คุยกับตัวเอง

ลำดับตอนที่ #1 : คุยกับความเหงา จมกับความคิด

คุยกับความเหงา จมกับความคิด

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่เรารู้สึกเศร้าและเสียใจ เราอยากจะร้องไห้ แต่ด้วยความที่เราเป็นคนร้องไห้ยาก เราก็ร้องไม่ออก เราพยายามสร้างอารมณ์ สร้างความเศร้าให้เพิ่มขึ้นไปอีก เพื่อจะบีบน้ำตาให้ออกมา แต่ก็ช่างแห้งแล้งจริงๆ ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักที เราอยากจะร้องไห้ อยากระบายออกมา ให้หายความรู้สึกที่อึดอัดและคับข้องใจอยู่ในเวลานี้

วันนี้ความคิดของเราสับสนจริงๆ วนไป วนมา เราเหมือนคนที่จมอยู่กับความคิด ทำให้เราต้องซึมและเศร้า มีเพื่อนคนหนึ่งเคยบอกว่า เราเป็นคนที่คิดอะไรเป็นวงกลม วันนี้เวลานี้ก็ยังเป็นคนที่คิดในลักษณะนี้อยู่ เราคิดอะไรเป็นวงกลมจริงๆ หาทางแก้ หาทางออกของปัญหาไม่เจอ ที่เราต้องทนทุกข์กับเรื่องในตอนนี้ เป็นเพราะ...มีสาเหตุมาจากเรื่องนี้ ที่เราต้องเจอกับเรื่องนี้เพราะ...มีสาเหตุมาจากเรื่องนั้น แล้วเราจะทำอย่างไรกับเรื่องนั้นดีละในเมื่อมีปัญหามาจากเรื่องโน้น เรื่องโน้นก็เป็นเพราะ...เรื่องที่เราต้องทนทุกข์อยู่กับเรื่องในตอนนี้ เราคิดอย่างนี้จริงๆ เราอยากหาทางออก เราหาไม่เจอ เรารู้สึกเศร้าเสียใจ และเครียดกับทุกข์ที่เราประสบอยู่ และเราก็มักจะสรุปว่าเราไม่มีทางเลือก เราไม่มีทางออก ที่เราเชื่อว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ เราเชื่ออยู่เสมอว่า ทุกข์ที่เราประสบอยู่นี้มันหนักจริงๆ หนักมากๆ สำหรับเรา

เราแทบจะไม่อยากลุกออกจากที่นอนในเช้าวันนี้ เราไม่มีแรงเราแทบไม่เหลือกำลังใจที่จะลุกขึ้น ไม่อยากออกไปเผชิญหน้ากับอะไรทั้งนั้น อยากนอนอยู่ตรงนี้ ในห้องแคบๆ ในเตียงแคบๆ ในขอบเขตที่เรารู้สึกปลอดภัย

เราคิดถึงเพื่อนๆ คิดถึงคนรอบๆ ตัวเรา เราจะคุยกับใครดี เราจะหันไปหาใครดี ต้องมีสักคนสิที่คุยด้วยได้ในเวลานี้ คุยแล้วทำให้เรามีกำลังใจ เราคิดถึงเพื่อนๆ ไปทีละคน คนนี้หรือ ไม่ใช่นะ ยังไม่ใช่ในเวลานี้ เพราะแทบจะรู้คำตอบว่าเขาจะต้องบอกเราอย่างไร แนะนำเราอย่างไร คำตอบของเขาอาจทำให้เราวุ่นวายใจรู้สึกไม่สบายใจ แย่กับตัวเองมากไปกว่านี้อีกก็ได้ แล้วคนนี้ละไม่ได้เขาเอาแต่พูดๆ แนะนำไปเรื่อยๆ โดยไม่เข้าใจ ไม่สนใจความรูสึกที่แท้จริงของเราและสุดท้ายก็มักจะเถียงกัน ทะเลาะกัน หงุดหงิดกันไปเสียอย่างนั้น  แล้วคนนี้อีกละ คงจะไม่ได้ในเวลานี้อีกเหมือนกัน เพราะเราจะรู้สึกอึดอัดเวลาที่คุยกับเขา เรายังไม่สบายใจที่จะพูดคุยเล่าเรื่องส่วนตัวให้เขาฟัง เพราะเราคิดว่าเรื่องของเรามันน่ารำคาญ ซ้ำซากอยู่อย่างนั้นแหละ เรากลัวว่าเขาจะรู้สึกรำคาญเราเสียมากกว่า แล้วคนนั้นละ....... แล้วคนโน้นละ ……….

โอ๊ย! ไม่นะ เราไม่มีใครเลยจริงๆ หรือ ไม่มีใครที่เราจะคุยด้วยได้ ไม่มีใครที่เราจะไปขอความช่วยเหลือได้เลยหรือ มันไม่มีจริงๆ ความรู้สึกเหงาบาดลึกลงในหัวใจ ความรู้สึกเศร้าแผ่ซ่านอยู่เต็มหัวใจ อยากจะร้องไห้จริง อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ เราบอกกับตัวเอง ชีวิตเราไม่มีใครจริงๆ เลยนะหรือ เราเหงา เราเหงาจริงๆ เราไม่มีใครจริงๆ คนที่เข้าใจเรา มีชีวิตแนวทางเดียวกัน คุยกันได้ในทุกๆ เรื่อง เรารู้อยู่นะ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมี เพราะในความเป็นจริง ไม่มีใครไปนั่งอยู่ในกลางใจของใครได้ เราเสียใจ สับสน เราคร่ำครวญกับตัวเอง

เรากลับมาอยู่กับตัวเอง เราพบว่าตัวเองพยายามดิ้นรน หาทางออกจากทุกข์ที่เราประสบอยู่ในตอนนี้ ความคิดของเราสับสนเราพยายามดิ้นรนหาทางแก้ไข เฝ้าคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ทำให้เราทุกข์ เราเฝ้าคิดว่าไม่น่าต้องเป็นแบบนี้เลย เราก็ยอมรับว่ามันเกิดขึ้นแล้ว กลับไปแก้ไขไม่ได้ เรารู้ว่าต้องแก้ไขที่ปัจจุบัน เราก็เฝ้าหาวิธีแก้ไข หาทางออกไม่ได้ เรากลับไปเฝ้าคร่ำครวญกับเรื่องราวที่ผ่านมาว่ามันไม่น่าจะเกิดขึ้นเลย

เราสับสนรู้อยู่แต่ว่าวันนี้เราต้องลุกขึ้นยืนให้ได้ด้วยตัวเอง เราต้องพาตัวเราผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายไปให้ได้ เรารู้สึกถึงจิตใจที่ดิ้นรนสับสน ในช่วงเวลาหนึ่งที่เราอยู่กับตัวเองอย่างเงียบๆ เราสังเกตุเห็นว่า ที่เรายังหาทางออก เรายังลุกขึ้นมายืนไม่ได้จริงๆ เพราะความสับสนในใจเรา เรารู้สึกไม่เห็นประโยชน์ของความวุ่นวายในความคิดของเราขณะนี้ เราสงบใจลง เราเริ่มเข้าใจว่าสาเหตุที่แท้จริงของปัญหา ที่แท้ปัญหานั้นอยู่ในใจของเราเอง ต้องแก้ที่ใจของเราเอง เรายอมจำนนต่อความทุกข์ ต้องแก้ไขตัวเองก่อน ต้องแก้ไขที่ใจตัวเองก่อน ความรู้สึกอบอุ่นเกิดขึ้นในใจเรา เรายังหาทางออกให้ตัวเองและหาทางแก้ปัญหาไม่ได้ แต่เราพร้อมที่จะลุกขึ้น และเผชิญหน้ากับปัญหานี้ เราจะเข้มแข็งให้ได้ด้วยตัวเราเอง เราบอกตัวเองอย่างนั้น