เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย(ที่ต้องการกลับตัว)แต่กลัวเหลือเกิน

ลำดับตอนที่ #1 : สิ่งที่อยากปกป้อง

      วันนี้เป็นวันที่กำลังเร่งรีบผู้คนในตรอกไดแอกอนดูแน่นขัดหูขัดตาคนส่วนใหญ่เกาะกันเป็นกลุ่มตั้งแต่  5  คนขึ้นไป   แต่ละคนมีสีหน้าที่หวาดกลัวและรีบเร่งฝีเท้าเดินอย่างรวดเร็วไม่มีการทักทายกันเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว  ผู้คนที่ตรอกไดแอกอนตอนนี้กำลังอัธยาศัยแย่ลงเรื่อยๆตั้งแต่มีข่าวว่า  ฮอร์เรซ  ซลักฮอร์น  หายตัวไปอย่างลึกลับและมีศพปริศนาเกิดขึ้นอยู่ที่ตรอกไดแอกอนท้ายตรอกทางเข้าตรอกนอกเทิร์นหรือตรอกที่ชั่วร้ายและมีศาสตร์มืดอยู่เต็มไปหมด  ตรอกนอกเทิร์นได้ขึ้นชื่อว่า  เป็นตรอกที่มีส่วนหนึ่งในการฆ่าผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก  “  อัสบัส ดัมเบิลดอร์  “    เขาเป็นที่นับว่าดีดีมากทีเดียวและการสูญเสียเขาทำให้โลกพ่อมดหวาดหวั่นพรั่นพรึงตกอยู่ในภวังค์แห่งความกลัวเป็นอย่างมาก  “เพราะฉันคนเดียว  ฉันคนเดียวฉัน  ฉันขอโทษ  เขาๆให้โอกาสฉัน  แต่ฉันกลับปฎิเสธฉันเสียใจ  แต่เรื่องนั้นเธอก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้เฮอร์ไมโอนี่เธอก็รู้นี่ว่า  อะไรจะเกิดขึ้นถ้า..ถ้า...ฉัน.........ช่างมันเถอะ แต่......”   เด็กหนุ่งผมสีบลอนส์เอามือนั่งกุมหน้าเสียงกึ่งจะร้องไห้  อยู่ที่ร้านหม้อใหญ่รั่วบน  โต๊ะที่สกปรกปราศจากคนเช็ด  เนื่องจากทอมเจ้าของร้านได้ขายร้านไปแล้วเพราะกิจการย่ำแย่และสิ่งที่เกิดขึ้นขณะนี้มันยากเกินกว่าที่จะอดทนอยู่ต่อได้สำหรับคนทั่วไปอย่างทอม  เขาได้ขายกิจการนี้ให้กับชายลึกลับซึ่งให้เงินเขามากโขพอที่จะหาที่ซ่อน  หาที่ปลอดภัยได้เป็นชาติ      “  แต่  นายมันขี้ขลาดมัลฟอยฉันไม่เคยไม่เคยคิดเลยว่านายจะ  จะพูดยังไงดีล่ะ  เลว  ขี้ขลาดสิ้นดี  ฉันผิดหวังมากไม่รู้จะพูดอะไรที่ดีกว่านี้กับคนที่ฉันเคยรักมัลฟอย  เคยรัก  เพราะเธอไม่กล้าหาญเหมือนอย่างที่ฉันเคยเจอ  ใจของเธออ่อนแอเกินไปที่จะรักใครแม้กระทั่งแม่ตัวเองไม่อย่างนั้นแม่เธอคงไม่ตายหรอก  ถ้าพ่อเธอรู้ตอนที่เขาอยู่ในอัซคาบันตอนนี้เขาคงตรอมใจตายเหมือนกันไม่ใช่เพราะคุณนายมัลฟอย  แต่เพราะลูกชายที่เหยาะแหยะของเขา  พอเถอะฉัน  ฉันไม่อยากพูดแล้วมื่อไหร่จะผ่านไปสักที  ผ่านไปให้หมด  นายรู้ไหมว่าฉันรอน  และแฮร์รี่คนที่ต้องตกอยู่ในชะตากรรมที่เลวร้ายที่สุดเป็นยังไงมันทรมานมากกว่านายหลายขุม  พอสักทีเถอะขอร้องเถอะนะ  มัลฟอยเธอยังไม่สายที่จะกลับตัว  จำได้ไหมตอนที่ดัม.......”  เฮอร์ไมโอนี่พูดพรางร้องไห้จับความไม่ได้  “หยุดนะอย่าพูดชื่อเขา  หยุดเดี๋ยวนี้”  มัลฟอยแผดเสียงลั่น  “  เห็นไหมฉันให้โอกาสเธอแบบที่เขาให้โอกาสเธอแต่เธอไม่รับมันก็ช่วยไม่ได้หรอกนะ  เธอน่ะยอมรับเถอะว่าเธอคือขยะสังคม  ดีๆนี่เองฉันเป็น  แค่มักเกิ้ลยังแยกผิด  ชอบชั่ว  ดีได้  แล้วเธอล่ะ”  เฮอร์ไมโอนี่พูดตะกุกตะกัก มัลฟอยยังคงนิ่งเงียบมือกุมหน้าไว้ไม่ให้ใครเห็น  ตัวของเขาสั่นเทิ้ม ราวกับจับไข้  “  จอมมารบอกว่าจะไว้ชีวิตเธอ  ฉันไม่อยากเห็นเธฮเป็นอะไรไปเหมือนแม่ฉัน  เฮอร์ไมโอนี่  ขอร้องพอเถอะเรื่องนี้น่ะ  ฉันหนักใจมากพออยู่แล้ว”  มัลฟอยพูดเงยหน้าขึ้นมาตาแดงเหมือนจะร้องไห้  “เมินซะเถอะ  ฉันไม่เลิกหรอกแต่เธอต้องคิดถึงคนอื่นบ้างนะที่ไม่ใช่ฉัน”  เฮอร์ไมโอนี่น้ำเสียงอ่อนแรงลง  “ คิดดีแล้ว  คิดดีแล้ว”  มัลฟอยพูดอย่างใจลอย    “  เธอนี่ยังเห็นแก่ตัวไม่เปลี่ยน  งั้นก็เมินซะเถอะที่จะช่วยฉันลาก่อน”   เฮอร์ไมโอนี่ลุกพรวด  “  ไม่ได้หรอก”  มัลฟอยพูดคุมตัวเอง  “ลาก่อนนะเฮอร์ไมโอนี่ไม่ว่ายังไงฉันก็ยังรักเธอแม้นาทีสุดท้ายของชีวิต”  เฮอร์ไมโอนี่ชะงักน้ำตาไหลพรากเธอวิ่งไปโดยหยดน้ำตากระเด็นมาถูกมัลฟอยที่สะกดน้ำตาไว้   “ที่รักของฉัน”  เขาพึมพำ  เฮอร์ไมโอนี่วิ่งออกมานอกบ้านโดยมีเสนปยืนอยู่  หน้าของเขาซีดกว่าปกติแต่ก็ยังมีรอยยิ้มหยันที่เย็นเยียบที่ชวนให้คนมองแข็งไปถึงขั้วหัวใจ  แต่ใจเฮอร์ไมโอนี่กลับร้อนรุ่มอยากที่จะฆ่าคนๆนี้เสียเหลือเกิน  เธอควรจะบอกแฮร์รี่ดีไหมแล้วมัลฟอยล่ะเธอเองก็ขี้ขลาดไม่แพ้กัน  ไม่บอกดีกว่าคงไม่ได้ประโยชน์อะไรแฮร์รี่กำลังตามหาโวลเดอมอร์อยู่จะให้เขวไม่ได้แล้วค่อยว่ากันที่หลังเกี่ยวกับสองคนนี่ที่มีคนหนึ่งที่อาจจะทำให้เธอตายตามเขาไปเลยก็ได้คือ  เดรโก  มัลฟอย  รอยยิ้มเย็นเยียบเริ่มเผยอปากพูดเยาะที่ทำให้เย็นถึงสันหลัง  “  ได้ยินไหมล่ะ  ไม่ว่ายังไงฉันก็ยังรักเธอแม้นาทีสุดท้ายของชีวิต  เธอคิดยังไงล่ะ  ฮึ  เกรนเจอร์”เสนปยิ้มเยาะ    เฮอร์ไมโอนี่เอาไม้กายสิทธ์ชี้ไปที่เสนปที่ทำสายตาท้าทายว่า  ถ้าเธอกล้าก็ลองดูสิ  ว่าไงกล้าไหมล่ะ  แต่ความคิดหนึ่งเตือนว่ามัลฟอยที่ลอดมาไดก็เพราะเสนปที่ช่วยไว้  ที่มีแต่นาซิสซาร์ที่ได้ตายลงแล้วเธอจะทำได้หรือที่จะฆ่าคนๆนี้คนๆนี้ควรเป็นศพแรกที่เธอจะฆ่าหรือ  เฮอร์ไมโอนี่ตวัดไม้กายสิทธ์กลับอย่างเสียอารมณ์

“  รู้ไหมแต่ก่อนฉันคิดว่าคุณเป็นครูที่ดีตอนนั้นฉันคิดผิด  ที่จริงแกน่ะมันเลวยังกับเศษสวะข้างถนนเสียอีกแกฆ่าคนที่มีพระคุณต่อแก  แกมันไม่มีที่จะเปรียบจริงๆ”  เสนปหน้าซีดทันทีที่ได้ยินอะไรเกี่ยวกับดัมเบิลดอร์แต่ก็ยิ้มเยาะกลับไปอย่างเลือดเย็นและพูดว่า  “ระวังปากระวังคำหน่อยนะแม่สาวน้อยระวังเธอจะไม่มีชีวิตรอดกลับไป”   เฮอร์ไมโฮนี่ยิ้มเย็นๆบ้าง  “ก็ลองดูสิ  ดูสิว่าฉันจะรอดกลับไปไหม  ฉันว่าฉันคงต้องสู้สุดฤทธิ์แน่นอนสำหรับคนที่ฆ่าดัมเบิลดอร์ตาย  ที่ดัมเบิลดอร์ตาย.”  เสนปมีสีหน้าเจ็บปวด  “หยุดนะหยุดเดี๋ยวนี้”เสนปพูดโหยหวนเฮอร์ไมโอนี่หันหลังเดินจากไปมัลฟอยได้แต่ยืนมองเฮอร์ไมโอนี่ที่เดินไปช้าๆอย่างเจ็บปวดทุกครั้งที่เธอจากไป

        “นี่มีใครอยู่ไหมคะ”  เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนทั่วร้านไม้ก่ยสิทธ์ของโอลิเวนเดอร์ไม่มีเสียงตอบมีแต่ฝุ่นที่คลุ้งกระจายเต็มร้านที่แสดงให้เห็นถึงว่า ไม่มีใครอยู่  แต่สักพักก็มีเสียงตอบกลับมาและฝุ่นคลุ้งกระจายไปทั่วห้องราวกับมีคนมาหลายๆคน  แต่เธอก็เดาไม่ผิดทีเดียวมีจริงๆด้วย  “มีสิแม่หนูเลือดสีโคลน  วันนี้แกไม่รอดแน่พระไอ้เด็กสายฟ้ากับเจ้าทรยศต่อสายเลือดนั่นไม่มา  หึๆ”  เสียงผู้เสพความตายพูดขึ้น  “งั้นรึ  มาสิฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครจะไม่รอด”  เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างสติขาดสบั้นเพราะว่ายังไงซะตัวเองก็ต้องตายอยู่แล้วเธอคิดในใจ  เสียงผู้เสพความตายราวห้าคนหัวเราะต่อเนื่องกันแล้วชี้ไม้กายสิทธ์มายังจุดศูนย์กลางคือเฮอร์ไมโอนี่  เฮอร์ไมโฮนี่ได้เสกคาถาป้องกันไว้หมดทุกทางแล้วจึงป้องกันได้หมดแต่ว่าลำแสงข้างบนกำลังตรงมาเธอไม่ได้เสกคาถาไว้เฮอร์ไมโอนี่หลับตาอย่างเตรียมใจแต่แล้วก็  มีร่างหนึ่งกระโดดเข้าบังเฮอร์ไมโอนี่ทำให้เธอเฉียดไปแต่ร่างนั้นกำลังดิ้นด้วยความเจ็บปวดทรมานแสนสาหัส  “ไม่เป็นไรใช่ไหม”  มัลฟอยถามเสียงเบาๆ  "  ไม่เลยไม่เป็นเดรโกไม่เป็น  เธอมาที่นี่ทำไม”เฮอร์ไมโอนี่กอดมัลฟอยไว้ในอ้อมแขนที่ตัวเองนั่งจนแทบล้มพับ  “ฉันเป็นห่วงเธอ”  คำๆนี้ที่กลั่นมาจากใจมัลฟอย  กำลังทำให้เฮอร์ไมโอนี่น้ำตาไหลพรากและกอดเขาไว้แน่นกว่าเดิม  “ออกไป  ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอด้วยถ้าจำเป็นออกไปเดรโก”  เบลาทริกซ์ป้าของมัลฟอยหนึ่งในผู้เสพความตายทั้งห้าบอก  “  ไม่ผมขอจอมมารแล้วปล่อยเธอไปจอมมารรับปากแล้ว” “เธอยังไม่บรรลุนิติภาวะตอนนั้นเธอก็รู้”เบลาทริกซ์ยังพูดต่อ  “ไม่เฮอร์ไมโฮนี่ต้องปลอดดภัย”   มัลฟอยยืนขึ้นแม้ตัวเองจะซวนเซเพียงใด  เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่กระซิบบอกมัลฟอยเบาๆ    “พอเถอะฉันขอร้อง”  แต่มัลฟอยไม่มีทีท่าว่าจะยอมลดละ  “เร็วสิเบลพวกเราไม่มีเวลามากนะ”ผู้เสพความตายคนหนึ่งว่าขึ้น  เบลลาทริกซ์ได้แต่พยักหน้าและต่อมาลำแสงก็พวยพุ่งสู่ร่างของเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอย  มัลฟอยเขาตัวบังเฮอร์ไมโอนี่ไว้ทั้งหมด  “อ้ากๆๆๆๆๆ”เสียงร้องโหยหวนของมัลฟอยดังขึ้นและดิ้นทุรนทุราย  “ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”  เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องอย่างเจ็บปวดที่ต้องดูมัลฟอยล้มลงต่อหน้าช้าๆ  เฮอร์ไมโอนี่กอดมัลฟอยแน่น  มัลฟอยตอนนี้ที่กำลังหายใจติดๆขัดๆหลังจากโดนเวทมนตร์เข้าไป  “ขอครั้งสุดท้ายเฮอร์ไมโอนี่  ขอจุมพิตของเธอกิอนที่ฉันจะไปขอให้เราได้รักกันทุกชาติไปสัญญานะ”  มัลฟอยพูดแผ่วเบาเหมือนคนใกล้ตาย  เฮอร์ไมโอนี่น้ำตาไหลไม่ขาดสายปากพึมพำว่า  “ตลอดไปทุกชาติไปเราจะรักกันฉันสัญญา”ว่าแล้วเฮฮร์ไมโอนี่ก็ก้มลงจุมพิตมัลฟอยที่กำลังจะหมดลม  น้ำตาไหลไม่หยุดและแล้วมัลฟอยก็หมดสติไป  เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องปานใจจะขาดตาย  ลำแสงสุดท้ายพุ่งเข้ามาอย่างไร้การปกป้อง  “นี่พวกเธอกำลังทำอะไร”  เสนปพูดเสียงเย็น  “  กำลังจัดการศัตรูน่ะสิ”  เบลลาทริกซ์พูดอย่างเบื่อๆ  “จอมมารบอกแล้วมิใช่หรือ”  เสนปถามเบลลาทริกซ์หน้าซีดตอบตะกุกตะกัก  “  ใช่แต่นั่นแค่คำพูดเด็กอายุสิบหกนะ  ยังไม่เป็นผู้ใหญ่ด้วยซ้ำ”  “เธอคิดว่าคำที่จอมมารพูดไม่มีค่าหรือไง”  เสนปถามต่อโดยไม่หวั่นเกรงกระแสความเกลียดชังจากผู้เสพความตายด้วยกัน  “แล้วจะเอายังไง”  ผู้เสพความตายคนอื่นถามขึ้น  เสนปตอบสั้นๆ  “ไปซะ”  แล้วผู้เสพความตายทั้งหมดก็หายไปทันที  “ช่วย..ช่วยมัลฟอยที”  เฮอร์ไมโอนี่สั่นระรัวกลัวว่าเสนปจะปล่อยให้มัลฟอยตาย  เสนปรีบปฐมพยาบาลอย่างเร่งด่วนแล้วพากลับบ้านหม้อใหญ่รั่วทันทีเฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจค้างคืนคอยเฝ้ามัลฟอยจนกว่าเขาจะตื่นแล้วเธอก็จะไป  เธอได้แต่พร่ำขอโทษมัลฟอยตอนที่เขากำลังหลับแล้วเธอก็เผลอหลับไป

มัลฟอยค่อยขยับเปลือกตาขึ้นมามองสอดส่ายไปทั่วห้องและมาหยุดตรงที่มีมือเล็กๆสัมผัสอุ่นๆกุมมือของเขาอยู่และหัวนอนอยู่ไหล่เขาด้วยความอ่อนเพลียมัลฟอยยิ้มน้อยๆก่อนจะเอามืออีกข้างหนึ่งค่อยๆลูบหัวเธออย่างนุ่มนวล  “  อ้าว  ตื่นแล้วหรือดีจริงนะที่ยังไม่ตาย”  เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆลุกขึ้นและพูดอย่างแจ่มใส  “ตื่นแล้วล่ะเมื่อคืนนี้ไม่รู้ได้ยินเสียงใครพูดขอโทษ  ขอโทษอยู่นั่นแหละ  แล้วก็คำว่าฉันรักเธอนะ”มัลฟอยกล่าวยิ้มๆ  เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงสูงเกินพิกัด   “เป็นอะไรไปหรือหน้าแดงเชียว”มัลฟอยยุต่อ  “หิวหรือยัง”  เฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนเรื่อง  “หิวแล้วล่ะ”  มัลฟอยตอบ  สักพักเฮอร์โอนี่ก็เอาอาหารขึ้นมาให้  “เอ้านี่กินซะ”   “กินไม่ได้เจ็บไปหมดเลย”  “จะเอายังไง”  “ก็ป้อนฉันสิ”มัลฟอยตอบอย่างเจ้าเล่ห์เฮอร์ไมโอนี่ทำตามเพราะเห็นว่ามัลฟอยเจ็บจริง  “อร่อยจัง”พอมัลฟอยกินเสร็จก็พูดชม  “ พูดดีไป”เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่หายหน้าแดงตอบสั้นๆ  “ก็มันจริงพูดดีน่ะน่าจะเป็นเธอนะเรื่องเมื่อคืนนี้ฉันจะไม่ลืมเลย”  มัลฟอยพูด  เฮอร์ไม่โอนี่พยักหน้ารับแล้วพูดเสียงแผ่ว  “ฉันก็เหมือนกัน”  ทั้งสองยิ้มให้กัน  “ฉํนต้องไปแล้วนะรอนกับแฮร์รี่จะเป็นห่วง”  “ทำไมต้องห่วงสองคนนั้น”  “ก็เพราะเขาคือเพื่อน”เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างจริงใจ  “ฉันยังยืนยันคำพูดเดิมนะเรื่องนั้น”  เฮอร์ไมโอนี่กล่าว  “ฉันเข้าใจ”มัลฟอยตอบยักหน้าสั้นๆสีหน้าเคร่งเครียด

“วันนี้ไม่พูดถึงสักวันจะได้ไหม”  มัลฟอยถาม  เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าตามใจคนเจ็บ  “อยากอาบน้ำจังเลย”  “ก็ไปอาบสิใครว่าอะไร”  เฮอร์ไมโอนี่ว่า  “ฉันเจ็บอยู่นะ”มัลฟอยพูด  “จะเอายังไง  อ๋อยังงี้เดี๋ยวฉันจัดการเองรอแป๊บนะ”  เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรู้ทันความเจ้าเล่ห์มัลฟอยพยักหน้าแล้วยิ้มให้อย่างชื่นชอบ  เฮอร์ไมโอนี่เดินออกไป  “นี่เสนปคุณช่วยอาบน้ำให้มัลฟอยทีนะคะ”  “หือม์  ได้สิ  แต่ว่าเขาก็หา.......”  “ไปรอข้างนอกเถอะเฮอร์ไมโอนี่”  มัลฟอยอ้ปากค้างผิดแผนที่วางไว้  เฮอร์ไมโอนี่เดินออกไป  “หายดีแล้วไม่ใช่หรือ”  “ใช่ครับ”มัลฟอยว่า  “ไหนๆก็ไหนๆแล้วมาเดี๋ยวช่วย”

“ไม่เอา.......จ้ากกกกกกกก”  เสียงมัลฟอยลอดห้องออกมาเฮอร์ไมโอนี่ได้แต่ฉงนแต่ก็เก็บเอาไว้และวันนั้นเฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยก็หยุดพูดเรื่องความเป็นความตายวันหนึ่ง  แล้วก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขสักวัน  จากนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็ไปหารอนกับแฮร์รี่โดยให้มัลฟอยอยู่กับเสนป....................  
แนะนำทีหลัง

หวัดดีข้อความนี้เป็นของ Silver  Ice  Prince. 

หวัดดีทุกคนคงทราบชื่อเราไปแล้วไม่ต้องอธิบายอะไรให้มาก  ก็อ่านแล้วแนะด้วยก็แล้วกันนะ

ปล.  ฟิคนี้อาจไม่รู้เรื่องถ้าไม่เว้นช่วงอ่านให้ดี

หวัดดีข้อความนี้เป็นของ Silver  Ice  Prince. 

หวัดดีทุกคนคงทราบชื่อเราไปแล้วไม่ต้องอธิบายอะไรให้มาก  ก็อ่านแล้วแนะด้วยก็แล้วกันนะ

ปล.  ฟิคนี้อาจไม่รู้เรื่องถ้าไม่เว้นช่วงอ่านให้ดี