ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : Me...!?
Chapter 2
“...”
“...”
ไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้น ทั้งจากผม และ ‘ลุงหนวด’ ระหว่างการเดินทางอันแสนยาวไกลสู่ห้องปกครอง (จริงๆแล้วมันอยู่แค่ใต้ตึกนี่เองนะ แต่ทำไมมันถึงรู้สึกเหมือนเดินทางไกลตั้งกิโลนึง...- -‘) ทุกๆชั้นที่ผมเดินตาม ‘ลุงหนวด’ กับบริวารของเขาลงมา รุ่นพี่ทุกคนมองผมเป็นตาเดียว ผมรู้สึกถึงเสียงเยาะเย้ยสมน้ำหน้าใส่ตัวผม (ไม่ใช่นะ!! ผมไม่ได้ทำอะไรผิด!! T T) จนสุดท้ายการเดินทางไกลของผมก็สิ้นสุดลง ‘ลุงหนวด’ หยุดอยู่หน้าห้องปกครอง เหล่าบริวารของเขากุลีกุจอวิ่งไปเปิดประตูในทันทีเหมือนรู้หน้าที่
ภายในห้องปกครองนั้นเป็นสีขาวครีมสะอาดตา ขัดกับโต๊ะตรงหน้าตัวเล็กๆ ที่มีหนังสือกองพะเนินเทินทึก (ผมเชื่อว่าป่านนี้คงจะมีแบคทีเรียชนิดใหม่เกิดขึ้นและกำลังเพาะพันธุ์อยู่ตรงนั้นแล้วล่ะ) เบื้องหน้าของโต๊ะตัวนั้นมีเด็กผู้ชายใส่ชุดนักเรียนสีขาวนั่งหันหลังให้ผมอยู่ เขานั่งนิ่ง...นิ่งมาก นิ่งซะจนผมคิดว่าเขาเป็นเพียงหุ่นเลยทีเดียว
‘ลุงหนวด’ เดินอ้อมเข้าไปนั่งข้างหลังโต๊ะ เด็กคนนั้นสะดุ้งเฮือก!! สงสัยคงจะนั่งรำพึงถึงความตายของตัวเองที่อาจจะมีในไม่กี่นาทีข้างหน้านี้แล้วล่ะมั้ง
“นั่งลงสิ...” ‘ลุงหนวด’ สั่งผมที่กำลังยืนงงอยู่ในห้องปกครอง เชื่อไหมครับ ผมไม่เคยเลย ไม่...แม้แต่จะคิด ว่าผมจะต้องเดินเข้าห้องปกครองเลยซักครั้ง (ประสบการณ์แรกของผมเลยนะเนี่ย) ผมสะดุ้งเฮือกไม่แพ้กับเด็กคนนั้นเลย ผมรีบคว้าเก้าอี้ที่ใกล้ตัวที่สุด ลากมันมาแล้วนั่งลงข้างๆเด็กคนนั้น
เอ๋!? ผมว่านายนี่หน้าตาคุ้นมากเลยนะ... ผิวขาวๆ ปากอมชมพู ตาหวานๆสองชั้น กลมโตเหมือนลูกครึ่งญี่ปุ่นยังไงยังงั้น
เอ~~~ ใครหว่า...
“นิว?” ไม่รู้ทำไม อยู่ดีๆผมก็พูดชื่อนี้ออกไป ทั้งๆที่ผมนั่งอยู่ตรงหน้า ‘ลุงหนวด’
อ๋อ!!! จำได้แล้ว มันชื่อนิว ครับ เป็นเพื่อนเก่าของผมตอนม.3เอง มันเป็นคนเฮฮาครับ ชอบอยู่กับแก๊งค์ของเพื่อนมันอยู่บ่อยๆ มันนิสัยดีนะครับ แต่ผมก็ไม่ค่อยได้เข้าไปยุ่งซะเท่าไหร่นักหรอก... (ยังไม่อยากแกว่งเท้าหาเสี้ยนน่ะ) ก็เลยไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ แม้จะอยู่ด้วยกันมา3ปีก็เหอะครับ ผลการเรียนของมันอยู่ในเกณฑ์ดีนะครับ เห็นมันซ่าๆอย่างงี้แต่ก็เรียนดีเหมือนกันนะ
มันละสายตาจาก ‘ลุงหนวด’ หันหน้ามาทางผม แล้วก็ยิ้มแหยๆ
“ขอโทษนะพอส ที่นิวทำให้เดือดร้อน” มันชอบเรียกตัวเองว่า นิว เวลาคุยกับผมครับ ฟังแล้วก็ดูน่ารักดีนะ 555 แต่เอ๋? อะไรนะ? ทำให้ผมเดือดร้อน? นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย???
“นายเชาวรัตน์ เบญจศิรไพบูลย์ นักเรียนหมายเลข 13ของห้องม.4/8 ประวัติที่ผ่านมาดีหมด ไม่เคยทะเลาะวิวาท ไม่เคยโดนทำทัณฑ์บน ผลการเรียนอยู่ในเกณฑ์ดีเยี่ยม เคยได้รับรางวัลสุภาพบุรุษมา6ปีซ้อน พร้อมทั้งได้รับใบเซอร์ฯ3วิชาเมื่อปีที่แล้ว” ‘ลุงหนวด’ พล่ามประวัติของผมละเอียดยิบ ไม่เข้าใจว่าจะพูดทำไม
“ขอโทษนะ พอส... นิวขอร้องมาสเตอร์ให้เปลี่ยนแล้ว แต่เค้าไม่ยอม” เสียงของนิวขัด ‘ลุงหนวด’ ขึ้นมา ทำให้ ‘ลุงหนวด’ หยุดพูดแล้วจ้องนิวเขม็ง เอ๋? ผมเพิ่งสังเกต มุมปากของนิวเป็นสีเขียวคล้ำเลย โดนต่อยมาเหรอ?
“นายเชาวรัตน์ มาสเตอร์มีเรื่องจะขอให้ช่วยซักหน่อย เรื่องของเรื่องคือ นายนิรุตน์เพิ่งจะไปมีเรื่องชกต่อยกับรุ่นพี่มาเมื่อเช้า ตัวรุ่นพี่คนนั้นทำเรื่องพักการเรียนไปแล้ว เพราะที่ผ่านมามันก็สร้างเรื่องได้ไม่เว้นวัน ส่วนนายนิรุตน์เนี่ย เพิ่งจะมีเรื่องก็ตั้งแต่ซัมเมอร์ที่ผ่านมา ตีกับคนนู้นบ้าง คนนี้บ้าง แต่เพราะเค้ามีผลการเรียนอยู่ในระดับดี ท่านอธิการจึงไม่อยากให้โดนพักการเรียน จึงสั่งให้มาสเตอร์สุ่มนักเรียนที่มีประวัติดี หนึ่งคนมาดูแลควบคุมนายนิรุตน์ให้อยู่ในกฎระเบียบของโรงเรียน เข้าใจไหม?” ‘ลุงหนวด’ ละสายตาจากนิว แล้วหันหน้ามาอธิบายกับผม
“ครับ...” คำเดียวที่ผมพูดได้ (ใครจะกล้าเถียงล่ะ - -?) แล้วทำไมผมถึงซวยโดนสุ่มขึ้นมาด้วยเนี่ย!!! คนอื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะทำไมไม่อ๊าววว!!!
“ระยะเวลา 1 เดือน หน้าที่ของเธอคือ ดูแลนายนิรุตน์ ไม่ให้ไปมีเรื่องอะไรขึ้นมาอีก เพราะคราวหน้า ถ้ามีเรื่อง เธอจะโดนเล่นไปด้วย เข้าใจไหม?” เอ๋!!! มัดมือชกกันงี้เลย?
“ครับ...” ผมตอบคำตอบสิ้นคิดออกไป นั่นหมายถึงผมได้ทำพันธะสัญญากับซาตานหนวดเข้าซะแล้ว
“งั้นก็จบ พวกเธอเซ็นชื่อตรงนี้ กับตรงนี้ แล้วรีบขึ้นไปเรียนได้แล้ว!!” ลุงหนวดยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ผมกับนิวเซ็น แล้วก็ไล่พวกผมออกไป
ผมเดินออกมาจากห้องปกครองด้วยอาการโล่งอก!! (ให้ดูแลเพื่อนแค่นี้ ทำไมต้องลงทุนไปลากคอด้วยตัวเองวะ?) ต่างกับนิวที่เดินคอตกออกมา ผมกับมันค่อยๆเดินขึ้นห้องด้วยกัน ถึงแม้รอบนี้จะเป็นการ ”ค่อยๆเดิน” แต่อย่างน้อย ผมก็ไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนกับตอนเดินกับ ‘ลุงหนวด’ ล่ะครับ
แต่อยู่ดีๆ นิวก็หยุดฝีเท้าลง ทำให้ผมที่เดินเลยมันไปสองสามก้าวหันหลังกลับไปมอง มันก้มหน้ามองพื้นนิ่ง... สองมือกำแน่นจนสั่น
“นิว! เป็นอะไรอะ?” ผมถามมันด้วยความเป็นห่วง ถึงผมจะไม่ค่อยสนิทกับมันก็เถอะนะ แต่อย่างน้อยมันก็เป็น “เพื่อน” ผม ผมก็ต้องเป็นห่วงมันดิ
“พอส... นิวขอโทษ” มันยังพูดคำเดิมครับ
“นิวพยายามขอร้องมาสเตอร์ไม่ให้ไปรบกวนพอสแล้วนะ แต่มาสเตอร์เค้าไม่ยอมเปลี่ยนใจอ่ะ” มันพูดต่อ ยังคงก้มหน้านิ่งเหมือนเดิม
“เห้ย!! คิดไรมากว้า ก็แค่ให้ดูแลแกเฉยๆ ไม่หนักหนาอะไรหรอก ไม่ได้สั่งให้เราออกไปรบกับใครที่ไหนนี่นา” ผมยิ้ม แล้วเดินเข้าไปหามัน
“แต่พอสก็รู้ นิวไม่ใช่คนอารมณ์เย็น นิวกลัวว่า ถ้านิวไปมีเรื่องกับใครเข้า พอสจะซวยไปด้วย” มันยังคงก้มหน้าพูดต่อไป
“เพื่อน ก็ต้องช่วยเพื่อนสิ... แค่นี้ไม่หนักหนาสาหัสหรอก พอสเชื่อนะว่านิวโตพอที่จะรู้ว่าอะไรควร อะไรไม่ควร การที่นิวจะไปชกต่อยอะไรกับใคร มันก็เป็นเรื่องธรรมดาของวัยรุ่น ต้องมีกันบ้าง (Writer : พูดยังกะแกเคยมี หรือแกไม่ใช่วัยรุ่นวะไอพอส? 555) แค่ครั้งหน้า นิวจะต่อยกับใคร ก็คิดให้ดีซะก่อนว่ามันรุนแรงพอให้เราต้องต่อยมันมั้ย? ถ้านิวไตร่ตรองดีแล้ว ก็ซัดหน้ามันไปเลย!! ไม่ต้องห่วงเรื่องพอส พอสจะเป็นพยานเอาตัวรอดให้เราได้น่า” ผมยิ้ม แล้วขยี้หัวมันแรงๆไปหนึ่งที ก่อนจะกอดคอมันเดินขึ้นห้องไป มันเองก็คงตกใจ เงยหน้าขึ้นมามองผมงงๆ ก่อนจะเดินตามผมไป
ถึงผมจะไม่ได้สนิทกับมันมากมายนะครับ แต่อย่างน้อย สิ่งที่ผมพูดออกไปก็เป็นความจริง ผมเชื่อ และเคารพในการตัดสินใจของมันมาตลอดล่ะครับ เพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งเมื่อตอนม.3 โครงงานวิทย์ที่ผมบังเอิญอยู่กลุ่มเดียวกับมันเกิดปัญหาขึ้นมา มันเนี่ยแหละครับที่ช่วยแก้ปัญหา แถมยังได้ผลดีซะด้วย ถ้าในตอนนั้นกลุ่มผมไม่มีมัน ป่านนี้ผมก็คงต้องไปนั่งแก้ ร. วิชาวิทย์พื้นฐานแล้วล่ะครับ เหอๆๆ
หลังจากเดินมาได้ซักพัก เมื่อถึงชั้นของเราแล้ว เราก็แยกห้องกันไปครับ ผมแอบเห็นว่ามันอยู่ห้อง3 เป็นสายวิทย์ธรรมดา โอเค ทีนี้จะได้เข้าไปดูแลมันได้ง่ายหน่อย
เมื่อผมเปิดประตูเข้ามา วิชาเลข ครูประจำชั้นของผมเองครับ เพื่อนๆทุกคนโห่ร้องทันที ไม่รู้ว่ามันโห่สะใจหรือดีใจที่ผมรอดกลับมากันแน่นะ? (กลายเป็นว่ากุดังทันทีภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเนี่ยนะ?) ขณะที่ผมเดินกลับที่นั่ง เพื่อนๆหลายๆคนก็ถามผมไปตลอดทางล่ะครับ ว่าผมโดนอะไรมาบ้าง (กุคงจะโดนเค้าจับขึงแล้วโบยด้วยแส้ จากนั้นโดนราดน้ำฉี่ซ้ำอีกรอบมั้ง ฟายยยย!!!) กว่าผมจะถึงที่ก็เหนื่อยล่ะครับ แต่ละคนถามกันไม่หยุดเลยจริงๆ โชคดีที่ครูประจำชั้นผมช่วยห้ามไว้ผมถึงได้กลับที่นะเนี่ย ไม่งั้นอีกชั่วโมงก็ไม่ถึงที่หรอก
ข่าวของผมแพร่ออกไปเร็วเหมือนอะมีบาขยายพันธุ์เลยครับ ช่วงบ่ายหลังพักกินข้าว เรื่องของผมก็กลายเป็นทอล์ค ออฟ เดอะ ทาวน์ไปซะแล้ว (ตั้งชื่อตอนว่า “พอสคุง ตะลุยห้องปกครอง” เลยดีมั๊ย 555) ผมเดินผ่านที่ไหนก็ได้ยินคนคุยกันแต่เรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้อง ครู หรือแม้กระทั่งภารโรง (ผมอายแทบอยากแทรกแผ่นดินหนีแล้วนะ!!!) ทางด้านนิวเองคงไม่เท่าไหร่ เพราะส่วนใหญ่ผมได้ยินคนพูดถึงผมซะมากกว่า
โอยย~~~~ ผมจะทนรับสภาพนี้ได้อีกซักกี่น้ำครับเนี่ย!!
*~ Writer Talk ~*
มาอัพต่ออีกแย้ว
ถึงจะไม่มีคอมเม้นก็จะหน้าด้านอัพต่อปาย~~~ (ไม่มีเลยซักกะเม้นแฮะ T T)
แต่ก็อย่างที่บอกล่ะครับ ว่าถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องเม้น ผมไม่อยากบังคับน่ะครับ เหอๆๆ
อย่างน้อยแค่มีคนหลงเข้ามาบ้างผมก็ดีใจแล้วล่ะ
สู้ตายครับ!!!
(ช่วงนี้มีงานคริสต์มาสต์ที่โรงเรียน ยุ่งนิดนึงนะฮะ แหะๆ แต่ยังไงก็จะหน้าด้านหน้าทนมาอัพครับ)
ขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปจัดซุ้มเตรียมขายของแล้ว
ใครว่างก็มาอุดหนุนร้านผมด้วยนะคร้าบบบ (แล้วเค้าจะรู้มั๊ย ว่าแกเรียนที่ไหน ซุ้มไหน? ไอเบื๊อกนี่ - -‘)
สุดท้าย...รักรีดเดอร์ทุกคนนะครับ ถึงแม้จะไม่ได้มาเม้นแต่แค่เห็นจำนวน view ที่เพิ่มขึ้น ผมก็มีกำลังใจแล้วละครับ
และก็ต้องขอโทษด้วยนะฮะ ถ้าผมยังใช้ภาษาไม่ดีพอ ผมเป็นมือใหม่ ช่วยชี้แนะด้วยนะครับ
บ๊ายบายฮะ ^ ^
(วันที่พิมพ์ 23 ธ.ค. 51)
(แก้ไขล่าสุด 15 ม.ค. 52)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น