ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episode 2
ลุ่มนัศึษาายหิเินออาร้าน๋วยเี๋ยวหมู้มยำภายในอยพลุพล่านบรรยาาศรอบ้านเ็มไป้วยหอพัและอนโมิเนียม ถือเป็นร้านยอนิยมในหมู่นัศึษาเพราะอยู่ใล้ับมหาวิทยาลัย Thissanamdee University
รถแท็ี่แล่นไปบนถนนสายหนึ่ ย่านที่มีสิ่ปลูสร้าอยู่ใล้ับวามเริ บรรยาาศรอบ้านถูรายล้อม้วยึสูระฟ้าหลาหลายนา
ภายในห้อโยสารไ้ยินเสียเพลาลื่นวิทยุเปิลอเบาๆ สีหน้าอหิสาวายแววเหนื่อยหน่ายและวิัวลอย่าเห็นไ้ั มือำหมัเ้าหาันแน่น้วยวามน้อยเนื้อ่ำใ นึโรธเือโะาที่ใร้ายใำลบันาลีวิให้พบับวามสับสนวุ่นวายมาเพียนี้
ระบอาร้อนผ่าว หยาน้ำาลอหลุหลิในวาลมโู่สวย ไออุ่นเยหน้าพยายามบัับไม่ให้น้ำาแห่วามอ่อนแอไหลทะลัออมา แม้ว่าในใะพัทลายไม่เหลือิ้นี
แท็ี่พาเธอมาส่ที่โรารบาอแเียนสุุมวิท บ้านเี่ยวสีเทาสามั้นสุหรูสไล์โมเิร์นลาสสิ อาาบริเวหมู่บ้านแวล้อม้วยสิ่ปลูสร้าั้ระห่าน ทว่าบรรยาาศภายในเียบสบมอเห็นวิวทะเลสาบและ้นไม้สูให่นานาพันธุ์ อาาศสื่นเหมือนอยู่ในแถบนบท
สถานที่แห่นี้ไม่ใ่บ้านเธอ....แ่เป็นบ้านพัอาศัยอพี่ายร่วมโล
เมื่อสามสิบนาที่อนเธอไ้รับ่าวสารอัพเทใหม่ามาราบัเิเล้า
'อีสออาทิย์พี่นนท์ะลับมาเมือไทย เรียมัวหาเสื้อผ้าให้พร้อมนะ เาอยาเอไอ
หัวใเ็สาวสั่นสะท้าน้วยวามหวาหวั่นึ้นมาโยพลัน เธอไม่อยาพบเอหรือยุ่เี่ยวับนนท์ในเิวามสัมพันธ์ันรั
เพราะเธอไม่ไ้อบเา
รัานนท์เป็นหนึ่ในทายาทอาาัรนิม อุสาหรรมอัมี รวมถึธุรินำเ้าส่ออเม็พลาสิ ธุริพันาอสัหาริมทรัพย์
ึ่แน่นอนว่านนท์ย่อมมีหน้ามีาในสัมหรือแววไฮโ ่าวุบิบบนสื่อออนไลน์มีหนาาถมเถไป ่าวีมีเยอะแยะ ส่วน่าวไม่ี็มีมาไม่แพ้ัน
ไออุ่นไม่ใ่นหูเบา ปิามอสิ่ใเพีย้านเียว ่าวบนสื่อออนไลน์ไม่สามารถนำมาใ้ัสินไ้หรอว่าเนื้อแท้อรัานนท์เป็นเ่นใ อาเพราะิใมนุษย์ลึล้ำับ้อนเินว่าะหยั่รู้
ริมฝีปาอวบอิ่มบิเบี้ยวเป็นรอยยิ้มหยันเมื่อนึถึถ้อยำอมารา
'อยู่ๆ ันไปเี๋ยว็รัันเอ แอย่าทำให้ทุอย่ามันวุ่นวายไปมาว่านี้เลย ิเสียว่าอบแทนบุุพ่อแม่
เอาเถอะ....มาเหนือเท่านั้นที่ะ่วยเหลือเธอไ้
สะัั้นอารม์หวาหวั่นสัรู่หนึ่ สูลิ่นอายธรรมาิเ้าเ็มปอ่อนเปิประูรั้วเหล็ับานเล็เ้าไป
หิวัยลานำลัใ้บัวรระถาไม้อสีสันสใสพร้อมรวเพลอย่ามีวามสุ
เหมียว เหมียว เหมียว ~~~
ไ้ยินเสียแป๋วแหววัแว่วมาแ่ไล เ้าเหมียวนสีส้มพาสเทลลายสลิ เมื่อเห็นบุลทีุ่้นเยมัน็หยุเลียนวับ วิ่ิแลอระถาอไม้ริ่เ้ามาหาไออุ่น
ร่าเล็โน้มัวโอบอุ้มเ้าแมวส้มึ้นมาไว้ในอ้อมอ
"เมี้ยว" มันเอียแ้มปุปุยถูไถับอเธออย่าอออ้อน ปลออสีแสวมอยู่รอบลำอน้อยๆ 'าร์ฟิวส์' เป็นื่อเ้าแมวส้มเพศผู้
เือบแปเือน่อนบัเอิเอแมวรที่สวนสาธาระลาหมู่บ้าน ัวระ้อยร่อย หน้าามอมแมม่าแ่าาอนนี้เพราะเนื้อัวนุ่มนิ่มปุปุย แถมหล่อเหลาสมื่อ
แหววแม่บ้านเ่าแ่รีบวาบัวรน้ำไว้บนโ๊ะสีาว สาวเท้าเ้ามา้อนรับหิสาว้วยวามเ็มอเ็มใ
"ุไอมาหาุเหนือหรือเปล่าะ" แหววลี่ยิ้มน้อยๆ เ็มใบหน้า
แม้ไม่ใ่ประเภทอบสอรู้สอแนมเรื่อส่วนัวอเ้านายหรือเรียภาษาาวบ้านว่าสาระแน หาไออุ่นไม่มีธุระสำัไม่เหยียบย่ำลับมาที่นี่
"ใ่่ะ
"เอ่อ...
รอยยิ้มเลือนหายาใบหน้าเรียวยาวั่วพริบา เห็นแม่บ้านแสท่าทาูเลิ่ลัเอี้ยวัวลับไปมอประู ไออุ่นเอื้อมมือไปแะแนอีฝ่าย
"รบวนพี่แหวว่วยเ้าไปบอเฮียให้ไอ้วยนะะ
แม่บ้านพยัหน้ารับำไวๆ ึ่เินึ่วิ่หายวับเ้าไปในส่วนบ้าน
ไม่นานเินรอหิวัยลานเินนำทาหิสาวหน้าาสะสวยในุนัศึษาออมานอัวบ้าน
แพรว เธอื่อแพรวเป็นรุ่นพี่ในะ วาบแ่้วยสีสันอย่าประีสะท้อนเปลวไฟราเรี้ยวู่นั้นเม็้อเธอ
นึหมันไส้แววาอีฝ่าย หล่อนไม่พอใเป็นอย่ามาที่เธอมาััหวะวามสุอเา
"เิเลย่ะุไอ" แหววผายมือเื้อเิเ้าบ้าน
โปรยยิ้มนอบน้อมให้แม่บ้านพร้อมยื่นเ้าแมวน้อยฝาอีฝ่ายเอาไว้ เ็สาวปรายาเหยียหยันใส่แพรวะที่หล่อนเินสวนทาับเธอ
นึว่าลัวหรืออย่าไร เธอ็ไม่อยาเ้ามาััหวะวามสุอหล่อนนัหรอ ทว่ามันเป็นเหุสุวิสัย เห็นแววาอาา็รับรู้ถึะารรม รุ่นพี่สุสวยหมายหัวเธอไว้แล้วแน่นอน
เลื่อนประูบานให่เปิออ ายหนุ่มร่าสูให่อยู่ในุเสื้อเิ้สีาวพอีัวับาเิโนสีเบเรียบ่ายยืนอิสะโพับอบโ๊ะ บนใบหน้าหล่อเหลาประับรอยยิ้มอ่อนโยน ทว่านัยน์ามายสาประายลุ่มลึ
"ยับเ้ามาหาเฮียสิ" มาเหนือระินิ้วเรียเธอเ้าไปใล้
ไออุ่นยับปลายเท้าถอยหลัเว้นระยะมาึ้น ใเ้นไม่เป็นส่ำอย่าห้ามไม่ไหว
_____________________________________
To be continued.....
รถแท็ี่แล่นไปบนถนนสายหนึ่ ย่านที่มีสิ่ปลูสร้าอยู่ใล้ับวามเริ บรรยาาศรอบ้านถูรายล้อม้วยึสูระฟ้าหลาหลายนา
ภายในห้อโยสารไ้ยินเสียเพลาลื่นวิทยุเปิลอเบาๆ สีหน้าอหิสาวายแววเหนื่อยหน่ายและวิัวลอย่าเห็นไ้ั มือำหมัเ้าหาันแน่น้วยวามน้อยเนื้อ่ำใ นึโรธเือโะาที่ใร้ายใำลบันาลีวิให้พบับวามสับสนวุ่นวายมาเพียนี้
ระบอาร้อนผ่าว หยาน้ำาลอหลุหลิในวาลมโู่สวย ไออุ่นเยหน้าพยายามบัับไม่ให้น้ำาแห่วามอ่อนแอไหลทะลัออมา แม้ว่าในใะพัทลายไม่เหลือิ้นี
แท็ี่พาเธอมาส่ที่โรารบาอแเียนสุุมวิท บ้านเี่ยวสีเทาสามั้นสุหรูสไล์โมเิร์นลาสสิ อาาบริเวหมู่บ้านแวล้อม้วยสิ่ปลูสร้าั้ระห่าน ทว่าบรรยาาศภายในเียบสบมอเห็นวิวทะเลสาบและ้นไม้สูให่นานาพันธุ์ อาาศสื่นเหมือนอยู่ในแถบนบท
สถานที่แห่นี้ไม่ใ่บ้านเธอ....แ่เป็นบ้านพัอาศัยอพี่ายร่วมโล
เมื่อสามสิบนาที่อนเธอไ้รับ่าวสารอัพเทใหม่ามาราบัเิเล้า
'อีสออาทิย์พี่นนท์ะลับมาเมือไทย เรียมัวหาเสื้อผ้าให้พร้อมนะ เาอยาเอไอ
หัวใเ็สาวสั่นสะท้าน้วยวามหวาหวั่นึ้นมาโยพลัน เธอไม่อยาพบเอหรือยุ่เี่ยวับนนท์ในเิวามสัมพันธ์ันรั
เพราะเธอไม่ไ้อบเา
รัานนท์เป็นหนึ่ในทายาทอาาัรนิม อุสาหรรมอัมี รวมถึธุรินำเ้าส่ออเม็พลาสิ ธุริพันาอสัหาริมทรัพย์
ึ่แน่นอนว่านนท์ย่อมมีหน้ามีาในสัมหรือแววไฮโ ่าวุบิบบนสื่อออนไลน์มีหนาาถมเถไป ่าวีมีเยอะแยะ ส่วน่าวไม่ี็มีมาไม่แพ้ัน
ไออุ่นไม่ใ่นหูเบา ปิามอสิ่ใเพีย้านเียว ่าวบนสื่อออนไลน์ไม่สามารถนำมาใ้ัสินไ้หรอว่าเนื้อแท้อรัานนท์เป็นเ่นใ อาเพราะิใมนุษย์ลึล้ำับ้อนเินว่าะหยั่รู้
ริมฝีปาอวบอิ่มบิเบี้ยวเป็นรอยยิ้มหยันเมื่อนึถึถ้อยำอมารา
'อยู่ๆ ันไปเี๋ยว็รัันเอ แอย่าทำให้ทุอย่ามันวุ่นวายไปมาว่านี้เลย ิเสียว่าอบแทนบุุพ่อแม่
เอาเถอะ....มาเหนือเท่านั้นที่ะ่วยเหลือเธอไ้
สะัั้นอารม์หวาหวั่นสัรู่หนึ่ สูลิ่นอายธรรมาิเ้าเ็มปอ่อนเปิประูรั้วเหล็ับานเล็เ้าไป
หิวัยลานำลัใ้บัวรระถาไม้อสีสันสใสพร้อมรวเพลอย่ามีวามสุ
เหมียว เหมียว เหมียว ~~~
ไ้ยินเสียแป๋วแหววัแว่วมาแ่ไล เ้าเหมียวนสีส้มพาสเทลลายสลิ เมื่อเห็นบุลทีุ่้นเยมัน็หยุเลียนวับ วิ่ิแลอระถาอไม้ริ่เ้ามาหาไออุ่น
ร่าเล็โน้มัวโอบอุ้มเ้าแมวส้มึ้นมาไว้ในอ้อมอ
"เมี้ยว" มันเอียแ้มปุปุยถูไถับอเธออย่าอออ้อน ปลออสีแสวมอยู่รอบลำอน้อยๆ 'าร์ฟิวส์' เป็นื่อเ้าแมวส้มเพศผู้
เือบแปเือน่อนบัเอิเอแมวรที่สวนสาธาระลาหมู่บ้าน ัวระ้อยร่อย หน้าามอมแมม่าแ่าาอนนี้เพราะเนื้อัวนุ่มนิ่มปุปุย แถมหล่อเหลาสมื่อ
แหววแม่บ้านเ่าแ่รีบวาบัวรน้ำไว้บนโ๊ะสีาว สาวเท้าเ้ามา้อนรับหิสาว้วยวามเ็มอเ็มใ
"ุไอมาหาุเหนือหรือเปล่าะ" แหววลี่ยิ้มน้อยๆ เ็มใบหน้า
แม้ไม่ใ่ประเภทอบสอรู้สอแนมเรื่อส่วนัวอเ้านายหรือเรียภาษาาวบ้านว่าสาระแน หาไออุ่นไม่มีธุระสำัไม่เหยียบย่ำลับมาที่นี่
"ใ่่ะ
"เอ่อ...
รอยยิ้มเลือนหายาใบหน้าเรียวยาวั่วพริบา เห็นแม่บ้านแสท่าทาูเลิ่ลัเอี้ยวัวลับไปมอประู ไออุ่นเอื้อมมือไปแะแนอีฝ่าย
"รบวนพี่แหวว่วยเ้าไปบอเฮียให้ไอ้วยนะะ
แม่บ้านพยัหน้ารับำไวๆ ึ่เินึ่วิ่หายวับเ้าไปในส่วนบ้าน
ไม่นานเินรอหิวัยลานเินนำทาหิสาวหน้าาสะสวยในุนัศึษาออมานอัวบ้าน
แพรว เธอื่อแพรวเป็นรุ่นพี่ในะ วาบแ่้วยสีสันอย่าประีสะท้อนเปลวไฟราเรี้ยวู่นั้นเม็้อเธอ
นึหมันไส้แววาอีฝ่าย หล่อนไม่พอใเป็นอย่ามาที่เธอมาััหวะวามสุอเา
"เิเลย่ะุไอ" แหววผายมือเื้อเิเ้าบ้าน
โปรยยิ้มนอบน้อมให้แม่บ้านพร้อมยื่นเ้าแมวน้อยฝาอีฝ่ายเอาไว้ เ็สาวปรายาเหยียหยันใส่แพรวะที่หล่อนเินสวนทาับเธอ
นึว่าลัวหรืออย่าไร เธอ็ไม่อยาเ้ามาััหวะวามสุอหล่อนนัหรอ ทว่ามันเป็นเหุสุวิสัย เห็นแววาอาา็รับรู้ถึะารรม รุ่นพี่สุสวยหมายหัวเธอไว้แล้วแน่นอน
เลื่อนประูบานให่เปิออ ายหนุ่มร่าสูให่อยู่ในุเสื้อเิ้สีาวพอีัวับาเิโนสีเบเรียบ่ายยืนอิสะโพับอบโ๊ะ บนใบหน้าหล่อเหลาประับรอยยิ้มอ่อนโยน ทว่านัยน์ามายสาประายลุ่มลึ
"ยับเ้ามาหาเฮียสิ" มาเหนือระินิ้วเรียเธอเ้าไปใล้
ไออุ่นยับปลายเท้าถอยหลัเว้นระยะมาึ้น ใเ้นไม่เป็นส่ำอย่าห้ามไม่ไหว
_____________________________________
To be continued.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น