คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : EIGHT
กลางดึกของวันเดียวกันเหล่ารุ่นพี่ปีหนึ่งได้ลากน้องปีสามเข้ามาในหอยามวิกาล เพียงเพื่อเล่นคกคุริซัง
คกคุริซัง เชื่อกันว่าเป็นการละเล่นเพื่ออัญเชิญวิญญาณลงมาสิงในเหรียญ โดยมีจุดประสงค์เพื่อสอบถามเรื่องราวต่าง ๆ
วิธีการเล่นคือผู้เล่นจะต้องเตรียมกระดาษ 1 แผ่น และเขียนตัวอักษรฮิรางานะ ตัวเลข ประตูโทริอิ ทางเข้า ทางออก และคำตอบคือ ใช่ กับ ไม่ใช่
“เมงุมิคะ บอกให้พวกเขากลับห้องเถอะค่ะ มันอันตรายนะ !!” โมโมะเขย่าตัวเด็กหนุ่มด้วยความแรงเต็มที่ ขนาดตัวเธอยังกลัว ทำไมต้องหาเล่นอะไรพิเรนทร์แบบนี้
“เคยเล่นเหรอ”
“ก็ไม่เชิงหรอก รู้แค่ว่ามันน่ากลัวแถมยัง..แง น่ากลัวค่ะ”
“รุ่นพี่มากิ ผมว่าเราอย่าเล่นเลย”
“อะไรก๊านน นายกลัวงั้นสิ”
“ผมเปล่า แต่ยัยนี้ต่างหาก” ว่าแล้วก็ชี้ไปข้างตัว มากิหัวเราะหึ ๆ เพราะสิ่งที่เธอต้องการคือ โมโมะ
“พี่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่นะคะ”
มากิกางแผ่นกระดาษพร้อมเหรียญสิบเยนบอกให้เล่าเพื่อนฝูงว่านิ้วลงไป รวมถึงเมงุมิ
โมโมะรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แม้จะห้ามจนจะล้มของทุกอย่างในห้อง แต่ถึงยังไงคกคุริซังก็ไม่ควรถามเรื่องส่วนตัวอย่างเช่น เป็นใครหรือเกี่ยวกับความตาย
ถึงจะรู้ดี พวกนั้นก็ตั้งใจจะถามชัดเจน !!
เริ่มจากคำถามซอฟต์ ๆ และหนักขึ้นตามลำดับ ทั้งยูตะ ทั้งอินุมากิกลืนน้ำลายดังอึก ส่วนเมงุมิแอบเหงื่อตก
เหรียญสิบเยนก็เลื่อนตามคำตอบ โดยที่คุณรุ่นพี่ทั้งหลายก็นึกว่าเป็นโมโมะกันทั้งนั้น แต่ความจริง..เธอนั่งจิกไหล่ยูตะอยู่ต่างหาก
“รุ่นพี่..มีไรจะบอกล่ะ”
“อะไร ? ถึงตานายแล้วนะ”
“ยัยนั้น..เกาะไหล่รุ่นพี่อคคตสึอยู่”
“ส่วนนั้น..ก็ไม่รู้ครับ”
….
ไงนะ ?? ไม่ใช่เหรอ..วิ่งดิรอไรล่ะ
“เอ้า อย่าทิ้งเหรียญไว้สิคะ !! มากิ ยูตะคุง นี่ !”
✿ ✿ ✿
ช่วงเช้าของอีกวันขอบตาแต่ละคนดำยิ่งกว่าแพนด้า ไม่นับแพนด้ากับยูตะคุงที่ดำอยู่แล้วน่ะนะ
“เป็นความรู้สึกที่น่ากลัวจริง ๆ” มากิว่าพลางฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“ครับ น่ากลัว”
“ชาเกะ”
เกิดไรขึ้นกับเมื่อคืนกันน่ะ..
ขอให้เมงุมิเล่าแล้วก็ไม่ยอม เขียนใส่กระดาษด้วยตัวหนังสือยึกยักก็ไม่มีใครอ่านออก โมโมะเครียด
“เออ เมงุมิจะอยู่ถึงวันไหน”
“ไม่รู้สิครับ กลับพรุ่งนี้แล้วก็มาอีกทีวันที่แปด”
“มาทำไมอะ เทศกาลดอกไม้ไฟอะนะ”
“ครับ รุ่นพี่เซ็นอิงช่วยลุกขึ้นแล้วไปฝึกกันเถอะ” มากิลุกขึ้นพร้อมเอาไม้พลองฟาดหัวรุ่นน้อง เมื่อเขาเรียกนามสกุลตะโกนใส่ดัง ๆ ว่า ‘อย่าเรียกนามสกุล’
ปากกาน้ำเงินบนโต๊ะหินอ่อนขยับไปเรื่อย ๆ มีความสั่นเกร็งอยู่มือเต็มที่ราวกับว่าคนเขียนคือเด็กน้อยอายุสองสามขวบ
“พยายามจะสิ่ออะไรหรือเปล่านะ” ยูตะจับคาง
“ซูจิโกะ..”
‘ก็..แค่เหงา’
‘นอกจากเมงุมิแล้วก็ไม่มีใครคุยด้วยแล้ว’
ยูตะอ่านประโยคที่มีเพียงตัวฮิรางานะ แค่ตัวพื้นฐานยังยึกยือขนาดนี้ ถ้าเป็นตัวคันจิจะขนาดไหน
จึ้ก ๆ ๆ ๆ
รู้สึกถึงอะไรเย็น ๆ ที่แก้ม..คงไม่ใช่ว่า
“เมงุมิคุง เฮลมีพลีส..”
“ไม่เอาหน่าเตง เค้าไม่ทำไรเตงหร๊อกก” เธอพูดหยอกล้อพลางฉีกรอยยิ้มแสนเป็นมิตร(มิจฉาชีพ!?)
ถ้าให้เลือกระหว่างเมงุมิกับยูตะล่ะก็
อย่าให้ฉันเลือกเลยค่ะ
อยากเก็บไว้ทั้งคู่ ฮือ
- To Be Continued
TALK
น่าจะเป็นตอนที่..ตันนิดหน่อย
บอกณ จุดๆนี้ว่าเรื่องนี้มีทั้งหมด10ตอน แล้วก็ตอนพิเศษอีก3-4ตอน ไรท์ไม่ได้กะให้เรื่องนี้ยาวอยู่แล้ว..
(เพราะในหัวไรท์มีพล็อตเรื่องนี้อีก2เรื่อง :} )
ความคิดเห็น