คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : สมาชิกร่วมทางคนใหม่
Chapter 5
: สมาชิกร่วมทางคนใหม่
ลมหายใจเหนื่อยอ่อนระบายออกช้าๆ หยาดเหงื่อพราวเต็มใบหน้านวลผ่องเป็นสีแดงระเรื่อหลังการ ‘ออกกำลังกาย’ อย่างหนัก
ไรเด็นน้อยเลียขนทำความสะอาดตัวเองช้าๆ พลางบ่นงึมงำเรื่องกลิ่นคาวเลือดที่ติดตัวมันไม่หายสักที
เสียงร้องโอดครวญของคนห้าสิบคนดังเพียงแผ่วเบา เนื่องจากเกือบทั้งหมดนั้นสลบไปเรียบร้อยแล้ว
โครม!
นายสาวกับสัตว์เลี้ยงตัวน้อยนิ่งงัน ตวัดตาหันขวับไปทางต้นเสียงดังลั่นเหมือนบางอย่างถูกกระแทกเต็มแรง
ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดๆ เอเฟียหมุนแขนขวาเล่นคลายความเมื่อยนิดๆ ไม่ต่างจากเจ้าไรเด็นน้อยที่ผุดลุกขึ้นแล้วเหยียดกายบิดขี้เกียจ ก่อนสองร่างจะเดินเบากริบไปยังบันไดหินอ่อนกลางบ้าน
แอ๊ด...
แต่แล้วเสียงประตูบ้านบานใหญ่ที่ถูกเปิดก็ทำให้หนึ่งคนหนึ่งไรเด็นหยุดชะงักอีกครั้ง
“เฮ้ย! นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!”
เสียงของผู้มาเยือนร้องลั่น เขามองร่างลูกน้องทั้งห้าสิบอย่างตกใจ จนกระทั่งสายตาไปสะดุดที่ร่างบางระหงของหญิงสาวผมแดงกับเสือขาวตัวน้อย ความโกรธก็แล่นเป็นริ้วขึ้นมา
“เจ้า...!!!”
ดวงตาสีนิลเบิกกว้าง เมื่อจู่ๆสาวผมแดงก็มาหยุดที่หน้าเขา ฝักดาบสีดำมะเมื่อมก็ฟาดกระแทกกระพุ้งแก้มเต็มรัก!
ชายผู้เป็นหัวหน้ากองโจรตั้งตัวได้ทันก่อนที่ร่างของเขาจะล้มลง ขาขวาฉากออกไปทรงตัวอย่างรวดเร็วตามสัญชาติญาณการต่อสู้ในตัว แต่นั่นก็เหมือนเป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายอีกครั้ง เมื่อฝักดาบเดิมฟาดเสยปลายคาง เสียงฟันกระทบกันดังลั่นอย่างน่ากลัว ก่อนร่างสูงใหญ่จะล้มโครมไปเบื้องหลังและไม่อาจลุกขึ้นมาได้อีก
เอเฟียเบ้หน้า ยืนยันคำเดิมที่เคยยกย่องเหล่าโจรให้ไรเด็นน้อยฟัง
“กระจอก”
“ท่านพ่อ!!!”
ร่างระหงชะงัก เหลียวหันกลับไปดูร่างบอบบางที่วิ่งพรวดลงมาจากชั้นบนของห้องไปยังร่างที่พึ่งล้มลงด้วยใบหน้าซีดเผือด
“ท่านพ่อคะ...ท่านพ่อ!!”
กลับกลายเป็นเอเฟียที่อ้าปากค้าง ส่วนราชันน้อยก็ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นด้วยความสับสน ได้แต่มองดูริอาที่ลงไปคุกเข่ากับพื้น เขย่าร่างใหญ่แล้วฟุบหน้าลงร้องไห้กับอกราวกับจะขาดใจตาย
“ผู้ชายคนนั้นน่ะนะ...พ่อ...”
เอเฟียหลุดครางด้วยความประหลาดใจและสับสนขั้นรุนแรง หญิงสาวแทบเบิกตากว้างเพ่งมองร่างใหญ่ที่มีหน้าตา...เอ่อ... ดูไม่ได้อย่างแรง ต่างจากริอาโดยสิ้นเชิง
“ฮือ... ท่านพ่อ... ฮือ ท่านต้องไม่เป็นอะไรนะคะ...” เด็กสาวฟูมฟาย ดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเลือดที่ท่วมปากของผู้เป็นพ่ออย่างใจหาย ก่อนดวงตาสีนิลคู่งามจะตวัดขวับไปมองตัวต้นเหตุที่ทำให้พ่อของนางเป็นเช่นนี้
“พี่! พี่ทำอย่างนี้ทำไมคะ!? พี่มีความแค้นอะไรกับท่านพ่อของข้าคะ พี่ถึงทำร้ายท่านพ่อขนาดนี้!”
“อะ...เอ่อ”
เอเฟียเกิดอาการอ้ำอึ้ง นางกระพริบตาปริบๆ มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุขจนต้องยกขึ้นไปเกาหัว
“คือ...เออ! ก็พวกเขาทำร้ายข้า เจ้าก็เห็นกับตาริอา! แล้วพ่อเจ้าก็บอกว่าจะจับตัวข้ามาเป็นเมีย! จะให้ข้ายอมรับหรือไงกัน!”
นางเกือบลืมไปแล้ว... แต่พอริอาถามขึ้น นางถึงนึกเรื่องนี้ออก ไอ้อาการอ้ำอึ้งเมื่อกี้ก็กลายเป็นความขุ่นมัว ยิ่งเห็นหน้าตาอุบาทว์ๆของ ‘พ่อ’ ของริอาอีก หญิงสาวก็แทบอยากจะเดินเข้าไปประทับรอยเท้าไว้ที่หน้าของไอ้เจ้าหัวหน้านี่จนมันไม่กล้าออกไปไหนอีก
เด็กสาวเม้มริมฝีปากแน่น หยาดน้ำตาอาบเอ่อดวงหน้างาม จนทั้งแลดูน่าสงสารและงดงามในเวลาเดียว
นางพูดไม่ออก นั่นก็เพราะว่านางเห็นกับตาเช่นนั้นจริงๆ นางเห็นพ่อสั่งให้คนของเขาจัดการกับพี่เอเฟียกับสัตว์เลี้ยงของพี่เขา แล้วบอกกับนางว่าจะให้พี่เอเฟียมาเป็นแม่ให้กับนาง... แต่นางก็ไม่เห็นด้วย จึงถูกพ่อจับขังไว้ในห้องมาตลอด จนได้ยินเสียงต่อสู้ดังโครมครามที่ชั้นล่าง นางจึงตัดสินใจพังประตูออกมา และก็เห็นพ่อถูกทำร้ายพอดี
“อย่า...โทษเขา...ริอา...”
เด็กสาวหันขวับ มองบิดาที่พยายามพูดออกมาอย่างยากลำบาก
คิ้วจางบางขมวดแน่นราวกับกำลังจะขาดใจตาย แค่นเสียงกระท่อนกระแท่นผ่านริมฝีปากหนาเต่อ
“อย่า ร้อง ไห้ เลย พ่อ ทำ...แบบนี้ เอง... พ่อ... ไม่อยากให้... เจ้าที่ บริสุทธิ์ มารับ...รู้ เรื่อง นี้ ... เลย”
ริอาถอนสะอื้น มือเรียวปาดน้ำตาออกจนสิ้น แต่มันก็ไหลออกมาอีกครั้ง
ดวงตาเขเกเหลือบมองผ่านไหล่บางของลูกสาวไปยังแม่สาวที่เขาคิดจะเอามาเป็นเมียด้วยความรู้สึกปนเป
“สาวน้อย...ข้า รักเจ้า... จริงๆนะ”
เอเฟียหลุดเสียง “แหวะ!” ออกมาด้วยความรังเกียจเต็มขั้น ก่อนส่งค้อนวงใหญ่ไปยังไรเด็นน้อยที่พยายามกลั้นหัวเราะสุดชีวิต
“แต่... ข้า รู้ว่า ... เจ้า ไม่ มีทาง...ยอมแน่ๆ เลย ใช้...วิธี...นั้น” มันสำลักลิ่มเลือดออกมาอีก เรียกเสียงร้องไห้โฮของริอาและทำให้เอเฟียเริ่มสงสัยว่ามันคายเลือดออกมามากมายขนาดนั้นได้อย่างไร
“ข้า ... อยาก จะขอ... เจ้าเป็น ครั้งสุด...ท้าย”
“ไม่ค่ะท่านพ่อ! อย่าพูดว่าเป็นครั้งสุดท้ายเลย!”
มือหนาหยาบใหญ่มีริ้วรอยแผลเป็นอัดแน่นราวกับรอยสักยกขึ้นปรามลูกสาวด้วยอาการสั่นเทิ้ม
มันต้องใกล้ตายเพราะฟันหัก กรามกระเทือนและปากแตกแน่ๆ... เอเฟียถอนใจเฮือก
“อย่า... ห้าม ข้าเลย...ริอา” จมูกบานใหญ่แถมงองุ้มยิ่งขยายใหญ่เข้าไปอีกเมื่อมันพยายามสูดลมหายใจเข้า “ข้า... อยาก ฝาก... ให้ เจ้า ช่วย ดูแล... ริอาแทนข้า... ได้ไหม?”
อ่าว...ไหง มาฝากลูกสาวกับนางซะงั้น...
หญิงสาวกรอกตาเบื่อหน่าย “ให้มาเป็นสายเผื่อว่าเวลาที่เจ้าหายดีจะได้ตามมาล้างแค้นข้าหรือไง?”
มันส่ายหน้าช้าๆ
“ไม่... ใช่ แต่...ข้า รู้ ว่า เจ้า... จะต้องแจ้ง จับ ...พวกข้า”
“เออ ใช่!” เอเฟียร้องอุทานขึ้น รอยยิ้มยินดีเบิกบานใจ “ข้าลืมเรื่องแจ้งจับเจ้าไปแล้วสิ ดีๆ ขอบใจที่เตือนความจำให้ข้า”
หัวหน้าโจรเงียบกริบ มันนิ่งไปพักใหญ่มองดูเอเฟียที่หัวเราะร่า แล้วพูดถึงเงินรางวัลที่นางจะได้จากการแจ้งจับโจร
“เอ่อ ... ท่านพ่อคะ...”
หัวหน้าโจรแกล้งกระแอมเบาๆ ไอแค่กๆต่อ “...เพราะ ฉะนั้น... ข้า เลย อยากฝาก ... ลูกสาว ข้า... จริงๆ แล้ว ...ริอา ไม่ใช่ ลูกแท้ๆของข้า...หรอก ข้าไปเก็บนาง...ได้ที่...ข้างกองขยะ แต่ถูก ชะตา...กับนาง ยิ่งกว่า...เด็กคนไหนๆ…”
เรื่องราวนั้นทำให้ริอาเบิกตากว้าง “มันไม่จริงใช่มั้ยคะ ท่านพ่อ!”
“ไม่...มันเป็น...เรื่อง จริง”
เอเฟียเดินลากขาไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งอยู่ที่มุมห้องและยังคงไม่เปื้อนเลือด เท้าแขนขวาลงกับขาขวาที่ไขว้ทับขาซ้ายแล้วเท้าคาง นี่งฟังเรื่องราวชีวิตที่ยิ่งกว่านิยายน้ำเน่าอย่างอ่อนใจ ไรเด็นน้อยเดินตามนางมา โคลงหน้าบ่นพึมพำว่า “เวรก๊ำ เวรกรรม...”
หัวหน้าโจรกุมมือลูกสาวแน่น ดวงตาที่วาวขึ้นด้วยหยาดน้ำตาสบกับดวงตาสีนิลไว้ไม่กระพริบ
“ข้า... ขอโทษ... ที่โกหก...เจ้า มา... ตลอด... แต่ ข้ารักเจ้า...ลูกสาว...ของข้า ยิ่ง...กว่า ผู้ใด... และจะรัก ตลอดไป...แม้ ว่า เจ้าจะเกลียด...ข้าก็ตาม...”
ท้ายประโยคมันก็สำลักเลือดอีกระลอก ริอาก็ยิ่งตื่นตระหนก สะบัดหน้าแรงจนเรือนผมหนานุ่มกระจาย
“ไม่ค่ะ! ข้าไม่มีทางเกลียดท่านแน่ๆ สำหรับข้าแล้ว ท่านเป็นยิ่งกว่าพ่อแท้ๆของข้า ข้าจะรักท่านตลอดไป ข้าสาบาน...ข้าสาบาน...”
รอยยิ้มอ่อนแรงค่อยๆปรากฏบนใบหน้าเหลี่ยมจัดไม่ได้รูป ก่อนดวงตาจะค่อยๆเบือนไปยังเอเฟียที่อ้าปากหาวหวอดอย่างไม่เกรงใจบทโศกของสองพ่อลูก
“เพราะฉะนั้น... ข้า ฝาก... ดูแล ลูกสาว ของข้า ด้วยได้มั้ย?”
เอเฟียหันหน้ากลับไปหาหัวหน้าโจรด้วยดวงตาที่ปรือจนใกล้ปิดด้วยความง่วงงุน “นั่นก็แล้วแต่ว่าริอาอยากไปด้วยมั้ย?”
“ข้าไม่ไปค่ะ! ข้าจะอยู่กับท่านพ่อ!!” เด็กสาวยืนยันเสียงแข็ง แทรกการสนทนา
เอเฟียยักไหล่ไม่ใส่ใจ ผุดลุกขึ้นแล้วใช้เท้าเขี่ยราชันน้อยที่ขดตัวหลับสบาย “นางไม่ไป เพราะฉะนั้นหมดเรื่องของข้าล่ะ จะไปแจ้งจับแล้วขึ้นเงินรางวัล ขอให้เจ้าสองพ่อลูกโชคดีละกัน”
“เดี๋ยว!!!”
เสียงตวาดลั่นนั้นยิ่งกว่าพลังเสียงของคนธรรมดาเสียอีก เอเฟียชักสีหน้าเมื่อถูกตวาดใส่ มือเรียวดึงดาบออกจากฝักแล้วเดินย่างสามขุมเข้าไปหาคนเจ็บ “ท่าทางยังสบายดีนี่ ถึงได้กล้าขึ้นเสียงกับข้าน่ะ...”
ดวงตาริบหรี่เบิกกว้าง ปากก็แทบลนลานร้องไม่ทัน “เดี๋ยวๆๆๆ ข้าขอโทษๆ จะไม่ตวาดใส่เจ้าอีกแล้ว อย่าพึ่งทำข้าเลย”
คิ้วเรียวเลิกสูง มองคนที่เคยใกล้ตายพูดปร๋ออย่างหมั่นไส้
“ท่านพ่อพูดชัดแล้ว!?”
อีกครั้งที่ริอาร้องขัด หัวหน้าโจรนิรนามหน้าถอดสี ก่อนรีบกระแอมให้เสียงแหบแห้งโดยเร็ว
“มะ...ไม่ ลูกรัก... เจ้า หูฝาด...”
ใครจะเชื่อวะ แก้ตัวน้ำขุ่นๆ... สาวผมแดงนึกในใจ
“ค่ะๆ ข้าคงหูฝาด ท่านพ่อไม่มีทางใช้เสียงขนาดนั้นได้หรอกค่ะ ในเมื่อท่านเจ็บขนาดนี้”
เอเฟียทำหน้าประหลาด มองริอาแม่สาวน้อยที่ โค ตะ ระ ซื่อบริสุทธิ์ด้วยความรู้สึกสับสน... ไอ้โจรนี่มันสอนนางมายังไงเนี่ย??
“ดีแล้วๆ...” หัวหน้าโจรแค่นเสียง กระตุกบีบมือเล็กแน่น “เจ้า...จงไปอยู่ กับ...เขา พ่อเชื่อว่า...เขา...จะดูแล เจ้าได้...อึก!...พ่อ... พ่อ คง ไม่ ไหว แล้ว...สาวน้อย...ฝาก ดูแล ลูกสาว...ของ...ข้า...ด้วย.........”
และวินาทีนั้น ดวงตาเล็กก็ปิดสนิท ศีรษะที่เคยผงกขึ้นก็ตกลงกระแทกพื้นดังโป๊ก และเอเฟียก็ลอบเห็นสีหน้าเจ็บปวดนิดหนึ่งก่อนมันจะหายไปโดยเร็ว... เล่นละครเก่งจริง จริ๊ง...
แต่ริอาคงไม่เห็น...
เด็กสาวซุกหน้ากับอ้อมอกบิดาต่างสายเลือด ร้องไห้แทบขาดใจตายตามไปอีกคน
“ท่านพ่อ... ท่านพ่อ... ท่านอย่าทิ้งข้าไปนะคะ...”
เอเฟียแบะปากบอกเด็กสาวไปด้วยความสงสารกึ่งสมเพช “ไม่ตายหรอก แค่สลบ” แล้วก็อดเตะแรงๆเข้าไปหน้าแข้งของหัวหน้าโจรสองสามทีไม่ได้กับความกะล่อนของมัน...ทุเรศชะมัด!
ริอาค่อยๆเงยหน้าที่ชุ่มด้วยหยาดน้ำตาขึ้น เลื่อนไปแนบหูที่ตรงหัวใจแล้วผ่อนลมหายใจหนักๆออกมาอย่างโล่งอก
“จะไปยัง ข้าจะไปแล้ว?”
เด็กสาวตวัดตาหันขวับ สีหน้าโกรธแค้นพี่สาวผมแดงที่นางเคยไว้ใจอย่างยิ่ง
“ข้าจะไม่ไปกับพี่เด็ดขาดค่ะ! พี่ทำให้ท่านพ่อเป็นแบบนี้ ข้าจะไม่มีวันอภัยให้พี่!”
“งั้นก็ตามใจเจ้า” ไหล่บางไหวหน่อยๆ เดินทอดน่องไปยังประตูช้าๆ “แต่เจ้าคงไม่รู้หรอกทั้ง ว่าลูกสาวของโจรที่ถูกจับน่ะจะมีชะตากรรมยังไง พวกนั้นน่ะบอกว่าตายยังจะมีความสุขกว่าเสียอีก แต่ก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ตาย”
ริอามองตามร่างระหงที่ก้าวเดินจากไปไกลขึ้นทุกทีอย่างเริ่มหวาดระแวง
“พวกนางน่ะจะถูกขายเป็นทาส ไม่ก็นางบริการ วันๆถ้าไม่ถูกทุบตีก็ต้องทำงานหนักยิ่งกว่าทาส เพราะเป็นลูกโจรไงล่ะ”
ไรเด็นน้อยเหลียวไปมองเบื้องหลัง เห็นเด็กสาวที่เริ่มตัวสั่นก็เงยหน้ากระซิบบอกเอเฟีย “เริ่มกลัวแล้ว”
สาวผมแดงกระตุกยิ้มมุมปาก “ดีสิ” นางกระซิบตอบ ก่อนขึ้นเสียงให้ดังกว่าเดิมให้ได้ยินไปถึงเด็กสาวด้านหลัง
“บางทีอาจต้องถูกตัดแขนตัดขาหรือควักลูกตาเพื่อให้หนีไปไหนไม่ได้ ไม่ก็อาจจะถูกส่งไปต่างอาณาจักรที่ที่คนกินเนื้อคนด้วยกันเอง...แต่ถ้าลูกสาวโจรมีคนที่ปกป้องได้ พวกนางก็จะไม่ตกอยู่ในสภาวะเช่นนั้นแน่ๆ ถ้าหากว่าพวกเขาปราณี...”
“จะ...จริง...หรอคะ...?”
แว่วเสียงตะโกนไล่หลังมา เอเฟียโบกมือไหว
“จะโกหกทำไมกัน ข้าสงสารเจ้าหรอกนะ ถึงได้บอกน่ะ”
“งั้น ถ้าข้าตามพี่ไปด้วย... พี่ เอ่อ... พี่จะ...ปกป้องข้าไหม?”
มือขวายกสูงขึ้น ชี้ปลายดาบขึ้นสู่ฟ้าโบกดาบไหวๆ
“ถ้าเจ้าไม่ทำตัวมีปัญหาหรือดื้อกับข้าล่ะก็ ข้าก็จะดูแลเจ้าให้ก็ได้”
“งะ...งั้น ข้าขอเวลา 5 นาทีค่ะ ข้าจะรีบไปเก็บของเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!”
เอเฟียและไรเด็นน้อยหยุดฝีเท้า หันกลับไปมองร่างบางที่วิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็วแล้วยิ้มกว้าง ก่อนหลุดเสียงหัวเราะก๊ากมาด้วยความขบขันเต็มที่
“แม่หนูริอานี่หลอกง่ายชะมัด ฮ่าฮ่าฮ่า!!”
แม้แต่ไรเด็นน้อยที่มักจะสงสารคนอื่นที่ไม่ใช่เอเฟียยังห้ามใจไม่ไหว
เอเฟียทุบกำปั้นลงในอากาศอย่างสุดทน หัวเราะจนตัวงอ
“ช่ายๆๆๆ ข้าว่าต่อไปเรามีเรื่องสนุกๆทำกันทุกวันแน่เลย ไอ้เตี้ย ฮ่าฮ่าฮ่า!! แม่หนูนั่นหลอกง่ายเป็นบ้า ชื่อคนง่ายสุดๆ น่ารักเป็นบ้า!”
ดวงตาสีอำพันเบิกขึ้นเล็กน้อย
“นั่นไง เจ้าชอบผู้หญิงจริงๆด้วย ยายบ้าพลัง ก๊ากกกก!!!”
รอยยิ้มกว้างค้าง ก่อนมะเหงกเล็กแต่ทรงพลังจะถูกง้างขึ้นในอากาศ
“หนอย! เจ้าคงได้ยินมั้ย ที่เขาบอกว่า ‘ปลาหมอตายเพราะปาก’ น่ะ แล้วเจ้าจะได้รู้แน่ๆว่า ไรเด็นตายเพราะปากเป็นยังไง เฮ้ย! อย่าหนีเซ่!!”
“จะอยู่ให้โง่หรือไงเล่า!!”
ราชันตัวน้อยหันมาแลบลิ้นใส่ ตะโกนใส่เอเฟียที่ออกวิ่งไล่มา รวมถึงเด็กสาวนามริอาที่เบิกตากว้างเมื่อได้ยินมันพูดได้ ก่อนจะรีบออกวิ่งไล่ตามมัน และเอเฟียที่วิ่งห่างออกมาเรื่อยๆ
“รอข้าด้วยค่ะ! พี่เอเฟีย เสือน้อย รอข้าด้วยย~”
และนับตั้งแต่วันนั้น การเดินทางของหนึ่งคนหนึ่งไรเด็นก็มีสมาชิกเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง…สาวน้อยผู้ใสซื่อยิ่งกว่าผ้าสะอาดพึ่งทอเสร็จ...
สาวน้อยผู้จะกลายเป็นของเล่นของเอเฟีย...
ริอาผู้น่าสงสาร...
>>>>> ขออภัยที่ลงช้าน้า ><
พอดีไม่ว่างเลย มัวแต่ทำงาน เอาล่ะ ขอให้สนุกกับการอ่านจ้า มีข้อตำหนิติติงอาราย ว่ามาได้เลย ^^
ความคิดเห็น