คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Intermezzo 1 : อยู่กับหยง
ภาพที่ผมเห็นเบื้องหน้าที่ทุ่งหญ้าเขียวขจีที่มีรั้วอยู่รายล้อม ผมเห็นแพะอยู่ประมาณห้าหกตัวที่อยู่ใกล้ๆ แสงแดดอ่อนๆ กระทบพื้นหญ้าและดวงอาทิตย์ที่เพิ่งขึ้นพ้นจากขอบฟ้าบ่งบอกเวลาเช้า แพะตัวหนึ่งใช้สี่เท้าของมันวิ่งเข้ามาพูดคุยกับผม ผมจับใจความได้ว่า
"แบะสิริกำลังจะถูกมนุษย์พาตัวไป"
อ้อ.. แพะที่มาคุยกับผมน่ะไม่ได้ใช้ภาษามนุษย์ได้เหมือนผมหรอกนะ นี่ผมช่วยแปลให้คุณฟังน่ะ
ผมได้รับภารกิจให้มาสอดแนมอยู่ที่ฟาร์มแห่งหนึ่งในดินแดนของแฟนตาเซีย แบะสิริเป็นชื่อของแพะตัวหนึ่ง ส่วนแพะที่มาคุยอยู่กับผมนั่นชื่อแบะศักดิ์ ผมมาอยู่ที่นี่ได้สามสี่วันแล้ว ค่อนข้างสนิทได้กับแพะทุกตัวดุจพี่น้องของผมเลยทีเดียว
มนุษย์พวกนั้นกำลังจะทำพิธีอะไรสักอย่างที่ต้องใช้แพะมาบูชายันต์ พวกมนุษย์พวกนี้ดีแต่ใช้ไสยศาสตร์หรือยังไงกันนะ แถมใช้แต่ละทีก็ต้องเอาเพื่อนพ้องของเราไปฆ่าอย่างทรมานเสียอีก
"พวกระยำ!" ผมสบถออกมาเป็นภาษาแพะ หมายให้เพื่อนของเขาเข้าใจถึงอารมณ์โกรธ
ผมใช้สี่เท้าของผมเริ่มออกวิ่งไปจากที่แห่งนี้ ด้านหนึ่งมีอาคารไม้อยู่ไกลๆ ผมออกแรงกระโดดข้ามตัวไปแล้วข้ามรั้วอย่างงดงาม เสียงฝีเท้ากระทบใบหญ้าอย่างเป็นจังหวะ
"เนียนโก้ตคามิคาเซ่ !!!" ผมตะโกนสุดเสียงเป็นภาษามนุษย์
ไม่รู้ว่าการตะโกนมันเป็นการเสริมพลังหรืออย่างไรไม่ทราบ สี่เท้าของผมลอยขึ้นเหนือพื้นแล้วพุ่งด้วยความเร็วสูงยิ่งกว่าเสียง ผมพุ่งทะยานไปยังอาคารไม้เบื้องหน้าและชนอย่างรุนแรง มนุษย์ในนั้นสองต่างตกใจวิ่งหนี แพะตัวหนึ่งที่อยู่ในนั้นสบจังหวะวิ่งหนีออกมา เพียงแต่สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้นเร็วมาก
ผมยังพุ่งต่อไปไม่หยุด ทะลุภูเขา ทะลุป่า รู้สึกตัวอีกที ทิวทัศน์รอบๆ กลายเป็นสีดำ ดวงดาวสุกสกาวแวววับอยู่รอบตัว ผมคงพุ่งทะยานเป็นแนวเส้นตรงจนออกมาสู่อวกาศแล้วล่ะ
ผมหันกลับไปมองเห็นสิ่งที่สมญานามว่า เพชรสีฟ้าอันงดงามแห่งระบบสุริยะ แล้วสติผมก็หยุดอยู่เท่านั้น
...
..
.
แล้วเขาก็ตื่นขึ้น
"ฝันบ้าอะไรวะเนี่ย !" เขาสบถออกมาใส่กำแพงขาวสีขาวที่อยู่เบื้องหน้า
เขาฝันเรื่องราวคล้ายๆ กันนี้ซ้ำซากมาหลายปีแล้ว
เคยมีคำกล่าวที่ว่า
"ฝันของคนเรา ผู้อ่อนแอว่าเป็นลางบอกเหตุ ผู้เข้มแข็งว่าฝันนั้นสะท้อนกิเลสภายใน"
แต่จะลางบอกเหตุหรือจิตใต้สำนึกของเขาก็เถอะ แต่ผลลัพธ์คงไม่ต่างกัน
ขณะนี้เป็นเวลาหกโมงครึ่ง 'โกสต์' เพิ่งกลับมาพักผ่อนหลังจากภารกิจที่ชายแดน เท่าที่จำความได้ เขามาถึงห้องพักของเขาราวเที่ยงเศษๆ กาแฟที่เขาซัดไปสามแก้วในเช้านั้นไม่ช่วยอะไรเลย รู้สึกตัวอีกทีก็เช้าของอีกวันเสียแล้ว
เขาสังเกตเห็นข้อมือของเขามีแสงกระพริบอยู่ นั่นเป็นระบบแจ้งเตือนของชิปที่ฝังอยู่ในข้อมือ ถ้าหากเจ้าของหลับอยู่ชิปจะสามารถตรวจจับได้ ข้อความที่ไม่เร่งด่วนก็จะไม่มีการแจ้งเตือนด้วยเสียง สังเกตดังนั้นเขาจึงยกแขนขึ้นและสะบัดมือกลับมาวางไว้ที่หน้าอก หน้าจอโฮโลแกรมถูกฉายขึ้น มีข้อความแสดงขึ้นมา
[Mail] หยง
มาที่ห้องแล็บหน่อย มีอะไรจะให้ลอง
หยง, 15:52
ดูจากเวลาแล้วคงเป็นเมลล์ที่ส่งมาตั้งแต่เมื่อวานตอนบ่าย
'หยง' เป็นนักประดิษฐ์อัจฉริยะที่สังกัดองค์กรเดียวกับเขา อัจฉริยะมากจนคุยกับคนอื่นไม่ค่อยรู้เรื่อง ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่โกสต์นั้นเป็นไม่กี่คนที่คุยกับเขารู้เรื่อง เขาได้สร้างสรรค์ผลงานต่างๆ ไว้มากมาย ตั้งแต่อุปกรณ์ลอบสังหารที่โกสต์ใช้ ไปจนถึงปืนใหญ่ [หยงบลัสเตอร์] หรือ [ปืนใหญ่นีโออาร์มสตรองไซโคลนเจ็ตอาร์มสตรองหยงสตาร์เมทริกซ์ประมูลดอทคอมศูนย์ศูนย์เจ็ด นิกเทพซ่ายืนชักว่าว เมทริกซ์ แคนน่อน] ที่ทรงพลัง แต่เสียอย่างเดียวก็คือเซนส์ในการตั้งชื่อของเขาที่ไม่ธรรมดา
โกสต์คงคาดว่าว่าเขาคงสร้างสิ่งประดิษฐ์อะไรสักอย่างใหม่ละมั้ง เดี๋ยวสักพักรีบไปหาดีกว่า
ห้องนอนของเขาเป็นห้องสีขาวกว้างประมาณแปดตารางเมตร นอกจากเตียงแล้วก็มีตู้หนังสือและโต๊ะวางของอยู่ ล้อมรอบด้วยกำแพงขาวสี่ด้าน เขาลุกขึ้นไปกดปุ่มที่อยู่ด้านปลายเท้าของเตียง กำแพงด้านหนึ่งถูกเลื่อนออกไปทางซ้าย จากห้องที่ปิดตายล้อมรอบด้วยกำแพง กำแพงด้านหนึ่งก็เผยให้เห็นห้องรับแขกที่อยู่ภายนอก
ถ้าเปิดประตูมาจากด้านนอกห้อง จะเห็นห้องนั่งเล่นลักษณะเป็นวงกลมรัศมีประมาณสี่เมตรเพียงห้องเดียว แต่ห้องนอน ห้องน้ำ และห้องครัวจะถูกซ่อนไว้อยู่หลังกำแพงโดยรอบ สามารถควบคุมเปิดปิดแต่ละห้องได้ตามใจชอบ
สาเหตุที่ต้องดีไซน์ยุ่งยากเช่นนี้ก็เพราะทั้งกำแพงและเพดานของห้องนั่งเล่นนั้นเป็นจอฉายภาพสามร้อยหกสิบองศา สามารถเล่นภาพและเสียงได้อย่างสมจริง ทำได้ตั้งแต่ไปนั่งฟังซิมโฟนีออเครสตราอยู่ข้างๆ วาทยากร หรือจะไปอยู่กลางสมรภูมิรบท่ามกลางกระสุนก็สมจริงไม่ใช่เล่น
เขาก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นและกดปุ่มเพื่อเปิดห้องทั้งหมดออก กำแพงที่ซ่อนห้องน้ำและห้องครัวถูกเปิดออก เขาเดินไปยังห้องครัว และเริ่มวันของเขาด้วยกาแฟร้อนหนึ่งแก้ว กลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของมันทำให้ห้องพักของเขาหอมหวลไปด้วยกลิ่นกาแฟ
ห้องพักของเขาอยู่ในใต้ดินของเขตศูนย์ ความหรูหราขัดกับภาพลักษณ์ของชั้นใต้ดินก็เพราะว่าที่นี่อยู่ในเขตหอพักขององค์กร T.E.E.M.O ที่อยู่ใต้ดินด้วยเช่นกัน ที่นี่อยู่ไม่ห่างจากร้านกาแฟของอาแปะมากนัก ที่ทำการหลักขององค์กรนี้มีความลึกทั้งหมดห้าสิบชั้นเท่ากับความลึกของชั้นใต้ดิน ห้องพักของหน่วยอเลฟซีโร่ทุกคนอยู่ที่ชั้น B-14
เมื่อจัดการกับภารกิจในยามเช้าจนเสร็จจึงออกจากห้องพัก ทั้งชั้นเงียบสนิทจนดูเหมือนว่าที่พักส่วนนี้จะมีแต่เขาคนเดียว เขาผ่านทางเดินไปยังห้องคอมม่อนรูมที่มีแต่โต๊ะและโซฟาที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน
เขาตรงไปยังลิฟท์ เป้าหมายของคือชั้น B-47
ประตูลิฟท์เปิดออก เบื้องหน้าเป็นทางเดินที่ดูเหมือนจะไม่ได้รับการดูแล กล่องและขยะรกระเกะระกะ ไฟบนเพดานที่ติดๆ ดับๆ ราวกับว่าเป็นฉากในหนังสยองขวัญ ที่พร้อมจะมีสัตว์ประหลาดโผล่มาได้ทุกเมื่อ
เขาในชุดลำลองเดินผ่านทางเดินที่รกราวกับรังหนูนี้ออกไปยังประตูที่อยู่สุดทางเดิน ชายหนุ่มเคาะประตูหกทีเป็นจังหวะ ครู่หนึ่งประตูจึงเปิดออก
"ไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ" เสียงของผู้ชายที่อยู่หลังประตูดังลอดมาและประตูก็เปิดออก
"จริงๆ ถ้านับตามเวลาที่นายส่งข้อความมา นี่ก็พรุ่งนี้พอดีนะ"
ชายที่อยู่เบื้องหน้านั้นคือเจ้าของข้อความที่เขาได้อ่านเมื่อเช้านี้ 'หยง ประมูล เว็บมายสเตอร์'
หยงเป็นชายอายุมากกว่าเขาประมาณสิบปี สูงไล่เลี่ยกันกับเขา ผมสั้นที่กระเซอะกระเซิงดูรกรุงรัง ใส่แว่นสายตาหนาเตอะ ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราที่ยังไม่ได้โกน เขาอยู่ในชุดกาวน์แล็บสีขาวที่เต็มไปด้วยคราบสีดำของน้ำมัน
หยงเป็นวิศวกรที่เกิดและโตในเขตสาม พ่อแม่คิดว่าเขาเป็นเด็กไม่สมประกอบเพราะเขาพูดไม่รู้เรื่องตั้งแต่เกิด แต่แท้จริงแล้วนั่นคือเงาสะท้อนของความอัจฉริยะของเขา ด้วยผลงานที่เขาสร้างไว้มากมาย จึงได้มาอยู่ฝ่ายพัฒนาอาวุธยุทโธปกรณ์ของที่นี่นี่เอง
."รีบๆ เข้ามาเลย ผมอยากลองอุปกรณ์ใหม่จะตายอยู่แล้ว" ชายแว่นกล่าว
โกสต์เดินผ่านเข้าประตูไป เบื้องหน้าเป็นห้องขนาดใหญ่มาก กว้างขนาดที่ว่าจุฟุตบอลได้สองสนาม ที่นี่คือห้องทดลองของหยง พูดให้ถูกคือ ชั้นนี้ทั้งชั้นเป็นของเขา
"วันนี้มีอะไรมาให้ลองอีกล่ะ"
"ท่านจะได้พบกับผลงานหมายเลข 2413 ของท่านหยงผู้นี้ !" ชายแว่นตะโกนอย่างเริงร่าพร้อมกับเดินเอามือทั้งสองและตัวเขามาพิงไว้กับโต๊ะที่รกรุงรัง
หยงนั้นมีผลงานนับพันชิ้นเลยทีเดียว ถ้านับรวมของไร้สาระอย่าง [แปรงสีฟันขนเพชรมังกร] หรือ [เครื่องทำอาหารจากสิ่งปฏิกูลในห้องสุขา] และ [ยาดมช้าก่อนเว่ยเส้าเทียนคือพ่อของเจ้า ซึ่งเป็นสหายรักของจ่างฟู่เหยินหัวหน้าสำนักกิเลนขาวที่เก็บเจ้าไปเลี้ยงเมื่อยี่สิบสองปีก่อน ที่เหลือละไว้] ไปด้วย ซึ่งกว่าครึ่งหนึ่งของผลงานเขามักจะเป็นของที่ใช้งานไม่ได้ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะพอใจสิ่งเหล่านั้นมากเหลือเกิน ที่สำคัญก็คือเซนส์ในการตั้งชื่อของเขาที่ประหลาดผิดมนุษย์มนา ช่างเป็นชายที่เข้าใจยากจริงๆ
"เอาล่ะ เริ่มจากนายแปลงร่างเป็นร่างแพะก่อน"
"หา ?" หนุ่มครึ่งแพะทำหน้างุนงง
"นี่จะเป็นการปฏิวัติการต่อสู้กับกองทัพเมโทรโปลิส !" ชายแว่นตะโกนลั่น "จากสายลับที่ต่อสู้ในเงามืด สู่เครื่องจักรสงครามระดับสุดยอดดดดดด !"
"เร็วๆ เข้า ไปตรงนั้น แล้วก็แปลงร่างเป็นแพะ วิ่งไปแล้วก็กระโดดพร้อมเอาสองขาหน้าชูขึ้นฟ้าเหมือนม้าพยศ" หยงพูดพร้อมกับชี้ไปยังพื้นที่โล่งๆ ที่อยู่กลางห้อง
โกสต์เริ่มเหงื่อตก เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเพราะห้องนี้มันร้อนหรือเพราะไม่รู้ว่าเขาจะต้องเจออะไรในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้ากันแน่
"ว่าแต่ ไหนล่ะอุปกรณ์ของนาย ?"
"เดี๋ยวมันจะบินมาเอง วะฮ่ะฮ่ะฮ่า เคี๊ยกๆๆๆๆ" ชายแว่นหันขึ้นไปมองไฟที่อยู่บนเพดานแล้วหัวเราะ
เขารู้สึกเสียดายชีวิตเล็กๆ ที่ต้องมาเจอกับนักประดิษฐ์คนนี้ แต่อุปกรณ์ของเขาเองก็ช่วยให้โกสต์ทำภารกิจได้สำเร็จไปไม่น้อย เขาไม่มีทางเลือก จึงเดินไปกลางห้อง แล้วเริ่มทำตามที่ชายแว่นสั่ง
จากร่างของมนุษย์คนหนึ่ง ขนสีขาวเริ่มปกคลุมร่างกายตามแขนและขา ปลายรยางค์ของเขาเปลี่ยนจากมือและเท้าที่มีห้านิ้วกลายเป็นกีบสีดำดูน่าเกรงขาม ใบหน้ามีขนสีขาวปกคลุมยื่นยาวส่วนจมูกออกมา ดวงตาที่เล็กเรียวกลายเป็นดวงตาที่กลมโต หูที่ยื่นยาวออกมาร่วมกับเขาทั้งสองอันน่าสะพรึง มันโน้มตัวลงมาเอาทั้งสองแขนลงแตะพื้น บ่งบอกว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ แต่กลายเป็นสัตว์สี่เท้านามว่าแพะไปแล้ว
มันใช้สี่เท้าของมันวิ่งอย่างคล่องแคล่วไปเบื้องหน้า และใช้ขาหลังถีบส่งตัวเองขึ้นเหนือพื้น
"จังหวะนี้ล่ะ ตะโกนว่า [เฮนชิน] เลย !!"
"เฮนชิน !!" แพะตัวนั้นตะโกนออกมาสุดเสียงอย่างงงๆ
เหมือนเขาจะเห็นวัตถุอะไรสักอย่างลอยมาจากมุมหนึ่งของห้องนี้
เสียงดนตรีก็ดังขึ้น ทำนองของมันคล้ายเพลงปลุกใจ
เพลง : โก้ตไลตัน อัศวินแพะเหล็ก
นักร้อง : หยง พี. เว็บมายสเตอร์ feat. แพะ
ทำนอง : http://www.youtube.com/watch?v=OXEHw-W9wHs
สำมะคัญจริง สำมะคัญจริง ไม่เคยเกรงกริ่งผู้ใด
เจ้าแพะหุ่นเหล็กเกราะวาวสดใส ใจเจ้าสำมะคัญ
เป็นหุ่นยนต์เจ้าตัวจิ๋วแสนเปรียว พอตะโกนนิดเดียวว่าโก้ตไลตัน
จอมพลังเจ้าก็พลันผันไป กลายเป็นแพะเหล็กบินถึงเมฆเลย
โก้ตไลตั้น ทั้งเนื้อตัวเป็นเหล็กมัน โก้ตไลตัน สูงล้ำค่านะเจ้าเอย
โก้ตไลตั้น หนีใครไม่เคย ไม่เลยคิดเพียงสู้ตาย
ในทุ่งหญ้าคือที่ๆเจ้าอยู่ และเจ้ามากมีสหาย (แบะ !)
สู้เขาไม่ได้เรียกเพื่อนมาตาย รุกสู้เหล่าร้ายๆตายไป
แสงสีรุ้งพุ่งเข้าใส่ตน เหินสูงพ้นรุกลิ่วมุ่งไกล
เจ้าขุนศึกฮึดสู้สุดใจ ใจมันสำมะคัญ
พร้อมกันกับเสียงเพลงที่บรรเลงขึ้น มีชิ้นส่วนเหล็กหลายชิ้นบินมาทางเจ้าแพะที่ลอยอยู่กลางอากาศ ชิ้นส่วนเหล่านั้นประกอบกับร่างของแพะทีละชิ้น ทีละชิ้น ทั้งแขน ขา ลำตัว และหัว เขาเหล็กคู่ที่อยู่บนหัวให้ความรู้สึกทั้งน่าเกรงขามและสง่างาม ชิ้นส่วนสุดท้ายลอยมาประกอบอยู่ที่ข้างลำตัวเป็นปีกโลหะสองข้าง ไอพ่นสีทองพวยพุ่งออกมาจากปีก เป็นแรงผลักทำให้เจ้าแพะทะยานขึ้นสู่อากาศ
"เย็ดเขร้วววววววววววว กูบินด้ายยยยยยยยยยยยยย" แพะภายใต้ชุดเกราะบินร่อนไปมาด้วยความเร็ว พร้อมตะโกนลั่นด้วยความสุขยิ่ง
"นี่ล่ะสุดยอดผลงานของท่านหยงผู้นี้ Gorgeous Offensive Attacker Tactical Legendary Adventitious Incredible Transcendence Armor Nyan! หรือว่า G.O.A.T.L.A.I.T.A.N"
แพะเหล็กซึ่งกำลังเริงร่ากับความรู้สึกที่ทะยานบนอากาศได้ดุจนกไม่แม้แต่จะแบ่งโสตสัมผัสมาไว้ใช้ฟัง
"แล้วก็นี่ !" นักประดิษฐ์แว่นกดปุ่มที่รีโมทบนมือ ก้อนหินขนาดยักษ์น่าจะหนักหลายร้อยกิโลก็ลอยมาจากไหนไม่รู้ พุ่งเข้าชนแพะกลางอากาศ เสียงดังสนั่นหวั่นไหว แพะเหล็กตัวนั้นร่วงหล่นลงสู่พื้น แต่มันกลับลุกขึ้นมามองหน้านักประดิษฐ์แว่นตัวการที่ทำให้เขาหล่นลงมาอยู่กับพื้น
"ด้วยแร่พิเศษหยงสตาไรต์ที่ได้จากซากอุกกาบาต ! ทำให้มันมีความทนทานสูงและเบาอย่างไม่น่าเชื่อ !" หยงเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับอธิบาย
"และด้วยสารพิเศษที่ดูดซับแรงกระแทก แม้รถบรรทุกจะชนก็ไม่สะเทือน !" เขากดสวิตซ์อีกครั้ง รถบรรทุกที่วิ่งด้วยความเร็วเกือบเท่ารถแข่งก็พุ่งเข้ามาชนเจ้าแพะที่เดินตุปัดตุเป๋อยู่ มันกระเด็นไปชนกำแพงห้องที่ห่างไปเกือบสิบเมตรจนผนังเป็นรอยกระแทก แต่มันก็ลุกขึ้นมายืนได้ราวกับว่าสิ่งที่ชนมันเป็นเพียงปุยนุ่นก็ไม่ปาน
"และด้วยพลังของ..."
"พอ ! พอแล้วโว้ยยยยย !" เจ้าแพะเหล็กแผดออกมาสุดเสียงจากอีกฟากนึงของห้อง หลังจากโดนทำร้ายร่างกายมาสองครั้งติด "ไม่ต้องโชว์ให้รู้ก็ได้ว้อยยยยย !"
"โอเค เราจะจบการสาธิตไว้เพียงเท่านี้ แต่ยังไม่จบครับท่านผู้ชม"
"บอกผมมาซิ ! สิ่งที่คุณกำลังเห็นอยู่เบื้องหน้าคืออะไร ?"
แพะเหล็กตัวนั้นมองจ้องไปยังตัวการผู้ทำร้ายร่างกายของมัน พร้อมกับเห็นตัวหนังสือปรากฏบนสายตา เป็นข้อมูลชื่อของเขา ระยะห่างหน่วยเป็นเมตร ด้านมุมล่างขวาของลานสายตามีบอกกระทั่งจำนวนกระสุนที่เหลืออยู่ในตัวเขา
"นี่คือ บลูอายส์เกรทวิชชั่น มีหลายโหมดให้เลือกใช้ตั้งแต่โหมดกลางคืน โหมดตรวจจับความร้อน นอกจากนี้สามารถตรวจจับข้อมูลของวัตถุได้หลายอย่าง ชื่อ นามสกุล อายุ น้ำหนัก ส่วนสูง สัดส่วน หรือตรวจจับราคาต้นทุนสินค้าก็ยังได้ !" หยงอธิบายอย่างภาคภูมิใจ
"ใครมันจะเอาไอ้หุ่นแพะบ้านี่ไปจ่ายตลาดวะ" แพะเหล็กด้วยนั้นใช้ดวงตาสีฟ้าของมันเขม่นใส่ชายแว่น
"ยังไม่หมดครับ คุณลองอ้าปากค้างกว้างๆ ดูสิ !"
แพะเหล็กทำตามที่ชายแว่นพูด อ้าปากอยู่ประมาณสองสามวิ มีกระบอกปืนโผล่ขึ้นมาจากภายในปากเขา
"นี่คือปืนใหญ่มินิหยงบัสเตอร์ ตอนแรกก็ให้จะยิงจากหัวนมแพะนะ แต่มันอุบาทว์ไปหน่อย ส่วนที่ปีกมีมิสไซส์ติดตาม ถึงแม้ว่าศัตรูจะบินได้เร็วดั่งแมลงวัน มันก็ตามไปจนโดนได้ !"
แพะไม่รอช้า อ้าปากค้างชาร์จพลังปืนใหญ่จากปากของมัน เพียงสิ้ววินาทีลำแสงทะลุจากห้องด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง ลำแสงตกกระทบกับกำแพงและทะลุผ่านไปให้เห็นเป็นรูเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณครึ่งเมตร
"มินิหยงบัสเตอร์ต้องใช้ต้นทุนสำหรับพลังงานในการยิง มิสไซส์ก็เช่นกัน ! มินิหยงบัสเตอร์ชาร์จครั้งละสี่พันห้าร้อยหน่วย ส่วนมิสไซส์ราคาลูกละเก้าพันห้าร้อยหน่วยเท่านั้น ชาร์จเข้าบัญชีคุณอัตโนมัติ ดอกจันสองดอก ราคานี้ยังไม่รวมภาษีมูลค่าเพิ่ม 5% และค่าบริการ 10%"
"แต่ช้าก่อน ยังมีโปรโมชั่นรีฟิลให้คุณเลือก เพียงล้านห้าแสนหน่วย คุณสามารถใช้หยงบัสเตอร์และมิสไซส์ได้ไม่จำกัด !"
ล้านห้าแสนหน่วย... ตัวเลขนี้คุ้นๆ อยู่นะ ชายแว่นคนนี้ก็ไปโดนอาแปะรีดไถมาหรือเปล่า ?
"อยู่ดีๆ ทำไมถึงสร้างของพรรค์นี้ขึ้นมาล่ะ" แพะเหล็กเดินเข้ามาถามด้วยท่าทีสงสัย
"ได้รับคำสั่งมาตั้งแต่สามวันก่อนน่ะ" ชายแว่นตอบ
"เทสล่า ?"
"อืม เทสล่ามีคำสั่งให้ผมช่วยสร้างอุปกรณ์สำหรับภารกิจของคุณ" หยงพยักหน้า
เหมือนราวกับว่าบุรุษนามว่าเทสล่านั้นจะล่วงรู้อะไรสักอย่างที่เขาไม่รู้ ถึงกับต้องให้นักประดิษฐ์สร้างอาวุธแบบนี้ขึ้นมาด้วย ภารกิจที่เขาต้องไปทำคืออะไรกันแน่นะ
"จะถอดชุดเกราะก็ไม่ยาก ลุกขึ้นยืนด้วยขาสองข้าง กระโดดกางแขนและขาให้ขาสองข้างลอยขึ้นจากพื้นดิน ถ้านึกไม่ออกก็ท่าเดียวกับคนในภาพวาดมาร์วินเจเนซิสฟรอมวอเตอร์นั่นแหละ"
แพะเหล็กตัวนั้นกระโดดขึ้นตามที่ชายแว่นบอก ชิ้นส่วนของเกราะเหล็กนั้นค่อยๆ แยกชิ้นส่วนลอยออกจากร่างแพะไปเก็บไว้ที่ไหนสักที่ที่เขามองไม่เห็น ส่วนร่างของเขาก็ค่อยๆ กลับเป็นมนุษย์อีกครั้ง
"เพียงแค่คุณตะโกนอย่างที่ผมบอก ชิปที่อยู่ในตัวคุณก็จะตรวจคลื่นเสียงของคุณ แล้วก็จะสั่งการให้ชุดเกราะลอยมาหาคุณในทันที" หยงอธิบาย "อย่าลืมนะครับ โปรโมชั่นพิเศษ เพียงล้านห้าเท่านั้น !"
"ว่าแต่ ทำไมนายถึงคิดทำของแบบนี้ขึ้นมาน่ะ ?"
"ว่ายังไงนะ สุดยอดอุปกรณ์หมายเลข 2413 ของผมมีปัญหาตรงไหนหรอ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"
"ผมเป็นสายลับเว้ย ไม่ใช่ทหารสู้รบแนวหน้า !!!"
"จริงๆ แล้วผมว่าน่าจะทำให้อาวุธมันเงียบแล้วก็เหมาะกับการลอบสังหารกว่านี้หน่อย เสียงตอนบินก็ดังไป เกราะจริงๆ ผมว่าเอาเป็นวัสดุอะไรสักอย่างที่มันช่วยในการพรางตัวน่าจะดีกว่านะ เทสล่าเขาสั่งมาแบบนี้หรอ ผมว่าเทสล่าไม่น่าจะคิดสั้นขนาดนี้นะ"
"อ้อ... นั่นสินะ ลืมคิดไปเลย" หยงทำท่าเหมือนนึกอะไรออก หนุ่มครึ่งแพะสังเกตเห็นหน้าผากของเขาเริ่มมีเหงื่อ(โง่)ไหลออกมาจำนวนมากทั้งๆ ที่อากาศในห้องนี้มันเย็นเฉียบ
"แต่ช่างเถอะครับ มันอาจจะมีประโยชน์ก็ได้"
"อ่ะ...อ่ะ... เอาเป็นว่า ผมสร้างให้ฟรีละกัน ไหนๆ ก็เป็นงานของผมอยู่แล้ว แต่ช่วยเอาของนี่ไปส่งให้ผมหน่อย" หยงพูดตัดบทพลางรื้อโต๊ะทำงานอันรกหาความเป็นระเบียบไม่เจอ จนกระทั่งเขาหยิบกล่องขนาดเล็กๆ บุด้วยกำมะหยี่สีแดงขึ้นมายื่นให้หนุ่มครึ่งแพะ
"เอานี่ไปส่งให้อาเจ๊ที่เคยมาร่วมภารกิจกับเราตอนนั้นจำได้มะ อาเจ๊ที่เป็นนักดาบน่ะ" ชายแว่นสั่ง "พอดีผมไม่ชอบใช้ไอ้เครื่องวาร์ปนั่นเท่าไหร่ มันรู้สึกแปลกๆ "
"อ้อ... ผมได้ข่าวว่าเจ๊แกเปิดร้านอาหารอยู่ที่เขตสองนะ" แพะตอบกลับ
"พอดีไปได้วัตถุดิบสุดยอดมา ตอนแรกก็ว่าจะสร้างอาวุธทำลายล้าง [สว่านของฉันจะทะลวงไปถึงนครสวรรค์] อยู่หรอกนะ แต่ดันหยิบแปลนผิด"
"ดันไปเอาแปลนที่ใช้สร้างแหวนของอาเจ๊คนนั้นมาสร้างซะงั้น เสียวัตถุดิบไปฟรีๆ เอาไปให้คนอื่นใส่ก็เหมือนของประดับ เอาไปให้อาเจ๊คนนั้นละกัน น่าจะใช้ประโยชน์กับดาบของเจ๊แกได้"
"แหวนนี้มีชื่อว่า [ซุเปอร์อัลตร้าไรซิ่งซันไรซิ่งริง] !!" หยงทำท่าภูมิใจกับสิ่งประดิษฐ์ของตนอีกครั้ง
"เดี๋ยวนะ ได้ข่าวว่าวัตถุดิบอันนั้นนายใช้งบองค์กรซื้อมานี่ ถ้าจำไม่ผิดเคยเห็นในใบโครงการ เกือบๆ สองล้านหน่วยแน่ะ " แพะเหล่ตามองหยงด้วยท่าทีสงสัย
"ผมไปก่อนนะ พะ..พอดี... มีประชุม" หยงพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักสุดฤทธิ์ แล้วเขาก็วิ่งจากไปยังประตูที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
"อย่าลืมนะครับ ! โปรโมชันรีฟิล เพียงล้านห้าเท่านั้น" หยงหันมาพูดเป็นรอบที่สามก่อนวิ่งผ่านประตูอัตโนมัติออกจากห้องไป
โกสต์มองเห็นกระดาษสามสี่แผ่นที่ร่วงลงมาแถวเท้าเขา เขาหยิบขึ้นมาดูพบว่าที่เขียนไว้นั้นมีแต่เนื้อเพลงทั้งนั้น จริงๆ แล้วโต๊ะของหยงนั้นเต็มไปด้วยกองเนื้อเพลงทั้งสิ้น เขาคงจะเสียเวลาส่วนใหญ่ไปกับการแต่งเพลงประกอบฉากตอนสวมเกราะแน่ๆ
"ไม่เข้าใจมันเลยจริงๆ คราวหน้าลองแนะนำจิตแพทย์ให้มันหน่อยดีกว่า.." หนุ่มแพะรำพึงกับตัวเอง
เขาเหลือบมองนาฬิกาในห้องใต้ดินที่เย็นเฉียบ ตอนนี้บอกเวลาสิบเอ็ดโมงสิบเอ็ดนาที ท้องของเขายังไม่หิวเท่าไหร่ถึงแม้ว่าเมื่อเช้ามีเพียงกาแฟแก้วหนึ่งที่ลงไปอยู่ในกระเพาะ เอาจริงๆ แล้วเขาเองก็ไม่แน่ใจว่ากระเพาะของเขามีสี่กระเพาะเหมือนสัตว์เคี้ยวเอื้องหรือไม่ เพราะหนึ่งวันกินแค่มื้อเดียวกับกาแฟสี่ห้าแก้วเรื่อยๆ ก็ไม่รู้สึกหิวแล้ว
เขาตั้งใจจะเคลียร์ธุระทั้งหมดออกจากตัวเพื่อวันว่างที่รอเขาอยู่อีกสองวัน
เอาล่ะ เขาได้เป้าหมายแล้ว
'ร้านอาหารสไตล์แดนอาทิตย์อุทัย คินคาเสะ'
'เขตสอง'
'สถานีวาร์ป ชั้น B-2 อาคารสำนักงานองค์กร T.E.E.M.O'
กว่าจะไปถึงก็คงหิวพอดีสินะ อยากกินแซลมอนกับเอนกาวะจังเลย
ความคิดเห็น