คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 ปีศาจ!
นายตัวร้าย กับ ยัยปีศาจ บทที่ 2 ปีศาจ!
"ตกลง มีอะไรกัน อุ้ม เล่าให้พี่ฟังซิ"พี่ไนท์คาดคั้นเธอเสียยกใหญ่ จนน่าปวดหัว
"ก็ไม่มีอะไรไงคะ โธ่! >.<"
"พี่ไม่เชื่อหรอก อุ้มน่ะชอบแก้ตัวแทนยัยบ้าพวกนั้นอยู่เรื่อยเลยเชียว"ไนท์บ่นอรพิชาอย่างงอนๆ
นี่คงไม่คิดเลยล่ะสิว่า คนอื่นเขาเป็นห่วง น่าตีนักเชียว แล้วยังจะมาแก้ตัวแทนคนผิดอีกแหนะ น่าจับมาตีซะให้เข็ด
"โถๆ อย่างอนเลยนะคะ คนดี ดีกันนะ โอ๋ๆ อย่างอนเลย"เด็กสาวร้องพลางยื่นนิ้วก้อยของไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของชายหนุ่ม ซึ่งเป็นการอ้อนที่น่าเอ็นดูมากที่สุดในสายตาของเขา เมื่อเห็นพี่ไนท์มองตนเองด้วยความขบขันปนเอ็นดู เธอเลยรีบอ้อนต่อ เพราะถ้าปล่อยทิ้งไว้ หูของเธออาจพังได้ง่ายๆ ก็พี่ไนท์อ่ะเห็นกระล่อนอย่างนี้เนี่ยนะ แต่ชอบบ่นเป็นที่สุดเลย...
"เรานี่นะ อ้อนพี่ ยังกับเด็กเล็กๆเลย"เขาเอ่ยอย่างขบขัน
"อุ้มๆ มีอะไรเหรอ"เรวัติที่เพิ่งแข่งเสร็จ ทันทีที่ได้รู้ข่าวของอรพิชาก็รีบวิ่งมาหาเด็กสาวอย่างรีบเร่ง
"ไม่มีอะไรค่ะ พี่เรย์^^"ถามเธอไปก็เท่านั้นเพราะคำตอบก็ยังคงเป็นคำตอบเดิมไม่เปลี่ยนเลยสักนิด เขาจึงหันไปถามเพื่อนสนิทของเขาซึ่งน่าจะตอบตรงๆมากกว่า
"มีอะไรกันเหรอ ไอ้ไนท์"
"จะมีอะไร ก็โดนกลุ่มยัยปอ เล่นงานอ่ะสิ"
"กลุ่มยัยปออีกแล้ว บ้าจริง เดือนนี้ ยัยพวกนั้น มันแกล้งอุ้มกี่รอบแล้วว่ะ"
"5-6รอบแล้วว่ะ หรืออาจมากกว่านั้น ฉันไม่แน่ใจ"
"ฉันล่ะเกลียดยัยแพรจริงๆ ให้ตายเถอะ"ไนท์หรือ ธเนศบ่นถึงหัวหน้าแฟนคลับของเขา
"แล้วแกคิดว่า ฉันชอบยัยปอนักรึไงล่ะ"เรย์ย้อนเพื่อนกลับอย่างหัวเสียก่อนถามถึงเพื่อนอีกคนว่า
"แล้วไอ้วิชช์ มันไปไหนของมันวะเนี่ย"
"อ๋อ มันไปเป็นตัวแทนแข่งวิชาการของโรงเรียนน่ะ- -^"
"เฮ้อ แล้วอุ้มเป็นอะไรมากหรือเปล่า หือ"เรวัติถอนหายใจยาวแล้วจึงหันมาถามเธอ
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อืม พี่เรย์แข่งชนะไหมคะเนี่ย อุ้มไม่ทันได้ดูเลยค่ะ เสียดายจัง^-^"
"โธ่ มือชั้นนี้แล้ว ต้องชนะสิ"
" ^^"ค่าๆ ถ้างั้นอุ้มกลับก่อนนะคะ เดี๋ยวป้านอมเป็นห่วง ไปล่ะค่ะ บ๊าย บาย"
และแล้วเธอก็ถึงบ้านของเธอ บ้านคำๆนี้สำหรับเธอแล้วเป็นเพียงสิ่งก่อสร้างเท่านั้นไม่ได้ให้คุณค่าทางจิตใจกับเธอเลยแม้แต่น้อย...นับตั้งแต่วันที่แม่จากไป... ไปทำงานที่แม่รัก...งานนักเขียน...ที่ต้องท่องเที่ยวไปเรื่อยๆเพื่อหาข้อมูลซึ่งแม้แต่ความรักที่พ่อให้แม่...แม่ยังเลือกความฝันของตัวเองโดยไม่ห่วงเด็กสาววัย 14 ปีเลยแม้แต่น้อย นึกแล้วก็ได้แต่ขำในชะตาชีวิตของตนเอง...
"ป้านอมขา อุ้มกลับมาแล้วนะคะ"เธอทักทายคนดูแลเช่นทุกๆวัน
"ค่ะ คุณหนู" ป้าประนอมผู้ดูแลเธอขานรับ
"เอ่อ_ป้านอมคะ เย็นนี้ อุ้มออกไปข้างนอกนะคะ"อรพิชาหันมาบอกผู้ดูแลซึ่งรักเธอราวกับลูกแท้ๆก่อนที่จะเข้าห้องไป
บ้านของเธอเป็นบ้านชั้นเดียวแท้จริงพ่อเพิ่งซื้อให้เธอ เมื่อ2ปีที่แล้ว หลังจากที่แม่ไป...เพื่อหัดให้เธออยู่คนเดียว แต่ลึกๆแล้วเด็กสาวก็ยังคงคิดอย่างเศร้าสร้อยเจือด้วยความน้อยใจในชะตาของตนเองว่า พ่อไม่อยากให้เธอไปเป็นภาระต่างหากล่ะ
จะว่า บ้านหลังนี้เล็กก็คงไม่ใช่... มันใหญ่กว่าที่ดูจากภายนอกมากพอสมควร มีห้องนอนสองห้องห้องน้ำสองห้อง ห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องรับประทานอาหาร แต่ที่แปลกที่สุดก็เห็นจะเป็นห้องของเจ้าหล่อนเองนั่นแหละ ห้องของเธอถูกแบ่งเอาไว้อย่างเรียบร้อย ตู้เสื้อผ้าของเธอมีถึง 2 ตู้ใหญ่ๆ ซึ่งก็คือ แบ่งเป็นนางฟ้าและปีศาจ ตู้ด้านขวา เธอใช้เก็บชุดนักเรียนและชุดสีหวานๆทั่วไปอย่างที่เด็กสาวทั่วไปพึงมี แต่ส่วนใหญ่จะเป็นกางเกงสวยๆและเสื้อยืดสีขาวมากกว่ากระโปรงหรือเสื้อตามสมัยนิยม...แต่ก็น่าตกใจว่า ถ้าใครเปิดตู้ทางด้านซ้ายจะพบกางเกง กระโปรง(ที่ค่อนข้างสั้น)รวมถึงเสื้อสีดำแทบทั้งตู้ และมีเสื้อสีน้ำตาลหรือสีแดงเล็กน้อยๆเท่านั้น เช่นเดียวกับโต๊ะทำงาน โต๊ะทำงานของนางฟ้าจะมีแต่หนังสือเรียนและหนังสืออ่านเล่นเล็กน้อยและคอมพิวเตอร์ แต่ของปีศาจกลับมีเพียงโน๊ตบุ๊คสีดำเด่นสะดุดตาตั้งอยู่เท่านั้น ส่วนโต๊ะเครื่องแป้งจะมีทุกเฉดสีไม่แยกกัน... หากแต่ความแปลกของห้องนี้ไม่ใช่มีเพียงเท่านี้ ถ้าสังเกตดูดี จะมีหุ่นอัศวินเหล็กตั้งอยู่ด้วย ถ้าหากเด็กสาวนำจี้รูปพระจันทร์เสี้ยวทาบแล้วล่ะก็จะมีทางลับลงไปข้างล่าง...
"เฮ้อ วันนี้ ต้องออกสนามอีกแล้วสินะ"เด็กสาวบ่นพึมพำก่อนหยิบเสื้อผ้าด้านตู้ฝั่งซ้ายออกมาใส่ ก่อนรัดผมที่ยาวจนถึงกลางหลังด้วยเชือกสีดำเส้นนึง และแต่งตัวให้กลายเป็นปีศาจซึ่งต่างจากนางฟ้าหน้ามือเป็นหลังมือ โดยที่ถ้าไม่สังเกตจะไม่มีใครจำหน้าได้แน่นอน....
หลังจากแปลงโฉมให้ตนเองเสร็จแล้ว เธอก็คว้าผ้าที่เธอใช้ปิดหน้าสีดำออกไปด้วย
"เอ้อ...ป้านอมคะ เดี๋ยว อุ้มจะกลับมาตอนเย็นๆนะคะ"
"ค่ะ คุณหนู ระวังตัวด้วยนะคะ"ประนอมตอบ อรพิชายิ้มบางให้ประนอมด้วยความจริงใจไม่ เสแสร้งอย่างที่ทำอยู่ทุกๆวัน เพราะอย่างน้อยเธอก็ดีใจที่ยังมีคนเป็นห่วงเธอ
"ค่ะ"เธอขานรับ ก่อนคร่อมมอเตอร์ไซด์สีดำออกไปอย่างรวดเร็ว ภายในไม่กี่นาที เธอก็มาถึงจุดนัดพบ ซึ่งในวันนี้ก็คือหลังตึกร้างแห่งหนึ่งนั่นเอง...
"มาแล้วครับ อาซึกิ"แล้วบุคคลที่เธอเรียกก็ออกมาพร้อมกับกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ที่เป็นวัยรุ่นล้วนๆ คนเหล่านี้นับถือเธอราวกับเทวดา เพราะอดีตของวัยรุ่นเหล่านี้มักจะเป็นเด็กเกเร ไม่เรียน เที่ยวเปะปะ บางคนถึงกับติดยาแต่เพราะเงินของเธอและสมทบจากพ่อส่วนนึงมาช่วยรักษา หางานให้ช่วยแก้ไขปัญหาต่างๆให้ นอกจาก 'โทยะ' โทยะเป็นรหัสเรียกคนสนิทของปีศาจ ซึ่งอรพิชาเองก็ถูกเรียกว่า อาซึกิ เช่นกัน ตามจริงคงมีโทยะ คนเดียวล่ะมั้งที่รู้ว่า เธอคือใคร ทั้งนี้ก็เพื่อไม่ให้ใครรู้ชื่อจริงของเธอ เพราะการเป็นหัวหน้ากลุ่มนี้เป็นความลับชนิดห้ามแพร่งพรายเด็ดขาด...
"อื้ม ดี แล้วนัดกันไว้กี่โมงนะ"เธอถามเวลาเสียงเรียบสนิทจนอยากจะจับความรู้สึก
"ประมาณ 4 โมงครึ่งครับ"คนสนิทของเธอบอก
"งั้น เราก็มาก่อนเวลาไป 15 นาที งั้นวันนี้ฉันจะขอตรวจระเบียบก่อนก็แล้วกัน"
"ครับ"แล้วโทยะ ก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ก่อนจะเช็คชื่อและให้อรพิชาตรวจบรรดาผู้ที่เคารพเธอระหว่างนั้น เธอก็ให้พวกเขาท่องกฎของกลุ่มเอาไว้...
"ข้อ 1 ไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งเสพติด...ข้อ 2 ไม่พาลหาเรื่องผู้อื่น...ข้อ 3 ไม่ทำร้ายคนจนเกินกว่าเหตุ
ข้อ 4 ไม่ใช้กำลังทำร้ายคนโดยไม่มีเหตุผล ข้อ 5 ตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด ข้อ 6 ไม่ดื่มเหล้าเวลาออกสนามเด็ดขาด"แน่นอนว่า พวกเขาต่างหากอย่างแข็งขัน
"ดีมาก แต่ฉันได้กลิ่นบุหรี่กับเหล้านะ บอกมาว่า ใคร"อรพิชาถามอย่างเฉียบขาดก่อนกล่าวต่อว่า
"รู้ใช่ไหมว่า ใครผิดกฎถือเป็นการทรยศ ฉันจะไล่ออกจากลุ่ม แต่ถ้ายอมรับ ฉันจะแค่ลงโทษ"
"ผมเองครับ ผมดื่มเหล้าก่อนมา"ชายหนุ่มอายุราว 18 กล่าวอย่างนอบน้อม
"งั้น วันนี้กลับบ้าน ฉันของดการออกสนามเธอ 3 ครั้ง และทัณฑ์บนไว้ก่อน"เธอสั่งก่อนหันกลับมาถามต่อว่า ใครสูบบุหรี่ แต่ครั้งนี้ไม่มีใครรับ เธอจึงให้โอกาสเพียง 3 วินาที ก่อนสั่งให้โทยะหาคนสูบบุหรี่มาให้เธอ จนเธอได้รู้ว่า คนคนนั้นคือเด็กหนุ่มวัย 16 ปีเท่ากับเธอ
"ทำไม นายไม่เคารพกฎที่ตั้งไว้"เธอยังสงสัย
"กฎบ้าบอ ห่าเหว น่ะซิ แก๊งค์อื่นไม่เห็นมี กฎอย่างนี้"ผู้ถูกจับได้โวยลั่น
"B.b.r ครับ อย่าเอาผิดไอ้ชัยมันเลย มันเมาน่ะครับ"เสียงหนึ่งแทรก
"ฉันว่า คงไม่แค่นั้นหรอก เพื่อนของเธอ ท่าทางจะติดยาด้วย แต่อย่าห่วง ฉันจะส่งไปบำบัดเอง"เธอยิ้มปลอบเพื่อนของนายชัยอย่างเมตตาให้พวกเขารู้ว่า เธอจะไม่ทอดทิ้งพวกเขาเหล่านี้แน่นอน
เพราะปีศาจเองก็มีหัวใจ
บทที่ 2 ปีศาจ!
"ตกลง มีอะไรกัน อุ้ม เล่าให้พี่ฟังซิ"พี่ไนท์คาดคั้นเธอเสียยกใหญ่ จนน่าปวดหัว
"ก็ไม่มีอะไรไงคะ โธ่! >.<"
"พี่ไม่เชื่อหรอก อุ้มน่ะชอบแก้ตัวแทนยัยบ้าพวกนั้นอยู่เรื่อยเลยเชียว"ไนท์บ่นอรพิชาอย่างงอนๆ
นี่คงไม่คิดเลยล่ะสิว่า คนอื่นเขาเป็นห่วง น่าตีนักเชียว แล้วยังจะมาแก้ตัวแทนคนผิดอีกแหนะ น่าจับมาตีซะให้เข็ด
"โถๆ อย่างอนเลยนะคะ คนดี ดีกันนะ โอ๋ๆ อย่างอนเลย"เด็กสาวร้องพลางยื่นนิ้วก้อยของไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของชายหนุ่ม ซึ่งเป็นการอ้อนที่น่าเอ็นดูมากที่สุดในสายตาของเขา เมื่อเห็นพี่ไนท์มองตนเองด้วยความขบขันปนเอ็นดู เธอเลยรีบอ้อนต่อ เพราะถ้าปล่อยทิ้งไว้ หูของเธออาจพังได้ง่ายๆ ก็พี่ไนท์อ่ะเห็นกระล่อนอย่างนี้เนี่ยนะ แต่ชอบบ่นเป็นที่สุดเลย...
"เรานี่นะ อ้อนพี่ ยังกับเด็กเล็กๆเลย"เขาเอ่ยอย่างขบขัน
"อุ้มๆ มีอะไรเหรอ"เรวัติที่เพิ่งแข่งเสร็จ ทันทีที่ได้รู้ข่าวของอรพิชาก็รีบวิ่งมาหาเด็กสาวอย่างรีบเร่ง
"ไม่มีอะไรค่ะ พี่เรย์^^"ถามเธอไปก็เท่านั้นเพราะคำตอบก็ยังคงเป็นคำตอบเดิมไม่เปลี่ยนเลยสักนิด เขาจึงหันไปถามเพื่อนสนิทของเขาซึ่งน่าจะตอบตรงๆมากกว่า
"มีอะไรกันเหรอ ไอ้ไนท์"
"จะมีอะไร ก็โดนกลุ่มยัยปอ เล่นงานอ่ะสิ"
"กลุ่มยัยปออีกแล้ว บ้าจริง เดือนนี้ ยัยพวกนั้น มันแกล้งอุ้มกี่รอบแล้วว่ะ"
"5-6รอบแล้วว่ะ หรืออาจมากกว่านั้น ฉันไม่แน่ใจ"
"ฉันล่ะเกลียดยัยแพรจริงๆ ให้ตายเถอะ"ไนท์หรือ ธเนศบ่นถึงหัวหน้าแฟนคลับของเขา
"แล้วแกคิดว่า ฉันชอบยัยปอนักรึไงล่ะ"เรย์ย้อนเพื่อนกลับอย่างหัวเสียก่อนถามถึงเพื่อนอีกคนว่า
"แล้วไอ้วิชช์ มันไปไหนของมันวะเนี่ย"
"อ๋อ มันไปเป็นตัวแทนแข่งวิชาการของโรงเรียนน่ะ- -^"
"เฮ้อ แล้วอุ้มเป็นอะไรมากหรือเปล่า หือ"เรวัติถอนหายใจยาวแล้วจึงหันมาถามเธอ
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อืม พี่เรย์แข่งชนะไหมคะเนี่ย อุ้มไม่ทันได้ดูเลยค่ะ เสียดายจัง^-^"
"โธ่ มือชั้นนี้แล้ว ต้องชนะสิ"
" ^^"ค่าๆ ถ้างั้นอุ้มกลับก่อนนะคะ เดี๋ยวป้านอมเป็นห่วง ไปล่ะค่ะ บ๊าย บาย"
และแล้วเธอก็ถึงบ้านของเธอ บ้านคำๆนี้สำหรับเธอแล้วเป็นเพียงสิ่งก่อสร้างเท่านั้นไม่ได้ให้คุณค่าทางจิตใจกับเธอเลยแม้แต่น้อย...นับตั้งแต่วันที่แม่จากไป... ไปทำงานที่แม่รัก...งานนักเขียน...ที่ต้องท่องเที่ยวไปเรื่อยๆเพื่อหาข้อมูลซึ่งแม้แต่ความรักที่พ่อให้แม่...แม่ยังเลือกความฝันของตัวเองโดยไม่ห่วงเด็กสาววัย 14 ปีเลยแม้แต่น้อย นึกแล้วก็ได้แต่ขำในชะตาชีวิตของตนเอง...
"ป้านอมขา อุ้มกลับมาแล้วนะคะ"เธอทักทายคนดูแลเช่นทุกๆวัน
"ค่ะ คุณหนู" ป้าประนอมผู้ดูแลเธอขานรับ
"เอ่อ_ป้านอมคะ เย็นนี้ อุ้มออกไปข้างนอกนะคะ"อรพิชาหันมาบอกผู้ดูแลซึ่งรักเธอราวกับลูกแท้ๆก่อนที่จะเข้าห้องไป
บ้านของเธอเป็นบ้านชั้นเดียวแท้จริงพ่อเพิ่งซื้อให้เธอ เมื่อ2ปีที่แล้ว หลังจากที่แม่ไป...เพื่อหัดให้เธออยู่คนเดียว แต่ลึกๆแล้วเด็กสาวก็ยังคงคิดอย่างเศร้าสร้อยเจือด้วยความน้อยใจในชะตาของตนเองว่า พ่อไม่อยากให้เธอไปเป็นภาระต่างหากล่ะ
จะว่า บ้านหลังนี้เล็กก็คงไม่ใช่... มันใหญ่กว่าที่ดูจากภายนอกมากพอสมควร มีห้องนอนสองห้องห้องน้ำสองห้อง ห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องรับประทานอาหาร แต่ที่แปลกที่สุดก็เห็นจะเป็นห้องของเจ้าหล่อนเองนั่นแหละ ห้องของเธอถูกแบ่งเอาไว้อย่างเรียบร้อย ตู้เสื้อผ้าของเธอมีถึง 2 ตู้ใหญ่ๆ ซึ่งก็คือ แบ่งเป็นนางฟ้าและปีศาจ ตู้ด้านขวา เธอใช้เก็บชุดนักเรียนและชุดสีหวานๆทั่วไปอย่างที่เด็กสาวทั่วไปพึงมี แต่ส่วนใหญ่จะเป็นกางเกงสวยๆและเสื้อยืดสีขาวมากกว่ากระโปรงหรือเสื้อตามสมัยนิยม...แต่ก็น่าตกใจว่า ถ้าใครเปิดตู้ทางด้านซ้ายจะพบกางเกง กระโปรง(ที่ค่อนข้างสั้น)รวมถึงเสื้อสีดำแทบทั้งตู้ และมีเสื้อสีน้ำตาลหรือสีแดงเล็กน้อยๆเท่านั้น เช่นเดียวกับโต๊ะทำงาน โต๊ะทำงานของนางฟ้าจะมีแต่หนังสือเรียนและหนังสืออ่านเล่นเล็กน้อยและคอมพิวเตอร์ แต่ของปีศาจกลับมีเพียงโน๊ตบุ๊คสีดำเด่นสะดุดตาตั้งอยู่เท่านั้น ส่วนโต๊ะเครื่องแป้งจะมีทุกเฉดสีไม่แยกกัน... หากแต่ความแปลกของห้องนี้ไม่ใช่มีเพียงเท่านี้ ถ้าสังเกตดูดี จะมีหุ่นอัศวินเหล็กตั้งอยู่ด้วย ถ้าหากเด็กสาวนำจี้รูปพระจันทร์เสี้ยวทาบแล้วล่ะก็จะมีทางลับลงไปข้างล่าง...
"เฮ้อ วันนี้ ต้องออกสนามอีกแล้วสินะ"เด็กสาวบ่นพึมพำก่อนหยิบเสื้อผ้าด้านตู้ฝั่งซ้ายออกมาใส่ ก่อนรัดผมที่ยาวจนถึงกลางหลังด้วยเชือกสีดำเส้นนึง และแต่งตัวให้กลายเป็นปีศาจซึ่งต่างจากนางฟ้าหน้ามือเป็นหลังมือ โดยที่ถ้าไม่สังเกตจะไม่มีใครจำหน้าได้แน่นอน....
หลังจากแปลงโฉมให้ตนเองเสร็จแล้ว เธอก็คว้าผ้าที่เธอใช้ปิดหน้าสีดำออกไปด้วย
"เอ้อ...ป้านอมคะ เดี๋ยว อุ้มจะกลับมาตอนเย็นๆนะคะ"
"ค่ะ คุณหนู ระวังตัวด้วยนะคะ"ประนอมตอบ อรพิชายิ้มบางให้ประนอมด้วยความจริงใจไม่ เสแสร้งอย่างที่ทำอยู่ทุกๆวัน เพราะอย่างน้อยเธอก็ดีใจที่ยังมีคนเป็นห่วงเธอ
"ค่ะ"เธอขานรับ ก่อนคร่อมมอเตอร์ไซด์สีดำออกไปอย่างรวดเร็ว ภายในไม่กี่นาที เธอก็มาถึงจุดนัดพบ ซึ่งในวันนี้ก็คือหลังตึกร้างแห่งหนึ่งนั่นเอง...
"มาแล้วครับ อาซึกิ"แล้วบุคคลที่เธอเรียกก็ออกมาพร้อมกับกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ที่เป็นวัยรุ่นล้วนๆ คนเหล่านี้นับถือเธอราวกับเทวดา เพราะอดีตของวัยรุ่นเหล่านี้มักจะเป็นเด็กเกเร ไม่เรียน เที่ยวเปะปะ บางคนถึงกับติดยาแต่เพราะเงินของเธอและสมทบจากพ่อส่วนนึงมาช่วยรักษา หางานให้ช่วยแก้ไขปัญหาต่างๆให้ นอกจาก 'โทยะ' โทยะเป็นรหัสเรียกคนสนิทของปีศาจ ซึ่งอรพิชาเองก็ถูกเรียกว่า อาซึกิ เช่นกัน ตามจริงคงมีโทยะ คนเดียวล่ะมั้งที่รู้ว่า เธอคือใคร ทั้งนี้ก็เพื่อไม่ให้ใครรู้ชื่อจริงของเธอ เพราะการเป็นหัวหน้ากลุ่มนี้เป็นความลับชนิดห้ามแพร่งพรายเด็ดขาด...
"อื้ม ดี แล้วนัดกันไว้กี่โมงนะ"เธอถามเวลาเสียงเรียบสนิทจนอยากจะจับความรู้สึก
"ประมาณ 4 โมงครึ่งครับ"คนสนิทของเธอบอก
"งั้น เราก็มาก่อนเวลาไป 15 นาที งั้นวันนี้ฉันจะขอตรวจระเบียบก่อนก็แล้วกัน"
"ครับ"แล้วโทยะ ก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ก่อนจะเช็คชื่อและให้อรพิชาตรวจบรรดาผู้ที่เคารพเธอระหว่างนั้น เธอก็ให้พวกเขาท่องกฎของกลุ่มเอาไว้...
"ข้อ 1 ไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งเสพติด...ข้อ 2 ไม่พาลหาเรื่องผู้อื่น...ข้อ 3 ไม่ทำร้ายคนจนเกินกว่าเหตุ
ข้อ 4 ไม่ใช้กำลังทำร้ายคนโดยไม่มีเหตุผล ข้อ 5 ตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด ข้อ 6 ไม่ดื่มเหล้าเวลาออกสนามเด็ดขาด"แน่นอนว่า พวกเขาต่างหากอย่างแข็งขัน
"ดีมาก แต่ฉันได้กลิ่นบุหรี่กับเหล้านะ บอกมาว่า ใคร"อรพิชาถามอย่างเฉียบขาดก่อนกล่าวต่อว่า
"รู้ใช่ไหมว่า ใครผิดกฎถือเป็นการทรยศ ฉันจะไล่ออกจากลุ่ม แต่ถ้ายอมรับ ฉันจะแค่ลงโทษ"
"ผมเองครับ ผมดื่มเหล้าก่อนมา"ชายหนุ่มอายุราว 18 กล่าวอย่างนอบน้อม
"งั้น วันนี้กลับบ้าน ฉันของดการออกสนามเธอ 3 ครั้ง และทัณฑ์บนไว้ก่อน"เธอสั่งก่อนหันกลับมาถามต่อว่า ใครสูบบุหรี่ แต่ครั้งนี้ไม่มีใครรับ เธอจึงให้โอกาสเพียง 3 วินาที ก่อนสั่งให้โทยะหาคนสูบบุหรี่มาให้เธอ จนเธอได้รู้ว่า คนคนนั้นคือเด็กหนุ่มวัย 16 ปีเท่ากับเธอ
"ทำไม นายไม่เคารพกฎที่ตั้งไว้"เธอยังสงสัย
"กฎบ้าบอ ห่าเหว น่ะซิ แก๊งค์อื่นไม่เห็นมี กฎอย่างนี้"ผู้ถูกจับได้โวยลั่น
"B.b.r ครับ อย่าเอาผิดไอ้ชัยมันเลย มันเมาน่ะครับ"เสียงหนึ่งแทรก
"ฉันว่า คงไม่แค่นั้นหรอก เพื่อนของเธอ ท่าทางจะติดยาด้วย แต่อย่าห่วง ฉันจะส่งไปบำบัดเอง"เธอยิ้มปลอบเพื่อนของนายชัยอย่างเมตตาให้พวกเขารู้ว่า เธอจะไม่ทอดทิ้งพวกเขาเหล่านี้แน่นอน
เพราะปีศาจเองก็มีหัวใจ
บทที่ 2 ปีศาจ!
"ตกลง มีอะไรกัน อุ้ม เล่าให้พี่ฟังซิ"พี่ไนท์คาดคั้นเธอเสียยกใหญ่ จนน่าปวดหัว
"ก็ไม่มีอะไรไงคะ โธ่! >.<"
"พี่ไม่เชื่อหรอก อุ้มน่ะชอบแก้ตัวแทนยัยบ้าพวกนั้นอยู่เรื่อยเลยเชียว"ไนท์บ่นอรพิชาอย่างงอนๆ
นี่คงไม่คิดเลยล่ะสิว่า คนอื่นเขาเป็นห่วง น่าตีนักเชียว แล้วยังจะมาแก้ตัวแทนคนผิดอีกแหนะ น่าจับมาตีซะให้เข็ด
"โถๆ อย่างอนเลยนะคะ คนดี ดีกันนะ โอ๋ๆ อย่างอนเลย"เด็กสาวร้องพลางยื่นนิ้วก้อยของไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของชายหนุ่ม ซึ่งเป็นการอ้อนที่น่าเอ็นดูมากที่สุดในสายตาของเขา เมื่อเห็นพี่ไนท์มองตนเองด้วยความขบขันปนเอ็นดู เธอเลยรีบอ้อนต่อ เพราะถ้าปล่อยทิ้งไว้ หูของเธออาจพังได้ง่ายๆ ก็พี่ไนท์อ่ะเห็นกระล่อนอย่างนี้เนี่ยนะ แต่ชอบบ่นเป็นที่สุดเลย...
"เรานี่นะ อ้อนพี่ ยังกับเด็กเล็กๆเลย"เขาเอ่ยอย่างขบขัน
"อุ้มๆ มีอะไรเหรอ"เรวัติที่เพิ่งแข่งเสร็จ ทันทีที่ได้รู้ข่าวของอรพิชาก็รีบวิ่งมาหาเด็กสาวอย่างรีบเร่ง
"ไม่มีอะไรค่ะ พี่เรย์^^"ถามเธอไปก็เท่านั้นเพราะคำตอบก็ยังคงเป็นคำตอบเดิมไม่เปลี่ยนเลยสักนิด เขาจึงหันไปถามเพื่อนสนิทของเขาซึ่งน่าจะตอบตรงๆมากกว่า
"มีอะไรกันเหรอ ไอ้ไนท์"
"จะมีอะไร ก็โดนกลุ่มยัยปอ เล่นงานอ่ะสิ"
"กลุ่มยัยปออีกแล้ว บ้าจริง เดือนนี้ ยัยพวกนั้น มันแกล้งอุ้มกี่รอบแล้วว่ะ"
"5-6รอบแล้วว่ะ หรืออาจมากกว่านั้น ฉันไม่แน่ใจ"
"ฉันล่ะเกลียดยัยแพรจริงๆ ให้ตายเถอะ"ไนท์หรือ ธเนศบ่นถึงหัวหน้าแฟนคลับของเขา
"แล้วแกคิดว่า ฉันชอบยัยปอนักรึไงล่ะ"เรย์ย้อนเพื่อนกลับอย่างหัวเสียก่อนถามถึงเพื่อนอีกคนว่า
"แล้วไอ้วิชช์ มันไปไหนของมันวะเนี่ย"
"อ๋อ มันไปเป็นตัวแทนแข่งวิชาการของโรงเรียนน่ะ- -^"
"เฮ้อ แล้วอุ้มเป็นอะไรมากหรือเปล่า หือ"เรวัติถอนหายใจยาวแล้วจึงหันมาถามเธอ
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อืม พี่เรย์แข่งชนะไหมคะเนี่ย อุ้มไม่ทันได้ดูเลยค่ะ เสียดายจัง^-^"
"โธ่ มือชั้นนี้แล้ว ต้องชนะสิ"
" ^^"ค่าๆ ถ้างั้นอุ้มกลับก่อนนะคะ เดี๋ยวป้านอมเป็นห่วง ไปล่ะค่ะ บ๊าย บาย"
และแล้วเธอก็ถึงบ้านของเธอ บ้านคำๆนี้สำหรับเธอแล้วเป็นเพียงสิ่งก่อสร้างเท่านั้นไม่ได้ให้คุณค่าทางจิตใจกับเธอเลยแม้แต่น้อย...นับตั้งแต่วันที่แม่จากไป... ไปทำงานที่แม่รัก...งานนักเขียน...ที่ต้องท่องเที่ยวไปเรื่อยๆเพื่อหาข้อมูลซึ่งแม้แต่ความรักที่พ่อให้แม่...แม่ยังเลือกความฝันของตัวเองโดยไม่ห่วงเด็กสาววัย 14 ปีเลยแม้แต่น้อย นึกแล้วก็ได้แต่ขำในชะตาชีวิตของตนเอง...
"ป้านอมขา อุ้มกลับมาแล้วนะคะ"เธอทักทายคนดูแลเช่นทุกๆวัน
"ค่ะ คุณหนู" ป้าประนอมผู้ดูแลเธอขานรับ
"เอ่อ_ป้านอมคะ เย็นนี้ อุ้มออกไปข้างนอกนะคะ"อรพิชาหันมาบอกผู้ดูแลซึ่งรักเธอราวกับลูกแท้ๆก่อนที่จะเข้าห้องไป
บ้านของเธอเป็นบ้านชั้นเดียวแท้จริงพ่อเพิ่งซื้อให้เธอ เมื่อ2ปีที่แล้ว หลังจากที่แม่ไป...เพื่อหัดให้เธออยู่คนเดียว แต่ลึกๆแล้วเด็กสาวก็ยังคงคิดอย่างเศร้าสร้อยเจือด้วยความน้อยใจในชะตาของตนเองว่า พ่อไม่อยากให้เธอไปเป็นภาระต่างหากล่ะ
จะว่า บ้านหลังนี้เล็กก็คงไม่ใช่... มันใหญ่กว่าที่ดูจากภายนอกมากพอสมควร มีห้องนอนสองห้องห้องน้ำสองห้อง ห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องรับประทานอาหาร แต่ที่แปลกที่สุดก็เห็นจะเป็นห้องของเจ้าหล่อนเองนั่นแหละ ห้องของเธอถูกแบ่งเอาไว้อย่างเรียบร้อย ตู้เสื้อผ้าของเธอมีถึง 2 ตู้ใหญ่ๆ ซึ่งก็คือ แบ่งเป็นนางฟ้าและปีศาจ ตู้ด้านขวา เธอใช้เก็บชุดนักเรียนและชุดสีหวานๆทั่วไปอย่างที่เด็กสาวทั่วไปพึงมี แต่ส่วนใหญ่จะเป็นกางเกงสวยๆและเสื้อยืดสีขาวมากกว่ากระโปรงหรือเสื้อตามสมัยนิยม...แต่ก็น่าตกใจว่า ถ้าใครเปิดตู้ทางด้านซ้ายจะพบกางเกง กระโปรง(ที่ค่อนข้างสั้น)รวมถึงเสื้อสีดำแทบทั้งตู้ และมีเสื้อสีน้ำตาลหรือสีแดงเล็กน้อยๆเท่านั้น เช่นเดียวกับโต๊ะทำงาน โต๊ะทำงานของนางฟ้าจะมีแต่หนังสือเรียนและหนังสืออ่านเล่นเล็กน้อยและคอมพิวเตอร์ แต่ของปีศาจกลับมีเพียงโน๊ตบุ๊คสีดำเด่นสะดุดตาตั้งอยู่เท่านั้น ส่วนโต๊ะเครื่องแป้งจะมีทุกเฉดสีไม่แยกกัน... หากแต่ความแปลกของห้องนี้ไม่ใช่มีเพียงเท่านี้ ถ้าสังเกตดูดี จะมีหุ่นอัศวินเหล็กตั้งอยู่ด้วย ถ้าหากเด็กสาวนำจี้รูปพระจันทร์เสี้ยวทาบแล้วล่ะก็จะมีทางลับลงไปข้างล่าง...
"เฮ้อ วันนี้ ต้องออกสนามอีกแล้วสินะ"เด็กสาวบ่นพึมพำก่อนหยิบเสื้อผ้าด้านตู้ฝั่งซ้ายออกมาใส่ ก่อนรัดผมที่ยาวจนถึงกลางหลังด้วยเชือกสีดำเส้นนึง และแต่งตัวให้กลายเป็นปีศาจซึ่งต่างจากนางฟ้าหน้ามือเป็นหลังมือ โดยที่ถ้าไม่สังเกตจะไม่มีใครจำหน้าได้แน่นอน....
หลังจากแปลงโฉมให้ตนเองเสร็จแล้ว เธอก็คว้าผ้าที่เธอใช้ปิดหน้าสีดำออกไปด้วย
"เอ้อ...ป้านอมคะ เดี๋ยว อุ้มจะกลับมาตอนเย็นๆนะคะ"
"ค่ะ คุณหนู ระวังตัวด้วยนะคะ"ประนอมตอบ อรพิชายิ้มบางให้ประนอมด้วยความจริงใจไม่ เสแสร้งอย่างที่ทำอยู่ทุกๆวัน เพราะอย่างน้อยเธอก็ดีใจที่ยังมีคนเป็นห่วงเธอ
"ค่ะ"เธอขานรับ ก่อนคร่อมมอเตอร์ไซด์สีดำออกไปอย่างรวดเร็ว ภายในไม่กี่นาที เธอก็มาถึงจุดนัดพบ ซึ่งในวันนี้ก็คือหลังตึกร้างแห่งหนึ่งนั่นเอง...
"มาแล้วครับ อาซึกิ"แล้วบุคคลที่เธอเรียกก็ออกมาพร้อมกับกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ที่เป็นวัยรุ่นล้วนๆ คนเหล่านี้นับถือเธอราวกับเทวดา เพราะอดีตของวัยรุ่นเหล่านี้มักจะเป็นเด็กเกเร ไม่เรียน เที่ยวเปะปะ บางคนถึงกับติดยาแต่เพราะเงินของเธอและสมทบจากพ่อส่วนนึงมาช่วยรักษา หางานให้ช่วยแก้ไขปัญหาต่างๆให้ นอกจาก 'โทยะ' โทยะเป็นรหัสเรียกคนสนิทของปีศาจ ซึ่งอรพิชาเองก็ถูกเรียกว่า อาซึกิ เช่นกัน ตามจริงคงมีโทยะ คนเดียวล่ะมั้งที่รู้ว่า เธอคือใคร ทั้งนี้ก็เพื่อไม่ให้ใครรู้ชื่อจริงของเธอ เพราะการเป็นหัวหน้ากลุ่มนี้เป็นความลับชนิดห้ามแพร่งพรายเด็ดขาด...
"อื้ม ดี แล้วนัดกันไว้กี่โมงนะ"เธอถามเวลาเสียงเรียบสนิทจนอยากจะจับความรู้สึก
"ประมาณ 4 โมงครึ่งครับ"คนสนิทของเธอบอก
"งั้น เราก็มาก่อนเวลาไป 15 นาที งั้นวันนี้ฉันจะขอตรวจระเบียบก่อนก็แล้วกัน"
"ครับ"แล้วโทยะ ก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ก่อนจะเช็คชื่อและให้อรพิชาตรวจบรรดาผู้ที่เคารพเธอระหว่างนั้น เธอก็ให้พวกเขาท่องกฎของกลุ่มเอาไว้...
"ข้อ 1 ไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งเสพติด...ข้อ 2 ไม่พาลหาเรื่องผู้อื่น...ข้อ 3 ไม่ทำร้ายคนจนเกินกว่าเหตุ
ข้อ 4 ไม่ใช้กำลังทำร้ายคนโดยไม่มีเหตุผล ข้อ 5 ตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด ข้อ 6 ไม่ดื่มเหล้าเวลาออกสนามเด็ดขาด"แน่นอนว่า พวกเขาต่างหากอย่างแข็งขัน
"ดีมาก แต่ฉันได้กลิ่นบุหรี่กับเหล้านะ บอกมาว่า ใคร"อรพิชาถามอย่างเฉียบขาดก่อนกล่าวต่อว่า
"รู้ใช่ไหมว่า ใครผิดกฎถือเป็นการทรยศ ฉันจะไล่ออกจากลุ่ม แต่ถ้ายอมรับ ฉันจะแค่ลงโทษ"
"ผมเองครับ ผมดื่มเหล้าก่อนมา"ชายหนุ่มอายุราว 18 กล่าวอย่างนอบน้อม
"งั้น วันนี้กลับบ้าน ฉันของดการออกสนามเธอ 3 ครั้ง และทัณฑ์บนไว้ก่อน"เธอสั่งก่อนหันกลับมาถามต่อว่า ใครสูบบุหรี่ แต่ครั้งนี้ไม่มีใครรับ เธอจึงให้โอกาสเพียง 3 วินาที ก่อนสั่งให้โทยะหาคนสูบบุหรี่มาให้เธอ จนเธอได้รู้ว่า คนคนนั้นคือเด็กหนุ่มวัย 16 ปีเท่ากับเธอ
"ทำไม นายไม่เคารพกฎที่ตั้งไว้"เธอยังสงสัย
"กฎบ้าบอ ห่าเหว น่ะซิ แก๊งค์อื่นไม่เห็นมี กฎอย่างนี้"ผู้ถูกจับได้โวยลั่น
"B.b.r ครับ อย่าเอาผิดไอ้ชัยมันเลย มันเมาน่ะครับ"เสียงหนึ่งแทรก
"ฉันว่า คงไม่แค่นั้นหรอก เพื่อนของเธอ ท่าทางจะติดยาด้วย แต่อย่าห่วง ฉันจะส่งไปบำบัดเอง"เธอยิ้มปลอบเพื่อนของนายชัยอย่างเมตตาให้พวกเขารู้ว่า เธอจะไม่ทอดทิ้งพวกเขาเหล่านี้แน่นอน
เพราะปีศาจเองก็มีหัวใจ
ความคิดเห็น