คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 นางฟ้า?
...นายตัวร้าย กับ ยัยปีศาจ... ในช่วงเย็นหลังเลิกเรียน ริมขอบสนามฟุตบอลในโรงเรียนแห่งหนึ่ง นอกจากตาของพวกหล่อนจะมองไปที่สนามฟุตบอลที่มีการแข่งขัน ซึ่งเป็นศึกที่พวกหล่อนคิดว่า ช่างเป็นการแข่งที่มีผู้เล่นหน้าตาหล่อเหลามากที่สุดครั้งหนึ่ง แม้ตาจะจับจ้องไปที่สนามแต่ว่า ปากของพวกหล่อนยังคงนินทาเรื่องของคนอื่นต่อไป...
"นี่ พิม เธอว่าไหมว่า ยัยนางฟ้า นั่น ชอบอ่อยผู้ชายน่าดู" หนึ่งในนั้น พูดเสียงไม่เบานัก เพื่อนของเธอจึงพยักหน้าอย่างเห็นด้วยแล้วเสริมว่า
"ใช่ คนอะไร้ สร้างภาพเก่งชะมัด"
แน่นอน ขณะที่พวกหล่อนกำลังนินทาถึง 'นางฟ้า'ของโรงเรียนอยู่นั่นเอง มันทำให้ 'คนชอบนินทา' ไม่รู้สักนิดเลยว่า คนที่ถูกกล่าวถึง ยืนอยู่ข้างหลัง ใบหน้าขาวใส แสยะยิ้มนิดๆก่อนเปลี่ยนรอยยิ้มที่ดูชั่วร้ายนั่น เป็นใบหน้าที่แสนเศร้าสร้อย... เธอเดินไปข้างหน้ากลุ่มที่นินทาเธอก่อนตีหน้าเศร้ากว่าเดิมหลายเท่า แล้วก้มหน้าก้มตาตัดพ้อตนเองและถามเพื่อนๆเสียงเครือว่า
"เราดูไม่ดีเลยจริงๆเหรอ เราแย่จริงๆด้วยสินะคะ ขอโทษนะ เรานี่มัน แย่ แย่ แย่ที่สุด" หลังจากตัดพ้อตนเองเสร็จ เธอก็เงยหน้าขึ้น ทำให้ว่า ใบหน้าของ 'นางฟ้า' เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา เล่นเอาเหล่าคนนินทาถึงกับ ช็อค และหน้าซีดเผือด เมื่อเห็นน้ำตาของคนที่ถูกนินทา นั่น ทำให้พวกหล่อนทั้งหลายคิดกลับทันทีว่า 'ไม่มีทาง คนตรงหน้าไม่สามารถเล่นละครได้ดีเท่านี้แน่ นางฟ้าไม่ได้เสแสร้งสักนิด!'
ฉับพลัน เมื่อคนนินทาทั้งหลายได้สติก็รีบขอโทษขอโพย เด็กสาวอายุน้อยกว่าตรง
หน้าเป็นการใหญ่ เพราะ เสียงซุบซิบดังขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจาก พวกหล่อนดันนินทาคนที่ไม่สมควรนินทาด้วยประการทั้งปวง เพราะ การกระทำของเด็กสาวไม่สามารถหาที่ติได้แม้แต่น้อย!
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"เด็กสาวป้ายน้ำตาทิ้งก่อนยิ้มให้คนที่ขอโทษเธออย่างอ่อนโยน บริสุทธิ์ ไม่เอาผิด ถือโทษ ไม่แม้แต่มีแววโกรธเคือง...
แววตาใส ซื่อนั้นทำให้ทุกคนที่เห็นต่างชื่นชมและมีอาการอิจฉาแฝงตัวมาด้วย แต่...
"พี่ๆคะ นี่บัตรเข้าชมการซ้อมละครของโรงเรียนนะคะ อุ้มให้ค่ะ" และแค่นี้เธอก็ ชนะขาด แถมยังได้ความยกย่องอีกมากโข...
"มีอะไรหรือเปล่า อุ้ม"ชายหนุ่มที่เพิ่งแข่งบอลเสร็จวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาถาม
เด็กสาวยิ้มให้อย่างอ่อนโยนชนะทุกสายตาที่มองเห็นก่อนเอ่ยเสียงใสๆตอบไปว่า
"ไม่มีอะไรค่ะพี่เรย์ พี่เรย์กลับไปแข่งต่อเถอะนะคะ ไม่ต้องห่วง อุ้ม"
"ไม่ใช่นะคะ พี่เรย์ มันไม่มีอะไรจริงๆ"เด็กสาวยังคงแก้ตัวให้เธอๆเหล่านั้น
"อรพิชา เงียบนะ อย่ามาแก้ตัวให้คนพวกนี้ พี่ต้องการความจริง"ชายหนุ่มนามว่า 'เรย์' เผลอตวาดเสียงดังเพราะความเป็นห่วงคนตรงหน้าอย่างมากนั่นเอง
"อะไรกัน เดี๋ยวอุ้มพูดอะไร พี่เรย์ก็ไม่เชื่ออุ้มแล้วใช่ไหม ก็ได้ คุณเรวัติ คะ เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องส่วนตัว ดิฉันสามารถจัดการเองได้ เชิญคุณไปลงแข่งต่อเถอะค่ะ" อุ้มหรือ อรพิชากล่าวเสียงเย็นยะเยียบ เล่นเอาเรวัติ หนาวไปถึงขั้วหัวใจเพราะเขารู้ดีว่า นางฟ้าไม่ชอบให้ใครที่เธอคุ้นเคยตวาดใส่ แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจมากที่สุดคือ น้ำตาหยดโตๆของเด็กสาว...
"อุ้มๆ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ก็แค่ห่วงอุ้ม"ทันทีที่เด็กสาวได้ยิน เธอก็หันหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา แล้วบอกว่า
"พี่เรย์แน่ใจนะคะ ว่าจะเชื่ออุ้มแล้วไม่ตวาดใส่อุ้มอีก"
"แน่ใจจ้ะ เมื่อกี้ พี่ขอโทษนะ"เขากล่าวแล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินเข้มให้เธอ
"ไม่เป็นไรคะ"แล้วอรพิชาก็จิ้มที่แก้มใสๆราวกับจะบอกเขาว่า 'เช็ดหน้าไถ่โทษให้เธอเดี๋ยวนี้เลย' เรวัติถึงกับหัวเราะอย่างเอ็นดูแล้วเช็ดหน้าให้เธออย่างอ่อนโยน
ใครๆก็ดูไม่ออกว่า คู่นี้น่ะ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกันไม่ใช่แฟนอย่างที่ใครๆเข้าใจ!
"เอาล่ะ พี่เรย์ไปแข่งต่อเถอะคะ เดี๋ยว อุ้มจะรออยู่แถวนี้ ไม่ต้องห่วงนะคะ"
"จ้ะ" เรวัติรับคำก่อนวิ่งออกไป
ทันทีที่ชายหนุ่มวิ่งออกไป ก็มีเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอแต่พวกเธอเหล่านั้นอยู่ม.4 แต่เธออยู่ม.6 เด็กสาวเหล่านั้นเริ่มเดินเข้ามาหาล้อมเธอสักราวสิบ คนได้ หนึ่งในนั้นแผดเสียงออกมาว่า
"แม่นางฟ้าคนดี แม่นางฟ้าคนเก่ง เธอมีสิทธิ์มายุ่งอะไรกับพี่เรย์ของเรา"
นี่ คงเป็นส่วนหนึ่งในบรรดาแฟนคลับของพี่เรย์ เฮ้อ!พี่เรย์เอาความลำบากมาให้เราอีกแล้วล่ะสิเนี่ย
"เอ่อ-คือ พี่เรย์เป็นพี่ชายของฉันน่ะค่ะ" ไม่มีใครเชื่อคำพูดของเธอยิ่งกว่านั้นยิ่งพูดยิ่งถูกล้อมเข้ามาเรื่อยๆ
"หยุดนะ พวกเธอจะทำอะไร นางฟ้า"พลันเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นมาห้าม เมื่ออรพิชาหันไปมองก็พบว่า เป็นหนึ่งในคนที่นินทาเธอนั่นเอง เด็กสาวลอบยิ้ม เธอเพิ่มตัวช่วยได้สำเร็จตามแผนอีกแล้ว
"ระ เราอย่ามีเรื่องกันเลยนะคะ พูดกันดีๆก็ได้นะคะ"เด็กสาวที่ถูกล้อมเอ่ยขึ้นอย่างน่าเห็นใจเพราะท่าทางที่เธอแสดงออก ไม่ว่า จะหน้าซีด ตัวสั่น ครบเซ็ต
"นี่ พวกเธอจะทำอะไร นางฟ้า"เสียงตวาดอย่างเด็ดขาดดังมาจากข้างวงล้อม
ดีใจชะมัดเลย พี่ไนท์มาทัน ไม่งั้นนะ นานกว่านี้อีกนิด นางฟ้าได้กลายเป็นนางมารแน่เล้ย เฮ้อ ว่าแต่ ทำไม นักเรียนหญิงโรงเรียนนี้ชอบคิดอกุศลกันจังเลยนะ...
"มันอะไรกันเหรอ หา! ปอ แพร แนน" พี่ไนท์เบรกแตกอีกแล้ว อรพิชาคิดในใจ ขณะนี้ วงล้อมเริ่มคลายออกไปเสียแล้ว ทำให้เด็กสาวสูดอากาศเต็มปอด
ค่อยยังชั่ว อึดอัดจะตายชัก น่าจะลอง คุมยัยพวกนี้ แบบนี้นะ อากาศมันมีไม่พอนะเฟ้ย ต้องนั่งลงไปใกล้ๆเท้าพวกแกอ่ะ ฉันจะบอกให้ แต่เธอก็ได้แต่บอกในใจอีกเช่นเคย พี่ไนท์คะ จัดการให้อุ้มด้วยนะ อยู่ในโรงเรียน อุ้มทำอะไรไม่ได้ ใครจะไปรู้ว่า นางฟ้า คือ ภาพที่ถูกสร้างขึ้นมากก็แม้แต่ บรรดาพี่เรย์ พี่ไนท์ยังไม่รู้ แล้วใครจะรู้ได้ล่ะ
"อุ้ม อยู่ไหน ออกมาเร็วๆ" พี่ไนท์ของเธอร้องเรียก แล้วอรพิชา จึงค่อยๆฝ่าวงล้อมออกไปอย่างเร่งรีบ ด้วยสีหน้าที่ซีดเผือด
"เธอคิดจะทำอะไรของเธอ หา ปอ แพร แนน" ชายหนุ่มผู้กำลังหัวเสียกระชากเสียงถามบรรดาผู้ที่มีอายุเท่ากันและเป็นหัวโจก
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พวกพี่ๆเขาแค่ล้อเล่นกัน"เธอรีบแก้ตัวให้คนพวกนั้น แม้ในใจจะคิดอยากจะด่าออกไปว่า ยัยแก่รังแกเด็ก! แต่ทว่า การช่วยเหลือครั้งนี้ของเธอไม่ได้ผลสักนิดเพราะว่า บรรดาแฟนคลับของพี่เรย์ของยังคงมองเธออย่างเกลียดชังอยู่ดี
"อย่ามาโกหกพี่เลยน่า หือ ยัยเปี๊ยก พี่รู้ดีหรอกนะ"พี่ไนท์หันมาลูบหัวเธอก่อนจะหันไปตวาดใส่พวกแฟนคลับ
"ไปซะ แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไม่อย่างนั้น พวกเธอตายแน่" ส่วนเธอก็ได้แต่ยิ้มมุมปากอย่างสะใจ ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะหายไปอย่างรวดเร็วแล้วหน้าของเธอก็พลันซีดตามเดิมโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นสักนิด
"พี่ไนท์คะ อย่าไปว่าพวกพี่เขาเลยนะคะ" กินขาด ฝ่ายนั้น พ่ายแพ้หลุดลุ่ย เล่นกับใครไม่เล่นดันอยากเล่นกับปีศาจ ก็สมควรแล้ว จะแข่งกับอรพิชา ต้องใช้สมองไม่ใช่กำลังนะคะ มันเทียบกันไม่ได้! อรพิชาได้แต่ยิ้มเยาะเย้ยพวกไร้สมองในสายตาของเธอ ในใจ เธอรู้ตัวดีว่า เธอไม่ใช่นางฟ้าแต่เธอเป็นปีศาจที่ฉลาดกว่าคนต่างหากเล่า
เล่นกับใครไม่เล่น...มาเล่นกับปีศาจ!
...........................................................................................................................................
บทที่ 1 นางฟ้า?
ในช่วงเย็นหลังเลิกเรียน ริมขอบสนามฟุตบอลในโรงเรียนแห่งหนึ่ง นอกจากตาของพวกหล่อนจะมองไปที่สนามฟุตบอลที่มีการแข่งขัน ซึ่งเป็นศึกที่พวกหล่อนคิดว่า ช่างเป็นการแข่งที่มีผู้เล่นหน้าตาหล่อเหลามากที่สุดครั้งหนึ่ง แม้ตาจะจับจ้องไปที่สนามแต่ว่า ปากของพวกหล่อนยังคงนินทาเรื่องของคนอื่นต่อไป...
"นี่ พิม เธอว่าไหมว่า ยัยนางฟ้า นั่น ชอบอ่อยผู้ชายน่าดู" หนึ่งในนั้น พูดเสียงไม่เบานัก เพื่อนของเธอจึงพยักหน้าอย่างเห็นด้วยแล้วเสริมว่า
"ใช่ คนอะไร้ สร้างภาพเก่งชะมัด"
แน่นอน ขณะที่พวกหล่อนกำลังนินทาถึง 'นางฟ้า'ของโรงเรียนอยู่นั่นเอง มันทำให้ 'คนชอบนินทา' ไม่รู้สักนิดเลยว่า คนที่ถูกกล่าวถึง ยืนอยู่ข้างหลัง ใบหน้าขาวใส แสยะยิ้มนิดๆก่อนเปลี่ยนรอยยิ้มที่ดูชั่วร้ายนั่น เป็นใบหน้าที่แสนเศร้าสร้อย... เธอเดินไปข้างหน้ากลุ่มที่นินทาเธอก่อนตีหน้าเศร้ากว่าเดิมหลายเท่า แล้วก้มหน้าก้มตาตัดพ้อตนเองและถามเพื่อนๆเสียงเครือว่า
"เราดูไม่ดีเลยจริงๆเหรอ เราแย่จริงๆด้วยสินะคะ ขอโทษนะ เรานี่มัน แย่ แย่ แย่ที่สุด" หลังจากตัดพ้อตนเองเสร็จ เธอก็เงยหน้าขึ้น ทำให้ว่า ใบหน้าของ 'นางฟ้า' เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา เล่นเอาเหล่าคนนินทาถึงกับ ช็อค และหน้าซีดเผือด เมื่อเห็นน้ำตาของคนที่ถูกนินทา นั่น ทำให้พวกหล่อนทั้งหลายคิดกลับทันทีว่า 'ไม่มีทาง คนตรงหน้าไม่สามารถเล่นละครได้ดีเท่านี้แน่ นางฟ้าไม่ได้เสแสร้งสักนิด!'
ฉับพลัน เมื่อคนนินทาทั้งหลายได้สติก็รีบขอโทษขอโพย เด็กสาวอายุน้อยกว่าตรง
หน้าเป็นการใหญ่ เพราะ เสียงซุบซิบดังขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจาก พวกหล่อนดันนินทาคนที่ไม่สมควรนินทาด้วยประการทั้งปวง เพราะ การกระทำของเด็กสาวไม่สามารถหาที่ติได้แม้แต่น้อย!
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"เด็กสาวป้ายน้ำตาทิ้งก่อนยิ้มให้คนที่ขอโทษเธออย่างอ่อนโยน บริสุทธิ์ ไม่เอาผิด ถือโทษ ไม่แม้แต่มีแววโกรธเคือง...
แววตาใส ซื่อนั้นทำให้ทุกคนที่เห็นต่างชื่นชมและมีอาการอิจฉาแฝงตัวมาด้วย แต่...
"พี่ๆคะ นี่บัตรเข้าชมการซ้อมละครของโรงเรียนนะคะ อุ้มให้ค่ะ" และแค่นี้เธอก็ ชนะขาด แถมยังได้ความยกย่องอีกมากโข...
"มีอะไรหรือเปล่า อุ้ม"ชายหนุ่มที่เพิ่งแข่งบอลเสร็จวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาถาม
เด็กสาวยิ้มให้อย่างอ่อนโยนชนะทุกสายตาที่มองเห็นก่อนเอ่ยเสียงใสๆตอบไปว่า
"ไม่มีอะไรค่ะพี่เรย์ พี่เรย์กลับไปแข่งต่อเถอะนะคะ ไม่ต้องห่วง อุ้ม"
"ไม่ใช่นะคะ พี่เรย์ มันไม่มีอะไรจริงๆ"เด็กสาวยังคงแก้ตัวให้เธอๆเหล่านั้น
"อรพิชา เงียบนะ อย่ามาแก้ตัวให้คนพวกนี้ พี่ต้องการความจริง"ชายหนุ่มนามว่า 'เรย์' เผลอตวาดเสียงดังเพราะความเป็นห่วงคนตรงหน้าอย่างมากนั่นเอง
"อะไรกัน เดี๋ยวอุ้มพูดอะไร พี่เรย์ก็ไม่เชื่ออุ้มแล้วใช่ไหม ก็ได้ คุณเรวัติ คะ เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องส่วนตัว ดิฉันสามารถจัดการเองได้ เชิญคุณไปลงแข่งต่อเถอะค่ะ" อุ้มหรือ อรพิชากล่าวเสียงเย็นยะเยียบ เล่นเอาเรวัติ หนาวไปถึงขั้วหัวใจเพราะเขารู้ดีว่า นางฟ้าไม่ชอบให้ใครที่เธอคุ้นเคยตวาดใส่ แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจมากที่สุดคือ น้ำตาหยดโตๆของเด็กสาว...
"อุ้มๆ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ก็แค่ห่วงอุ้ม"ทันทีที่เด็กสาวได้ยิน เธอก็หันหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา แล้วบอกว่า
"พี่เรย์แน่ใจนะคะ ว่าจะเชื่ออุ้มแล้วไม่ตวาดใส่อุ้มอีก"
"แน่ใจจ้ะ เมื่อกี้ พี่ขอโทษนะ"เขากล่าวแล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินเข้มให้เธอ
"ไม่เป็นไรคะ"แล้วอรพิชาก็จิ้มที่แก้มใสๆราวกับจะบอกเขาว่า 'เช็ดหน้าไถ่โทษให้เธอเดี๋ยวนี้เลย' เรวัติถึงกับหัวเราะอย่างเอ็นดูแล้วเช็ดหน้าให้เธออย่างอ่อนโยน
ใครๆก็ดูไม่ออกว่า คู่นี้น่ะ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกันไม่ใช่แฟนอย่างที่ใครๆเข้าใจ!
"เอาล่ะ พี่เรย์ไปแข่งต่อเถอะคะ เดี๋ยว อุ้มจะรออยู่แถวนี้ ไม่ต้องห่วงนะคะ"
"จ้ะ" เรวัติรับคำก่อนวิ่งออกไป
ทันทีที่ชายหนุ่มวิ่งออกไป ก็มีเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอแต่พวกเธอเหล่านั้นอยู่ม.4 แต่เธออยู่ม.6 เด็กสาวเหล่านั้นเริ่มเดินเข้ามาหาล้อมเธอสักราวสิบ คนได้ หนึ่งในนั้นแผดเสียงออกมาว่า
"แม่นางฟ้าคนดี แม่นางฟ้าคนเก่ง เธอมีสิทธิ์มายุ่งอะไรกับพี่เรย์ของเรา"
นี่ คงเป็นส่วนหนึ่งในบรรดาแฟนคลับของพี่เรย์ เฮ้อ!พี่เรย์เอาความลำบากมาให้เราอีกแล้วล่ะสิเนี่ย
"เอ่อ-คือ พี่เรย์เป็นพี่ชายของฉันน่ะค่ะ" ไม่มีใครเชื่อคำพูดของเธอยิ่งกว่านั้นยิ่งพูดยิ่งถูกล้อมเข้ามาเรื่อยๆ
"หยุดนะ พวกเธอจะทำอะไร นางฟ้า"พลันเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นมาห้าม เมื่ออรพิชาหันไปมองก็พบว่า เป็นหนึ่งในคนที่นินทาเธอนั่นเอง เด็กสาวลอบยิ้ม เธอเพิ่มตัวช่วยได้สำเร็จตามแผนอีกแล้ว
"ระ เราอย่ามีเรื่องกันเลยนะคะ พูดกันดีๆก็ได้นะคะ"เด็กสาวที่ถูกล้อมเอ่ยขึ้นอย่างน่าเห็นใจเพราะท่าทางที่เธอแสดงออก ไม่ว่า จะหน้าซีด ตัวสั่น ครบเซ็ต
"นี่ พวกเธอจะทำอะไร นางฟ้า"เสียงตวาดอย่างเด็ดขาดดังมาจากข้างวงล้อม
ดีใจชะมัดเลย พี่ไนท์มาทัน ไม่งั้นนะ นานกว่านี้อีกนิด นางฟ้าได้กลายเป็นนางมารแน่เล้ย เฮ้อ ว่าแต่ ทำไม นักเรียนหญิงโรงเรียนนี้ชอบคิดอกุศลกันจังเลยนะ...
"มันอะไรกันเหรอ หา! ปอ แพร แนน" พี่ไนท์เบรกแตกอีกแล้ว อรพิชาคิดในใจ ขณะนี้ วงล้อมเริ่มคลายออกไปเสียแล้ว ทำให้เด็กสาวสูดอากาศเต็มปอด
ค่อยยังชั่ว อึดอัดจะตายชัก น่าจะลอง คุมยัยพวกนี้ แบบนี้นะ อากาศมันมีไม่พอนะเฟ้ย ต้องนั่งลงไปใกล้ๆเท้าพวกแกอ่ะ ฉันจะบอกให้ แต่เธอก็ได้แต่บอกในใจอีกเช่นเคย พี่ไนท์คะ จัดการให้อุ้มด้วยนะ อยู่ในโรงเรียน อุ้มทำอะไรไม่ได้ ใครจะไปรู้ว่า นางฟ้า คือ ภาพที่ถูกสร้างขึ้นมากก็แม้แต่ บรรดาพี่เรย์ พี่ไนท์ยังไม่รู้ แล้วใครจะรู้ได้ล่ะ
"อุ้ม อยู่ไหน ออกมาเร็วๆ" พี่ไนท์ของเธอร้องเรียก แล้วอรพิชา จึงค่อยๆฝ่าวงล้อมออกไปอย่างเร่งรีบ ด้วยสีหน้าที่ซีดเผือด
"เธอคิดจะทำอะไรของเธอ หา ปอ แพร แนน" ชายหนุ่มผู้กำลังหัวเสียกระชากเสียงถามบรรดาผู้ที่มีอายุเท่ากันและเป็นหัวโจก
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พวกพี่ๆเขาแค่ล้อเล่นกัน"เธอรีบแก้ตัวให้คนพวกนั้น แม้ในใจจะคิดอยากจะด่าออกไปว่า ยัยแก่รังแกเด็ก! แต่ทว่า การช่วยเหลือครั้งนี้ของเธอไม่ได้ผลสักนิดเพราะว่า บรรดาแฟนคลับของพี่เรย์ของยังคงมองเธออย่างเกลียดชังอยู่ดี
"อย่ามาโกหกพี่เลยน่า หือ ยัยเปี๊ยก พี่รู้ดีหรอกนะ"พี่ไนท์หันมาลูบหัวเธอก่อนจะหันไปตวาดใส่พวกแฟนคลับ
"ไปซะ แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไม่อย่างนั้น พวกเธอตายแน่" ส่วนเธอก็ได้แต่ยิ้มมุมปากอย่างสะใจ ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะหายไปอย่างรวดเร็วแล้วหน้าของเธอก็พลันซีดตามเดิมโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นสักนิด
"พี่ไนท์คะ อย่าไปว่าพวกพี่เขาเลยนะคะ" กินขาด ฝ่ายนั้น พ่ายแพ้หลุดลุ่ย เล่นกับใครไม่เล่นดันอยากเล่นกับปีศาจ ก็สมควรแล้ว จะแข่งกับอรพิชา ต้องใช้สมองไม่ใช่กำลังนะคะ มันเทียบกันไม่ได้! อรพิชาได้แต่ยิ้มเยาะเย้ยพวกไร้สมองในสายตาของเธอ ในใจ เธอรู้ตัวดีว่า เธอไม่ใช่นางฟ้าแต่เธอเป็นปีศาจที่ฉลาดกว่าคนต่างหากเล่า
เล่นกับใครไม่เล่น...มาเล่นกับปีศาจ!
...........................................................................................................................................
ความคิดเห็น