คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บ่ายวันนี้ช่างมืดครึ้มเสียเหลือเกิน หากแต่หญิงสาวเจ้าของห้องนอนกว้างช่างมีอารมณ์สุนทรีย์ขัดกับสภาพอากาศวันนี้โดยสิ้นเชิง
สาวน้อยนาม ไอน่า ผู้มีเรือนผมสีดำขลับเป็นเงางามรับกับใบหน้ารูปไข่ อีกทั้งยังมีดวงตากลมโตสีน้ำทะเล
อายุอานามประมาณ 15-16 ปี เธอกำลังจ้องมองหนูแฮมสเตอร์ตัวน้อยอย่างใจจดใจจ่อ
ถึงตรงนี้ จะขอย้อนความไปซักหน่อยคงไม่เสียหาย
ไอน่าและเอน่าผู้เป็นพี่ไปตลาดใหญ่เมื่อไม่นานมานี้ ทั้งสองต่างนำสัตว์เลี้ยงกลับมาเลี้ยงกันคนละตัว
นั่นก็คือกระต่ายสีขาวขนฟูของเอน่าที่เป็นตัวเมีย กับ หนูแฮมสเตอร์สีกรมเทาตัวผู้ของไอน่า
ความจริงแล้วกว่าทั้งสองจะนำเจ้าสองตัวนี้เข้าบ้านได้ก็นานทีเดียว เพราะพี่เลี้ยงพยายามปฏิเสธทุกวิถีทางเนื่องด้วยเหตุผลที่กลัวว่าเธอทั้งสองจะไม่รับผิดชอบเหมือนเด็กคนอื่นๆ”พอหายเห่อแล้วทิ้ง”
กว่าจะยอมเล่นเอาเอน่าเหนื่อยใจ
และตอนนี้ ไอน่าก็จดจ้อง”โช”หนูตัวน้อยของเธออย่างตั้งใจราวอ่านหนังสือสอบเลยทีเดียว ซึ่งสักพักเธอคงต้องละจากมัน - เอน่าเข้ามาในห้องและฝาก”ซูการ์”กระต่อยน้อยไว้กับเธอ
มันเป็นเช่นนี้ประจำหลังจากที่ซื้อมันมาเพียงหนึ่งเดือน ไม่ใช่เอน่าเบื่อ แต่เพราะเธอและพี่เลี้ยงจำต้องไปต่างประเทศเป็นระยะ ๆ เพื่อตามหามารดาของเธอที่สาบสูญไปตั้งแต่เธออายุได้สิบขวบ
การไปครั้งนี้คงจะนานทีพอสมควร...ไอน่าต้องอยู่บ้านในขณะที่พี่สาวของเธอเสี่ยงอันตราย ซึ่งเวลาอันยาวนานครั้งนี้ จะเป็นสื่อที่ทำให้ไอน่าค้นพบถึงความแตกต่างได้ดีทีเดียว
แม้ว่าความ”แตกต่าง”ที่เกิดขึ้นนั้น อาจเป็นความมหัศจรรย์ที่เธอจะไม่มีวันลืม...
******************************************
“มนุษย์ชักจะหมางเมินพวกเราขึ้นเรื่อยๆแล้วสินะ”เสียงโทนต่ำของผู้หญิงดังขึ้น
“ทั้งๆที่ธรรมชาติอย่างพวกเราให้อะไรตั้งมากมายแท้ๆ” เสียงลึกลับนั้นพูดต่อ ไม่มีแม้ใครที่มาได้ยิน นอกจากคู่สนทนาอีกตัวที่ซ่อนอยู่ในมุมมืดของตรอกร้างเล็กๆ
“ใช่...ไม่มีแม้สักคนที่สนใจ เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น” เสียงอีกเสียงหนึ่งพ้อง ก้าวออกมาจากความมืดมิดนั่น แต่ก็ไม่สามารถเห็นรูปร่างหน้าตาชัดเจนได้ อาจจะเป็นเพราะอากาศที่ครึ้มฝน อยู่ในตรอกซอย หรือ...จะเป็นอะไรที่มากกว่านั้น...?
“เราคงต้องใช้วิธีนั้น...” เสียงแรกแนะอย่างใจเย็น เธอก้มหน้าก้มตาควานหาอะไรบางอย่างในย่ามกระสอบผ้า ส่งเสียงดังกุกกักครืดคราดชวนสยองพิลึก
“จะใช้กุญแจหรือ?”
เสียงที่สองถามขณะที่อีกตัวยังควานหาของปริศนาที่ไม่มีใครอาจรู้
แต่เมื่อได้ยินคำถาม เจ้าตัวก็หยุดอิริยาบถ หันมายิ้มอย่างหมายมาด
“ใช่....กุญแจ”
ผู้ถามที่เหมือนรู้คำตอบอยู่แล้วไม่แปลกใจ พลางคิดคำนึง
คืนนี้คงอีกยาวนาน.................
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น