คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Long time no see
Long time no see
----------------•----------------
[ s h o w k i ]
แม้เวลาะผ่านไปนานแ่ไหน
แ่หัวใอเา็ไม่เยเปลี่ยน
ยัรัและิถึันและันเสมอ
-----------------------------------------
โรพยาบาล
ายุนและฮยอวอนเินเ้าห้อมาเพื่อูแลีฮยอนแทนยอนู ทั้สอนุยอะไรสัพเพเหระ แ่ในเรื่อที่เาุย็ไม่พ้นเรื่อนที่นอนอยู่บนเียหรอ
"พี่ิว่าพี่ีฮยอนะยัหนัแน่นในวามรู้สึไหม"
"พี่ิ สอนนี้มันแยยาเื่อพี่" ฮยอวอนบบ่าายุนไปสอที
ายุนหันไปเห็นนเป็นพี่นอนิ้นไปิ้นมานใ ่อนะับบ่าพี่ายอัวเอพร้อมับเย่าให้อีนื่น
"พี่ีฮยอน พี่ีฮยอนเป็นอะไร" หลัานั้นีฮยอน็ะโนื่ออีนออมา
"ยอนู!!!!"
"พี่ีฮยอนใเย็นๆ" มืออวบลูบหลัเรียวัให้ีฮยอน
"หายใ้าๆหน่อย" ฮยอวอนพูพร้อมับให้ีฮยอนวบุมลมหายใอัวเอ
"ายุน ฮยอวอน" ีฮยอนปรับลมหายใ่อนะหันไปหาน้อายและเพื่อนอเา
"รับผมเอ" ฮยอวอนปรับเียให้อีน พร้อมับายุนพยุัวีฮยอนให้นั่
"ิน้าวินยา่อนนะพี่ พยาบาลเอาเ้ามาให้" ีฮยอนพยัหน้าอบรับ่อนะิน้าวและยาามที่พยาบาลัมาให้
ายุนนั่ลที่เ้าอี้้าเียผู้ป่วย พร้อมับสัเหน้าพี่ายอเา ใบหน้าที่เ็มไป้วยวามัวล วามสับสนอะไรบาอย่า นายุน้อเอ่ยถามออไป
"พี่โอเหรือเปล่า?" แ่ลับีฮยอนพยัหน้า ทั้ๆที่ใบหน้าออเาไม่ลวามัวลลไปเลย
"มีอะไรไม่สบายใปะวะ" ีฮยอนหันหน้าไปหาฮยอวอน
"มอแบบนี้แสว่ามี" ฮยอวอนพูพร้อมับนั่ที่เ้าอี้้าเียผู้ป่วย
"มีอะไรเล่ามา" มืออวบวา้อนไว้บนานรอถ้วย ีฮยอนะั่ใอยู่รู่หนึ่ เาไม่รู้ว่านที่เอในห้อน้ำใ่เาริๆไหม แ่ีฮยอนรู้สึไ้ว่าเป็นนริๆ แ่ในใอเา็ลับย้อนแย้ในสิ่ที่เอ มันอาะเป็นภาพที่เาปรุแ่ึ้นมาเอ็ไ้
"ันิว่า ันเอยอนู"
"ห๊ะ!!!" ฮยอวอนใออมาทันที เอันไปแล้วเหรอ
"แอย่าเพิ่ำ" ูหน้าู่อนทะลึานานี้ะไปำไ้ไวะ
"ันยัไม่ไ้ำ"
"พี่เอพี่ยอนูแล้วเหรอ" ายุนใพร้อมับลั่นถามออไปทันที
"ิว่านะ หรือว่าพี่หลอนไปเอ็ไม่รู้ พวแะหาว่าันบ้า็ไ้เว้ย" ีฮยอนรีบอธิบายออมาทันที
"แอาะิถึไอ้ยอนูมาไปนเิภาพหลอนเปล่า"
"นั่นสิพี่" ายุนเินมาพร้อมวาานผลไม้ไว้ที่โ๊ะอาหาร
"ไม่รู้เหมือนัน แ่พัหลัมานี้อะ ันเห็นบ่อยและัมาๆเลยเว้ย ล่าสุเหมือนสัมผัสไ้้วย" ีฮยอนพูพร้อมับ้มมอมืออัวเอ นในนั้นือนายริๆหรือเปล่านะยอนู
"พัเยอะๆนะแอะ"
"อืม ัน็ว่าั้นแหละ"
"พี่ีฮยอนพี่ยัรัพี่ยอนูอยู่ไหม?" ายุนลั้นใอยู่นาน่อนะถามอีนออไป เาาหวัับำอบออีนมา และเา็ไม่ทำให้ผิหวั
"รัสิ ไม่ั้นพี่ะรอไ้ถึนานี้เหรอ" เาพูออมา ้วยใบหน้าที่มีวามสุ
"แล้วพี่ไม่อยาเปิใับนอื่นบ้าเหรอ?" ีฮยอนหันไปมอายุนอย่าไม่เ้าใ ่อนะ้มหน้ารุ่นิำอบ ่อนะอบอีนออไป
"อืม ถ้าถามพี่็อยานะ" ำอบอีฮยอนทำให้ายุนและฮยอวอนหันมามอหน้าันแทบทันที
"ถ้ารอ่อไปแล้วมันไม่ไ้อะไร ็วรลอเปิูไม่ใ่เหรอ" เาอบออมาพร้อมับรอยยิ้มแบบเื่อนๆ
"ทำไมแถึิแบบนั้นวะ"
"แลอิู นรอมันเหนื่อยนะที่้ออยู่แบบนี้"
"แล้วแไม่ิว่าไอ้ยอนูมันะเหนื่อยบ้าเหรอวะ" ฮยอวอนเอ่ยปป้อเพื่อนอีน ้วยสีหน้าที่ริัทันที
"อะไรที่ทำให้แิแบบนั้น" ีฮยอนถามลับ
"เพราะันิว่ามันมีเหุผลอมัน แ่เื่อเหอะมัน้อลับมา มันไม่ทิ้แไปนายหรอ" ฮยอวอนพูประโยที่ทำให้ใอีฮยอนหัวใื่นึ้นมาไ้ระับหนึ่
"ัน็หวัมันะเป็นแบบนั้นนะ^^"
"ผมอยืนยัน้วยน ไม่แน่อาะวันนี้หรือไม่็พรุ่นี้เลย็ไ้ที่พี่ยอนูะลับมา"
"แล้วถ้าไม่มาละ" ีฮยอนถามั
"ผมะหาู่เทนใหม่ให้พี่เอ" ีฮยอนยิ้มออมาทันที ่อนะอบอีนไป
"อบในะ แ่ยัไ็หานมาแทนยอนูไม่ไ้หรอ"
"ันว่าแล้ว" ฮยอวอนบััวเอทันที
"แ็รู้นิว่าันเป็นนยัไ ฮยอวอน"
"รัยา ถ้าเอนที่ใ่ะรัหมหัวใ"
"นั่นแหละเหุผลที่ันไม่สามารถรัใรไ้อีนอาเา"
"หวานนเลี้ยนอะ" ายุนรู้สึสยิวึ้นมาทันที
"อยาให้ฮยอวอนพูแบบนี้บ้าอะิายุน" พี่ายอเาเอ่ยแว
"ฮึ้ยย ไม่เอาอะผมะอ้ว"
"ท้อแล้วเหรอรับุแฟน" ฮยอวอนเอ่ยแวแฟนัวเอทันที
"ยัไม่มีอะไรันะท้อไ้ไ!"
"มอาันไรับ"
"นนะไม่ใ่ปลาั!"
"แล้วอยาโนัปะรับ"
พลัว!
มืออวบ้าฟาลหัวเพื่อนอเาโยที่อีนไม่ไ้ั้ัวทันที
โอ้ย!!
ายุนเห็นภาพรหน้าและหัวเราะลั่นออมาทันที
"ล้ามานะแอะ ที่มาลวนลามน้อาย้วยวาา่อหน้าพี่ายเาเนี่ย"
"ไอ้ีฮยอน! มือหนัเหมือนเิมไอ้บ้า! เ็บิบ!"
"สมน้ำหน้า" สอนพี่น้อหัวเราะออมา ่อนที่ีฮยอนะเอ่ยถามทั้สอนออไป
"แล้วันออาโรพยาลไ้เลยไหม?" ฮยอวอนหันไปหานถามทันที
"ะออเลยเหรอแอะ หายีแล้วหรอไ"
"มีแรฟาหัวแเมื่อี้ไ้ ออไ้แล้วแหละ" ีฮยอนอบพร้อมับยิ้มออมา
"เออ เี๋ยวไปถามพยาบาลให้ ะไปับพี่ไหมายุน" ายุนพยัหน้า่อนะวิ่ามอีนไป ปล่อยทิ้ีฮยอนให้อยู่ในห้อนเียวามลำพั
ทันทีที่สอนออไป้านอ ในห้อ็ลับสู่สภาวะเียบสบ สายาู่สวยทอมมอออไปที่ท้อฟ้าที่ทอแสสวยาม อีไม่นานหิมะะแล้วสินะ ีฮยอนิในใ เพราะเาอธิาน่อหิมะแรเสมอ เาอยาะเออีนริๆ
"รั้นี้ัน็ะอธิานเพื่อนายนะยอนู" เายิ้มออมาทั้ๆที่้าในนั้นบอบ้ำและปวร้าวไปหม แ่เายัรอเพราะเายัเื่อว่าสัวันอีนะลับมา
"ไม่ว่านายะอยู่ที่ไหน ันอให้นายมีวามสุ และลับมาหาันบ้านะ" เหมือนำออเาส่ถึบนฟ้า ทันทีที่เาพูบหิมะ้านนอ็ลมาทันที ีฮยอนมอทอออไปอย่ามีวามสุ พร้อมับน้ำาที่ไหลรินออมาโยที่เาไม่รู้ัว
"นายะอธิานเพื่อันบ้าไหมนะ ยอนู"
"พี่ีฮยอนพยาบาลบอว่าลับบ้านไ้แ่เาะเามาเ็อาารอพี่่อน" ายุนเินเ้ามาพร้อมบอสิ่ที่พยาบาลบอให้อีนฟั ีฮยอนพยัหน้า ่อนที่ายุนะเ้ามาพร้อมพยาบาล
พยาบาลรวร่าายอีนอย่าละเอีย พบว่าอีนีึ้นมา ะพยาบาลอนุาิให้ลับบ้านไ้
ีฮยอนเินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อน้ำพร้อมับเินออมาาห้อ เพื่อไปรับยาและ่าย่าห้อ
"ไม่้อ่ะ มีน่าย่ายาและ่าห้อให้ทาโรพยาบาลเรียบร้อยแล้ว่ะ" ีฮยอนสสัยึ้นทันที
"ใรรับ"
"เาไม่ประส์ออนาม่ะ"
"อ่อ รับอบุนะรับ" ีฮยอนเินลับมาหาทั้สอน พร้อมับถามฮยอวอนออไปทันที
"ฮยอวอน แรู้ไหมใร่าย่ายา่าห้อ" ฮยอวอนหันมามอหน้าอเา ่อนที่เาะปิเสธอีนไป แ่ในใเารู้ว่านที่่ายทั้หมือยอนู ทั้่ายา ่าห้อ ่ารัษา แ่เาเลือที่ะปิบัอีนเอาไว้ เพราะเารู้ว่าอีนยัไม่อยาให้ีฮยอนรู้ในอนนี้
"ไม่รู้ริๆเหรอ แล้วายุนอะรู้ไหม"
"ไม่อะรับ"
"เหรอ? ปิบัอะไรันอยู่ปะ?"
"ไม่มี๊!" ฮยอวอนเสียสูทันที
"ไอ้ฮยอวอน!"
"พี่ีฮยอนไปันเหอะ ผมอยาลับร้านแล้ว ปะเหอะปะ" ายุนลาพี่ายอัวเอออาฮยอวอนทันที ่อนที่วามลับะแ
"ไอ้ฮยอวอน!"
"ูไม่บอมึหรอว่ายอนูมัน่ายให้มึอะ" ฮยอวอนบ่นพึมพำับัวเอ่อนะเินามทั้สอน
------------------
ร้าน MOMO Café
เวลายามเย็น สายลมอันหนาวเหน็บพร้อมับหิมะที่อยู่ลอเวลา พื้นที่บริเวเหล่านั้น เริ่มปลุมไป้วยเล็หิมะที่ทับทมันนเป็นหิมะสีาวไปทั่วบริเว
ผู้นที่เินสัรไปมา ้านนอสวมใส่เสื้อโ้ที่หนามาว่าเิมพร้อมับร่มอีหนึ่ัน
"พี่วอนโฮวันนี้ไปินเนอร์ันไหม?"
"ิไเนี่ยเรา" วอนโฮอบลับออไปอย่าสสัย เพราะมินฮยอไม่่อยวนอีนไปไหนมาไหนมานัหรอ เพราะเาสอนไม่เาอยู่้วยัน็เป็นหนึ่เหุผล แ่ส่วนมามินฮยอะไม่ร้อออะไราอีน
"็อยาไปอะ นานๆเราะไ้มาเอัน บรรยาาศ็ี้วยไปไหม?" วอนโฮมออีนที่ทำหน้าทำาอ้อนเหมือนลูแมว แ่สุท้ายเาะห้ามเหรอ วอนโฮแพ้ลูอ้อนะาย
"อืม"
"ไปนะ"
"รับ แ่่วยันเ็บร้าน่อนไป้วยละ"
"ไ้รับ" มินฮยอโน้มัว้ามเาว์เอร์หอมแ้มอีนทันที วอนโฮไ้แ่ยิ้มับารระทำที่น่ารัออีน เป็นแบบนี้ะทำให้เลิรัไ้ไ หมาน้อยเอ้ย^^
รุ่ริ่ รุ่ริ่ รุ่ริ
เสียระพรวนที่แวนอยู่หน้าประู็ัึ้น มินฮยอหันลับไปเพื่อไป้อนรับลู้า แ่ภาพที่ปราือภาพายสามนที่เินเ้ามาพร้อมับรอยยิ้มที่แปะอยู่บนใบหน้า
"พี่ีฮยอน!!" มินฮยอนวิ่เ้าไปหาทันที
"ไม่เป็นอะไรแล้วใ่ไหม" ีฮยอนพยัหน้า
"พี่รู้ไหม อนที่ฟุบลไปผมใแทบแย่"
"^^ ยัไ็อบุนะ"
"ไม่เป็นไรหรอรับ ผมไม่ทำอวัล้ำ่าอพี่ยอนูบอบ้ำแน่นอน" มิยฮยอพูออมาพร้อมับเ้ามาเาะแนีฮยอนเอาไว้
"แล้วนี่ะเ้ามาทำาน่อหรือไไอ้ีฮยอน" วอนโฮเอ่ยถามออไปทันที
"ะบ้าไไอ้วอนโฮ ถ้าทำ็หามเ้าโรบาลอีรอบอะ"
"แล้วออมาทำไมอะ"
"เบื่อโรพยาบาลอยาลับบ้าน" ีฮยอนอบออไปทันที
"เี๋ยว็น็ออีหรอ หิมะ็ อาาศ็เย็นแ็ป่วย"
"555 อบุนะ แ่ันไม่เป็นอะไรหรอ เี๋ยวลับบ้านไปพัอีหน่อย ฝาร้าน้วยนะ" ีฮยอนอบอีนพร้อมรอยยิ้มที่เป็นมิร่อนะเินออไป้านนอพร้อมับฮยอวอน
"ลับบ้านเลยไหม"
"อืม" ีฮยอนอบอีนสั้นๆ ่อนะ้าวึ้นรถไป
สายาอีฮยอนทอมอออไป้ายนอ ที่เ็มไป้วยหิมะสีาว และผู้นที่สวมุโ้เินไปไหนมาเ็มไปหม ระยะเวลาารเินทาไม่ไ้ยาวนานเท่าที่ิ เาิอะไรเพลินไปหน่อยะลืมว่าอีนพามาส่ถึบ้านอัวเอแล้ว
"ถึแล้วีฮยอน"
"อ่อ อบุนะ ไม่้อลไปส่็ไ้ลับไป่วยที่ร้านเถอะ" ีฮยอนอบอีน่อนะ้าวลารถ
มืออวบทั้สอ้าสวลในระเป๋าโ้เพื่อเอาวามอุ่น ่อนที่เาะเยหน้าึ้นพร้อมับมีรถสีำสนิทออยู่หน้าบ้านอเา ีฮอนเห็นันั้นเาวิ่ไปที่ประูหน้าบ้านอัวเอทัน เพราะเาไม่อบให้ใรเ้ามาไม่ว่าใร็าม
ีฮยอนมอเ้าไปในบ้านอัวเอ ลับปราายร่าสูที่แสนุ้นอีฮยอน ีฮยอน่อยๆเินเ้าไปหาอย่า้าๆ พร้อมับวามิที่ีันอยู่ในหัวอเา
เท้าเล็หยุะัอยู่ที่หน้าประูบ้านอัวเอ เป็นัหวะที่อีนหันลับมาหาทันที
เาใับสิ่ที่เอ น้ำาที่ไหลรินออมาอย่าห้ามไม่ไ้ เพราะายที่ยืนอยู่รหน้าอเา ือนที่หายไปาเาถึสามปี
ายร่าหนา้มมออีนพร้อมับรอยยิ้มที่ยัอบอุ่นและอ่อนโยนเสมอ แนแร่ทั้สอ้าาออ
"ผมลับมาแล้ว" ^^ ทันทีที่อีนพูบ ีฮยอน็โถมน้ำหนัอัวเอทั้หมไปอีนทันที
แนแร่รวบัวออีนเอาไว้ พร้อมับระับอ้อมอให้แน่นึ้น แนเล็รวบัวออีนเอาไว้ น้ำาใสรินไหลออมา้วยวามีใ และรั้นี้เาสัมผัสไ้ มันไม่ใ่ินานาารที่เา่อมันึ้นมาอี่อไปแล้ว นนี้ือนายริๆ อบุที่นายลับมา แนเล็ออีนแน่นึ้น
วันที่เาทั้สอนรออย็ลายเป็นริ ทั้สอนอบุัวเอที่ยัยึมั่นในวามเื่ออัวเอและอบุที่อีนยัเื่อและไม่เปลี่ยนใไปาันและัน
ความคิดเห็น