คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 (40%)
Chapter
7
“อบุรับอาารย์ามิน..”
ผมโ้ัวทำวามเารพอาารย์ามินหลัาที่เอาานที่ไ้รับมอบหมายมาส่ แถม้วยารไ้รับโอวาทและำแนะนำหลายๆอย่าที่ผมไม่แม้แ่ะำไ้เลยัำเียว
เมื่อืนผมนั่ัระเบียบอมหาวิทยาลัยั้แ่เลิเรียนยันเ้านปวมือไปหม
แถมยัวย่อเนื่อ้วยารมีเรียนเ้าอี ทำให้ผมไ้นอนไปแ่ั่วโมรึ่
้อมานั่เรียนนเียวท่ามลาสายาแปลๆอเพื่อนร่วมลาส
และยั้อเียนานที่้อทำเป็นลุ่ม้วยัวนเียวอี่าหา
เพราะพรรพวอผมเบี้ยวเรียนันหม
เศร้าๆเนอะรับ
ีที่วันนี้มีเรียนแ่รึ่วันและไม่มีิรรมอะไร่อ
ผมวระไ้ลับไปนอนอย่าสุสบาย แ่็ไ้รับ้อวามาพี่อห์นนี่ว่าให้ไปนอนเป็นเพื่อนแฮยอนืนนี้
ถึแม้ะส่้อวามลับไปถามทั้พี่อห์นนี่และแฮยอนแ่็ไม่ไ้รับารอบลับมา
ผม้อไปอย่าเลี่ยไม่ไ้
็ีเหมือนันรับ ผมะไ้ไม่้อฟุ้่านอนอยู่นเียว
และอีอย่า
ะไ้ถามแฮยอนเรื่อวามสัมพันธ์(ลับๆ)ับพี่อห์นนี่้วย
“เนล์..”
เสียเรียทำให้ผมหยุะั
ผมเห็นโยอที่เินมาาทาเินอีฝั่เอ่ยเรียผมไว้
ผมหยุและมอไปที่เาที่ำลัเินมุ่รมา
..แ่ทำไมผมไม่เินหนีล่ะ..
“มีอะไรเหรอ..”
ผมเอ่ยถามเมื่อเาเินเ้ามาใล้ สมอสั่ารให้เินหนี
แ่าเ้ารรมันหยุเป็นเป้านิ่ให้โยอมาประิัวะอย่านั้น
รอยยิ้มประำัวอนรหน้าที่ผมไม่ไ้เห็นมาเป็นเือนปราึ้น
..ิถึ..
วามิที่แว๊บเ้ามาในหัวผมอนนี้
มันมีแ่ำนี้เ็มไปหม
“เป็นอะไรหรือเปล่าเนล์..”
โยอถามเมื่อเห็นผมนิ่ไป ผมไ้สิึส่ายหัวแล้วยิ้มบาๆอบให้ับเา
“เปล่าๆ มีอะไรเหรอโยอ..”
“เลิเรียนแล้วเหรอ
ไปทาน้าวับเรามั้ย..” ำถามอโยอทำให้ผมแปลใ..เาไม่ไ้เลยริๆว่ามาไม้ไหน
ทีแระว่าถ้าเามาโวยวายใส่อีะวิ่หนีะอี..
“เราเพิ่ทานมาาแนทีนอะ..”
ผมอบไปามวามริทำให้โยอมีสีหน้าสลไปนิหน่อย
“แล้วะไปไหน่อหรือเปล่า..”
“ไปบ้านแฮยอน..”
“ให้เราไปส่นะ..”
ประโยเสนอัวแมอร้อนั้นทำให้ผมเียบไป
ประอบับสายาอ้อนวอนนั้นทำให้ผมเลือที่ะพยัหน้าอบเบาๆ
และผม็ไม่ไ้ิไปเอว่าโยอยิ้มแบบมีวามสุมาๆ
..มาเหมือนอนที่เราบันอยู่..
ผมสะบัหัวไล่ภาพเ่าๆที่ำลัายเ้ามาในหัวราวับาราม่าในละรที่นาเอนั่เหม่อิถึพระเอ
ผมเินไปรอที่รถอโยอที่ออยู่อีฝั่ ส่วนเ้าัวบอผมว่าอไปเอาอแป๊บเียว
ผมยืนพิรถันแพรอเ้าอที่ำลัรีบวิ่หอบอพะรุพะรัมาทานี้
ผมำับสีหน้าลๆอเาออมาอย่าลืมัว
“ไม่้อรีบ็ไ้ เี๋ยว็ล้มเอาหรอ..”
ผมหยิบุแรถอเามารีโมทเปิรถและปิประู้านหลัให้เพื่อให้โยอเอาอโยนไว้อย่าที่เยทำเป็นประำ
แล้วเปิประูฝั่นับเสียบุแสาร์ทรถเพื่อเป็นารอุ่นเรื่อรอไปในัว
“อบุนะ..”โยอที่เ็บอและปิูรถเสร็เรียบร้อย็หันมาหาผม
ผมหันไปมอเาแล้ว็ยิ้มออมา
“วันหลัอย่าวิ่อีนะ อ็เยอะ
่อยๆเิน็ไ้ เราไม่ไ้รีบัหน่อย..”
ผมบุ้ยปาบ่นพร้อมับยมือึ้นใ้ายแนเสื้อที่มันยาวินมืออผมับเหื่อให้ับโยอ
ผมรู้สึว่าเาเหมือนะสูึ้นนิหน่อยเพราะผมถึับ้อเย่ัว
ทำไมส่วนสูนั้นไม่มาอยู่ที่ผมบ้านะ น่าเศร้าริๆเลยรับ
ผมลสอมือล็เอเ้าับสายาอโยอที่ำลั้อผมอยู่
และผม็เผลอสบาับเาไปแล้ว
เหมือนมีแรึูที่ทำให้เรายับเ้าใล้ันเรื่อยๆ
“เรา..ปะ..ไปันเถอะ..”
ผมยับัวถอยห่าออมาแล้วหมุนัวเิน้มหน้าุๆไปที่นั่อีฝั่
ผมไม่ล้าหันไปมอโยอเลยันิว่าเามีสีหน้าแบบไหน
นระทั่เาออรถแล้วผม็ยัทำเไมอออไป้านอ
“เนล์ููบไปเยอะเลยนะ..”
“เหรอ สสัย่วนี้นอนน้อยล่ะมั้
ารบ้านเยอะ้วย..”
..ริๆ็เพราะนายไหมล่ะ ไอ้บ้า...
ำอบในใและำที่พูออไปมัะร้ามันเสมอ..
ผมหันไปมอเา ็พบเาำลัหันมามอเ่นัน
เราสบาันแว๊บหนึ่แล้วเา็หันไป่อับารับรถ่อ
“นาย..เอ่อ โยอ..สบายีนะ?...” ำถามสิ้นิที่ผมนึออในอนนี้
ผมแ่อยาวนุยไม่ให้บรรยาาศมันอึอั แ่ผม็นึำพูอื่นไม่ออแล้ว
“อืม..สบายี แ่เนล์ไม่่อยสบาย
เรารู้..” เาอบผมพร้อมับหัวเราะไปเบาๆ
“ั้นล่ะมั้ไม่มีโยอมาอยูแลเราแล้วนี่..”
แล้วบทสนทนา็เียบไป..บรรยาาศเริ่มไม่ีอีรั้
ผมัอยาะยมือึ้นบปาัวเอะริๆ.. ผมึ้อหันหนีเอาเอนหัวพิระแล้วมอออไปนอรถ
โยที่ไม่ล้าพูอะไรอี
“แล้วะไปบ้านแฮยอนทำไมเหรอ..”
“พี่อห์นนี่ฝาให้เราไปอยู่เป็นเพื่อนแฮยอนน่ะ
เห็นบอว่าไม่สบาย ืนนี้็้อนอนเป็นเพื่อนแฮยอน้วย..นี่ใล้ะถึแล้วนี่นา
เราำร้านไ่ทอร้านนั้นไ้..”
ผมอื่นเ้นไม่ไ้ เพราะทาผ่านไปยับ้านอแฮยอนมีแ่ร้านอร่อยๆเ็มไปหม
แล้วผม็ไม่ไ้มาแถวนี้นานมาแล้ว้วย ผมไ้ยินโยอหัวเราะผม้วยล่ะ เี๋ยวเา็้อบอว่าผมเหมือนเ็อีแน่ๆ
“ยัเป็นเ็น้อยเหมือนเิมเลยนะ..”
เห็นไหมล่ะรับ!
พ่อหมอเนล์ทำนายถูเผเลย
“็ใรล่ะอบามใเรานไม่โะที..”
ผมออมุ่ยหน้ามอ้อนไปทาโยอ เาเหล่มอผมนิหน่อยแล้วยื่นมือมาบีบแ้มผม
“อย่าโเลย เป็นเ็แบบนี้น่ะีแล้ว..”
“ฮึ่ย ับรถไปเลยนะ..” ผมปัมือเาออแล้วหันหนีไปมอ้าน้าอีรั้
รู้สึแ้มร้อนๆ้วยล่ะรับ ฮื่อ ผมเินเหรอ
..วามรู้สึแบบนี้มันีริๆนะ..
ผมยิ้มให้ับระใสที่ปราใบหน้าอัวเอลาๆ
และใบหน้าอโยอที่ำลั่อับารับรถอยู่ เหุาร์เมื่อรู่เป็นวามเยินอเราสอนใ่ไหม
เป็นิวัรเิมๆที่เรามัะุยะแหย่ันแบบนี้เสมอ
มันยัเป็นวามสุอผมที่ไม่เยหายไปไหน
และสำหรับเา้วยเ่นัน
ผมิไม่ผิใ่ไหมรับ
โยอยัเป็นนเิมอผมอยู่..
“ถึแล้ว..”เสียอโยอพูึ้น
ผมเหลือบไปมอรั้วบ้านสูลิบสุหรูอบ้านระูลอ
“อบุนะโยอ..”
ผมยิ้มให้เาพร้อมับปลสายเ็มันิรภัยออ โยอพยัหน้าอบแ่็ไม่ไ้พูอะไร
ผมึหันไปะเปิประูรถ
“เี๋ยวเนล์...”
“หืม..มีอะไรเหรอ”
ผมหันมาถามลับ โยอเียบไป
ท่าทาเบิาื่นๆอเาทำให้ผมมวิ้ว้วยวามสสัย
“ือ..”
“อะไรเหรอ..”
“เนล์..เนล์ยัรู้สึับเราเหมือนเิมหรือเปล่า..”
ำถามที่ผมไม่ิว่าะไ้ยินาปาเาเลยในีวิ ผมระบายรอยยิ้มออมาเล็น้อย
“ที่แสออไป่อนหน้านี้มันไม่ัพอเหรอไ..”
“ั แ่เรา็อยาแน่ใ..”
เาอบพร้อมับ้มหลบหน้าผม
“ทีนี้รู้หรือยั ว่ามีันับไม่มีันแบบไหนมันีว่าันน่ะ..”
ไม่รู้ผมเอาวามล้าาไหนมาถามโยอออไปแบบนั้น
อย่าว่าแ่โยอที่ใน้อเยึ้นมามอผมเลยรับ ผม็ยัใัวเอเหมือนัน
“อนแรเราสับสนมาๆ มันเหมือนับว่าเราสอนสร้าบ้านมา้วยันมาหลายปี
แ่อยู่ๆวันนึนาย็มาพับ้านอเราะเยๆ แล้ว็เหมือนะลับมา่วยเรา่อมบ้าน
อีวัน็มาพัอี โยที่เราไม่เ้าใเนาและเหุผลเลยันิ นเรา้อพยายามหนีและเริ่ม้นสร้าบ้านใหม่โยที่มีนอื่นอย่วย..”
“เนล์ะไปบรุ่นพี่ารานนั้นเหรอ..”
“็เยพยายามะิอยู่ แ่เอาเ้าริๆแล้วบ้านหลัไหนมัน็ไม่ีเท่าหลัที่มีนายอยู่หรอนะโยอ
เ้าใที่เราสื่อมั้ย..”
“เ้าใ เราอ..”
“เราให้เวลานายลับไปทบทวนให้ีๆ่อน เลือสิ่ที่มันะทำให้นายมีวามสุที่สุนะโยอ..”
พูบผม็เปิประูรถลมาโยไม่ฟัเสียเรียอเาอี
และผม็ิว่าเาไม่ามลมา้วย
อนนี้มัน็มีแ่วามิอผมับเาสอนเท่านั้น เพราะผม็รู้แล้วว่าโยอไม่ไ้เี่ยว้ออะไรับยูะ ส่วนเรื่อที่เลิัน็น่าะเป็นเพราะวามัวลในใเาเอ
ผมะให้เาเป็นนเลือเอ
และผม็ะยอมรับในทุารัสินใอเา
ไม่ว่าารเลือนั้นะมีผมหรือไม่มีผมอยู่ในีวิอเาอี็าม
และอนนี้ผม็มีภาริที่ยิ่ให่ที่้อทำ
ือารหาวามริเรื่ออแฮยอนและพี่อห์นนี่!
ความคิดเห็น