สงครามพิพากษา

ลำดับตอนที่ #2 : เรนิน ไลท์

          เมื่อความมืดมิดของราตรีกาลเข้าแทนที่แสงสว่างแห่งดวงตะวันเปลี่ยนสีสันให้ท้องนภา กลายเป็นเวลาแห่งรัตติกาล ในความมืดมิดที่ดูแสนสงบ กลับมีความรู้สึกบางสิ่งบางอย่างซ่อนเร้นอยู่ในจิตใจของมวลมนุษย์ นั่นคือ ความหวาดกลัว หวาดระแวง ความทุกข์ทรมารใจ และ  ความเครียดแค้น ความเครียดแค้นที่ถูกสั่งสมมาเป็นเวลายาวนาน เมื่อการนองเลือดไม่มีวี่แววว่าจะหยุด ภาพอันน่าสยดสยองต่างๆได้ปรากฏแก่สายตาของเหล่าทหารกล้า และ ประชาชนผู้น่าสงสาร ฉับพลันก็เกิดเสียงร้องโหยหวนดังก้อง
      "อ๊าก" เสียงกรีดร้องของท่านแม่ทัพผู้มีใบหน้าคมคาย ดวงตาสีดำสนิท จมูกโด่งเป็นสัน ปากบางได้รูป ประกอบกับผมสีดำสนิท กำลังบิดเบียวด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ถูกเล่นงานด้วยเวทย์
      "ท่านแม่ทัพ ช่วยท่านแม่ทัพเร็วเข้า ใครก็ได้" เสียงของหญิงสาวดังขึ้นแข่งกับเสียงกรีดร้องของแม่ทัพมิกเกล
      "เมอแคลลี ข้าฝากด้วยนะ" แม่ทัพมิกเกลพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา และ อ่อนโยน กับหญิงสาวเจ้าของใบหน้ากลมมน ดวงตาสีเงินดุจประกายของดวงดาว จมูกเล็กบวกริมฝีบากอิ่มได้รูป ผสมกับผมสีบอล์นทอง ที่ดูเข้ากันได้ดี นาม เมอแคลลี ก่อนจะล้มตัวลง และ หมดสติไป
      "ได้ค่ะท่านแม่ทัพ สักวันเราคงพบกันอีก" หญิงสาวนามเมอแคลลีกล่าวเป็นประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาราวกับเธอต้องการรับรู้ทุกสิ่งเพียงแค่เค้า และ เธอ ก่อนจะอุ้มห่อผ้าที่มีบางสิ่งบางอย่างอยู่ข้างใน แล้ววิ่งหนีหายเข้าไปในความมืด
      "ข้าเชื่อว่าท่านต้องไม่เป็นอะไร ท่านเซนต์มิกเกล" หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง ในขณะทีอุ้มห่อผ้าอยู่ในมือ พร้อมเดินตรงไปตามทางที่ตัดตรงเข้าไปในหมู่บ้านข้างหน้า
      "แอ้" เสียงเด็กทารกดังมาจากในห่อผ้าเรียกความสนใจของหญิงสาว
      "อดทนอีกนิดนะลูกแม่" เมอแคลลีพูดกับเด็กน้อยในห่อผ้า แล้วเดินตามทางเข้าสู่หมู่บ้านต่อไปจนถึงป้ายชื่อของหมู่บ้าน
    'หมู่บ้านมังกร'
 ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
           เมอแคลลีเดินไปเคาะประตูกระท่อมหลังสุดท้าย ก่อนที่จะมีหญิงชราปรากฏกายอยู่หน้าประตู
      "ข้านึกแล้วว่าเจ้าต้องมา เมอแคลลี" หญิงชราพูดด้วยรอยยิ้ม เมื่อเจอหน้าของหญิงสาว
      "ข้ายินดีที่ได้เจอท่าน แต่ในครั้งนี้ ข้ามีเรื่องที่จะขอให้ท่านช่วย" หญิงสาวกล่าวกับหญิงชราด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน 
      "เจ้าหมายถึงเจ้านั่นรึเปล่าละ" หญิงชราถาม
      "ท่านรู้ใจข้าเสมอ" หญิงสาวพูดขึ้นก่อนจะส่งเด็กน้อยให้หญิงชรา
      "ข้ารู้ว่าเจ้ามีธุระต่อ ไปเถอะข้าจะดูแลเจ้าหนูนี่ให้ และเก็บทุกอย่างเป็นความลับ เจ้าสบายใจเถิด" หญิงชราพูด
      "ถ้ามีโอกาสเราคงได้พบกันอีก ลาก่อนลูกแม่" เมอแคลลีพูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะหายไปในความมืด
           หญิงชรามองดูหน้าเด็กน้อย  ดวงตากลมโตสดใสแสดงถึงความไร้เรียงสาสีทับทิม แก้มยุ้ยน่ารักน่าหยิก จมูกนิด ปากหน่อย ประกอบกันได้ดี ก่อนจะสะดุดตากับสิ่งที่ติดตัวเด็กน้อยมา 'สร้อยแบบนี้ หรือว่าจะเป็นเจ้า' หญิงชราคิดในใจ เมื่อพลิกดูอีกด้านของสร้อยก็พบกับอักษรโบราณสลักไว้ว่า "เรนิน ไลท์"  'ใช่แล้วเจ้าคือผู้ถูกเลือก' หญิงชราคิด
      "เฮะ"เสียงเด็กน้อยนามเรนินดังขึ้นเรียกร้องความสนใจ
      "จ้า ข้ารู้แล้ว เจ้าคงไม่สบายตัวสินะ" หญิงชราพูดกับเด็กน้อย แล้วอุ้มเด็กน้อยเข้าไปในกระท่อมของนาง