ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บันทึก (ลับ) ของแอง ครั้งที่ 2
ไม่อยากจะเชื่อว่าครั้งนี้ผมจะเดินชนเสาไฟจนวูบ !
คุณพ่อเซนเนลอย่าว่าผมนะครับ ผมเข้าใจแล้วก็รู้ตัวเองดีด้วยว่าซุ่มซ่ามขนาดไหน แต่ทำยังไงได้ล่ะครับ ทั้งๆที่ผมอุตส่าห์ระวังแล้วนะครับ (ยิ้มเจื่อน) แต่ก็ยังไม่พ้นน่ะ ดีนะครับ มีเด็กๆ ที่น่ารักของผมตามไปด้วย ผมเลยไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงน่ะ
ว่าแต่...ทำไมพอผมฟื้นขึ้นมาอีกทีถึงได้มีโซ่มัดมือมัดขาผมไว้ล่ะ ?!
คุณพ่อเซนเนลครับ...ผมล่ะไม่รู้เลยจริงๆ ว่าผมจะทำยังไงให้ไกอาวางมือจากการสังหารแวมไพร์ได้หายขาดซักที แต่ผมก็เชื่อเรื่องนึงมากๆ เลยนะครับ เรื่องที่ว่า...
ความลับไม่มีในโลกน่ะ
ผมยังงงไม่หายเลยครับว่าไกอาไปรู้ได้ยังไงว่าผมมาสอนที่โรงเรียนนี้ แล้วที่สำคัญเขาก็ล่ามผมไว้เพื่อไม่ให้ผมกลับมาสอนที่นี่น่ะ แต่...ก็มีอีกเรื่องที่ผมไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน....
เพื่อห้ามผม...ไกอาถึงกับหันปากกระบอกปืนใส่ผมที่เป็นมนุษย์
ผมเข้าใจในความหวังดีของไกอา แต่ผมเองก็อยากให้ไกอาเข้าใจความหวังดีของผมบ้าง ผมไม่อยากให้ไกอาต้องตกอยู่ในสภาพที่นอนไม่เคยหลับ คิดแต่ระแวดระวังรอบกายถึงเหล่าแวมไพร์ตามสัญชาติญาณของแวมไพร์ฮันเตอร์ แต่..ถึงผมจะหวังดีกับเขาขนาดไหน หาคุณพ่อเซนเนลยังมีชีวิตอยู่ ผมคงอยากขอสารภาพบาป ณ ที่ตรงนี้ว่า...
ผมขอโทษที่ใช้พลังจิตหักกระดูกนิ้วของไกอาจนไกปืนลั่นพลาดเฉี่ยวโดนแขนผม
ผมขอโทษที่ใช้จิตของตัวเองกดทับจิตของไกอาให้หลับใหลไปจนกว่าเขาจะคลายจิตของผมได้เอง
ผมขอโทษที่ปากเอาแต่พร่ำเรื่องสวยงาม ทั้งที่จิตใจของผมไม่ได้เป็นอย่างที่ปากพูดแม้แต่น้อย
และ...ผมขอโทษที่ทำร้ายเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน...
คุณพ่อเซนเนลอย่าว่าผมนะครับ ผมเข้าใจแล้วก็รู้ตัวเองดีด้วยว่าซุ่มซ่ามขนาดไหน แต่ทำยังไงได้ล่ะครับ ทั้งๆที่ผมอุตส่าห์ระวังแล้วนะครับ (ยิ้มเจื่อน) แต่ก็ยังไม่พ้นน่ะ ดีนะครับ มีเด็กๆ ที่น่ารักของผมตามไปด้วย ผมเลยไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงน่ะ
ว่าแต่...ทำไมพอผมฟื้นขึ้นมาอีกทีถึงได้มีโซ่มัดมือมัดขาผมไว้ล่ะ ?!
คุณพ่อเซนเนลครับ...ผมล่ะไม่รู้เลยจริงๆ ว่าผมจะทำยังไงให้ไกอาวางมือจากการสังหารแวมไพร์ได้หายขาดซักที แต่ผมก็เชื่อเรื่องนึงมากๆ เลยนะครับ เรื่องที่ว่า...
ความลับไม่มีในโลกน่ะ
ผมยังงงไม่หายเลยครับว่าไกอาไปรู้ได้ยังไงว่าผมมาสอนที่โรงเรียนนี้ แล้วที่สำคัญเขาก็ล่ามผมไว้เพื่อไม่ให้ผมกลับมาสอนที่นี่น่ะ แต่...ก็มีอีกเรื่องที่ผมไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน....
เพื่อห้ามผม...ไกอาถึงกับหันปากกระบอกปืนใส่ผมที่เป็นมนุษย์
ผมเข้าใจในความหวังดีของไกอา แต่ผมเองก็อยากให้ไกอาเข้าใจความหวังดีของผมบ้าง ผมไม่อยากให้ไกอาต้องตกอยู่ในสภาพที่นอนไม่เคยหลับ คิดแต่ระแวดระวังรอบกายถึงเหล่าแวมไพร์ตามสัญชาติญาณของแวมไพร์ฮันเตอร์ แต่..ถึงผมจะหวังดีกับเขาขนาดไหน หาคุณพ่อเซนเนลยังมีชีวิตอยู่ ผมคงอยากขอสารภาพบาป ณ ที่ตรงนี้ว่า...
ผมขอโทษที่ใช้พลังจิตหักกระดูกนิ้วของไกอาจนไกปืนลั่นพลาดเฉี่ยวโดนแขนผม
ผมขอโทษที่ใช้จิตของตัวเองกดทับจิตของไกอาให้หลับใหลไปจนกว่าเขาจะคลายจิตของผมได้เอง
ผมขอโทษที่ปากเอาแต่พร่ำเรื่องสวยงาม ทั้งที่จิตใจของผมไม่ได้เป็นอย่างที่ปากพูดแม้แต่น้อย
และ...ผมขอโทษที่ทำร้ายเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน...
ขอข้าพระองค์หรือเพียงท่านโปรดอภัยให้ผม...คุณพ่อเซนเนล พรีเนอร์เวีย...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น