[BL] Tale of the Darkness

32nd and a half Tale : ลืมตา

               “ไม่ตาย... แต่เขาจำอะไรไมได้แล้ว”

               “อะไรนะขอรับ?”

            “ส่งเขากลับซะ”

            “นายท่าน...”

               “ทุกอย่างก็แค่กลับสู่เริ่มต้น...”

            “ลาก่อน...”

               ..เซดดริก...

               ปวดหัว...

               มันคือความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้ เปลือกตาที่ปิดสนิทค่อย ๆ ลืมขึ้นอย่างเชื่องช้าก่อนจะปิดลงอย่างรวดเร็วเมื่อแสงสว่างที่ลอดผ้าม่านขาวกระทบม่านตา เขาพยายามลืมตาขึ้นอีกครั้ง และกะพริบตาถี่ ๆ หลายครั้งจนพอจะลืมตาได้แม้จะรู้สึกว่าแสงแดดนั้นช่างทำร้ายดวงตาเหลือเกิน

               ทำไมแสบตาได้ขนาดนี้นะ ก็แค่แดดเอง?

               ทำอย่างไรก็ยังไม่คุ้นกับแสงแดดสักที

               ดวงตาที่หยีเล็กเหม่อมองเพดานสีขาวที่เริ่มคุ้นเคย ฝัน...อีกแล้ว...

               สามวันมาแล้วที่ฝันถึงแต่เรื่องเดิม ๆ บทสนทนาเดิม ๆ แต่ต่างกันตรงที่ยิ่งนานวันเข้า ก็เลยเพียงคำพูดไม่กี่คำ และร่างคนพูดก็เลือนรางเรื่อย ๆ จนเหลือเพียงแค่เสียงเท่านั้น และอีกไม่กี่วันคงแทบไม่ได้ยินเหล่านั้นแล้ว

               ดวงตาสีฟ้าที่ดูหม่นหมองเล็กน้อยมองรอบกายอีกครั้ง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม โรงพยาบาล... และ...

               สองมือพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งเพื่อมองหาน้ำดื่ม แล้วใบหน้าหล่อเหลาก็มู่ทู่เมื่อความเจ็บจี๊ดจากลำตัวพุ่งเข้าสมอง เซดดริกครางเบา ๆ ก่อนจะยกมือกุมท้องเบา ๆ แขนข้างซ้ายมีผ้าพันแผลสีขาวพันไว้ ที่ข้อมือข้างขวาก็เช่นกัน พอลุกขึ้นนั่งได้ ก็เห็นเงาตัวเองในกระจกตั้งโต๊ะเล็ก ๆ ข้างเตียง ภาพที่สะท้อนมาคือใบหน้าซีดเซียวของชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีผ้าพันแผลพันทับศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีบลอนด์ เขาเลิกเสื้อคนไข้ขึ้นก็เห็นรอยแผลเป็นเหมือนโดนอะไรแทงที่กลางท้อง

               ทั้ง ๆ ที่เป็นแค่แผลเป็น ทำไมถึงยังเจ็บอยู่นะ...เขาพยามยามเค้นสมองนึกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ ทั้งเควิน โทมัส อาจารย์เอมม่าต่างก็ถามเขาว่าหกเดือนที่ผ่านมา หายไปไหน?

               นั่นสิ...

มันเป็นคำถามที่เขาอยากรู้เหมือกัน...

หลายวันมานี้เขาก็ยังนึกคำตอบไม่ออก เหมือนควานหาเหรียญในมหาสมุทรอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งไขว่คว้าก็ยิ่งจมลึก และหายไปในที่สุด เหมือนส่วนเก็บความจำของสมองว่างเปล่าไปช่วงขณะ

แล้วทำไมถึงจำอะไรไม่ได้เลย? เขาพบจิตแพทย์คนเดิมมาไม่รู้กี่ครั้งแล้วภายในสามวันที่ผ่านมา ทุก ๆ วันก็ต้องเจอคำถามเดิม ๆ รูปภาพเดิม ๆ การตรวจเดิม ๆ ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าการที่คน ๆ นึงหายตัวไปตั้งครึ่งปี แถมกลับมาด้วยสภาพบาดแผลเต็มตัว และยังจำอะไรไม่ได้เลยมันน่าเป็นห่วง

แต่มันจะง่ายกว่าไหมถ้าจะแค่สรุปว่า “ความจำเสื่อมไปชั่วขณะ”?

อีกอย่าง การใช้ชีวิตประจำวันก็ไมได้มีผลกระทบอะไร จะเครียดอะไรนักหนากับเหตุการณ์ที่จำไม่ได้? มันจะสำคัญแค่ไหนกันเชียว?

สำคัญ? ความคิดของเขาสะดุดลงพร้อมกับมือที่เผลอจับที่ซอกคออีกครั้งอย่างเผลอตัว เซดดริกมองขมวดคิ้วมุ่นใส่พฤติกรรมแปลก ๆ ของตัวเอง จะว่าไปที่แปลกไปก็คงมีแค่สู้แดดไม่ค่อยได้ กับอาการเหม่อลอยแล้วจับซอกคอนี่แหละ...

 “เรื่องที่สำคัญ...งั้นเหรอ?” เสียงทุ้มพึมพำเบา ๆ ความจริงก็เหมือนกับลืมเรื่องอะไรบางอย่างที่สำคัญมาก ๆ แต่ก็อย่างที่ว่าไป...ทำยังไงก็นึกไม่ออก

เซดดริกไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจนัก

ก็ท่ามันสำคัญจริง...คงจำได้แล้วล่ะ

TO BE CONTINUED

SPECIAL OFFER!! สำหรับเวอร์ชั่นหนังสือเท่านั้น!

เมื่อซื้อ Bloody Bond พันธนาการเขี้ยวราตรี เวอร์ชั่นหนังสือ รับไปเลย!

ที่คั่นหนังสือลายคุณครอส และเซดริก 

มีจำนวนจำกัดนะคะ เพราะว่าเป็น handmade ค่า

ตอนนี้ยังเปิด Pre-Order อยู่นะคะ ^_^

>>Pre-Order<<

Bloody Bond พันธนาการเขี้ยวราตรี (ชื่อเดิม Tale of the Darkness)

*** วันนี้ - 21 กุมภาพันธ์ ***

ผู้เขียน : Xeiji / อู่ชี่

ภาพปก : Kon

ภาพประกอบ : Mr.x

จำนวนหน้า : 450+

ราคา : 439 บาท

สิ่งที่มีเพิ่มเติมในรูปเล่ม : ตอนพิเศษ และ Uncut

ของแถม : ที่คั่นหนังสือแฮนเมดลายคาแรคเตอร์พระ-นาย (มีจำนวนจำกัด)

สั่งจองได้ที่นี่เลย >> https://goo.gl/forms/pw78JhDWpccygxF62

*** วันนี้ - 21 กุมภาพันธ์ ***

มาพูดคุยกันได้ใน

FB : https://www.facebook.com/xeijiandwuqi

หรือ twitter : Seiji_18 (แต่ทวิตเตอร์จะออกแนวบ่นไปเรื่อยเปื่อยมากกว่า5555)

และหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกในเรื่องถัดๆ ไปนะคะ :)