ไป่เหวินฉี พยัคฆ์หลวงสยบแผ่นดิน

“กระบวนท่าที่ดี  ชนะก่อนค่อยใช้ออก  กระบวนท่าที่โง่เขลา  ใช้ออกก่อนค่อยหวังชนะ!”

ประวัติศาสตร์ยุทธภพจงหยวน  กำลังจะล่มสลายไปพร้อมกับแผ่นดิน!!!

ราชวงศ์หมิง…

ภายใต้กิ่งก้านแห่งความหวังที่แผ่ทะลักออก  

ภายใต้หย่อมเลือด  หยดน้ำตา  และเกียรติภูมิที่บุกฝ่า

กลับถูกกรงเล็บอันโหยหวน  บรรจงแทงทะลุลงใจกลาง!

ไม่เพียงหมิงต้องสูญสิ้น…

ไม่เพียงฮั่นต้องสิ้นชาติ…

ชาวยุทธ์ต้องสิ้นชื่อ !

สำนักต้องสาบสูญ !

และความหวัง...ต้องพังภินท์!!

ภายใต้อาภรณ์เนื้อแพร  ภายใต้วาจาที่อ่อนโยน  ภายใต้เปลือกตาอันการุณย์  

ปมลึกอันดำดิ่ง  ยังซุกซ่อนอัปยศที่เดือดพล่านสะพรึง!

สุดท้าย ย่อมเป็นพวกมัน ก่อให้เกิดปฐมบทแห่งการนองเลือด!

- ยุทธภพต้องสูญสิ้น แผ่นดินต้องไร้สำนัก!

- จงหยวนต้องร่ำไห้  ปฐพีต้องแหลกลาญ!!

- ราชวงศ์ต้องเป็นหยวน  มองโกลเหนือบัลลังก์!!!

มหันตภัยอันเลวร้าย  เศษซากที่มิอาจกอบกู้!  ผู้กล้าจงหยวนต้องลุกขึ้น  เพราะพวกท่านคือเฮือกสุดท้ายแห่งแผ่นดิน!!!

เชิญผู้อ่านทุกท่าน  ลุกขึ้นสู้ไปพร้อมกับเหล่าผู้กล้าจงหยวน...ทุกลมหายใจฯ

"แม้ว่า...กระบี่บางเล่มถูกใช้ด้วยกำลัง  บางเล่มถูกใช้ด้วยปัญญา  ทว่า...อีกด้านของกระบี่  ย่อมเป็นคมกระบี่เฉกเช่นกัน  เมื่อท่านแหลมคม  ผู้อื่นไหนเลยทื่อด้านได้ ?!"

ทักทาย  บอกกล่าว  และทำความเข้าใจเบื้องต้นกันสักนิดครับ

ผม ไม้ บางรัก  ยินดีรับใช้อ่าวอารมณ์ในการอ่านของทุกท่าน

นวนิยายเรื่อง  ไป่เหวินฉี พยัคฆ์หลวงสยบแผ่นดิน  เป็นนวนิยายแนวกำลังภายในแบบดั่งเดิม  นักอ่านรุ่นใหม่ๆ บางท่าน  อาจไม่คุ้นเคยกับสำนวนการเขียนอยู่บ้าง  รวมถึงการผูกและการเดินเรื่อง

ซึ่งสิ่งเหล่านี้  ผมซึมซับสนิทสนม  จากสภาพแวดล้อมแนวกำลังภายในยุคก่อน  จนกลายเป็นธรรมชาติในการเขียนของผม

ผมเริ่มต้น  ไป่เหวินฉีฯ  ด้วยการเปิดตัวละครขึ้นที่ต้นราชวงศ์หมิง  เพื่ออิงถึงยุคสมัยของนวนิยาย  

ยุคนี้  เป็นยุคของของจักรพรรดิเจี้ยนเหวิน  เป็นช่วงที่แผ่นดินกำลังวุ่นวาย...วุ่นวายถึงขั้น  บีบให้อ๋องบางองค์ถึงขั้นจุดไฟเผาตัวตาย!  จนที่สุด  นำไปสู่การลุกฮือขึ้นของอ๋องผู้ยิ่งใหญ่แห่งเมืองเป่ยผิง

จุดนี้  เรื่องราวถูกบีบให้ความขัดแย้งทั้งปวง  แตกปะทุออก…ยุทธภพกระซ่านเซ็น  แผ่นดินลุกเป็นไฟ  หยดเลือดชโลมหย่อมหญ้า!!

สิ่งที่ผมดึงมาจากประวัติศาสตร์ยุคนี้  ก็เป็นชื่อของรัชศก  เหตุการณ์สถานที่หลักเท่านั้น

ส่วนชื่อของคนทั้งปวง  ปมเหตุอัปยศที่ดำดิ่ง  แผนที่  และอื่นๆ  ล้วนถูกสมมุติขึ้น  ร่วมทั้งฟื้นคืนเผ่าคีตัน  ทั้งยังเรียกหาชนเผ่านวี่เจิน  เป็นแมนจู  เพื่อให้ผู้อ่านคุ้นเคย  

เรื่องหลักในประวัติศาสตร์ราชวงศ์หมิง  สำหรับในนิยายเรื่องนี้  จะยุติลงหลังผ่านการผลัดเปลี่ยนบัลลังก์  ถัดจากนั้น  เนื้อเรื่องจะเดินไปตามเส้นทางที่ผู้เขียนผูกไว้จนจบ 

นวนิยายเรื่องนี้  จึงไม่ใช่เรื่องอิงประวัติศาสตร์แบบหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์  โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

เหตุผลที่ตัวละครเอกของผมใช้ แซ่ไป่  เพราะผมชื่นชอบ 'ไป่ฉี'  ขุนพลคนสำคัญของแคว้นฉิน  ในยุคจ้านกั๋วนั่นเอง

ด้วยไมตรีจิต  ไม้ บางรัก 

-------------