หนึ่งบุษบรรณมิอาจโรยรา เฝ้าคอยภุมราสุดอาลัย

หนึ่งบุษบรรณมิอาจโรยรา เฝ้าคอยภุมราสุดอาลัย

'ฟังข้าให้ดีอาอวิ๋น จงจดจำสลักไว้ในหัวใจของเจ้า หลานรัก นับแต่นี้ต่อไปเจ้าจักต้องรับใช้นายท่านจวบจนชีวิตของเจ้าจะเหลือเพียงเถ้าธุลี และอย่าไว้ใจคนในสกุลเราโดยเด็ดขาด!'

มันคือคำกล่าวสุดท้ายของท่านอาที่บอกแก่'หวังอวิ๋น'ก่อนที่จะจากไปด้วยโรคร้ายที่ฉกฉวยลมหายใจของเขา ทิ้งไว้เพียงความสงสัยใคร่รู้ให้คุณชายรองตระกูลหวังให้ขบคิดมิขาดวัน จนกระทั่งถึงวันแดนทางสู่เรือนพลึบพลึงแดงที่อยู่ห่างไกลเพื่อดูแลรับใช้ ' นายท่าน ' ต่อจากผู้เป็นอา ในตอนแรก หวังอวิ๋น คิดว่านายท่านผู้นั้นอาจจะเป็นคนแก่คนหนึ่งบางทีรุ่นวัยอาจจะใกล้เคียงกับท่านอาของเขาขากอดีตที่เคยได้พบเห็นเมื่อครั้งเยาว์ ทว่ามิใช่..... คนผู้นี้ช่างงดงามนัก งดงามจนมิน่าเชื่อว่า จะคงอยู่มาหลายร้อยกว่าปีแล้ว

" อาอวิ๋นขอ..ทราบนามของนายท่านได้หรือไม่ขอรับ "

" นามของข้ารึ....หลายปีแล้วหนา ที่ไม่ได้ยินใครเรียกมัน "

" เช่นนั้น ต่อไปนี้ข้าจักเป็นคนเรียกนามของท่านเอง "

" ช่างเป็นเจ้าหนูที่น่ารักนัก นามของข้าคือ เซียวเหลียน "

เปิดเรื่อง : 13/6/2021