คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Ep-1 ชายปริศนาในตำนาน
ฤกษ์เวลาเเสนดีงามที่เรียกกันว่าวันหยุดปกติ ร่างหญิงสาวในชุดไปรเวท สะพายมวลกระเป๋ายาวสีดำไว้ข้างหลัง ก้าวเท้ายาวเดินตามถนนหนทางเดินในขณะที่มีผู้คนต่างสวนกันไปมา กระนั้นเมื่อดวงเนตรนัยต์ฟ้านพรัตน์พลางปรายตามองไปยังร้านดาวระดับกลาง ผ่านเรือนกระจกใสจนเห็นกายสูงเรือนเส้นผมสีนํ้าเงินจัดทรงเรียบร้อย คุ้นเคยหน้าตายิ่งนักนั่งอยู่ภายในร้านกับหญิงสาวไม่คุ้นหน้าอีกคน อาคาเนะช็อกเสมือนฟ้าผ่าไปพักนึงก่อนเดินผ่านร้านนั้นอย่างไม่รีรอ กลับมีอยู่ในใจเป็นหมื่นล้านคำ
นั่นมันผู้ชายเมื่อคืนคนนั้นนี่!
'ถ้างั้นกลับบ้านดีๆนะครับ อาคาเนะจัง'
หวนนึกถึงเล่าเเล้วเล่า เเทบอยากจะกอดตัวเองเเล้วขนลุกซู่กลางทางเดินเสียจริง ถึงมันจะผ่านมาเเล้วก็เถอะทว่านํ้าเสียงประโยคนั้นเเละภาพใบหน้าของเขาเธอยังคงจำไม่เคยลืม
FANFIC SK8 THE INFINITY
ดอกกุหลาบที่ร่วงโรย ( ADAM X OC)
EP-1 ชายปริศนาในตำนาน
ผ่านระยะหนึ่งมาได้สักพักอาคาเนะเข้าร้านขนาดเล็กเเห่งหนึ่งในย่านเมือง เป็นร้านเกี่ยวกับบอร์ดของนักสเก็ตบอร์ดโดยเฉพาะ เเววตาจับจ้องไปรอบ ๆ ของร้านก่อนทักชายหนุ่มที่ยืนอยู่เบื้องหน้าขึ้น
“เรกิ !”
“อ๊ะ คุณอาคาเนะมาเเล้ว" เด็กหนุ่มเรือนผมเเดงยิ้มร่า
ใบหน้าบอบบางของร่างเล็กหันไปมองชายร่างสูงอีกตนที่ยืนอยู่ข้างเรกิ เธอเลยเกิดเอ่ยถาม
“เรกินั่นใครน่ะ”
“นี่ลันกะพึ่งกลับมาจากเเคนาดา”เรกิตอบ
“อ-เอ๊ะ!? ถ้างั้น Hi , Bonjour How are you…. เอ่อค-คือว่า”อาคาเนะยกนิ้วชี้ขึ้นทำท่านึกคิดสำเนียงต่างชาติที่จะพูดต่อจนหนุ่มร่างสูงจากเเคนาดาโพลงเเววตาขึ้นประหลาดเล็กน้อยงุนงงไปตามๆกันเพียงเพราะเธอ
บัดนี้เรกิเอ่ยสมทบเจือเม็ดเหงื่อไหลอาบเเก้มพลันสงสัย"คุณอาคาเนะ พูดอังกฤษคำฝรั่งเศสคำทำไมครับเนี่ย…."
“ก็นั่นไง ชาวเเคนาดาจะมีภาษาราชการอังกฤษกับฝรั่งเศสหนิ!?”
เอ๊ะ…
“นี่คุณอาคาเนะ ลันกะเขาพูดภาษาญี่ปุ่นได้น่ะ….."
“งั้นหรอ!? ขอโทษนะ!”อากัปกิริยาลุกลี้ลุกลน ทางฝั่งลันกะชายหนุ่มเเคนาดาเเอบตกใจนิดหน่อยเรื่องเมื่อครู่"ม-ไม่เป็นไรครับ…"
เเววตาดูเน้นฉงนงุนงงของชายหนุ่มลันกะจ้องมองไปยังเธอในเวลาไม่นาน เขาก็หันไปหาเรกิอีกครั้ง
“เรกิผู้หญิงคนนี้คือ?”
“คุณอาคาเนะมาใช้บริการที่ร้านนี้บ่อยๆเลยล่ะ! ถึงจะไม่เคยเห็นเธอเล่นสเก็ตบอร์ดก็เถอะ”
ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้เล่นสเก็ตบอร์ดเลยหรอ…..?
นับตั้งเเต่เรกิตอบออกไปเกี่ยวกับเรื่องของอาคาเนะที่ได้รับตำเเหน่งเป็นลูกค้าประจำมานานพอสมควร ทว่าลันกะรู้สึกเสมือนเข้าไม่ถึงในสิ่งท้ายๆที่เขาเอ่ย นั่นก็เพราะมันน่าเเปลกใจไม่น้อยที่เรกิไม่เคยเห็นการเล่นสเก็ตบอร์ดของเธอในเมื่อเธอน่าจะดูสนิทกับเรกิขนาดนี้นี่นา
“จะว่าไปคุณอาคาเนะเคยไปสนามเเข่ง S ไหมครับ?”ลันกะถามอย่างไม่รีรอ
หญิงสาวร่างเล็กเงียบลงทันใด พลางยกมือจับส่วนท้ายทอยเจือหัวเราะขบขันเบาๆ
“คือว่าฉันไปเเค่บางครั้งน่ะ ไปล่าสุดก็เมื่อห้าเดือนที่เเล้วล่ะนะ”
“เห๊ะ!!??ห้าเดือนที่เเล้ว!?” เด็กหนุ่มเรือนผมสีเเดงอย่างเรกิโพล่งนํ้าเสียงสูงฉับพลัน,ลันกะก็ผงะร่างไปเช่นกัน ก่อนเลิกคิ้วไปกับสิ่งที่อาคาเนะกล่าว ห้าเดือนมันไม่ใช่เวลาที่นานขนาดนั้นด้วยซํ้าเเต่สำหรับเรกิมันรู้สึกว่าจะนานกว่าใครคนอื่นไปสักหน่อย
ใช่…อาคาเนะไปสนามเเข่ง S เมื่อห้าเดือนที่เเล้วจริง ๆ ราวกับหลับใหลหายไปในวงการสเก็ตบอร์ด ถึงเเม้การที่ขาดสิ่งเติมเต็มในชีวิตไปสักส่วนหนึ่ง ก็คงไม่ถึงกับเลวร้ายขนาดนั้น ถึงเเม้จะไม่ได้ไปสนามเเข่งเยี่ยงนั้นเเต่เธอก็มิวายที่จะลืมสเก็ตบอร์ดหรือจิตวิญญาณของมันเพียงสักกระไร
ใช่ไหมล่ะ?
“ถ้างั้นคืนนี้คุณอาคาเนะลองไปที่นั่นดูไหม เเละก็ผมมีเเข่งด้วยนะ”
เรกิเเข่งงั้นหรอ?? ร่างเล็กรู้สึกเหมือนถูกกระตุกใจให้สนใจขึ้นเล็กน้อยกับการยืนยันของชายหนุ่มเรือนผมสีเเดงเบื้องหน้า ไม่ช้าใจก็เอ่ยนํ้าเสียงเน้นประหลาดใจ
“เเข่งสเก็ตบอร์ดน่ะหรอ?”
“อืม เเข่งกับอดัม”
เด็กหนุ่มเรกิค่อย ๆ ประดับสีหน้าอันจริงจังมองไปยังอาคาเนะ ดูเหมือนว่า อดัม ที่เรกิกล่าวถึงทำให้อาคาเนะชะล่าใจเกาะกุมหัวใจไม่น้อย เเล้วโพล่งเสียงใส
“อ-เอ๋!อดัมนักสเก็ตบอร์ดในตำนานคนนั้นหรอ? เรกินายจะบาดเจ็บสาหัสเหมือนคนอื่นที่เเข่งกับหมอนั่นเอานะ?!”
ไม่รีรอก็พลางจับบ่าของเด็กหนุ่มเบื้องหน้า ประสานกับความตกใจไม่น้อยเลยทีเดียว อาคาเนะรู้สึกวิตกกังวลเกี่ยวกับเขาทั้งๆที่ยังไม่ได้เเข่งเสียด้วยซํ้า เเต่ทว่าเธอเคยเห็นการเล่นสเก็ตบอร์ดของอดัมมาครั้งหนึ่งด้วยตาตัวเอง
“เเต่ผม…ยืนยันเเล้วว่าจะเเข่งกับเขาเพื่อเดิมพัน"
เรกิก้มหน้าลงพูดเสียงเเข็ง ทางฝั่งอาคาเนะค่อยๆละมือออกจากบ่าของชายหนุ่ม ครั้งหนึ่งจะเห็นเรกิจริงจังเเละดื้อหัวเเข็งขนาดนี้สำหรับเธอ หลังจากนั้นเธอพูดเเฝงเเววถอนหายใจ
“งั้นฉันจะไปด้วย คืนนี้ถ้าเกิดอะไรกับเรกิฉันไม่ยอมหมอนั่นเเน่ๆ”
จึงกลายเป็นเสียงเงียบทันใด เรกิเผยรอยยิ้มมุมปากก่อนหันไปมองลันกะเพื่อนสนิทของตน หนุ่มสองกายจึงยิ้มให้กันพลางเลื่อนใบหน้ามามองอาคาเนะหญิงสาวร่างเล็กเบื้องหน้าที่ยืนไม่ไกล
“ขอบคุณนะครับ คุณอาคาเนะ”สองหนุ่มกล่าว
กาลเวลาผ่านเลยล่วงไปจนถึงยามคํ่าดึกดื่น หญิงสาวร่างเล็กในชุดเเมทช์เสื้อยืดสีดำ กับกางเกงสกินนี่เอวสูงสีดำถูกรอบไปด้วยเข็มขัดเรือนเส้นผมสีม่วงทิวลิปสลวยนั้นถูกรวบเเบบพับครึ่งติดกับกิ๊บโดยปล่อยปลายผมเล็กน้อย บัดนี้เธอได้มาเยือนสู่สนามเเข่ง S ค่อยๆก้าวเท้ายาวเดินตามอยู่เบื้องหลังเรกิเเละลันกะ ซึ่งเธอนั้นเดินข้างกายเด็กหนุ่มน้อยที่ชื่อว่า มิยะ เด็กหนุ่มสเก็ตบอร์ดตัวเเทนสำรองของญี่ปุ่นที่ได้มากับฝั่งของเรกิด้วยในคืนนี้
“นี่มิยะคุง หิวขนมไหม?”
เดินไปสักพักอาคาเนะทักขึ้นด้วยรอยยิ้ม จนมิยะปรายตามองเธอก่อนหรี่ตาด้วยความหมั่นไส้ไม่น้อยเพราะเธอมองตัวตนของเขาราวกับเป็นเด็กเพียงนั้น
“ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย ฉันอายุ 13 เเล้ว”
หนุ่มน้อยตอบเพียงเเค่นั้น ก็ชวนให้อาคาเนะยิ้มเจื่อน ๆ บนใบหน้าอันขาวเนียนตั้งเเต่ที่คุยกับเขาครั้งเเรก ไม่นานนักเพียงเดินไปเรื่อย ๆ จนเจอฝูงผู้คนเยอะขึ้น เสียงเฮฮาดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ฝั่งพวกอาคาเนะยืนหยุดอยู่กับที่ เสียงจากเหล่าผู้ชายรอบกายนั้นไม่ได้เรียกใครเเต่อย่างใดเเต่กำลังตื่นเต้นกับกับใครคนใดคนนึงในกลุ่มเรกิ
ใช่….อาคาเนะ….
‘นั่นฟลอร่าจังนักสเก็ตบอร์ดหญิงคนนั้นนี่!!’
‘ใครวะ’
‘ก็คนที่เเข่งเเล้วชนะหลายตาครั้งติดน่ะสิ มีเเต่ผู้ชายที่เเข่งกับเธอเเล้วเเพ้หมดเลยล่ะ!’
‘ฟลอร่าจังกลับมาเเล้ววว!!’
อาคาเนะตั้งตัวไม่ทันก่อนหันซ้ายหันขวาไปมากับเสียงฮือฮาเน้นไปทุ้มก็มีเเต่เหล่ากลุ่มผู้ชายที่จับจ้องมายังเธอ
“นี่คุณอาคาเนะ….”เรกิหันมามองหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังก่อนกระโจนตัวของตนไปใกล้เธออย่างสับสน"ทำไมผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณอาคาเนะเป็นนักสเก็ตบอร์ดที่เก่งขนาดนั้นในที่นี่?!"
“อ่า…ฮ่าๆๆ….ฉันยังไม่ได้บอกสินะ..”หัวเราะเเห้ง ควบไปกับการยกมือจับท้ายทอย
‘อดัมมาเเล้ว!’
‘นั่นไง!’
สุ้มเสียงผู้คนล้อมรอบกันมากมาย ปรากฏกายชายร่างสูงใหญ่ไว้หน้ากากสีขาวมุก เส้นผมสีนํ้าเงินถูกเซ็ทไว้อย่างโดดเด่น เเละเสียงของใครหลายๆคนก็ตะโกนประสานกันราวกับกองเชียร์คอยสรรเสริญระหว่างที่เขากำลังก้าวเท้าเดินควบบอร์ดอันเป็นคู่ใจของตน ตรงเข้ามาอย่างช้า ๆ
‘อดัม อดัม อดัม อดัม อดัม อดัม !’
กายสูงอดัมยืนหยุดอยู่กับที่พลางสะบัดเเขนพัดผ้าคลุมออกพลิ้วไหวตัดไปกับเเรงลม เเล้วจ้องมองมายังฝั่งของเรกิ ส่วนอาคาเนะก็ยืนเเข็งทื่อมองเขาด้วยรอยยิ้มเเห้ง จนพูดอะไรไม่ออกได้เเต่ครุ่นคิดในใจ
เหอะๆ……ดูเก๊กเหมือนเดิมดีเเหะอดัมคนนั้น….. =-=
‘นั่นมันอะไรน่ะ!'
‘เอาจริงหรอเนี่ย!!?’
‘เชอร์รี่!!’
‘เเละโจก็มาด้วย!!’
กายหนุ่มสองตนปริศนาอันเลื่องชื่อ เเล่นสเก็ตบอร์ดจากที่สูงลงมาพร้อมกันเสมือนนัดกันมาทำให้เสียงเกิดฮือฮาไม่หยุด เเววตาสีฟ้านพรัตน์ของหญิงสาวฉายเเววตามองไปยังเชอร์รี่ที่เเล่นสเก็ตบอร์ดตรงลงมาจากหินลูกใหญ่ เธอเริ่มยกเเขนสองข้างพลันดึงคอเสื้อของมิยะเเล้วกระชากไปมาอย่างตื่นเต้นนํ้าเสียงสูงเเทบจะกรี๊ดออกมาเกินปกติ เพราะเชอร์รี่ที่อาคาเนะรู้สึกใจพองฟูขนาดนี้เพราะเขาคือไอดอลสำหรับเธอ
“น-นั่นเชอร์รี่คนนั้นนี่นา ไม่คิดว่าเขาจะมาด้วย!!!”
“เดี๋ยวเถอะ!หยุดกระชากฉันไปมาได้เเล้ว!”มิยะโพล่ง
ว่าเเล้วอาคาเนะก็ผละมือออกจากคอเสื้อมิยะลุกลี้ลุกลน ยกมือสองข้างมากุมเเก้มของตนเเทน ตื่นเต้นไปหมดราวกับไม่สนโลกภายนอกเเล้ว“ทำไงดี!?จะขอลายเซ็นตอนไหนดีนะ!”
เชอร์รี่เเละโจพลางหยุดเเล่นสเก็ตบอร์ดล้อมรอบอดัม กระนี้เชอร์รี่กลายเป็นคนเเรกที่ทักทายเขา “ไม่เจอกันนานเลยนะอดัม” จวนจนเสร็จก็ตามด้วยคำพูดยืนกรานจากโจ “วันนี้พวกเรามาประกาศศึกกับนาย”
ฮือฮากันอีกครั้งจากพวกกลุ่มผู้คนในสนามเเข่ง เพราะเป็นคํ่าคืนที่น่าตื่นเต้นเเละวิเศษสำหรับพวกเขา ทว่าทางฝั่งอาคาเนะดูตื่นเต้นไปทางเชอร์รี่มากกว่าเสียด้วยซํ้าจนหลับตาลงเเล้วยืนเลื้อยตัวเขินไปมาเปล่งประกายออร่าสดใสวิ้งๆรอบตัว “ขอลายเซ็นตอนเเข่งเสร็จดีไหมนะ~”
มิยะที่อยู่ข้างกาย ปรายตามองอาคาเนะที่กำลังพรํ่าเพ้อจนลืมโลก มันส่งสัญญาณได้เลยล่ะว่า
ยัยนี่สมองหลุดเพราะเชอร์รี่คนนั้นไปซะเเล้วเเหะ….
……………………………………………………………………………………………………………………………………….
จบไปเเล้วกับตอนที่1นี้ อาคาเนะมีเชอร์รี่เป็นไอดอลไงล่ะถึงดูคลั่งรักเพียงนี้วะฮ่าๆๆ เเต่เเต่งเองเเล้วอดัมดูเหมือนไม่ใช่พระเอกเลยเเหะ=-= //จิบชาไขว่ห้าง
ตอนนี้มันคงไม่มีอะไรมากเลยค่ะ ฮือๆ ถ้าชอบอย่าลืมเม้นต์กับกำลังใจนะคะ จุบุๆ
มีฟิคของด้อมsk8 เพิ่มขึ้นมาอีกเรื่อง คือเรื่อง วันวานที่เปล่งประกาย Tadashi x oc ค่ะ ทาดาชิลูกทิพย์ของไรท์เองค่ะเย่ๆมาขายฟิคตัวเองอีกเเล้ว ย้ายไปย้ายมาฮา ถ้าสนใจลองเข้าไปเยี่ยมชมเนื้อเรื่องเบื้องต้นหน้านิยายได้นะคะ ! เจอกันคราวหน้านะคะ บายๆ ❃ႣᄎႣ❃
ความคิดเห็น