คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : SPECIAL (1)
**TW : physical abuse (มีการความรุนแรงกับเหยื่อทางกาย) , blood (เลือด) , murder (การฆาตกรรม) , drug abuse (การใช้ยาหรือสารเคมีแบบผิดวิธี) , attempted rape (พยายามข่มขืน) , dirty talk (คำพูดหยาบโลน)**
ตอนนี้ค่อนข้างมีเนื้อหารุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ ไรท์ได้เขียนTW(ทั้งไทยและอังกฤษ)ไว้แล้วและไม่ได้สนับสนุนการกระทำเช่นนี้แต่อย่างใด แต่งขึ้นมาเพื่อเป็นอดีตของตัวละคร(ออริจินอล คาแรคเตอร์)เพียงเท่านั้น !
ถ้าพร้อมแล้ว เริ่ม…
เมงุมิตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกแสนจุก.อก เสียงเจี๊ยวจ๊าวของวิญญาณสาวในทุกๆวันหายไปอย่างไร้วันหวนคืน
เด็กหนุ่มเปิดประตูห้องนอนเดินนั่งมาทำตามชีวิตประจำวัน ทุกอย่างมันดูเดจาวูไปหมดทั้งห้องน้ำ ห้องครัว ห้องนอน แม้แต่นอกบ้าน
“เมงุมิคุง ไหวหรือเปล่าครับ” ซาโตรุถามด้วยความเป็นห่วง เขามักเห็นโมโมะแวบไปแวบมาแถวตัวเด็กหนุ่มตลอดมีบางครั้งที่เจอตรง ๆ โต้ง ๆ แบบสิงตรูเถอะ
แต่ที่เมินเพราะอยากเห็นว่า ลูกศิษย์คนเก่งจะทำยังไงแค่นั้นเอ๊ง
ไม่ได้เมินเพราะขี้เกียจช่วยเหร๊อ (เลิ่กลั่ก)
“ไม่ครับ ผม..ไม่ไหว” เมงุมิทรุดลง ไหล่สั่นจนน่ากลัว
“อืม งั้นเราไปที่ที่หนึ่งกันมั้ย”
“ครับ?”
รถสีดำยี่ห้อทั่วไปในประเทศญี่ปุ่นจอดเทียบเกาะกลางถนน ทิวทัศน์ตรงหน้าคือทะเลสีฟ้าครามตัดกับปุยเมฆสีขาว
เมงุมิหันมองผู้เป็นอาจารย์
“ใช่แล้ว ที่ที่เราเจอโมโมะจังครั้งแรก”
“แล้วคุณจะให้ผมร้องไห้ตรงนี้หรือไงครับ” เด็กหนุ่มซูดน้ำมูก
“ผมน่ะหาข้อมูลของเธอไว้ล่วงหน้าแล้วล่ะ รู้ยันที่อยู่บ้านด้วยนะ”
“จะไปมั้ย ถือว่าเยี่ยมคนแก่ ๆ”
“แล้วของฝาก..”
“แน่นอนว่าผมซื้อเต็มคันรถเลยล่ะ”
…สมเป็นอาจารย์ที่ผม(ไม่)นับถือ
บ้านทรงคฤหาสน์ญี่ปุ่นแสนสวยตั้งอยู่ตรงหน้า รั้วทำด้วยไม้อย่างดีล้อมรอบจนไม่รู้ที่สิ้นสุด ป้ายเขียนด้วยตัวคันจิว่า
桜井 (ซากุราอิ)
รวยเวอร์ !
ซาโตรุกดกริ่งหน้าบ้านได้รับเสียงจากพ่อบ้านแว่ว ๆ
“พวกเรามาเยี่ยมคุณท่านและคุณนายคร้าบ”
“สุภาพหน่อยสิครับ”
แกร๊ก—
“คุณ..โกโจสินะครับ” อีกครั้งที่เมงุมิมองหน้าผู้เป็นอาจารย์ เขาไม่ตอบอะไรนอกจากหัวเราะและใช้งานแบกช่อดอกไม้กับของเพื่อสุขภาพต่าง ๆ นา ๆ
พ่อบ้านประจำคฤหาสน์เดินนำทั้งสองไปยังห้องรับแขกเคาะประตูขออนุญาตคนด้านในเมื่อรับคำเชิญจึงได้เข้าไป
“ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ดิฉัน ซากุราอิ มิซุกิขอต้อนรับพวกคุณทั้งสอง”
“และต้องขออภัยที่สามีดิฉันไม่สามารถมาต้อนรับได้”
“โห่ย ไม่ต้องพิธีขนาดนั้นก็ได้ครับคุณนาย สบายๆเถอะ”
ซาโตรุแย้ง เขาไม่ชอบความเป็นพิธีเกินไป โดยเฉพาะพูดยืด ๆ นาน ๆ เช่นนี้
“งั้นผมก็ขอแนะนำตัวด้วย ฟุชิงุโระ เมงุมิ ครับ”
“ยินดีที่ได้พบ เมงุมิคุง” หล่อนยิ้มหวาน ยิ่งทำให้เมงุมิใจสั่นจนน้ำตาแทบไหล
พวกเขาคุยเรื่องทั่วไปกันเพื่อให้คุณนายผ่อนคลายและสามารถเล่าเรื่องลูกสาวได้อย่างไม่ติดขัด
“แล้วเมงุมิคุงเคยเจอลูกสาวฉันด้วยใช่มั้ย”
“ครับ”
“แล้วเธอเป็นยังไงจ๊ะ พอดีว่าทางนี้มีคนเล่าให้ฟังว่าเจอแบบน่ากลัว”
“....เธอสวยครับ..เอ่อ..ใจดีมาก ๆ แล้วก็ร่าเริงผิดกับคนโดนฆาตกรรม ชุดสีขาวของเธอมันสะดุดตามากๆเลยครับ”
คุณนายยิ้มอีกครั้งยกชาขึ้นจิบถอนหายใจมองทะลุด้านหลังของคู่บุรุษ รูปลูกสาวคนงามแห่งบ้านซากุราอิ เรือนผมและดวงตาสีกุหลาบชมพู เธอกำลังยิ้มแย้มพื้นหลังด้วยทะเลสีคราม
หล่อนลุกขึ้นหยิบรูปภาพเดินกลับมาที่เดิม เมงุมิมองรูปแล้วน้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย เขารีบยกมือปาดพวกมันออก
“หึ ๆ ผมพึ่งเคยเห็นเมงุมิคุงร้องไห้เพราะคนแปลกหน้าครั้งแรกเลยนะครับ”
“ทั้งที่ปกติชอบซึมเรื่องสัตว์มากกว่า” ซาโตรุลูบหัวเด็กหนุ่ม โมโมะคงมีผลต่อจิตใจเขาไม่น้อย
✿ ✿ ✿
คุณนายแห่งบ้านซากุราอิเล่าว่า
แถวบ้านของพวกเขาได้จัดงานเทศกาลฤดูร้อนขึ้น โมโมะได้ขออนุญาตไปเดินเล่นภายในงานตามประสาเด็กมัธยมปลาย แค่เธอไปกับเพื่อนจำนวนหนึ่ง
หากไปคนเดียวพ่อแม่คงไม่ยอมง่าย ๆ พวกเขาก็เที่ยวเล่นกัน ทั้งจับของรางวัล ซื้อขนม จุดพลุดวงเล็ก ๆ หยุดดูพลุสีสวย
จนถึงคราวที่ต้องแยกกัน โมโมะเลือกที่จะเดินกลับบ้านแทนจะเรียกรถ
แต่เธอไม่ได้เดินกลับคนเดียว เธอกับเพื่อนสนิทที่ชื่อสุมิเระ
อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงบ้านแล้ว กลับมีพวกดักปล้นเสียก่อนนอกจากปล้นแล้ว พวกนั้นยังเสพยากันอีกยิ่งทำให้อันตรายเข้าไปใหญ่
“คุณหนูตระกูลใหญ่เสียด้วย มีเงินหรือเปล่าเนี่ย ?” นักเลงคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมขวดสุรา โมโมะเหวี่ยงตัวเพื่อนไว้ด้านหลัง
“โมโมะจัง !”
“อยู่ด้านหลังฉันไว้” เธอพูดก่อนหยิบกระเป๋าเงินออกมา โดยไปทางพวกมันและรีบวิ่งหนีไป
ตุ้บ !
ไม่ทันจะวิ่งไปไกลเรือนผมสีน้ำเงินของสุมิเระกลับโดนดึง พวกมันเหวี่ยงทั้งสองลงไปพื้นทุบขวดจนเป็นปากฉลาม
ค่อย ๆ ใช้ปากฉลามลูบไล้ตามกรอบหน้าจนเลือดหยดตามแก้ม
“ปล่อยเพื่อนฉันไป แล้วจะยอมทุกอย่าง” โมโมะเลือกวิธีแสนเสี่ยง หวังเพียงให้เพื่อนหนีไปแล้วตนเองจะตามไปทีหลัง
“ไม่เอาน่าคนสวย ถ้าปล่อยไปตำรวจก็ตามมาสิ”
“แต่คนสวยใส่ชุดสีขาวแบบนี้เดี๋ยวก็เลอะหรอก ถอดมันออกสิ” มันใช้มือหยาบ ๆ ลูบไล้แถวต้นขาขยับเขยื้อนไปมาจนเธอรู้สึกขยะแขยง
“ห๊าา คนสวยเนี่ยตัวห๊อมหอม แล้วดูท่าสิเนี่ย อ่อยกันเหรอ”
โมโมะกลอกตาด้วยความขยะแขยง ไม่ติดว่าปากฉลามจ่อเอวอยู่นะ
ปึ้ก !
ใช้หัวกระแทกใส่จมูกและยกเท้าถีบตรงหน้าท้องจนมันล้มลงไป ไม่ลืมที่จะเตะผ่าหมาก
“สุมิเระ ! ปล่อยเพื่อนฉันนะยะ !!” เธอกระโดดถีบหน้าพวกของมันจนล้ม ผลักตัวสุมิเระให้ถอยไป
“ไอพวกเวร เอานังนั้นมา” คนที่โมโมะถีบไปมันพยุงตัวเองขึ้น ตะโกนสั่งลูกน้อง
สองสาววิ่งหนีอย่างรวดเร็ว โมโมะยังคงพลักตัวเพื่อนสาวให้นำออกไป ความเจ็บปวดจากศีรษะพุ่งเข้ามามือหยาบดึงจนเรือนผมสีกุหลาบเกือบหลุดเป็นกระจุก
หัวหน้าของพวกมันเดินเข้ามาพร้อมชกหน้าท้องเต็มแรงจนเธอเกือบอ้วก
“แรงเยอะดีคนสวย แต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ”
“ไอ่พวกขยะ”
“ปากดี อยากรู้จริงอยากอื่นจะดีมั้ยนะ”
“รอบ้าอะไรก็วิ่งไปสิยะ !!” เธอตะโกนบอกเพื่อนสาว แต่หล่อนไม่มีท่าทีว่าจะวิ่ง
หญิงสาวจิ๊ปากอย่างไม่ถูกใจถุยน้ำลายใส่หน้ามันและถีบตัวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ทันการมันจับตัวเธอกดส่งพื้น
“อีนี่ ไม่ทนแล้วนะเว้ย !!!!” ใช้ปากฉลามในมือ..แทงเข้าที่หน้าท้องจนเลือดไหลออกมา
ย้อมสีชุดขาวพิสุทธิ์ให้กลายเป็นสีแดง โมโมะเบิกตากว้างด้วยความเจ็บปวดก่อนแน่นิ่งไป คงสติเพียงสิบเปอร์เซ็นต์ขยับริมฝีปาก
อาจจะเป็นคำว่า
‘หนี…ไป’
หรือ
‘ช่วย..ด้วย..’
และดวงตาสีกุหลายก็ไร้ความชีวิตไปเลย อย่างไม่มีวันหวนคืน
✿ ✿ ✿
ตู้ม !!
เมงุมิทุบโต๊ะไม้เสียงดังลั่น คุณนายไม่มีท่าทีตกใจเลยแม้แต่น้อย ส่วนซาโตรุก็เบิกตากว้าง..
“ตอนนี้พวกเวรนั้นอยู่ไหนครับ”
“จัดการไปแล้วจ้ะ ไม่ต้องห่วง”
“พวกเราจัดงานให้โมโมะอย่างดีที่สุด นึกว่าเธอไปดีแล้วแต่ที่ไหนได้กลับอยู่ที่เดิม..เพื่อส่งตัวพวกนั่นมั้งจ้ะ”
“แต่พอเจอเมงุมิคุง ก็ไม่คิดว่าจะกลายเป็นเด็กผู้หญิงที่แสนน่ารัก” คุณนายยิ้มบาง ๆ
“กี่ปีแล้วเหรอครับ”
“อืม..เข้าปีที่ห้าแล้วละจ้ะ”
นานขนาดนั้นเลยเหรอ..ระหว่างที่เธอไม่เจอฉัน..เธอทำอะไรอยู่นะ
“ถ้าอยากไปเยี่ยมก็ไปจุดนั้นได้นะ ไม่ไกลจากที่นี่หรอก”
“ขอบคุณครับ คุณนาย”
ทั้งสองเดินออกมาโดยจุดหมายคือจุดเสียชีวิต เมื่อมาถึงก็มีเพียงป้ายขนาดกลางไม่เล็กและไม่ใหญ่มาก พร้อมด้วยดอกไม้มากมายกองไว้
“ทุกคนดูรักโมโมะจังมากเลยนะครับ”
“นั่นสิ ผมเองก็ด้วย”
เมงุมิชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง เธอมีท่าทางเศร้าหมองในมือถือช่อดอกไฮเรนเยียหลากสี
สุมิเระหลังจากเหตุการณ์นั้นเธอก็ฝันถึงเพื่อนสาวคนนี้มาตลอดแม้จะไม่ใช่ฝันที่ดีนัก เสียงหวานๆของโมโมะบอกกับเธอว่า หนีไป !!!
“มาเยี่ยมโมโมะหรือครับ” รู้ตัวอีกทีก็เผลอทักเสียแล้ว
“ค่ะ..เธอเป็นเพื่อนที่ดีมาก ถ้าฉันมีความกล้าหรือวิ่งไปบอกตำรวจ เธอคงไม่..”
“ตอนนี้พวกเราคงเรียนจบในคณะเดียวกัน มีงานทำด้วยกัน..”
“เป็นช่วงเวลาที่ฉันอยากย้อนกลับไปจริง ๆ ค่ะ”
“ผมว่าตอนนี้เธอไปสบายแล้วล่ะครับ ผมคิดแบบนั้น”
“งั้นหรือคะ ดีจังเลยได้หลับอย่างไม่มีห่วงแล้ว”
- To be continued
TALK
ช่วงย้อนอดีตเวลาขิตของน้องวิญญาณหน่อยค่ะ ตามจริงก็ไม่อยากแต่งอะไรที่น่ากลัว แต่อยากให้ทุกคนรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นค่ะ
ยังมีตอนพิเศษอีกนะ (จะลงวันจันทร์แต่อดไม่ไหวแล้ว)
(ยังไม่แก้คำผิด)
ความคิดเห็น