คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : SEVEN
เมื่อเข้าสู่ต้นเดือนกรกฎาคม ฤดูฝนก็จะจบลง หรือไม่ก็ค่อย ๆ ซาลง อุณหภูมิและความชื้นเพิ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มเข้าสู่ฤดูร้อนอย่างเต็มตัว
ขนาดคนต้องใส่แขนสั้นหรือแขนกุดกันนั้น ผีเองก็ต้องการความหนาวเย็นนะ เพราะงั้นเอาฤดูหนาวกลับมาทีเถอะ!
“เมงุมิคุงช่วงนี้ไม่ได้เจอกับพวกรุ่นพี่เลยสินะครับ”
“ก็คุณไม่ยอมพาไปผมคงได้เจอแหละ”
เมงุมิพูดพลางตักน้ำแข็งใสเข้าปาก รุ่นพี่ที่ว่าคือ นักเรียนจากโรงเรียนเฉพาะทางไสยเวทย์ ซาโตรุมักให้ลูกศิษย์คนโปรดไปฝึกการใช้อาคมและอาวุธอยู่บ่อยครั้ง เมื่อขึ้นม.ปลายจะได้ไม่มีปัญหา
“งั้นก็ไปวันนี้กันเถอะครับ ผมนัดกับพวกยูตะไว้แล้วล่ะ”
“หา แล้วพึ่งมาบอกเอ้าป่านนี้” เด็กหนุ่มถอนหายใจ ได้ยินเสียงแว่วจากวิญญาณสาว ‘ไปด้วย ๆ’
เมงุมิปวดหัวครับ
นั่งรถจากทางเข้าเมืองโตเกียวโดยมีคนขับรถจัดการให้ทุกอย่าง วิวข้างทางเปลี่ยนจากตึกราบ้านช่องไปธรรมชาติต่างๆ ต้นไม้ แม่น้ำลำคลองและเริ่มลับตาผู้คน
“โห่ ต้องอยู่ไกลขนาดนี้เลย” มือเย็นเกาะหน้าต่างรถ
“ยังไงซะ ภายนอกก็เป็นเพียงโรงเรียนสอนศาสนานี่นะ”
“งั้นเมงุมิเห็นวิญญาณอย่างอื่นด้วยเหรอคะ”
“อืม ก็อย่างพวกคำสาป แต่วิญญาณมีแค่เธอ”
“..เอ๊ะ—ดีใจจังเลยค่ะ น้องเมเห็นพี่คนเดียว”
“แสดงว่าอยู่ในสายตาตลอดเวลาเลยใช่ม้า~” เมงุมิทำท่ากดวางสายและเก็บโทรศัพท์ลง เมินเสียงโวยวายจากวิญญาณสาว
✿ ✿ ✿
เมื่อมาถึงเขาก็เตรียมตัวสำหรับการฝึก โดยมีรุ่นพี่เซ็นอิง มากิค่อยช่วยเหลือ
“อ้าว เมงุมิมาเร็วดีนิ” เด็กสาวอายุกับเขาเพียงหนึ่งปีโยนไม้พลองมาให้ตั้งท่าโจมตี
ส่วนโมโมะมีหน้าที่ยืนดูและให้กำลังใจอย่างไม่อาย ยกเว้นว่า มีคนน่าสนใจสำหรับเธออีกคน
หรือสเปคคือคนผมดำจริง ๆด้วย
แถมให้ความรู้สึกคล้ายเมงุมิอยู่บ้าง ยกเว้นว่าเขามีบางสิ่งตามตัวไม่ห่างและดูหงิมเป็นบ้า
“ชื่อไรอะเตง” เธอถามโดยที่ไม่สนว่าเขาได้ยินหรือไม่ ยูตะลูบแขนตัวเองอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนจนอินุมากิ โทเกะถามด้วยภาษาข้าวปั้น
“คอมบุ ?”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่—”
พลันมีมือขนาดใหญ่พร้อมตะปบตัวเธอจนต้องรีบถอยออกมา เมงุมิหยุดมือและหันไปมองอย่างรวดเร็ว
วิญญาณคำสาประดับพิเศษแถมยังอาฆาตโผล่ออกมาจากห้วงมิติพร้อมทำลายบางสิ่ง ยูตะปรามอย่างอ่อนนุ่มถึงไม่รู้ว่าหล่อนเป็นอะไรก็ตาม
“ริกะจัง เป็นอะไรครับ”
“ยูตะ ยัยนี่..กำลังจ้องนาย” ว่าแล้วก็ชี้ยังจุดๆหนึ่งที่ว่างเปล่า
“เดี๋ยวไม่มีใครเลยนะริกะจัง”
“ยูตะไม่เห็นเหรอ มันก็ยืนอยู่ตรงนั้น”
ซาโตรุยืนกั้นระหว่างคำสาปกับวิญญาณปกติ โมโมะถอยหลังเล็กน้อย ในหัวมีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด
ยัยนี่..ริกะจัง..แล้วนั้นตัวอะไร..??
“แหม หึงให้มันน้อยๆหน่อยสิครับ กลับไปซะ”
“เป็นไรใช่มั้ยคุณผี”
ฮะ..สรุปแกเห็นแต่เมินตลอดเลยสิ..ไอคนหัวหงอก
“น้องเม ช่วยอธิบายหน่อยสิคะ !!”
“ฉันก็ไม่รู้เรื่องเยอะหรอกนะ ค่อยไปถามกับรุ่นพี่ให้นะเพราะงั้นตอนนี้ช่วยเลิกเกาะไหล่ฉันสักที”
“พูดยาวขนาดนี้ช่วยดูรอบข้างด้วยค่ะ”
…
กลายเป็นจุดรวมสายตาอีกครั้ง มากิชี้ไม้พลองมายังใบหน้าเด็กหนุ่มถามด้วยคำถาม
“นายคุยกับใครน่ะ”
“เอิ่ม อากาศครับ”
“คุยกับอากาศบ้านนายสิ เห็นฉันโง่หรือไง”
เวรกรรม ลืมตัวนี่สิ
“เล่าๆไปเถอะค่ะ ได้ยินกันตั้งขนาดนี้” โมโมะเผยยิ้มบางยกมือเสยเรือนผมสีกุหลาบ เงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์
เธอไม่ได้ร้องไห้เพราะความเสียใจแต่เป็น
ตอนเจ้าหงอกมากันไว้นิ้วเผลอจิ้มตาตัวเอง
หยอก ๆ เป็นเพราะดีใจต่างหากที่คนรับรู้ถึงตัวเธอ
✿ ✿ ✿
“นายโดนผีตาม ?? ตั้งแต่ปิดเทอมฤดูหนาว ??” มากิทวนสิ่งที่รุ่นน้องเล่าด้วยความไม่เชื่อ หล่อนไม่ได้มีพลังไสยเวทย์จึงมองไม่เห็นพวกคำสาปจนต้องใส่แว่นแบบพิเศษ
“แล้วพวกนายเห็นมั้ย” หันถามพวกเพื่อน
“ไม่เลยครับ” ยูตะส่ายหน้า
“โอกากะ”
“ขนาดฉันที่เป็นจูไคยังสัมผัสไม่ได้” แพนด้าจับคางอย่างครุ่นคิด
“แล้วตอนนี้ยัยนั่นทำอะไรอยู่”
“ก็ลูบ ๆ ขนรุ่นพี่แพนด้ากับมองรุ่นพี่อคคตสึ”
ยูตะเงียบไปยกแขนขึ้นมาเหมือนกับว่าตัวเองเป็นคนผิดยังไงยังงั้น
“ขอโทษนะครับ”
“เตงไม่ผิดอะไรสักหน่อย เค้าเข้าใจ”
“เสียงหวานเชียวนะ..” เมงุมิกล่าวด้วยน้ำเสียงเหี้ยม ๆ
“แล้วมีวิธีสื่อสารอย่างอื่นหรือเปล่าครับ พวกเราอาจจะช่วยได้”
“ผมก็ไม่รู้” แต่มากิกลับคิดวิธีดี ๆ ได้ซะงั้น
“หึหึหึ เราก็มาเล่นคกคุริซังกันเถอะ !”
หาเล่นอีกแล้วครับ
- To be continued
TALK
ทำไมพี่มากิชอบหาเล่นอะ แต่งไปกลัวไปนะเนี่ย !
ความคิดเห็น