คนอย่างนายต้องเจออย่างฉัน(yvxq)

ลำดับตอนที่ #4 : เดินทางสู่การซ้อม.....ซ้อม.....ซ้อม......และซ้อม

และแล้ว เช้าวันต่อมาที่สดใสก็เริ่มขึ้น

“แหม.....ช่างเหมาะกับวันที่ฉันจะฝึกซ้อมออดิชั่นอะไรเช่นนี้”

ฉันเดินบิดขี้เกียดไปเปิดผ้าม่านที่ระเบียง ออกไปสูดอากาศข้างนอกซะหน่อยดีกว่า

อ๊า~สดชื๊น สดชื่น

นี่เป็นวันแรกในรอบปิดเทอมที่ฉัน สะดุ้งตื่นขึ้นมาตอน 8 โมงเช้าพอดี เด๊ะ!!!

‘she wants to go home but nobody’s home that’s where she lise broken inside’

เสียงเรียกเข้าเพลง nobody’s home ของ avril lavigne ดังขึ้น

“ติ๊ด!! ฮัลโลว เฮยอง เมื่อคืนเป็นไงบ้าง?”

ไม่ต้องดูเบอร์ก็รู้ เฮยองน่ะล่ะ ฉันว่ามันต้องโทรมาต่อว่าด่าฉันแน่ๆเลย ก็เมื่อวานเล่นทิ้งมันไว้กับพวกตะกวดนี่นา เอ๊ะ!!! หรือมันจะโทรมาขอบใจ แล้วมาบอกฉันว่าคืนนี้ไปฉลองเพราะฉันได้สามีมาแล้ว5คน ว่ะ

“เกือบตายน่ะสิ นี่เธอรู้บ้างหรือเปล่าว่าทำอะไรลงไปน่ะ กว่าฉันจะหาข้อแก้ตัวได้น่ะมันลำบากขนานไหนรู้ไหม? แล้วที่เธอไปกอดแจจุงอีกดีน่ะที่เขาไม่ถือเหมือนดาราคนอื่นน่ะ ทำอะไรหัดคิดมั้งน่ะ ซุง มินอี”

เรียกซะเต็มยศเลยเพื่อนกู สงสัยครั้งนี้จะโกรธจริง แหะ แหะ ก็สมควรจะโกรธอยู่หรอกน่ะ

“จ๊าๆๆ เอาเป็นว่าขอโทษละกันน่ะ เดี่ยวฉันจะเลี้ยงข้าวเป็นการขอบคุณ น่ะๆ”

“ไม่ต้องเลยๆ เธอต้องมาพบฉันให้ได้ ภายใน30นาทีนี้ ที่หน้าบ้าน นี่คือการลงโทษ เพราะฉะนั้นถ้าเธอไม่มา ตายสถานเดียว ถ้าเข้าใจแล้วรีบมาน่ะจ๊ะ จุ๊บ จุ๊บ ตู๊ด ตู๊ด”

แล้วสายก็ถูกตัดไป ไอ้คำอื่นนะพอว่าน่ะ แต่ไอ้คำว่า ตายสถานเดียว นี่ดิ

มันปักใจไงไม่รู้แหะ รีบไปดีกว่า ยึ๋ย!!!

“พี่....วันนี้หนูไปบ้านเฮยองน่ะ”

ฉันวิ่งลงมาบอกพี่ในห้องครัว

“จ๊า แล้ววันนี้จะกินข้าวเย็นไหม?”

“อืมงั้นเก็บไว้หน่อยแล้วกัน........ ไปน่ะค่า”

และแล้วฉันก็พุ่งสปีดไปยังจุดหมายที่ต้องทำสถิติ ไว้30นาที

....45นาทีผ่านไป.........

“- _-+ มินอี เธอมาสาย” ยัยนั้นพูดพร้อมกับส่งสายตาพิฆาตมารมาทางฉันที่ยืนหอบเป็นตายอยู่

ไหงวันนี้รถมันติดฟะ!!!! ไปได้ครึ่งทางเหลือเวลาอีก10นาที ก็ครึ่งชั่วโมง ฉันก็เลยลงจากรถแท๊กซี่ วิ่งแม่งเลย!!!!

“= + = แฮ่ก.....แล้ว.....แล้ว....แล้วจะให้ฉัน......ทำยังไง.....แฮ่ก .....รถติดนะเฟ้ย”

หอบไป พูดไป ทรมานว่ะ ทำไมฉันต้องทุ่มเพื่อเพื่อนขนานนี้ด้วยว่ะ

“เหอะ!! เอาเป็นว่าฉันยกโทษให้เธอก็ได้ รีบขึ้นรถฉันสิ”

ว่าแล้วคุณก็เดินไปขึ้นรถของพี่เธอไม่ใช่ของเธอซักหน่อย แล้วจะขึ้นทามมายหวา

“มินอี เร็วๆเข้ารีบขึ้นสิ พี่ฉันรีบไปทำงานน่ะ”

คุณหญิงตะโกนออกมานอกกระจกรถ อ่อ!!! พี่เซซองเป็นคนขับรถหรอเนี่ย

ตามใจน้องจนตัวเองต้องลดระดับมาเป็นคนขับรถเลยหรือ

คิดไปก็เดินขึ้นรถไปอีกฝั่งของเฮยอง

..........................

เป็นการเดินทางที่เงียบมาก ไม่มีอะไรนอกจากเสียงรถยนต์

รู้สึกอึดอัดแหะ ทำไม2พี่น้องไม่คุยกัน หรือหันมาคุยกะฉันล่ะ มันจะได้ผ่อนคลาย

จึ๊ง.....จึ๊ง

เฮยองเอานิ้วมาจิ้มขาฉันแล้วกระซิบที่หู

“อย่าไปเครียด เวลาอยู่บนรถน่ะ พี่ฉันไม่ให้คุยในรถหรอก อย่าถามน่ะว่าทำไมเพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ไม่รู้แล้วมาบอกทำไม๊!!!! โอเคฉันเข้าใจแล้วว่าบ้านเธอจะไม่คุยกันเวลาขับรถ

เป็นครอบครัวที่แปลกดีแหะ ฉันชอบ...........

เมื่อเรามาถึงที่ที่จะตัดสินชะตาโทษของฉัน

O[]O นะ.....น่ะ....... นี่มันตึก SM ป๊าด!!!!!! SM อารายเนี่ยทำมาย

ทำมายที่ที่จะลงโทษฉันถึงหรูขนาดนี้ ข้าน้อยเหมาะสมกับที่นี้แล้วหรือท่าน

อ๊าก!!!!!!! เจิดจ้า อ๊ะ!!!BoA ฉันประทับใจ BoAมากเลยล่ะ

กรี๊ด!!!จะได้เจอไหมน้า~

“อี..........ยัยมินอี!!!! เธอฟังที่ฉันพูดอยู่หรือเปล่าเนี่ย?”

“อ๊ะ!!!หา....อะ.....อืม ฟัง ฟังสิ ว่าแต่ ....เมื่อกี้เธอพูดว่าไงน่ะ”

ฉันหันไปถามเฮยอง ทันทีที่ยัยนั้นสะกิดฉันด้วยการตีแขน

“ฉันพูดว่า เธอจะต้องมาซ้อมเตรียมออดิชั่นที่นี้”

“O[]o วะ.....ว่าไงน๊า!!!!!!!!!”

ฉันทำเสียงดังจนยามหน้าตึกต้องหันมามองฉัน ฉันไม่อายหรอก เพราะว่าหน้าด้าน คือแบบรู้ตัวอ่ะน่ะ

“อย่าโวยวายสิ คนอื่นหันมามองหมดแล้ว เร็วๆเข้า!!”

แล้วเฮยองก็ดึงมือฉันเข้าไปในตึกSM

0-0

0o0

0O0

O[]O !!!!!

นี่คือการเรียงลำดับหน้าตาฉัน ตั้งแต่แรกจนจบ

“ถึงแล้วมินอี เธอต้องซ้อมที่นี่ล่ะ”

แล้วมินอีก็เปิดประตูซ้อม เผยให้เห็น กระจกรอบห้อง ลำโพง และพื้นที่กว้าง พร้อมกับ

0[]0!!!!

“ ว๊าก!!!!ตะกวดเรนเจอร์!!!!!”

มาได้ไงฟะ!!!! เอ๋ SM ….. SM……

มันก็อยู่SMนี่หวา!!!! ยึ๊ย!!! เฮยองเป็นบทลงโทษที่น่ากลัวเหลือเกิน

“ต่อไปนี้พวกเขาจะเป็นติวเตอร์ให้เธอเอง ดีจังน่ะ ฉันว่าคราวนี้เธอคงไม่ตกรอบแน่ๆ”

เฮยองพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี

แล้วจุดจบสุดท้ายเป็นยังไงรู้ไหม

....

.......

..........

.............

..........................

“โฮ!!!เฮยอง สงสารข้าน้อยเถอะ ข้าน้อยผิดไปแล้ว อ๊าก!!! ที่หลังข้าน้อยจะไม่ทิ้งท่านอยู่คนเดียวแล้ว น่ะ!!! อ๊าก!!! ให้ข้าน้อยอยู่กับพวกสิ่งมีชีวิตที่เจิดจ้าอย่างนี้ ข้าน้อยละลายแน่”

นี่เป็นจุดจบที่น่าอนาถของ ซุง มินอี ฉันเกาะขาเฮยองเพื่อขอร้องให้มันเอาฉันกลับบ้านด้วย!!! T^T

“จะบ้าหรอ ละลง ละลาย อะไรของเธอ บอกแล้วไงนี้เป็นบทลงโทษ นี่ก็ช่วงปิดเทอมพอดี เธอ!!! ซุง มินอี เธอต้องมาซ้อมกับพวกเขาทุกวัน แล้วต้องงผ่านออดิชั่นให้ได้!!!”

แล้วเฮยอง ก็สลัดมือฉันออกอย่างไร้เยื่อใย ปล่อยให้ฉัน นอนกองกับพื้นบ้าอยู่นเดียว โดยมีตะกวดเรนเจอร์คอยดูละครเศร้าของฉันกับเฮยองจนจบ

“ก๊าก5555555+ ก๊าก เอิ๊ก5555+”

และนี้คือสิ่งที่ได้รับ เสียงหัวเราะจากตะกวดเรนเจอร์

“ขำอะไรของพวกนายน่ะ ฉันมันน่าตลกขนาดนั้นเลยหรือไงฮ่า!!! T^T”

“โอ๊ โอ๊ อย่าเศร้าไปเลย ไม่ต้องกลัวเหงาหรอกมีพวกเราอยู่นี้ไงแล้วอีกอย่าง อย่างเรียกเราว่าตะกวดเรนเจอร์ หรือสิ่งมีชีวิตที่เจิดจ้าอีกน่ะ มันแปลกๆ”

ตะกว..เอ๊ย!!! ชางมิน ผู้แสนดี เข้ามาปลอบใจฉัน ก็ได้ต่อไปนี้ ฉันไม่เรียกพวกนายว่าตะกวดเรนเจอร์ก็ได้ ยังไงก็อยู่กะพวกนายตลอดปิดเทอมแล้วนิ

แต่ว่าความเจิดจ้าของพวกเขาก็ทำฉันละลายภายใน20วินาทีแน่เลย อ่า~~~

พระเจ้าช่วยฉันอยากกินไข่ปิ้ง!!!!

“เอาล่ะ!!! ลุกได้แล้ว มา!!”

แล้วชางมินก็ลุกขึ้นแล้วยื่นมือให้ฉัน

“เจ้าชายมิน…”

เขาหล่อมากเลย ฉันแพ้ผู้ชายที่เป็นสุภาพบุรุษซะด้วย

“เออ....ไอ้นั้นก็ไม่ต้องเรียกน่ะ เรียกชางมินเฉยๆเถอะ”

แล้วเขาก็ดึงมือฉฉันให้ลุกขึ้น

“เอาล่ะ มาเริ่มซ้อมกันเลยเถอะ เธอมีทักษะการเต้นกับการร้องบ้างไหม?”

“นี่ฉันมีคำถาม”

“อะไร”

“ทำไมถึงมาเป็นติวเตอร์ให้ฉันล่ะ”

“เพราะพวกฉันว่างงานไง”

นี่เป็น ประโยคที่ได้จาก จุง ยุนโฮ พี่ใหญ่ของบ้าน TVXQ น่าภูมิใจแหะ พวกเขามาช่วยฉันเพราะพวกเขาว่าง!!!

“ก่อนอื่นวันนี้ ฉันว่าเรามาทำความรู้จักกันก่อนดีกว่า ช่วยบอกประวัติของเธอหน่อยสิ”

แจจุงพิ๊งค์ (มันติดจากตะกวดอ่ะ แล้วเมื่อวานฉันก็เรียกเขาว่าคุณชายแจจุงอีก แหวะ!!!หยะแหยงว่ะ แถมอยู่ใกล้ๆก็หน้าสวยกว่าฉันอีก ว้อย!!!หมั่นไส้) เดินมาลากฉันไปนั่งโดยมี ดองบังเรนเจอร์นั่งล้อมรอบ จะละลายแย้วอ่า!!!! ไอ้พวกสิ่งมีชีวิตที่เจิดจ้า อย่ามาใกล้ฉันน่ะ มันทำให้ฉันมืดมนลง

“ฉันชื่อ ซุง มินอี มีพี่ชื่อ ซุง ซารัง ตอนนี้อยู่ม.5 อายุ17 อยากเป็นนักร้อง ออดิชั่นไม่ผ่าน26รอบ ชอบสี ดำ เทา ไม่ชอบสีที่เจิดจ้า เช่น ทอง ชมพูหรือ ฟ้า ความสามารถ ร้องเพลง เต้น แต่เคยเรียนถึงม.2เท่านั้น เพราะพ่อบอกว่าเป็นเรื่องไร้สาระ อ่อ!! พ่อ ฉันเป็นหมอ แม่เป็น นางพยาบาล แค่นั้นล่ะ พอยัง”

ฉันเล่ารายละเอียดที่ไม่ค่อยละเอียด(?) แบบขอไปที

“อืม.....ชีวิตเธอนี่น่าสงสารน่ะ ออดิชั่นไม่ผ่านตั้ง26ครั้ง........แต่ไม่ต้องห่วงหรอก”

จุนซูบลู ว่าพร้อมกับเอามือมาลูบหัวฉัน แน๊!!!มาอย่าแต๊ะอั๊งฉันน่ะ!!!!!

“พวกเราจะทำให้เธอ ผ่านออดิชั่นที่SMให้ได้!!!”

แล้วทั้ง5ก็ชูมือขึ้นแล้วมองขึ้นไปบนเพดานด้านบน = _ = จะเหาะกันแล้วหรือไง

“ว่าแต่จะเริ่มตรงไหนก่อนดีล่ะ อ่อ!!ใช่ๆๆ ไหนเธอลอง ร้องเพลงดูสิ”

ยูซุนว่าแล้วชี้นิ้วขึ้นบนฟ้า ร้องน่ะร้องได้ แต่...........

“จะให้ฉันร้องเพลงอะไรล่ะ”

0.0 : หน้าของดองบังเรนเจอร์

“นี่เธอถ้าเธอไม่รู้ว่า ร้องเพลงอะไรเธอก็ไม่ผ่านออดิชั่นหรอกน่ะ”

ยุนยุนเรด ลุกขึ้นว่าอย่างตกใจ = = ตกใจอะไรนักหนาว่ะ!!กะอีแค่นึกเพลงที่จะร้องไม่ได้

“ร้องเพลงไหนก็ได้ ที่เธอชอบอ่ะน่ะ เพลงอังกิดก็ได้ เราไม่ว่าหรอก”

อ่า~เจ้าชายมิน ผู้ใจดี หันมายิ้มให้ฉันอีกครั้ง กรี๊ด!!! เจิดจ้า

“ไม่ได้ๆ เธอต้องร้องเพลงพวกเราสิ ก็เราอุตส่าเป็นติวเตอร์ให้น่ะ”

แล้วแจจุงพิ๊งค์ก็หวนขึ้นมา ว้อย!!!!ฉันไม่ได้ขอร้องให้แกเป็นติวเตอร์ให้นิ แล้วฉันก็ร้องเพลงแกไม่เป็นด้วย

“ฟังให้ชัดๆน่ะ ไอ้แจจุงพิ๊งค์ ฉันไม่ได้ขอร้องให้แกช่วย และฉันร้องเพลงแกไม่เป็น แต่เต้นล่ะเต้นเป็น เพราะไอ้เพลง Rising sun อะไรนั้นน่ะ ในชมรมที่ฉันอยู่เขาให้เต้น ให้ร้องน่ะ อย่าหวัง..”

ฉันพูดอย่างเหลืออด ไอ้บ้า ฉันทนมามากพอแล้วน่ะ!!! ให้มาอยู่กะสิ่งที่เกียดแถมเจิดจ้าขนานนี้ มันช่างทรมานเหลือเกิน

“ใจเย็นน่า มินอี ร้องไม่เป็นก็ไม่เป็นไร อีกอย่างเราเห็นเธอไม่เหมือนคนอื่นก็เลยอยากช่วยน่ะ แต่อันที่จริง พวกเราโดนเฮยองขอร้องมาน่ะ ใจเย็นๆ นั่งลงก่อนน่ะ แล้วร้องเพลงอะไรก็ได้ที่เธอชอบมาน่ะ”

เจ้าชายมินจับไหล่ฉันแล้วกดลง ฉันนั่งลงช้าๆ ฉันหายใจเข้า-ออก อย่างใจเย็น และเริ่มร้องเพลง เอาว่ะ ดองบัง ก็ดองบัง ผิดมาว่าทีหลังจะถีบให้ตูดเบี้ยวเลย

และเพลงนี้เป็นเพลงที่ฉันยอมรับ อยู่เพลงเดียวของดองบัง

“Oh why... โค โค โระ วา มา ทา คา รา มา วา ริ คา อึน จิ เตะ My heart, mind and soul โซว เดะ โม เนะ โค อึน ยา วา โท คุ เบ ทสึ ซา

Oh why... โซ อึน นา นิ ซือ อึน ดา ฮิ โท มิ เตะ โบ คุ โว มิ รุ โนะ ฮู รุ อิ เอะ อิ กา โน โย โอ นา เซ ริ ฮู วา อิ เอะ นา อิ เคะ โดะ โซว เดะ โม เนะ โค อึน ยา วา โท คุ เบ ทสึ ซา ……”

และฉันก็ร้องไปเลื่อยๆ จนจบ อย่าถามว่าทำไมฉันถึงเริ่มร้องตอนท่อนฮุก เพราะท่อนแรกฉันลืมไง เหอ เหอ

และพอฉันหุบปาก (ร้องจบอ่ะล่ะ) ฉันก็หันไปมองพวกดองบัง ............ ทำไม ทำไม อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ฉันร้องผิดตอนไหนก็บอกอย่ามามองฉันอย่างนั้นน่ะ!!!!!

“มะ.......มีอะไรหรอ?”

สุดท้ายฉันก็ถามออกมา เพราะฉันไม่ชอบอยู่ในภาวะกดดันด้วยการมองอย่างนี้เลย

“น.....ไหน เธอ บอกว่าร้องเพลงพวกเราไม่เป็นไง?”

แจจุงพิ๊งค์ที่ทำหน้าเอ๋อ แล้วถามฉันออกมา

“ก็เพลง heart, mind and soul เป็นเพลงที่ฉันชอบนะสิ และ ก็เพลงsky อันนี้ไม่ถึงกะชอบ แต่ก็ฟังได้อ่ะน่ะ”

ฉันตอบไปอย่าง งงๆ ถามไมว่ะ =><=

“สุดยอด มินอี เธอร้องเพลงเพราะมากเลย นี่ขนานเป็นเพลงของผู้ชายน่ะ ถ้าร้องเพลงของผู้หญิงจะว่าไงเนี่ย”

แหมๆๆ ปากหวานจริงๆเลย จุนซูนี้ อุตส่าห์ชม ทำไม ไม่ชมหน้าตาด้วยน๊า

“ทั้งๆที่ เสียงก็ดี ทำไมเขาถึงไม่เข้ารอบน๊า”

ยุนยุนเรด ว่าพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิด

“ไม่แปลก เพราะยัยนี้ ปากเสียไง เขาถึงไม่รับ”

“นี่....หุบปากเน่าๆของนายไปกินขี้ซะ พูดดีๆ แบบคิดอื่นแล้วจะตายไหม ไอ้พิ๊งค์”

“ปากฉันมีไว้กินข้าวไม่ได้มีไว้กินขี้ พูดให้มันดีๆหน่อย อีกอย่างฉันชื่อ คิม แจจุง ไม่ได้ชื่อ พิ๊งค์”

“ทำไม ฉันไม่เรียกนายว่าพิ๊งค์ ฉันเรียกนาย ว่า แต๋วน้อย ล่ะกัน ดีไหม น่ารักดี ^.^”

“นี่เธอ.... =.=”

“ก๊าก..55555+ก๊าก เอิ๊ก 5555555 แต๋วน้อยหรอ 555+ คิดได้ไงเนี่ย”

“สุดยอด55555 แต๋ว...5555 แต๋ว น้อย....”

“สุดยอดเลย มินอี555555เธอนี่ ไม่เหมือนคนอื่นจริงๆ เถียงกะแจจุงได้ด้วย5555”

“ฮะ....จริงๆ ไม่เคยมีใครกล้าเถียงกะ แจมันเลย น่ะ เพราะมันปากจัด55555555555555”

เหอะ!!!แจจุงเอ๊ย!! เพื่อนแก โครตจะรักแกเลยว่ะ โดนด่าอย่างงี้ ยังหัวเราะ แล้วดูหน้านายดิ ก๊าก!!! สิ่งมีชีวิตที่เจิดจ้า ทำหน้างี้ น่าภูมิใจว่ะ แต่มันก็ยังดูดีอยู่อ่ะ -.-

“เธอนี้ เต้น Rising sun ได้ใช่ม่ะ เต้นไปเลย เต้นดิ๊”

“ตาบ้า ให้ฉันเต้นได้ยังไง ฉันก็อายเป็นน่ะ แล้วเต้นให้ผู้ชายอย่างนายดูอีก ฉันไปเต้นให้ควายดูยังดีกว่า”

“พูดมาก เต้นไปเลย ไม่งั้นจะเรียนไปทำไม เร็ว อย่าให้โมโหน่ะ”

อะไร โมโห แล้วพาลนี้ว่ะ ไอ้นี่..... แล้วอยุ่ๆจะให้ฉันเต้นเนี่ยน่ะ จะบ้าหรอ!!! =[]=

“ไม่เป็นไร มินอี แค่นี้เองไม่ต้องอายหรอก เอางี้ฉันเต้นเป็นเพื่อนเอาไหม”

โอ๊ว!!!เจ้าชายมิน สุดยอด ท่านจะเต้นเป็นเพื่อนข้าหรอ ได้จริงๆหรอ

“ไม่!!!ยัยนี้ ต้องเต้นคนเดียว ไม่งั้นเราจะรู้หรอว่า ยัยนี้เต้นได้แค่ไหน หะ!!!”

หนอย~ ไอ้แต๋วยักษ์นี้ ใจโหด ใจมาร เหลือเกิน อย่ามาโมโหแล้วให้คนอื่นลุกขึ้นเต้นเด้!!!

“เอาเถอะ ทำตามที่ไอ้แจมันบอกเถอะ เดี่ยวฉันไปเปิดเพลงให้”

ท่านจุนซู จับไหล่ฉันแล้วเดินไปนั่งรวมด้านหน้ากับคนอื่นๆด้านหน้าในมือ ถือรีโมตอยู่

0[]0 นี่......นี่ พวกนายจะให้ฉันเต้นให้ดูจริงๆหรอเนี๊ย!!! กรี๊ด!!! ฉันอายน่ะ กลัวด้วย

ทำไงดีล่ะ ฉันไม่หน้าด้านขนาดนั้นน่ะ (กล้าหอมแก้มแจ แต่ไม่กล้าเต้นนี่น่ะ อีบ้า:ผู้แต่ง)

Now I cry under my skin

ฮา รู รึล ฮยัง เฮ กัน นา เอ นุน มุล โล มัน ดึน บี กา

เด จี เอ เน รยอ โด เซ โร พัก คิน เน อา พือ มึล ชิ ซอ คา โก

No!ยง ซอ, เน เกน ชอล เด จอ กิน ซา ชี

No!พโย จอ กอบ ชี นา รา กัน คี รึล อี รึน บุน โน

No!นา, มี รยอน คา ทึน มัล โล คี โด ฮา นึน ซก จเว

No!Here I go,Come back!

ฮี มึล อี รอ บอ ริน นัล เก, เช กา ทเว ออ บอ ริล กอท มัน คา ทึน นัล ดึล

ตายแล้ว>.< เพลงผ่านไปได้เกือบครึ่งแล้ว ฉันยังยืนตัวสั่นน้ำตาคลอเบ้าอยู่กะที่อยู่เลย

ทำไงดีล่ะ ทำไงดี อยากจะหนีจังเลย ฮือ T><T

“ฮึก.....ฮือ...... ฮือ........”

ไม่เอาแล้วอยากกลับบ้าน ไม่อยากซ้อมแล้ว แง้!!!!

แล้วฉันก็ร้องไห้ออกมา ทำไงได้ล่ะ มันกลั่นไม่อยู่แล้วนิ แถมยังมีคนมองอีก

“เฮ้ย!! มินอี เป็นอะไร ร้องไห้เลยหรอ”

แล้วจุนซู ก็ปิดเพลง แล้ววิ่งมาหาฉัน ตามด้วยใครก็ไม่รู้ ฉันมองไม่เห็น น้ำตามันนองหน้าไปหมด

“เหอะ!!ทำมาเป็นปากเก่งตอนแรก สุดท้ายแล้วเป็นไงล่ะ”

“พอได้แล้วน่า แจจุง มินอีร้องไห้อยู่นะ”

ยุนโฮหันไปตวาดแจจุงทำให้หมอนั้นเงียบไป

“เธอ ร้องไห้ทุกครั้งในการออดิชั่นที่ให้เขาให้เต้นหรือเปล่า”

แล้วไอ้จุง (แจจุง เปลี่ยนฉายาให้มันหลายครั้งแล้วน่ะรู้สึก:ผู้แต่ง)ก็ถามฉัน พร้อมกับลูบหลังไปด้วย นายคงไม่ลูบหลัง แล้วมาตบหัวฉันทีหลังน่ะ T^T

“เปล่า ทุกครั้ง........ที่การออ.......ดิชั่นมี...ฮึก..........ให้เต้น ฉัน...ฮึก.....จะวิ่งหนี....ออกมา...ฮึก”

ฉันตอบไปน้ำตาก็ยังไหลไป

“คราวนี้เราก็ได้สาเหตุที่มินอีไม่ผ่านการออดิชั่นแล้วล่ะ”

จุนซู หันไปพูดกับ ยุนโฮ

“คงเป็นปัณหาที่ กำจัดยากแหะ คงต้องฝึกหนักแล้วล่ะ”

“แต่ฉันว่าวันนี้ให้ยัยนี้พักเถอะ ท่าจะไม่ไหวแล้วล่ะ”

แล้วดองบังก็คุยกันแล้วหันมาหาฉัน

“เอ้า!! เลิกร้องได้แล้ว วันนี้ยังไม่ต้องซ้อมแล้วกัน หิวหรือยังล่ะ ไปกินข้าวป่ะ!!!”

แล้วไอ้จุงจุง ก็ดึงมือฉันให้ลุกขึ้นแล้ว พาเดินออกไปข้างนอก พร้อมกับ ดองบัง อีก4คน

พวกนายนี้ ใจดีกันจังเลยแหะ ถ้าเป็นคนอื่น เขาหัวเราะฉันไปแล้ว T^T คราวนี้จะลดความเกียดลงให้ก็ได้