ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : Outbreak...
Chapter 3
หลังเลิกเรียน ผมรู้สึกเหมือนห้องของตัวเองเป็นกรงในสวนสัตว์เลยแฮะ แต่ละคนพยายามเหมือนจะโฉบผ่านหน้าห้องผมแล้วก็จ้องเข้ามาในห้อง (ที่สำคัญ ทำไมต้องจ้องผมด้วย!!) ทั้งที่คนบางห้องเดินลงบันไดข้างไปเลยก็ได้แต่ไม่!! เค้าเดินผ่านห้องผม หยุดซักพัก แล้วลงบันไดกลางไป... คนที่ไม่เคยเฉียดมาที่ห้องของผมเลย วันนี้ก็เดินผ่าน (อะไรกันนักหนาฟระ?) จนเพื่อนๆบางคนในห้องผมเริ่มจะทนไม่ไหว ถึงกับออกหน้าไปไล่ให้เลยทีเดียว (แกนนำคือไอ้บอสครับ เพื่อนจากห้องเก่าผมตอนม.3 แล้วก็หมู หัวหน้าห้องม.4/8นี่เอง ผมอยากตะโกนดังๆให้มันได้ยินเลยว่า รักเพื่อนๆมากมายครับ ^ ^)
“ฮิ้ว!!!” อยู่ดีๆเสียงโห่ของเพื่อนๆในห้องก็ดังขึ้นมาครับ!! ผมที่นั่งก้มหน้าก้มตาลอกงานถึงกับสะดุ้ง (Writer : วันแรกก็ลอกเลยนะมรึง) เอ๋ อะไร? ใครจะแต่งงาน?
นิวครับ!! มันเดินเข้ามาพร้อมกับจาคอบแบนๆของมัน ตอนนี้หน้าห้องผมจากที่คนเริ่มร่อยหลอแล้วกลับมามุงกันมากกว่าเดิมอีก บางคนที่ทำท่าเดินกลับไปแล้ว วิ่งกลับมาแปะกระจก รังสี ”ความอยากรู้อยากเห็น” แผ่กระจายเข้ามาในห้องของผม แรงมาก!!! บอสกับหมูที่บากหน้าออกไปไล่คนถึงกับเซกลับเข้ามาในห้องเลย นิวมันเดินก้มหน้าดุ่ยๆมาที่ผม
“พอส... นิวมารบกวนรึเปล่า?” มันถามผมก่อนฮะ ผมละสายตาจากงานที่ผมลอกเพิ่งเสร็จกลับไปตอบมัน
“มะ...”
“พอสอ่ะ ไม่รบกวนหรอก แต่พวกกูเนี่ยดิ เหนื่อย!!” บอสครับ มันเซกลับมายืนข้างหลังแล้วจับไหล่นิว
“มันถามกูเว่ย ไม่ใช่มึง!!”
“เออ!! กูรู้ แต่ถ้าพวกเมิงจะกลับก็รีบๆแทรกตัวหนีไปเลย ใช้วิชาไรก็ได้ที่จะหายตัวไปให้เร็วที่สุดอ่ะ เข้าใจป่ะ? ดำดิน เหิรฟ้า หรือวิชานินจาก็ได้ กระจกห้องจะแตกแล้วเนี่ย!!” มันบ่นแล้วชี้ไปข้างหลัง เผยให้เห็นภาพฝูงซอมบี้อันหน้ากลัว เอาหน้าแปะกระจกกันแล้วจ้องเข้ามาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“เอ่ออ... นิวจะมาชวนพอสกลับบ้านด้วยกันเนี่ยแหละ ไปมั้ย?”
“อื้อๆ เคๆ รอแปป เก็บของก่อนๆ”
“งั้นกูก็ต้องบากหน้าไปรับมือกับพวกซอมบี้อีกแล้วใช่มะ กระสุนกูหมดอ่ะ พอส ขอกระสุนดิ๊” บอสมันแบมือมาครับ
“อ่ะ เอาไปๆ” ผมวางซูกัสรสแอปเปิ้ลไปให้มัน 3 เม็ดครับ (พอดีพวกผมชอบเล่นไบโอ ฮาร์ซาร์ดครับ ก็เลยเปรียบเทียบกันเล่นๆ)
“เออ ขอบใจ! “บอสมันรับซูกัส แกะกินไปเม็ดนึง แบ่งให้หมูไปอีกเม็ดนึง แล้วบากหน้าออกไปไล่รอบ 2 อีกครั้ง
ผมกับนิวไม่รอช้า พอมันเปิดประตูห้องออกไปไล่ พวกผมก็ใช้จังหวะที่พวกมันเบนความสนใจหอบจาคอบวิ่งลงไปเลย (ไอ้บอส ชาตินี้กุจะไม่ลืมมึงเลย ถ้ามึงเป็นซอมบี้ไปแล้ว กูเนี่ยแหละ จะเป่าหัวมึงเอง) (Writer : ตกลงเมิงรักเพื่อนหรือเมิงเลวกันแน่วะ?)
พวกผมใช้เวลาไม่ถึงนาที วิ่งลงมาถึงห้องปกครองที่จำเป็นต้องเดินผ่านออกจากตึกไป (ทำไมอีตอนเดินกับ ‘ลุงหนวด’ มันเกือบ10นาทีเลยฟะ?) ผมมองเข้าไปในห้อง เห็น ‘ลุงหนวด’ นั่งอยู่ พวกผมรีบยกมือไหว้ แล้วเดินออกไป
ระหว่างทางพวกผมก็เดินไปคุยกันไป พวกเราก็รู้จักกันมากขึ้น ผมเพิ่งรู้ว่าบ้านมันอยู่ใกล้บ้านผม ก็เลยขวนมันกลับบ้านด้วยกัน แรกๆมันก็ยังเกรงใจอยู่เพราะแม่ผมมารับ แต่พอผมตื๊อมันมากๆมันก็เลยยอมครับ (ไปทางเดียวกันก็นั่งไปด้วยกันดิ เปลืองตังมึง อีกอย่าง เอามึงไปเป็นกันชนด้วย กูกับแม่กูยังไม่โอเคกันเลย - -‘)
เมื่อพวกผมมาถึงออดี้ Q7 ของแม่ผม ผมก็เปิดประตูหลังให้นิวมันนั่ง แล้วตัวผมก็ไปนั่งหน้ากับแม่ครับ
“ม๊า วันนี้เพื่อนกลับด้วย ทางเดียวกัน ไปส่งมันหน่อย” ผมพูดครับ ไม่สนใจว่าแม่จะว่าไง อุตส่าห์พามันมาแล้ว คงไม่ไล่มันลงหรอกเนอะ
“อืม...”แม่ตอบผมเสียงเรียบขณะถอยรถออกจากลานจอดรถ
“ชื่ออะไรเหรอจ๊ะ?”
“นิวครับ”
“บ้านอยู่ไหนเหรอ?”
“เพชรเกษม54ครับ”
“อ้าว ซอยเดียวกันนี่ ตรงไหนล่ะจ๊ะ?”
“กลางๆซอยอ่ะครับ บ้านผมหลังสีขาวเก่าๆหน่อยอ่ะครับ”
“อ๋อ แม่จำได้แล้ว ผ่านเกือบทุกวัน ที่แท้ก็เป็นเพื่อนพอสนี่เอง”
“แหะๆ ครับ” มันหัวเราะร่วน ส่วนผมนะเหรอ นั่งอ่านการ์ตูนอยู่ครับ ถ้าขึ้นรถแล้วผมเงียบก็ไม่ต้องสงสัยครับ ถ้าผมไม่หลับก็นั่งอ่านการ์ตูนอยู่ มีอยู่2อย่างนี่แหละครับ
“แล้วมาโรงเรียนไงจ๊ะ? ไกลขนาดนี้?”
“ตอนเช้าคุณพ่อมาส่งครับ ส่วนตอนเย็นก็รถเมล์ไม่ก็แท็กซี่กลับเอง”
“อืมม งั้นคราวหลังติดรถแม่กลับด้วยก็ได้ ทางผ่านทุกวัน คนกันเอง ไม่ต้องเกรงใจหรอก” (เอ่อ... ม๊า คนกันเองที่ไหนกัน ผมเพิ่งจะได้คุยกับมันเป็นจริงเป็นจังก็วันนี้เองนะ - -‘)
ดูเหมือนแม่กับนิวจะเข้ากันดีมาก คุยกันตลอดทางกลับบ้านเลย ส่วนผมก็นั่งเงียบอ่านการ์ตูนไป มีบ้างที่นิวคุยกับผมเล็กน้อย (รักกันขนาดนี้รับเป็นลูกอีกคนเลยมะ? ทีลูกแท้ๆตอนนี้ยังโกรธกันอยู่เลย - -+)
ออดี้ Q7 จอดช้าๆหน้าประตูเหล็กสีดำ ภายในเป็นบ้านสีขาวขนาดพอดี หน้าบ้านปลูกต้นอะไรไม่รู้เต็มไปหมด (ขอโทษ ก็ผมไม่ได้สนใจเรื่องต้นไม้นี่นา - -) (Writer : อย่าว่าแต่แกเลยพอส ไรท์เตอร์เองก็ยังไม่รู้หมือนกัน) อ๊ะ มีชิงช้าด้วย โหยบ้านมันนี่ น่าอยู่มากอ่ะครับ
นิวยกมือไหว้แม่ผมแล้วกระโดดลงจากรถไป ก่อนมันจะเข้าบ้านมันเดินมาที่นั่งข้างคนขับ หยิบ I-phone ของมันขึ้นมาชี้ๆ ผมจึงลดกระจกลง
“พอส ขอเบอร์หน่อยดิ” นิวมันถามผม (เห้ย เพิ่งได้คุยกันวันแรกก็ขอเบอร์แล้วเหรอ? >////<)
“084-xxx-xxxx” ปกติผมไม่ค่อยให้เบอร์ใครง่ายๆนะเนี่ย ซักพักมันก็ยิงกลับมา
“โอเค อย่าลืมเมมเบอร์นิวไว้ละกัน ไปแล้วนะ โชคดีๆ คุณแม่หวัดดีอีกรอบครับ!!” มันไหว้แม่ผมอีกรอบอย่างยิ้มแย้ม ก่อนจะเกินเข้าบ้านไป
“เพื่อนพอสนี่นิสัยดีเนอะ แต่ทำไมม๊าไม่รู้จักอ่ะ?” อ่าว หายงอนแล้วเหรอ? โอ๊ยนิว ขอบคุณเว่ยยย!!!
“อือ ก็ตอนอยู่ม.1-3ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่”
“แล้วทำไมอยู่ดีๆถึงมาคุยกันล่ะ?” แม่ผมออกรถตรงไปที่บ้านผม ซึ่งอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ บ้านนิวมันอยู่กลางซอย บ้านผมก็ลึกเข้าไปอีกครับ (บ้านผมมันแอบอยู่ลึกๆ ไม่ค่อยมีคนผ่านหรอกครับ)
ผมตัดสินใจเล่าความจริงออกไป ผมกับแม่ก็อย่างงี้ล่ะครับ คุยกันตรงๆ ตอนแรกแม่ผมก็ตกใจ แต่พอผมเล่าย้อนอดีตไปถึงคุณงามความดีของมันตอนม.3 แม่ผมก็โอเคแล้วครับ
พอมาถึงบ้าน ผมก็อาบน้ำกินข้าว แล้วก็นั่งแช่อยู่หน้าคอม วันๆก็ไม่ทำอะไรหรอกครับ เอาแต่เล่น M กับHIV (Writer : HIV = Hi5) HIVผมไม่ค่อยดังเท่าไหร่ครับ (ผมไม่ชอบโปรโมทอ่ะ -///-) นานน๊าน จะมีคนแอดเฟรนมาซะที เอ๋? วันนี้มีมา1รายแฮะ ผมกด accept ไปไม่ทันไร เค้าก็เม้นตอบมาทันที
[หวัดดีฮะ เราชื่อ บอล Thx 4 add ยินดีที่ได้รู้จักนะ]
ด้วยความเป็นคนดีของผม (Writer : เหรอ? - -+) เค้าเม้นมาก็ต้องเม้นตอบสินะครับ
[ดีคับ เราพอส ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันๆ]
Profile มันก็ไม่ค่อยมีอะไรครับ อ่านๆดู เป็นเพศชาย (ทำไมมีแต่เพศชายฟะวันนี้ - -) อายุเท่าๆกะผม น่าจะเรียนอยู่ชั้นเดียวกันแหละ
[นายเรียนอยู่ที่ไหนเหรอ?]
[เราอยู่ XXX นายอ่ะ?]
[อ๋อ XXX เรารู้จัก เรามีเพื่อนอยู่ที่นั่น ส่วนเราอยู่ลำพูน - -‘ บอกไปนายก็คงไม่รู้จักหรอก]
[อ่านะ เหอๆ งั้นเราไปก่อนนะ บ๊ายบายครับ ฝันดีนะฮะๆ]
[ฝันดีเช่นกันฮะ บ๊ายบาย]
เอ่อ... มันเป็นคนแรกเลยครับ ที่ผมคุยด้วยทั้งๆที่มันเป็นคนแปลกหน้า ปกติแอดผมมา ถ้าเค้าเม้นก็ตอบแค่ชื่อไป แล้วก็ไม่มีใครเม้นกลับมาเลย นี่คนแรกเลยฮะ ที่เม้นผมเยอะขนาดนี้ (คุยกันขนาดนี้ไม่แอดเมลล์คุย M ไปเลยล่ะ? ง่ายกว่ามั๊ย?)
พอผมปิดคอมจะเข้านอนแล้ว มือถือผมก็สั่นกระพริบฮะ กี่โมงกี่ยามแล้ววะเนี่ย 5ทุ่ม!! ใครส่งอะไรมาวะ - -
[5ทุ่มแล้ว หลับรึยัง? ฝันดีนะ อย่านอนดึกมากล่ะ เดี๋ยวเป็นหมีแพนด้า 555] นิวครับ... มันส่งmessageมาส่งผมเข้านอน อะไรเนี่ย เพิ่งจะได้คุยกันแต่ทำไมสนิทกันมากขนาดนี้เนี่ย?
[กำลังจะนอนพอดีเลย ฝันดีเหมือนกันนะ เจอกันพรุ่งนี้ๆ บะบายๆ] ผมตอบกลับไปด้วยความเป็นคนดี เพื่อนส่งมาก็ต้องตอบกลับจริงไหม? (Writer : เหรอ?? - -+)
แล้วผมก็เข้านอน เห้อ~~ แค่เปิดเทอมวันแรกก็เจออะไรไม่รู้มากมายเลยแฮะ เหนื่อยจริงๆ ตอนม.3ผ่านมาทั้งปียังไม่เคยเจอใครใหม่ๆมากเท่านี้มาก่อนเลยนะ ดูอย่างวันนี้ดิ ได้เพื่อนใหม่อย่าง ไมค์ ไอ้เฟรม ปุริ บาส แล้วก็ยังต้องมาดูแลนิว เพื่อนตอนม.3ที่ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่อีก แล้วก็บอล คนที่แอด HIVผมมาด้วย (ทำไมมีแต่ผู้ชายวะ?) แต่ผมก็ไม่ซีเรียสนะฮะ เพราะยังไงผมก็โรงเรียนชายล้วน นานๆจะได้เจอผู้หญิงซักทีนี่นา...
*~ Writer Talk ~*
ตอนนี้แอบเฉื่อยครับ
เนื้อหาน้อยมากมาย เก็บเอาจากบทสนทนาเอาละกันเนอะ 555
เพิ่งจะเปิดเรียนวันแรกก็ล่อไป3ตอนเลยเนี่ยนะ ตัวละครก็โผล่มาใหม่ได้ทุกตอนเลยวุ้ย - -
พรุ่งนี้ที่โรงเรียนผมก็จะมีงานคริสต์มาสต์แล้ว ผมต้องไปขายของด้วย (โครงงานอาชีพ)
ใครที่ได้แวะเข้ามาอ่านก็เชิญไปเที่ยวนะครับ แวะมาอุดหนุนผมด้วยน้า พวงกุญแจถูกๆคร้าบ 50บาท 555 (เค้าจะรู้มั๊ย ว่าแกอยู่โรงเรียนอะไร - -‘)
โอ๋!! มี1คอมเม้นต์ โฮกๆๆๆๆ
(/me กระโดดโลดเต้นรอบบ้านยามวิกาล ตี1ครึ่ง)
ขอบคุณมากเลยครับ ตอนแรกนึกว่าจะเป็นฟิคเรื่องแรกที่จะมีไรท์เตอร์หน้าด้าน อัพโดยไม่มีคอมเม้นแล้วซะอีก
ส่วนท่านอื่นๆที่หลงเข้ามาก็ขอบคุณนะครับ!!ผมก็ยืนยันคำเดิม ถ้าชอบก็เม้น ไม่ชอบก็ปล่อยผ่านนะฮะ
ทุกเม้นเป็นกำลังใจให้ผมเสมอนะ!!
รักรีดเดอร์ทุกท่านคร้าบบ
Feedback Thanks (ไม่นึกว่าจะได้มีตอนนี้กับเค้าบ้าง เฮ~~~!!)
คุณ ฯลฯ
- ขอบคุณนะฮะ สำหรับเมนต์แรก 555 ผมสู้ตายครับ!! อย่าลืมติดตามต่อไปเรื่อยๆนะครับ!!
(วันที่พิมพ์ 24 ธ.ค. 51)
(แก้ไขล่าสุด 15 ม.ค. 52)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น