คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 : ดันเจี้ยนแห่งดวงดาว (หาผู้ร่วมอุดมการ)
+ + + + ++ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ตอนที่ 2 : ดันเจี้ยนแห่งดวงดาว
“เมื่อนานมาแล้ว ดวงจันทร์ที่หายลับไปจากท้องฟ้านั้น ได้ปรากฏซึ่งดวงดาวนับหลายร้อยดวงบนฟากฟ้าและเกิดซึ่งลำแสงเชื่อมต่อดวงดาวต่างออกเป็นกลุ่ม ทำให้ก่อเกิดมาซึ่งรูปร่างที่ผู้คนรู้จักกันในนามกลุ่มดาวทั้ง 88 กลุ่ม กลุ่มดาวทั้งหมดบนท้องฟ้าได้เกิดแสงวูบแวว และมีวัตถุรูปร่างหอคอยขนาดใหญ่ตกลงมาจากกลุ่มดาวทั้ง 88 กลุ่มนั้น สร้างความตื่นตระหนกของผู้คนได้มากมาย แต่น่าแปลกที่หอคอยพวกไม่ได้ตกลงมาที่ผู้คนอาศัยหรือทำมาหากินกันเลย เพียงแต่ตกลงมาที่กว้างในที่ต่างๆ และปรากฏรูปร่างหอคอยรูปร่างสูงใหญ่หากนับจำนวนชั้นของมันคงได้ประมาณ 30-50 ชั้น ตามแต่ละหอคอยนั้นๆ
ยังมีรูปปั้นของกลุ่มดาวต่างๆ ประจำหอคอยนั้นๆ แล้วว่ากันว่าผู้ที่สามารถพิชิตหอคอยได้จะได้รับอาวุธทรงพลังจากดวงดาวนั้น แต่ความสามารถของพลังนั้นๆจะแข็งแกร่งตามระดับของกลุ่มดาวนั้นๆ กลุ่มดาวที่แข็งแกร่งที่สุดคือจักรราศีทั้ง 12 ตน แต่ในหอคอยนั้นกลับมีทั้งสัตว์ดุร้ายและเส้นทางที่อันตราย หรือเขาวงกต และอื่นๆที่พร้อมจะตายผู้คนที่บุกเขาไปในนั้นตลอดเวลา ว่ากันว่าทั่วทั้งโลกใบนี้มีผู้ที่สามารถพิชิตหอคอยได้เพียงแค่ 26 คนเท่านั้น และผู้ที่พิชิตหอคอยได้นั้น…”
“อะ อะไรหร่อเคิรก์” เสียงค่อยของเรล่าพูดขึ้นขณะรอฟังเรื่องเล่าของเคิร์ก เธอดูตื่นเต้นมาก ไม่ต่างจากอีกสองคนข้างๆเท่าไรหนัก
“เล่าต่อสิเคิร์ก”เสียงของอาคิพูดขึ้นขณะที่ลุ้นคำตอบของคำถามของน้องสาวของตน และมีอาคุเพียงพยักหนาเห็นด้วย
“จะได้รับสมบัติมากมายต่างๆ เราเรียกหอคอยนั้นว่า ดันเจี้ยนแห่งดวงดาว” เคิร์กพูดขณะดูสิ่งหนาของแต่นะคน และขำกับท่าทางของเรล่าที่ดุตกใจกับคำว่าสมบัติมากมายของตนอย่างน่ารัก
“ถ้าพวกเราได้มาคงจะดีไม่น้อยเลยน่ะ ฮ่าๆๆ”เคิร์กพูดและหัวเราะออกมา
….ใช่จะดีมากสำหรับ โจรอย่างเขา และจะดีที่สุดสำหรับ ครอบครัวของพวกอาคิ ครอบครัวที่มีแต่แม่แต่พวกนั้นทุกคนมีแต่ความสุข ใช่พวกเขาควรใช่มันมากกว่าเขาสียอีก ถ้าไม่มีพวกเขาที่ช่วยไว้วันนั้นเขาคงไม่ได้มายืนอยู่ทุกวันนี้หรอกน่ะ…
…ชีวิตของเราถ้ามันสามรถที่จะ พลิกชีวิตของครอบครัวหนึ่งได้คงดี ดีมากเลยที่เดียวล่ะ…เคิร์กเหม่อคิดในใจตนเอง
“อยากได้จังค่ะ ถ้าพวกเรารวยคงได้อยู่อย่างสุขสบาย แล้ว อึก แล้ว อึก แม่ แม่ของเราคงไม่ต้องป่วยแบบนี้”เรล่าพยายามพูดเพื่อที่จะไม่ร้องไห้ออกมา แต่ก็ไม่สามารถที่จะกลั่นน้ำตาของตัวเองได้และเสียงสะอึกนั้น
ทุกคนต่างเงียบเพราะเรื่องที่เรล่าพุดนั้นเป็นความจริง ใช่ถ้าครอบครัวที่สงบสุขนี่มีเงินทองมากมาย คงจะสบายเพราะพวกเขาทุกคนเห็นค่าของเงิน
“คุยอะไรกันจะ แค่กๆ หืม ว่าไงจะเคิร์ก” เสีบงอันแห่บหาวของหญิงวัยกลางคนพูดขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียวกันและวิ่งเข้าไปกอดร่างนั้นด้วยความดีใจ ใช่นั้นคือแม่ของเด็กสามคนนั้น
“หายแล้วหร่อครับแม่”เสียงของอาคุพูดขึ้น
“จะหายแล้ว แม่คิดถึงทุกคนจัง”แม่ของอาคุพูดขึ้น เธอเป็นหญิงวัยกลางคนที่สวยถ้าไม่ติดที่ว่าเอมีลูกอยู่ จะทำให้เธอดูเหมือนยังสาวอยู่เลย แต่ ณ ปัจจุบันนี่ความสวยของเธอได้หาไปเพราะความโทรมจากพิษไข้
“อย่างเพิ่งลุกดีกว่าครับ น้าเรเคีย”เสียงของเคิร์กดังขึ้น
“ไม่เป็นไรแล้วจะ เคิร์ก”หญิงวัยกลางคนพูดขึ้น ทำให้เคิร์กที่มีสีหน้ากังวลค่อยๆกลายเป็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มด้วยความดีใจ จากนั้นทั้งห้าคนก็คุยเรื่องราวต่างๆซึ่งกันและกันอย่างสนุกสนาน แต่ด้วยคำพูดของเรล่าทำให้เคิร์กตัดสินใจบ้างอย่างที่ยิ่งหญ่ไปแล้วและไม่มีวันที่จะละทิ้งมัน
“ที่นี่เรม ดันเจี้ยนน่าจะอยู่ทางเหนือของเรมนิ”ร่างเล็กเอ่ยแล้วเดินไปตามทางเดินเพื่อไปถามหาทางจากคนอื่น
“นี่พี่ชายครับ ดันเจี้ยนแห่งราชสีห์องคำเลโอ ไปทางไหนหรอครับ”ร่างเล็กเอ่ยกับชายคนหนึ่งเขามีรูปร่างสูงใหญ่ผิวสีแทนผมสีดำสนิท หน้าตาจัดว่าดูดีที่เดียว
“หืม นายคิดจะไปทำอะไรที่นั้นล่ะ”ชายคนนั้นถามร่างเล็ก
“เอ่อ ผมต้องการที่จะพิชิตดันเจี้ยนนั้นนะครับ และระว่างทางผมทำให้ฝูงวัวแตกคอกนะครับเลยโดนไล่ ตอนผมหนีไปชนเข้ากับใครไม่รู้นะครับ สงสัยแผ่นที่น่าจะหายไปตอนนั้น แฮ่ๆ ”ร่างเล็กพูดติดตลกและเกาหัวตัวเอง
“นายคิดว่าจะไหวหร่อเด็กน้อย ดันเจี้ยนนั้นน่ะเป็นดันเจี้ยนแห่ง 12 ราศี ราศีสิงห์ เลโอเชียวนะเด็กน้อย คิดว่าเด็กตัวเล็กอย่างนายจะทำได้หร่อขนาดส่งคนไปตั้ง หนึ่งร้อยคนยังไม่ไหวเลยน่ะ หึๆ” อีกฝ่ายพูดด้วยท่าทางดูถูกร่างเล็ก แต่ร่างเล็กกลับไม่สนใจในคำพูดของอีกฝ่ายเลย และยิ้มอย่างอ่อนโอนแล้วพูดว่า
“ผมไม่ได้จะไปคนเดียวนี่ครับ แล้วอีกอย่างผู้ที่ผมเลือกน่ะแค่คนเดียวก็พอแล้วครับ และผมก็มั่นใจว่าผมสามารถที่จะพิชิตดั้นเจี้ยนนั้นได้ครับ”ร่างเล็กพูดด้วยท่าทางเชื่อมั่นสูงมาก
“แล้วไหนล่ะคนนี้นายเลือกน่ะ ไม่เห็นจะมีเลย”อีกฝ่ายถามด้วยสีหน้างุนงง กับร่างเล็ก
…คนที่เลือกงันหร่อ เพียงแค่คนเดียว เชื่อมั่น…ชายคนนั้นคิดในใจแล้วมองร่างเล็กตรงหน้า ที่ตอนนี่ร่างเล็กกลับมีสีหน้าที่ยิ้มอย่างสดใส
“เจอแล้วและคับ เพิ่งจะเจอเมื่อกี้เองผมมั่นใจว่าใช่เขาแน่นๆ และอีกไม่นานคงได้เจอเขา ก็เลยมาถามทางก็ที่จะพบเขา เอ่ะเดียวสิเขาก็เป็นคนที่นี้นิ งันผมถามเขาก็ได้คับ ไปล่ะน่ะคับ”ร่างเล็กยิ้มให้อีกฝ่ายเมื่อบอกล่าเสร็จแล้วก็เดินจากไปแต่ยังไม่ทันที่จะได้จากไปก็ถูกมือของอีกฝ่ายรั้งเอาไว้
“นี่จะไปไหนล่ะ หืม อุตสาห์ได้เจอกันทั้งที่ ผู้นำทาง คิดจะหนีกันไปงันหร่อ จับตัวไว้”ร่างนั้นพูดอย่างอ่อนโยนก่อนจะตวาดกับลูกน้อง ใช่ลูกน้องร่างเล็กไม่ได้สังเกตุเลยว่าอีกฝ่ายมีลูกน้องตามมาด้วย
“อ่ะ จะทำอไรน่ะคับปล่อยผมน่ะ ปล่อยน่ะครับพี่ชาย”ร่างเล็กร้องด้วยความตกใจเมื่อโดนชายร่างล่ำบึก สี่ห้าคนเขามากับตัวไว้
“ระวังล่ะ มันอาจมีเวทย์มนต์แล้วอย่างทำให้เจ็บตัวล่ะ”อีกฝ่ายพูด ใช่เขามีเวทย์มนต์ แต่เขาไม่มีเวทย์สายโจมตีนิ แต่อย่างน้อยก็ใช่พลังของเขาหลอกอีกฝ่ายก่อนล่ะกัน
“สะ-ปี-ลีท-ออฟ-ไลท์”ร่างนั้นร่ายเวทจบก่อให้เกิดซึ่งผีเสื้อเรืองแสงสีเขียวบินไปมารอบๆตัวเขา ด้วยความที่มีผีเสื้อเรืองแสงบินไปมาทำให้ผู้นคนต่างตกใจและวิ่งหนีไปบ่างก็มุ่งดูเพราะในอาณาจักรแห่งนี่ไม่มีผู้ใช่เวทย์เลยกลายเป็นที่สนใจ
“อะ อะไรน่ะผีเสื้อพวกนี่”หนึ่งในชายร่างบึกคนหนึ่งพูด
“เอ่ แต่ที่ที่เจ้าผีเสื้อพวกนี่มากเกาะมันรู้สึกดีใจว่ะ”หนึ่งในนั้นพูดต่อ
“ใช่ๆ ไม่เห็นจะเจ็บหรือปวดเมื่อยเลยนิ”ยังคงพูดต่อ
“หืม อะไรคิดจะทำอะไรน่ะแต่บอกไว้ก่อนนะดูจากสารรูปแล้วนายคงจะไม่มีเวทย์มนต์ไว้ใช่โจมตีล่ะสิน่ะ หึๆ”อีกฝ่ายพูดแล้วมองร่างเล็กที่มีสีหน้าตกใจ
…ดูออกง่านชะมัดเจ้าเล็กนี่ โง่หรือปล่าวเนีย…อีกฝ่ายคิดขณะมองร่างเล็ก
…ฮื่อๆ ฮื่อๆ ดูออกหมดเลยอ่ะ …ร่างเล็กคิดในใจ
“อย่าไปกลัวจับมันไว้ มันแค่หลอกให้กลัวเอง”อีกฝ่ายพูด แต่พูดถูกต้องตามที่ร่างเล็กคิดเลย
“ปล่อยผม ปล่อยผมน่ะ ช่วยด้วยๆๆๆ”ร่างเล็กดิ้นเมื่อผู้ชายร่างบึกมาจับตัวเขาไว้ พร้อมกับที่เขาตะโกนเสียงดัง
หลังจากที่เคิร์กคุยกลับครอบครัวของพวกอาคุเสร็จแล้ว เขาก็ออกไปเดินเล่นตามเคย ต่างเขากับคิดว่าเขาจะหาทางตอบแทนพวกเขายังไงดี เคิร์กพยายามที่จะหาเงินมาให้พวกอาคุใช่จ่าย เพราะถ้าเกิดแม่ของอาคุไม่ไปช่วยเขาไว้คงไม่ร่างกายอ่อนแอขนาดนี่หรอก นี่ขนาดผ่านมาตั้งสองปีแต่ขนาดนี่ยังไม่หายเลยทำให้ไม่สามารถที่จะทำงานหาเลี้ยงลูกๆได้
เขาจึงงตัดสินใจที่จะหาเลี้ยงพวกนั้น ด้วยการขโมย ส่วนมากเขามักจะขโมยของแต่พวกรวยจากชาวบ้าน หรือหากินกับคนจน แต่มีบ้างครั้งที่เขาขโมยของคนดีไปเพราะไม่มีทางเลือกไม่งันก็จะไม่มีเงินไปซื้อยามาให้น้าเรเคีย แต่ตอนนี่เงินมี่ขโมยมาได้ก็เริ่มน้อยลงทุกที่ เขาต้องหาเงินใช่เงิน เงิน
“ใช่แล้วสมบัติ”เคิร์กพูดขนาดที่กำลังเดิน ใช่เขาคิดถึงเรื่องเมื่อวานที่ร่างเล็กบอกเขาว่า
…ถ้าต้องการอำนาจ สมบัติ เงินทอง ก็มากับผมสิ ผมเชื่อในตัวนายน่ะเคิร์ก…ใช่แล้วเสียงของร่างเล็กยังดังในหัวเขาอยู่
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ๆๆ ปล่อยน่ะๆ”เสียงนี เสียงของร่างเล็กนี แต่ขอให้ช่วยมีอะไรงันหร่อ หรือว่าจะเจอเรื่องอันตราย เคิร์กวิ่งตามเสียงนั้นเรื่อยๆ จนมาเจอคนจำนวนมากกำลังมุงดูอะไรไม่รู้
“ปล่อยเส่ ปล่อยน่ะ ช่วยผมด้วยครับ”ร่างเล็กทั้งดิ้นทั้งทุบร่างบึกนั้นแต่ไม่สะทกสะท้านเลย ผู้คนที่มุงดูก็อยากจะมาช่วยแต่ชายคนนั้นเป็นคนใหญ่คนโตของที่นี่ทำให้พวกเขาทำอะไรไม่ได้
“หลบหน่อยครับๆ”เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นกลางวงผู้คน จากนั้นก็ปรากฏร่างของเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนี้ขึ้นทำให้ร่างเล็กยิ้มอย่างดีใจแล้วพูดว่า
“ในที่สุดก็มาสินะ ผู้ถูกเลือกแห่งกลุ่มดาวแห่งจักรราศี ราศีสิงห์เลโอ”
…มาแล้วสิน่ะ นายคงไม่ทำให้ผมผิดหวังหร่อกน่ะ…
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + ++ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
เย้ๆๆๆ นี่ให้สนใจช่วยแต่งก็บอกได้น่ะคับ ติดต่อได้เลย ผมไม่ค่อยมีเวลาเท่าไร
ตอนนี้เป็นไงบ้างคับ อิอิ อ่านแล้วเม้นด้วยน่ะคับ
ปล.ที่จริงราศีสิงห์น่ะเป็นสิงโตธรรมดา ไม่ได้มีทองคำอะไรหร่อก แต่นี่มันนิยายนิเลย โอเวอร์ไปนิดส์หนึ่ง อิอิ สนม่ะๆ
ความคิดเห็น