ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : What a promise...
Chapter 4
“พอส... ” เอ๋!?
“พอส...สัญญานะ...” ใครน่ะ? สัญญาอะไร?
“ว่าจะรักกัน...ตลอดไป...”
“ห๊าาาาา!!!” ผมตะโกนลั่นแล้วเด้งตัวขึ้นมา เสียงหัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ เหงื่องี้อาบไปทั่วทั้งตัว ผมรู้สึกว่าใบหน้าของผมร้อนผ่าว หายใจไม่ทั่วท้องเลย ผมไม่เคยตกใจขนาดนี้มาก่อนเลยนะ!!...
เสียงใครอ่ะ? มันฟังคุ้นหูมากเลย... แต่ก็โชคดีที่มันเป็นเพียงแค่...”ฝัน”ไป
“งืมมมม!! ไอพอส แกเป็นอะไร!!” เสียงพี่ชายคนกลางของผมงัวเงียดังขึ้นพร้อมขยี้ตาตี่ๆของเขา
“เปล่าๆ แค่...ฝันร้าย” ฝันร้ายเหรอ หรือฝันดีกันแน่นะ? ที่มีคนมาบอกรัก... (Writer : ไรท์เตอร์ว่าฝันดีนะน่ะ - -)
“เออๆ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย อืม... ตีห้า!! ไอพอส อาบน้ำ ด่วน!!” พี่ชายคนกลางของผมสั่งผมแล้วกระโดดออกจากเตียงทันที (บ้านผมเป็นเตียงเดี่ยว3ตัวติดกันฮะ มีผม พี่อีก2คนนอนด้วยกัน)
อย่างที่รู้กันอยู่ บ้านผมอยู่ไกลจากโรงเรียนค่อนข้างมาก จะตื่นสายไปซัก5นาทีก็ไม่ได้ เพราะมันคือความเป็นความตายของผมเลยทีเดียว... พี่ผมก็เหมือนกัน ต้องรีบบึ่งรถออกไปมหา’ลัยเพื่อไปหาที่จอดรถ ไม่งั้นอด...
ผมรีบอาบน้ำแต่งตัว ไปปลุกแม่ แล้วก็รีบลงมาเปิดประตูบ้านทันที (ผมกับพี่ไปรถคนละคันกันครับ เพราะโรงเรียนผมกับมหาลัยของพี่อยู่คนละทิศกันเลย)
จากบ้านผมไปโรงเรียนกินเวลาซักชั่วโมงได้ครับ กว่าพวกผมจะออกจากบ้านก็หกโมงแล้ว ถึงโรงเรียนก็เจ็ดโมงแล้วผมต้องไปกินข้าวอีก เข้าแถวเจ็ดโมงครึ่ง มีเวลาแค่ครึ่งชั่วโมง โอ๊ย ชีวิต!! (Writer : แล้วทำไมแกไม่ย้ายโรงเรียนไปเลยฟะ)
เจ็ดโมงผมถึงจุดหมายปลายทางฮะ ผมกระโดดลงจากรถ หวัดดีแม่ แล้ววิ่งไปที่โรงอาหารทันทีครับ เวลาประมาณนี้จะมีเด็กประถมกับผู้ปกครองเยอะฮะ ถ้าไม่รีบจะไม่มีที่กิน
“ป้า!! เหมือนเดิมพิเศษ”
“ตึง!!” ซักครู่ บะหมี่แห้งหมูแดงพิเศษของป้านงที่ผมสั่งทานเป็นประจำก็วางลงบนโต๊ะเคาน์เตอร์ เหย~~~ แค่ได้กลิ่นก็น้ำลายไหลแล้ว (ผมเป็นคนห่วงกินครับ ใครบังอาจมาขวางการกินของผม มันผู้นั้นไม่รอดแน่!!)
ผมรีบคว้าจาน หยิบตะเกียบกับช้อน แล้วก็ออกวิ่งหาที่นั่งทันที แต่ทันใดนั้น...
“โครม!!!!”
โอ๊ยยย!! อะไรวะเนี่ย ใคร! บังอาจมาชนผม ทำบะหมี่หมูแดงของผมลงไปกองกับพื้นให้แมงวันตอมเล่นไปซะชิบ!!
ระหว่างที่ผมกำลังรำพึงถึง “ซาก” หมูแดงบนพื้นอยู่นั้น เจ้าตัวการที่ชนผมก็เดินเข้ามา... ผมหันหลังควับไปมองมันทันที อย่างที่ผมบอก “มันผู้ใดบังอาจมาขัดขวางการกินของผม มันผู้นั้น ไม่รอดแน่!!”
“พี่ฮะ ผมขอโทษ!!” เด็กคนนึงยกมือไหว้ผม ดูหน้าแล้วคงจะตกใจมากเหมือนกัน มันรีบก้มลงมาช่วยผมเก็บชามแล้วก็ตะเกียบที่ตอนนี้กระจัดกระจายไปคนละทางแล้ว
อือ... ก็ยังดีวะ มีขอโทษ ปล่อยๆมันไปเหอะ ดีกว่าบางคนแม่ง ชนแล้วหนี (ไม่รู้อนาคตมันจะทำแบบนี้รึเปล่าว้า~~)
“น้องม.ไรอ่ะ?”
“ม.3ครับ” โห ม.3เหรอเนี่ย เออ ก็ไม่ติดเข็มนี่หว่า ว่าแต่ทำไมเด็กสมัยนี้มันโตเร็วจังวะ!! ตัวโคตรสูงเลย แถมหน้าโคตรหวานอีกต่างหาก แบบว่าน่ารักมากอ่ะ ถ้าเป็นผู้หญิงนะ ป่านนี้จีบไปแล้ว ไม่ปล่อยให้หลุดมือหรอก (Writer : แกเคยจีบสาวด้วยเหรอวะไอพอส?)
“เอ่อ...พี่ครับ เดี๋ยวผมเอาจานไปเก็บให้นะฮะ ส่วนนี่...ค่าบะหมี่หมูแดงพี่ ผมขอโทษอีกครั้งนะครับ”
“เฮ้ยๆ ไม่เป็นไรๆ แค่ขอโทษก็พอแล้ว พี่ไม่ว่าอะไรหรอกๆ” เด็กดีมีมารยาทแบบนี้ เอาคืนไม่ลงหรอกครับ
“จริงเหรอครับ... แต่พี่ ผม...”
“เอาน่า ช่างมันๆ ก่อนที่พี่จะ’รมเสียแล้วฆ่าน้องตรงนี้เลยนะ” ผมชักอารมณ์เสียแล้วครับ เกรงใจมันก็ดีอยู่ แต่บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรดิวะ - -
“ครับๆ งั้นผมไปก่อนนะฮะ ขอโทษอีกครั้งครับพี่!!” มันยกมือไหว้ แล้ววิ่งออกไป
เอาสิครับ!! แล้วทีนี้ผมจะกินยังไงเนี่ย เวลาก็เหลือแค่15นาที ไปซื้ออะไรป่านนี้ไม่ทันหรอก ก็พวกผู้ปกครองสุดที่รักของลูกๆคุณหนูทั้งหลายต่อแถวซื้อของเซ่นลูกรักกันยาวเหยียด ผมได้แต่เดินหน้ามุ่ยเลาะโต๊ะไป หวังจะรีบขึ้นไปเข้าแถวทันที
“อ้าว พอส มากินข้าวเหรอ?” ปุริครับ มันกำลังนั่งกินข้าวหน้าไก่กับไอ้เฟรมแล้วก็เพื่อนๆมันอีกสองสามคนที่ผมไม่รู้จัก
“อือ แต่ไม่ได้กินว่ะ น้องม.3แม่งวิ่งชน อดแดกเลย”
“งั้นมากินของเค้าดิ เค้าเริ่มอิ่มแล้วล่ะ” เริ่มสนิทกันเล็กน้อยครับ มันชอบเรียกตัวเองว่าเค้า... แปลกมั้ย? ไม่หรอกเนอะ ได้ยินอยู่บ่อยๆ (Writer : ก็ตัวจริงพูดงี้จริงๆนี่นา)
“เฮ้ย จะดีเหรอ!!”
“เออน่า ไม่ต้องเกรงใจ”
“ไม่ใช่!! หมายถึง ให้พอสกินของเหลือเหรอ?”
“เออ! ไม่เอาก็จะเอาจานไปเก็บละ” มันทำท่าจะลุกขึ้นครับ โหย มีงอน...ผมเลยต้องรีบวิ่งไปห้าม
“โอ๋ๆ อย่างอนน้าๆ กินคร้าบกินๆๆ” ผมรีบคว้าจานมันมาแล้วนั่งข้างๆไอ้เฟรมที่ยังว่างอยู่ (ไม่ค่อยชอบเลยแฮะ)
ขณะที่ผมนั่งกินไป เฟรมก็จ้องหน้าผมไปหัวเราะไป
“มองไรวะ ไม่เคยเห็นคนหิวเหรอ” ผมหยุดกินแล้วถามมันออกไป
“!@#$%^&*” อีกละ... ภาษาต่างดาวมาอีกละ
“ช้าๆ ชัดๆดิวะ กูฟังไม่รุเรื่อง” คุยกะหมอนี่แล้วอารมณ์เสียหนักกว่าเดิมอีก
“ป่าว ก็ขำที่พอสกินยังกะไม่ได้แดกอะไรมาเกือบ10 วัน ก็เท่านั้นเอง” อ่าว ภาษาคนก็พูดได้นี่หว่า แล้วทำไมไม่พูดวะ? แต่ช่างเหอะ รีบกินรีบไปดีกว่า ทุกเวลามีค่า ต้องใช้สอยอย่างประหยัด (Writer : ไม่ใช่พลังงานนะโว้ย)
พอผมกินเสร็จ ถึงจะไม่ค่อยอิ่มเท่าไหร่แต่ก็พอรองท้องได้บ้างแหละ กำลังจะลุกไปเก็บจานแล้ว เฟรมเอามือมาแตะเม็ดข้าวที่ติดแก้มผม แล้วเอาเข้าปากมันเฉย... ห๊า!!! มึงฉวยโอกาสแตะแก้มกูยังไม่พอ เสือกเอาเข้าปากด้วยเนี่ยนะ แถมต่อหน้าสักขีพยานที่เป็นเพื่อนๆมึงอีกตั้งหลายคนอีก
“ทำไรวะ!!” ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงอีกแล้วล่ะครับ
“แกล้งพอส หนุกดี” มันยิ้มกว้าง อ่าว กวนตีนนี่หว่า ผมรีบลุกแล้วเดินหนีไปเลย โอย กวนประสาทๆๆ วันนี้มันอะไรกันเนี่ย!!!
วันนี้ก็ผ่านไปเหมือนปกติครับ ไม่มีอะไรพิเศษ เนื่องจากมีพิธีเปิดภาคเรียน เลยทำให้2 ชม.แรกไม่ได้เข้าเรียน (โอย~~ สบาย... อยากให้เป็นงี้ทุกวันเลยได้มั้ยเนี่ย?) สองชั่วโมงถัดมาครูก็ทำความรู้จักกับนักเรียนฮะ เลยยังไม่ค่อยได้เรียนอะไรซักเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะคุยเล่นกันซะมากกว่า ส่วนพักกลางวัน คิดเหรอว่าผมจะอยู่เฉยๆ แน่นอน!!! ผมต้องกอบกู้เอกราชคืนมาด้วยการเบิ้ลบะหมี่แห้งหมูแดงพิเศษเป็นการไถ่โทษที่เมื่อเช้าไม่ได้กินครับ เอ้อ!! วันนี้ยังไม่เจอนิวเลย หายหัวไปไหนของมันวะ?
“พอส นั่งด้วยดิ!!” เพิ่งคิดถึงมันไม่ทันเสร็จดีมันก็เดินมาเลยครับ (โหย ไอนี่หนังเหนียวนี่หว่า)
“เออๆ นั่งดิๆ แต่ก่อนนั่ง ไปซื้อน้ำให้พอสก่อน” ผมเขยิบให้มันวางอาหารครับ แล้วค่อยยื่นชิพให้มันไป (โรงเรียนผมใช้เงินแลกชิพซื้อข้าวครับ) มันก็รับไปแต่โดยดีแล้วเดินไปที่ซุ้มขายน้ำเฉย ไม่บ่นซักคำ... (ก็ดีแล้วนี่นา) ว่าแต่มึงกินไรเนี่ย หือ??... บะหมี่แห้งหมูแดง??? เฮ้ย กินเหมือนกูเลยนี่หว่า เออๆ มันอาจจะบังเอิญชอบเหมือนกันก็ได้น่า
“อ่ะนี่พอส น้ำเปล่าเย็นๆเพื่อสุขภาพ” มันพูด พร้อมยื่นขวดน้ำกับหลอดมาให้ผม
“แต๊งส์!!”
“พอสกินเกี๊ยวป้ะ นิวไม่กินอ้ะ” พอมันพูดเสร็จก็ตักเกี๊ยวใส่จานผมทันที
“อ้าว ไม่กินแล้วไม่บอกป้านงเค้าล่ะ เปลี่ยนเป็นลูกชิ้นก็ได้ ป้าเค้าใจดี”
“ไม่เป็นไรอ่ะ คิดว่าคงมีคนอื่นที่อยากกินก็เลยไม่ได้เปลี่ยน” เอากะมันดิ!! ผมละงงกับมันจริงๆเลย
นั่งทานไปได้ซักพักมันก็ตักนู่นตักนี่ให้ “พอสๆ นิวไม่กินผักอ้ะ” “พอสๆ เอาเส้นอีกมั้ย ของนิวป้าเค้าให้มาเยอะ” (ตกลงมึงคิดจะกินป่ะเนี่ย ‘ลุงหนวด’ เค้าให้กูมาดูแลมึงนะ ไม่ใช่ให้มึงมาดูแลกู แล้วนี่จานมึงเหลืออะไรบ้างเนี่ย เส้นกระหยอมกระแหยมกะหมูแดง2-3ชิ้น เออ!! เปลืองตังค์แทนวุ้ย แต่ก็ดี กูอิ่ม ฮ่าๆ เมื่อเช้ากินน้อยเว่ย!!)
พอทานเสร็จมันก็ชวนผมไปกินไอติมต่อครับ ผมก็เออออห่อหมกไปกับมันด้วยแฮะ - -
“ลุงครับ สตรอเบอร์รี่ขนมปัง 2ชิ้นครับ” อ่าว มันรู้ได้ไงว่าผมชอบสตรอเบอร์รี่เนี่ย
“นิว รู้ได้ไงว่าพอสชอบสตรอเบอร์รี่อ้ะ”
“อ่าว เหรอ นิวไม่รู้ นิวสั่งอย่างที่นิวชอบ ก็เลยแบ่งพอสด้วยแค่นั้นเอง” อ่าว ดันชอบเหมือนกันอีกวุ้ย...
“อี้มๆ... เอ้อนิว เย็นนี้กลับกับพอสอีกนะ ทางเดียวกัน จะได้ไม่เปลืองตังค์”
“ครับ พอส” มันทำท่าตะเบ๊ะใส่ผม มืออีกข้างก็ยกไอติมมางับ ถ้าเป็นคนอื่นทำผมว่ามันแย่นะ แต่ทำไมนิวทำแล้วดูน่ารักก็ไม่รู้... เพราะตากลมโตแป๋วๆของมันนะเหรอ? โอ๊ย!! นี่ผมคิดอะไรเนี่ย!!!
“พอส...”
“อะไรฮะ?”
“พอสสัญญากับนิวนะ...” ผมสะอึกเลยครับ เอ๋!!! ฉากนี้มันคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนรึเปล่า?
“สัญญาอะไรหรอ?...”
“สัญญากับนิวนะ ว่า...”
*~ Writer Talk ~*
ขออนุญาตตัดจบครับ
เหอๆๆ
เนื่องมาจาก... จาก... จากอะไรดีหว่า ไม่รู้อ้ะ
เอาเป็นว่าถ้าอยากรู้ว่านิวจะให้พอสสัญญาอะไรก็ติดตามตอนหน้าก็แล้วกันครับ!! (แถไปเรื่อยแฮะเรา)
วันนี้ไปขายของโครงงานอาชีพมาครับ ร้านผมขายหมดภายในเวลา 2ชม.ครึ่งฮะ (เฮ~~~ ร้านอื่นขายกันตั้งกะเช้ายันบ่ายเลยก็มี)
ได้กำไรมาคนละ700กว่าๆ แต่ก็ไม่ซีเรียสครับ ผมขายสนุกๆ กำไรที่ได้มาคือผลพลอยได้ฮะ
แต่สนุกจริงๆ เสียงแหบเลยแน่ะ ตะโกนตลอดเลย ยิ่งช่วง10พวงสุดท้ายนี่ยิ่งมันส์ครับ รีบปล่อยของมากๆ (ผมบอกไปรึยังว่ากลุ่มผมขายพวงกุญแจ?)
ของหมดแล้วหมดเลยครับ ทำปีเดียว ขายปีเดียว 555
(ปล่อยผมไปเถอะครับ จริงๆไม่ต้องอ่านหมดก็ได้ มันค่อนข้างไร้สาระ 555)
โห!! มีเพิ่มมาอีก3คอมเม้นต์ ขอบคุณมากคร้าบๆๆๆๆ (/me กระโดดโลดเต้นรอบบ้าน3รอบยามวิกาล ตี1ครึ่งอีกครั้ง!! – แม่ลุกมาด่า -*-)
ขอบคุณจากใจจริงเลยครับ ทุกเม้นต์เป็นกำลังใจให้ผมเสมอนะครับ
ยังไงก็ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะครับ
สู้ๆ สู้ตาย!!
รักรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านครับ!!
ช่วง Feedback Thanks
คุณ MINE*M
- ขอบคุณมากคร้าบ ที่อุตส่าห์ติดตาม ผมจะพยายามครับ!! ขอบคุณสำหรับกำลังใจด้วยนะฮะ ^ ^
คุณ แชมป์คุง
- ขอบคุณครับที่ติดตาม ผมสู้ตายครับ!!! (/me ชูสองนิ้วสู้ตายย ^ ^)
คุณ Olลี้ยJ
- เพิ่งอ่านถึงตอนสองก็ไม่เป็นไรครับ ใกล้ทันแล้วๆ (ก็เพิ่งลงไป4 -*-) ส่วนเรื่อง Y ไม่วายนั้น ผมยังรับประกันไม่ได้นะครับ (แต่ตอนนี้ก็เริ่มจะอยากให้เป็น Y เต็มเรื่องแล้วสิ 555) ส่วนนายเอกพระเอกขออุบไว้ก่อนครับ ให้รีดเดอร์เดาเอาเองว่าใครจะเป็นนายเอกใครเป็นพระเอก (มันต่างกันตรงไหนเนี่ย ผมงง > <) หรือจะเป็นพระเอกนางเอกดี - -? ตัวละครยังจะปล่อยออกมาเรื่อยๆครับ ด้วยความไม่รักตัวกลัวตายของไรท์เตอร์ 555 และเพื่อให้รีดเดอร์สับสนเล่นๆ (ตัวไรท์เตอร์เองยังสับสนเลย) ยังไงก็ขอฝากติดตามฟิคเรื่องนี้ด้วยนะฮะ สู้ตายฮะ ^ ^
(วันที่พิมพ์ 25 ธ.ค. 51)
(แก้ไขล่าสุด 15 ม.ค. 52)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น