คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #71 : บทที่ 32 - หวังดีประสงค์อะไร?
-ทาน้าวหรือยัรับ-
อรรถอมยิ้ม้มลมอโทรศัพท์มือถือัวเอหลัาพิมพ์ส่้อวามไปหาแป้ใน่วระหว่าารเินทาไปโรแรม
เามีนัทานอาหารลาวันับุศรัยที่เยเอันเมื่อวันานเลี้ย
-ำลัทาน่ะ
อาารย์ปล่อยเร็ว-
้อวามอบลับเ้ึ้นมาบนหน้าอ
แป้แนบรูปาน้าวมาให้้วย เป็นแเียวหวานับทอมัน หน้าาูน่าทาน
-ส่วนพี่ท้อิ่วเลย-
อรรถเผลอยมือึ้นมาลูบท้อประอบอาาร
ไม่่าาแป้มาอยู่รหน้า
-มีนัทาน้าวไม่ใ่เหรอะ
ยัไม่ถึอีเหรอ-
เี๋ยวนี้ายหนุ่มให้เลานสนิทอยส่าราานไปให้แฟนสาวในแ่ละวัน
เพื่อที่แป้ะไ้รู้ว่าเาอยู่ไหน ทำอะไรอยู่
ไม่ใ่เารู้วามเลื่อนไหวเธออย่าเียว
-เือบแล้วรับ
เลยอยามาอำลัใ-
ไ้ทีถือโอาสอ้อนสาวเสียเลย
ใระิว่าในวัยสามสิบว่าอย่าอรรถะมีมุมอย่านี้้วย
-อำลัใอะไรล่ะะ
ไปทาน้าวไม่ใ่เหรอ ไม่ไ้ประุมอะไรเร่เรียเสียหน่อย ทานให้อร่อยนะ
หนู็ะทานแล้ว-
-ปล.
อย่าเผลอไปลบลูสาวนทาน้าว้วยล่ะ-
“ฮ่าๆ”
อรรถหัวเราะลั่นรถออมาทันทีที่อ่าน้อวามแป้บ
นึว่าเ็น้อยะไม่หวเาเสียแล้ว
อรรถไม่ไ้สนใท่าทาเหลือบสายามอระหลัอนับรถและเลาเลยสันิ
เา้มหน้า้มาพิมพ์อบแป้่อ
-ใระล้าล่ะ
ลัวแฟนเ็นนี้ะาย-
ายหนุ่มยิ้มริ่ม
เาไ้เลยว่าแป้้อหน้าแเินอายหนัมาแน่ อรรถอารม์ีึ้นมาเป็นอ
รออีสัพั แป้ไม่พิมพ์อะไรอบมาแล้วนอาำว่า Read ที่ึ้นหน้า้อวาม
เาึเ็บโทรศัพท์เ้าระเป๋า พอีับที่รถอ้านหน้ามุ นัทลไป่อนเ้านาย
มาเปิประูให้ายหนุ่ม้าวาลารถ
อรรถลารถมารัระุมสูทสีำเป็นทาารให้เ้าที่วาสายามอโรแรมที่เาเพิ่เ้ามาเป็นหุ้นส่วน้วยวามพึพอใโถ้านหน้านั้นโอ่โถ
ทั้ยัิระให้แสเ้ามาไ้สะว ทำให้แไม่รู้สึอึอั
พนัาน้อนรับรีบออมาสวัสีเิเาไปยัห้ออาหารทีุ่ศรัยรออยู่ โยมีนัทเินามไม่ห่า
เพียแ่ายหนุ่มเินเ้ามาภายในห้ออาหาร
พนัานหนุ่มที่รอท่าอยู่แล้ว เ้ามารับ่ว่อ พาเาไปยัโ๊ะอาหารมุมหนึ่
มีวามเป็นส่วนัวว่า้านอื่น เาลนั่โยมีพนัานอยอำนวยวามสะวให้
อรรถให้นัทลนั่้าายัน าเาว่านี่ไม่ใ่ารมานั่ทานอาหารธรรมา
มีนัทอยรายละเอียีว่านั่แยัน
พนัานนเิมมาเสิร์ฟน้ำเปล่าพลาส่เมนูอาหารมาให้
ห้ออาหารทีุ่ศรัยนัอรรถมาินวันนี้เป็นห้ออาหารไทยที่ึ้นื่ออโรแรม
เาึสั่เพียให้เอาเมนูแนะนำมา2-3 อย่า รวมถึแเียวหวานปลาายับนมีนมา
ส่วนที่เหลือ่อยรอนนัมาอีที
“ไม่รอุศรัย่อนเหรอรับ”
นัทระิบถามเ้านาย
“เี๋ยวเา็มา”
บารั้ารมาสาย็เป็นารแสอำนาเล็ๆ น้อยๆ ที่มีเอาไว้่มนอื่น
อรรถไม่ใส่ในั วันธรรมทาฝั่ะวันและะวันออนั้น่าัน ในานะที่เาทำธุริอยู่ับสอมุมโลนี้ย่อมเ้าใีถึวาม่า
ึไม่ใส่ในั ทว่าหาเลือไ้ อรรถอบวามร่อเวลาอะวันมาว่า
“ุอรรถมาแล้วเหรอ”
ไม่ถึห้านาทีหลัาอรรถอบนัทไป ศรัย็ปราัวึ้นพร้อมลูสาว
อรรถยมือไหว้ทัทายในานะที่อีฝ่ายอาวุโสว่า รวมถึยิ้มรับารไหว้าปูเป้
ลูสาวที่ศรัยหนีบมา้วย
“รอนานไหม
พอีผมเพิ่ประุมเสร็ เลยวนปูเป้เามาทาน้าว้วยันเลย”
ศรัยยิ้มน้อยยิ้มให่อนทีู่ลูสาวมานั่ลร้ามับอรรถ
่อนะมวิ้วเมื่อเห็นว่านัทไม่มีทีท่าว่าะลุออาโ๊ะไปเลยสันิ
ในะที่พนัานนั้น็เ้ามาทำหน้าที่เสิร์ฟน้ำ
“ไม่นานรับ
ผมสั่อาหารไปบาส่วนแล้วุศรัย ปูเป้ลอูนะรับะสั่อะไรเพิ่มไหม”
ไม่ใ่ว่าอรรถไม่เ้าใท่าทาอุศรัย
เพียแ่อรรถเลือที่ะเมินอาารเหล่านั้นเสีย
“ุอรรถทานเผ็ไ้้วยเหรอะ”
เสียใสเอ่ยทัึ้นยามเห็นเมนูอาหารที่สั่ไป่อนหน้า
าลมโ้อมอมาที่อรรถ้วยวามแปลใ
“พอไ้รับ”
อรรถยิ้มน้อยๆ พอเป็นมารยาท ยแ้วน้ำึ้นมาิบ่อนะวาล
“แล้วนี่ราวนี้ะมาอยู่ไทยยาวเลยใ่ไหม”
สายาอนที่ผ่านโลมาเินรึ่ีวิมออรรถ้วยวามสนใ มีใรไม่รู้บ้า
รอบปีที่ผ่านมา อรรถใ้เวลาอยู่่าประเทศลอ มาเอันอีที็พแฟนมา้วยแล้ว
“็มีไป่าประเทศบ้ารับ
แ่ะเน้นให้ที่ไทยเป็นานหลั”
เี๋ยวนี้ประุมทาไลเอา็ไ้
ไว้เรื่อสำั่อยบินไป็ไม่สาย สิ่อำนวยวามสะวเยอะแยะไป
“ีๆ
อายุุ็ไม่ใ่น้อยๆ แล้วนะ สามสิบว่า็วรมีหลัมีานไ้แล้ว”
เ้าอสถานที่ยิ้มว้าเห็น้วยับายหนุ่ม
่าานัทที่ลอบปาเหื่อ เ้านายเาะมีหลัมีานไ้ไ
ในเมื่อแฟนยัเรียนอยู่เลย รออย่า่ำ็สอปี แ่นัทูทรแล้วมาว่านั้นัวร์
“ผมไม่รีบนานั้นหรอรับ”
พนัาน่าทยอยเินเ้ามาเสิร์ฟอาหาร
ทำให้บทสนทนาหยุะัล อาหารไทยหน้าาน่าทานหลายอย่าส่ลิ่นหอมไปทั่วโ๊ะ
สิ่ที่อรรถสนใมาสุหนีไม่พ้นนมีนับแเียวหวานปลาาย
“ทานันเลยีไหมะ”
สาวสวยนเียวในลุ่มเอ่ยวนสุภาพบุรุษทั้สามท่านที่ร่วมโ๊ะัน ศรัยเป็นนเริ่มัอาหารนแร
นที่เหลือถึเริ่มลมือทานันไ้
“นี่ผม็เริ่มวาแผนะวามือแล้ว
ะส่ให้ลูสาวเานี่ล่ะ” ศรัยใ้้อนลาั้าวผัปูมาใส่านัวเอ
ไม่ลืมะหันไปยิ้มให้ลูสาวนเียวอัวเอ ่อนะมอเลยไปยัอรรถ
“ถ้ามีอะไรพอะี้แนะน้อ
็่วยหน่อยนะุอรรถ” ศรัยยัหวัะไ้อรรถเป็นเยอยู่
เามอวามสัมพันธ์ระหว่าอรรถับเ็สาวนนั้นว่าเป็นเรื่อประเี๋ยวประ๋าวามประสาผู้ายเท่านั้น
ึล้าที่ะนัายหนุ่มมาทาน้าวลาวัน้วย
ในานออรรถนั้นมีนมีนที่ถูทำเป็นิ้นพอีำวาอยู่
โรยทับ้วยน้ำแเียวหวานและเนื้อปลาายสีาวอนมีนัับสีเียวอแเียวหวานูน่าทานยิ่
อรรถหยุมือที่ำลัันมีนนั้น เยหน้ามอศรัย เล้วึเลื่อนไปมอ ‘น้อ’ ที่ศรัยหมายถึ เธอเอำลัยแ้วน้ำึ้นมาื่ม
ูส่าามโยไม่้อพยายามแม้ะเป็นเพียารื่มน้ำ แม้ะแอบะัเล็น้อยาำพูอพ่อัวเอ
ถ้าไม่สัเ็ไม่เห็น อรรถแอบโรศีรษะเล็น้อย
“ปูเป้เ่อยู่แล้วไม่้อให้ผมสอนหรอหรอรับ
อีอย่ายัมีุศรัยอยู่ทั้น” นที่บริหารัารโรแรมมาไ้นานี้
้อเป็นนมีเี้ยวเล็บไม่ธรรมาอยู่แล้ว ะมาอให้เา่วยทำไม เหลือบสายาไปมอเลาทีู่ะนั่ทานเร็ไปหมแล้ว็สสารไม่น้อย
แ่ะให้เามานั่นเียว็ใ่ที่
นอาะลัวุยเรื่อานอีเรื่อ็ลัวะูเหมือนลูเยมาพบพ่อา
“ุอรรถ็ถ่อมนนะ
ฮ่าๆ” ศรัยยัหัวเราะร่วน แ่าาลูสาวทีู่ะเริ่มเี่ยอาหารในาน
“ไม่หรอรับ
ผมะไปเทียบุศรัยไ้ยัไ” เายิ้มมุมปา พลาันมีนเ้าปา
อาหารามโรแรมนั้นรสาิะไม่ั้วยทำอาหารเพื่อให้่าาิสามารถินไ้้วย
อรรถึพอใมา แม้ะเผ็็เผ็ในระับที่ทนไ้
“ออนุานะรับ”
อรรถหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเรียมถ่ายรูป
“นั่นะถ่ายลโเียล้วยเหรอุอรรถ”
“อ๋อเปล่ารับ
ผมถ่ายส่ให้แฟน”
ายหนุ่มส่รูปภาพไปให้แป้แล้วึเ็บมือถือเ้าระเป๋าัเิม
“อ้าวเอ้อ
ผม็ลืมไป แม่สาวน้อยแฟนอุไม่พามา้วยหรอเหรอ”
อรรถหรี่ามอศรัยแวบหนึ่
ทำมาเป็นลืม ทั้ที่ัวเอยัหาทายัลูสาวมาใส่เาแท้ๆ
“เรียนอยู่รับ
เลยมา้วยไม่ไ้” อรรถเริอาหารมาึ้น เาันมีนมาหลายำ รวมถึยำรวมมิร้วย
“ุอรรถ..
นี่ผมถามริๆ นะทำไมถึไปอบเ็ล่ะ วัยใล้ๆ ันน่าะุยรู้เรื่อว่า”
ศรัยไม่ลืมส่สายาไปยัลูสาวให้อรรถรู้ว่าำลัหมายถึอะไร
นัทลืนน้ำลายลออึให่
ลัวหลัทาน้าวเสร็อรรถะเทายหุ้นโรแรม เพิ่ลทุนยัไม่ทันเห็นำไรเลยนะ
“อืมมม”
อรรถวา้อนส้อมล เายน้ำึ้นมาื่ม่อนวาล้วยวามเนิบนาบไม่รีบร้อนอะไร
“ผม้อารนที่อยู่้วยแล้วสบายใรับ
ุยไม่รู้เรื่อ ็เรียนรู้ันไปรับ ไม่ใ่เรื่อยา”
ัเหนื่อยับบทสนทนาอย่านี้แล้วสิ
อรรถรวบ้อน หยิบผ้าบนัึ้นมาเ็ปา ไม่ไ้สนใสีหน้าผู้ฟัเลยสันิ
“ส่วนเรื่อปูเป้
ถ้าสสัยอะไรถามมาที่นัทไ้เลยนะ เลาผมเ่่วยุไ้แน่นอน”
อรรถยิ้มให้สาวรหน้าเล็น้อย
“ยัไวันนี้ผม้ออัว่อนนะรับ”
ยนาฬิาึ้นมาู “ผมมีประุม่อ”
อรรถผุลุึ้นเินนำไปรอ้านหน้าห้ออาหาร
ปล่อยให้นัทไปเลียร์่าเสียหายทั้หม
หวัว่าหลัานี้อีฝ่ายะไม่มาเสนอลูสาวให้เาอี มันูไร้่า
ไร้ราาแม้ะมาพร้อมเินถุเินถั็เถอะ
อรรถ็มีเินไม่่าัน
แป้แ้เรื่อลาออับผู้ัารร้านเรียบร้อยแล้ว
หลัานี้็เ้าทำานามาราานเินนถึสิ้นเือน พอีับเริ่มสอบ
่วนี้นอาทำานแป้็เริ่มวาาราิวหนัสือับเพื่อนโยานที่มั่นหนีไม่พ้นหอพัอเธอนั่นเอ
ส่วนอรรถหลัาส่รูปนมีนแเียวหวานมาในไลน์็หายเียบไปเลย
เาว่าประุมอยู่ ระทั่เือบทุ่มหนึ่ ระหว่าที่แป้แอบอู้านไปเ้าห้อน้ำ
ไลน์โทรศัพท์็เ้ึ้นมา มันึ้นว่าอรรถส่รูปมา 1 รูป
เธอเลิิ้วเาไม่ออว่าเาส่รูปอะไรมา
หรือะรูปอาหารเย็น หรี่ามอ
ิ้มเ้าไปูในห้อบทสนทนา มันไม่ใ่รูปอาหารเย็นอย่าที่เธอิ
มันเป็นรูปในห้อประุม มีอรรถอยู่หัวะ
ำลัฟัพนัานอธิบายอะไรบาอย่าอยู่บนอภาพ พร้อม้อวามอีุหนึ่
-พี่ั้ใทำานอยู่รับ หนูล่ะ-
แป้ยู่ปา เธอนึรึ้ม
เินออาห้อน้ำมาส่วนหน้าระ เปิโหมล้อ ถ่ายรูปัวเอในุพนัานส่ไปให้อรรถบ้า
เธอไม่ไ้พิมพ์อะไรไป อรรถนั้นเหมือนรอท่าอยู่แล้ว
เพียแ่ส่รูปไปไ้ไม่ถึสอวินาที็ึ้นว่าอ่าน อรรถส่้อวามลับมาอีรั้
-ืนนี้มา้าอนโพี่ไหม๊ะ-
พร้อมส่สิ๊เอร์หมีโปรยเิน แป้เลยส่สิ๊เอร์หมีแทเ่าระ่ายืนไป
หัวเราะลับัวเอเบาๆ ่อนเ็บโทรศัพท์ลับไปทำาน่อ
TALK
เอันอีทีอาทิย์หน้าเลยนะะสำหรับพี่อรรถ ส่วนเ็้าบ้านม.ปลายอเราเอันอีทีวันศุร์่า
นิยายพี่อรรถอนนี้ำลัพรู๊ฟอยู่นะะน่าะเสร็ลาเือนนี้ มีอะไรืบหน้าะแ้ให้ทราบันนะะ
ความคิดเห็น