เจ้าแม่ที่รัก

ลำดับตอนที่ #2 : หลับไปซะ

เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเพื่อนร่วมห้องดังไปทั่ว

(น่ารำคาญชมัด) กระผมที่ตัวคนเดียวได้แต่คิดเช่นนั้น ทั้งอิจฉา ทั้งเหงาหงอยมาแต่ไหนแต่ไร มันคงเป็นเพราะกระผมทั้งชินและชาอยู่กับเรื่องแบบนี้ (เงียบสักทีเถอะน่า)

[ตกเย็น]

"ไอ้เส็ง! ฝากทำเวรแทนหน่อยสิ วันนี้มีนัดแตะบอลกับเพื่อนว่ะ" เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งพูด จากนั้นก็โยนไม้กวาดใส่กระผม แล้วเดินหนีไป

"เฮ้ย! ไอ้น้อย แกจะทิ้งให้เราทำเวรอยู่กับไอ้ตัวประหลาดนี้น่ะหรอ รอเราด้วย "เพื่อนที่กำลังกวาดเองก็ทิ้งอุปกรณ์ทั้งหมดลงพื้นและวิ่งตามไป

"แกเบาๆสิฟะ เดี๋ยวก็โดนมันเล่นของใส่หรอก เดี๋ยวมันจะไปเรียกผีมาหลอกแก แฮ่! "

"...อย่าพูดแบบนั้นดิ ไปเร็ว"

"..." ตัวประหลาดงั้นหรอ แต่ก็ทำไงได้ล่ะ กระผมคงเป็นได้แค่ตัวประหลาดสำหรับพวกเขา ถ้าไม่ทำความสะอาดก็ไม่มีคนทำ แล้วครูก็จะลงโทษพวกเราทั้งหมด พอถึงตอนนั้นแล้ว 2 คนนั้นก็คงจะโทษเราว่าไม่ช่วยทำอยู่ดี   

กระผมลงมือกวาดพื้นต่อไป.....อย่าเดียวดาย เช่นเคย

.

.

อ่า...เสร็จสิ้น สะอาดเอี่ยมเลย 

"เอาอุปกรณ์ไปเก็บก่อนดีกว่า"

นี่เราทำความสะอาดนานแค่ไหนแล้วเนี่ย เหนื่อยนิดๆแฮะ กระผมเดินเอาอุปกรณ์ไปเก็บที่ห้องเก็บอุปกรณ์ ใกล้มืดขนาดนี้แล้วหรือเนี่ย มองออกไปตรงระเบียงก็เห็นแสงแดดที่ระยิบแสงสีส้มก่อนจะค่อยๆเริ่มหายไปตามเวลา (รีบกลับบ้านดีกว่า) กระผมนำอุปกรณ์ไปเก็บเข้าที่ ปิดประตูห้องเก็บของ และกำลังจะเดินกลับ

คลืดดดดดด คล่มมมม!! 

(...ฉันเก็บไม้กวาดไม่ดีรึเปล่านะ) กระผมจึงเดินไปเปิดห้องเก็บของอีกครั้ง

"ว๊ากกกกกกกกก! !!!"

"จริงๆด้วย เอ็งเห็นข้าจริงๆด้วย"มีลุงแก่ๆคนนึงนั่งขดตัวอยู่ในห้องเก็บของตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เขาฉีกยิ้มออกมาจนเห็นฟันดำๆที่ผุพังหลายซี่ 

ไม่นะ! ฉันเผลอแค่นิดเดียวเองนี่นา ทำไงดี เขารู้แล้ว...

"นี่ๆ มาแลกกันเถอะ ฉันเบื่อที่จะต้องมาวนเวียนแบบนี้แล้ว มาทำแทนฉันหน่อยสิ"ลุงค่อยๆคลานตัวออกมา ขา...ขาของลุงมัน...ไม่เหลือชิ้นดีแล้วมั้งน่ะ 

              ไม่ใช่แค่1 แต่เป็น 2 ไม่ใช่แค่ 2 แต่เป็นหมู่คณะ กระผมจำเป็นต้องวิ่งสุดกำลังเพื่อเอาตัวรอดจากพวกเขา กระผมวิ่งไปไกลมากเท่าไหร่ พวกเขาที่ตามกระผมมาก็ยิ่งเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ 

"แกรู้....แกรู้...แกรู้..."เสียงเหล่านั้นก็วนเวียนต่อไปไม่เลิก และดังขึ้นเรื่อยๆ เพิ่มมากขึ้น และมากขึ้นจนแยกไม่ออกว่าเป็นเพียงเสียงสะท้อนหรือเจ้าของเสียงมีจำนวนเท่าไหร่ ก็คล้ายๆกับบทสวดพร้อมกับเสียงกรีดร้อง

(อย่าหันไป อย่าหันไปนะ) เสียงฝีเท้าของกระผมดังไปทั่วอาคารเรียน (เหนื่อยจังเลย ชักจะไม่ไหวแล้ว แต่จะไปหลบที่ไหนล่ะ!!??) ซ้าย- ขวาก็มีแต่ระเบียง ทางเดิน และห้องเรียน

"...เอาไงเอากันล่ะทีนี้"กระผมกระโจนพุ่งตัวเข้าไปในห้องเรียนของกระผม แล้วรีบถอยให้ห่างทั้งประตูและหน้าต่าง (ตามมาอยู่อีกหรอ! ?)พวกเขาไปมุงกันอยู่ที่ประตูพยามจะทะลักกันเข้ามา

"ว๊ากกกกก! !!"(ฉันจะตายอยู่ที่นี่ไม่ได้นะ! ) ขาของกระผมไม่มีแรงเหลือแล้ว กระผมทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความหวาดกลัว (ไม่ได้นะเส็ง! แกต้องใจแข็งไว้ ลุกสิ !ลุกขึ้น! )จะบอกกับตัวเองยังไงขามันก็ไม่ยอมขยับเลย

              (กลิ่นดอกแก้ว...) เบื้องหน้าของกระผม คือหญิงสาวที่อยู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้น เธอหันหลังให้ผมและกางแขนทั้ง2ข้าง ทำผมเกล้า เสื้อลูกไม้สีชมพู โจงกระเบนสีแดงเลือดหมู ข้อเท้ารัดเครื่องทอง ไม่ผิดแน่...ถึงมันจะเป็นความทรงจำที่ค่อนข้างเลือนลาน แต่กระผมก็จะจดจำเธอเอาไว้

"ไม่ต้องกลัวนะ หลับตาลงเถอะ แล้วทุกอย่างมันจะดีขึ้น"เสียงของเธอ...อบอุ่น เพราะเหตุใดกระผมจึงรู้สึกง่วงอย่างเห็นได้ชัด เธออ้อมมาปิดตากระผมจากด้านหลัง

"เอ๊ะ! "

"เธอปลอดภัยแล้วนะ หลับตาลงแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น"  หากสิ่งที่กระผมจำนั้นไม่ผิดเพี้ยนไปล่ะก็ สักวันผมจะมาตอบแทนบุญคุณของเธอ

"หลับไปซะ"

ร่างกายของกระผมก็วูบลงไปอย่างคนไร้เรี่ยวแรง ตักของเธอช่างอบอุ่นจัง มือของเธอรูบไปมาบนหัวของผม (มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน)