กาลครั้งหนึ่ง....นานมาแล้ว

ลำดับตอนที่ #1 : นำเรื่อง

กาลครั้งหนึ่ง....

ในคฤหาสน์ที่ตั้งเด่นอยู่ในเมือง ล้อมรอบด้วยกำแพงสูงใหญ่ราวกับกำแพงเรือนจำ มันคงมีไว้กักกันคนมิได้ออกจากเขตแดนคฤหาสน์ได้ อย่างเช่น ฉัน ที่ได้แต่ยืนมองประตูเหล็กบานใหญ่อย่างเบื่อหน่าย

“คุณหนูค่ะ คุณหนู” เสียงของสาวพี่เลี้ยงดังขึ้นในคฤหาสน์ ฉันละสายตาหันหน้าไปที่คฤหาสน์

“ไปเดี๋ยวนี้แหละ” ฉันหันหลังวิ่งกลับเข้าไปในคฤหาสน์ หญิงสาววัยกลางคนยืนอยู่ข้างๆ หญิงคุณนายวัย 50ต้นๆ สีหน้าของนางดูอารมณ์ขุ่นมัวเมื่อฉันเดินเข้ามา

“หนูไปไหนมา ป้าสั่งแล้วใช่มั้ยว่าห้ามไปเล่นแถวประตู ให้อยู่แต่ในคฤหาสน์” นางพูดด้วยเสียงดุ

“ก็หนูเบื่อนี่ค่ะ” ฉันตอบด้วยเสียงอิดออด

“แต่หนูเป็นถึงหลานเจ้าคุณนะ ต้องเป็นกุลสตรี ไม่ควรออกไปเพ่นพ่านเป็นลิงเป็นค่าง”

“หนูไม่ชอบนี่ค่ะ” ฉันสวน

“เอ๊ะ เด็กคนนี้นี่...” นางตวาดด้วยความโกรธ “เป็นเด็กเป็นเล็กหัดก้าวร้าว...ไม่โดนไม้เรียวคงไม่สำนึก ‘แต๋ว’ เอาไม้มาซิ”

“คะ ค่ะ ท่านเจ้าคุณ” สาวใช้รับคำแล้วหยิบไม้เรียวส่งให้ท่านเจ้าคุณแล้วมองฉันด้วยสายตาที่สงสารที่สุด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทนฟังเสียงหวดไม้สลับกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของฉัน ด้วยไม้เรียวที่หวดมานับสิบครั้ง.....

“จำไว้นะ ถ้าชั้นได้ยินว่าเธอไปเล่นแถวนั้นอีก โดนดีแน่...” นางว่าแล้วก็ลุกไป แต๋วเดินมาหาฉันที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตาบวมเป่ง เธอเช็ดน้ำตาให้ฉันพลางถกเสื้อฉันขึ้นเพื่อดูรอยแผล

“โธ่...คุณหนู” เธอพึมพำเบาๆพลางจูงมือฉันพาไปที่ห้องนอนของฉัน แล้วเริ่มทำแผลให้

“วันหลังก็อย่าไปนะคะ” เธอบอกฉันเบาๆ “โดนซะแบบนี้...”

“ทำไมล่ะพี่แต๋ว ก็ฉันอยากออกไปข้างนอกบ้างนี่นา” ฉันต่อพ้อ

“คุณหนูเป็นถึงหลานเจ้าคุณ ‘จรัสพร’ ณ เชียงกราน ก็ต้องเป็นแบบนี้แหละค่ะ” แต๋วว่า

“เป็นหลานเจ้าคุณไม่ดีเลยนะ อยากทำอะไรก็ทำไม่ได้” ฉันเปรยเบาๆ

“อย่าพูดอย่างนั้นสิค่ะ คุณหนู” แต๋วปราม “คุณหนูโชคดีนะค่ะที่เกิดมาเป็นหลานเจ้าคุณน่ะ อย่างแต๋วก็คงเป็นขี้ข้าเขาตลอดชาติ ไม่สบายหรอกค่ะ”

“งั้นหรือ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเชื่อ “แต่พี่แต๋วก็ทำอะไรหลายต่อหลายอย่างตามใจตัวเองได้นี่”

“คุณหนูอายุแค่ 13 ปี ยังไม่รู้จักโลกมากเลยนะคะ จะมาตัดสินได้ยังไงว่าอันไหนดีไม่ดี” แต๋วว่า

“แล้วฉันจะแสดงให้พี่ดู” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ

“แล้วจะโดนไม้เรียวเจ้าคุณอีกสินะคะ” แต๋วว่าด้วยเสียงเหนื่อยหน่าย

“อีกไม่นานหรอก แล้วพี่จะได้เห็น...” ฉันว่าแล้วผล็อยหลับไปทั้งๆที่ทำแผลไม่เสร็จ

“วันนี้ชั้นจะไปงานเลี้ยงวันแต่งงานของคุณนายพินทุอร เพื่อนของฉัน” เจ้าคุณจรัสพรกล่าวขึ้นระหว่างทานมื้อเช้า

“แล้วก็...” เจ้าคุณจรัสพรหันมามองฉัน “วันนี้คงไม่มีเด็กแถวนี้ไปก่อเรื่องมาอีกนะ”

“สบายใจได้ค่ะ” ฉันพูดด้วยเสียงหวานใส “หนูจะอยู่ในบ้านตลอดค่ะ”

“ดีมาก...”เจ้าคุณจรัสพรยิ้มออก “เป็นเด็กดีค่อยชื่นใจ...แต๋ว ไปบอกนายโชคให้เปิดประตูบ้านหน่อยซิ” แต๋วพยักหน้าแล้วเดินออกไป เจ้าคุณจรัสพรถือกระเป๋าแล้วลุกเดินออกไปที่รถเบ๊นซ์ที่นายโชคขับมารอแล้ว เจ้าคุณจรัสพรก้าวขึ้นรถไป นายโชคจึงขับรถแล่นออกจากบ้านไป ทันที่ที่รถพ้นรัศมีเขตบ้านไป ประตูค่อยๆเลื่อนปิดอย่างช้าๆ

“...ประตูปิดแบบนี้นี่เอง” ฉันคิด “จะออกไปยังไงดีนะ...ต้องมีโอกาสสิน่า”

ฉันคิดได้แค่นั้นก็เดินกลับเข้าไปหมกตัวอยู่ในห้องนอนอันแสนน่าเบื่อต่อไป...