Crazy Love ยัยมาดเท่กับนายปากร้าย

บทนำ

 

ณ ประเทศไทย  สนามบินสุวรรณภูมิ

8:00 น.

 

"อืม ถึงแล้วล่ะ มารับเลย 15 นาทีต้องถึง ให้ไวค่ะลุงแชม''

[ครับ คุณหนู รอสักครู่น่ะครับ]

ครืด ครืด เสียงล้อลากของกระเป๋าเดินทางใบโตถูกลากยาวมาถึงบริเวณหน้าสนามบินที่มีผู้คนพุกพลานเต็มไปหมด ไม่กี่นาทีต่อมามีรถลีมูซีคันยาวสีขาวมาจอดอยู่หน้าฉัน ''ช้าไป2นาทีค่ะ ลุงแชม''

''แหม่คุณหนู...ยังตรงเวลาเหมือนเดิมเลยน่ะครับ เชิญขึ้นรถเลยครับ กลับคฤหาสน์กัน'' คนขับรถพูดชมความตรงต่อเวลาของฉัน แต่มันไม่น่าดีใจเลยสักนิด ในทางกลับกันมันรู้สึกแปลกๆมากกว่า

'ฉันอยากเป็นคนที่เข้าใจคนมากกว่านี้ อยากจะ...เป็นคนที่น่ารักมากกว่านี้'   ฉันนั่งคิดเรื่อยเปลือยจนรถขับมาจอดเทียบหน้าคฤหาสน์ ''เชิญครับ คุณหนู นายท่านรออยู่ครับ'' ลุงแชมวิ่งอ้อมมาเปิดประตูให้ฉัน 'ฉันมีมือน่ะ เปิดเองได้' แต่คิดได้ในใจเท่านั้น

ในห้องรับแขกมีแต่ญาติอาวุโสทั้งนั้น ซึ่งจากที่ฉันคาดเดาไว้ก็คือ มาคุยเรื่องธุรกิจทางการเมือง และนั้นก็ทำให้ฉันเห็นแววตาสัตว์กระหายเลือดที่ดุร้าย แววตาแห่งความกระหายเงินทอง ยศ ฐานะ ชื่อเสียง ซึ่งแววตาเหล่าฉันเกลียดเอามากๆ มีแต่ความละโมบหลงมัวเมา บรรดานโทสะมาก แต่ฉันก็ทำได้แค่มองไม่สามารถออกความคิดเห็นได้แต่อย่างใด

''สวัสดีค่ะ ป๋า หนูกลับมาแล้วค่ะ'' เป็นการทักทายแบบพื้นๆ แต่ดูเหมือนการกลับมาของฉันมันจะไม่น่าต้อนรับเท่าไหร่เมื่อเห็นตาของญาติๆมองกันมา ตาแห่งความริษยา ความเกลียดชัง ใช่ค่ะ ฉันทารยาทคนเดียวของป๋าหรือ 1 ในผู้ถือครองธุรกิจทางการเมืองที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในไทย และญาติๆของป๋าก็จ้องจะหุบธุรกิจของป๋าฉันอยู่ค่ะ

 

ค้ะ ฉันชื่อ ใยบัว อายุ18ปี เพิ่งจบจากอเมริกาแล้วก็ถูกป๋าเรียกตัวกลับมาไทยทันที เรียกกลับมาทำไมเนี่ยกะว่าจะก่อรากสร้างฐานที่นั้นจะได้รุ่งเรือง ปัดโธ่!ป๋าอ่ะT-T ลืมบอกๆ ฉันเป็นลูกครึ่งน่ะค่ะ ไทย-อเมริกา ถึงจะตาฟ้าจมูกโด่งแต่หน้ายังไทยน่ะค่ะพูดเลย ภูมิใจรึเปล่า...เปล่า I อยากเป็นคนอเมริกาเว้ยยยยยยยยยยยย คิดแล้วเศร้า..

 

''อ้าว...ไงลูกสาวคนสวยของพ่อ ยินดีต้อนรับกลับบ้านน่ะลูกรัก'' แหม่ ต้อนรับดีเชียว ป๋าค่ะดูสายตาของญาติก่อนค่ะ-_-"

''okaerinasai ojo'' นั้นง้ายยย อีกคนหล่ะ ไอ้บ้าบอ ลูกชายเพื่อนรักของพ่อฉันเอง เคโตคุ หรือ ฮาตานะ เคโตคุ คนญี่ปุ่นล้วนแต่พูดไทยได้ไง อันนี้ไม่ทราบมัน สงสัยมีคนสอน มั้งง

''งะ...ไงเค ดีจังที่จำกันได้><'' ยิ้มได้ธรรมชาติโคตร!!! เนียนจริง

''เย้ ใยบัวยิ้มให้เคด้วยหล่ะ ดีใจจัง'' อะไรกันไอ้ท่าทางเหมือนเด็กแบบนั้น สยองวุ้ยยย

''เคโตคุ ไปข้างนอกเป็นเพื่อนหน่อย ได้ไหม?''

''ได้คร้าบบบ ผมขอพาใยบัวไปเที่ยวหน่อยน่ะครับ ขอบคุณครับ''เคพูดเร็วๆรัวๆใส่ป๋าฉันแล้วก็ลากฉันไปทันทีโดยไม่รอคำตอบจากป๋าฉัน

 

      สวนสาธรณะ

 

''เธอเนี่ยน่ะ ฉันไม่เข้าใจเธอเลยพอเจอสายตาของญาติก็ยอมรับไม่ได้และต้องออกมาข้างนอกทุกที่เลย ทำไมไม่ลองปรับตัวดูล่ะอาจจะดีขึ้นก็ได้''

''ไม่หล่ะ ไม่ชินคือไม่ชินจะทำยังไงก็ไม่ชอบอยู่ดี พวกนั้นมันก็แค่พวกที่อยากได้เงินและยศเท่านั้น ฉันน่ะ...ฉันน่ะ เกลียดที่สุดเลย ฮรึก ฮรืออ'' ตอนนี้ฉันไม่อายที่จะร้องไห้ออกมา ใช่แล้วล่ะเกลียดที่สุดเลยพวกสัตว์ชั้นต่ำ เดรัจฉาเอ่ย!!! แต่ตอนนี้ฉันต้องการที่พึ่งพาทางใจ ณ ตอนนี้

''ฉันอนุญาติให้กอดได้น่ะ'' โห่ รอคำนี้มานานล่ะ ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้นฉันก็โผ่เข้ากอดเคไว้แน่นแล้วหลังจากนั้นก็ปล่อยโฮออกมา

''ทำตัวขี้แยไปได้ เลิกร้องไห้ฟูมฟายได้แล้ว เธอยังมีฉันน่ะ ใยบัว''เคเรียกชื่อด้วยเสียงเบาโหว่ง ทำให้ฉันอุ่นใจขึ้นมาเมื่อมีเขาคนนี้เคียงข้าง 'เพราะอะไรกัน'

''อืม ขอบคุณน่ะเค นายเนี่ยดีกับฉันเสมอเลยน่ะ นะ...นายอย่าทิ้งฉันน่ะ สัญญาสิ''  ฉันเอ่ยปากออกไป  ''สัญญาองค์หญิง'' เคพูดจบแล้วมีคำพูดที่ฉันไม่นึกถึงหลุดออกมาจากปากเค ''เป็นแฟนกันน่ะ ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอเป็นอย่างดี อย่าร้องไห้น่ะองค์หญิงของผม ''อือ ตกลง..''ตอนนั้นฉันเริ่มรู้สึกมีใจให้กับเคจริงๆเลยตอบตกลงไป พึงคิดในใจว่า

 

  'ขอบคุณน่ะที่รักคนแบบฉัน'