คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Ep-3 เเกล้งทิพย์
ดวงเนตรสีฟ้านพรัตน์กลมโตกลับหรี่ลงทันใดในครั้งที่ได้จ้องมองไปยังรถเบนซ์คันหรูสีดำจอดอยู่หน้าบ้านของตน มันไม่มีเเม้เเต่ความสงสัยในตัวเธอ เเต่มันมีเพียงหัวเราะขบขันเต็มไปกับเสียงเเห้งออกมาจากตัวของเธอก่อนที่เธอจะเอ่ย"คงไม่ต้องถามหรอกเนอะว่าไอ้รถนี่มันรถใคร….."
ตัดสินใจย่างกายเข้ามาในบ้านโดยไม่เรียกร้องกระวนกระวายอะไรใดๆ ร่างหญิงสาวร่างเล็กในชุดเครื่องเเบบนักเรียนพึ่งเดินทางกลับมาถึงบ้านหลังจากเลิกเรียนในไม่นานมานี้ มือบางกำลังถอดรองเท้าที่สวมอยู่ออกให้เก็บเป็นระบบระเบียบเรียบร้อย
“อาคาเนะ มีเเขกมาหาน่ะตอนนี้เขานั่งรออยู่ที่ห้องรับเเขกนะ เเฟนหนูหรอ?หล่อเเละดูเป็นเด็กดีจังเลยนะ”
ผู้เป็นเเม่ยืนพิงอยู่หน้าทางเข้าห้องครัวพลางตื่นเต้นไปพักใหญ่ด้วยออร่าความชอบใจ ทว่าอาคาเนะชักสีหน้าตะลึงเหมือนฟ้าผ่าโลกเเบ่งออกเป็นสองซีก "ไม่ใช่…เเฟนหนูค่ะ…" ก่อนก้าวเท้ายาวสวนผ่านมารดาของตนเดินตรงไปยังห้องสี่เหลี่ยมกว้าง ในใจเต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์ไม่คิดว่าตาลุงนั่นจะมาในวันนี้
“เอ๊ะ?”เเม่อุทานเสียงสูงฉงน
.
.
FANFIC SK8 THE INFINITY
ดอกกุหลาบที่ร่วงโรย ( ADAM X OC)
EP-3 เเกล้งทิพย์
.
.
“เอาล่ะคุณไอโนสุเกะฉั---”เพียงก้าวเท้าเดินเข้ามาในรัศมีห้องรับเเขกอย่างตงิดในรอบเเรก หลังจากนั้นเธอลอบสายตามองไปทั่วห้องเเต่กลับไม่มีคุณชายไอโนสุเกะอยู่ เเต่ทว่านัยต์ตาเธอพลันหันมองครํ่าเคร่งไปยังชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำทมิฬที่นั่งเบญจางคประดิษฐ์บนเบาะรองนั่งไปกับเงียบงัน ใบหน้าเรียวคมสง่าหันไปมองวิวทิวทัศน์ประตูหน้าต่างเลื่อนบานใหญ่มาพักหนึ่งเสมือนคิดอะไรในหัวไปมาก่อนรู้สึกตัวหันมามองอาคาเนะช้า ๆ
“ท่านไอโนสุเกะไม่ได้มาหรอกนะ”นั่นมันช่างเป็นคำพูดเเสนเยือกเย็นจากเขา
“อืม….งั้นหรอคะ”
คนขับรถในตอนนั้นนี่…..
อาคาเนะเดินกร่อม ๆ มาอยู่ตรงข้ามของเขาก่อนนั่งลงบนเบาะรองนั่งตามมารยาท เธอจ้องมองไปยังชายเบื้องหน้า ความเงียบสงัดนี่มันอะไรกัน เขาดูสุขุม เเละน่ากลัวยิ่งกว่าคุณไอโนสุเกะคนนั้น
“คือว่าคนขับรถเมื่อคืนนี้สินะคะ ชื่อของคุณคือ…"
“ทาดาชิ”
“อ๊ะ!คุณทาดาชิมีธุระอะไรหรอคะถึงมาหาฉัน?"
ทาดาชิไม่เเม้เเต่จะตอบอะไร เขาก็หันไปหยิบอะไรบางอย่างข้างกาย เป็นช่อดอกกุหลาบที่สวยงามสดใหม่ยื่นไปให้เธออย่างช้า ๆ ซึ่งทางอาคาเนะก้มลงมองไปที่ช่อดอกกุหลาบก่อนรับมาจากเขา ไม่นานนักเขาเอ่ยบอก"ท่านไอโนสุเกะฝากนี่มาให้"
=-=หมอนั่น….
“เเล้วก็…อย่าวิ่งกับท่านไอโนสุเกะเถอะ เเล้วเลิกเล่นสเก็ตบอร์ดซะ ”
เน้นเสียงดุดันจากทาดาชิ เขาเผยสีหน้าจริงจังโดยไม่ล้อเล่น อาคาเนะเงียบไปพักหนึ่งก่อนการประมวลผลในสมองจะมีคำตอบออกมาทันที"อดัมกับคุณไอโนสุเกะ….คนเดียวกันสินะคะ?"
คาดหมายไม่ผิดเลยสำหรับเธอก็ว่าอยู่มันทะเเม่งๆเเปลกๆ คงต้องภูมิใจกับการสังเกตดีของตัวเธอเองเลยล่ะนะ จนกระนั้นอาคาเนะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ฉันก็ว่าอยู่ไอเสียงเเละท่าทางเพี้ยนๆนั่น มันเหมือนกันจังเลยนะ…”
“ฉันไม่ได้มาบอกเธอว่าท่านไอโนสุเกะคืออดัม เเต่ฉันมาเพื่อให้เธอเลิกเล่นสเก็ตบอร์ด”
ริมฝีปากบอบบางของหญิงสาวขมุบขมิบเมื่อได้ฟังจริงจังจากเขา อาคาเนะยกยิ้มอ่อนอย่างช่วยไม่ได้พลางยังคงกำช่อดอกกุหลาบไว้ในอ้อมอก “สเก็ตบอร์ดน่ะไม่ได้มีเเค่สำหรับฉันเเต่มันมีเพื่อทุกคนต่างหากล่ะ ถ้าคุณจะให้ฉันเลิก สักวันวันนั้นต้องมาถึงสำหรับฉันนั่นเเหละค่ะเเต่ฉันยังคงเลิกเล่นตอนนี้ไม่ได้หรอกค่ะ”
ครานี้เธอลุกกายขึ้นกำลังจะเดินเอาช่อกุหลาบไปเก็บในสักที่ ทาดาชิลุกกายออกจากเบาะรองนั่งก่อนหักห้ามเธอ"เเต่ท่านโอโนสุเกะน่ะ ไม่ได้เอาจริงจังเอาจังกับการเเข่งกับเธอเลยนะเพราะงั้นเลิกการเเข่งสเก็ตบอร์ดกับท่านไอโนสุเกะซะ"
สถานการณ์ตึงเครียดเรื่อย ๆ อาคาเนะยืนหยุดฟังเขาพูดเมื่อครู่บัดนี้เธอเลยตอบกลับด้วยใบหน้านิ่งเฉย"ถึงหมอนั่นจะจริงจังไม่จริงจังฉันจะไม่สนเรื่องเเบบนั้นหรอกนะ ฉันจะท้าดวลกับเขานั่นก็เพราะฉันอยากทำเเละฉันจริงจังค่ะ"
“เป็นเด็กหัวเเข็งไร้เดียงสานะเธอน่ะ"
ทาดาชิก้าวเท้าฉับพลันตรงมายังเธอเบื้องหน้าระยะประชิดก่อนผลักเธอเข้ากำเเพงด้วยเเขนหนาข้างเดียว อาคาเนะหวาดผวายามที่ได้มองหน้าเรียวคมสง่าอันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อให้สิ้นซาก ออร่าดำมืดของเขาที่เเผ่ออกมาอย่างหงุดหงิดนั่นช่างน่ากลัว
ท-ทำหน้าเเบบนั้นเหมือนจะเอาฉันไปฝังศพทั้งเป็นเลย…..
“ต้องให้บอกกี่พันครั้งถึงจะเข้าใจ”
“บอกอะไรล่ะคะ”
“เลิกวิ่งกับท่านไอโนสุเกะ”
“ไม่ค่ะ"
“เลิก”
“ไม่!!”
ภายในห้องเเขกสี่เหลี่ยมที่เกิดเสียงเถียงของอาคาเนะอื้ออึงไปทั้งห้อง กระนั้นมารดาของอาคาเนะย่างเท้าเข้ามาพร้อมกับถาดเเก้วชา"อาคาเนะเสียงดังอะไรลู---" นัยต์ตาของผู้เป็นมารดาฉายเเววมองไปยังกายสองตนที่ประชิดอยู่ตรงกำเเพงก่อนเอ่ยประหลาดใจ"ขอโทษที่เเม่มารบกวนนะ เเต่ว่านะอาคาเนะพาคุณเเฟนไปบนห้องลูกดีกว่าเเม่มีของป้องกันด้วยนะไปเอาที่ห้องเเม่ได้" ยกนิ้วโป้งยกยิ้มให้ลูกสาวสุดที่รักของตนเเล้วหมุนร่างเดินออกไปทันใด
=[]=…
“ห-เห็นไหม เเม่ฉันเข้าใจผิดเเล้วนะคะ…"
“เข้าใจผิดเรื่องอะไร”เขาผละออกห่างจากเธอเเล้วยืนนิ่งปกติ
นี่คุณทาดาชิคนนี้ซื่อเรื่องเเบบนี้หรอเนี่ย……
หยดเหงื่อเม็ดเป้งไหลอยู่บนใบหน้าของอาคาเนะ เธอเผยรอยยิ้มเจื่อนกับความซื่อของเขาที่ไม่น่าจะเหมือนภายนอกสักเยี่ยงไร เอาเถอะถูกเข้าใจผิดไปเเล้วก็ไม่ควรไปคิดมากกับมันล่ะนะ ดูเหมือนคุณทาดาชิจะไม่รู้อะไร
“เป็นคนหัวดื้อเลยนะเธอน่ะ”เดินออกไปจากห้องรับเเขก ไม่นานนักมารดาของอาคาเนะทักกับเขาตรงทางเดิน"เอ๊ะกลับเเล้วหรอทาดาชิคุง"
ชายร่างสูงในชุดสูทสีดำหยุดยืนน้อมหลังลงเคารพมารดาของอาคาเนะ"กลับเเล้วครับ ผมยังต้องไปทำงานขอบคุณนะครับ"
เเม่เรียกเขาว่า ทาดาชิคุงด้วย…
ผู้เป็นมารดายกมือกุมปากเคอะเขินหลังจากที่ทาดาชิเดินออกจากบ้านออกไปเงียบๆ อาคาเนะเเอบยืนมองจากเบื้องหลังทางฝั่งคุณเเม่เริ่มหันใบหน้าบอกลูกด้วยความตื่นเต้น"เขาจะได้เป็นลูกเขยของเเม่ในอนาคตรึเปล่านะอาคาเนะ เป็นเด็กดีเหลือเกิน"
“ไม่ไหวๆๆๆๆๆๆๆเเน่นอน !=[]=”
เข้าสู่ช่วงยามดึกที่เส้นขอบฟ้าเปลี่ยนสีเป็นสีมืดรัตติกาลอีกครั้ง การเเข่งของอดัมเเละสโนว์ได้เริ่มขึ้นทางฝั่งอาคาเนะคอยครํ่าเคร่งเเววตามองไปยังจอมอนิเตอร์ขณะที่อดัมกำลังวิ่งกับสโนว์ไปเรื่อยๆ บัดนั้นไม่นานนักอดัมเริ่มหมุนบอร์ดไปหาอีกฝ่ายจนสายตาหลายคู่ตกตะลึงเพราะเขาใช้เร็วเกินกว่าที่คิดเเละไม่ได้เเค่เฉพาะกับทางตรง
“ล้อเล่นรึเปล่าเนี่ยไม่ได้มีเเค่ทางตรงหรอกหรอ!?"อาคาเนะโพล่งทันใดที่อดัมในจอมอนิเตอร์ใช้ท่าเลิฟฮักขณะเลี้ยวโค้ง ชักจะบ้าเกินไปเเล้วนะเกี่ยวกับคนนี้ เเต่ทว่าสโนว์หลบกับท่าของเลิฟฮักของเขาได้อย่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก การที่ใครจะหลบได้คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆเท่าไหร่
ถ้าเเข่งกับลันกะเเล้ว ต่อไปก็ยังคงเป็นอาคาเนะ กลับกันในคืนนี้พอการเเข่งยังไปเรื่อยๆไม่สิ้นสุดของสโนว์ สัญญาณเเจ้งเตือนดังเจี๊ยวจ๊าวผู้คนในสนามตื่นตระหนกพลางว่าตำรวจมาในที่เเห่งนี้ มันน่าเเปลกใจสำหรับใครหลายตนว่าตำรวจมาที่เเห่งนี้ได้ยังไงทั้งที่เเถวนี้ไม่น่าใช่เส้นทางตรวจตราเเล้ว
ถ้างั้นก็เเปลว่าไม่ได้เเข่งกับอดัมในคืนนี้น่ะสิ?
เเต่ช่างปะไรตอนนี้ใครหลายคนเอาตัวเองให้รอดก่อน ไม่รอช้าอาคาเนะเเล่นบอร์ดออกมาจากสนาม S โดยใจเย็นอยู่ถึงคืนนี้จะไม่ได้เเข่งกับอดัมเเต่ว่าครั้งหน้าคงต้องได้เจอกับเขาเป็นเเน่ ถึงทาดาชิจะเอ่ยปากบอกให้เธอเลิกเเข่งกับเขาเพียงไหน เธอก็จะไม่ยอมทำตามคำพูดง่ายๆเเบบนั้นอยู่เเล้ว
.
.
.
.
.
.
ต่อมาอีกวันคงนับเป็นว่าวันหยุดพักร้อนที่ดีวันนึงในวันที่เส้นขอบฟ้าคงปลอดโปร่งราวกับท้องทะเล ร่างหญิงสาวร่างเล็กในชุดไปรเวทเดินสะพายกระเป๋าผ้าใบตามถนนหนทางเดิน ครุ่นคิดเเล้วคิดอีกขณะเดินไปด้วยว่าถ้าไปเที่ยวทะเลหรือไปสระนํ้าในช่วงนี้ได้ก็คงดีสินะอะไรทำนองนี้สำหรับเธอ อยากจะถอนหายใจออกมาให้หมดปอดเลยจริงๆ
ท่ามกลางผู้คนที่มีเเต่เสียงเดิน กับเสียงพูดคุย,เสียงรอบตัวต่างๆ ล้วนเเล้วเป็นวันหยุดที่อาจจะไม่ค่อยสงบเงียบสักเท่าไหร่นัก
ใบหน้าบอบบางของหญิงสาวหันไปมองรถคันใหญ่หรูสีดำที่เข้ามาจอดเทียบเท่าข้างถนนทางเดิน ทำให้เธอหยุดชะงักเเล้วมองไปที่กระจกรถนั้นถูกเลื่อนลงอย่างช้า ๆ พบเป็นชายหนุ่มร่างสูงในสูทสีดำอีกครั้งที่มาคนเดียวในรถคันนี้
“ท่านไอโนสุเกะมีธุระกับเธอ”
ใช้GPSหาฉันรึไงวะเนี่ย หาเจอตลอด….
“ฉัน??”ยกนิ้วเรียวยาวชี้เข้าหน้าตัวเอง
“เธอต้องขึ้นมาอยู่ดี”พูดเสียงเเข็งยังไว้หน้านิ่งเฉย
คะยั้นคะยอเสียจริง อาคาเนะเลยตัดสินใจที่จะยกหอบมวลตัวเองขึ้นไปนั่งบนรถสีดำเเถวเบาะหลัง ไม่รู้สึกเกรงกลัวอะไรต่อจากนี้ สำหรับเธอก็รู้สึกว่าน่ารำคาญเหมือนกันที่เหมือนถูกตามหรือถูกจับจ้องไปซะเกือบตลอด
เอาเถอะ…
ผ่านเวลาไปสักพักได้หลายสิบยี่สิบนาทีรถยนต์คันสีดำขับเคลื่อนเข้ามาในบ้านหรูกว้างขนานหลายเท่าซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของตระกูลชินโด
กระนี้พอเธอลุกกายออกจากรถทันใดนัยต์ตาสีฟ้านพรัตนน์ของอาคาเนะคอยมองไปยังบ้านหรูใหญ่โตมโหฬารเบื้องหน้าเป็นพัก ๆ เลยกลืนนํ้าลายลงคอเพราะตกตะลึงกับภาพตรงหน้าครั้งนี้ ทาดาชิเดินนำร่างเล็กเข้าไปในตัวบ้านหรู หลังจากนั้นที่ย่างกายเข้ามาในอาณาเขต เธอปรายตามองไปทั่วในตัวของบ้านว่ามันกว้างขวางถนันตากับหรูอย่างไม่คาดคิด เเต่ดูจากรูปร่างภายนอกที่เเต่งตัวเนี๊ยบอย่างไอโนสุเกะเเละมีคนรับใช้อย่างคุณทาดาชิก็คงต้องเป็นพวกระดับมีฐานะล่ะนะ
ทาดาชิเดินนำไปสักพัก เเละเจอกับห้องประตูหรูบานขนาดเท่าตัวหรือใหญ่กว่าตัวคนด้วยซํ้า มือหนาของร่างสูงในสูทดำคอยยกขึ้นเคาะประตูสองสามหนจนกว่าเจ้าของห้องข้างในจะตอบ
“เข้ามา”
ครั้นที่เปิดประตูบานใหญ่ออก เธอก้าวเท้าเดินเข้าไปพร้อมกับทาดาชิ ข้างในห้องที่มีโต๊ะทำงานกับชายร่างสูงในชุดสูทสีนํ้าเงินเนื้อผ้าคอตตอนเกรดเอยืนหันเเผ่นหลังหนา, ใบหน้าเรียมคมสง่ากับนัยต์ตาสีมณีเเดงคอยมองไปยังหน้าต่างวิวทิวทัศน์ข้างนอกอย่างเงียบงันก็ปรายตามองร่างเล็กที่เข้ามาด้วยจนตัวเขาเองเริ่มหมุนร่างมาหาเธอ
“ยินดีต้อนรับ"ใบหน้าคมสง่าของไอโนสุเกะยิ้มมีเลศนัย
“มีอะไรอยากคุยกับฉันหรอคะ?”เธอเลิกคิ้ว
“ทาดาชิ.."ไอโนสุเกะเรียกเสียงยาวเน้นดุดันเล็กน้อยก่อนเอ่ยต่อทันใดที่ทาดาชิเลื่อนใบหน้ามองรอคำสั่ง “ตอนนี้ฉันอยากทานกาเเฟ”ว่าเเล้วก็นั่งกายลงบนเก้าอี้
“ครั--"ร่างสูงในสูทดำรับคำสั่งเเล้วจะเดินก้าวเพียงไม่กี่ก้าวเพื่อไปชงกาเเฟให้ เเต่ไอโนสุเกะกล่าว"ไม่ใช่นาย เเต่เป็นอีกคนต่างหาก"
ดูเสมือนไอโนสุเกะจะยิ้มมีเลศนัยประดับไว้บนใบหน้าพลางส่งสายตามองไปยังทิศอาคาเนะ ราวกับว่าเป็นคำสั่งที่ไม่ได้จะสั่งทาดาชิเเต่เขาจะสั่งอาคาเนะไปเเทน
อาคาเนะกระตุกคิ้วไปมารวมถึงหงุดหงิดในใจไม่น้อย เพราะเขาจะเล่นตลกกับเธออะไรรึเปล่าก็ไม่รู้กับรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจนั่น"คุณทาดาชิบอกทางฉันหน่อยว่าห้องครัวอยู่ไหน"
บัดนี้หลังจากที่ทาดาชิบอกทางไปห้องครัว ผ่านเวลาไปหลายนาทีอาคาเนะเดินพร้อมถือถาดรองกาเเฟเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมกว้างนี้ ยืนหยุดอยู่เบื้องหน้าของโต๊ะจับถาดรองกาเเฟลงวางตรงหน้าไอโนสุเกะ ไอโนสุเกะเริ่มยกกาเเฟจิบก่อนวางเเก้วลงด้วยความเยือกเย็น"ไม่อร่อย ไปชงใหม่"
“เดี๋ยวนะคะ ฉันเป็นเเขกหรือเป็นคนรับใช้คะเนี่ย?”
“ทั้งสองอย่าง”
“เรียกฉันมาเพื่อเเบบนี้รึไงให้ตายเถอะ"เธอพึมพำ เดินออกจากห้องอีกครั้งเพื่อไปห้องครัวเพื่อชงกาเเฟอีกหนตามคำบอกของเขาเเล้ววนกลับมาพร้อมกับถาดกาเเฟเเก้วใหม่ในเวลาต่อมา
“ก็ยังเเย่”จิบกาเเฟอีกเเก้วไอโนสุเกะก็เอ่ยอย่างไม่ใยดี จนวนมาเเก้วที่สามเเละเเก้วเเล้วเเก้วเล่าเพราะเขาเป็นคนบอกให้เธอไปชงใหม่หลายหน ไม่หวานบ้าง เเย่บ้าง จืดเหมือนหน้าคนชงบ้าง กระนี้เลยมีเเก้วหลายยี่สิบเเก้วที่กินหมดบ้างไม่หมดบ้างวางรวมๆกันที่โต๊ะทำงานของเขา ไอโนสุเกะกอดอกเเล้วมองหน้าเธอที่ยืนอยู่ข้างหน้า
“อร่อยทุกเเก้วเลยนี่”
ไอโนสุเกะเอ่ยเเล้วยิ้มมุมปาก เป็นคำพูดที่หญิงสาวร่างเล็กเรียกได้ว่าไม่อยากได้ยินที่สุดในตอนนี้เพราะมันทำให้เธอหงุดหงิดเเละเสียนํ้าเนื้อเเรงที่ชงให้หลายเเก้ว มันไม่ใช่คำชมเเต่มันเป็นคำที่บ่งบอกว่าท้าทายเธอ
“ต้องการอะไรคะ!”
“เพราะเธอโดนฉันหลอกใช้เอง”
“ถ้ามีโอกาสฉันเอากระติกนํ้าร้อนที่เป็นไอเทมติดตัวตอนนี้ฟาดหัวคุณไอโนสุเกะเเน่นอน!"
“โหวห้าวขึ้นเยอะเลยนี่ เเต่ฉันไม่กลัวคนอย่างเธอหรอกนะ”หลับตายิ้มมีเลศนัย เเล้วเอ่ยกับชายในชุดสูทดำที่ยืนอยู่ในห้องเช่นกัน"ทาดาชิจะออกไปไหนก็ไปซะ"
“ครับ…”ร่างสูงสูทดำย่างกายเดินออกไปโดยไม่รีรอหรือลังเล เหลือเเต่เเค่สองกายที่อยู่ในห้องเเห่งนี้ส่วนอาคาเนะคงเเทบอยากจะยืนกัดฟันเป็นตายเพราะไอโนสุเกะ
“ฉันยังไม่ได้เเข่งกับคุณไอโนสุเกะเพราะงั้นฉันจะยังไม่เลิกการท้าดวลนั่นกับคุณหรอกนะ!”
“ฉันลืมไปเเล้ว โทษทีนะ”
ปั่นประสาทชะมัดเลย….
เวลาต่อมาไอโนสุเกะลุกกายออกจากเก้าอี้ เดินกร่อมๆพยายามจะออกจากห้อง"เดินเล่นในนี้ไปก่อนก็ได้นะอาคาเนะ-จัง"ในเมื่อเขาเดินออกไปเเล้วอาคาเนะก็ครุ่นคิดได้เเว๊บนึงที่มองหน้าเขาเมื่อครู่ทันสังเกต อาจจะเป็นเพราะเขากินกาเเฟมากเกินไปเลยตาโพล่งขึ้นเยอะตั้งเเต่หลังกินเสร็จไปหลายเเก้ว…
เออ…ตลกดีนะหมอนั่นน่ะ…น่าจะไม่รู้ตัวล่ะมั้งนะ…?
.
.
.
.
“นายน้อยจะออกไปเเล้วรึครับ?”ชายวัยกลางคนผู้เป็นคนรับใช้ถามนายของเขา
“อืม"
“เอ่อนายน้อยครับ นายน้อยวันนี้สดชื่นดีสินะครับ?”ว่าเเล้วก็มองใบหน้าเรียวคมสง่าของนายตนเองว่าเขาตาโพล่งมากกว่าปกติรึเปล่า รึว่านอนเกินเต็มอิ่ม?
“เเน่นอน”ไอโนสุเกะตอบด้วยรอยยิ้มมุมปาก
…………………………………………………………………………………………………………………………………………
ไรท์มาเเต่งขายขำ---//โดนบอร์ดปาดหน้า อาจจะเเต่งมึนๆหน่อยก็ขออภัยค่ะ เดี๋ยวมาเเก้คำผิดคำเพี้ยนเเน่นอนทันทีที่มีเวลาว่าง
ถ้าชอบอย่าลืมเม้นกับกำลังใจนะคะเย่ เจอกันในตอนที่ 4 นะคะจุบุๆ
ความคิดเห็น