คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : TWO
โมโมะทำทุกอย่างตามชีวิตประวันดั่งเธอมีชีวิตอยู่ แม้บางอย่างมันไม่ควรทำ อย่างเช่น ทำอาหารหรือทำความสะอาดบ้าน มิฉะนั้น สึมิกิได้ตกใจสุดแน่
“เบื่อจังโว้ย” เธอเริ่มโวยวายเล็กน้อยแม้จะเสียงดังแค่ไหนคนธรรมดาก็ไม่รู้ถึงการมีตัวตนของวิญญาณเสียหน่อย
“เฮ้อ ออกไปสักแป๊ปคงไม่เป็นไร” เธอบ่นกับตัวเองพลางลอยตัวทะลุประตูบ้านสู่ด้านนอก สิ่ง แวดล้อมแสนสดใส โมโมะขมวดคิ้วลงน้อยจากแสงอาทิตย์และคิดสถานที่ที่อยากไปรู้ตัวอีกทีก็มายืนเท้าไม่แตะพื้นหน้าโรงเรียนมัธยมต้นแห่งหนึ่งในจังหวัดไซตามะ
วิญญาณสาวลอยตัวผ่านตามทางเดิน นักเรียนที่สัมผัสเกี่ยวกับเรื่องลี้ลับก็ขนลุกกันบ้าง สะดุ้งกันบ้าง อาจารย์ที่มองเห็นก็เหงื่อตกกันหมด
อะไร ! เธอมาในสภาพน่ากลัวเรอะ !?
ซู่วว…
“เป็นอะไรฟุชิงุโระ”
“จู่ ๆ ก็ขนลุกขึ้นมา”
“หา ?” เพื่อนชายเลิกคิ้วข้างนึงก่อนซดโคล่าในมือ หายาก ฟุชิงุโระ เมงุมิ ขนลุกกับบางสิ่งบางอย่างขนาดรุ่นพี่สึมิกิยังไม่ทำให้เขาขนลุกได้ แสดงว่า…ต้องเป็นอย่างอื่นแน่ ๆ หมอฟันธง !
และแล้ว…
“เมงุมิ๊นนนน” เสียงเล็กแหลมของวิญญาณสาวขนานนามว่า โมโมะ ลอยตัวอย่างรวดเร็วราวกับสายลมในฤดูใบไม้ร่วง แขนบางกอดรอบคอเด็กหนุ่มอย่างไม่อาย
“ฟะ..ฟุชิงุโระ ฉันขนลุกขึ้นมาเลยอะ” เพื่อนชายหน้าซีดลงและขยับกายเข้าใกล้จนเมงุมิถอนหายใจ ล้วงลงกระเป๋าข้างเสื้อควานหาโทรศัพท์มือถือ นิ้วมือกด ๆ จิ้ม ๆสองสามครั้งก่อนแนบกับหู
“ขึ้นห้องไปก่อน ฉันจะคุยโทรศัพท์” ว่าจบก็เดินดุ่ม ๆออกไปหามุมอับของโรงเรียน เป็นเด็กที่รอบคอบดีนี่นา ถ้าคุยกันโต้ง ๆ โดนหาว่าบ้าไม่ก็เพี้ยนแหง
“ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะ”
“ก็แค่เบื่อน่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ เมงุมิอยากเอาหมัดประทับใบหน้างามนั่นเสียจริง แต่ทำไม่ได้หรอกน่า~ก็เธอเป็นวิญญาณ
“เอาเวลาว่างไปคิดเถอะว่าตัวเองต้องการอะไร”
“ไม่รู้ไม่ชี้”
“…ปล่อยวัดแม่ง”
✿ ✿ ✿
“อ้ากกก น้องเมคะ พี่ขอโทษ”
“ปล่อยนะโว้ย แล้วไอคำว่าน้องนั่นคืออะไร” เมงุมิสะบัดกระเป๋าไปมาอยู่ตรงหน้าวัด โดยมีสายตาจากนักท่องเที่ยวและพระ แม่ชีมองอย่างอึ้ง ๆ
“โถ่ อย่าเสียงดังสิคะ ทุกคนก็หาว่าเพี้ยนกันหมดหรอก” โมโมะพูดแต่ยังไม่ปล่อยมือจากชายเสื้อและกระเป๋า เด็กชายราวกับคิดได้หันซ้ายทีขวาทีก่อนโค้งตัวขอโทษ ก้าวขาออกไปจากที่นี่ทันที
โคตรน่าอาย
“น่าอายชะมัด”
“ก็แหม ทำตัวเองแท้ ๆ” โมโมะพูดล้อเลียนเด็กชาย หน้าของเขาแดงก่ำซุกหน้าไปกับกระเป๋าแล้วจางหายไปพร้อมกับอากาศธาตุ “โอ๋เอ๋ ไม่แกล้งแล้วค่ะ”
น่ารักวุ้ย !
รู้ตัวอีกทีก็อยู่ที่บ้านเสียแล้วดูเหมือนจะมีแขกเสียด้วย ชายหนุ่มวัยยี่สิบกว่า ผมสีขาวและสวมแว่นกันแดดสีดำทึบ คนปกติใส่ยังมองไม่เห็นทางแต่เขาสามารถเดินได้อย่างสบายไม่ตกท่อระบายน้ำ ตาดีกว่าคนอื่นก็ลำบากหน่อยนะ
และเขาก็เป็นตัวการทำให้เมงุมิพบเจอกับหล่อนนี้แหละ เห็นหน้าทีไรก็อยากจะซัดหมัดสักที
“เมงุมิคุง กลับช้าจังเลยน้า~”
“…มาทำอะไรล่ะครับ”
“แหม ผมแค่อยากมาหาลูกศิษย์ที่รักเท่านั้นเอง” ชายหนุ่มพูดตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนหยุดชะงักราวกับเห็นอะไรบางอย่าง ขนาดที่ว่า โมโมะเองก็สงสัยเช่นกัน
คลื่นตรงกันแวบนึงเหรอ ไม่ใช่เหรอมั้ง
“ไร้สาระครับ”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ นั่นอาจารย์นะคะ” เธอกระซิบเตือนเล็กน้อย แต่เด็กชายกลับส่ายหัวไปมา
“วันนี้โกโจซังซื้อของเพิ่มทั้งที ต้องทำสุกี้ยากี้แล้วค่ะ !” สึมิกิพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง โกโจก็เสริมอย่างรวดเร็ว สมเป็นผู้ปกครองกับเด็กในปกครองล่ะนะ
“เอ้า ๆ เมงุมิก็ไปช่วยพี่สาวหน่อยเร็ว” โกโจลุกขึ้นและฉุดดึงแขนให้เด็กชายตามเข้าไปในครัว ดูเหมือนจะตามง่ายกว่าเดิม แน่ล่ะ ยัยตัวดีก็แอบผลักหลังอยู่นั่น
น่ารำคาญ ทั้งคน ทั้งผีเลยวุ้ย !
หลังอาหารมื้อเย็นจบลง ก็ถึงเวลาส่วนตัวของเมงุมินั่นคือการอาบน้ำและมานั่งปวดหัวจากการต่อล้อต่อเถียงกับโมโมะกว่าจะได้พักผ่อนก็ราว ๆ ห้าทุ่มกว่า
ตึก
“กินสิ” เมงุมิวางถ้วยขนาดเล็ก ด้านในบรรจุส่วนผสมของสุกี้ยากี้ตอนเย็นเอาไว้ วิญญาณสาวยังมือขึ้นปิดปากราวกับภูมิใจที่ลูกชายเติบใหญ่
“หว่าา แอบเก็บให้พี่สาวด้วย น่ารักจังค่ะ”
“ว่าแต่…พี่จะกินไงอะ”
…
“หาวิธีเองเถอะครับ ผมจะนอน”
“เอ้า เดี๋ยวสิ ! เมงุมิคุง !”
- To be continued
ความคิดเห็น