คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
“โยอ....” ผมหันไปามเสียวา โยอยืนทำหน้านิ่อยู่ห่าาประูไปไม่ี่้าว ผมถอยหลัหนีะเปิประูแล้ววิ่ออไปแ่เา็ไวว่าเ้ามาประิัวผมแล้วันประูให้ปิะ่อน
ปั!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียัสนั่นนผม้อหลับาปี๋ไปยินเสียล็อประู็ะไม่ใ่ฝีมือใรนอาเา
มือที่ให่ว่าผมว้าหมับเ้า้นแนอผมอย่าแรน้อเบ้หน้า้วยวามเ็บ
แ่ผม็ไม่ยอมพูหรือส่เสียอะไรออไปทั้นั้น
“เราถามว่าไอ้ผู้ายนนั้นมันเป็นใร
แล้วหายไปไหนับมันมาทั้ืนห๊ะ..” เาวาถามผมเสียั ผมึเยมอหน้าเา
“ทำไม้อเสียั้วย..ปล่อย เราเ็บ..”ผมอบเาไปน้ำเสียนิ่ๆ
้มลมอมือเาที่บีบ้นแนผมอยู่ เาผ่อนแรมือลผมึสะบัออแล้วเินหนี
แ่็ถูับไว้อีนไ้
“ทำไมถึไม่อบำถาม..”
้อมือผมถูับไว้อีรั้ แ่ผม็ไม่มีปิิริยาใๆทั้สิ้น
“ะอยารู้ไปทำไม..”
“็เรา...” เาเียบไปรับ
ผมึไ้โอาสสะบัมือออแล้วหันไปเผิหน้าับเา
“ทำไม เราทำไม เราสอนเลิันแล้วไม่ใ่เหรอ
เรา็มีสิทธิ์ที่ะไปหานอื่นไ้สิ ทีนายยัมียูะไ้เลย..”
“เี่ยวอะไรับยูะ..”
“เหอะ แะ้อไม่ไ้เลยนะ..”
“เนล์!..”เาึ้นเสียใส่อีรั้ผมึเบือนหน้าหนี
“นายลับไปเถอะ เราอยาพัผ่อน..”ผมออปาไล่เา
แ่เา็ยันิ่รับ ผมึเลือที่ะเินหนีเ้าห้อนอนแทน
อนนี้ผมเพลียาพิษไ้มา แถมมาเอเายั้อมาปวหัว้ำ้อนอี
“เนล์
มาุยันให้รู้เรื่อ่อน..”เาเ้ามาวาไว้
ผมเยมอหน้าเาอีรั้อย่าไม่เ้าใ
“มีอะไร้อุยอีโยอ
เราเหนื่อย เราอยาพั..”
“ไปทำอะไรันมาหรือไถึไ้เหนื่อยไ้เพลียแบบนี้
เพิ่เลิับเราไ้ไม่ี่วัน็ไปนอนับนอื่นแล้วเหรอ..”
“โยอ!!!..”
ผมวาื่อเาอย่าเหลืออ ถึะเ็บออยู่ผม็ไม่สนใอีแล้วรับ
“ทำไม
เราพูอะไรผิเหรอไ..”
“ถ้าะิว่าเราเป็นนแบบนั้น็แล้วแ่เถอะ
เราไม่อยาเถียับนายแล้ว..” ผมถอนหายใเฮือให่
ะเินเลี่ยเ้าไปในห้อนอนแ่็โนวาไว้อีรั้
ผมเย้อหน้าเา สบามอลับอย่าไม่ยอมแพ้
นเาเป็นฝ่ายยอมแพ้ ผมเลยเินระแทไหล่เาเพื่อเ้าไปยัห้อนอน
“เนล์..” เาเรียผมไว้ น้ำเสียฟัูอ่อนลมา แ่ผม็ทำเป็นไม่สนใ
นระทั่เามาอผมา้านหลันี่แหละ
“โยอ..”
“เราอโทษ..”
เาบหน้าลบนไหล่อผม ส่วนผม็ไ้แ่ยืนนิ่ให้เาออยู่แบบนั้น..
“ลับไปเถอะโยอ..”ผมออปาไล่อีรั้
แ่็ไ้รับารอบลับมา้วยวแนที่รัแน่นว่าเิม
“ให้เราอยู่้วยนะ...”
20 %
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘ให้เราอยู่้วยนะ’
เป็นำอที่บ้าบอสิ้นี..ำพูมันไม่ผิหรอรับ
แ่นพูน่ะผิ.. ผิที่ทำให้ผมใอ่อนไ้ไม่เลิรานี่แหละ...
หลัาที่โยอร้ออะอยู่ับผม
ผม็ไม่ไ้อบรับหรือปิเสธออไป ยืนนิ่เป็นหุ่นให้เาอ นผ่านไปัพัให่ๆ
เา็ร้อไห้แล้วพูพร่ำอโทษผมหลาย่อหลายรั้ นผมทนไม่ไ้ ้อหันไปอเาและบอให้เาหยุ
ผมไม่รู้ว่าทำัวเป็นนาเอผู้แสนีมาไปหรือเปล่า
แ่ผมไม่เยใแ็ับเาไ้เลยแม้แ่รั้เียว
เป็นเพราะผมรัเามาเินไปเหมือนที่แฮยอนบอริๆ
ผมหยิบเสื้อผ้าุใหม่มาเรียมให้ับโยอที่อาบน้ำอยู่
ผมไล่เาไปอาบน้ำเอล่ะรับ เพราะเาเอาแ่ร้อไห้หน้าาเลอะน้ำาน้ำมูเ็มไปหม
หมสภาพนหล่อประำมหาวิทยาลัยไปเลย
อย่าถามว่าผมร้อไห้ไหม
ไม่เหลือหรอรับ
ผมยมือึ้นปาน้ำาัวเอออ
้อมอัวเอในระแล้วยิ้มออมา วันนี้ผมะั้ใะไม่ทำัวเป็นนบ้าอาละวาใส่เาเหมือนเมื่อวาน
ผมะลอทำัวเป็นเ็ีอเานเิม เผื่อว่าเาอยาะลับมาอผมืนีบ้า
ผมไม่หวัมาเินไปใ่ไหมรับ
และผมมั่นใว่าเายัรัผมอยู่..
รื รื..
เสียโทรศัพท์ที่วาอยู่บนโ๊ะเียนหนัสือสั่น ผมึ้อเินไปู โทรศัพท์อโยอ.. ผมะเ้อมอไปที่ประูห้อน้ำิว่าโยอยัไม่น่าะเสร็เร็วๆนี้ ึถือวิสาสะหยิบึ้นมา..รับโทรศัพท์อแฟน(เ่า)ไม่เป็นไรหรอมั้
‘มุนแทอิล’
ื่ออนที่โทรเ้ามา
ผมโล่ใเพราะเป็นนที่ผมรู้ัี แทอิลเพื่อนสนิทในะอโยอ
“ฮัลโหล..”ผมรับสายและยโทรศัพท์ึ้นแนบหู
พอผมพูบ็ไม่มีเสียอบรับมาะอย่านั้น
ผมยโทรศัพท์ออมาูว่าัวเอรับแล้วหรือเปล่า แ่หน้าอ็ึ้นว่าถือสายอยู่
ผมึแนบมันลที่้าหูอีรั้
(นั่นใร..)
เสียอบลับมา
ผมำไ้ว่าเป็นเสียอแทอิลไม่ผิแน่ๆ
“เราเอ เนล์..อนนี้โยอำลัอาบน้ำอยู่
มีอะไรฝาไว้หรือเปล่าแทอิล..”
(ทำไมโยอถึอยู่ับนาย
มันไปทำอะไรที่นั่น..)
แทอิลไม่อบำถามผม
แ่เาลับย้อนถามผมเสียห้วนๆ
“โยอมาหาเราเยๆ..”
(เลิันแล้วไม่ใ่เหรอไ
ทำไมยั้อไปหาันอี..)
น้ำเสียแทอิลูเหมือนโรธใรมา
ผมมวิ้วเมื่อไ้ฟัแบบนั้น หรือว่าเาไม่พอใอะไรผมอยู่หรือเปล่า
“เราไม่รู้ โยอมาหาเราเอ..”
(นายไม่วรยุ่ับโยอแล้วนะเนล์
นเลิันแล้ว็วร่าน่าอยู่..)
“นายวรบอเพื่อนอนายมาว่าบอเรานะ..”ผมแย้ลับ
ผมเ้าใในสิ่ที่แทอิลพูนะรับ แ่ผมไม่เ้าใัวเาที่แสอารม์แบบนี้ออมาเลยันิ
แทอิลเียบไป ผม็ไม่พูอะไร่อ รอฟัว่าเาะว่าอะไรอี
(ถึโยอมันะไปหานายเอ
แ่นาย็วระรู้สถานะัวเอสิว่าอนนี้นายเป็นแ่แฟนเ่า ะยอมให้มันไปมาหาสู่เยๆไ้ยัไ
แถมอนนี้โยอ็มีแฟนใหม่แล้ว้วย)
“แฟนใหม่..”ผมทวนำ ำที่ทำให้ผมแทบหยุหายใ..ผมนิ่อึ้พูอะไรไม่ออ
นไ้เสียหัวเราะในลำออแทอิล
(หึ โยอบอยู่ับยูะ นาย็น่าะรู้
ริๆแล้วเราไม่อยาะทำร้ายิในายหรอนะ แ่ว่าเรา็สสารนาย เผื่อนายะยัิยัหวัลมๆแล้ๆว่าโยอยัรันายอยู่นะเนล์..เอ๊ะ
หรือว่าเราไม่วรพู..)
“นายหมายถึอะไรแทอิล
มีอะไรที่เรายัไม่รู้เหรอ..”ผมถามออไปเสียสั่น
(นายแน่ในะว่าอยารู้ริๆ)
“อือ พูมาสิ..”
(็ไ้... ็โยอน่ะมันหมรันายไปนานแล้ว
มันอบมาระบายับเราบ่อยๆว่านายน่ะี่เ่า น่ารำา ที่ทุวันนั้นยัอยไปรับไปส่ไปมาหาสู่นายน่ะ
็เพราะว่ามันสสาร ไม่ใ่เพราะยัรันายอยู่หรอนะ..)
ผมน้ำาไหลทันทีที่ไ้ฟัำพูอแทอิล
แ่็ยมือปิปาลั้นเสียสะอื้นไว้ไม่ให้เาไ้ยิน
(นายะไม่เื่อเรา็ไ้นะ
แ่ลอิูว่า่อนหน้าวันที่นายะเลิับโยอ
่วนั้นโยอมันหายหน้าหายาไปั้หลายวันใ่ไหมล่ะ นั่นเพราะเป็น่วที่มันเบื่อนายไ
โยอมาบ่นให้เราฟับ่อยๆ ทีแรเรา็ว่าะไม่บอนายนะ แ่เราสสารนายมาริๆ โยอมันแย่มาอนนั้น
แ่็ยัีที่มียูะอยู่้วย นมันัสินใบอเลินาย)
ผมยัเียบ
ริๆแล้วมัน็เป็นแบบที่แทอิลพู ่ว่อนที่ผมะโนบอเลิโยอหายไปริๆ
เราไม่ไุ้ยันเือบสออาทิย์ เพราะโยอบอผมว่าิโปรเให่
ึไ้แ่โทรุยันเป็นบา่วเท่านั้น..
(วัน่อนยอโฮบุมา่อยโยอถึะ
่น่าสารพัถึวามน่าสสารอนาย โยอมันรู้สึผิ ทุวันนี้็เลยพยายามทำีลบล้าวามเศร้าอนาย
เราเ้าในะว่านายเสียใ แ่อนนี้นายไม่ไ้อยู่ในสถานะที่วรมีโยออยูแลแล้ว
โยอมีนรัใหม่แล้ว นรัใหม่ที่ไม่ใ่นาย นายวรนึถึิใอยูะบ้านะเนล์..)
“มีอะไรอีไหม..”
(ไม่มีแล้วล่ะ ยัไฝาบอโยอให้รีบลับ้วย
ยูะรออยู่ วันนี้มีนัลอรบรอบหนึ่เือน หวัว่านายะไม่รั้โยอไว้นะ)
“รบรอบหนึ่เือนเหรอ” ผมถามออไป
พร้อมับไ้ยินเสียโยอเปิประูห้อน้ำออมาพอี
(เราลืมบอไปสินะ
ว่าโยอับยูะุยันแบบนพิเศษ่อนที่ะเลิับนาย)
ผมเหลือบไปมอโยอที่ำลัใส่เสื้อผ้าที่ผมเรียมไว้ให้อยู่
อนนี้ผมไม่อยารับรู้อะไรอีแล้ว ผมทนไม่ไหวแล้วริๆ
“อบุนะแทอิล..”
ผมัฟันพูอบุแล้วัสายทิ้ทันที
หยิบระเป๋าอโยอมายัโทรศัพท์และุแรถอเาใส่ในระเป๋าปิิปให้เรียบร้อย
แล้วเินเอาไปืนเ้าอ
ปั่!!
เสียระเป๋าระแทัวโยอ
ผมั้ใปาไปหาเาอย่าสุแร ผมร้อไห้นอนนี้ปวาไปหม
“ลับไปะ ลับไปหาแฟนนายะ
เอาวามน่าสมเพที่นายมี่อเราืนไป้วย แล้วไม่้อลับมาที่นี่อี!!..”
ผมะอใส่เา ผมไม่รู้ว่าอนนี้เามีสีหน้าแบบไหน ผมเอาแ่้มหน้าร้อไห้ไม่ยอมมอหน้าเา
“นี่มันอะไรันเนล์..”
“ลับไป!!
ะไปไหน็ไป ไม่้อลับมาหาเราอี นรัอนายรออยู่ เลิยุ่ับเรา
เลิทำให้เราลายเป็นัวน่าสมเพัที ไ้ยินไหมโยอ ไ้ยินไหม!!..”
โยอเ้ามาะอผม ผมเบี่ยัวและผลัเาออ
“เนล์ อย่าเป็นแบบนี้สิ เมื่อี๊นายยัีๆอยู่เลย..”
“บอให้ลับไปไฟัไม่รู้เรื่อเหรอ..ฮึ
ไป ไปไหน็ไป..ฮืออ” ผมทรุลนั่ับพื้นพร้อมับปล่อยโฮออมา..ผมไม่อยาเห็นหน้าโยออีแล้ว
“เนล์..” โยอนั่ลแล้วึผมไปอไว้
ผมพยายามะืนัวออแ่็สู้แรเาไม่ไ้สันิ
“ปล่อย..ฮึ..อย่ามายุ่ับ..ฮึ..เรา..ปล่อย..”
ผมใ้แนที่อ่อนแรนั้นรัวทุบีไปยััวเา
ถึแม้แระมีไม่มา แ่มัน็ยัพอให้ผมไ้ระบายวามเ็บปวที่ผมมีไปให้เาบ้า
ผมโนโยออแน่นมาและเายัใ้มืออยลูบหัวผมอี
“เป็นอะไร บอเราไ้ไหมเนล์..”
ถ้าผมมีแรผมะผลัเาออแล้วามไประทืบ้ำอีที เาไม่รู้ัวบ้าเลยเหรอ..
“ฮึ..ปล่อยเราไ้แล้ว..”
ผมืนัวแล้วันเาออ เา็ยอมลายอ้อมอแ่ยัไม่ยอมยับไปไหน
ผมึ้อลุหนีะเอ แ่็ไม่วายโนับไว้อีอยู่ี
“ะหนีไปไหนอีเนล์ เป็นอะไร
บอเรามาสิ..” เารั้้อมืออผมไว้ ผมสะบัออแล้วลุหนีไปที่ประูห้อนอน
ผมเปิมันออแล้วหันลับมาหาเา
“ลับไปไ้แล้ว..”ผมเบือนหน้าหนีสายาที่เามอมา
แ่หาาผม็ยัเห็นว่าเายัมออยู่เหมือนเิม
“บอ่อนสิว่านายเป็นอะไร..”
“ถ้านายไม่ไปเราะไปเอนะ..”ผมพูเสียแ็
โยอยมือยอมแพ้ เาลุึ้นไปหยิบระเป๋าัวเอแล้วเินมาทาผม ผมหันหน้าหนีไปอีทา
ผมไม่อยามอหน้าเาเลยอนนี้
“เี๋ยวพรุ่นี้เรามารับไปเรียนนะ..”เาหยุเินแล้วพูับผม
ผมหันลับไปทาเาแ่็ไม่เยมอหน้าเาสันิ
“ไม่้อ ไปเอไ้..”
“เนล์..”
“บอให้ลับไปไ!!..”
ผมวาใส่เาอีรั้
แล้วเา็ยอมเินออไป ผมยืนรอนไ้ยินเสียประูห้อพัปิลผมึปิประูห้อนอนแล้วทรุลนั่ร้อไห้ับพื้น
“ฮึ..” ผมนั่อเ่าแล้วบหน้าร้อไห้ รู้สึว่าัวเอสะอื้นหนันเ็บหน้าอไปหม
ยิ่ิถึเรื่อที่เพิ่ไ้รู้มา็ยิ่ร้อหนัว่าเิม
..โยอทำแบบนั้นับผมริๆเหรอ..
..เาุยับยูะ
ทั้ๆที่บับผมอยู่ริๆเหรอ..
“ทำไมถึทำับเราแบบนี้ล่ะโยอ....”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
มา่อแล้ว่ะ 555555555
อนนี้สั้นหน่อย อน่อๆไปะเริ่มเ้าสู่วามพีแล้ว่ะ
เพื่มัวละรให้รีเอร์บ่นอีนนึ่ะ เรื่อนี้มีเื่อนำแน่นอน อย่าเพิ่เลียัุโันมานะะ
เราไปส่อทวิมา ีใที่มีนอินฟิเรา้วย 555555555
อบุที่ิามันนะะ <3
ความคิดเห็น