ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แปปซิน ฟิคเกอร์
7 ปีผ่านไป
"ช่างรวดเร็วหรือเกิน 7 ปีที่ข้าเห็นเจ้ามาตลอด ต่อแต่นี้ไป ข้าคงไม่ได้เห็นเจ้าแล้ว เรนิน"หญิงชราคิดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย ก่อนจะสลัดความคิดนั้นออกไป เมื่อได้ยินเสียงอันสดใสของเด็กหญิงนามเรนิน
"เรนิน ข้ามีบางอย่างต้องบอกกับเจ้า จงตามข้ามา"หญิงชราพูดกับเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงเงียบสงบ
"ค่ะ แม่เฒ่า"เด็กหญิงตอบแล้วเดินตามหลังหญิงชราไป
ณ กระท่อมท้ายหมู่บ้าน ที่อยู่ของหญิงชรา ผู้ถูกขนานนามว่า "แม่เฒ่า"
"เรนิน นี่คือสิ่งที่ติดตัวเจ้ามา ตอนที่ข้าเจอเจ้า"หญิงชราพูดแล้วยื่นสิ่งบางอย่าให้เด็กหญิง
"สร้อย มีชื่อข้าด้วย หมายความว่าอย่างไรกัน แม่เฒ่าคะ ข้าไม่เข้าใจ"เด็กน้อยพูดพึมพำกับตัวเองและถามหญิงชราด้วยเสียงที่ฉงนสงสัยเป็นอย่างมาก
"เจ้าจะรู้ทุกอย่างด้วยตัวของเจ้าเอง"หญิงชราตอบคำถามของเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดิม หากแต่แววตาช่างอ่อนโยน
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกความสนใจของเด็กหญิงไปจากหญิงชรา
"เข้ามา"หญิงชราพูดตอบรับเสียงเคาะประตู
"ท่านแม่เฒ่าครับ เรียกข้ามามีอะไรให้รับใช้ครับ"เสียงเด็กหนุ่มถามหญิงชราเมื่อเปิดประตูเข้ามาในตัวกระท่อม
"ถ้าข้าจำไม่ผิด เจ้าอายุ 14 ใช่ไหม แปปซิน"หญิงชรากล่าวถามคนมาใหม่
"ใช่ครับ"เด็กหนุ่มมาใหม่เป็นเจ้าของใบหน้าอ่อนหวามราวกับใบหน้าของอิสตรี ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม จมูกและปากประกอบกันได้อย่างเข้ารูป ผมสีน้ำตาลเข้มยาวประบ่า เสริมกับใบหน้าทำให้ดูหวานขึ้นจากเดิม
"ข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า"หญิงชราพูดเข้าเรื่องทันที
"ข้ายินดีเสมอครับ ท่านแม่เฒ่า"เด็กหนุ่มตอบอย่างไม่ต้องคิด
"เจ้าจำ เรนินได้หรือไม่ แปปซิน"หญิงชราถามเด็กหนุ่มต่อ
"ข้าย่อมจำนางได้ครับ นางเปรียบดั่งน้องสาวของข้า"เด็กหนุ่มตอบหญิงชรา
"แปปซิน เรนิน ฟังข้าให้ดี ต่อไปนี้ เจ้าทั้งสองต้องไปจากที่นี่ "หญิงชราพูดด้วยเสียงอันเรียบสนิทดังเดิม หากแววตาของนางช่างเศร้าสร้อยนัก
"ท่านแม่เฒ่า ข้าไม่เข้าใจ"เด็กหญิงพูดแทรกทันทีเมื่อมีจังหวะ
"สักวันเจ้าจะรู้เอง ไปเถอะ พวกเจ้าต้องไปกันพรุ่งนี้แล้ว ไปเก็บของให้เสร็จซะ"หญิงชรากล่าวไล่ให้ทั้งคู่ไปเตรียมตัว
ในความคิดของเด็กหญิง เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย เธอเข้าใจแต่เพียงว่าเธอต้องไปจากที่นี่ ที่ๆเธออยู่มากับหญิงชราคนหนึ่งถึง 7 ปี
"ช่างรวดเร็วหรือเกิน 7 ปีที่ข้าเห็นเจ้ามาตลอด ต่อแต่นี้ไป ข้าคงไม่ได้เห็นเจ้าแล้ว เรนิน"หญิงชราคิดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย ก่อนจะสลัดความคิดนั้นออกไป เมื่อได้ยินเสียงอันสดใสของเด็กหญิงนามเรนิน
"เรนิน ข้ามีบางอย่างต้องบอกกับเจ้า จงตามข้ามา"หญิงชราพูดกับเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงเงียบสงบ
"ค่ะ แม่เฒ่า"เด็กหญิงตอบแล้วเดินตามหลังหญิงชราไป
ณ กระท่อมท้ายหมู่บ้าน ที่อยู่ของหญิงชรา ผู้ถูกขนานนามว่า "แม่เฒ่า"
"เรนิน นี่คือสิ่งที่ติดตัวเจ้ามา ตอนที่ข้าเจอเจ้า"หญิงชราพูดแล้วยื่นสิ่งบางอย่าให้เด็กหญิง
"สร้อย มีชื่อข้าด้วย หมายความว่าอย่างไรกัน แม่เฒ่าคะ ข้าไม่เข้าใจ"เด็กน้อยพูดพึมพำกับตัวเองและถามหญิงชราด้วยเสียงที่ฉงนสงสัยเป็นอย่างมาก
"เจ้าจะรู้ทุกอย่างด้วยตัวของเจ้าเอง"หญิงชราตอบคำถามของเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดิม หากแต่แววตาช่างอ่อนโยน
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกความสนใจของเด็กหญิงไปจากหญิงชรา
"เข้ามา"หญิงชราพูดตอบรับเสียงเคาะประตู
"ท่านแม่เฒ่าครับ เรียกข้ามามีอะไรให้รับใช้ครับ"เสียงเด็กหนุ่มถามหญิงชราเมื่อเปิดประตูเข้ามาในตัวกระท่อม
"ถ้าข้าจำไม่ผิด เจ้าอายุ 14 ใช่ไหม แปปซิน"หญิงชรากล่าวถามคนมาใหม่
"ใช่ครับ"เด็กหนุ่มมาใหม่เป็นเจ้าของใบหน้าอ่อนหวามราวกับใบหน้าของอิสตรี ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม จมูกและปากประกอบกันได้อย่างเข้ารูป ผมสีน้ำตาลเข้มยาวประบ่า เสริมกับใบหน้าทำให้ดูหวานขึ้นจากเดิม
"ข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า"หญิงชราพูดเข้าเรื่องทันที
"ข้ายินดีเสมอครับ ท่านแม่เฒ่า"เด็กหนุ่มตอบอย่างไม่ต้องคิด
"เจ้าจำ เรนินได้หรือไม่ แปปซิน"หญิงชราถามเด็กหนุ่มต่อ
"ข้าย่อมจำนางได้ครับ นางเปรียบดั่งน้องสาวของข้า"เด็กหนุ่มตอบหญิงชรา
"แปปซิน เรนิน ฟังข้าให้ดี ต่อไปนี้ เจ้าทั้งสองต้องไปจากที่นี่ "หญิงชราพูดด้วยเสียงอันเรียบสนิทดังเดิม หากแววตาของนางช่างเศร้าสร้อยนัก
"ท่านแม่เฒ่า ข้าไม่เข้าใจ"เด็กหญิงพูดแทรกทันทีเมื่อมีจังหวะ
"สักวันเจ้าจะรู้เอง ไปเถอะ พวกเจ้าต้องไปกันพรุ่งนี้แล้ว ไปเก็บของให้เสร็จซะ"หญิงชรากล่าวไล่ให้ทั้งคู่ไปเตรียมตัว
ในความคิดของเด็กหญิง เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย เธอเข้าใจแต่เพียงว่าเธอต้องไปจากที่นี่ ที่ๆเธออยู่มากับหญิงชราคนหนึ่งถึง 7 ปี
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น