ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : อาณาจักรแมคไคริน
“ วะ...ว่าไงนะ” ไคท์เบิกตากว้าง ราเดนรีบหันมาทางชายหนุ่มชุดขาวทันที ส่วนลีกำลังยืนนิ่งเงียบอยู่ข้างกำแพง
“ ไม่ได้พบกันเสียนานนะครับ เจ้าหญิงแคธี” เขาพูดซ้ำอีกหน คราวนี้ไคท์แทบลมจับ
“ เจ้าหญิง...บ้ารึไง ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงนะ” ไคท์ว้ากออกมา
“ นายเป็นใคร” ราเดนหันไปถามชายหนุ่ม เขาลุกขึ้นแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ โตขึ้นมากแล้วนะครับ เจ้าชายราเดน เซนต์ทรายด์ ราชบุตรคนสุดท้องของราชอาณาจักรฟรีเซอเดอกูร์” เขาตอบกลับมา แต่ราเดนชี้ไม้เท้าของเขาไปที่ชายหนุ่มทันที
“ ฉันถามว่านายเป็นใคร” ราเดนค่อย ๆ สร้างน้ำแข็งขึ้นมา แต่ชายหนุ่มยังยิ้มเย็น
“ กระผมอยากจะทักทุกท่านให้ครบก่อนน่ะครับ โดยเฉพาะ...” เขาเหลือบทางลีที่กำลังพยายามหลบสายตาของเขาอย่างหนัก
“ อย่า...มามองฉัน” ลีกัดฟันพูดออกไป ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาทันที
“ แหม ทำอย่างนี้กับอาจารย์สุดที่รักได้ยังไงกัน” ชายหนุ่มพูดไปยิ้มไป ลีกำลังหน้าซีด ทางด้านไคท์กับราเดนก็อึ้งไปเหมือนกัน
“ นี่...อาจารย์ของนายเหรอ ลี” ไคท์ค่อย ๆ พูดขึ้น ชายหนุ่มหันมายิ้ม
“ ครับ กระผมเป็นอาจารย์ของลีและก็ท่านครับ เจ้าหญิง” ไคท์ลุกขึ้นทันที
“ คำก็เจ้าหญิง สองคำก็เจ้าหญิง นายเป็นใครกันแน่เนี่ย หา !!” เขาตะโกนใส่ชายหนุ่ม เขามองกิริยาของไคท์ด้วยความแปลกใจ
“ นี่เป็นคำสั่งสินะครับ” ชายหนุ่มคุกเข่าลงอีกครั้ง แล้วค่อย ๆ จับมือของไคท์ขึ้นมา
“ กระผมเรยอง เดเรซ ศรีปราชญ์อัจฉริยะแห่งราชอาณาจักรแมคไคริน” ว่าแล้วเขาก็ค่อย ๆ จุมพิตลงบนหลังมือของไคท์ทันที เขารีบชักมือกลับ
“ ทำบ้าอะไรเนี่ย หา !!” ไคท์รีบเช็ดมืออย่างบ้าคลั่ง
“ มันเป็นประเพณีน่ะครับ” เรยองชี้แจง แล้วลุกขึ้น
“ เรยอง นายลืมไปรึเปล่า ว่าเจ้าหญิงจำอะไรไม่ได้” ลีพูดขึ้นมา ไคท์หันขวับ
“ นี่นายก็เอากับเขาด้วยเรอะ”
“ ก็นายเป็นเจ้าหญิงจริง ๆ นี่นา” ลีพูดเรื่อย ๆ
“ อ้าว เอากับเขาแล้วเหรอ” เรยองพูดยิ้ม ๆ ลีทำหน้าไม่สบอารมณ์
“ เรยอง นายเลิกทำหน้าแบบนี้ซักทีเหอะ เห็นแล้วขนลุกชะมัด”
“ พูดแบบนี้กับอาจารย์ได้ไง อย่างน้อยฉันก็อายุมากกว่านายนะ” เรยองพูดไปเรื่อย ๆ แต่ราเดนเริ่มสะกิดใจอะไรบางอย่าง
“ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้นายบอกว่าเป็นศรีปราชญ์ของแมคไครินงั้นรึ” ราเดนถามขึ้น เรยองหันมาพยักหน้าน้อย ๆ
“ ครับ ทำไมหรือ”
“ แต่ศรีปราชญ์เนี่ยถือได้ว่าเป็นตำแหน่งที่สูงพอสมควร แต่นาย...ดูแล้วอายุไม่น่าจะเกิน 25 นี่นา” ราเดนประเมิน เรยองเดินเข้ามาใกล้ราเดน
“ เพราะงั้นกระผมถึงได้ฉายา ศรีปราชญ์อัจฉริยะแห่งราชอาณาจักรแมคไครินไงครับ อีกอย่าง กระผมได้ตำแหน่งนี้ตั้งแต่อายุ 11 ปี” เมื่อเขาพูดจบ ราเดนส่ายหัวทันที
“ ไม่...มันไม่น่าจะเป็นไปได้...”
“ เป็นไปได้ เพราะหมอนี่สืบเชื้อสายของราชวงศ์เดเรซซึ่งขึ้นชื่อในด้านเวทย์มนต์อักษรรูน อีกอย่างฉันก็เป็นพยานให้ได้ว่าหมอนี่ได้รับตำแหน่งนี้ตอนอายุ 11 ปี เพราะฉันเองก็อยู่ในราชพิธีมอบตำแหน่งนี้ด้วย” เมื่อลีพูดจบ ไคท์หันไปทันที
“ งั้น...นายก็หมายความว่า...” ลีถอนหายใจเบา ๆ
“ คิดไม่ผิดหรอก ฉันเองก็เป็นคนของราชอาณาจักรแมคไครินเช่นกัน”
“ ทำไมฉันไม่เคยเห็นนาย” ราเดนพูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง คน ๆ นี้น่ะหรือ ที่รับราชการตั้งแต่วัยเยาว์ ทั้งใจร้อน วู่วาม ชอบโวยวาย แต่บางครั้งกลับมีทีท่าสงบเยือกเย็น
“ ฉันอยู่ตำแหน่งองครักษ์รักษาพระองค์ฝ่ายขวาของเจ้าหญิงแคธี มันไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่จะจำไคท์ได้ ว่านายคือเจ้าหญิงแคธี นะไคท์”
“ แต่เราลืมอีกคนไปรึเปล่า” เรยองพูดขึ้นเตือนความจำของลี ไคท์และราเดนหันขวับไปทันที
“ ยังมีใครอีก” ไคท์ถามขึ้น
“ พวกนายรู้จักกันดี หมอนั่นน่ะอยู่ตำแหน่งเดียวกับฉันแต่อยู่ฝ่ายซ้าย อายุมากกว่าพวกเราปีนึง” ไคท์ทำหน้าครุ่นคิด และร่าง ๆ หนึ่งก็เดินออกมาจากระเบียงอย่างเงียบ ๆ
“ ไม่ได้พบกันเสียนานนะครับ ท่านเรยอง” เขาโค้งคำนับให้เรยอง ไคท์และราเดนมองชายคนนั้นเป็นตาเดียว และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็พบกับชายหนุ่มผมสีทองยาวประบ่า
“ เรย์...” ไคท์เอ่ยขึ้นเบา ๆ เรย์หันมาแล้วยิ้ม
“ ตื่นขึ้นจากการหลับใหลแล้วหรือครับ เจ้าหญิงแคธี”
“ หลับใหล...หมายความว่าไง” ตอนนี้ไคท์เริ่มสับสนกับพฤติกรรมในห้องนี้แล้ว ทั้งลีที่เป็นเพื่อนเขา กลับกลายเป็นทหาร เหยี่ยวที่เขาซื้อมากลับเป็นร่างของชายหนุ่มอัจฉริยะแห่งอาณาจักรแมคไครินที่เขาไม่เคยรู้จัก และเรย์ที่เป็นทหารเช่นเดียวกันกับลี รวมไปถึงคำที่พวกเขาใช้เรียกเขาก็คือ เจ้าหญิงแคธี
“ เอาไงดีล่ะ” ลีหันไปปรึกษากับเรยองและเรย์
“ แล้วแต่ท่านเรยองละกัน” เรย์เสนอ
“ เจ้าหญิงแคธีครับ ตอนนี้ท่านถูกปลดผนึกเวทย์ของกระผมแล้ว ท่านพร้อมที่จะรับฟังเรื่องราวก่อนหน้านี้หรือไม่ครับ” เรยองหันไปถามไคท์หรือเจ้าหญิงแคธี ซึ่งเขาเองก็กำลังครุ่นคิดอย่างหนัก
“ ฉัน...พร้อม” เขากล่าวอย่างหนักแน่น เรยองถอนหายใจเบา ๆ
“ อืม...ถ้างั้นกระผมของถามท่านก่อนว่า ท่านสามารถจำความได้เมื่อไหร่”
“ จำความได้งั้นหรือ...ฉันจำได้ว่า ฉันเริ่มขายหนังสือที่หน้าร้านของปู่เมื่อตอนอายุ 8 ขวบ...ก็ประมาณนั้น” ไคท์ตอบกลับมา
“ แล้วท่านเคยนึกถึงอดีตหลัง 8 ขวบหรือไม่” เรยองถามอีก ไคท์เริ่มคิดหนัก
“ เคยนะ...แต่พอเริ่มนึกทีไรก็จะปวดหัวทันที ฉันก็เลยไม่นึกถึง”
“ สาเหตุนั้นมาจากเวทย์มนต์ผนึกความทรงจำของกระผมเองครับ” เรยองพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ ไคท์เบิกตากว้าง
“ งั้น...คุณก็ผนึกความทรงจำของฉันไว้หมดเลยสิ เพื่ออะไร”
“ เพื่อตัวท่านเอง” เรยองตอบง่าย ๆ
“ เพื่อตัวฉัน ? หมายความว่าไง ?”
“ อาณาจักรแมคไครินถูกคุกคามด้วยกองทัพมืด เหล่าสมุนของหมอผีที่สะกดไว้ ได้พรั่งพรูออกมาจากหีบแห่งแสง เกิดความโกลาหลไปทั่วอาณาจักร หลาย ๆ อาณาจักรถูกทำลายไม่เหลือซาก เหล่าราชวงศ์ถูกสังหาร ยุคมืดก่อตัวขึ้นอีกครั้ง มีเพียงบางอาณาจักรเท่านั้นที่ไม่ถูกทำลาย เพราะเกราะเวทย์และป้อมปราการรูน แต่ก็ใช่ว่าจะสามารถยืนหยัดต่อไปได้ เชื้อพระวงศ์บางองค์ถึงกลับกลายเป็นยาจก ขอทาน ไร้ชื่อเสียง ทุกอย่างเกิดขึ้นเมื่อ 8 ปีก่อน...”
“ เดี๋ยวนะ 8 ปีก่อน ก็ตอนที่ฉันเพิ่งจะ 8 ขวบเองนี่นา” ไคท์แย้งขึ้น เรยองพยักหน้าตอบน้อย ๆ
“ ครับ ในตอนนั้นถึงยุควิบัติ อาณาจักรแมคไครินถือได้ว่าเป็นอาณาจักรที่รุ่งเรืองที่สุด ได้ถูกกองทัพมืดทำลายทิ้ง องค์ราชาพยายามต่อสู้อย่างห้าวหาญ เพื่อให้องค์ราชินีพาบุตรหนีไป...และบุตรองค์นั้นก็คือ...เจ้าหญิงแคธี เดอ เมสไซอาร์ส...” เรยองเล่ามาถึงตอนนี้ ลีที่นิ่งเงียบมานานก็เริ่มกำหมัดแน่น เรย์เองก็มีสีหน้าเจ็บแค้นไม่แพ้กัน ไคท์ที่นั่งอยู่ก็ถึงกับนิ่งเงียบไป ราเดนที่นั่งฟังอยู่นานก็ลุกขึ้น
“ นายจะไปไหน” ลีถามขึ้น ราเดนไปหยุดอยู่หน้าประตู
“ จะไปรอข้างนอก เสร็จเมื่อไหร่เรียกด้วยละกัน” ว่าแล้วเขาก็เดินออกไป
“ ราเดนเป็นอะไรไปน่ะ” ไคท์พึมพัมขึ้น เรยองถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“ ทำไงได้ล่ะครับ ก็ในเมื่อเขารู้สึกผิด...” เขาพูดขึ้น ไคท์หันขวับทันที
“ เกี่ยวอะไรกับเขา”
“ อาณาจักรแมคไครินที่ถูกโจมตีได้ส่งข่าวไปให้ทางอาณาจักรฟรีเซอเดอกูร์รับทราบ แต่ว่าไม่ทันการ อาณาจักรนี้ตั้งอยู่บนหุบเขาสูง มีฤดูหนาวตลอดปี ทำให้ยากลำบากแก่การส่งข่าว เมื่อทางนั้นรับทราบก็บึ่งลงมาเพื่อช่วยรบ แต่...ไม่ทันการ...”
“ อาณาจักรแมคไครินล่มสลายหรือ” ไคท์ใจหายวูบ เรยองส่ายหน้าช้า ๆ
“ อาณาจักรแมคไครินไม่ได้ล่มสลาย เพียงแต่ปิดอาณาจักรไปเท่านั้น”
“ ปิดอาณาจักร ? ยังไง”
“ ราชินีเมรีเนียได้สละชีพของท่านปกป้องอาณาจักรนี้ไว้ด้วย...สิ่งนี้...” เรยองชูลัคกี้ ไอเทมของไคท์ขึ้นมา หรือ...เชารูฟ ออฟ เสก นั่นเอง
“ หมายความว่า...แม่ของฉัน...ใช้เงื่อนไขเปลี่ยนแปลงชะตากรรมปิดอาณาจักร...ด้วยชีวิตงั้นหรือ” ไคท์พูดออกมาอย่างอึ้ง ๆ เพราะเขาไม่นึกเลยว่าแม่ของเขาคือองค์ราชินีเมรีเนีย และพ่อของเขาที่เขาเชื่อมาตลอดว่าคือ อัศวินเป็นองค์ราชา
“ ท่านเข้าใจถูกต้องแล้ว...” เรยองพยักหน้าเงียบ ๆ พร้อมกับพูดเพื่อให้ไคท์คลายความสงสัย แต่ลีกลับถามขึ้น
“ แล้ว...หลังจากนั้นนายไปอยู่กับปู่ของนายได้ยังไงกัน”
“ ฉันเองก็ไม่รู้ รู้แต่เพียงว่าพ่อกับแม่ตายไปเพราะประสบอุบัติเหตุเกวียนตกเขา และฉันก็รู้แค่ว่าพ่อเป็นอัศวิน ปู่ไม่เคยบอกอะไรฉันเลย” ไคท์ตอบเสียงเรียบ
“ แล้ว...ปู่ของท่านมีชื่อว่าอะไร” เรยองถามขึ้นด้วยความแคลงใจ
“ เมที โซมาเลน”
“ มิน่า...” เรยองพึมพัมเบา ๆ ไคท์ขมวดคิ้ว
“ มีอะไรน่าสงสัยหรือ”
“ กระผมทราบแล้วว่าทำไม เจ้าหญิงถึงหายไปหลังจากที่กระผมผนึกความทรงจำเรียบร้อยแล้ว” ลีและเรย์ยืดตัวตรง เพื่อที่จะรับฟังความจริงข้อนี้จากเรยองรวมไปถึงไคท์ด้วย
“ ปู่ของฉันมีอะไรรึ”
“ ท่านเมที หรือปู่ของท่าน มีตำแหน่งเป็นท่านราชครูใหญ่ของอาณาจักรแมคไคริน” เรยองเอ่ยออกมา ไคท์เบิกตากว้างมากกว่าครั้งก่อน ๆ เรย์แย้งขึ้นทันที
“ แต่ท่านราชครูเมทีได้ตายไปแล้วเคียงข้างองค์ราชาไม่ใช่รึ”
“ กระผมคิดว่า ท่านราชครูเมทีตบตาพวกเราว่าท่านตายไปแล้ว และได้นำตัวเจ้าหญิงไปเลี้ยงที่เมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ไม่ให้พวกเราตามเจอ” เรยองวิเคราะห์
“ นายอยู่เมืองอะไร” ลีหันไปถามไคท์ที่กำลังนั่งเงียบ
“ เมืองฟาราส” เขาตอบ เรยองเบิกตากว้าง
“ เป็นไปได้ยังไง ในเมื่อพวกเราเสาะหาท่านที่เมืองนี้แล้ว เพราะมันอยู่ใกล้กับอาณาจักรแมคไครินมากที่สุด” บัดนี้ไคท์เริ่มสังเกตถึงความผิดปกติบางอย่าง
“ เดี่ยวนะ เมื่อกี้คุณบอกว่าเมืองที่ผมอยู่ใกล้กับอาณาจักรแมคไคริน...”
“ ครับ ทำไมหรือ” เรยองตอบงง ๆ
“ อาณาจักรแมคไครินถูกปิดยังไง”
“ ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดหมดแม้แต่กระทั้งต้นไม้ สิ่งมีชีวิตทุกอย่างหลับใหล ปราสาทถูกตั้งอยู่ท่ามกลางป่าทึบ และ...” เรยองกำลังจะพูดต่อ แต่ไคท์กลับพูดขึ้น
“ ดวงอาทิตย์จะขึ้นหลังปราสาท...” ทั้งเรยอง ลี และเรย์ถึงกับประหลาดใจไปตาม ๆ กัน
“ ท่านรู้ได้ยังไง” เรย์ถามขึ้น
“ บ้าน่า นั่นมันปราสาทที่อยู่ด้านห้องนอนของฉัน ที่สำคัญฉันอยู่ห้องนี้มาตั้งแต่จำความได้ และได้เห็นปราสาทนั้นตั้งอยู่กลางป่าที่ทุกวันจะมีพวกไม้เลื้อยเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ท่ามกลางป่าทึบ...” ไคท์ค่อย ๆ ลดเสียงลง เรยองเริ่มเข้าใจเหตุการณ์ทันที
“ นี่ไม่ใช่การวางแผนแบบปัจจุบันทันด่วน แต่เป็นการวางแผนที่คิดมานานแล้ว”
“ ผู้ดำเนินการคือท่านราชครูเมที” เรย์ต่อ
“ และปกปิดตนเองที่เมืองฟาราส” ลีคิดหนัก
“ แต่ท่านจะทำไปเพื่ออะไรกันแน่” เรยองเริ่มคิดหนัก เพราะแม้แต่ความคิดของราชครูเมทีเขายังไม่สามารถเข้าใจได้
“ ว่าแต่นี่ฉันต้องอยู่ในร่างนี้ตลอดเลยรึไง” ไคท์พูดขัดขึ้นมา
“ อ้อ ไม่หรอกครับ รู้สึกว่าจะแก้เวทย์ไปได้แค่นิดหน่อยน่ะครับ อีกอย่าง ถ้าแก้เวทย์ได้สำเร็จเรียบร้อย ความทรงจำทุกอย่างท่านก็จะสามารถจำได้ด้วยครับ” เรยองอธิบาย ไคท์ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อรู้ว่าไม่ต้องอยู่ในร่างนี้ตลอด
“ แล้วฉันจะกลับร่างเดิมยังไง”
“ สวมนี่ครับ” เรยองยื่นลัคกี้ ไอเทมของไคท์ให้ “ องค์ราชินิเมรีเนียได้ทำการลงเวทย์ผนึกไว้แล้วครับ”
“ ผนึกให้ หมายความแม่ของฉันก็รู้ว่าจะต้องทำแบบนี้น่ะสิ” ไคท์พูดอย่างทึ่ง ๆ
“ ครับ ท่านได้กล่าวกับกระผมไว้ก่อนสิ้นพระชนม์แล้วว่า ให้มอบสิ่งนี้ให้ท่านพกไว้ตลอดเวลา”
“ แล้วความทรงจำฉันล่ะ”
“ นั่นสิครับ คงต้องปลดผนึกด้วย แต่ถึงแม้ว่าจะปลดผนึกแล้วก็ใช่ว่าจะสามารถจำทุกสิ่งทุกอย่างได้ในคราเดียวกัน คงต้องค่อยเป็นค่อยไปน่ะครับ” ว่าแล้วเขาก์ค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ไคท์ แต่ไคท์ถอยออกห่าง
“ จะทำอะไรน่ะ”
“ อ้าว ก็ปลดผนึกความทรงจำไงครับ” เรยองตอบ
“ ยังไง” ไคท์เริ่มระแวงเรยอง เขาหัวเราะเล็กน้อย
“ นั่นสินะ ตอนนี้เจ้าหญิงแคธีเองความทรงจำก็ยังไม่กลับคืนมา คงต้องอยู่ห่างเข้าไว้ อาจต้องให้คนอื่นปลดให้แทน”
“ หืม มีคนปลดผนึกนี้ได้นอกจากนายด้วยรึ” ลีพูดขึ้นอย่างฉงนเล็กน้อย เรยองถึงกับยิ้มกริ่ม แล้วเดินไปหาเขาแทน
“ ใช่แล้ว”
“ ใคร ?” ลีถามเรยอง ในช่วงที่เขาเผลอนี่เอง...
“ นายไง” เรยองผลักหัวของลีอย่างแรงจนเขาคะมำไปข้างหน้าทรงตัวไม่อยู่
“ เหวอ !!!” ลีร้องอย่างตกใจ
“ เฮ้ย !!!” ไคท์ก็ร้องเช่นกันเพราะลีพุ่งมาทางเขา
จุ๊บ !
อีกระรอกของการจูบ แต่งานนี้ที่หน้าผาก เรยองยิ้มพอใจกับเรย์ที่กำลังหัวเราะท้องแข็งกับภาพตรงหน้า เมื่อลีรู้สึกตัวก็รีบถอยห่างจากไคท์ทันทีพลางหน้าแดง ไคท์คลำตรงที่ลีจูบเบา ๆ
“ เรยอง !!! นายเล่นบ้าอะไรเนี่ยหา !!!” ลีว้ากใส่เรยอง
“ ก็ปลดผนึกไงครับ” เรยองตอบหน้าตาเฉย เรย์หัวเราะกั๊ก ๆ ลีหันไปเล่นทันควัน
“ หยุดได้รึยัง”
“ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เฮ่อ...” เรย์หยุดนิดนึง แต่พอเห็นหน้าลีที่กำลังแดงก่ำอยู่เท่านั้นแหละ
“ ก๊ากกก ก๊าก ก๊าก ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ดะ...ดู...ดูหน้านายสิ...มัน...มันแดงเป็นบ้าเลย” เรย์หัวเราะไม่หยุด ลีหน้าแดงหนักเข้าไปใหญ่
“ ที่ว่าปลดผนึกนี่ก็...” ไคท์เริ่มพูดขึ้น เรยองจึงหันมาแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ ครับ ให้คนของแมคไครินหรือคนของฟรีเซอเดอกูร์จูบที่หน้าผาก”
“ แต่...ฉันไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย” ไคท์ลุกขึ้นแล้วเดินมาหาเรยอง
“ คงอีกจะสักครู่ล่ะครับ”
“ หืม…” ไคท์เริ่มทรงตัวไม่อยู่ แล้วร่างของเจ้าหญิงก็ล้มลง เรยองประคองร่างนี้ไว้อย่างแผ่วเบา แล้วอุ้มขึ้นไปวางที่เตียง ตอนนี้เรย์เลิกหัวเราะแล้ว
“ อีกนานไหมครับ” เรย์ถามเรยอง
“ อยู่ที่ว่าการกระตุ้นความทรงจำจะมีมากหรือน้อยเท่านั้นเองครับ”
“ งั้นต้องรอน่ะสิ” ลีถอนหายใจเบา ๆ เรยองหัวเราะคิก
“ ใจเย็นสิครับ หรือว่าอยากให้เจ้าหญิงจำได้เร็ว ๆ จะได้...” เขาหยุดพูด ลีหันขวับ
“ พูดต่อเซ่ะ” ลีเริ่มหาเรื่อง
“ ไม่ดีกว่าครับ เพื่อตัวของผมเอง” เรยองหัวเราะคิกคัก
“ แล้วราเดนล่ะ” เรย์เริ่มพูดถึงชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านนอก
“ ฉันไปตามให้ละกัน พวกนายกลับไปก่อนเหอะ” ลีเสนอ ทั้ง 2 พยักหน้ารับ
“ งั้นฉันกลับห้องละกัน” เรย์ออกไปที่ระเบียงแล้วกระโดดขึ้นข้างบนไป
“ ผมคงต้องขอตัว” เรยองแปลงร่างกลับเป็นเหยี่ยวอีกครั้งก่อนกางปีกโผบินท่องเที่ยวไปในยามราตรี ลีถอนหายใจเล็กน้อยก่อนเดินออกไปข้างนอกก็พบกับชายหนุ่มผมเงินกำลังนั่งอยู่ที่ห้องโถง
“ มาเถอะ” ลีเรียกเขา ราเดนจึงเดินมาหาลีแล้วเข้าห้องไปก็พบกับเจ้าหญิงแคธี หรือไคท์กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงของเธอ
“ นั่น...แคธีจริง ๆ เหรอ” ราเดนพูดขึ้นแผ่วเบา
“ อืม โทษทีนะที่ปิดนายไว้”
“ ฉันนึกว่าเธอตายไปแล้วซะอีก...” ราเดนน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย ลีเริ่มมองอย่างเห็นใจ
“ ฉัน...ฉัน...นึกว่าเธอจะต้องหลับอยู่ในป่าแห่งนั้น...อาณาจักรแมคไคริน...ถ้าตอนนั้นท่านพ่อของฉันไปเร็วกว่านี้ล่ะก็...” ราเดนพึมพัมแล้วทรุดลงนั่งข้างเตียงของไคท์ ลีตบบ่าราเดนเบา ๆ ในเชิงปลอบใจ
“ ทนอีกหน่อยน่า ถ้าเจ้าหญิงจำได้แล้วล่ะก็...ฉันเชื่อว่าเจ้าหญิงไม่ลืมนายหรอก”
“ ฉัน...จะนอน” ราเดนพูดแล้วเดินในนอนที่เตียงของตนเอง ลีมองตามแล้วถอนหายใจ
“ เฮ้อ อย่าโทษตัวเองเลยน่า” เขาเดินไปหยิบเชารูฟ ออฟ เสก มาวางไว้ข้างเตียงของไคท์ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนที่เตียงของตนเอง
“ ไม่ได้พบกันเสียนานนะครับ เจ้าหญิงแคธี” เขาพูดซ้ำอีกหน คราวนี้ไคท์แทบลมจับ
“ เจ้าหญิง...บ้ารึไง ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงนะ” ไคท์ว้ากออกมา
“ นายเป็นใคร” ราเดนหันไปถามชายหนุ่ม เขาลุกขึ้นแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ โตขึ้นมากแล้วนะครับ เจ้าชายราเดน เซนต์ทรายด์ ราชบุตรคนสุดท้องของราชอาณาจักรฟรีเซอเดอกูร์” เขาตอบกลับมา แต่ราเดนชี้ไม้เท้าของเขาไปที่ชายหนุ่มทันที
“ ฉันถามว่านายเป็นใคร” ราเดนค่อย ๆ สร้างน้ำแข็งขึ้นมา แต่ชายหนุ่มยังยิ้มเย็น
“ กระผมอยากจะทักทุกท่านให้ครบก่อนน่ะครับ โดยเฉพาะ...” เขาเหลือบทางลีที่กำลังพยายามหลบสายตาของเขาอย่างหนัก
“ อย่า...มามองฉัน” ลีกัดฟันพูดออกไป ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาทันที
“ แหม ทำอย่างนี้กับอาจารย์สุดที่รักได้ยังไงกัน” ชายหนุ่มพูดไปยิ้มไป ลีกำลังหน้าซีด ทางด้านไคท์กับราเดนก็อึ้งไปเหมือนกัน
“ นี่...อาจารย์ของนายเหรอ ลี” ไคท์ค่อย ๆ พูดขึ้น ชายหนุ่มหันมายิ้ม
“ ครับ กระผมเป็นอาจารย์ของลีและก็ท่านครับ เจ้าหญิง” ไคท์ลุกขึ้นทันที
“ คำก็เจ้าหญิง สองคำก็เจ้าหญิง นายเป็นใครกันแน่เนี่ย หา !!” เขาตะโกนใส่ชายหนุ่ม เขามองกิริยาของไคท์ด้วยความแปลกใจ
“ นี่เป็นคำสั่งสินะครับ” ชายหนุ่มคุกเข่าลงอีกครั้ง แล้วค่อย ๆ จับมือของไคท์ขึ้นมา
“ กระผมเรยอง เดเรซ ศรีปราชญ์อัจฉริยะแห่งราชอาณาจักรแมคไคริน” ว่าแล้วเขาก็ค่อย ๆ จุมพิตลงบนหลังมือของไคท์ทันที เขารีบชักมือกลับ
“ ทำบ้าอะไรเนี่ย หา !!” ไคท์รีบเช็ดมืออย่างบ้าคลั่ง
“ มันเป็นประเพณีน่ะครับ” เรยองชี้แจง แล้วลุกขึ้น
“ เรยอง นายลืมไปรึเปล่า ว่าเจ้าหญิงจำอะไรไม่ได้” ลีพูดขึ้นมา ไคท์หันขวับ
“ นี่นายก็เอากับเขาด้วยเรอะ”
“ ก็นายเป็นเจ้าหญิงจริง ๆ นี่นา” ลีพูดเรื่อย ๆ
“ อ้าว เอากับเขาแล้วเหรอ” เรยองพูดยิ้ม ๆ ลีทำหน้าไม่สบอารมณ์
“ เรยอง นายเลิกทำหน้าแบบนี้ซักทีเหอะ เห็นแล้วขนลุกชะมัด”
“ พูดแบบนี้กับอาจารย์ได้ไง อย่างน้อยฉันก็อายุมากกว่านายนะ” เรยองพูดไปเรื่อย ๆ แต่ราเดนเริ่มสะกิดใจอะไรบางอย่าง
“ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้นายบอกว่าเป็นศรีปราชญ์ของแมคไครินงั้นรึ” ราเดนถามขึ้น เรยองหันมาพยักหน้าน้อย ๆ
“ ครับ ทำไมหรือ”
“ แต่ศรีปราชญ์เนี่ยถือได้ว่าเป็นตำแหน่งที่สูงพอสมควร แต่นาย...ดูแล้วอายุไม่น่าจะเกิน 25 นี่นา” ราเดนประเมิน เรยองเดินเข้ามาใกล้ราเดน
“ เพราะงั้นกระผมถึงได้ฉายา ศรีปราชญ์อัจฉริยะแห่งราชอาณาจักรแมคไครินไงครับ อีกอย่าง กระผมได้ตำแหน่งนี้ตั้งแต่อายุ 11 ปี” เมื่อเขาพูดจบ ราเดนส่ายหัวทันที
“ ไม่...มันไม่น่าจะเป็นไปได้...”
“ เป็นไปได้ เพราะหมอนี่สืบเชื้อสายของราชวงศ์เดเรซซึ่งขึ้นชื่อในด้านเวทย์มนต์อักษรรูน อีกอย่างฉันก็เป็นพยานให้ได้ว่าหมอนี่ได้รับตำแหน่งนี้ตอนอายุ 11 ปี เพราะฉันเองก็อยู่ในราชพิธีมอบตำแหน่งนี้ด้วย” เมื่อลีพูดจบ ไคท์หันไปทันที
“ งั้น...นายก็หมายความว่า...” ลีถอนหายใจเบา ๆ
“ คิดไม่ผิดหรอก ฉันเองก็เป็นคนของราชอาณาจักรแมคไครินเช่นกัน”
“ ทำไมฉันไม่เคยเห็นนาย” ราเดนพูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง คน ๆ นี้น่ะหรือ ที่รับราชการตั้งแต่วัยเยาว์ ทั้งใจร้อน วู่วาม ชอบโวยวาย แต่บางครั้งกลับมีทีท่าสงบเยือกเย็น
“ ฉันอยู่ตำแหน่งองครักษ์รักษาพระองค์ฝ่ายขวาของเจ้าหญิงแคธี มันไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่จะจำไคท์ได้ ว่านายคือเจ้าหญิงแคธี นะไคท์”
“ แต่เราลืมอีกคนไปรึเปล่า” เรยองพูดขึ้นเตือนความจำของลี ไคท์และราเดนหันขวับไปทันที
“ ยังมีใครอีก” ไคท์ถามขึ้น
“ พวกนายรู้จักกันดี หมอนั่นน่ะอยู่ตำแหน่งเดียวกับฉันแต่อยู่ฝ่ายซ้าย อายุมากกว่าพวกเราปีนึง” ไคท์ทำหน้าครุ่นคิด และร่าง ๆ หนึ่งก็เดินออกมาจากระเบียงอย่างเงียบ ๆ
“ ไม่ได้พบกันเสียนานนะครับ ท่านเรยอง” เขาโค้งคำนับให้เรยอง ไคท์และราเดนมองชายคนนั้นเป็นตาเดียว และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็พบกับชายหนุ่มผมสีทองยาวประบ่า
“ เรย์...” ไคท์เอ่ยขึ้นเบา ๆ เรย์หันมาแล้วยิ้ม
“ ตื่นขึ้นจากการหลับใหลแล้วหรือครับ เจ้าหญิงแคธี”
“ หลับใหล...หมายความว่าไง” ตอนนี้ไคท์เริ่มสับสนกับพฤติกรรมในห้องนี้แล้ว ทั้งลีที่เป็นเพื่อนเขา กลับกลายเป็นทหาร เหยี่ยวที่เขาซื้อมากลับเป็นร่างของชายหนุ่มอัจฉริยะแห่งอาณาจักรแมคไครินที่เขาไม่เคยรู้จัก และเรย์ที่เป็นทหารเช่นเดียวกันกับลี รวมไปถึงคำที่พวกเขาใช้เรียกเขาก็คือ เจ้าหญิงแคธี
“ เอาไงดีล่ะ” ลีหันไปปรึกษากับเรยองและเรย์
“ แล้วแต่ท่านเรยองละกัน” เรย์เสนอ
“ เจ้าหญิงแคธีครับ ตอนนี้ท่านถูกปลดผนึกเวทย์ของกระผมแล้ว ท่านพร้อมที่จะรับฟังเรื่องราวก่อนหน้านี้หรือไม่ครับ” เรยองหันไปถามไคท์หรือเจ้าหญิงแคธี ซึ่งเขาเองก็กำลังครุ่นคิดอย่างหนัก
“ ฉัน...พร้อม” เขากล่าวอย่างหนักแน่น เรยองถอนหายใจเบา ๆ
“ อืม...ถ้างั้นกระผมของถามท่านก่อนว่า ท่านสามารถจำความได้เมื่อไหร่”
“ จำความได้งั้นหรือ...ฉันจำได้ว่า ฉันเริ่มขายหนังสือที่หน้าร้านของปู่เมื่อตอนอายุ 8 ขวบ...ก็ประมาณนั้น” ไคท์ตอบกลับมา
“ แล้วท่านเคยนึกถึงอดีตหลัง 8 ขวบหรือไม่” เรยองถามอีก ไคท์เริ่มคิดหนัก
“ เคยนะ...แต่พอเริ่มนึกทีไรก็จะปวดหัวทันที ฉันก็เลยไม่นึกถึง”
“ สาเหตุนั้นมาจากเวทย์มนต์ผนึกความทรงจำของกระผมเองครับ” เรยองพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ ไคท์เบิกตากว้าง
“ งั้น...คุณก็ผนึกความทรงจำของฉันไว้หมดเลยสิ เพื่ออะไร”
“ เพื่อตัวท่านเอง” เรยองตอบง่าย ๆ
“ เพื่อตัวฉัน ? หมายความว่าไง ?”
“ อาณาจักรแมคไครินถูกคุกคามด้วยกองทัพมืด เหล่าสมุนของหมอผีที่สะกดไว้ ได้พรั่งพรูออกมาจากหีบแห่งแสง เกิดความโกลาหลไปทั่วอาณาจักร หลาย ๆ อาณาจักรถูกทำลายไม่เหลือซาก เหล่าราชวงศ์ถูกสังหาร ยุคมืดก่อตัวขึ้นอีกครั้ง มีเพียงบางอาณาจักรเท่านั้นที่ไม่ถูกทำลาย เพราะเกราะเวทย์และป้อมปราการรูน แต่ก็ใช่ว่าจะสามารถยืนหยัดต่อไปได้ เชื้อพระวงศ์บางองค์ถึงกลับกลายเป็นยาจก ขอทาน ไร้ชื่อเสียง ทุกอย่างเกิดขึ้นเมื่อ 8 ปีก่อน...”
“ เดี๋ยวนะ 8 ปีก่อน ก็ตอนที่ฉันเพิ่งจะ 8 ขวบเองนี่นา” ไคท์แย้งขึ้น เรยองพยักหน้าตอบน้อย ๆ
“ ครับ ในตอนนั้นถึงยุควิบัติ อาณาจักรแมคไครินถือได้ว่าเป็นอาณาจักรที่รุ่งเรืองที่สุด ได้ถูกกองทัพมืดทำลายทิ้ง องค์ราชาพยายามต่อสู้อย่างห้าวหาญ เพื่อให้องค์ราชินีพาบุตรหนีไป...และบุตรองค์นั้นก็คือ...เจ้าหญิงแคธี เดอ เมสไซอาร์ส...” เรยองเล่ามาถึงตอนนี้ ลีที่นิ่งเงียบมานานก็เริ่มกำหมัดแน่น เรย์เองก็มีสีหน้าเจ็บแค้นไม่แพ้กัน ไคท์ที่นั่งอยู่ก็ถึงกับนิ่งเงียบไป ราเดนที่นั่งฟังอยู่นานก็ลุกขึ้น
“ นายจะไปไหน” ลีถามขึ้น ราเดนไปหยุดอยู่หน้าประตู
“ จะไปรอข้างนอก เสร็จเมื่อไหร่เรียกด้วยละกัน” ว่าแล้วเขาก็เดินออกไป
“ ราเดนเป็นอะไรไปน่ะ” ไคท์พึมพัมขึ้น เรยองถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“ ทำไงได้ล่ะครับ ก็ในเมื่อเขารู้สึกผิด...” เขาพูดขึ้น ไคท์หันขวับทันที
“ เกี่ยวอะไรกับเขา”
“ อาณาจักรแมคไครินที่ถูกโจมตีได้ส่งข่าวไปให้ทางอาณาจักรฟรีเซอเดอกูร์รับทราบ แต่ว่าไม่ทันการ อาณาจักรนี้ตั้งอยู่บนหุบเขาสูง มีฤดูหนาวตลอดปี ทำให้ยากลำบากแก่การส่งข่าว เมื่อทางนั้นรับทราบก็บึ่งลงมาเพื่อช่วยรบ แต่...ไม่ทันการ...”
“ อาณาจักรแมคไครินล่มสลายหรือ” ไคท์ใจหายวูบ เรยองส่ายหน้าช้า ๆ
“ อาณาจักรแมคไครินไม่ได้ล่มสลาย เพียงแต่ปิดอาณาจักรไปเท่านั้น”
“ ปิดอาณาจักร ? ยังไง”
“ ราชินีเมรีเนียได้สละชีพของท่านปกป้องอาณาจักรนี้ไว้ด้วย...สิ่งนี้...” เรยองชูลัคกี้ ไอเทมของไคท์ขึ้นมา หรือ...เชารูฟ ออฟ เสก นั่นเอง
“ หมายความว่า...แม่ของฉัน...ใช้เงื่อนไขเปลี่ยนแปลงชะตากรรมปิดอาณาจักร...ด้วยชีวิตงั้นหรือ” ไคท์พูดออกมาอย่างอึ้ง ๆ เพราะเขาไม่นึกเลยว่าแม่ของเขาคือองค์ราชินีเมรีเนีย และพ่อของเขาที่เขาเชื่อมาตลอดว่าคือ อัศวินเป็นองค์ราชา
“ ท่านเข้าใจถูกต้องแล้ว...” เรยองพยักหน้าเงียบ ๆ พร้อมกับพูดเพื่อให้ไคท์คลายความสงสัย แต่ลีกลับถามขึ้น
“ แล้ว...หลังจากนั้นนายไปอยู่กับปู่ของนายได้ยังไงกัน”
“ ฉันเองก็ไม่รู้ รู้แต่เพียงว่าพ่อกับแม่ตายไปเพราะประสบอุบัติเหตุเกวียนตกเขา และฉันก็รู้แค่ว่าพ่อเป็นอัศวิน ปู่ไม่เคยบอกอะไรฉันเลย” ไคท์ตอบเสียงเรียบ
“ แล้ว...ปู่ของท่านมีชื่อว่าอะไร” เรยองถามขึ้นด้วยความแคลงใจ
“ เมที โซมาเลน”
“ มิน่า...” เรยองพึมพัมเบา ๆ ไคท์ขมวดคิ้ว
“ มีอะไรน่าสงสัยหรือ”
“ กระผมทราบแล้วว่าทำไม เจ้าหญิงถึงหายไปหลังจากที่กระผมผนึกความทรงจำเรียบร้อยแล้ว” ลีและเรย์ยืดตัวตรง เพื่อที่จะรับฟังความจริงข้อนี้จากเรยองรวมไปถึงไคท์ด้วย
“ ปู่ของฉันมีอะไรรึ”
“ ท่านเมที หรือปู่ของท่าน มีตำแหน่งเป็นท่านราชครูใหญ่ของอาณาจักรแมคไคริน” เรยองเอ่ยออกมา ไคท์เบิกตากว้างมากกว่าครั้งก่อน ๆ เรย์แย้งขึ้นทันที
“ แต่ท่านราชครูเมทีได้ตายไปแล้วเคียงข้างองค์ราชาไม่ใช่รึ”
“ กระผมคิดว่า ท่านราชครูเมทีตบตาพวกเราว่าท่านตายไปแล้ว และได้นำตัวเจ้าหญิงไปเลี้ยงที่เมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ไม่ให้พวกเราตามเจอ” เรยองวิเคราะห์
“ นายอยู่เมืองอะไร” ลีหันไปถามไคท์ที่กำลังนั่งเงียบ
“ เมืองฟาราส” เขาตอบ เรยองเบิกตากว้าง
“ เป็นไปได้ยังไง ในเมื่อพวกเราเสาะหาท่านที่เมืองนี้แล้ว เพราะมันอยู่ใกล้กับอาณาจักรแมคไครินมากที่สุด” บัดนี้ไคท์เริ่มสังเกตถึงความผิดปกติบางอย่าง
“ เดี่ยวนะ เมื่อกี้คุณบอกว่าเมืองที่ผมอยู่ใกล้กับอาณาจักรแมคไคริน...”
“ ครับ ทำไมหรือ” เรยองตอบงง ๆ
“ อาณาจักรแมคไครินถูกปิดยังไง”
“ ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดหมดแม้แต่กระทั้งต้นไม้ สิ่งมีชีวิตทุกอย่างหลับใหล ปราสาทถูกตั้งอยู่ท่ามกลางป่าทึบ และ...” เรยองกำลังจะพูดต่อ แต่ไคท์กลับพูดขึ้น
“ ดวงอาทิตย์จะขึ้นหลังปราสาท...” ทั้งเรยอง ลี และเรย์ถึงกับประหลาดใจไปตาม ๆ กัน
“ ท่านรู้ได้ยังไง” เรย์ถามขึ้น
“ บ้าน่า นั่นมันปราสาทที่อยู่ด้านห้องนอนของฉัน ที่สำคัญฉันอยู่ห้องนี้มาตั้งแต่จำความได้ และได้เห็นปราสาทนั้นตั้งอยู่กลางป่าที่ทุกวันจะมีพวกไม้เลื้อยเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ท่ามกลางป่าทึบ...” ไคท์ค่อย ๆ ลดเสียงลง เรยองเริ่มเข้าใจเหตุการณ์ทันที
“ นี่ไม่ใช่การวางแผนแบบปัจจุบันทันด่วน แต่เป็นการวางแผนที่คิดมานานแล้ว”
“ ผู้ดำเนินการคือท่านราชครูเมที” เรย์ต่อ
“ และปกปิดตนเองที่เมืองฟาราส” ลีคิดหนัก
“ แต่ท่านจะทำไปเพื่ออะไรกันแน่” เรยองเริ่มคิดหนัก เพราะแม้แต่ความคิดของราชครูเมทีเขายังไม่สามารถเข้าใจได้
“ ว่าแต่นี่ฉันต้องอยู่ในร่างนี้ตลอดเลยรึไง” ไคท์พูดขัดขึ้นมา
“ อ้อ ไม่หรอกครับ รู้สึกว่าจะแก้เวทย์ไปได้แค่นิดหน่อยน่ะครับ อีกอย่าง ถ้าแก้เวทย์ได้สำเร็จเรียบร้อย ความทรงจำทุกอย่างท่านก็จะสามารถจำได้ด้วยครับ” เรยองอธิบาย ไคท์ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อรู้ว่าไม่ต้องอยู่ในร่างนี้ตลอด
“ แล้วฉันจะกลับร่างเดิมยังไง”
“ สวมนี่ครับ” เรยองยื่นลัคกี้ ไอเทมของไคท์ให้ “ องค์ราชินิเมรีเนียได้ทำการลงเวทย์ผนึกไว้แล้วครับ”
“ ผนึกให้ หมายความแม่ของฉันก็รู้ว่าจะต้องทำแบบนี้น่ะสิ” ไคท์พูดอย่างทึ่ง ๆ
“ ครับ ท่านได้กล่าวกับกระผมไว้ก่อนสิ้นพระชนม์แล้วว่า ให้มอบสิ่งนี้ให้ท่านพกไว้ตลอดเวลา”
“ แล้วความทรงจำฉันล่ะ”
“ นั่นสิครับ คงต้องปลดผนึกด้วย แต่ถึงแม้ว่าจะปลดผนึกแล้วก็ใช่ว่าจะสามารถจำทุกสิ่งทุกอย่างได้ในคราเดียวกัน คงต้องค่อยเป็นค่อยไปน่ะครับ” ว่าแล้วเขาก์ค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ไคท์ แต่ไคท์ถอยออกห่าง
“ จะทำอะไรน่ะ”
“ อ้าว ก็ปลดผนึกความทรงจำไงครับ” เรยองตอบ
“ ยังไง” ไคท์เริ่มระแวงเรยอง เขาหัวเราะเล็กน้อย
“ นั่นสินะ ตอนนี้เจ้าหญิงแคธีเองความทรงจำก็ยังไม่กลับคืนมา คงต้องอยู่ห่างเข้าไว้ อาจต้องให้คนอื่นปลดให้แทน”
“ หืม มีคนปลดผนึกนี้ได้นอกจากนายด้วยรึ” ลีพูดขึ้นอย่างฉงนเล็กน้อย เรยองถึงกับยิ้มกริ่ม แล้วเดินไปหาเขาแทน
“ ใช่แล้ว”
“ ใคร ?” ลีถามเรยอง ในช่วงที่เขาเผลอนี่เอง...
“ นายไง” เรยองผลักหัวของลีอย่างแรงจนเขาคะมำไปข้างหน้าทรงตัวไม่อยู่
“ เหวอ !!!” ลีร้องอย่างตกใจ
“ เฮ้ย !!!” ไคท์ก็ร้องเช่นกันเพราะลีพุ่งมาทางเขา
จุ๊บ !
อีกระรอกของการจูบ แต่งานนี้ที่หน้าผาก เรยองยิ้มพอใจกับเรย์ที่กำลังหัวเราะท้องแข็งกับภาพตรงหน้า เมื่อลีรู้สึกตัวก็รีบถอยห่างจากไคท์ทันทีพลางหน้าแดง ไคท์คลำตรงที่ลีจูบเบา ๆ
“ เรยอง !!! นายเล่นบ้าอะไรเนี่ยหา !!!” ลีว้ากใส่เรยอง
“ ก็ปลดผนึกไงครับ” เรยองตอบหน้าตาเฉย เรย์หัวเราะกั๊ก ๆ ลีหันไปเล่นทันควัน
“ หยุดได้รึยัง”
“ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เฮ่อ...” เรย์หยุดนิดนึง แต่พอเห็นหน้าลีที่กำลังแดงก่ำอยู่เท่านั้นแหละ
“ ก๊ากกก ก๊าก ก๊าก ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ดะ...ดู...ดูหน้านายสิ...มัน...มันแดงเป็นบ้าเลย” เรย์หัวเราะไม่หยุด ลีหน้าแดงหนักเข้าไปใหญ่
“ ที่ว่าปลดผนึกนี่ก็...” ไคท์เริ่มพูดขึ้น เรยองจึงหันมาแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ ครับ ให้คนของแมคไครินหรือคนของฟรีเซอเดอกูร์จูบที่หน้าผาก”
“ แต่...ฉันไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย” ไคท์ลุกขึ้นแล้วเดินมาหาเรยอง
“ คงอีกจะสักครู่ล่ะครับ”
“ หืม…” ไคท์เริ่มทรงตัวไม่อยู่ แล้วร่างของเจ้าหญิงก็ล้มลง เรยองประคองร่างนี้ไว้อย่างแผ่วเบา แล้วอุ้มขึ้นไปวางที่เตียง ตอนนี้เรย์เลิกหัวเราะแล้ว
“ อีกนานไหมครับ” เรย์ถามเรยอง
“ อยู่ที่ว่าการกระตุ้นความทรงจำจะมีมากหรือน้อยเท่านั้นเองครับ”
“ งั้นต้องรอน่ะสิ” ลีถอนหายใจเบา ๆ เรยองหัวเราะคิก
“ ใจเย็นสิครับ หรือว่าอยากให้เจ้าหญิงจำได้เร็ว ๆ จะได้...” เขาหยุดพูด ลีหันขวับ
“ พูดต่อเซ่ะ” ลีเริ่มหาเรื่อง
“ ไม่ดีกว่าครับ เพื่อตัวของผมเอง” เรยองหัวเราะคิกคัก
“ แล้วราเดนล่ะ” เรย์เริ่มพูดถึงชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านนอก
“ ฉันไปตามให้ละกัน พวกนายกลับไปก่อนเหอะ” ลีเสนอ ทั้ง 2 พยักหน้ารับ
“ งั้นฉันกลับห้องละกัน” เรย์ออกไปที่ระเบียงแล้วกระโดดขึ้นข้างบนไป
“ ผมคงต้องขอตัว” เรยองแปลงร่างกลับเป็นเหยี่ยวอีกครั้งก่อนกางปีกโผบินท่องเที่ยวไปในยามราตรี ลีถอนหายใจเล็กน้อยก่อนเดินออกไปข้างนอกก็พบกับชายหนุ่มผมเงินกำลังนั่งอยู่ที่ห้องโถง
“ มาเถอะ” ลีเรียกเขา ราเดนจึงเดินมาหาลีแล้วเข้าห้องไปก็พบกับเจ้าหญิงแคธี หรือไคท์กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงของเธอ
“ นั่น...แคธีจริง ๆ เหรอ” ราเดนพูดขึ้นแผ่วเบา
“ อืม โทษทีนะที่ปิดนายไว้”
“ ฉันนึกว่าเธอตายไปแล้วซะอีก...” ราเดนน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย ลีเริ่มมองอย่างเห็นใจ
“ ฉัน...ฉัน...นึกว่าเธอจะต้องหลับอยู่ในป่าแห่งนั้น...อาณาจักรแมคไคริน...ถ้าตอนนั้นท่านพ่อของฉันไปเร็วกว่านี้ล่ะก็...” ราเดนพึมพัมแล้วทรุดลงนั่งข้างเตียงของไคท์ ลีตบบ่าราเดนเบา ๆ ในเชิงปลอบใจ
“ ทนอีกหน่อยน่า ถ้าเจ้าหญิงจำได้แล้วล่ะก็...ฉันเชื่อว่าเจ้าหญิงไม่ลืมนายหรอก”
“ ฉัน...จะนอน” ราเดนพูดแล้วเดินในนอนที่เตียงของตนเอง ลีมองตามแล้วถอนหายใจ
“ เฮ้อ อย่าโทษตัวเองเลยน่า” เขาเดินไปหยิบเชารูฟ ออฟ เสก มาวางไว้ข้างเตียงของไคท์ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนที่เตียงของตนเอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น