คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 8 - คฤหาสน์ตระกูลเวอร์น่า (รีไรท์ครั้งที่ 2)
บทที่ 8 - ฤหาสน์ระูลเวอร์น่า
ลนิยาย :: 16/04/2560
แ้ำผิ :: 13/05/2560
รีไรท์ :: 13/05/2560
รีไรท์รั้ที่ 2 :: 05/09/2560
รถม้าับรถยน์
สิ่สอสิ่นี้เป็นสิ่ที่ผมไม่ถูมาแบบสุๆทั้ในโลนี้และในโล่อน
วามทรำแย่ๆที่เี่ยวับรถยน์ในอีาิ่อน็ือารเลื่อนที่แบบที่ัวเอรับไม่ไ้
ผมทนไม่ไหว ผมำไ้ีเลยว่าผมนั่ไปแ่ไม่ถึนาที
ผม็ท้อไส้ปั่นป่วนไปหมแถมอ้วมานเวียนหัว อนที่ผมฟื้นวามทรำัวเอมาไ้
ผม็นึว่าโรเมารถและเมายานพาหนะแบบนี้ะหายแล้วเสียอีแ่ไหมันหนัว่าเิมแถมมันรู้สึทรมานยิ่ว่าเ่าอีเนี่ย!!
ผม่อยๆเยหน้าึ้นไปมอภาพบรรยาาศ้านอแทนารย้อนอเหลว้นๆออมาาริมฝีปา
แ่พอมอ้นไม้เียวๆที่่อยๆหายวับและโผล่ึ้นมาใหม่ราวับภาพิามัน็ทำให้ผมรู้สึฝืเือไปหมทั้ลำอและริมฝีปา
มันทั้อึอั ร้อนอบอ้าวและลื่นไส้ นอยาะ...
“แหวะ!?”
เสียร้อัึ้นเมื่อร่าายและลำออัวเอรับรู้ถึวามฝืเือยามที่อเหลว้นๆไหลย้อนลับออมาทาริมฝีปา
ผมโ่ัวอ้วพวอเหลวเหล่านั้นใส่ลในระโถนอ้วอย่ารวเร็ว
วามรู้สึอผมอนนี้็ือวามรู้สึปั่นป่วนที่บรรยายเป็นำพูไม่ไ้เลย
มันทั้แสบทั้ทรมานมานน้ำหูน้ำาแทบไหลออมา
“เอย์เล...”ท่านแม่ส่เสียเรียผม้วยวามอ่อนโยนปนสสารเมื่อเห็นผมโ่ัวอาเียนอเหลว้นๆออมาาปา
“ลู..โอเใ่ไหม๊ะ?”ผมส่ายหน้าเป็นำอบแทนำพู่อนะใ้มือยันระโถนอ้วออไปาัว
“อีไลไหมรับ?”ผมเอ่ยถามออมา
“ประมาั่วโมรึ่ไ้๊ะ..ลูรั”ท่านแม่อบ่อนะลูบหลัผมเบาๆเป็นารผ่อนลายึ่ผม็ไม่ไ้พูอะไรนอาส่ยิ้มบาๆให้ับท่านแม่
“ไม่ว่าะผ่านไปนานแ่ไหน...ลู็ไม่เยหายเมายานพาหนะเลยนะ๊ะ”ท่านแม่เอ่ย่อนลูบหัวผมอย่าเบามือ
โรเมายานพาหนะอผมมัน็ไม่หายไป่ายแน่ๆ ท่านแม่ที่นั่อยู่ฝ่ายร้ามับผมนั้น็ทำหน้าทำาใเล็น้อยที่เห็นผมหัวเราะออมาแ่็หัวเราะออมาเออย่ารวเร็วเมื่อเห็นผมทำท่าลำสัอ้วออมาเมื่อเผลอหัวเราะออมามาเินไป
พอรถม้ามันเย่าแรๆเวลาล้อรถมันไปโนหรือระแทับ้อนหิน ไอ้พวอเหลวที่อยู่ในลำอ็อยะพุ่ออมาทุรอบนท่านแม่ไ้แ่ลูบหลัผมปลอบใไปลอารเินทา
“อุ๊บ...มันเป็นโรที่รัษาไม่หายหรอรับ”ผมอบ่อนะสำลัอ้วออมาเล็น้อย
ท่านแม่ที่รู้ใ็ส่แ้วน้ำื่มมาให้ผมึ่ผม็ื่มไปแบบไม่เรใเลยทีเียว
พอผมื่มน้ำเสร็ผม็รู้สึโล่อและรู้สึีึ้นมาเล็น้อยอาเป็นเพราะเริ่มเ้าสู่พื้นถนนแบบเรียบๆไม่มีเศษหินเศษไม้แล้ว็ไ้
“ั้นเหรอ..?”ท่านแม่รารับออมาเล็น้อย “หรือว่าแม่วรให้เอเรียสรัษาลูีนะ...”
ผมมวิ้วลเล็น้อยล้ายสสัย
“ท่านยุเวอร์น่า...เาเ่เรื่อารรัษาเหรอรับ”ผมถามเพราะาเท่าที่ผมำไ้
วามประทับใแรที่ผมมีให้ับท่านยุเวอร์น่า็ือ
พลัเวทย์แสนอบอุ่นที่ใ้รัษาบาแผลอผมในอนที่ผมพลาท่าระเบียบ้าน
“ใ่๊ะ..เพราะว่าระูลเวอร์น่าเป็นนัเวทย์ผู้เี่ยวาใน้านารรัษาแถมเป็นระูลที่รอรอธาุแส้วยันั้นท่านผู้นำระูลในแ่ละ่วึลายเป็นแพทย์หลวไป้วย”ท่านแม่อธิบายให้ผมฟัพร้อมลูบเรือนผมอผมเบาๆอย่าอ่อนโยน
ผมที่ฟัท่านพู็ไม่ไ้พูหรืออะไรมานัเพราะาที่ผมใ้ีวิมานานว่า 10
ปีแถม้วยสถานะที่เป็นลูายนโอยุที่มีื่อเสีย
เรื่อแฟนาีอย่าเวทมนร์ผม็โนสอนมาไม่มา็น้อยามลำับวามยันอผมแหละ
ธาุแสนั้นเป็นเวทมนร์ที่หายามาแถมมีุสมบัิที่ใ้รัษา
ฟื้นฟูและเสริมสร้าพละำลัภายนอและภายใน สามารถ่อ้านพลัธาุมืที่เป็นธาุู่รัน้ามไ้ทำให้เป็นธาุที่ีมาธาุหนึ่
ถ้าเป็นธาุอื่นๆเ่นิน น้ำ ลมหรือไฟ็ไม่สามารถรัษาไ้เทียบเท่าับธาุแส
อาเป็นบาแผลเล็ๆน้อยมาว่าันั้นธาุแสึเป็นเวทมนร์ธาุหนึ่ที่หายาและวร่าแ่ารมีไว้ในารรอบรอมา
ึ่ราอาาัรผม็มีไว้ในารรอบรอ ไม่ใ่แ่นสอนแ่มีเป็นยระูลเลยรับ
“มิาเอล็เหมือนันับเอเรียสไม่มีผิ เ็นนั้นเหมือนับเอเรียสสมัยเ็้วย้ำไปทั้นิสัยและพลัเวทย์ที่เ้าัวมี
ถ้าหาไม่มีวาสีฟ้าแสนสวยที่เป็นอวัาิลลี่ แม่ิว่าเป็นเอเรียสอนเ็เลยล่ะ๊ะ”ท่านแม่ยยิ้มแสนสวยมีเสน่ห์นั้นออมาอีรั้
ผมที่ฟัและไ้ยินื่ออมิาเอล็ถึับย่นิ้วน้อยๆลเลยทีเียว
มิาเอล็อยู่ระูลเวอร์น่าแถมท่านแม่บอว่าเหมือนท่านยุเวอร์น่าที่เป็นพ่ออี
มันหมายถึไอ้นโรินั้นมีเวทย์ธาุแสริๆ้วยใ่ไหม!?
เอย์เลนนี้ะไม่มีวันเื่อเ็า!!!!
นายใ้เินฟาหัวและปิปาพวนับวแห่ศาสนาัรใ่หรือไม่
อบ!!!
“ริ้วยสิ..”ผมบ่นพึมพำออมา่อนหันไปมอท่านแม่ที่นั่อยู่รัน้ามับผม
ท่านหันมามอผม้วยสายาุนราวับถามลายๆว่ามีปัหาอะไรหรือเปล่า๊ะ
ผมระแอมไอเล็น้อย่อนพูออไปทันทีเลยว่า “ามมารานอราอาาัรและศาสนัรแล้ว
เ็ที่อายุรบ 10
ปีเ็มะสามารถไปรับพรและสามารถรวสอบพลัธาุและพลัเวทย์ไ้ใ่ไหมรับ?”
“็ใ่๊ะ...แล้วทำไมเหรอ เอย์เล…?”
“เมื่อไรเหรอรับที่ผมะไ้รับารรว”ผมถามท่านแม่้วยสายาที่เป็นประาย
ถ้าสามารถเปรียบมันเป็นแววาอลูหมาที่มีแววาอออ้อนเป็นประายแวววับ็ูน่ารั็อาเป็นอย่าั้น็ไ้
แ่พอผมถามออไป บรรยาาศที่เริ่มสใส่อนเริ่มูมาุวนให้ใหายไม่น้อย ท่านแม่ที่มัะยิ้มแย้มสใสให้ผมนั้นเริ่มทำใบหน้าูริัและเรียบเยออมานผมรู้สึว่านนี้ไม่ใ่ท่านแม่นเิมอผม
“ท่านแม่....?”
“ลู...อยารู้เรื่อธาุและพลัเวทย์ภายในัวมานานั้นเลยเหรอ๊ะ...”ท่านแม่เยหน้าึ้นมา้อมอผม้วยแววาสีมพูแสนสวย
ผมที่มอแบบนั้นแล้ว็รู้สึแปลๆไป ถ้าหาผมไม่มอโลในแ่ร้ายมาเินไป
ผมิว่าท่านแม่พยายามปิบัเรื่อบ้าอย่าแ่ผมอย่าแน่นอนแ่พอผมไ้้อมอแววาที่ริัอท่านแม่
มัน็ทำให้ผมอิไม่ไ้เลยว่ามันเป็นแบบนั้นริๆ
“ท่านแม่..?”ผมราเสียออมาเล็น้อย
“ถ้ามันทำให้ท่านแม่ิมา็ไม่้อ็ไ้นะรับ”
“ไม่หรอๆ...”ท่านแม่พูพร้อมส่ายหัวเล็น้อย
“ลูอบแม่มาเถอะ เอย์เลอแม่..”พอไ้ยินท่านแม่พูมาแบบนี้
ผม็เม้มปาลเล็น้อยล้ายนำลัใ้วามิ่อนถอนหายใออมา้วยวาม่วยไม่ไ้
“ผม...ผมอยารู้รับ”
ถึผมะรู้ว่าัวเอะมีวามสามารถามาในอนาแ่ผม็อยารู้เ่นันว่าัวอัวเอมีพลัเวทมนร์และธาุประำัวืออะไรันแน่เ่นัน
“เฮ้อ...โอเ๊ะ
เอย์เล”ท่านแม่ถอนหายใออมาเล็น้อย่อนแย้มยิ้มใีออมาให้ผม
แ่ถึผมะเห็นว่ารอยยิ้มนั้นมันแสนสใสและใีมาว่าใรแ่มัน็เือปนไป้วยวามเศร้านิๆที่ทำให้ผมรู้สึแปลๆไปนไ้
อนนี้ผมรู้สึแบบว่าผมไม่วรและไม่น่าพูเรื่ออารรวสอบพลัเวทมนร์เลยเพราะถ้าหาผมไม่พูละ็..ท่านแม่ไม่เศร้าและเสียใแน่ๆ
ถึแม้ผมะอยารู้็ามว่าทำไมและเหุใท่านึทำหน้าเศร้าโศและูเสียใมาๆแบบนั้น
++++++++++++++++++++
“เอย์เล๊ะ...อนนี้พวเราเ้าเอระูลเวอร์น่าแล้วนะ๊ะ”ท่านแม่อผมนั้นหันหน้ามามอผม่อนแย้มยิ้มบาๆที่แสนอ่อนโยนออมาเหมือนเิม
ผมที่เห็นแบบนั้น็อโล่ใึ้นมานิๆไม่ไ้ว่าอนนี้ท่านแม่ไ้ลายมาเป็นนเิมอผมแล้ว
“อาารอลูีึ้นมาบ้ายั๊ะ...?”
“็พอัวนะรับ...ผมแสบอมาเลยอาเป็นเพราะอ้วมาลอทา็ไ้”ผมพูอธิบายถึอาารป่วยอัวเอออไปเมื่อท่านแม่ถามถึอาารอผมที่เริ่มรุนแรมาึ้นมาลอทานอนนี้็เริ่มทุเลามาึ้น
มันทำให้ผมหายใไ้สะวและโล่มาว่าอนที่ผมอ้วมาั้เยอะ
“เี่ยว็ถึแล้วล่ะ๊ะ..อทนอีนิละันนะ๊ะ
เอย์เล”ท่านแม่พูพร้อมยิ้มหวานให้ผมอีรั้ ฝ่ามือแสนอบอุ่นนั้น่อยๆยื่นเ้ามาลูบใบหน้าอผมไล้ไปามโรระู่อนบลที่ลูบเรือนผมสีน้ำาลทอแสนามที่เหมือนับท่านแม่ล้ายเอ็นู
“เี่ยวเอเรียส็รัษาให้ลูนหายอย่าแน่นอน”
ผมเยหน้าึ้นไปมอท่านแม่่อนยิ้มและพยัหน้ารับเป็นารล
“โอเรับ..ผมะอทน” พอผมพูบ หน้า่ารถม้าอพวเรา็เปลี่ยนภาพทิวทัศน์ที่เป็นป่าและ้นไม้ลายเป็นบ้านเมือและหลัาบ้านที่มีผู้นอาศัยอย่ารวเร็วึ่เป็นสัาที่ท่านแม่พูว่าอนนี้เ้าถึเารูแลอระูลเวอร์น่าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ว้าว!! สวยัเลย..”ผมออุทานเล็ๆไม่ไ้เมื่อเห็นบ้านเรือนำนวนมามายั้เรียันอย่าเป็นระเบียบและสวยาม
ทุบ้านเรือน่าถูทาสี้วยสีสันสวยามและสร้าึ้นมา้วยอิ้อนสีแสนสวย
บาบ้าน็เปิแผร้านายอูสนุสนาน
บาบ้าน็เป็นบ้านอบอุ่นที่แ่้วยอไม้และมีวามเรียบ่ายผสมผสานนทำให้ผมเือบลืมไปเลยว่าผมอยู่ในเอพวาวบ้านธรรมา
มันูอบอุ่นและูไฮไหรูหรามาไปนเหมือนไม่ใ่เาวบ้านเลย
ท่านยุเวอร์น่าเนี่ยเป็นพวเ่มาเลยที่สามารถปรับปรุและเปลี่ยนสภาพุมนใหู้ีและมีวามสุไ้มานานี้
“ระวั้วยสิ...รถม้าอพวเรามันเป็นม้าเร็วนะ๊ะ”ท่านแม่ที่นั่มอผมนั้น่อนหัวเราะเสียใสออมา่อน้อนมือเรียวบาแ่แ็แร่มาอุ้มผมาหน้า่าเพื่อันไม่ให้เิอันรายแ่ผม
วามอ่อนโยนและท่าทาที่ลายเป็นนนเิมนั้นทำให้ผมเือบลืมไปั่วะเลย้วย้ำไปว่าเมื่อไม่นานมานี้ท่านแม่่านิ่เยและเย็นา
“แ่เุมนที่ระูลเวอร์น่ารับผิอบเนี่ยมันูีมาเลยนะรับ”ผมพูพึมพำออมาอย่าอไม่ไ้เมื่อลอเปรียบเทียบภาพเุมนที่ระูลอผมรับผิอบูแล
วามแ่าอทัศนวิสัย
วามเป็นอยู่และารใ้ีวิ่าแ่าันมานผมอไม่ไ้เลยที่ร้ออุทานออมา
มันูเป็นเหมือนับเมือในฝันไม่มีผิ
“เพราะว่าพวเารู้ัใส่ใไ๊ะ”ท่านแม่อธิบายพร้อมระบายรอยยิ้มแสนามออมา
ผมเยหน้าึ้นไปมอ้วยวามไม่เ้าใเล็น้อยแ่็ไม่ไ้พูอะไรออไปเมื่อผมสัมผัสถึฝ่ามือที่ลูบหัวอผมอีรั้
ผมอรู้สึแปลๆไม่ไ้เลยเพราะเือบวันนี้ทั้วันผมโนท่านแม่ลูบหัว ลูบแ้มมาหลายรอบมา
มันอทำให้ผมูเป็นเ็น้อยไม่ไ้เลยเพราะอนนี้ผมโแล้วนะ
“ใส่ใั้นเหรอ?”
“ระูลเวอร์น่าทุนเาเป็นนอ่อนโยนนะ๊ะ”ท่านแม่พูยิ้มๆ่อนถอนหายใออมาเล็น้อยเป็นารผ่อนแร
“เป็นนที่ใส่ใับทุๆนมาแบบสุๆ ทั้ใีและอ่อนโยนถึแม้ะูเย็นา็เถอะ
เอเรียส็เหมือนัน มันเป็นนิสัยทาพันธุรรมเลยละมั้”
พอท่านแม่พูบ ผม็อร้อประท้วในใไม่ไ้เลยพอผมนึถึนระูลเวอร์น่าที่ผมรู้ัอย่ามิาเอล
มัน็อทำให้ผมร้อประท้วใส่ท่านแม่ในใไม่ไ้
นอย่ามิาเอลเนี่ยนะะใีและอ่อนโยนพอนึถึสภาพอนที่ไอ้โรินั้นอ่อนโยนและใีใส่ทุนรวมทั้ผม
มัน็อนลุไม่ไ้เลย
น่าลัว!!
มิาเอลเวลายิ้มและใีใส่ผมแบบนั้นมันโรน่านลุสุๆไปเลย!!
“ท่านแมู่สนิทับท่านยุเวอร์น่ามาเลยนะรับ”ผมถาม้วยท่าทาอยารู้มา
เผลอๆบาทีท่านแม่็อาสนิทสนมับยุเวอร์น่ามาว่าท่านพ่อเสีย้วย้ำไปอาเป็นเพราะท่านแม่ในยามที่เล่าหรือพูถึท่านยุเวอร์น่า็มัมีวามสุเสมอๆเลย
“็สนิทมานแทบรู้วามลับออีฝ่ายไปเลยล่ะ๊ะ...”ท่านแม่อธิบายพร้อมยิ้มๆ
ท่านเอียอลเล็น้อย่อน้อมอผมที่นั่มอ้วยแววแสนอ่อนโยนามเย
“แม่ับเอเรียสเป็นเพื่อนสมัยเ็ันเพราะท่านพ่ออแม่นั้นเป็นเพื่อนเ่าเพื่อนแ่ับท่านพ่ออเอเรียส
มันทำให้พวเราไ้พบันมาั้แ่เ็ๆและ็ลายเป็นเพื่อนันไ”
“แล้วท่านแม่พบับท่านพ่อไ้ไเหรอรับ..?”ผมถามออไปอีรั้
ท่านแม่็หัวเราะออมาอย่ามีวามสุและูล้ายบันับำถามที่ผมถามออไปอย่ามานวาหวานสวยนั้นถึับมีน้ำาปริ่มๆออมา
“ิๆ...แล้วลูิว่าพวเราเอันไ้ยัไล่ะ๊ะ”ท่านแม่ไม่ยอมอบผมแ่ท่านลับถามผมลับ
ผมที่โนำถามนั้นไป็ไม่รู้ะอบอะไรออไปเลย
ผมลอินนาารถึาที่นสอนเอันแล้วมาแ่านันามหนัสือาร์ูนสาวๆที่แอบอ่านเมื่อโล่อน็ยันึถึเวสที่ใล้ๆเียับท่านพ่อท่านแม่ไม่ถูเลย
“เอาแบบเบสิที่สุ็เป็นสมัยเรียนใ่ไหมรับ?”
“็ถูส่วนหนึ่แ่ท่านพ่ออลูเรียนโรเรียนเวทมนร์
เอสโทเนียนะ๊ะ ส่วนแม่็โรเรียนนัรบ เอสโทเนีย แม่เยบอไปแล้วไม่ใ่เหรอ?”เอ่อ...นั้น็ริ
ท่านแม่เป็นแม่ทัพให่มา่อนผันัวมาเป็นัเสแอโทเร
ันั้นารที่พวท่านะพบันอนเรียน็แทบเป็นไม่ไ้เลย
สถาบันทั้สอนั้นถึอยู่ิันแ่็มี้อห้ามไม่ให้มาพอปะันนอาารแ่ันระหว่าสถาบัน
เพื่อป้อันารรั่วไหลอ้อมูลและำนวนวามสามารถอนัเรียน
แ่ถึอย่าั้นผม็ุ้นๆเหมือนันว่าท่านแม่เยเล่าว่ามีพวนัเรียนสอสาบันรัันนเป็นรั้อห้าม็มี
โรแมนิะมัเลย... (ท่านแม่็เป็นเวสรั้อห้ามระหว่าสถาบันเ่นัน)
“พ่อับแม่พบันอนแ่ันระหว่าสถาบัน
แ่มันเป็นารพบันที่วามประทับใแทบิศูนย์เลยล่ะ๊ะ”ท่านแม่พู่อนหัวเราะออมาอีรั้
ผมว่ามันเป็นาที่น่าอับอายมาแน่ๆ “แ่นั้น็ทำให้พ่อับแม่เป็นเพื่อนัน เอเรียสเา็เป็นเพื่อนับเฟลิ์ั้แ่อยู่ที่โรเรียนเวทมนร์
ันั้นถ้าหาไม่นับพวสถาบันที่มาั้น แม่
เอเรียสและเฟลิส์็เป็นลุ่มที่สนิทันมาเลยล่ะ๊ะ”
“หลัานั้นท่านพ่อับท่านแม่็รัและแ่านันใ่ไหมรับ?”ผมพูึ้นมา่อหลัาท่านแม่พูบ
ท่านแม่ที่ไ้ยินแบบนั้น็หน้าแ้วยวามเินอาย “็เป็นแบบนั้นแหละ๊ะ
เอย์เล..”
แ่พวเรา็ไม่ทันไ้ิอะไรหรือทำอะไร รถม้าเร็วที่วิ่มาลอทานั้น็หยุะัล่อนที่ทิวทัศน์นอหน้า่าะเป็นฤหาสน์สไล์ะวันสีำแสนสวยทีู่น่านลุล้ายบ้านผีสิแ่็ูามเมื่อมีสวนอไม้สีาวและแผลิบานอยู่ทั่วสวนโยรอบอฤหาสน์ประำระูล
ท่านแม่ที่เห็นว่าอนนี้ถึที่หมายแล้ว็นั่ัวรูส่าามอย่ารวเร็วราวับว่ามันเป็นปิิริยาอบสนออัวเอ็เป็นไ้
สัพันับรถม้าอระูล็มาเปิประูรถม้าให้อย่ารู้าน
“ยินี้อนรับสู่ฤหาสน์บ้านหลัอระูลเวอร์น่า่ะ
ท่านัเสแอโทเรับุหนูให่อระูล”เสียพูอหิสาวนหนึ่ัึ้นมาาลุ่มเหล่านรับใ้ทั้ายและหิที่เินออมา้อนรับเ็มหน้าฤหาสน์
หิสาวเ้าอเสียนั้นเป็นหิสาวที่เรียไ้ว่าสวยมานหนึ่
ใบหน้าแสนสวยราวับนาฟ้านั้นประับไป้วยแ้วาสีเียวมรแสนสวยัันับเรือนผมสีเปลือไม้ที่ยาวนมวยเล้าเอาไว้้วยริบบิ้นสีาว
ร่าายอหล่อนนั้นสวมุระโปรสีำทับ้วยผ้าันเปื้อนสีาวูสะอาา
าเท่าที่ผมูๆมาเธอนนี้น่าะเป็นหัวหน้านรับใ้หรือไม่็หัวหน้าเมอย่าแน่นอน
“นายท่านับุายอพวเรารอ้านในแล้ว่ะ”หิสาวนนั้นยัวลเล็น้อย่อนเินมา้าน้าอท่านแม่และพู้วยน้ำเสียเรียบนิ่ล้ายับหุ่นยน์็ไม่ปาน
“รับทราบแล้ว่ะ มิรานน่า”ท่านแม่อผมพูพร้อมมอบรอยยิ้มแสนอบอุ่นมาให้หิสาวที่ถูเรียว่ามิรานน่า
ึ่มิรานน่า-ันั้น็ผหัวลเล็น้อย่อนผายมือมาไป้านในล้ายเิให้ผมับท่านแม่เ้าไป้าใน
เมื่อพวเราสอแม่ลูไ้เินเ้าไป้าใน
ผม็เห็นถึเรื่อเรือนแสนหรูหรามามายที่วาั้เ่นอยู่ทั่วเพื่อแ่ให้บ้านหลันีู้สวยและเลิศ่ามายิ่ึ้น
รูปภาพอนในระูลหลายสิบรูปนั้นแวนอยู่บนผนัและวาอยู่ทั่วทาเินนผมแอบนลุไม่ไ้เวลาหันไปทาไหน็มีแ่รูปภาพที่้อมอพวเราอยู่เ็มไปหม
พอเินเ้ามาสัพั็พบับห้อโถนาให่ทีู่หรูหรามา ผมวาสายาไปมาเล็น้อย็พบว่าทั่วทั้ห้อโถนั้นเ็มไป้วยระถาอุหลาบสีแและาววาัอยู่ทั่วโ๊ะทุโ๊ะที่วาอยู่ทั่วห้อไม่ว่าโ๊ะวารอบรูป
โ๊ะอาหารหรือแม้แ่โ๊ะที่ใ้รับแและหาไม่ใส่ระถา
เหล่าอุหลาบทั้แและาว็ะัอยู่เ็มไปหมล้ายเป็นส่วนหนึ่อบ้าน็เป็นไปไ้
ผมพึ่รู้นะว่าระูลเวอร์น่าบ้าอุหลาบมา..
“นายับิลลี่ยับ้าอุหลาบเหมือนเิมเลยนะ
เอเรียส...”ท่านแม่เอ่ย้วยน้ำเสียแสนใที่เมื่อหันไปทาไหน็พบแ่อุหลาบสีาวและแัวานแทบเป็นส่วนหนึ่อฤหาสน์แทบทุส่วน
วาสีหวานสวยนั้นปิลเล็น้อย่อน้อไปยัายหนุ่มที่นั่อยู่บนโฟานาให่พร้อมับเ็ายที่ผมุ้นหน้าุ้นาีทั้สอน
ท่านยุเวอร์น่าับมิาเอล...
พวเาเหล่านั้นำลัทำภาริยามบ่าย้วยารื่มาและอ่านหนัสืออย่าสบสุ
อีทั้บรรยาาศมัน็เียบมานผมแอบหนาวสั่นไม่ไ้ับสถานที่ที่ผมอยู่
“็มันเป็นสิ่ที่ันอบมานี่นา...โรส”ท่านยุเวอร์น่าผู้หล่อร้ายบาในั้นพูึ้น่อนเอื้อมมือแสนามนั้นมาีบอุหลาบแแสนสวยทีู่่อและลีบออวเบ่วามามมาุมพิเล็ๆ
ึ่นั้นมันูมีเสน่ห์มาสำหรับสาวน้อยสาวให่เพราะวามหล่อและน่าหลใหลอายรหน้า
หล่อและูีมีเสน่ห์สมับเป็นพ่อพันธุ์ที่ผลิมิาเอลึ้นมานูามถึนานี้ไ้!!
ท่านแม่ไม่ไ้พูอะไรออไปนอาถอนหายใออมาและเอามือมาออ
“เอาามที่ท่านยุผู้ยิ่ให่สบายใเลย่ะ...หึ”พอท่านแม่พูบ
ผม็ลอบเห็นท่านยุลอบยิ้มออมาเล็ๆเหมือนัน
วาสีแสราวับลีบุหลาบนั้นหันมา้อผมึ่ผม็สะุ้เล็น้อยเพราะมันเ็มไป้วยวามเยือเย็นและเยามานผมแอบสสัยในำพูอท่านแม่ว่าที่รินนนี้เาอ่อนโยน...
ผมิว่าเาูเย็นามาว่า้วย้ำไป
“ม--มีอะไรเหรอรับ...ท่านยุ”ผมเอ่ยถามออไป้วยน้ำเสียะุะัและสั่นเรือเล็น้อยเพราะใในสายาเย็นาู่นั้น
ผมหลบสายาออไปและพยายามที่ะไม่เยหน้าึ้นไป้อมอใบหน้าอท่านยุเวอร์น่า
“มาอยู่บ้านอาอาทิย์หนึ่ใ่ไหมล่ะ…เี่ยวมิาเอละนำทาไปเอ”นนนั้นพูึ้น้วยท่าทาเ่นไร
ผม็ไม่รู้เพราะผมพยายามหลบานนนั้น
เสียเรียที่เาเรียมิาเอลนั้นัึ้นและ่อมา็ือแรระุรายเสื้ออผมและพอผมเยหน้าึ้นไป
ผม็มอเห็นมิาเอลมายืนหยุรหน้าผม
“ห้อนาย...ันะนำทาไปเอ”เาพูึ้น่อนถอนหายใออมาอย่า่วยไม่ไ้
ในมือ้ายอเานั้นถือหนัสือเล่มหนึ่เอาไว้และมีที่ั้นหนัสือเป็นอุหลาบสีแั่นเอาไว้
สสัยท่านยุััหวะารอ่านหนัสืออเาอย่าแน่นอน มิาเอลเลยมีสีหน้าูไม่พอใออมา
“อะ—อื้ม..”ผมพยัหน้ารับเบาๆ่อนะทำท่าเินามเาไปแ่ผม็สะุเมื่อเห็นฝ่ามืออมิาเอลยื่นมาทาผม
ผมมอมัน้วยวามไม่เ้าใ่อนเยหน้าึ้นไปมอมัน้วยวามสสัย
มิาเอลที่เห็นแบบนั้น็ถอนหายใออมาอีรอบนผมแอบสะุ้ัวหน่อยๆไม่ไ้
“นายโ่หรือบ้าเนี่ย...”
มิาเอลบ่นพึมพำออมาเล็น้อย่อนะยื่นมือมาทาผมอีรอบ “ส่มือมาสิ...เี่ยวหลทาหรอ
บ้านันมันประหลานะ รู้ไหม..?”
“โอเรับ..มิาเอล”ผมพยัหน้า้วยวามเ้าใ่อนยื่นมือไปับฝ่ามือสีาวีอมิาเอล
“ั้แ่วันนี้ไปเป็นเวลาหนึ่สัปาห์
ผมอฝาัว้วยนะรับ มิาเอล”ผมพู่อนแย้มยิ้มผูมิรให้ับเ้าัวรหน้าทันที
ึ่สิ่ที่ผมไ้รับอบลับมา็ือใบหน้าเยาอเาที่มุมปาอเาแ่แ้มไป้วยรอยยิ้มเล็น้อยพอเป็นพิธี
“เ่นัน...ฝาัว้วยนะ เอย์เล...”
ีวิอารพั้าืนรั้แรในบ้านเพื่อน(นแร)อผม็เริ่ม้นึ้นแล้วล่ะรับ
{ุยับไรท์เอร์เราฟ}
เสิร์ฟอนใหม่แล้วนะรับ อนนี้เริ่มแววราม่าและปมอีามเย ผมบอแล้วว่าเอย์เลนั้นมีปมและราม่าเือบที่สุในเรื่อเลยแหละ ำผิับารรวสอบเนื้อเรื่อว่าารไหนเี่ยวผม่อยๆไล่ทำไปเรื่อยๆามเส็ปรับ อบุสำหรับำวิาร์่าๆนะรับที่ิหลายๆเรื่อ มีนบอว่าบรรยายทื่อไปเหรอ 5555 เี่ยวผมพยายามปรับปรุละัน ่อยๆเป็น่อยๆไปับนิยายเรื่อนี้ ทำรวบรัมันไม่่อยีเท่าไรหรอรับเี่ยวผมหมมุพอี ที่ผม้าๆล้าๆอะไรแบบนี้เพราะิหนัิาร์ูนรับ สารภาพ้วยวามริใ 55555 ท่านรารูำลัน่ารั ผมรอทุสัปาห์เลยรับ เี่ยวมีอะไรผิพลา็บอไ้นะรับ ำผิอะไรเนี่ยมีรไหน็สามาถบอไ้แ่ถึไม่บอเวลาแ้ำผิับรีไรท์ำ ผม็มารวสอบอีรอบอยู่ี ันั้นไม่้อเป็นห่วรับ ^^
แ่ผมมีำถามะถามเล็น้อย อบมั้ไม่อบมั้ไม่เป็นไรรับ ผมะถามเยๆว่าผมะเปิเพีไหม เวลาะล พูุยหรือมีอะไรั้อะไ้รู้เท่าทันัน เผลอๆบารั้ผม็น่าะแอบลอะไรไว้หน่อย็ไ้ แ่็แล้วแ่รีเอร์นะรับ เพราะว่าผมมีแพลนเปิเพเหมือนันแ่มาถามเยๆว่าเปิอนนี้ีไหมเท่านั้น?
ิามผมเยอะๆนะรับ เม้นไ้็ี เฟบ็ีเพราะทุอย่ามันือำลัใีๆทั้นั้นรับ ^^ เอันอนหน้าาาาาาาา
ความคิดเห็น