ห้องพักของเหล่า Oc เพื่อคุณนักเขียน

ลำดับตอนที่ #15 : Oc : ล่าปีศาจ

ใบสมัคร

*สมาชิกชากันนะ*

  "อสูรไร้หน้า? ค่อนข้างแปลกๆนะครับ..."

 ชื่อ-นามสกุล: ซึกิคิเคียว ไซยาคุ TsukiKīkyo Saiyaku

(Tsuki = พระจันทร์ Kikyo = ดอกบอลลูน/Platycodon | Saiyaku = ภัยพิบัติ)

ชื่อเฉพาะ: ซึกิคิเคียว(คนรู้จัก) | ไซยาคุ(เริ่มสนิท) | ไซ หรือ ยาคุ(สนิทแล้ว)

ฉายา : อสูรไร้หน้า

อายุ : 17 ปี

นห : 62 กก.

สส : 168 ซม.

รูปลักษณ์/ลักษณะการพูดคุย : เส้นผมสีดำยาวจรดสะโผกเป็นประกายสีม่วงยามต้องแสง หน้าม้ายาวตัดกับใบหน้าขาวออกซีดได้เป็นอย่างดี นัยตาสีนิลลึกเกินจะหยังถึงมักจะเรืองแสงเป็นสีฟ้าใสราวกับอัญมณีมูลค่าสูง รูปร่างสูงแต่ผอมขัดกับเรี่ยวแรงมหาศาลที่เจ้าตัวมี แต่งกายสบายๆด้วยเสื้อยืดสีดำที่ใหญ่กว่าตัวเองมากๆ คลุมไว้ด้วยเสื้อกันหนาวสีน้ำตาลอ่อนและกางเกงยีนสีน้ำเงิน น้ำเสียงแหบทว่ากลับมีสเนห์น่าฟังอย่างน่าประหลาด

โดยทั่วไปแล้วเป็นคนพูดสุภาพเสมอแต่แอบมีความกวนเล็กน้อย มักจะเรียกคนรู้จักด้วย'นามสกุล'พร้อมคำนำหน้าว่า'คุณ' พอเริ่มสนิทด้วยก็จะเปลี่ยนเป็นเรียกด้วย'ชื่อ'และตามด้วย'คุง'หรือ'จัง'แต่กับคนอายุมากกว่าจะใช้คำว่า'ซัง'แทน บางครั้งถ้าเขารู้สึกเอ็นดูใครมากๆเขาก็จะเผลอเรียกอีกฝ่ายว่า'โชโจ(สาวน้อย)'หรือ'โชเน็น(หนุ่มน้อย)'ออกไปแม้เจ้าตัวจะรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ค่อนข้างเสียมารยาทก็ตาม

ส่วนคนที่ถูกเรียกด้วยชื่อเต็มมาพร้อมทั้งนามสกุลและชื่อแบบไม่มีคำนำหน้าหรือลงท้าย ก็ขอให้ระวังเงาหัวตัวเองตอนอยู่ในสนามรบไว้ให้ดีแล้วกันนะ ไม่งั้นอาจโดนเขาเผลอถีบส่งไปที่อีกฝั่งของแม่น้ำ'ซันสุ(1)'แบบไม่รู้ตัว

นิสัย: ปกติแล้วเขาเป็นคนเรียบง่ายมีบรรยกาศสบายๆไม่เร่งรีบและไม่วุ่นวายอยู่รอบตัว ทำให้คนที่สนทนาด้วยรู้สึกผ่อนคลายเสมอ แต่ลึกๆแล้วเขาเป็นคนที่ช่างสังเกตคิดมากกับทุกเรื่อง แม้จะเป็นสิ่งที่เล็กๆน้อยๆก็ตาม ดังนั้นหากมีใครที่ดูเหมือนกำลังมีปัญหาหรือพฤติกรรมเปลี่ยนไปเพียงเล็กน้อยเขาก็สามารถรู้สึกได้และเสนอตัวเข้าช่วยเหลือในสิ่งที่ตัวเองพอจะทำได้ทันที

แต่ไม่ว่าจะใจดีระดับพ่อพระขนาดไหนทุกคนย่อมมีเวลาที่โกรธหรือโมโหเช่นเดียวกันทั้งสิ้น เวลาที่ไซโมโหหรือหงุดหงิด เขาจะหลุดคำหยาบคายออกมาและพูดประชดประชันแบบไม่เห็นหัวใครทั้งนั้นต่อให้เป็นหัวหน้าสำนักงานเขาก็พร้อมที่จะหันไปมองค้อนใส่ แต่หลังจากช่วงเวลาวุ่นวายผ่านไปเขาก็จะกลายเป็นลูกหมาหงอยๆที่พูดขอโทษกับทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์แทบทุก10นาที แม้แต่กับคนที่ทะเลาะด้วยก็ตาม กว่าจะฟื้นตัวกลับมามีบรรยกาศสบายๆแบบเดิมก็ใช้เวลาเกือบอาทิตย์เลยทีเดียว

ในทางตรงกันข้ามเมื่อเขาอยู่ในอารมณ์ที่เรียกว่า'โกรธ'นั้นจะกลายเป็นตัวตนที่ไร้ซึ่งคำด่าทอหรือแดกดันใครทั้งสิ้น มีเพียงอาวุธและการต่อสู้จนกว่าเขาหรือคู่กรณีจะไปนอนต่อสายน้ำเกลือในห้องพยาบาลเท่านั้นที่จะทำให้เขาหยุดลงได้และเมื่อเขารักษาตัวจนกลับมาเป็นปกติแล้วจะไม่มีท่าทีรู้สึกผิดใดต่อสิ่งที่ตนเองทำทั้งสิ้น แต่อย่างไรก็ตามการที่เขาเลือกหันมาใช้กำลังได้นั้นหมายความว่าอีกฝ่ายจะต้องเป็นคนที่ใช้เหตุผลหรือสันติวิถีคุยด้วยไม่ได้เท่านั้น และบุคคลผู้เป็นคู่กรณีจะถูกเรียกด้วยนามสกุลพร้อมชื่อตลอดไป

ฉายาอสูรไร้หน้านั่นก็มาจากการที่เจ้าตัวหน้ามืดตามัวพยายามจะส่ง'คู่กรณี'ไปโลกหน้านั่นล่ะ

นิสัยที่เพี้ยน : เรียกว่าเป็นรสนิยมแปลกๆน่าจะถูกกว่านิสัย แต่ไซนั้นชอบเก็บสะสมอย่างมาก เช่น สิ่งของเก่าๆ หนังสือ วรรณกรรมเก่าๆ ดอกไม้ที่เอามาทำให้มันดูสดใหม่ด้วยสารเคมีต่างๆหรือบางครั้งก็เอาไปทับในสมุดให้มันแห้ง หรืออัญมณีสีต่างๆแม้แต่เครื่องประดับก็ไม่เว้น แต่สิ่งที่แปลกและเพี้ยนที่สุดคงเป็นชิ้นส่วนต่างๆของสิ่งลึกลับที่เขาจัดการได้กระมั้ง เขาเก็บพวกมันไว้อย่างดี บ้างครั้งก็เป็นนิ้วหรือเขี้ยว บ้างครั้งก็ลูกตาหรือจงอยปาก บ้างก็เป็นเกร็ด เส้นผมหรือขน ไม่ก็ปีก

ประวัติ : เด็กผู้เติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ย่ำแย่ เด็กๆถูกเลี้ยงดูแบบทิ้งๆขว้างๆอยู่แบบอดๆอยากๆ มีเด็กมากมายที่ไม่แข็งแรงพอจะสามารถทนกับความเป็นอยู่จึงล้มตายลงทีละคน เขาเป็นหนึ่งในเด็กที่เหมือนจะตายครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ยังคงรอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์ แต่แล้วในวันหนึ่งสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นก็เกิดไฟไหม้ขึ้นมาอย่างปริศนาถูกสันนิษฐานว่าเป็นฝีมือของสิ่งลึกลับ

เขาถูกเจอโดยเจ้าหน้าที่ขององค์กรที่เล็งเห็นถึงศักยภาพในการยืดหยุนและปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว และเหนือสิ่งอื่นใดคือสัญชาตญาณในการเอาชีวิตรอดที่ทำให้เด็กชายวัยเพียง 13 ปี หนีออกมาจากอาคารที่ถูกไฟไหม้ได้โดยมีเพียงรอยขีดข่วนและแผลไฟลวกเล็กๆเท่านั้น และสภาพจิตใจคงที่แม้จะเห็นเด็กคนอื่นถูกไฟคลอกตายไปต่อหน้าต่อตาก็ตาม ทั่งยังไม่มีอาการหวาดกลัวต่อไฟพร้อมส่งยิ้มให้เจ้าหน้าที่ได้ราวกับเป็นเรื่องปกติ

"คุณสบายดีหรือเปล่า? คุณหน้าซีดมากเลยน่าจะนั่งพักสักหน่อยนะครับ คุณผู้ชาย" นั่นคือสิ่งแรกที่เขาพูดกับเจ้าหน้าที่ซึ่งสังเกตการณ์อยู่หน้าอาคารที่เต็มไปด้วยไฟและพบเขา

อาวุธ : มีดสั่นและปืนพกเป็นสิ่งที่เขาใช้บ่อยที่สุดเพราะมันพกพาและซ่อนไปไหนมาไหนไหนง่าย แต่เอาเข้าจริงเขาก็พร้อมจะคว้าของรอบตัวมาเป็นอาวุธหมดหรืออาจจะขอยืมของคนรอบตัวมาใช้ก่อนถ้าจำเป็น(แต่ก็ใช้แบบระวังมากๆไม่อยากทำของคนอื่นเขาพัง)

ความสามารถพิเศษ : นอกจากพละกำลังที่มากแบบขัดกับร่างกายที่ไร้กล้ามแล้ว เจ้าตัวเป็นคนที่สนใจในเรื่องลึกลับและประวัติศาสตร์ในระดับนึง ดังนั้นหากเป็นตำนานที่มีคนรู้จักเยอะเขาก็พอจะรู้บ้าง โดยเฉพาะเรื่องที่ถูกเขียนไว้ในหนังสือเก่าๆ เขาก็อาจจะบังเอิญเจอเข้าตอนหาของสะสมก็ได้

สิ่งที่ชอบ : ของสะสมที่กล่าวไว้ข้างต้น สัตว์ทุกชนิด(ชอบจริงๆนะไม่ได้คิดจะจับมาทำเป็นของสะสมนะเออ) ชาทุกชนิดทั้งญี่ปุ่นจีนหรืออังกฤษก็ไม่เกี่ยง นอนกลางวันกลางแดดแบบแมว(ตื่นขึ้นมาแล้วไม่ป่วยด้วย) อาหารที่มีรสหวาน(แต่ไม่ชอบขนมหวานกินได้แค่ไอศครีมกับเค้กหน้านิ่ม) เสียงเพลง ร้องเพลง เล่นดนตรี พระจันทร์เต็มดวง ชุดกิโมโนหรือยูกาตะ

สิ่งที่ไม่ชอบ : การถูกจ้องเป็นเวลานาน คนที่คุยด้วยเหตุผลไม่ได้ เวลาที่ตัวเองเผลอแสดงท่าทีโมโหออกไป

คุณรู้สึกอย่างไงกับ สำนักงานที่ซอมซ่อแห่งนี้ค่ะ? : "ผมต้องช่วยทำความสะอาดไหมครับ?"

รู้สึกกับใครเป็นพิเศษในสำนักงานไหมค่ะ?: "ทุกคนก็ดูน่าคบหาหมดนะครับ จะสาวน้อยมากความสามารถ หรือคุณผู้ชายที่ดูสนุกกับการสู้แบบสุดๆคนนั้น แต่คุณเจก็ดูน่าสนใจสุดล่ะมั้งครับ...ในเรื่องชื่อล่ะนะ"

ถ้าสมุติว่าระหว่างการฆ่าปีศาจ คุณเกิดโดนได้เปรียบขึ้นมา คุณจะทำเช่นไรค่ะ?: "ก็ต้องพยายามสู้สิครับ จะยอมให้ตัวเองเสียเปรียบไปเรื่อยๆจนถูกฆ่าคงไม่ดีอ่ะเนอะ? หึหึ"

".....แต่ถ้าสู้โดยไม่หวังจะชนะตั้งแต่แรก ถ้าแค่สู้เพื่อถ่วงเวลาให้คนอื่นหนีแบบนั้น...ก็คงได้แต่ยอมรับชะตากรรมละมั้งครับ"

ชุดใส่นอน

"รู้สึกนอนไม่หลับมาสักพักแล้วล่ะครับ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกแค่นี้สบายมากครับ"

ชุดใส่ออกไปข้างนอกแบบไม่เป็นทางการ(ใส่เวลาฝึกซ่อมหรือออกกำลังกายด้วย)

"ทำได้ดีมาก'โชโจ'...อ๊ะ! ขอโทษผมทำให้เธอไม่สบายใจรึเปล่า?"

ชุดทางการ(เวลาต่อสู้ตาจะเปลี่ยนสี)

"ไม่ไหวสินะครับ...ผมน่ะ..มาได้แค่นี้สินะ"

(เตรียมบทพูดไว้เลยเพื่อไรท์ส่งไปตาย ;w;)

1) แม่น้ำ ซันสุ คือแม่น้ำที่กั้นละหว่างโลกคนเป็นและคนตาย