คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Intermezzo 3 : The new morning
เมื่อคืนเขาไมได้ฝัน
แปลกมาก เพราะทุกคืนเขาจะต้องฝันถึงอะไรสักอย่าง โดยเฉพาะความฝันที่ซ้ำซากเหมือนเมื่อคืนก่อนหน้านี้
ชายหนุ่มตื่นมาด้วยเสียงของนาฬิกาปลุก ในหัวสมองของเขาเต็มไปด้วยความงัวเงียและซึมเซาจากการที่วันหยุดได้หมดลงแล้ว สรุปแล้วสามวันเขาก็หมดไปกับการลองสิ่งประดิษฐ์กับกินซูชิเท่านั้น ส่วนแพลนที่ว่าจะไปดำน้ำดูปะการังนวดสปาปลูกป่าดูดิสนีย์ออนไอซ์แรลลี่ตีกอล์ฟส่องสัตว์คงต้องยกไปไว้วันหยุดคราวหน้า มันจะมีสำหรับเขาหรือเปล่านะ ?
หกโมงสี่สิบห้านาทีตรง เขาเริ่มต้นของวันด้วยกาแฟเหมือนเดิม วันนี้รู้สึกคอแห้งแปลกๆ เลยใส่น้ำเพิ่มให้กลายเป็นอเมริกาโนเสียหน่อย
"หล่าลาลาล้าลัล ลาหล่าลัล ล้าหล่าลัล หล่าลาลาล้าลา"
เสียงร้องพร้อมกับทำนองของแซกโซโฟนที่ฟังดูกวนประสาทดังขึ้น มีไฟกระพริบขึ้นที่ข้อมือซ้าย นี่เป็นเสียงแจ้งว่ามีข้อความเข้า แต่คราวนี้ไม่ได้เงียบสนิทเหมือนอย่างที่เคยเพราะมันมาตอนที่เขาตื่นนอนแล้ว เขาวางแก้วกาแฟที่ดื่มไปแล้วครึ่งแก้ววางลงกับโต๊ะ แล้วสะบัดมือซ้ายอย่างที่เคย
[Mail] อาแปะ
สิบโมงเตรียมข้าวของแล้วมาที่ห้องเทเลพอร์ต
อาแปะ, 06.47
เหมือนชายชราที่ส่งข้อความมาจะรู้ดีว่าชายครึ่งแพะคนนี้จะต้องตื่นมาเวลานี้ตรงเป๊ะพอดี เขาสะบัดมือกลับแล้วจอโฮโลแกรมก็ดับลงและหยิบแก้วกาแฟที่เหลือมาซดจนหมดแล้วจึงเดินออกจากห้องครัวมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นอยู่ประมาณสิบนาที หลังจากที่คาเฟอีนได้เริ่มเข้าสู่กระแสเลือดแล้ว เขาจึงได้เริ่มครุ่นคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาจะต้องทำในเช้าวันนี้
เครื่องชงกาแฟ เช็ค
เมล็ดกาแฟ เช็ค
หมอน เช็ค
ผ้าห่ม เช็ค
เสื้อผ้า เช็ค
มีดเลเซอร์พกพา 8 เล่ม เช็ค
เซตมีดเลเซอร์บินพร้อมแหวนชี้เป้า เช็ค
ถุงมือเล็บเลเซอร์สำหรับต่อสู้ประชิด เช็ค
ปืนรีวอลเวอร์เลเซอร์ เช็ค
ปืนสั่งทำพิเศษสำหรับพกพาในแขนเสื้อ 2 กระบอก เช็ค
เครื่องดักฟังพกพาขนาดสองไมคร่อน เช็ค
แว่นสายลับสารพัดประโยชน์ เช็ค
ระเบิดแสง/ระเบิดควัน/ระเบิดแก๊สน้ำตา/ระเบิดพลีชีพ เช็ค
ชายหนุ่มพยายามนั่งนึกของที่จำเป็น แต่เขาก็นึกขึ้นได้ว่าขาดเหลือพวกอุปกรณ์จำพวกโดรนอยู่แต่ก็คิดว่าน่าจะเบิกจากกองทัพได้ ภารกิจสำคัญระดับประเทศถ้าจะงกอุปกรณ์สำหรับภารกิจก็ปล่อยประเทศมันล่มจมไปเถอะ
ชายหนุ่มใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีสำหรับการจัดการข้าวของ ได้เป็นกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบและกระเป๋าถืออีกหนึ่งใบ ตอนนี้เวลาเกือบแปดโมงเช้าแล้ว เหลือเวลาอีกสองชั่วโมงเศษสำหรับอาลัยให้กับวันหยุดอันใกล้
"ขี้เกียจรอแล้วเว้ยยยยย ไปเลยดีกว่า" เขาตัดสินใจให้กับตัวเองในใจ
ชายครึ่งแพะแบกสัมภาระขึ้นลิฟท์ไปยังสถานีวาร์ปของอาคารสำนักงาน T.E.E.M.O ชั้น B-2 สถานีวาร์ปนั้นเป็นห้องขนาดไม่ใหญ่มาก พอๆ กับห้องของเขานั่นแหละ ส่วนแท่นวาร์ปก็หน้าตาคล้ายๆ กับแคปซูลฐานกลมในแนวตั้ง เจ้าหน้าที่ที่ดูแลเครื่องวาร์ปดูแปลกใจเล็กน้อยที่เขามาก่อนเวลา ดูเหมือนอาแปะจะฝากข้อมูลสารพัดเอกสารไว้แล้ว เขาให้มือซ้ายแตะไปยังเครื่องสแกนและดาวน์โหลดไฟล์เข้ามายังชิปในมือซ้ายของเขา
ขณะที่กำลังรอคิวเครื่องวาร์ปก่อนหน้าที่ดูเหมือนจะส่งของไปยังสำนักงานเขตอื่น เขานั่งลงกับเก้าอี้โซฟาสำหรับนั่งรอในสถานีวาร์ป เอกสารเกี่ยวกับกำหนดการคร่าวๆ สิทธิประโยชน์ในกองทัพ สรุปใจความคร่าวๆ ได้ว่าอีกสามเวลาบ่ายโมงตรง จะมีการแจ้งกำหนดการโดยตรงจากหน่วยเหนือ แต่ทำไมให้ไปก่อนตั้งสามวัน คงเหลือเวลาไปสำรวจอะไรแถวๆ นั้น ที่เขาสนใจคือห้องสมุดของกองทัพ ดูเหมือนมันจะมีอะไรที่น่าสนุกมากกว่าหอสมุดอเล็กซานเดรียและฐานข้อมูลขององค์กร
"เรียบร้อยแล้วค่ะ คุณโกสต์คะ เชิญทางนี้ได้เลย" เสียงของหญิงสาวเจ้าหน้าที่เรียกถึงเขา
"ขอบคุณมากครับ" เขาตอบและหันไปยิ้มขอบคุณให้
ชายหนุ่มลากและถือสัมภาระไปยังเครื่องวาร์ป
"ยืนยันสถานีเป้าหมายค่ะ อาคารกองทัพประจำเมืองหลวงเขตหนึ่ง" หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับในนิ้วของเธอป้อนข้อมูลให้กับเครื่องวาร์ป
"ตรวจเช็คแท่นวาร์ปสถานีปลายทาง เคลียร์"
เขากำลังจะผจญกับความหฤหรรษ์ในการวาร์ปอีกครั้ง เนื่องจากการวาร์ปของที่นี่ใช้หลักการการทำลายทุกอณูของโมเลกุลและอะตอมและสร้างใหม่ในยังที่เป้าหมาย ว่ากันว่าสมองของผู้ใช้งานจะได้สัมผัสกับประสบการณ์แปลกประหลาด บางคนก็จะมีอาการเมาวาร์ปที่เรียกว่า [Reconstruction effect] จนคลุ้มคลั่งไปเลยก็มี แต่คนที่จะพบก็จะเจอในครั้งแรกแล้วก็จะมีอาการทางจิตทำให้ใช้เครื่องนี้ไม่ได้อีกเลย ด้วยเหตุนี้เครื่องวาร์ปจึงใช้ในกองทัพเท่านั้น
แต่เขากลับชอบความรู้สึกแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับการวาร์ป ถ้าให้บรรยาย เขารู้สึกราวกับว่าเขาได้รับรู้ถึงโลกคู่ขนานในความน่าจะเป็นไม่จบไม่สิ้นของจุดแยกในจักรวาล มันแปลกดี เขาว่าเช่นนั้น
"การวาร์ปจะดำเนินการใน สาม สอง หนึ่ง... "
เขาหลับตา และความรู้สึกที่น่าหฤหรรษ์ก็แล่นเข้ามาในหัวเขา
...
..
.
"สถานีวาร์ปกองทัพเขตหนึ่ง วัตถุได้มาถึงแล้ว" เสียงของหญิงที่ไม่เหมือนกับที่เขาเคยได้ยินเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนดังขึ้น
"กรุณารอสักครู่ค่ะ กำลังทำการตรวจสอบความถูกต้องของสำเนา"
"สัญญาณรบกวน 0% ข้อมูลสมบูรณ์ดี ลืมตาได้ค่ะ"
ชายครึ่งแพะลืมตาขึ้นมาพบกับหญิงสาวในชุดแขนยาวสีน้ำเงินเข้มตัดกับสีเทา ซึ่งเป็นเครื่องแบบของกองทัพ
"กรุณาตอบตามคำถามด้วยนะคะ คุณชื่ออะไร เกิดวันที่เท่าไหร่คะ"
"โกสต์ 3 มีนาคม 479" ชายหนุ่มตอบ
"กรุณาพูดตามเลขที่ดิฉันพูดไปนะคะ สาม หนึ่ง สี่ หนึ่ง ห้า เก้า สอง" เธอถามอีกครั้ง
"สาม หนึ่ง สี่ หนึ่ง ห้า เก้า สอง"
คำถามยังมีต่อไปเรื่อยๆ เขาค่อนข้างเบื่อกับพิธีรีตรองอันนี้ แต่เนื่องจากเคสมีเคสรายงานว่ามีผู้เดินทางผ่านเครื่องวาร์ปแล้วมีปัญหาเรื่องความจำระยะสั้น ส่งตรวจเพิ่มเติมพบว่ามีการฝ่อลงของสมองส่วนฮิปโปแคมปัสซึ่งเกี่ยวกับความทรงจำ จึงต้องมีการคัดกรองเรื่องของความทรงจำหลังจากใช้เครื่อง
"ยืนยันเรียบร้อยค่ะ ยินดีต้อนรับคุณโกสต์สู่กองทัพแห่งเขตหนึ่งค่ะ" เธอกล่าวยินดีต้อนรับพร้อมกับยกมือขึ้นตะเบ๊ะ
ดูเหมือนว่าในฐานข้อมูลเขาจะมียศทางทหารอะไรสักอย่างเรียบร้อยแล้ว เขาไม่ค่อยเคยชินและไม่ชอบเกี่ยวกับระบบยศของทหารสักเท่าไหร่ เขารู้แค่ว่าต้องตะเบ๊ะกลับตามมารยาทเท่านั้น
"จะมีคนของเราพาท่านไปยังที่พักค่ะ"
"ขอบคุณครับ" เขายิ้มและกล่าวขอบคุณอีกครั้ง
มีชายร่างสูงใหญ่อีกหนึ่งคนเดินเข้ามาตะเบ๊ะใส่ชายครึ่งแพะและเดินนำเขาไป เขาลากกระเป๋าเดินทางและถือกระเป๋าอีกหนึ่งไปลากผ่านพื้นพรมไปเรื่อยๆ จนเดินผ่านออกนอกอาคารที่เขามาถึง เขาเห็นอาคารคอนกรีตทรงโมเดิร์นหลังหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล
"ท่านอยู่ในฐานะแขกของจอมพลเวอกัสอาคารที่ผ่านมามีทั้งโรงอาหาร ห้องสมุด โรงกีฬา เชิญใช้ได้ตามสบายเลยนะครับ " ชายที่เดินนำเขามากล่าวขึ้น
"ครับ ว่าแต่ไอ้หน่วยพิเศษที่ว่านี่ มีเยอะไหมครับ ในเอกสารไม่เห็นจะมีรายละเอียดเรื่องนี้เลย" ชายแพะกล่าวพร้อมกับยิงคำถามต่อ
"ถ้ารวมท่านด้วยก็จะเป็นหกคนพอดีครับ" ชายในชุดทหารตอบ "แต่ว่าท่านอื่นยังไม่ได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ครับ คงจะอีกสักวันสองวัน"
เขาพูดจบพร้อมกับเดิมมาถึงอาคารที่หมายทันที เขาประทับมือลงบนเครื่องสแกนชิปจากนั้นประตูเลื่อนที่เป็นกระจกใสก็เปิดออก
"ยินดีต้อนรับสู่ที่พักของหน่วยพิเศษสังกัดกองทัพครับ ที่เห็นเบื้องหน้าคือล็อบบี้ เลยไปทางขวาจะเป็นห้องฝึกซ้อมและห้องประชุมครับ ส่วนทางซ้ายมือจะเป็นห้องนั่งเล่นและห้องครัว" เขาพูดพร้อมกับชี้ไปทางทิศทางต่างๆ "ส่วนด้านบนจะเป็นห้องพักทั้งหมดครับ ห้องของคุณเบอร์ 203 ครับ"
"เท่านี้ก็พอแล้วครับ ขอบคุณมากนะครับ" ชายหนุ่มตอบกลับด้วยสีหน้ายินดี
"มีอะไรสอบถามได้นะครับ ท่านเวอกัสฝากบอกมาว่าต้องการเบิกอุปกรณ์กองทัพอะไรใช้โทรศัพท์สายในที่ห้องนั่งเล่นหรือห้องส่วนตัวได้เลยครับ"
"ขอตัวก่อนนะครับ" ชายในชุดทหารเดินจากออกนอกประตูไป ความเงียบสงบจึงเข้าครอบงำสถานที่นี้
ที่นี่เงียบสงัดมาก ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่ที่นี่เลย ห้องล็อบบี้เป็นราวกับห้องโถงสีเทาขนาดใหญ่ มีขั้นบันไดและพื้นยกระดับทำให้ดูโออ่า มีต้นไม้ต้นหนึ่งและสวนหินอยู่กลางห้องเพิ่มความร่มรื่น แสงแดดผ่านกระทบกระจกใสที่อยู่บนเพดานทำให้ห้องดูสว่าง
"ร้างจังเลยๆ" ชายครึ่งแพะพูดขึ้นมาในโภงอันโออ่าที่เงียบสงัด แต่ก็ไม่สามารถขจัดความเงียบนั้นออกไปได้
เขาไม่สนใจสถานที่อื่นใดๆ ในที่แห่งนี้ เขาก้าวขึ้นบันไดจากฝั่งซ้ายในห้องโถง ห้องที่อยู่ในมุมทางขวามือมีตัวเลขติดอยู่บ่งบอกว่านั่นคือห้องของเขาเอง เขาจัดแจงเอามือซ้ายทาบลงไปยังเครื่องสแกนอีกครั้ง และประตูเหล็กที่หนาหนักก็ได้เปิดออก
เบื้องหน้าเป็นห้องที่พักขนาดค่อนข้างกว้าง เตียงพร้อมกับผ้าห่มสีเทาตั้งเด่นอยู่กลางห้อง ห้องถูกดีไซน์ได้ล้ำสมัยโดดเด่นราวกับอยู่ในยานอวกาศ มีที่นั่งและที่วางของมากมาย เขายกกระเป๋าเดินทางขึ้นมาบนโต๊ะในห้องแล้วจัดการกับข้าวของให้อยู่ถูกที่ถูกทาง หยิบเครื่องทำกาแฟออกมาวางบนโต๊ะ เสื้อผ้าเก็บเข้าตู้ และอุปกรณ์สารพัดก็เก็บเอาไว้อยู่ใต้เตียง
จริงๆ แล้วเขาไม่ได้เคยมาฐานทัพของเขตหนึ่งเป็นครั้งแรก เขาเคยรับภารกิจของอเลฟซีโร่ให้มาจัดการกับนายทหารของกองทัพที่ลักลอบขนของจากเมโทรโปลิสไปยังแฟนตาเซีย ซึ่งเขาก็ได้มาพักอยู่ที่นี่ราวหนึ่งอาทิตย์ แต่ห้องที่เขาพักนั้นไม่มีความน่าอยู่เลยแม้แต่น้อยถ้าเทียบกับห้องที่เขาอยู่ในปัจจุบัน จนเขาต้องแปลงเป็นร่างแพะไปนอนอยู่ที่สนามหญ้า
จริงๆ แล้ว เขาเองก็อยากหาโอกาสมาพบกับเพื่อนของเขาที่อยู่เขตหนึ่งเหมือนกัน ถ้ามีเวลาว่างเยอะแบบนี้อาจจะหาเวลาไปหาเสียสักหน่อย แต่วันนี้เขาอยากลองไปแวะเวียนที่ห้องสมุดของกองทัพ เขาไม่รอช้าต่อความอยากของตัวเอง จึงพาตัวเองออกจากอาคารไปยังจุดหมายที่อยู่ที่ตึกเดียวกับที่เขาได้วาร์ปมา
...
..
.
ล่าสุดที่มีคนเห็นเขาคือ ณ ห้องสมุดของกองทัพ
สองสามวันหลังจากนั้น ไม่มีใครพบเจอโกสต์อีกเลย
แม้แต่สักคนเดียว
ความคิดเห็น