ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Last Love :: It's Not Me ?!
1
" โรส แม่รักลูกนะ ฮึก ฮ ฮึก ๆ "
" แม่คะ แม่อย่าทิ้งโรสไปนะ ม่า ยย ย !!! "
" ฮึก ฮ ฮึก ๆ " เสียงร้องไห้สะอึกสะอิ้น ของเด็กสาวดังระงมไปทั่ว
วินาทีนั้น ที่รู้สึกว่าตัวชาไปทั้งตัว เหมือนหัวใจจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ สายตาที่จ้องมองไปยังร่างที่สิ้นลมของผู้เป็นแม่ ที่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นที่เย็นเฉียบ ได้แต่พร่ำบอกอ้อนวอนต่อผู้เป็นเจ้า ขอให้แม่เธอกลับมา แต่ก็เหมือนกับเสียงนั้นจะไปไม่ถึง เพราะแม่ของเธอก็ยังนอนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น ความรู้สึกโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง ได้เกาะกุมเข้าไปในหัวใจช้า ๆ พร้อมกับบาดแผลที่กรีดลึกลงไปในใจ
ในตอนนั้นเอง ที่การกระทำนั้นเร็วกว่าความคิด เด็กสาวหยิบเศษแก้วที่ผู้เป็นแม่ ใช้กรีดข้อมือของท่าน พลันจรดเศษแก้วที่เย็นเฉียบลงไปที่ข้อมือของตน กดลงไปช้าๆ ค่อยๆ ให้เลือดได้ไหลรินออกมา พร้อมกับความสุขที่เคยสั่งสมมาเหมือนถูกดูดกลืนออกไป เหลือไว้แต่ความรู้สึกที่แม่ของเธอต้องเผชิญ และความเกลียดชังที่พอกพูนขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
เหมือนสติจะหลุดลอยไปช้า ๆ พลันก็รู้สึกเหมือน
" เฮือก ! "
♪ Everything is f'ed up straight from the heart , Tell me what do you do, when it all falls apart ♪~ ให้ตายเห่อะ ฝันอีกแล้ว ฝันถึงเรื่องวันนั้นอีกแล้ว เมื่อสติเริ่มคงที่ จึงได้เอื้อมมือไปกดปิดนาฬิกาปลุก เหลือบไปมองเวลาก็ 7 โมงกว่าเข้าไปแล้ว วันนี้แล้วซินะ ที่ต้องกลับมาใช้ชีวิตอยู่ใน เมืองไทยอีกครั้ง
เมื่อคิดได้ดังนั้น จึงเดินไปเข้าห้องน้ำพลางคิดถึงเรื่องที่จะต้องพบเจอในวันข้างหน้า ภายใต้ใบหน้าที่แสนเย็นชา กิริยาก้าวร้าว เอาแต่ใจ แต่หารู้ไม่ว่า นั่นมันเป็นแค่หน้ากากที่ฉันสร้างมันขึ้นมา ใครจะรู้ว่าจริงๆ แล้วฉันเป็นยังไง จริงๆ แล้วฉันก้แค่
" คุนหนูโรสค่ะ คุณท่านบอกว่าถ้าแต่งตัวเสร็จแล้ว ให้ลงมาทานข้าวเลยค่ะ "
เสียงป้าสมตะโกนบอก พลางเคาะประตูห้อง
" รู้แล้วๆ ฝากไปบอกเค้าด้วย ว่าหนูจะไปกินข้าวที่โรงเรียน "
ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความหงุดหงิด จะให้ฉันทนนั่งกินข้าวอยู่กับไอคนที่ทำให้แม่ฉันตายนะหรอ แค่ลากฉันกลับมาอยู่ที่นี่ก็เกินทนแล้วนะ
ตึก ตึก ตึก
ฉันรีบแต่งตัวและ วิ่งลงบันได เป้าหมายคือไปโรงเรียน คิดแล้วก็น่าเบิ่อกับพวก ยูนิฟอร์ม ของ ร.ร นี้ชะมัด ทั้งโบว์ทั้ง กระโปรง แต่ที่น่าเบื่อที่สุดก็คือ กฎของ ร.ร นี้ห้าม นักเรียนหญิงทำสีผม แต่ผู้ชายทำได้ เห้อะ งี่เง่าชะมัด แต่ใครสนหละ ก็ในเมื่อฉันจะทำ ฮ่าๆ
" โรส ทำไมไม่กินข้าวเช้ากับพ่อก่อนหละลูก "
สิ้นเสียงเรียกนั้น ฉันก็หันไปเจอกับคนที่ฆ่าแม่ฉัน อยู่กันพร้อมหน้าเลยนะ หึ มีความสุขกันดีหนิ
" เมื่อกี๊คุณแทนตัวเองว่าพ่องั้นหรอ แล้วคุณเรียกฉันว่าลูกใช่มั๊ย ?! "
น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความรู้สึกมากมาย ทั้งคิดถึง ชิงชัง และความรู้สึกทั้งหมดก็หายไป ที่นึกขึ้นได้ว่าคนๆนั้น เป็นสาเหตุที่ทำให้แม่ของฉัน ทิ้งฉันไป
" ฉันจะบอกอะไรให้นะ ว่าพ่อของฉันหนะ เค้าตายไปแล้ว ตายไปตั้งแต่เมื่อ 6 ปีก่อนแล้ว แล้วจะบอกอะไรให้อย่างนึงนะ ฉันไม่มีวัน ไม่มีวัน ! ยกโทษให้พวกคุณ !! "
ฉันตะโกนบอกไป พร้อมกับน้ำตามากมายที่พรั่งพรูออกมา อีกแล้วนะโรส เธออ่อนแออีกแล้ว ฮึก ๆ ความรู้สึกเดิมๆ ที่ประดังเข้ามา ฉันจ้องมองไปในตาของเค้า คนที่เรียกตัวเองว่าพ่อ นั่นเขาร้องไห้ใช่มั๊ย ?! น้ำใสๆ ที่คลออยู่ภายในตาของเค้า ก็จ้องมองมาที่ฉันเช่นกัน
ไม่ ๆๆ ๆ ฉันจะใจอ่อนไม่ได้ แค่นั้นมันก็ไม่ได้แปลว่าเขารู้สึกผิดต่อแม่ชั้นจริงๆ คิดได้ดังนั้น ฉันจึงวิ่งออกมา รีบขึ้นรถและบอกให้ลุงศักดิ์ออกรถ
" ลุงศักคิ์ ไปส่งที่ ร.ร เลย เดี๋ยวนี้ ! "
เหมือนจะพาลเอามาลงกับคนรอบข้าง แต่ฉันไม่สน เพียงแต่ตอนนี้ ฉันเหนื่อยเหลือเกิน แค่หลับตาใช่มั๊ย แล้วพอฉันลืมตาขึ้นมาอีกที เรื่องทุกอย่างก็จะเป็นแค่ฝันไป พอตื่นมาฉันจะยังมีแม่อยู่ข้างๆ ใช่มั๊ย เปลือกตาที่หนักอึ้ง ค่อยๆ ปิดลง พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ค่อยๆ แห้งไป
" เอ่อ คุณหนูโรสครับ ถึง ร.ร แล้วครับ "
สิ้นเสียงที่ลุงศักดิ์บอก ฉันก็หันออกไปมองที่นอกรถ ภาพตรงหน้าที่ฉันเห็น มีแต่เด็กนักเรียนทั้งชายและหญิง เดินกันให้เกลื่อน สีหน้าทุกคนดูมีความสุขที่ได้เจอกับเพื่อนเก่า ฉันอิจฉาพวกเขาจังที่อย่างน้อยก็มีเพื่อน แต่เมื่อเทียบกับฉัน ฉันมันไม่มีใครเลย แค่คิดอย่างนั้นน้ำตาก็พลันจะไหลออกมาอีกรอบ จึงทำได้แค่หันไปมองทางอื่น แต่มองไปทางไหนก็เจอแต่คนที่ยิ้มให้กัน กระโดดกอดคอกัน เห้อ ออ
" คุณหนูอยู่ชั้น ม.4 / 6 นะครับ แล้วตึกเรียนของคุณหนูอยู่ทางด้านนั้นครับ "
ลุงศักดิ์บอก พลางชี้ไปที่ตึกใหญ่ๆ ตึกหนึ่ง นี่สินะ ร.ร ของพวกลูกคนรวย พวกคุณหนู ฉันเกลียดสถานที่แบบนี้ที่สุดเลย ให้ตายสิ ฉันจะทนอยู่ที่นี่ได้ถึงแค่ไหนกันนะ
" ลุงจอดตรงนี้หละ เดี๋ยวหนูจะเดินเข้าไปเอง "
" ครับๆ แล้วคุณหนูจะให้ลุงมารับกี่โมงครับ "
" ร.ร นี้มันเลิกกี่โมง ก็มารับตอนนั้นหละ "
ฉันตอบ พลางเปิดประตูลงจากรถ แค่ฉันก้าวลงมาจากรถเท่านั่นหละ ฉันก็ตกเป็นเป้าสายตาทันที เพราะอะไรหนะหรอ ก็ที่ฉันเคยบอกไปไง ว่าที่นี่เค้าห้าม นักเรียนหญิงทำสีผม แต่ดูผมฉันตอนนี้สิ บลอนด์ทั้งหัว บวกกับไฮไลท์สีชมผู และก็ผมต่อสีชมพูลายเสือ ที่มันทำให้หัวฉันแลดูแรงขึ้นไปอีก แต่อยู่ก็มีคนมาสะกิดฉัน พอฉันหันกลับไปก็เจอ เด้กผูหญิงคนนึงตัวเล็กๆ น่าตาเธอดูอ่อนต่อโลกดี สีหน้าเธอเหมือนกลัวๆ ฉันหน่อย แล้วยัยนี่จะมาสะกิดชั้นทำไมหละเนี่ย ??
" มีอะไร ?! " ฉันถามยัยนั่น ที่ตอนนี้แทบจะร้องไห้แล้ว ที่ถูกฉันตวาดไปแค่นั้น
" อ เอ่อ คือ ๆ เธอๆ เป็น นักเรียนใหม่ใช่มั๊ย "
" ใช่ " ฉันพยายามทำหน้าตาให้ดูเป็นมิตรที่สุด เพราะฉันเริ่มหงุดหงิดกับอาการของคนตรงหน้าขึ้นเรื่อยๆ
" คือๆ ฉันก็เป็นเด็กใหม่เหมือนกัน แล้วเอ่อ เราเป็นเพื่อนกันได้มั๊ย ? "
ฉันอึ้งนิดๆ กับคำขอของคนตรงหน้า นี่ยัยนั่นอยากเป็นเพื่อนกับฉันหรอ ฉันดีใจจนแทบจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่ เพราะที่ผ่านมาฉันไม่มีเพื่อนเลย ไม่สิต้องบอกว่าเคยมี ช่างเห่อะๆ แต่ตอนนี้ฉันจะได้ยัยนี่เป็นเพื่อนใช่มั๊ย ^_____^
" อื้อ เป็นเพื่อนกัน " ฉันตอบพลางส่งยิ้มไปให้ยัยนั่น
" เย้ ! ฉันชื่อโบว์นะ แล้วเธออ่ะ " ยัยนั่นแสดงอาการดีใจเกินหน้าเกินตา จนทำให้ฉันอดที่จะขำไม่ได้ ฮ่าๆ
" ชั้นชื่อ โรส หน่ะ แล้วทำไมต้องดีใจขนาดนั้นด้วย ^[]^ " ฉันเอ็ดยัยโบว์ ใช่ๆ ยัยนั่นชื่อโบว์ แต่ฉันเองก็กลับยิ้มแก้มแทบปริเหมือนกัน
" ก็คนมันดีใจหนิ แล้วว่าแต่ชั้น โรสเองก็ยิ้มไม่หุบเหมือนกันหนิ 55 5 "
" เปล่าซะหน่อย ก็แค่ๆ " เวรหละ ก็แค่อะไรดีวะ ขืนบอกไปว่าดีใจเหมือนกันเสียฟอร์มตาย
" ก็แค่ ? " ยัยนั่นถาม พลางกลอกตาไปมา แล้วอยู่ๆ ยัยโบว์ก็รวบมือฉันไป และลากฉันขึ้นห้องเฉย ยัยนี่เห็นตัวเล็กๆ แต่แอบแรงฟายเหมือนกันนะเนี่ย =______=;;
แล้ววันนั้นฉันก็ตัวติดกับยัยโบว์ทั้งวัน ฉันรู้สึกแปลกๆ นะ ที่อยู่ๆ ก็มีคนคอยลากไปนู่น ไปนี่ แต่มันกลับทำให้ฉันรู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ก่อนการมา ร.ร อาจจะเป็นเหมือนนรกสำหรับฉัน แต่ตอนนี้พอมียัยโบว์นี่ ก็ค่อยๆ ทำให้ความคิดของฉันเปลี่ยนไป ฉันยิ้มมากขึ้น หัวเราะมากขึ้น และทำตัวกวนเบื้องล่างขึ้นเป็นทวีคูณ !
ออด ดดดด ด ~
เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น มันเหมือนกับบอกว่า เวลาแห่งความสุขของฉันได้หมดลงแล้ว เพราะฉันต้องกลับบ้าน ไปเจอกับเรื่องเดิมๆ อะไรเดิมๆ หนะสิ
" โรส พรุ่งนี้เจอกันนะ แล้วระวังเรื่องผมแกด้วยหละ แรงเชียว ^ <^ " แค่วันเดียวสรรพนามที่ใช้เรียกก็เปลี่ยนไปละ ให้มาเรียก เธอๆ ชั้นๆ แบบนั้น ฉันก็ไม่ไหวนะ เลยบอกยัยโบว์ว่า ให้เรียกชั้นๆ แกๆ แทน
" เออๆ รู้แล้วน่า กลับบ้านดีๆ หละ "
" อ๊าก ก ! สี่โมงกว่าแล้ว ชั้นไปก่อนนะ "
พอพูดแค่นั้นยัยนั่นก็โกยแน่บไปเลย ท่าทางจะรีบนะนั่น - -" ฉันเดินผ่านอาคารเรียนต่างๆ เพื่อที่จะลงไปหาลุงศักดิ์
" นี่ เธอ ! "
เสียงใครมันมาตะโกนอยู่แถวนี้วะ น่ารำคาญชะมัด ฉันหันหลังไปก็เจอกับ ผู้ชายคนนึงเข้า เค้าสูงกว่าฉันนิดหน่อย ผมของเขาสีน้ำตาล หัวยุ่งๆ เหมือนกับผ่านการเซ็ทแบบลวกๆ ผิวขาว แต่เพียงแค่ฉันเงยหน้าขึ้นไปสบกับ นัยต์ตาสีสวยคู่นั้น ภาพเก่าๆ ในอดีตก็ถูกฉายขึ้นมาอีกครั้ง เด็กผู้ชายคนนั้น รอยยิ้มของเค้า
" วาคิน " ฉันเอ่ยชื่อเขาออกไปเบาๆ แต่มันกลับดังก้องอยู่ในหัวของฉัน วาคิน !
__________________________________________________
TALK WITH ไอ่เป็ด !!
คุยกันนิ้ดด ดนึงน้ะ ~ (^w ^;; )
เรามิ้นท์ น้ะ แต่ส่วนใหญ่เรียกว่า ฟริ้นท์ มากกว่า
ไงก็ฝาก ติ ชม ด้วยค่ะ +
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก จะพยายามอัพให้ถี่ๆ น้ะ
แบบ , เราติดเกม ติดไฮ5 อ่ะน้ะ ฮ่า ๆ =))
CONTACT ME : a.wayz@windowslive.com
บทแรกๆ ขอเครีย ดนิดนึงสิ่ , หลังๆ บ้าแน่นอ นน !!
55 5 5 +
DATE 03.05.51
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น