รุ่มร่ามนิดหน่อยแฮะ” ราเดนเดินออกมาจากห้องเขาแต่งตัวเสร็จแล้ว เสื้อด้านในของเขาเป็นชุดแขนยาวสีขาว ด้านนอกมีเสื้อสีคอปิดสีดำสวมทับอยู่ เขาใส่กางเกงดำเหมือนลี และกำลังจัดผ้าคลุมของเขาให้เข้าที่แล้วมองตัวเองในกระจก
“ อืม ใช้ได้แล้วมั้ง นายจัดกระเป๋าเสร็จยัง” ราเดนหันไปถามไคท์ที่กำลังมองราเดนอยู่
“ เสร็จแล้ว เอ้านี่ ! ของพวกนาย ฉันจัดให้เรียบร้อยแล้ว” ไคท์พูดแล้วโยนกระเป๋าของทั้ง 2 คนให้
“ แท้งกิ้ว แหม ! มีเพื่อนอย่างนายเนี่ยโชคดีชะมัด” ลีหัวเราะคิก
“ เอามา 250 เชน ค่าจัดกระเป๋าให้” ไคท์แบมือ
“ โหย ไอ้เพื่อนงก” ลีมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ ล้อเล่นน่ะ”
“ วิชาแรกเรียนอะไรน่ะ” ราเดนหันไปถามไคท์
“ สัตว์เวทย์มนต์”
“ ได้อวดสัตว์ของฉันซะที จริงสิ ฉันหิวแล้วล่ะไปหาอะไรกินกัน” ลีชวน
“ เอาสิ” ว่าแล้วไคท์ก็เดินนำทั้ง 2 ไป แต่เมื่อเปิดประตูไปสักพักเขาก็ปิดประตู
“ อ้าว ทำไมไม่ออกไปล่ะ” ลีถาม
“ ไม่ล่ะ เด่นไปหน่อย” ไคท์ส่ายหัว
“ หา มาถึงนี่แล้วยังจะถอยงั้นเหรอ หลบไป ฉันไปเอง” ว่าแล้วลีก็เปิดประตูออกไป ภาพที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้าคือ เหล่านักเรียนที่ใส่ชุดนักเรียนธรรมดา ชายใส่ชุดเสื้อแขนยาวสีขาวมีเสื้อคอปิดสีดำเหมือนราเดน กางเกงดำมีเข็มขัดเหมือนกัน ส่วนหญิงใส่ชุดแขนสั้นสีขาว มีเสื้อแขนยาวสีดำคลุมอยู่ด้านนอก กระโปรงยาวคลุมเข่า สวมถุงเท้ายาว และใส่รองเท้าหนัง
“ ไม่ต้องกลัว ตามมา” ลีเดินนำหน้า ไคท์ก้มหน้าเดินมาตลอดทางไปกินอาหาร ส่วนราเดนก็เดินไปเรื่อย ๆ ไม่สนใจว่าใครจะทักเขาว่าอะไร จนไปถึงห้องอาหาร
“ น่ากินทั้งนั้นเลย” ลีน้ำลายสอ ไม่ทันขาดคำเขาก็ลงไปร่วมโต๊ะกับเขาซะแล้ว ไคท์และราเดนก็กินอาหารกันไปเรื่อย ๆ จนเกือบ 20 นาทีที่จะเข้าห้องเรียน
“ เฮ้ เราจะต้องไปเรียนที่ไหนน่ะ” ลีถามขึ้น
“ สนามใหญ่ใกล้ป่าทึบทางทิศตะวันตก” ไคท์ชี้ไปที่ทางฟากตะวันตกของปราการ
“ ไกลนะนั่นน่ะ วิ่งไปไม่ทันแน่ จริงสิ นายเรียกเหยี่ยวของนายมารึยัง” ลีท้วงขึ้น
“ นั่นสิ” วี้ด !! เสียงเป่าปากของไคท์จึงปรากฏร่างของเหยี่ยวที่กลางป่า มันบินมาหานายของมันอย่างว่าง่าย ส่วนกาสีครามของลีก็มาเกาะที่บ่าของเขาแล้วเหมือนกัน
“ แล้วนายล่ะ ราเดน เรายังไม่เห็นสัตว์ของนายเลย” ลีพูดขึ้น
“ นั่นสิ สำหรับ 20 นาทีแล้ว มันก็จำเป็นสำหรับพวกนายด้วยสินะ” เขาร่ายเวทย์ไฟไปบนท้องฟ้า ไม่นานก็มีร่างมหึมาของสัตว์ปีกขนาดใหญ่ ร่างกายสีขาวราวกับหิมะ มีร่างกายที่แข็งแรง เขี้ยวที่แหลมคม ได้ร่อนลงมาตรงหน้าของพวกเขา ลีอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง ส่วนไคท์ก็ผิวปากเบา ๆ อย่างพอใจ
“ เจ๋งนี่ มันชื่อว่าอะไรน่ะ” ไคท์ถามส่วนลีได้พูดอย่างฟังไม่ได้ศัพท์ออกมา
“ มะ...มะ...มังกรหิมะ นี่นายมีมันอยู่ได้ยังไงเนี่ย มังกรหิมะถือได้ว่าเป็นมังกรที่ควบคุมยากรองมาจากมังกรดำนะ แต่นี่นาย...” ลีพูดออกมาซะยาวเหยียดแต่ราเดนไม่สนใจ
“ สตรีม...” เขาตอบพลางลูบหัวของมังกรหิมะของเขา
“ ว้าว ! ลี นายควรจะดีใจนะ เราสามารถเข้าเรียนทันแน่ภายใน 20 นาทีนี้น่ะ” ไคท์พูด
“ มันคงจะเด่นไม่น้อยถ้าเราจะไปปรากฏตัวในชั้นเรียน” ลีนึกสนุกอีกครั้ง
“ งั้น...ขึ้นมา เรามีเวลาไม่มากพอ” ราเดนเอ่ยแล้วขึ้นไปนั่งบนหลังของสตรีม ไคท์จึงพูดกับอีเกิ้ลเพื่อให้มันไปรอที่ชั้นเรียนก่อน ดูเหมือนว่ามันจะรู้ว่าอยู่ที่ไหน มันจึงนำโครวกาของลีไปด้วย ทั้ง 2 จึงขึ้นไปบนหลังสตรีมในทันที
“ เอาล่ะ เกาะแน่น ๆ นะ สตรีม ไปทางตะวันตก” เมื่อราเดนสั่งจบ มังกรหิมะจึงกางปีกอันกว้างใหญ่ของมันออก แล้วถีบตัวขึ้นสู่เวหาในทันที พวกเขารับความรู้สึกเย็น ๆ ได้เพียงแว่บเดียวก็รู้สึกว่าถึงพื้นเสียแล้ว ด้านล่างไคท์รู้สึกได้ว่าได้ยินเสียงกรี๊ดดังออกมา ดูท่างานนี้พวกเขาคงจะปรากฏตัวแบบน่าทึ่งเกินไปแล้ว ทันทีที่มังกรหิมะลงสู่พื้น นักเรียนของปราการนักรบรีบถอยหลังเพื่อความปลอดภัยของตนเอง แม้แต่ครูประจำวิชายังต้องถอยออกเล็กน้อยเพื่อหลบปีกอันกว้างใหญ่ของมันให้พ้น ไม่รอช้าลีรีบกระโดดลงมาจากมังกรตัวนั้น ชายเสื้อคลุมสีดำของเขาปลิวไปด้านหลัง ไคท์ก็กระโดดตามลงมา แต่ราเดนมาถึงคนแรกเพราะว่าเขาได้วาร์ปมาอีกแล้ว
“ ขี้โกง นายใช้เวทย์มนต์” ลีโวยวายเสียงดัง ไม่มีการเกรงใจครูประจำวิชาที่กำลังสายตาเขียวปั้ดมามอง เพราะรู้สึกรำคาญกับการปรากฏตัวของพวกเขา ในขณะที่พวกนักเรียนเองก็ยังไม่หายตกใจกับมังกรหิมะตัวนี้
“ กติกา...นายยังไม่ได้เขียนมันขึ้นมาไม่ใช่รึไง” ราเดนสวนกลับ
“ มันน่าจะอยู่ในจิตสำนึกของแต่ละคนนะ” ลีใส่ต่อ
“ งั้นนายลองใส่มันลงไปในจิตสำนึกของตัวเองบ้างสิ” ว่าแล้วเขาก็เดินไปนั่งที่แล้วสั่งให้สตรีมไปอยู่บริเวณป่า ซึ่งมีที่ว่างพอสำหรับมังกรหนึ่งตัว อีเกิ้ลเมื่อเห็นนายของมัน มันจึงรีบมาเกาะที่บ่าของไคท์ ส่วนโครวตอนนี้ก็กำลังหลับสบายอยู่บนตักของลี
“ เอาล่ะพวกเธอ” ครูหันมาที่พวกของไคท์ที่บัดนี้นั่งกันเรียบร้อย
“ ครับ” ทั้ง 3 ตอบพร้อมกัน
“ การปรากฏตัวของพวกเธอถือว่าน่าทึ่งมาก แต่ถ้าคราวหน้าคิดว่าจะมาไม่ทันจริงๆ ให้ใช้เวทย์มนต์มาเข้าใจไหม” ครูเตือนพวกเขาก่อนที่จะกลับไปยืนหน้านักเรียนทุกคนเหมือนเดิม
“ ครูมีชื่อว่า เนลี่ วิกเจอร์ สอนวิชานี้ให้กับพวกเธอตลอด 3 ปี แน่นอนว่าทุกวิชา พวกเธอก็จะเจอกับอาจารย์หน้าเดิม ๆ ตลอด 3 ปีนั่นแหละ สำหรับชั่วโมงแรกก็ไม่มีอะไรมาก ครูจะให้การบ้านพวกเธอไปทำเกี่ยวกับสัตว์เทวะในตำนานตัวแรก อสูรแห่งนรกโลกันต์ เอเฟรุส นำมาส่งในชั่วโมงหน้า ตอนนี้เวลาเหลือ ให้ทำอะไรก็ได้แต่อย่าก่อความวุ่นวาย จะเล่นกับสัตว์ก็ได้ตามใจ พอหมดชั่วโมงให้พวกเธอเข้าเรียนวิชาต่อไป อย่าสายด้วย” พูดจบเธอก็เดินจากไป
“ เฮ้ ราเดนนายได้มังกรนั่นมาได้ยังไงน่ะ” ลีถามอย่างใคร่รู้
“ ของขวัญตอนฉันเกิด” ราเดนตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“ งั้นตอนนี้ก็...” ไคท์นับอายุของสตรีม แต่ราเดนตอบขึ้นมาก่อน
“ 20 ปี ตอนที่จับมาได้มันอายุ 5 ปี กำลังซนเลย เล่นซะปราสาทกลางของพี่สาวฉันกลายเป็นน้ำแข็งไปเลย” ราเดนพูดให้ฟัง ลีและไคท์ก็หัวเราะออกมา
“ ฮะ ฮะ ดูท่ามันจะซนน่าดูเลยนะนั่นน่ะ แล้วนายคุมมันอยู่ได้ไงน่ะ” ลีถามต่อ
“ พอฉัน 8 ขวบ ฉันก็เริ่มขึ้นไปนั่งบนตัวมันแล้ว” ราเดนตอบออกไป ลีอ้าปากค้าง
“ ปะ...เป็นไปได้ไง แค่ 8 ขวบเนี่ยนะ” ลีละล่ำละลักออกมา
“ ทุกอย่างเป็นไปได้ เด็กน้อยเอ๋ย” ราเดนพูดขึ้น ลีไฟลุกโชกแล้ว ไคท์หัวเราะคิก
“ ฉัน...ไม่ใช่เด็กนะ !!!” เขาว้ากออกมา นักเรียนทั้งชั้นจึงหันมามอง
“ นี่ ๆ ลี เคลน๊อต กรุณามีความเกรงใจอยู่ในสามัญสำนึกเสียบ้าง” ครูเนลี่พูดขึ้น ไคท์หัวเราะก๊ากเพราะไม่นึกว่าเธอจะพูดแบบเดียวกับราเดน ลีจึงหุบปากเงียบ แต่สบทออกมา
“ ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้ตุ๊กตาหิมะกลมบล๊อก” ว่าแล้วก็หันไปทางราเดนที่ตอนนี้กำลังใช้เวทย์น้ำแข็งทำเป็นรูปตุ๊กตาหิมะให้ไคท์ดูอยู่
“ ต่อจากนี้อีก 3 วิชาก็จะเป็นเวลาพักแล้วนะ” ไคท์เตือนเพื่อนของเขาที่กำลังเล่นกับสัตว์ของตัวเองกันอยู่
“ ตั้ง 3 วิชา มีอะไรบ้าง” ลีบ่นออกมาก่อนที่จะถามไคท์
“ ก้อประวัติศาสตร์ เวทย์มนต์ และพฤกษาศาสตร์ เท่านี้” ไคท์ไล่ลำดับวิชาให้ฟัง
“ อืม ๆ ประวัติศาสตร์ถือว่าเป็นวิชาที่หินเอาการ” ราเดนประเมินวิชา
“ ฉันเองก็คิดว่างั้น เฮ้ ! นี่ใกล้เข้าเรียนแล้วนี่ ไปเถอะ” ลีรีบลุกขึ้น
“ นายรู้ได้ไง” ราเดนถามลีที่กำลังอุ้มโครวขึ้น
“ ก็สัญญาณไฟเวทย์มันขึ้นอยู่กลางอากาศเมื่อกี้นี้” ลีชี้นิ้วขึ้นไปบนฟ้า
“ หือ เพิ่งเคยเห็นนายรู้จักคิดก็คราวนี้” ราเดนพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินไปทางสตรีม ทางด้านลีที่ตอนนี้กำลังตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความโกรธ
“ เพิ่งรู้งั้นเรอะ ทำยังกับว่าฉันไม่รู้จักคิดงั้นน่ะ” ลีค่อย ๆ พูดอย่างใจเย็นทีละคำ
“ ไม่เอาน่า เดี๋ยวเข้าเรียนสายนะ” ไคท์ส่ายหัวแล้วเดินไปที่ปราการกลางซึ่งเป็นสถานที่เรียนต่อไปของพวกเขา ตลอดทางที่เดินมา ลีไม่ยอมพูดกับราเดนแม้แต่คำเดียว เอาแต่มองราเดนอย่างเคียดแค้น แล้วพูดพึมพัมมาตลอดจนถึงห้องเรียนประวัติศาสตร์ ที่รอบห้องเต็มไปด้วยหนังสือ มีชั้นหนังสืออยู่เต็มห้อง ตรงกลางด้านหน้ามีกระดานและโต๊ะครูตั้งอยู่ และโต๊ะนักเรียนก็จะอยู่ทางด้านหน้าของโต๊ะครู พวกของไคท์เลือกนั่งที่หลังสุดซึ่งสามารถนั่งกันได้ 3 คน เมื่อนักเรียนนั่งกันเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ประจำวิชาก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหน้าของชั้นเรียน
“ เอาล่ะ มากันครบแล้ว ฉันชื่อ เควิน ไดเก้นส์ ที่ห้องนี้มีกฎเพียงข้อเดียวคือ ห้ามเรียกฉันว่าครู แต่ให้เรียกว่า อาจารย์ เท่านั้น และห้ามถามซ้ำซาก เข้าใจนะ” เมื่อพูดจบเขาก็หันไปเขียนหัวข้อที่กระดานดำ ลีจึงกระซิบกับไคท์ทันที
“ หมอนี่ท่าจะตกเลขนะ บอกมาได้ข้อเดียว ความจริงเกินมาตั้งข้อนึง”
“ ลี ฉันว่านายน่าจะสงบปากสงบคำซักหน่อยนะ” ไคท์กระซิบตอบ
“ มันไม่น่าจะมีอะไร โอ๊ย !” ลีพูดได้ไม่เท่าไหร่ก็ร้องเสียงหลง
“ หัดมีสามัญสำนึกในจิตใจเสียหน่อยนะ มิสเตอร์เคลน๊อต” อาจารย์ที่เขียนหัวข้อบนกระดานเสร็จแล้วหันมาร่ายเวทย์หินใส่หัวของลี ที่ตอนนี้ปูดเป็นลูกมะนาว
“ ทราบแล้วครับ” ลีพูดขึ้นแต่ก็พึมพัมขึ้นมาว่า “ ทำไมวันนี้ถึงได้โดนว่าแบบเดียวกันบ่อยนักฟะ” แล้วฟุบลงไปกับโต๊ะ
“ เฮ้ ๆ ทำอะไรน่ะ” ไคท์ถามลี
“ จะนอน ฉันไม่คิดจะผ่านอยู่แล้ววิชานี้น่ะ”
“ เอาแต่ใจ” ราเดนพูดขึ้น ลีจึงหันหน้าไปทางราเดนโดยอัตโนมัติ
“ พูดมากน่า เจ้าชายน้ำแข็ง” แล้วเขาก็นอนลงไป ไคท์จึงถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ตลอดวิชานี้ลีหลับตลอด ราเดนก็นั่งไม่พูดอะไรเลยเอาแต่จดเนื้อหาลูกเดียว ส่วนไคท์ก็นั่งฟังอาจารย์ไปเรื่อยๆ ไม่สนที่จะจด จนอาจารย์เควินเริ่มมองมาที่เขาบ่อยขึ้น และเอ่ยปากถาม
“ มิสเตอร์เมสไซอาร์ส เก่งแล้วหรือไงถึงได้ไม่ยอมจดอะไรเลย
“ อะไรเนี่ย นี่กะจะเล่นเรารึไง” ไคท์บ่นจนราเดนหันมามอง
“ พูดอะไรนะ” อาจารย์เควินถามอีกครั้ง
“ เปล่าครับ” ไคท์ยืนขึ้นตอบเขา
“ แล้วทำไมเธอถึงไม่จด เก่งแล้วรึไง” อาจารย์ถามคำถามเดิมกับเขา
“ เบื่อครับ ไม่อยากจด” คำตอบนี้ ราเดนถึงกับอ้าปากค้างและปากกาขนนกที่เขาถืออยู่นั้นก็ร่วงลงพื้น ตอนนี้ไคท์ดูจะเป็นจุดสนใจสำหรับนักเรียนทั้งห้องแล้ว เพราะทุกคนหันมามองไคท์เป็นตาเดียว
“ ดี งั้นฉันจะถามเธอว่า ทำไมการไล่ล่าของพวกหมอผีโบราณที่ต้องการชาวบ้านมาเป็นเครื่องบูชายันต์ถึงหมดไป” อาจารย์เควินถามคำถามที่ยังไม่ได้พูดไปเลยในชั่วโมงนี้
“ อาจารย์ยังไม่ได้พูดไปนี่ครับ อาจารย์เพิ่งพูดถึงอารยธรรมที่รุ่งเรืองของพวกหมอผีที่มีอำนาจในหมู่ชาวบ้านนี่ครับ” ไคท์แย้งขึ้น ลีที่กำลังอยู่กลับตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่รู้และกำลังจับจ้องไปที่อาจารย์เควิน
“ อย่ามาย้อนฉัน ตอบมา ถ้าเธอตอบไม่ได้ตอนเย็นให้มาทำงานกับฉันจนถึงเที่ยงคืน” ด้วยคำพูดนี้ ลีเริ่มส่งสายตาเกลียดชังไปที่อาจารย์เควินจนราเดนเริ่มอึดอัดกับท่าทางของลี
“ นั่นเป็นเพราะพวกพ่อมดแม่มดเริ่มมีบทบาทมากขึ้น โดยการสร้างปาฏิหารย์ให้กับชาวบ้านโดยไม่มีการบูชายันต์ อักษรรูนโบราณเริ่มเอามาใช้ใหม่ จนกระทั่งชาวบ้านเริ่มขับไล่พวกหมอผีออกไปจากหมู่บ้านและสถานที่ต่าง ๆ ทำให้เกิดความเกลียดชังพวกพ่อมดและแม่มดให้หมู่หมอผี จนเกิดสงครามเวทย์มนต์กันระหว่างพ่อมดแม่มดและหมอผี และแน่นอนว่าเหล่าพ่อมดแม่มดมีอำนาจมากกว่าก็เลยชนะเหล่าหมอผีไปได้ แต่พวกเขาไม่รู้ว่ามีเวทย์มนต์ของเหล่าหมอผีหลงเหลืออยู่ และจะถูกสืบทอดมาตามแต่ละตระกูลที่ถูกเลือกเท่านั้น แต่ตระกูลพวกนี้มักจะแฝงอยู่ตามหมู่บ้านต่าง ๆ ซึ่งจะมีรึไม่นั้นก็แล้วแต่ สุดท้ายก็ไม่มีใครรู้แน่ว่าตระกูลที่ถูกเลือกนั้นมีมากเท่าไหร่ อยู่ที่ไหน และมีจุดประสงค์อะไรสืบทอดมาจากเหล่าหมอผีบ้าง ไงครับ ตรงตามหนังสือมากแค่ไหนครับ ถ้าผมจำไม่ผิดหนังสือเล่มนี้มีมานานถึง 30 ปีแล้วนะครับ เล่มแรกสุดรวบรวมโดยพ่อมดคราม หรือเคาท์บลู” ไคท์อธิบายอย่างละเอียด ทุกคนมองเขาอย่างทึ่ง ๆ ลียิ้มบาง ๆ ให้ไคท์แล้วส่งสายตาเกลียดชังไปที่อาจารย์เควินที่ตอนนี้กำลังหน้าซีดกับข้อมูลที่ไคท์พูดเพราะมันถูกต้องทุกอย่างก่อนที่จะลงไปฟุบนอนต่อ ราเดนเองก็หัวเราะหึ หึ แล้วก้มลงไปเก็บปากกาขนนกที่ตกไปเมื่อกี้ขึ้นมา แล้วจดงานของเขาต่อ
“ ทำไมถึงรู้ถึงขนาดนี้” อาจารย์เควินพูดเสียงสั่น
“ ผมว่าก่อนที่อาจารย์จะสอนนักเรียนน่าจะถามเสียก่อนว่าที่บ้านประกอบอาชีพอะไรนะครับ ที่ผมรู้ก็เพราะว่าบ้านผมขายหนังสือครับ อีกอย่างหนังสือเล่มนี้ผมก็ขายให้กับนักเรียนมาไม่รู้กี่รุ่นแล้วครับ จนผมจำชื่อหนังสือและเนื้อหาข้างในจนแม่นแล้วล่ะ” พูดจบเขาก็นั่งลง อาจารย์เควินนิ่งอึ้งไปพักนึงก่อนที่จะพูดขึ้น
“ หมดเวลาแล้ว ขอให้ทุกคนไปเรียนวิชาต่อไปด้วย”
“ ลี ลี ตื่นไปแล้ว เดี๋ยวก็สายหรอก” ไคท์เขย่าตัวของลี เขาจึงงัวเงียแล้วลุกขึ้น
“ ท่าจะไม่ทัน นี่ รีบ ๆ ลุกเข้าสิ” ราเดนหันไปว่าลีที่กำลังนั่งตั้งสติอยู่บนโต๊ะของเขา
“ อืม ๆ ฉันเข้าใจ...หาว ~ อืม...แล้ว” ลีหาวแล้วลุกขึ้น
“ ราเดน ทันรึเปล่า” ไคท์หันไปถามราเดนที่กำลังเดินออกมาด้านนอก
“ ท่าจะไม่ เราต้องเรียนวิชาอะไรต่อไปนะ” เขาถามต่อ
“ ก็...เวทย์มนต์ ทำไมเหรอ” ไคท์มองดูราเดนที่ตอนนี้หยุดเดินแล้ว
“ งั้นก็สบายน่ะสิ นี่พวกนาย ยืนข้างๆ ฉันไว้นะ” ราเดนเรียกเพื่อนทั้ง 2 ไคท์และลีก็เดินไปยืนข้างเขาอย่างว่าง่าย ราเดนเรียกไม้เท้าออกมาแล้วเริ่มร่ายเวทย์
“ ทางเหนือสินะ เอาล่ะ วาร์ป ทู นอร์ธ !” ทุกสิ่งกลายเป็นสีขาวโพลน ลีและไคท์หลับตาลง เมื่อรู้สึกว่าแสงหายไปแล้วก็พบว่าพวกเขามายืนหน้าประตูห้องเรียนวิชาเวทย์มนต์
“ ถึงแล้ว เข้าไปข้างในเหอะ” ราเดนนำเข้าไปก่อน เมื่อเข้าไปแล้วพวกเขาก็ได้นั่งที่หลังสุด ไม่ช้าอาจารย์ก็เดินออกมาจากผนังห้อง
“ อืม...ดูเหมือนว่าจะมีคนใช้วาร์ปที่ห้องเรียนนี้สินะ เอาล่ะ ใครเป็นคนใช้จ๊ะ โชว์ตัวหน่อยสิ” ราเดนยืนขึ้นทันที อาจารย์สาวยิ้มระรื่น
“ ตอนนี้ครูให้เธอเต็มร้อย อยู่ที่ว่าต่อไปนี้จะถูกหักมั้ย ถ้าไม่เธอก็จะเป็นคนแรกของประวัติศาสตร์ของปราการนักรบที่ได้วิชาเวทย์มนต์เต็ม นั่งลงได้จ้ะ” ราเดนนั่งลง ลีอ้าปากค้าง แล้วหันไปบ่นกับไคท์ที่กำลังเรียกไม้เท้าของเขาออกมา และมันก็ได้ผลดีมันออกมาทันทีเมื่อเขาพูดคาถาจบ
“ เฮ้ ! ฉันน่าจะหัดใช้วาร์ปให้ได้นะเนี่ย จะได้เต็มมั่ง”
“ ถ้ามันฝึกง่าย ๆ ก็ดีน่ะสิ ราเดนนายฝึกมานานเท่าไหร่” ไคท์หันไปถามราเดนที่กำลังนั่งฟังอาจารย์อย่างตั้งใจ แต่เขาก็ชูนิ้ว 2 นิ้วให้ดู
“ เห็นมั้ยตั้ง 2 ปี ฉันน่าจะรู้ให้เร็วกว่านี้” แต่ราเดนกลับหันมาส่ายหน้า
“ ไม่ใช่ 2 ปี แต่เป็น 2 อาทิตย์” ราเดนหันไปฟังอาจารย์ต่อ ลีทำตาโต
“ นายใช่คนรึเปล่าเนี่ย” ลีหันไปพูดกับราเดน แต่เขาก็ไม่สนลีอีกแล้ว และเริ่มจดเวทย์ที่อาจารย์สาวกำลังสาธิตให้ดู แน่นอนว่าไคท์ก็ไม่จด แต่นั่งพูดตามอาจารย์เลยดีกว่า
“ เฮ้อ มีวิชาไหนที่ฉันจะไม่ต้องมานั่งฟังเฉย ๆ ไหมเนี่ย” ไคท์บ่นออกมา แต่ท่าทางอาจารย์สาวจะได้ยิน เธอจึงหันมาทางไคท์แล้วยิ้มอ่อนหวาน
“ ได้จ้ะ ถ้าเธอสามารถใช้เวทย์ได้ตามนี้ครูก็จะให้เธอผ่านวิชานี้ในชั่วโมงนี้แบบไม่มีการบ้าน ดีไหมล่ะจ้ะ เธอด้วยนะจ้ะ” ว่าแล้วเธอก็ชี้นิ้วไปที่ลี พวกเขาทั้ง 2 จึงยืนขึ้นและเดินออกไปที่หน้าชั้นเรียน
“ ครูมีชื่อว่า เมย์ รินเน่ เอาล่ะ ครูจะกำหนดโจทย์แล้วนะจ้ะ ขอให้ทั้งคู่เรียกไม้เท้าด้วยจ้ะ” อาจารย์เมย์พูดขึ้นเมื่อสังเกตว่าทั้งคู่ไม่ได้เรียกไม้เท้าออกมา คนทั้งห้องจึงกลั้นหายใจ
“ คัม เฮียร์ ไลท์ / ดาร์ค” ทั้งคู่เรียกไม้เท้าพร้อมกัน แน่นอนว่าไลท์คือของไคท์ ส่วนดาร์คนั้นคือไม้เท้าสีดำของลี ฉับพลันไม้เท้าของทั้งคู่ก็ปรากฏขึ้นในมือของพวกเขา
“ ดีมากจ้ะ โจทย์แรก ช่วยสร้างนิมิตอะไรก็ได้จ้ะ หนึ่งอย่าง”
“ ดรีมเมอร์ แฟรี่ !” ไคท์ร่ายเวทย์เมื่อเขาพูดจบก็เกิดหมอกขึ้นบาง ๆ มีเหล่าภูตตัวจิ๋วกำลังเล่นกับดอกไม้ ไม่นานนักก็หายไป อาจารย์เมย์ยิ้มพอใจ แล้วหันไปทางลี
“ ตาเธอแล้วจ้ะ” เมื่อเธอพูดจบลีก็เริ่มร่ายคาถาทันที
“ ดาร์ค อาย คิลเลอร์ ดรีม !” อยู่ ๆ ก็เกิดภาพของนัยน์ตายักษ์สีดำสนิท กำลังจับจ้องไปที่นักเรียนคนอื่น นักเรียนหญิงบางคนถึงกับกรี๊ด ช่วงเวลานั้นเอง ไคท์ก็เริ่มรู้สึกแน่นที่หน้าอกจนแทบจะหายใจไม่ออก ไม่นานเขาเริ่มหายใจติดขัดเมื่อหมดฤทธิ์ของเวทย์มนต์ ไม้เท้าของไคท์ก็ตกลงกับพื้น ลีจึงรีบหันมามองไคท์ที่เริ่มทรุดนั่งลงกับพื้น เขาเริ่มหายใจขาดห้วง หัวใจเต้นแรง ราเดนที่เห็นท่าไม่ดีจึงรีบลงมาจากที่นั่งแล้วพยุงตัวของไคท์ขึ้น แต่เมื่อเขาแตะที่ตัวของไคท์เท่านั้น ราเดนที่รีบชักมือกลับ เพราะมีหมอกสีดำกำลังพันอยู่รอบ ๆ มือของเขาที่สัมผัส ราเดนรีบแก้เวทย์โดยทันที ส่วนลีก็กำลังเขย่าตัวของไคท์ ตัวของไคท์เริ่มร้อนผ่าว ในขณะที่หัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนหายใจไม่ทัน เขาหลับตา แต่กลับมีภาพต่างๆ วิ่งไปมาอยู่ในหัวของเขา จากนี้เขาเริ่มปวดหัวอย่างแรง จนต้องเอามือกุมหัวไว้ ลีเลิกเขย่าตัวของไคท์แล้วลุกขึ้น เขาถอยห่างจากไคท์เป็นระยะ 1 เมตร อาจารย์เมย์เริ่มเรียกไม้เท้าของเธอออกมา แต่ลีได้เริ่มร่ายเวทย์เสียแล้ว
“ ราดา ฮายา มีโกร์ ไอร์เทน แฟก!!!” เขาชี้ไม้เท้าไปที่ไคท์โดยทันทีเมื่อร่ายเวทย์จบ อาจารย์เมย์มองลีอย่างไม่เชื่อสายตา แสงสว่างจ้าขึ้น ไม่นานก็ดับลง ไคท์ลงไปนอนที่พื้นหายใจหอบ ในขณะที่มือของเขากำลังกุมหน้าอกอยู่ ลีและราเดนถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่จะเดินไปช่วยกันพยุงไคท์ให้ลุกขึ้น
“ ไคท์ ลุกไหวมั้ย” ราเดนถาม เปลือกตาของไคท์ค่อย ๆ ขยับขึ้น แล้วหันไปมองหน้าราเดน ลีมองไคท์ด้วยสายตาที่เป็นห่วงและเหมือนกับโทษตัวเองไปด้วย
“ มะ...ไม่เป็นไร” ไคท์ค่อย ๆ ยืนขึ้นเอง และใช้ไม้เท้าของเขาพยุงตัวเองขึ้นมา แต่ยืนได้ไม่นานก็ลงไปนั่งกับพื้นอีก แต่ลีคว้าไว้ได้ ไคท์จึงหันไปมองหน้าลี
“ ทำ...ไม...มองฉันด้วยสายตา...แบบนั้น...ล่ะ” ไคท์ค่อย ๆ พูดออกมา ลีกำลังจะตอบคำถามเขา แต่อาจารย์เมย์กลับพูดขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
“ ขอให้ทุกคนไปเรียนวิชาต่อไปด้วย ส่วนพวกเธอ 3 คน” เธอหันมาทางพวกเขา
“ ครูจะบอกอาจารย์วิชาต่อไปให้ว่าพวกเธอไม่เข้าเรียนเพราะมีกิจบางอย่าง ราเดนช่วยพาไคท์เขาไปพักที่ปราการนักรบด้วย คาดว่าไม่นานน่าจะหายถ้าได้นอนซักหน่อย ส่วนเธอ ลี เคลน๊อต พอทุกคนออกไปแล้วให้อยู่คุยกับครูเดี๋ยวหนึ่งนะ” นักเรียนทุกคนออกไปจากห้องโดยไม่พูดอะไรซักคำ เมื่อออกไปกันหมดแล้ว ราเดนก็มองลีและอาจารย์เมย์สลับกันไป-มาแล้วพยุงไคท์ออกไปจากห้องแล้วปิดประตู ลีจึงค่อย ๆ เปิดปากพูดกับอาจารย์เมย์
“ อาจารย์...มีอะไรจะคุยกับผมหรือครับ”
“ เธอรู้...เวทย์มนต์บทนั้นได้ยังไง” อาจารย์เมย์ตัดสินใจถามขึ้น
“ มันก็แค่...เวทย์มนต์ธรรมดานี่ครับ”
“ ไม่ ครูคิดว่าเธอน่าจะรู้อะไรเกี่ยวกับเด็กคนนั้น ถึงได้สร้างนิมิตแบบนั้น”
“ ผม...เพิ่งรู้จักกับเขาได้ไม่นานครับ อีกอย่างที่ผมสร้างนิมิตนี้ขึ้นเพราะผมไม่รู้เองว่าไคท์เขามีอะไรอยู่ ส่วนเวทย์มนต์นั้นผมก็แค่ลองพูดดูว่าจะได้ผลไหม แค่นั้นเองครับ ถ้าอาจารย์ไม่มีอะไรจะถามผมแล้วผมก็ขอตัวนะครับ” ลีหันหลังจะเดินไปที่ประตู แต่อาจารย์เมย์กลับพูดขึ้น
“ เวทย์ที่เธอใช้กับเขาเป็นภาษารูนโบราณ...” เธอตัดสินใจพูดขึ้น ลีหยุดชะงัก
“ ครูพูดเรื่องอะไรครับ” เขาพูดโดยที่ไม่หันมามองอาจารย์เมย์
“ ครูกำลังสงสัยว่าทำไมเธอถึงรู้เวทย์มนต์บทนี้ได้ อักษรรูนโบราณมีเพียงบางตระกูลหรือบางราชวงศ์เท่านั้นที่สอนสืบทอดต่อกันมา แต่เธอกลับ...อีกอย่างนี่เป็นการแก้เวทย์มนต์ดำของตระกูลเดเรซผู้รับใช้ราชวงศ์เมสไซ...อาร์ส...หรือว่าเธอ” อาจารย์เมย์รีบเอามือปิดปากของเธอแล้วมองลีด้วยสายตาที่ตกตะลึง ลีจึงหันมามองอาจารย์เมย์ด้วยสายตาเศร้าหมอง
“ ถ้า...ครูรู้ล่ะก็ ช่วยเก็บไว้เป็นความลับด้วยนะครับ ถ้าไม่เห็นแก่ผมก็ขอให้คิดถึงผู้สืบทอดราชวงศ์คนสุดท้ายด้วยนะครับ” ลีหันหลังกลับแล้วเดินออกไป ที่ระเบียงเขาพบกับราเดนที่ยืนรออยู่แล้ว ส่วนไคท์ก็กำลังนั่งหลับอยู่ข้างเขา ราเดนหันมามองลีที่กำลังเดินเข้ามาหา
“ มีอะไรรึเปล่า ดูนายไม่สบายใจเลยนะ” ราเดนถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ ไม่มีอะไรนี่ ครูเขาแค่ถามถึงอาการของไคท์เท่านั้น” ลีตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย ราเดนจ้องเขาตาไม่กระพริบ
“ นายโกหก” ราเดนพูดขึ้น ลีขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ราเดนกลับถอนหายใจออกมา
“ ก็ได้ นายจะโกหกฉันก็ได้” ว่าแล้วเขาก็หันไปพยุงตัวไคท์ขึ้นมา แล้วพูดต่อ “ ฉันจะไม่ถามเหตุผลหรอกนะถ้าทำให้นายนึกถึงเรื่องที่ไม่ดีขึ้นมา” ลีมองราเดนอย่างทึ่งๆ
“ ...ทำไม…” ลีเอ่ยขึ้นเสียงเบา ราเดนจึงหันมามอง
“ ก็...มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องรู้นี่ อีกอย่างมันก็ไม่เกี่ยวกับฉันด้วยนี่นา แล้วเราจะไปที่ห้องพักกันได้รึยัง” ราเดนกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ ลีจึงเดินมาทางราเดน เมื่อเห็นว่าพร้อมกันแล้วราเดนก็วาร์ปไปที่ห้องพักของพวกเขาทันที เมื่อไปถึงที่ห้อง ทั้งคู่จึงช่วยกันวางไคท์ลงบนเตียง เมื่อเห็นว่าเรียบร้อยดีแล้ว ราเดนจึงพูดขึ้น
“ ถ้าไงแล้วฉันจะไปดูทางห้องโถงนะ ว่าเป็นยังไงกันบ้าง นายช่วยดูแลต่อด้วยล่ะ” เมื่อพูดจบเขาก็เปิดประตูออกไป เมื่อประตูปิดสนิทดีแล้วลีก็พูดขึ้นมา
“ ใครว่าล่ะ เรื่องนี้มันเกี่ยวกับนายมากเลยล่ะ แล้วก็...” เขาหันหน้าไปทางไคท์ที่กำลังหลังสนิทแล้วคุกเข่าลง “ ดูเหมือนว่าสิ่งที่ฉันทำได้ก็มีเท่านี้ล่ะมั้ง ขอโทษด้วยนะ เรยอง ที่ฉันดันใช้เวทย์นั่นจนได้ หวังว่านายคงจะไม่โกรธฉันนะ” ว่าแล้วลีก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู เขาหันมามองไคท์ก่อนแล้วออกจากห้องไป ไม่นานนักอีเกิ้ลก็บินเข้ามาในห้อง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“ ฉันไม่โกรธหรอก ก็นายไม่ได้ทำผิดนี่นา ฉันจะไปโกรธนายได้ไง” เหยี่ยวหนุ่มก็ก้มมองดูนายของมันที่กำลังหลับด้วยความเหนื่อยอ่อน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น