คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 - เด็กชายปริศนาใต้ชายเสื้อของท่านพ่อ (รีไรท์ครั้งที่ 2)
บทที่ 2 - เ็ายปริศนาใ้ายเสื้ออท่านพ่อ
ลนิยาย :: 7/01/2560
แ้ำผิ :: 12/05/2560
รีไรท์ :: 13/05/2560
รีไรท์รั้ที่สอ :: 21/08/2560
“าาร์ีลิ่ั้นเหรอ…?”
ผมพึมพำื่ออน้ำาที่หอมรุ่นรหน้าอย่ารวเร็ว
ลิ่นหอมอบอวลอน้ำานั้นทำให้ผมสูมลิ่นมัน้วยวามเผลอัว าาร์ีลิ่นั้นเป็นาสีอ่อนใสที่ส่ลิ่นหอมหวานล้ายอไม้ออมา
มันเป็นาที่ผมอบมาเพราะรสาิที่อ่อนหวานและไม่มมานเินไป ลิ่นที่หอมอบอวลนั้นทำให้ผมิอิใอย่ามา
ท่านแม่็เ้าใในรสนิยมอผมทำให้ท่านสั่ื้อใบาและปลูเอที่สวนเพื่อเอาใผมให่เลยล่ะ
เป็นท่านแม่ที่น่ารัและแสนีสุๆ
“รสาิีใ้ไ้ไหม๊ะ?”ท่านแม่เอ่ยถามับผมพร้อมเอียอเล็ๆลมามอ
ผมหันหน้าไป่อนพยัหน้ารับเบาๆ “รับ ท่านแม่”รสาิาที่หอมรุ่นนั้นทำให้ผมรู้สึีึ้นมา
ท่านยุเวอร์น่านั้นเป็นนีพอวรแถมูเหมือนะเ้าอเ้าในิสัยลูายนเอีมาพอัว
พอเาุยธุระบ้าอย่าับท่านแม่เสร็็เินทาลับไปอย่ารวเร็ว
ผมว่ามันีสุๆไปเลยเพราะทำให้ผมไม่้อโนพระรอสุโนั้นรัแ
ผมะว่าะให้ไอ้พวพระรอนั้นไปพบับนายเอและผมะทำัวเป็นพ่อสื่อที่ีให้เพื่อวามสบสุและวามปลอภัยทาประูหน้า-หลัอนเอ
“ท่านแม่ื่มาแบบใหม่เหรอรับ?”ผมถาม
ท่านแม่หันมามอ่อนยิ้มน้อยๆให้ับผมอย่าใี บรรยาาศที่สวน่อน้าสื่นอีทั้ารื่มายามบ่าย้อรับประทานและื่ม่ำับน้ำาในสถานที่เหมาะแ่ารผ่อนลายิใ
ผมอบทานน้ำาวบู่ับนมุี้เป็นที่สุ
หวานลมล่อมแถมแ้เบื่อไ้อี้วย
“๊ะ..ารอยบอส
อนนี้ำลัเป็นที่นิยมในหมู่สาวั้นสูเลย๊ะ”ท่านแม่เอ่ยอบ่อนใ้มือวาถ้วยาลับานรออย่าแผ่วเบา
ผมมอท่วท่ามารยาททาสัมที่แสนามอท่าน้วยแววาปลื้มปริ่ม ถึแม้ท่านแม่ะไม่ไ้เิในสัมนั้นสูมาั้แ่เิแ่ท่าน็เพียรพยายามฝึฝนนสามารถามไ้ราวับเ้าหิเพื่อท่านพ่อ
สำหรับผมแล้ว ท่านพ่อ่าเป็นายหนุ่มที่โีริๆที่ไ้ท่านแม่มาเป็นู่ีวิ้วย
ท่านแม่เอียอมอผม่อนแย้มยิ้มบาๆออมาอย่าอ่อนโยน
“่วยในเรื่อสุภาพ และารลน้ำหนั้วย เอย์เละลอิมูไหม๊ะ?”
“ไม่เอารับ”ผมปิเสธ่อนส่ายหน้าเล็น้อย
“ผมให้ท่านแม่ื่มีว่า ท่านแม่ะไ้สวยๆไรับ”ผมอบพร้อมีรอยยิ้มว้าๆออมาเพื่อเอาใท่านแม่
ท่านแม่อผมหัวเราะออมาอย่าใี่อนลูบหัวอผมเบาๆทำให้ผมถึับเลิ้มไปเลยทีเียว
“วันนี้ท่านพ่อะลับมาาวัหลวแล้วนะ พวเรามาัานเลี้ยันีไหม๊ะ?”ท่านแม่เอ่ยบอับผม่อนลูบใบหน้าาวใสอผมอย่าใี
“เนอะ?”ผมพยัหน้ารับแบบไม่ปิเสธอะไรเลยสันิเียว
ไม่ปิเสธอยู่แล้วเพราะผมรัพวท่านทั้สอนมาๆเลยนี่นา “เป็นานเลี้ย้อนรับเหรอรับ?”ผมถาม
“วันแรออาทิย์สุท้ายในฤูหนาวือวันเิอใรเอ่ย?”แม่ถามผม
ผมนิ่ไปสัรู่่อนนึออว่าือวันเิอใร ถ้าหาไม่ใ่ท่านพ่ออนเอ
“ท่านพ่อสินะรับ!!”ผมพูึ้นโยมีท่านแม่ปรบมือแปะๆเป็นารบอว่าถู้อพร้อมรอยยิ้มว้าๆามเย
ิรรมื่มายามบ่าย็บไปและแทนที่้วยารรวร่าายอผม่อนเริ่มาน้อนรับท่านพ่อนีศรีระูลอผม
ุหมอประำระูล็เินทามารวร่าายอผม่อนสรุปอาารและแนะนำอาหารารินอนป่วยให้ผมับทานแม่ร่าวๆว่าร่าายและสุภาพอผมนั้นเริ่มีึ้นเหมือนนปิแล้ว
สามารถทานอาหารไ้ามปิแ่้อเน้นผั-ผลไม้เพื่อฟื้นฟูร่าายให้ลับมาเป็นปิให้เร็วที่สุ
ท่านแม่อผมยิ้มรับ่อนูมือพาผมไปห้อรัวทันที
“เอยย์เล๊ะ...”ท่านแม่เอ่ยเรียผมเบาๆ
ผมหันหน้าไปมอ่อนส่เสียรารับ ท่านแม่อผมแ่ัว้วยผ้าันเปื้อนสีำสนิททับุเรสระโปรยาวแสนสวยที่สวมใส่อยู่่อนหน้านั้นล้ายับุแม่บ้านเวลาทำอาหารึ่ผม็ล้ายๆันแ่อผมะเป็นุพ่อรัวเ็เสียมาว่า
“ลูรู้ไหม๊ะ ทำไมานวันเิอรอบรัวเราึไม่ัให้โ่ัหรูหราเท่าระูลอื่น...”ท่านแม่ถาม
ผมทำหน้าเล็น้อย ถึผมะมีวามทรำในอีาิผสมโรับาินี้แ่ผม็ไม่ไ้แปลว่าผมะเป็นนใหม่ที่มาสวมร่าเสียหน่อย
วามทรำอวิาที่เิใหม่ับวามทรำที่หลเหลือนั้นทำให้ผม่อน้าเหมือนนนเิมที่เิมาแ่สิ่ที่แปลปลอมือวามทรำในอีาิที่ิ้าอยู่้าใน
อธิบายยาแ่ผม็เ้าใ
ท่านพ่ออผม ยุแอโทเรนั้นเป็นนทีู่แปลประหลามาั้แ่ผมเิแล้ว
ท่านเป็นนเ่และร่ำรวยแ่มีนิสัยที่ันอบทำัวิิน
ผมอบท่านพ่ออนเอมาๆเลยล่ะ อีอย่าท่านพ่อ็เป็นที่ปรึษาหลวอราวศ์ในอาาัรแห่นี้้วย
เ่แถมเท่มาริๆเลยล่ะรับ
ึ่นั้น็ทำให้ผมไม่รู้เหมือนันว่าทำไมผมึมีสิลาั้นเทพนานั้นไ้
“ท่านพ่อไม่อบให้มีานเอิเริละมั้รับ”ผมอบ
ท่านแม่หันมามอ่อนแย้มยิ้มบาๆอีรั้
“แล้วลูทราบไหมว่าทำไมนรับใ้ที่ฤหาสน์ระูลเราึมีแ่หยิบมือ..”ท่านแม่ถามผมอีรั้
ผมนึอยู่สัรู่่อนย้อนวามทรำอนเอลไป
็ริามที่ท่านแม่บอเพราะนรับใ้ที่ฤหาสน์ระูลอเรานั้นมีน้อยนนับหัวนไ้
นับๆรวม็เหมือนแ่มีำนวนนรับใ้ในบ้านไม่ถึสิบหน้วย้ำไป
“รำาเหรอรับ..”ผมอบ
“ำอบนั้น็ือานวันเิ็้อเป็นานเลี้ยอนในรอบรัวสิ๊ะ
มันไม่ใ่านสัมเสียหน่อย”ท่านแม่อผมพูึ้น้วยใบหน้าอ่อนโยน “านวันเิวรเลี้ยลอับนในรอบรัว
หัวเราะมีวามสุ ทานอาหารับนมอย่ามีวามสุ..”
ท่านแม่หยิบถุอะไรบ้าอย่าออมาใส่ับามใบโ
ท่านแม่ทำนม้วยวามรวเร็วมาแ่็ูามในริยาท่าทาสมับเป็นัเสมาๆ
“นมทำมือแม้ไม่อร่อยแ่็ทำให้นรับประทานและนทำมีวามสุมาๆเลยนะ
ท่านพ่ออลูเ้าใและรู้สึถึส่วนนี้ทำให้เาั้แปลๆว่าานวันเิหรือานเลี้ยที่เี่ยวับวันสำัะัเป็นานเล็ๆที่บ้านเท่านั้น
แม่็เห็น้วยและิแบบนั้น”
“เอย์เลล่ะ๊ะ..”ท่านแม่ถามผมบอเอียอลเล็น้อย
ผมนิ่้าไปสัพั่อนหัวเราะเบาๆ “นั้นสินะรับ
ผมอยาลอิมนมทำมืออท่านแม่้วย”ท่านแม่หัวเราะและยิ้มอย่ามีวามสุออมา ผม็ยิ้มเหมือนัน
อนนี้ผมะพยายามไม่เรียเรื่ออนายเอและรูทเหล่าพระรอเพราะไม่ว่าะอย่าไร็าม
ผม็ไม่ายในรูทไหนเลยนอาอหัรัุเท่านั้น
ารหลีหนีารูทพระรอ็ทำไ้ยาเพราะส่วนให่็มัเป็นเพื่อนอผม
ไม่นาน็้า
ผม้อทำวามรู้ัับเาอยู่ีันั้นหน้าที่อผมือารเป็นพ่อสื่อที่ีให้ับเหล่าพระรอีว่า!!!
“ถ้าผมโึ้น
ผมะหาผู้หิแบบท่านแม่ไ้ไหมรับ”ท่านแม่หันมามอ่อนหัวเราะออมา
นิ้วเล็ๆบีบมูผมอย่าลั่นแล้เล่น
“ิริหาแฟนแล้วเหรอเนี่ย หึ...แ่แริๆ”ท่านแม่บ่นออมาอย่าหยอล้อ
“ิๆ..”ผมหัวเราะรัวออมา้วยวามลปนสนุสนาน
“นั้นสินะ...หาไ้นั้นแหละ๊ะ”ท่านแม่อบออมา่อนที่ะเริ่ม้นทำนมเ้วันเิ่อไปอย่ารวเร็ว
ลิ่นหอมอนมเ้นั้นทำให้ผมมอ้วยวามื่นาื่นใ ลิ่นอนมสหอมๆนั้นทำให้นมเู้ีมายิ่ึ้นไปอี
เนื้อรีมสีาวที่ยามิมแล้วหวานลมร่อม
ไม่เลี่ยนนเินไปปาลบนเนื้อเ้สีอ่อนประับแ่้วยผลไม้ามฤูาล
สีสันสีาวนวลและสีสสวยนั้นทำให้มันูเป็นเ้วันเิทีู่ีมาพอัว
ิฟฟ่อนนมส้อนโที่พอทานไ้ประมารอบรัวเล็ๆรอบรัวหนึ่ถูทำนเสร็นไ้
้อนเ้สีาวเพราะเนื้อรีมแสนนุ่มนั้นปาอย่าสวยาม หน้าเ้แ่้วยสอเบอร์รี่ลูโและผลไม้ามฤูาลอฤูหนาววาเรียสวยาม
ูน่าทานมา อีอย่าท่านแม่็ทำน้ำาเอิร์ทเรย์ที่ท่านพ่ออบเอาไว้้วย
พวเราัโ๊ะอาหารใหู้เรียบร้อยสวยาม
แ่พอมาูๆแล้ว ผมนอนหลับยาวไปเือบอาทิย์หนึ่ึ่ทำให้ผมไม่มีเวลาื้ออวัให้ท่านพ่อเลย
พอถามท่านแม่ ท่านแม่็บอว่าไม่้อเรียมอะไรมามามาย แ่โผล่หน้าและยินี้อนรับท่านพ่อ้วยรอยยิ้ม
แ่นั้นท่านพ่อ็มีวามสุมาแล้วแ่ผม็อยาให้ท่านอยู่ีนี่นา
“มาเรีย..ผมวรทำอะไรให้ท่านพ่อี?”ผมถามมาเรียั
ึ่มาเรียั็เป็นสาววัยลานทีู่สวยามามวัยอเธอ เรือนผมยาวสลวยสีน้ำาลเ้มนั้นมัรวบเป็นทรหาม้าเ็บ่อนไว้ใ้ผ้าลุมผมสีาวำ
วาสีเียวันนั้นทอประายส่าามและเป็นผู้ให่ออมาเ้ารูปับโรหน้าามที่ไม่เสื่อมลายามาลเวลา
มาเรียันิ่ไปล้ายนึ่อนลี่ยิ้มบาๆออมา
“ลอทำนมทำมือไหมะ ุหนู”
“นมทำมือ?”ผมพึมพำออมา
นมทำมือเนี่ยแบบอท่านแม่เหรอ? ผมิในใ “แบบที่ท่านแม่ทำใ่ไหมรับ
มาเรีย”
“็ล้ายๆันะ
แ่นมที่มือใหม่วรทำนั้น็เป็นมัฟฟิ่นนะะ”มาเรียัอบผม ูน่าสนุไปเลย
ถ้าทำนมแบบท่านแม่ไ้็แปลว่าผมะสามารถทานนมหวานไ้เรื่อยๆใ่ไหม ผมยิ่เป็นนอบอหวานอยู่้วย
แบบนั้น็ีไปเลย
“อยาทำัรับ มาเรีย!”
“ั้นิันะสอนให้นะะ ุหนู”มาเรียัยิ้มรับผม่อนพาผมไปเปิฟลูอร์ททำนมทันที
ารที่เยูารทำนมทำมืออท่านแม่แล้วลอมาทำเอนั้นูยาเย็นไปถนัา
ท่านแม่ที่ไ้ยินเรื่อารทำมัฟฟิ่นอผม ท่าน็หัวเราะออมาบอว่า
แบบนั้น็แปลว่ามีผู้่วยเพิ่มแล้วสิ อะไรประมานั้น
อนแร็ไม่เ้าใหรอแ่พอมาเรียมาบอว่านั้นสูส่วนมาไม่อบทำนมเอหรอ
นิยมทานแ่นมอแม่รัวพ่อรัวที่มีื่อเสียาร้านัๆมาว่าารทำเอเพราะถือว่ามัน้อเป็นานอสามัน
เพราะแบบนั้น็แปลว่าผมับท่านแม่เป็นนั้นสูส่วนน้อยสินะ
เท่เป็นบ้าไปเลย!!
“ร่อนแป้ ผฟู เลือเ้า้วยันแบบนั้นแหละะ
ทำประมา 3 รอบแล้ว่อยใส่น้ำาล อไ่นะะ ุหนู”ผมพยัหน้าไปพร้อมทำามำพูอมาเรียัไปพร้อมๆัน
ให้ายเถอะ..ทำนมนี้มันยาริๆ ผมเริ่มเห็นใเหล่าบรรานรัวริๆที่ทำนมหวานมามายให้นั้นสูทานไ้ในแ่ละวันโยไม่เหนื่อยล้าเลย
แป้ฟูสีาวนวลร่วลสู่ามผสม ผมีแป้เ้า้วยันโยมีาหลัเป็นท่านแม่และมาเรียัที่ยืนเียร์และให้ำแนะนำอย่าอ่อนโยน
ผิพลารไหน็สอน็บอโยไม่มีาริเียนเลยแม้แ่น้อย
“ประมานี้พอไหมรับ”ผมเอียอถาม
ท่านแม่้มหน้ามามอ่อนใ้นิ้วเล็ๆปาเนื้อิมึ่มาเรียั็มและิมเล็ๆน้อยพอประมา
ท่านแม่อมยิ้มออมาับผม่อนลูบหัวเบาๆ
“ใ้ไ้เลย๊ะ ที่รัอแม่”
“ลิ่นประมานี้้อออมาอร่อยๆแน่ะ
ุหนู”มาเรียัเอ่ยมผมพร้อมให้ำลัใอย่าอ่อนโยน “นายท่าน้อีใแน่ๆเลย่ะ”
ผมส่ยิ้มออมาอีรั้พร้อมเริ่ม้นอบมันอย่ารวเร็ว
เนื้อแป้หนาฟู่อยๆถูัใส่ถ้วยระาษสีสันสวยามนเ็มถ้วย รู้สึว่าผมะะปริมาผิไปหน่อยทำให้มันมีำนวนเยอะพอัว
ท่านแม่สอนผมใ้เาอบึ่ในยุนี้นั้นไม่มีเาอบไฮเทแบบยุอนาที่ผมามา แ่มันเป็นารอบโยใ้หม้อและไฟแรสู
มาเรียัสอนใหู้นมที่อบเอาไว้ให้ีๆ
ไม่ั้นอาไหม้ไ้ทำให้ผม้ออยูมันอย่าระมัระวั ในไม่้านมมัฟฟิ่นหลายสิบิ้น็เสร็สมบูร์นไ้
มาเรียัใส่นมมัฟฟิ่นหลายสิบ้อนใส่ถุสีสันสวยาม่อนผูริบบิ้นเส้นเล็ๆสีาวเอาไว้พร้อมยื่นมาให้ผม
ท่านแม่ับมาเรียัเห็นว่าวรแบ่นมที่ผมทำิ้นแรเอาไว้เป็นสอส่วนือให้ท่านพ่อส่วนหนึ่ับนอื่นๆให้บ้าน
ึ่พวท่าน็ใส่มันไว้ในระร้าสีน้ำาลเ้ม แู่สวยามพร้อมให้ผมถือเอาไว้
ผมรู้สึว่าเหมือนโนมาเรียัับท่านแม่แล้เลยนะ..
++++++++++++++++++++
“ผมให้นะรับ”
"อบุสำหรับอวันะะ
ุหนู"เสียพูอบุอนรับใ้สาวในบ้านผมเอ่ยออมาพร้อมส่ยิ้มอ่อนหวานน่ารัมาให้
ผมที่ไ้รับำอบุมาหลัาส่มอบมัฟฟิ่นที่ทำไว้นั้น็อยิ้มแย้มีอีใไม่ไ้ริๆ
อนนี้ผมีใับอบอุ่นหัวใไปพร้อมๆันเพราะผมเป็นเหมือนาน้ารอสส่มอบอวัแ่นในบ้านไม่มีผิ
อนนี้ผมเินไปทั่วฤหาสน์เพื่อแ่ายนมทำมือให้ับนรับใ้ึ่พวเา็รับเอาไว้้วยวามีใและอ่อนโยนแถมมผมอีว่าทำไ้ยอเยี่ยมมา
ผมแอบรู้สึีใไม่ไ้เลยที่วามพยายามรั้แร
ประสบผลสำเร็นอนนี้มัฟฟิ่นน้อยๆในระร้าเหลืออยู่แ่ไม่ี่ิ้นเท่านั้นแล้ว
หลายิ้น็มอบให้นรับใ้ที่เินไปเินมาทั่วบ้านแ่็มีหลายิ้นที่ผมแอบินไประหว่าทาเินเพราะผมหิวมานท้ออร้อไม่ไ้
ถ้าหามีมัฟฟิ่นเหลืออยู่หลัามอบให้ท่านพ่อเสร็
ผมะว่าะเอาไปทานเล่นับน้ำาเสียหน่อย แ่มันพอีันับที่ท่านพ่อลับมาพอี
ผมรีบวิ่ไปทาท่านพร้อมับถุนมและะร้านมมัฟฟิ่น
ท่านแม่ยืน้อนรับท่านพ่อ้วยรอยยิ้มและอท่านพ่อ้วยวามอ่อนโยนึ่ท่านพ่อ็อท่านแม่อบเ่นัน
“ท่านพ่อ!!”ผมะโนเรียท่านพ่อ่อนะระโนไปอแรๆรั้หนึ่
ท่านพ่ออผมเป็นายรูปามนน่าหมั่นไส้ริๆ
เรือนผมยาวสลวยัเป็นทรระ้นอสีาวนวลราวับหิมะึ่เป็นสีเียวันับสีผิวาวีอท่านพ่ออย่ามา
ท่านพ่อเป็นนผิวาวมาั้แ่ำเนิ มันาวนีล้ายนป่วย
วาู่เรียวโสีม่วแสนสวยราวเหล้าอุ่นนั้นประับบนใบหน้า
มูโ่เล็รับันับริมฝีปาบาสวยน่าูบ
ท่านพ่อมีโรหน้าที่หล่อเหลาามเอามาๆนผมยัแอบิว่าเหุใ...ผมึไม่ไ้รับยีนส์หน้าาีแบบนอื่นเามาบ้าเนี่ย!!
“มีอะไรั้นเหรอ..เอย์เล”ท่านพ่อเอ่ยถามผมเสียอ่อนโยน
ผมระโอท่านแรๆรั้หนึ่่อนยื่นถุนมมัฟฟิ่นไปให้ท่านอย่ารวเร็ว
“สุสัน์วันเิรับ ท่านพ่อ!!”ผมพูอวยพรับท่านพ่ออย่ารวเร็ว
ใบหน้าทีู่เหนื่อยล้านั้น็แ่แ้มไป้วยรอยยิ้มทีู่มีวามสุอย่ารวเร็ว
“อบุนะ ลูรัอพ่อ”ท่านพ่อรับอวัอผมไป่อนยิ้มอ่อนโยนให้
ลูบหัวเบาๆนทำให้ผมมีวามสุเหมือนเ็ไ้รับำมไม่มีผิ
“สุสัน์วันเินะ
ที่รั”ท่านแม่พูับท่านพ่อบ้า่อนหอมแ้มท่านพ่อเบาๆ
ท่านพ่อหัวเราะออมาอย่ามีวามสุ่อนที่ทั้สอนะเ้าสู่วัวนเลิฟๆหวานแหววให้ผมนั่มอ่อไป
พ่อแม่รัันี็ือวามสุอผมริๆ
ผมหัวเราะในลำออย่ามีวามสุ่อนที่วาะเหลือบเห็นร่าเล็ๆอเ็นหนึ่ยืนอยู่้านหลัพ่อ
มือเล็ๆนั้นับายเสื้อท่านพ่อแน่นล้ายลูที่หวาลัวทุอย่า
ผมมวิ้วเล็ๆออมา่อนส่เสียเรีย “นนนั้นใรนะรับ?”
ท่านพ่อไม่อบแ่ยยิ้มออมา
เาันร่าอเ็ายมา้านนอทำให้ผมเห็นใบหน้าอเาัเนมายิ่ึ้น
เ็ายัวเล็ทีู่อายุน้อยว่าัวผมประมาปีสอปี
เรือนผมยาวระ้นอูฟูฟ่อนั้นเป็นสีาวราวหิมะล้ายับท่านพ่อไม่มีผิ
ผิวสีาวีราวนป่วยแ่็ูสุภาพี
ร่าเล็ๆนั้นเยหน้าึ้นมาทำให้ผมเห็นใบหน้าเล็ทีู่น่ารัน่าันั้นทำให้ผมรู้สึเอ็นูแปลๆไม่ไ้และวาู่โนั้น็เป็นสีาวหิมะเหมือนันับเรือนผมไม่มีผิ
มันทัู้บริสุทธิ์และบอบบาน้อถนุถนอมเอาใใส่
“เ็นนี้ื่ออัลบัส...”ท่านพ่อพูึ้นเพื่อแนะนำัวเ็รหน้า
เ็ายสีาวเินมารหน้าผม่อนทำสีหน้าูื่นระหนล้ายระ่ายออมานูน่ารัน่าั
มันทำให้ผมอหัวเราะและส่ยิ้มเอ็นูเ็น้อยรหน้าไม่ไ้เลยรับ
“อัลบัส มาโ้ แอโทเร...”
“เาะมาเป็นน้อายบุธรรมอลูนะ”
What the
f**k!!!!
{ุยับไรท์เอร์เราฟ}
มาใหม่ับๆ น้อสาวไโให้แ่อีรั้่อนเลยเร่สปีแ่้วยวามเร็ว น้อเอย์เลเป็นนน่ารั ใ้ำพูสุภาพลอ(รไหน?) ที่ริเาเรียนนะแ่แอบ่อนเอาไว้ับ อีอนะโผล่มาอนไหน็ึ้นอยู่ับเวลาและวาม.รับ ฮึๆๆๆ อบุรีๆนะรับที่ิามเม้นท์ เฟบและอ่าน เป็นำลัไ้ีมาริๆ บายๆ-W-
ความคิดเห็น