คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : SIX
วันที่หกเดือนหก ฝนก็ยังคงตกอย่างต่อเนื่องจนน้ำแทบจะท่วมกรุงโตเกียว เมงุมินั่งๆนอนๆในห้องนอนเพิ่มเติมวิญญาณสาวเกาะหน้าต่างมองละอองฝน นิ้วเย็นๆวาดรูปเล่น เขาอาการดีขึ้นมาสองวันเต็ม แต่ไอภาพที่โดนอำกับเสียงดังของสึมิกิยังคงติดตาเสมอ
“วาดอะไรอยู่” เมงุมิเคลื่อนตัวเข้าใกล้ มองสิ่งที่โมโมะกำลังวาด
เขาอ่อนโยนขึ้นหรือเปล่านะ ?
ทิ้งตัวพิงกับแผ่นหลังเล็กแต่ต้องทะลุผ่านไปเพราะสถานะร่างกายไม่เหมือนกัน
โป๊ก !
“มะ..เมงุมิ เจ็บมั้ยคะนั่น” โมโมะเปลี่ยนท่าพยุงกายหนาให้ขึ้นมา ดวงตาคนละสีจ้องมองกันสุดท้ายเธอก็เบี่ยงหน้าก่อนใคร
“ทำไมฉันถึงสัมผัสเธอไม่ได้ล่ะ”
“หื้ม ? ถามอะไรแบบนั้น” เธอหันไปมองเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มนวล เมงุมิรู้สึกถึงความเย็นยิ่งกว่าอากาศติดลบจนเขาต้องหลีกหนี
“มันขี้โกง เธอจะทำอะไรฉันก็ได้แต่ฉันไม่”
“ยังไม่หายดีหรือเปล่านะถึงได้พูดอะไรน่าอายแบบนี้”
ก็สงสัยจริงๆนะว่า เขาสัมผัสเธอไม่ได้
“ไมน้องงอแงงี้อะ พี่สาวทนไม่ไหวขึ้นมานะ”
“มันจะทำไม”
“อุ้ย..เข้มขึ้นเป็นกาแฟเชียว” เธอกระแอมไอก่อนจางหายเป็นธาตุอากาศอยู่นอกบ้านแทน
✿ ✿ ✿
วันที่ยี่สิบแปด เดือนหก
“เมงุมิ๊นน อยากกินพาร์เฟ่ได้มั้ยคะ” โมโมะเกาะโต๊ะนักเรียนของเมงุมิในขณะที่เขากำลังเรียนคาบภาษาญี่ปุ่น
เด็กหนุ่มเขียนบนสมุดว่า ‘ไม่’
“ได้ไงอะ !? วันนี้เป็นวันพาร์เฟ่เชียวนะ”
วันนี้ในปี 1950 Hideo Fujimoto นักเบสบอลมืออาชีพ ตำแหน่งพิชเชอร์ ได้ทำเกมส์ได้สมบูรณ์แบบเป็นครั้งแรก ซึ่งในภาษาฝั่งเศส Parfait มีความหมายว่า ความสมบูรณ์ จึงใช้วันนี้เป็นวันแห่ง ไอศครีมพาร์เฟ ที่เต็มไปด้วยผลไม้ของหวานและอื่น ๆ ตบแต่งความอร่อยได้อย่างสมบูรณ์แบบ (Cr.Photo: kinenbi.rdy.jp)
(เว็บไซต์ : https://www.marumura.com/japan-special-days-june/ )
‘ไร้สาระ’
“มันไม่ไร้สาระเสียหน่อย อีกอย่างถือว่าพาพี่สาวไปเที่ยวๆ”
เมงุมิถอนหายใจเขียนลงกระดาษอีกครั้ง ‘ก็ได้’
“พาร์เฟ่ พาร์เฟ๊~” วิญญาณสาวฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ส่วนอีกคนก็ทำหน้าบูดๆเบี้ยวๆ สึมิกิเดินตามไม่ห่างพร้อมกับขนแขนลุกชูลัน
“ทำไมจู่ๆอยากกินพาร์เฟ่ขึ้นมาล่ะ”
“แม่นั่นอยากกินต่างหาก” เมงุมิชี้ความว่างเปล่า คนเป็นพี่พยักหน้า
“คุณผีนี่เอง”
“ไม่ใช่คุณผีนะ โมโมะต่างหาก”
“พูดไปเธอก็ไม่ได้ยินหรอก”
“ฮะ ๆ ๆ นั่นสินะคะ”
สองคน หนึ่งวิญญาณมาถึงร้านคาเฟ่แห่งหนึ่งขึ้นชื่อเรื่องพาร์เฟ่ พนักงานต้อนรับเป็นอย่างดีทุกอย่างยกเว้นว่า
“มากันสามท่านสินะคะ เชิญค่ะ”
เอาจริงดิ !
เมงุมิคิดแล้วกุมขมับ คนเป็นพี่สาวยกเมนูขึ้นมาพร้อมมือสั่น ๆ ของเจ้าหล่อน ส่วนเจ้าตัวการก็มองไปน้ำลายไหลไป
“เอาอันไหน”
“ผลไม้รวมกับสตรอว์เบอร์รี่ค่ะ”
“แล้ว..จะกินยังไง…”
“ลืมนึกเรื่องนี้ไปเลยล่ะคะ…”
“เวรกรรม” แล้วก็ได้รับกลับบ้านไปสองถ้วยเพราะกินที่ร้านไม่ได้ (คนปกติตกใจตาย)
แกร๊ก—
“อ้าวกลับมาแล้วเบ๋อออ”
“มาทำไม(วะ)ครับ”
“วันพาร์เฟ่ยังไงล่าาา ผมเลยซื้อมาเผื่อ”
“กินมาแล้วครับ”
“ได้ไง !?”
ซาโตรุร้อง แว่นตาดำตกลงมาหนึ่งเซนติเมตรจากเดิม ลูกศิษย์คนนี้กินของหวาน..แถมยังซื้อกลับมาอีกหรือว่าจะเป็นห่วงอาจารย์คนนี้ว่า งานยุ่งจนไม่มีเวลาซื้อ
เมงุมิคุงโตขึ้นแล้วสินะ
“ถึงจะไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ แต่นี่ไม่ใช่ของคุณ(โว้ย)ครับ”
“อาเร๊ะ—ไม่ใช่ของผม”
“เออ ไม่ใช่”
เมงุมิเดินขึ้นห้องโดยมีเสียงโวยวายเป็นพิ้นหลัง
-To be continued
TALK
หาแกงอีกละ สนุกดีเนอะ ขอยาดหัวเราะดังๆ
ความคิดเห็น