You are...? (คนนี้ใช่ไหม ที่หัวใจตามหา...?) [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : Friendly newbies...?

Chapter 1

 

                เช้าวันเปิดเรียนเทอมแรกอันสดใส ไม่รู้ทำไมมันถึงตรงข้ามกับจิตใจของผมนะ... ตอนนี้ผมอยู่ในอารมณ์จิตตกครับ ไม่อยากมาโรงเรียนเลย เพราะเมื่อวานผมเพิ่งจะทะเลาะกับแม่อยู่หยกๆ เมื่อเช้าแม่มาส่งผมที่โรงเรียน ไม่พูดไม่จากับผมเลย เราทะเลาะกันอย่างนี้ตั้งแต่ม.3เทอม 2แล้วครับ เพราะแม่อยากให้ผมเข้าโครงการพิเศษอะไรก็ไม่รู้ของโรงเรียนผมนี่ล่ะครับ เห็นเค้าว่า Ent ติดชัวร์ แลกกับการลดชีวิตม.ปลายของผมไป 1ปี... เท่ากับว่าผมต้องพยายามมากกว่าเด็กม.ปลายทั่วไปเป็น 2เท่า!!! โอ๊ย!!! ผมจะบ้าตาย... แม่บอกว่า ถ้าผมไม่เข้า ก็ย้ายไปโรงเรียนรัฐชื่อดังในกรุงเทพเนี่ยแหละครับ ด้วยการที่ไอ้ตัวผมมันก็มีเพื่อนที่รู้จักมากมายในโรงเรียนนี้อยู่ (ถึงจะไม่ค่อยสนิทก็เหอะนะ) ถ้าย้ายโรงเรียนไป ก็ต้องไปทำความรู้จักกันใหม่อีก แถมได้ข่าวว่าที่โรงเรียนนั้นการแข่งขันมันสูงด้วย ผมล่ะไม่ชอบเลยจริงๆ ทำไงได้ ผมเลยต้องจำใจเข้าโครงการบ้าๆนี่ (Writer : มันฆ่าตัวตายชัดๆนี่หว่าเอ็ง)

               

อ้อ!! ผมลืมแนะนำตัวไปสินะครับ ผมชื่อ “พอส” เรียนอยู่ ณ โรงเรียนชายล้วนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพเนี่ยแหละ หน้าตาไม่ค่อยจะดี กีฬาก็ห่วย เรียนก็ถูไถ ผมล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าผมเกิดมาทำไม... (Writer : ใช่ซี้~~ แกมันรกโลก)

 

เปิดเทอมใหม่ผมสัญญากับตัวเองแล้วครับ ว่าผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง จากเมื่อก่อน ตอนม.3 ผมเป็นคนคิดมาก (ถึงมากที่สุด) ชอบนั่งซึมอยู่คนเดียว จนรังสี ”ความไม่น่าเข้าใกล้” เริ่มเปล่งประกาย เพื่อนๆเลยไม่ค่อยกล้าจะเข้าใกล้ผมเลย ฮ่าๆ ตอนนี้ ผมจะทำตัวเฮฮา บ้าบอ แล้วครับ!!!

 

“แปะ!!” เสียงผมโยนกระเป๋าจาคอบโบราณแบนๆที่สืบทอดมาตั้งแต่เจเนอร์เรชั่นที่2ของบ้านผม (ของพี่ชายคนโตนั่นแหละ) ลงบนโต๊ะเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของดังขึ้น

 

เท่าที่ผมดูแล้ว ห้องใหม่ ก็ไม่น่าจะเลวร้ายอะไรเท่าไหร่หรอกนะครับ เพื่อนๆส่วนใหญ่ก็รู้จักกันบ้าง แล้วก็ยังมีเพื่อนๆจากห้องเก่าผมตอนม.3ตามขึ้นมาอีก5คนด้วย (เย้~!!) มีเด็กใหม่เข้ามาอีก4คน หืม~~~ อย่างนี้ต้องลองเข้าไปทำความรู้จักบ้างซะแล้ว

 

“หวัดดีฮะ นายชื่ออะไรเหรอ? เราชื่อพอสนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เป้าหมายแรกของผมเป็นคนใส่แว่น ตัวขาว หน้าอมชมพูหน่อยๆ หน้าตาดูเนิร์ตเล็กๆ สูงซัก 172เซน ได้มั้ง ยืนอยู่ที่โต๊ะที่4ด้านขวา (โต๊ะโรงเรียนผมเป็นโต๊ะนั่งคู่อ่ะครับ) แถวที่2จากด้านซ้ายของห้อง

 

“อะ...อื้ม เราชื่อไมค์ ยะ...ยินดีที่ได้รู้จัก เรามาจากโรงเรียน... [ตู๊ด~~~~] ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะ” มันยิ้มไปตอบไป ไอ้หมอนี่แม่งพูดโคตะระเร็วเลยอ่ะครับ  ผมฟังแทบไม่ทัน ให้ตายเหอะ ถ้าผมอยู่กับมันนานๆ ผมยังพูดช้าๆ เนิบๆได้มั๊ยเนี่ย? แถมบางจังหวะมันยังพูดกระตุกอีกตะหาก

 

“อื้ม!! ยังไงเราก็อยู่ห้องเดียวกันแล้ว มีอะไรก็ช่วยเหลือกันด้วยนะ!!” ผมยิ้มตอบแบบคนปกติครับ แบบว่าพูดเร็วไม่เป็น คริๆ แล้วผมก็ขอตัวออกมา

 

เป้าหมายที่ 2 ของผมนั่งอยู่มุมห้องครับ ไอ้นี่ตัวสูงเชียว ตาโต มีสิวเล็กน้อย ผิวเหลืองๆ ที่สำคัญ ผอมโคตรครับ ถ้าผมเตะเอวมันที มันจะหักมั้ย?? น่าลองแฮะ (Writer : ไอ้ชั่วนี่ - -‘ )

 

“หวัดดีฮะ นายชื่ออะไรหรอ? เราชื่อพอสนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ผมพูดเหมือนเดิมเด๊ะยังกะท่องสคริปต์มาแล้วงั้นแหละ

 

“...” มันเงียบครับ!! มองหน้าผมอีก โหยไอ้นี่ โคตรไม่รับแขกอ่ะ (หรือเจ้าบ้านวะ?)

 

“ฮาโหล~~ นายได้ยินรึเปล่า? ชื่อไรหรอ?” ผมพยายามเก็บอารมณ์ครับ ในฐานะเจ้าบ้านที่ดี ผมไม่ควรเตะก้านคอเด็กใหม่ในวันแรกของการศึกษา จริงมั้ย?

 

“@#$%&+#” ห๊ะ! อะไรนะ มึงพูดอะไรวะ?

 

“เอ่อ... ขอโทษนะ เมื่อกี๊ นายพูดว่าอะไรนะ?” ผมถามมันอีกครั้ง ผมว่าผมได้ยินพยางค์เดียวนะ แต่ทำไมฟังไม่ได้ศัพท์เลยวะ?

 

“เฟรม~~ นั่งด้วยดิวะ” น้ำเสียงร่าเริงดังเข้ามาในโสตประสาตผม สาบานได้ ผมไม่มีทางเชื่อหรอกว่ามันจะดังมาจากปากไอ้หมอนี่ แล้วมันก็จริง เสียงนี้ดังมาจากข้างหลังผม

 

ร่างสูงโปร่งเดินมาประชิดตัวผม

 

“อ้าวนายนั่งนี่เหรอ! งั้นเรานั่งที่อื่นก็ได้” เจ้าของน้ำเสียงร่าเริงพูดต่อ ตาแอบตี่เล็กๆ จมูกโด่งมาก แถมดัดฟันด้วย ผิวขาวแดงๆ หน้าตาแบบนี้ สาวแท้สาวเทียมกรี๊ดแน่นอนอ่ะครับ เชื่อผมเถอะ ยิ่งยืนข้างผมนะ ผมเนี่ย ขี้เล็บแท้ๆเลย

 

“อ๊ะเปล่าหรอกๆ เรามาทำความรู้จักมันเฉยๆน่ะ ว่าแต่นายชื่ออะไรหรอ? เราพอสนะ” ผมปฏิเสธ แล้วก็ทักทายมันอย่างเคย... อะไรนะ? เมื่อกี๊ผมเผลอเรียก ”มัน” เหรอ? อ่าว ลืมตัว แหะๆ >///<

 

“เรียกเราว่าปุริก็แล้วกัน ฝากตัวด้วยนะ” มันยิ้มกว้างตอบ

 

“อื้อ ด้วยๆ แล้วนายสองคนรู้จักกันเหรอ?” ผมถามมันต่อ

 

“ย้ายมาด้วยกันน่ะ พอดีแม่สนิทกันก็เลยมาด้วยกันเลย เรามาจากโรงเรียนในเครือเดียวกับที่นี่อ่ะแหละ ตอนนี้ก็อยู่หอข้างๆโรงเรียนกับเฟรมแล้วก็เพื่อนอีก3-4คนที่อยู่ห้องวิทย์ธรรมดาน่ะ” อ่าว แม่สนิทกัน พอย้ายแล้วคุณแม่ก็ไม่มาด้วยเนอะ - -‘ ไม่เข้าใจเหตุผลเลยจริงๆ

 

“อื๋อ ย้ายตามกันมาเหรอ~~~ มีอะไรกันรึเปล่าน้า ฮ่าๆๆ” ผมก็แซวมันเล่นครับ ไม่คิดไรหรอก

 

“พอสอยากรู้เหรอ? กับพอสดีกว่ามั้ง~~~” มันตอบเสียงยั่ว แถมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมมากด้วย เฮ้ย!! จะทำไรกูวะ? ผมค้างท่าไหนท่านั้นเลย ถ้าผมเป็นสาวนะ ป่านนี้พลีกายถวายตัวไปแล้วล่ะ -////-

 

“ฮ่าๆๆ พอสคิดไรอ้ะ หน้าแดงเถือกเชียว เราล้อเล่นๆ” มันชักหน้าออกแล้วหัวเราะครับ เหมือนจะสะใจน่าดู

 

“นายเล่นไรอ้ะ!! เออๆๆ เราไปก่อนนะ” เอ๋... นี่ผมหน้าแดงขนาดนั้นเลยเหรอ?

 

ผมจ้ำออกมา และตรงเข้าไปหาเป้าหมายสุดท้ายที่นั่งอยู่ข้างๆโต๊ะที่ผมจองไว้ (ผมจองโต๊ะรองสุดท้ายทางขวาของแถวที่3 ไอ้นั่นนั่งโต๊ะรองสุดท้ายทางขวาของแถวที่4) แต่ก็มีมือมาจับบ่าผมไว้จากข้างหลัง เล่นเอาผมกระตุกเลยทีเดียว

 

“เฮ้ย!! โกรธเหรอ เราขอโทษๆ” ปุริครับ มันเดินอ้อมมาข้างหน้าผมแล้วส่งสายตาหมาน้อยใส่ผม

 

“ไม่ได้โกรธๆ เราแค่แอบช็อคเฉยๆน่ะ แหะๆ” ผมยิ้มกว้างตอบมัน ก็ผมไม่ได้โกรธจริงๆนะ แค่อายเฉยๆ วันเปิดเรียนวันแรก ผมก็ไม่อยากรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่หรอก เมื่อเช้าก็เครียดกับแม่มามากพอแล้ว

 

“งั้น เป็นเพื่อนกันนะ!” มันยื่นมือออกมาก

 

“แน่นอนอยู่แล้วน่า” ผมยิ้มกว้างเข้าไปอีก ยื่นมือจับมือมัน อีกมือก็ตบไหล่มันเบาๆ ก่อนที่จะขอตัวไปหาเป้าหมายสุดท้าย

 

“หวัดดี นายชื่ออะไรหรอ? เราพอส ยินดีที่ได้รู้จัก” ผมทักเป้าหมายสุดท้าย มันตัวเตี้ย หูเล็ก ใส่แว่นกรอบหนาสีดำครับ หน้าตาคือ ดูแล้วเป็นลูกคนจีนแน่ๆ

 

“หวัดดี เราชื่อบาส มาจากโรงเรียน... [ตู๊ด~~~~] ยินดีที่ได้รู้จัก เอ้อ เมื่อเช้านี้แม่ง รถโคดติดอ่ะ นึกว่าจะมาสายซะแล้ว เราไม่อยากมาสายวันแรกหรอก โหย แม่เราบอกว่ามาสายวันแรกแล้วจะซวยไปทั้งเทอม (หารู้ไม่ว่ามันเนี่ยแหละ นักโดดร่มประจำห้องในอนาคต) แล้วนายรู้ป่ะ เมื่อเช้าตอนเข้าแถวอ่ะ ไอ้ถั่วงอก (คนที่นั่งข้างมัน จริงๆไม่ใช่ชื่อเล่นมันหรอกครับ แต่เป็นฉายา ผมได้ยินตั้งแต่ตอนม.3แล้ว ถึงมันจะอยู่คนละห้อง)แม่งแอบตดเว่ย โคดฮาอ่ะ ฮ่าๆๆ” มันพูดไปหัวเราะไป เห่อ~~ ไอ้นี่มันพูดมากจริง มนุษยสัมพันธ์ดี(เกินเหตุ) ไม่สงสัยเลยว่าทำไมมันถึงรู้จักไอ้ถั่วงอกแล้ว ไอ้หมอนี่มันตีซี้คนโคตรเก่งอ่ะ (คุยกันไม่ถึงนาทีก็เมาท์ได้ขนาดนี้แล้ว ต่ออีกซัก5นาทีไม่กระโดดขี่คอกูเลยเหรอวะ)

 

แต่ก็ดีนะฮะ เด็กใหม่ปีนี้ดูแล้วท่าจะดี (ยกเว้นไอ้เฟรม) ผมเชื่อแล้วล่ะ ว่าเมืองไทยมันสยามเมืองยิ้มจริงๆ เพิ่งรู้จักกันก็ทำผมยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหูแล้วเนี่ย ผมหวังว่าเทอมนี้คงจะไปได้ดีนะ...

 

“ปัง!!” เสียงประตูกระแทกผนังดังขึ้น ทำเอาสายตาทั้ง46คู่หันไปมองเป็นทางเดียวกัน (ถ้าผนังเป็นรอยเดี๋ยวก็เก็บเงินห้องตูอีก - -‘)

 

‘ลุงหนวด’ (ฉายาครับ ลุงเค้าจะ70แล้ว หัวขาวหนวดขาว) อาจารย์ฝ่ายปกครองเดินแผ่รังสีอำมหิตเข้ามา (พร้อมกับบริวารอีก2คน) เสียงพูดคุยดังจ๊อกแจ๊กที่แทบจะถล่มป่าช้าได้เมื่อ5นาทีก่อน หายไปในพริบตา ตอนนี้ทั้งห้องเงียบกริบเหมือนเป็นป่าช้าไปเองซะแล้ว(ทั้งที่เพิ่งจะถล่มไปเมื่อ5นาทีก่อน)

 

การที่ ‘ลุงหนวด’ เดินเข้ามาเหมือนกับเป็นลาง เพราะปกติ อาจารย์ฝ่ายปกครองจะไม่บุกมาถึงที่ห้องเอง ซึ่งนั่นก็แสดงว่า รอบนี้เป็นเรื่องหนักแน่นอน

 

“ใครชื่อ นายเชาวรัตน์ เบญจศิรไพบูลย์” ‘ลุงหนวด’พูดน้ำเสียงเฉียบขาด ทุกสายตาหันควับมาที่ผมอย่างไม่ได้นัดหมาย (ตูดังแต่วันแรกเลยเรอะ)

 

ห๊า!! ผมเหรอ เฮ้ย!! เป็นไปไม่ได้ ผมไม่เคยทำผิดกฎโรงเรียนนี่นา (นอกจากเอาเสื้อออกนอกกางเกงบางครั้งอ่ะนะ - -‘) แต่ทั้งชื่อ-นามสกุลมันก็ตรงหมดเลยนี่หว่า!!

 

“เอ่อ...ครับ?” ผมยกมืออย่างกล้าๆกลัวๆ บาสที่นั่งข้างๆผมในตอนนี้ตาลุกวาว สงสัยมันคงจะมีเรื่องเมาท์ต่อสำหรับวันนี้อีกแน่เลย

 

“ตามมานี่!!!” ‘ลุงหนวด’สั่งอย่างเด็ดขาดก่อนที่จะสาวท้าวออกนอกห้องไป

 

 

*~ Writer Talk ~*

 

มาอัพก่อนนอนครับ

 

แหะๆ

 

ภาษาอาจจะยังห่วยๆอยู่นะครับ ก็ผมมันมือใหม่อ่ะ - -‘

 

(/me คุกเข่ากราบขอโทษทุกท่านที่อ่านไม่รู้เรื่อง)

 

ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยนะครับ

 

พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ!!

 

เรื่องคอมเมนต์ผมยังยืนยันคำเดิมนะฮะ ว่าถ้าชอบก็เมนต์ ไม่ชอบก็ปล่อยผ่านนะฮะ

 

ปล. รักรีดเดอร์ทุกคนที่หลงเข้ามานะครับ!!! ^ ^

 

 

(วันที่พิมพ์ 21 ธ.ค. 51)

(แก้ไขล่าสุด 9 พ.ค. 52)