แด่ท่าน...ที่รักของข้า

"ชื่อข้าคือเยี่ยนอี้ ท่านแม่ตั้งให้อย่างใส่ใจเลยนะ แต่ข้าจะแบ่งมันให้เจ้าก็ได้"

"..."

"ต่อไปนี้เจ้าคือเสี่ยวเยี่ยน"

นางที่ไร้ตัวตนไม่มีแม้แต่ชื่อ เขาใจดีแบ่งชื่อให้ เป็นความใจดีของเด็ก 10 หนาวที่นางสลักไว้ในใจ ไม่อาจลบเลือนได้ด้วยวันเวลา

15 ปีผ่านไป เขาร้ายกาจเป็นที่เข็ดขยาดของผู้คนทั้งพรรค แต่นางยังคงปักใจ คิดเพียงว่าแค่ได้เฝ้ามองเขา ชงชาให้เขา ปรุงเครื่องหอมให้เขาใช้ก็เป็นความสุขที่มากพอแล้ว

ชีวิตที่มืดมนนี้ นางมีเขาเป็นแสงสว่างหนึ่งเดียว ไม่คิดมองหาใครอีกแม้รู้ว่าไม่มีวันสมหวัง

.

.

.

.

.

นางใช้ชีวิตเยี่ยงนี้เรื่อยมา จนกระทั่งวันที่เขาจากไปต่อหน้าต่อตา

นางกอดร่างไร้ศีรษะของเขาร่ำไห้ปานจะขาดใจ วิงวอนด้วยเส้นเสียงที่ปวดร้าว ใจที่แหลกสลาย คำอ้อนวอนนั้นแสดงความยินยอมต่อทุกสิ่ง นางก้มหัวให้ทุกอย่างได้เพื่อเขา ไร้ศักดิ์ศรีได้เพื่อเขา น่ารังเกียจได้เพื่อเขา

ในที่สุดมารร้ายผู้ถูกคุมขังในกระดิ่งดำสมเพชนางมากพอจะให้โอกาส ให้นางได้ย้อนกลับมาเพื่อช่วยเหลือเขา แลกกับระหว่างนางและเขามิอาจคู่เคียงในทุกชาติภพ